Op radio 1 deze morgen: "S.O.B" (son of a bitch), een lied gebracht door Nathaniel Rateliff & The Night Sweats. Dat maakte me direct wakker met het aanstekelijke ritme van de song. De eerste zinnen: I'm gonna need someone to help me, I'm gonna need someody's hand, ...someone to hold me down,...someone to care. Voilà, dat zijn toch mooie woorden om de dag mee van start te gaan. Nadat ik wat meegekweeld had en wat koffie had gedronken om ook de interne mens wakker te maken, kon ik aan mijn dagblad beginnen. Mijn eerste bedenking, amai, er is veel te lezen vandaag. Mijn tweede gedacht: ze zijn gisteren voor hun bladvulling niet van hun bureau moeten weggaan om deze nieuwsgaring te weten te komen. Alles stond al op internet of op VRTnws, of gewoon een beetje opzoeken en bellen naar bevriende commentatoren of correspondenten. Wat was er dan nodig? Wat nieuws en een vlotte pen van nieuwsgaarder. De resultaten van Pfos in het bloed van de jongeren in Zwijndrecht (1blz), de 'crècherapporten(1blz), het terugstorten van coronagelden die teveel aan sommige zelfstandigen werden gegeven (1blz), de sterren van Sergio die sneller verdwijnen dan ze zijn gekomen (1blz). Naar de tv-programmatie voor vanavond werd ook gekeken. Welke uitzending biedt er inspiratie om ook een bladvulling mee te krijgen? Iets dat er kan uitzien alsof ik op stap ben geweest en het werk van de ander een beetje in de schaduw stelt, misschien zelfs door mijn interessante kijk het gras van onder de tv-reportage kan maaien!. De Antwerpse Joden, hun wijk en gewoontes (1blz)!. Dan het verhaal van de amateurmeteoroloog die ter sprake kwam bij Karl tijdens de zondagse koers. Het weerbericht van de getalenteerde weerman Geri Haerynck, is spijtig genoeg alleen geldig voor Koekelare. Volgens hem zou het in die gemeente en misschien ook elders in ons land, slechts 1 maand beter zijn dan nu, en dat is in juni (1blz). Het verhaal dat me meest verbaasde was over de sjoemelhoning. Dus mensen let op als je goedkope honing ziet staan, al zeker als die geïmporteerd is uit China of Turkije, zelfs uit Groot Brittanië. Echte honing kost 2,32€/kilo, malafide importeurs vervangen de honing (soms voor meer dan 90%) door suikerstroop dat maar 0,40€/kg kost. Men weze dus op zijn hoede (1/2p). Nog wat politieke verslaggeving vanuit Oostende en de windenergie (1blz) En dan het verhaal van een groot verdriet. Het verhaal van de senatrice met het sterrenkindje Hector, die een rustpauze méér dan nodig heeft (1blz). Ik heb al heel veel gelezen vandaag, veel aandacht besteed aan al het nieuws van te lande en ter wereld en nu gaat al mijn aandacht naar mijn huisgenoot en zijn ballen (voor te spelen). Tot morgen
En ocharme, mijn kleine broertje verjaart vandaag: 71 lentes! De lente laat het dit jaar afweten en ook bij hem is deze lente niet wat ze zou moeten zijn wegens rugpijn. Maar er zal binnenkort wel verandering in komen want de geneeskunde lost tegenwoordig vele kwalen op. Ik denk dat het hem al dikwijls ontgaan is, dat zijn foto hier op mijn vensterblad staat. Ik kijk daar 2 keer per dag naar, een keer als ik mijn rolluiken optrek en 's avonds als ik ze terug laat zakken. Het is een foto van onze tijd in Sinnekloas, met Roger en Maria en waarschijnlijk van 1954. Onze ouders werden geflankeerd door een 'pijlke' met pijpekrullen, een grote strik in het haar en de mooiste jurk van die tijd. Aan de andere kant, op een tafeltje gezeten, een kleiner pijlke, met een bos zwart haar met een foufrou, en een barboteuse aan. Hemdje en broekje uit één stuk met nijperkes als sluiting tussen de billekes. Vanaf 1959 noemde men dat een rompertje, de laatste jaren 'een onesie' en dat is enorm populair geworden bij groot en klein. Het is wel koud vandaag, maar minder nat buiten en met een goeie slok van een geestverruimend vochtje zal de goede luim en het feestgevoel wel brengen. Schol.
De bloesem van de Japanse kerselaar zal een kort leven beschoren zijn. Door het vele vocht van gisteren zijn de roze boeketjes loodzwaar geworden en blijven niet aan de frêle takjes hangen. Komt erbij dat het vandaag erg winderig is, zodat het hier al bloembladjes aan het sneeuwen is. Spijtig, maar de natuur is zich hier te lande, toch wat aan het herstellen van een vochttekort. Het is best dat het nu gebeurd en niet in de tijd dat iedereen vrijaf heeft. Natuurlijk zijn nu de grootste slachtoffers de 'strandbars' die geen volk op de vloer van hun dure investering kunnen verwelkomen. Het is echt wel té frisjes om op het strand iets te gaan drinken. Misschien is het wel weer om de uitdaging die mijn 2 vrienden me oplegden vorig jaar, eens uit te voeren. Ik doe iedere dag woordle en woordle6, en waarom eens niet enkel een blog schrijven met 5 en 6 letterwoorden, was hun vraag en uitdaging. Zo simpel is dat niet natuurlijk, want in een normale schrijfstijl wisselen woorden in lengte elkaar af. Maar mocht ik niet meer weten wat doen vandaag, zal ik proberen een klein verhaaltje te vertellen met 5-6 letterwoorden. Eens zien of het me lukt er iets begrijpsbaar van te maken. Tot morgen
Ik moet het niet vertellen aan de goegemeente, het is een koude, natte zondag. In de koers is er al een belangrijk slachtoffer gevallen, een mogelijke winnaar van deze Ardense klassieker, een Sloveen die al meerdere wedstrijden gekleurd heeft door zijn sportiviteit en talent. Maar ja, sport eist zijn slachtoffers, zeker als die plaatsvinden op de openbare weg, met putten en kuilen welbekend in ons landje. Niemand heeft op voorhand eens met een 'emmerken asfalt' de baan gecontoleerd om eventuele mankementen handmatig te repareren. Straks zal ik wel naar het vervolg kijken van La Doyenne, 'de oude dame'. Het is de oudste wielerkoers hier te lande met een eerste editie in 1892 en nu dus de 109e. De laatste koers van de 'voorjaarsklassiekers', de laatste van de Ardennenweek. Ik hoop maar 1 ding: geen slachtoffers meer bij de coureurs tijdens deze lange (bijna 260km) rit en soms gevaarlijke afdalingen.
Het is toch een speciaal dagske voor mij, ondanks dat regenweer, want dat heeft er niks mee te maken. Ik schrijf vandaag mijn 1200e tekstje. Al 1200 keer ben ik aan mijn geïmproviseerde bureau gaan zitten op een gemakkelijke stoel, om een berichtje te schrijven en het de wereld in te sturen. Iedere dag een uurtje of twee van mijn leven dat ik kan delen met de mensheid. Al zijn dat er maar een tiental per dag, het doet me telkens plezier wat voor hen te schrijven. Maar ik heb al schrijfwerk gedaan ondanks het gevorderde uur van de dag. Mijn kleindochter wilde weten over wat voor soort technologie ik beschikte tijdens mijn schoolgaande jaren en werkervaringen. Een simpel antwoord: geen. Het dichtste dat bij hedendaagse technologie kwam was de schrijfmachine en het gebruik van het toetsenbord en dat is het enige wat nu nog altijd nuttig is. Voor de rest is mijn diploma gedateerd, dat wil zeggen dat het onbruikbaar is mocht ik de behoefte voelen om terug het beroep van 'baker' vroedvrouw, verpleegster uit te oefenen. Ik zou terug op de schoolbanken moeten plaatsnemen, stage doen en een eindwerk maken. Tijdens de bevallingsarbeid beschikten we toen over een 'pinard', een doptone en wat later een 'Doppler' om het kinderhartje te horen kloppen. Het was vooral de ogen gebruiken, en fingerspitzengefühl hebben.Tijden veranderen vliegensvlug en het vraagt inspanningen om bij te benen met al de machinerie die nu tijdens de bevalling gebruikt wordt. Maar tijdens mijn werkzaamheden als gepensioneerde maak ik dankbaar gebruik van deze nieuwerwetse manieren van werken en opzoekingen doen. Klik klik klik, eigenlijk een beetje zoals het 'Iedereen Beroemd' item: klikipedia. Zo werk ik meestal aan mijn essays. Ik vind dat leutig en plezant en vind allerlei toffe items en antwoorden op mijn vragen. Zoals voor vandaag, stelde de Unesco op 23 april 1995 de 'Wereldboeken en Auteursrechtendag' in. Niet toevallig gekozen want het is de geboorte- en sterfdag van William Shakespeare (1564-1616) en ook van Miguel de Cervantes (1547-1616). Niet te verwonderen dat het vandaag dan ook de 'Internationale Dag van de Engelse en Spaanse Taal' is. Tot morgen
De binnenbezigheden zijn onuitputtelijk, want de nattigheid buiten doet me binnenblijven. Lezen, wassen, plassen, koken, muziek beluisteren en tv-kijken en nog zovele dingen meer. Het is wel gevaarlijk weer om een verkoudheid vast te krijgen. Gelukkig is de griep niet meer actief als ik de uitspraak van dat virus mag geloven: Ik voel me vandaag niet zo lekker, ik denk dat ik antibiotica heb. Met al die koude en regen is dat een meevaller te noemen. Misschien zal op deze "Dag van de Aarde" ook de grond in ons land content zijn met al dat vocht om het grondwaterpeil op normaal niveau brengen. Enfin, niets aan te doen, ik neem alles maar zoals het komt en hou me stillekes bezig in mijn hoekske met mijn boekske. Zelfs de hond komt niet zeuren om buiten te gaan, dan is het buiten wel serieus nat te noemen. Veel valt er in de buitenwereld niet echt te vermelden, dezelfde thema's die al wekenlang de radio, tv en het papier beheersen zijn onuitputtelijk te noemen. Men heeft verschillende facetten aan al die thema's en ieder facet is wel een woord, zin, zienswijze en bladzijde waard om bekeken, besproken en beschreven te worden. Ik hoop op één resultaat: dat alle achterpoortjes in ons land verdwijnen voor iedereen. Nochtans heb ik deze morgen weer eens serieus mijn wenkbrouwen gefronst toen ik las dat in Knokke de mooie poldergrond en landbouwgrond, weer gaat opgeofferd worden voor de rich and famous van onze contreien. Ondanks eerdere protesten, krijgen de investeerders toch hun zin van de minister. Voor de rest legt ze alles en iedereen beperkingen op wat voedsel kan opleveren. Maar voor een balleke met een stick te slaan sluit ze haar ogen en staat ze alles toe. Zou ze zelf zo sportief zijn aangelegd? Misschien zit er dan wel een gratis lidmaatschap in door haar goedkeuring te geven om gezonde en voedzame aarde op te offeren aan een spelletje en verblijf voor de rijken. Ja maar, wordt er gezegd, je moet weten dat dergelijke infrastructuur veel volk naar hier zal brengen. Met een terrein van '18 holes' kunnen er internationale golfwedstrijden georganiseerd en gespeeld worden. Het speelland, de hotels en andere gebouwen zullen direct rendabel zijn en een zekere meerwaarde voor ons land en zeker voor Knokke betekenen. Landbouwgewassen en dieren zullen het wat verder moeten dan 'Het Zoute'. De frigobox- toerist is er nog minder welkom en moet uitwijken naar andere kustgemeentes die meer ontspanning organiseren voor jan-met-de-pet. Genoeg malcontentement geschreven, ik zal wat biografiën lezen van mensen die ik nu al lezend tegenkwam, Richard Nixon, Toon Hermans, Steve Fosset, Bertus Aafjes, Lenin, Kingqley Amis, Oppenheimer, en nog vele mensen meer, voor wie deze dag speciaal te noemen is of was. Tot morgen
Een grillige koude winderige aprilse dag. Het spreekwoord zegt: wil april toch niet vertrouwen, hij is en blijft de ouwe. Ik wil het ook positief bekijken: april maakt de bloem, en mei bekomt de roem. Ondertussen staan mijn bloemekes nog in hun te kleine potjes, te wachten om uitgeplant te worden. Maar het is echt wel te fris om buiten te werken. Zelfs al zou ik mijn tuinbezigheden opnemen, het is zo koud dat ik er niet opgewarmd van zou geraken en al bibberend naar binnen zou spurten. Het enige wat ik vandaag, zoals iedere dag, buiten zal doen zijn wat gooibewegingen, bukoefeningen en naar de brievenbus stappen. Voor de rest zal het warm binnenshuis amusement zijn. En dan kom ik altijd wel wat plezants tegen, altijd wel iets dat nu onbekend is geworden maar waarvan ik dan toch blij ben het gekend te hebben: een paternoster. Het snoer begint met een "†" dat is een kruisteken maken, '•' een dikke bol voor een Onze Vader, vertaling van Pater noster, 3 stipjes, kleine bolleles ··· die staan voor 'Weesgegroetjes' terug een '•' en dan komt men aan het snoer dat 5 keer 10 '·' met daartussen een dikke bol. Het gebedssnoer is een hulpmiddel bij het bidden en bevat minikralen in het snoer en dikke kralen en kruisje. Een 'tientje' lezen was dus de penitentie bij een pekelzonde, één Onze Vader en 10 Weesgegroetjes, een 'rozenhoedje' was de 53 Weesgegroetjes opzeggen in stilte of gezamelijk luidop en de 6 Onze vaders. Nodig om vergiffenis te krijgen voor een ernstiger zonde, zoals niet te biechten gaan of naar de zondagsmis vergeten gaan zijn of gegeten te hebben vooraleer te communie te gaan. Als men pech had, was het 3x de bollekes langs je hand laten glijden, dat was de 'rozenkrans' lezen. Als kind kreeg ik een eenvoudige paternoster bij mijn Eerste Communie en een betere kwaliteit bij mijn Plechtige Communie en Vormsel. Dat werd dan vergezeld op 7 jarige leeftijd met een klein misboekje en op 12 jaar met een 'echt' missaal met de Latijnse teksten en Nederlandse vertaling ernaast. Dat waren nogal tijden!!! Toch moet ik zeggen dat ik nog altijd kan genieten van de rust en de grootsheid van de kerken om mijn nietigheid eens te accentueren en een beetje in mezelf gekeerd kan zijn. Dat is dan de sacrale stilte die noopt tot reflectie. Maar nu is een 'paternoster' een familienaam, een paternoster- liftsysteem,-kast,-visgerei,-biermerk enz. Ook een heel leuk woordspelletje in het kader van het 'langste woord': paternosterbollekensmakerij. Nog een langer woord: hottentottententententoonstelling. Weet je hoe mijn amusement, bloggen of een andere plezante bezigheid, ook genoemd wordt: fröbelen of vrijblijvend creatief bezig zijn. Niet vergeten beste mensen, mijn schooltijd is begonnen in de Freubelklasjes of Fröbelklasjes. Dat zijn nu de 'kleuterklassen'. Ene Friedrich Fröbel (1782-1852) vond dat kinderen beneden de 6jaar ook konden beziggehouden worden en van 'educatie' al moesten kunnen genieten, met kleine werkjes. Hij noemde het de 'Kindergarten', een tuin van en voor kinderen en in die plezante tuin ga ik mijn tijd doorbrengen. Tot morgen
Ik moet een beetje groter schrijven want de ogen van mijn lezers en andere bloggers hebben een groter lettertype nodig, om van mezelf nog niet te spreken. Welke mooie spreuk kwam ik op deze koude aprildag tegen? "Het maakt niet uit of het warm of koud is in de kamer. Het is er toch altijd 'kamertemperatuur". En op secretaressedag zet ik mezelf in de blommekens. Want ik ben baas van mezelf en dus mijn eigen privé-werknemer. Als werkgever geef ik mijn stenotypiste altijd voldoende schrijfwerk om haar een halve dagtaak te bezorgen zodat er van verveling nooit sprake kan zijn. Niettegenstaande dat het vandaag ook de 'Dag van de Chinese Taal' is, wil ik niet dat mijn ondergeschikte daar haar tijd en mijn geld mee moet verdoen. Naar China is ze geweest en kon er ook zonder het Mandarijns of een ander dialect haar plan wel trekken. Met veel gebaren en hilariteit langs beide kanten. Tenandere, zo heeft ze me al jaren geleden verteld, in veel van die internationale hotels spreekt men Chinglish, Engels met een Chinees haar op bv as soon as quickly.
Mijn krollenbolleke, mijn poedelkoppeke ligt momenteel heel braaf aan mijn voeten, want ik heb hem onder zijn poten moeten geven nadat hij met een half volkorenbrood was gaan lopen. Hij kreeg niet genoeg aandacht toen ik met de poetshulp eventjes van woorden wisselde. Het gevolg is nu natuurlijk, dat er darmkrampen en buikpijn op komst zullen zijn net op de dag dat mijn broer en schoonzus mee het avondmaal zullen gebruiken. Ik zal hem naar Georges Michael doen luisteren met zijn prachtige interpretatie van "Somebody to Love" van Freddie Mercury en Queen. Dat ontsproot uit zijn keel tijdens het fameuze Wembleyconcert op 20/04/1992, "Freddie Mercury Tribute Concert". De opbrengst toen en nu nog altijd, gaat naar onderzoek voor aidsbehandelingen.That's all, folks. Tot morgen
Het kan niet missen dat ik denk dat het een koude lente is. Het zit nog vers in mijn geheugen dat 2018 een topjaar was en dat het toen op deze dag 28,1°C in Ukkel was en iets frisser aan zee. Het heeft op deze dag ook al eens gevroren, -3,1°C. Maar dat was in 1884. Daar weet ik natuurlijk niet over mee te spreken. Er was zelfs nog geen sprake van conceptie want zelfs mijn grootouders moesten nog door de ooievaars gebracht worden of uit de bloemkolen tevoorschijn komen. Maar dat zijn verboden woorden geworden om tegenover kinderen uit te spreken als men het heeft over een broertje of zusje dat op komst is. Men moet van kleinsaf aan de kinderen met de realiteit confronteren en luidop zeggen hoe een kindje in de buik van de mama terecht komt. Men moet vermijden dat het kleine grut geen bloemkolen wil eten, uit schrik om een babietje te verorberen. En als men het over het 'verdwijnen' van fætussen heeft, is het debat over abortus ook nog niet uit de wereld geholpen. Ik vind het spijtig dat het gevoerd moet worden in een moderne wereld, vooral het Westen, omdat de vrouwen over alle mogelijkheden (dat denk ik toch) beschikken om zwangerschappen te vermijden. Terecht moet men zowel thuis als in de scholengemeenschappen, spreken over hoe zwangerschappen tot stand komen en meteen de mogelijkheden bespreken om dat te vermijden. En terecht heeft de krant er een volle blz aan besteed en de mogelijkheden hoe men dat bij elke leeftijdsgroep kan aanbrengen om sexualiteit bespreekbaar te maken. Abortus is een kaakslag voor alle vrouwen die ongewenst kinderloos zijn. Krijgt waarschijnlijk een vervolg vooraleer de wet gestemd zal worden, tot welke zwangerschaapsweek een onderbreking kan uitgevoerd worden. Plezanter nieuws voor de schoolgaande jeugd is dat men in vele scholen opteert om een viervoetige pedagoog, enkele dagen per week, de lessen te laten meevolgen in het lager onderwijs. De honden zouden in de klas rust brengen bij veel onrustige kinderen. De plezantste titel van deze dag werd geschreven door Thierry Goeman: Daar zijn de oplaad-Chinezen!!. Het commercieel inzicht van onze Oosterse vrienden is ongekend groot. Ze kopen alle Westerse merken op, gebruiken de kennis en innovaties en bootsen het perfect na in hun eigen merken die ze dan spotgoedkoop op de markt brengen, naast de vele malen duurdere originelen. Onze koekjes, chocolade en biermerken zijn in hun handen, en ook enkele gekende automerken. En de nieuwste trends is ook voor een Chinese auto een 'electrisch oplaadbaar systeem' inbrengen en natuurlijk een smak goedkoper gefabriceerd. Mijn laatste item: we kunnen deze avond kennismaken met onze eigenste 'prins' op overschot. Dat is de laatste in de rij die zich roert in het adellijke Europa. Er was Joachim uit Denemarken, Harry uit Groot-Brittanië en de Overzeese Gebieden en nu Laurent uit België. Maar eerst is er koers deze namiddag en dan plantjes in de potten planten. Tot morgende
Het is begot een koude winderige morgen, niet meer dan 8°C met een zéér koude noordoostenwind erbij. Net zoals de reporter in de gazet, vraag ik me af waar die voorspelde 20°C blijft. Ondanks alle technische vernuften, satelieten en computers doet het klimaat en het weer wat het wil en is voorspellen behalve de dag zelf en misschien de volgende ochtend, nog altijd natte vingerwerk te noemen. De winterpullekes moeten niet opgeborgen worden, evenmin de warme onderhemdjes, de handschoenen, de sjaals, de mutsen. Regenen doet het niet en ik zal met mijn gieterke de nieuwe plantjes moeten bevochtigen. Uitplanten zal uitgesteld worden tot een iets warmere dag in deze week. De meteorologen hebben na donderdag, toch wat warmte in het vooruitzicht gesteld. Laat me hopen. Ondertussen heb ik de verwarming aangestoken, want schrijven is stilzitten, niet bewegen, alleen maar de vingers en daar krijgt een mens op leeftijd, toch gemakkelijk kou van bij dergelijk weer. Het is toch niet de bedoeling dat ik hier met tien pulls, een gilet en handschoenen aan, mijn interessant schrijfwerk doe. Ik heb vandaag wat extra info gevonden over een Sint die hier aan de kust een gemeente heeft die naar hem genoemd is: Sint-Idesbald, deelgemeente van Koksijde. Idesbald van der Gracht was de 3e abt van de jonge Cisterciënzer Abdij in de 12eE, Ten Duinen. Waarschijnlijk was de kustbewoner 77 jaar toen hij in 1167 overleed. Hij werd begraven in een loden kist. Die werd voor een eerste maal geopend in 1237 en men vond er nog een intact lichaam. Een andere maal werd het heropend in 1687 en toen schreef Novardus Van Hove: "Het leven ende mirakelen ende wonderlycke vindinge van het heyligh ende ongeschonden lichaem van den St Idesbaldus, derden abt van de vermaarde abdije van Duynen". Tijdens de Franse Revolutie moesten de Duinheren vluchtten, en kwamen ongeschonden met loden kist en inhoud, via Nieuwpoort in Brugge aan. Uiteindelijk kreeg Idesbaldus zijn defintieve rustplaats in de O-L-Vrouw-ter-Potteriekerk Brugge, in 1831. De kist werd voor de 12e maal geopend in 2015. De bevindingen waren: het lichaam is 250 jaar jonger dan het zou moeten zijn en behoort waarschijnlijk toe aan een 'jongere' abt uit dat vernielde klooster. In 2016 was er een zéér interessante tentoonstelling in het abdijmuseum, die mijn kleinkinderen ook konden smaken. Niet ver daarvandaan is er dan ook nog het museum van Paul Delvaux (1897-1994), schilder van de donkere tinten en de treinen (volgens mij). Het belangrijkste voor de kids was de nabijheid van een fastfoodketen. Dat men aan de kust fier is op zijn heiligen en andere grootheden kan men merken aan het 'Duinenkerkje' in Mariakerke bij Oostende. Buiten is er het graf van Ensor (1860-1949) een bezoekje waard en binnen zijn er de mooie glasramen van de H. Godelieve (1049-1070) en S. Idesbaldus te bewonderen. Een prachtige omgeving dichtbij strand en duinen en daar past het lied van Louis Neefs (1937-1980) bij: Aan het strand van Oostende. Tot morgen
En onze nieuwe weervrouw doet dat niet slecht. Ze heeft een natuurlijke flair en een aangename stem. Natuurlijk kan ze geen warmte en blauwe luchten voorspellen als ons landje en zeker Vlaanderen, midden in een noordelijke depressie zitten. Dat weet iedereen die af en toe een dipje heeft dat er dan geen rozegeur en maneschijn aan te pas komt. Geen lach of euforie is dan van de partij. Maar dat keert wel, zoals we ook wel allemaal weten. Ik heb mijn kledij eens aan het weer aangepast en me eens in een grijs/zwart tenue gestoken, dan ben ik assorti met de omgeving. Ik heb dat ook voor een stuk gedaan uit practische overwegingen: het is altijd een gesmos als ik geraniums/pelargoniums ga aanschaffen. Nu heb ik nog veel keuze in kleuren en planten. En ik kies graag. Het moet nu gebeuren om de fleur in de tuin verder te zetten na de voorjaarsbloeiers. Nog één groot voorjaarsboeket moet nog beginnen bloeien: kersenboom eigenlijk mijn Japanse kerselaar. Daar zijn de vogels heel content en verzot op, zeker als de kleine ronde vruchtjes tevoorschijn komen. Maar dan is de lentelook al lang gepasseerd en moeten de zomerbloeiers het overnemen. Ik heb dit jaar eens gekozen voor witte geraniums uit practische overwegingen. Ieder jaar is er wel een mislukkeling in de potten en dezelfde kleur terug vinden als remplacant is bijna onmogelijk. Als er een 'wit' plantje de brui aan geeft heb ik meer kans eenzelfde tint wit te vinden en moet ik niet op een lege bloempot kijken. Het is terug rustig winkelen in de grootwarenhuizen en de plantencentra. De kinderen zitten terug op school en de toeristen zijn weer huiswaarts gekeerd. Dan was ik bijna zeker, dat ik geen Duitser tegen het lijf zou lopen. Mijn taaloefeningen voor die 'sprache' was een gigantische flop deze middag. De andere oefeningen waren 'convenabel' te noemen. Tot morgen
Ik zet dat zo maar niet als titel. Het is vandaag de 'Internationale Dag van de Stem'. En draai of keer het zoals je wilt, een onterechte titel is dat niet. Elk gesprek is niet altijd even zinnig te noemen, interessant of om een weetje mee te delen. Er is veel bla bla bla bij om interessant over te komen bij eventuele luisteraars of in mijn geval lezers. Dat zullen jullie wel al eens opgemerkt hebben dat niet alles hét van hét te noemen is, maar eigenlijk bladvulsel is. Ik heb dat geleerd van de kranten. Wat die allemaal schrijven om een gazet vol te krijgen, grenst soms ook aan het absurde. Zoals de rubriek "de grote test...". Vaak voor mij producten en voedingswaren die ik nooit of te nimmer gebruik. Deze week is het de 'beste schoffel' om het onkruid te verwijderen. Dertien schoffels of hakken werden getest en de winnaar is een onbekende voor mij. Want wees wel, als ik een tuininstrument nodig heb ga ik naar een tuincentrum of een grootwarenhuis waar alle tuinalaam te verkrijgen is en zoek meestal het goedkoopste eruit. Werken doen ze toch of ik er nu 30 of 90€ voor betaal. De beste koop is ook dikwijls een merk enkel te vinden aan de andere kant van het land. Ik heb wel les gekregen in het aantal schoffels, hun benaming en hanteerbaarheid voor waar het onkruid zich bevindt: boskoopse-, hand-, punt-,hart-,rond-, ruit- en Westlandse schoffel. Allemaal met een specifieke vorm, voor elk onkruid wat wils. Tot hiertoe doe ik dat nog met de hand en probeer groen en wortel te verwijderen door het uit de grond te trekken. Nog de beste manier, maar het vergt veel manuren om alles te verwijderen. Ik bezie dat als een gezond zonnebad nemen, een beetje werken terwijl de zon me van een bruin tintje kan voorzien.
Het is een zondag en als er dan een speciale heilige passeert op mijn pad wil ik die wel vermelden, zeker als ze belangrijk was voor mijn moeder. Niet Engratius of Lambertus van Zaragoza of Michael de kopersmid, maar Bernadette Soubirous (1844-1879). "Te Lourdes op de bergen, verscheen in een grot, vol glans en vol luister, de Moeder van God, ave, ave, ave Maria...". Dat gebeurde in 1858 in één van de grotten van Massabielle. Vrijwel direct nadat de verschijningen bekend geraakten kwam er een pelgrimsstroom op gang. Een kerk, later basiliek werd er gebouwd om de meer dan de huidige 6 milj bedevaarders per jaar te kunnen opvangen. Bernadette zelf, trad in het klooster in Nevers, alwaar ze na haar overlijden in een glazen kist werd gelegd. Het nog altijd ongeschonden lichaam, kan bezocht worden in de kerk. Mijn ouders hebben in 1954 een zwaar verkeersongeluk gehad, waar mijn moeder niet geheel ongeschonden is uitgekomen. Haar vurige wens was, bij goede genezing, deel te nemen aan de 'kaarskesprocessie' in Lourdes en een bezoek te brengen aan het graf van Bernadette in Nevers. Dat geschiedde dan ook midden de jaren '60. Tot morgen
Eigenlijk omarm ik, bij manier van spreken, de regen. Dat alles eens goed van water voorzien wordt, is heel nuttig. Alleen heb ik er de pest aan dat ik bij nat weer de krant uit de brievenbus moet halen. Goed en spijtig tegelijk, slaap ik een stuk beter en is het enkel op zaterdag dat de kans bestaat, dat ik mijn nieuwsblad uit de handen van de krantenman kan aannemen en dat ik bij regenweer met een droog exemplaar kan binnenkomen. Als ik niet rap genoeg ben bij buiig weer, kom ik telkens met onleesbare papieren vodden in huis. Dat is dan geen gezellig moment om mijn ontbijt aan de keukentafel te nuttigen, want dan ruik ik de natte inkt die aan mijn vingers blijft kleven op de koop toe. En als ik niks kan lezen dan mis ik al het sneuïge en smeuïge nieuws van gisteren. Want weet wel, de krant is van vandaag, maar het nieuws is van gisteren. Gelukkig hoorde ik op 'radio 1' een goede reggae- meezinger van de Jamaicaan Desmond Dekker (1941-2006) "Israelites" met als eerste regel, "Get up in the morning, slaving for bread, sir, so that every mouth can be fed.....". Ik was direct goed waker en blijgezind van deze oudere hit. Ondertussen is er geen nat meer te bespeuren en worden de grijze wolken verdreven zodat Filip met Philippe weer eens een gezamelijk verjaardagsfeestje in Laken kunnen vieren. Of de koning de komiek voor de taart met koffie zal uitnodigen, is voor de gewone burger koffiedik kijken natuurlijk. Privé aangelegenheden worden vanuit het paleis zo weinig mogelijk openbaar gemaakt. Maar als onze vorst nood heeft aan een goede joke of goede mop zal de Geubels wel uitgenodigd zijn. Voor de rest heb ik nog geen groot nieuws te melden. Zelf zal ik nu nog eens naar Miel Cools (1935-2013) luisteren, die ook wel de 'Nestor van de Vlaamse Kleinkunst' genoemd werd. Ik vraag me zelfs af of hij "Boer Bavo" 'die de katjes in het donker kneep....', nog zou mogen zingen in deze 'woke' en '# MeToo' tijden. Wat er ook van zij, ik zal er toch naar luisteren, ik vind het een leuk deuntje. Tot morgen
Ik begin eens met een een gezegde: Levenswijsheid, alles zo belangrijk mogelijk vinden, maar niets voor 100% sérieux!. Ik denk als gepensioneerden dat we dat allemaal kunnen beamen. En op deze 'Internationale Dag van de Stilte' zouden we beter zeggen, buiten geen getier, binnen is er meer plezier!.
Ik heb mijn blogs van de voorgaande jaren, die ik op deze dag schreef, eens herlezen. Het zou toch een onvergeefelijke fout zijn moest ik dag op dag, hetzelfde noteren. Ik zou toch maar een saaie piet of miet zijn moest ik het nodig achten om te kopiëren wat ik voordien al geschreven heb. Natuurlijk kan ik niet naast het feit gaan dat ik om de 14 dagen naar mijn weldoener ga en dat graag meld: de kapper. Dat is ook maar normaal, want die geeft me telkens het beste uurtje. Niet alleen door zijn hoofdmassage of de shampooing met speciaal op punt gestelde zeep voor witharigen, maar ook door me op de hoogte te brengen van de gemeentewerkzaamheden, van het reilen en zeilen in het dorp, en de politiek in verband met de cabines en zeker over de strandbars die weer hun plaats hebben ingenomen op het zand. Ik voel me telkens herboren en in opperste luim als ik zijn pand verlaat. Het enige spijtige is dat ik niet meer op zwier kan met mijn lokken in model van vorige eeuw, samen met de sixty-seventy mode van Mary Quant (1930-2023). Niet de 'hotpants' die ze later introduceerde maar ik was 'zot' van haar 'minirokken en jurkjes'. Hoe korter hoe beter, maar toen had ik ook nog een mooi stel benen zonder appelsienenvel of spataders. Men zegt wel eens 'alles heeft zijn tijd' en dat geldt zowel voor kinderen krijgen (heb ik met de vakantie weer eens ondervonden) en ook voor het soort te dragen kledij. Nu vind ik het veiliger om alles wat met meer textiel bedekt te houden. Zeker mijn benen met lange broeken en mijn flubberarmen met korte mouwen. Van decolletés ben ik nooit fan geweest en mijn oudere boezem blijft nu ook zedig bedekt. Tot morgen
Mijn dochter heeft deze morgen nog een flinke strandwandeling gemaakt in gezelschap van haar iPad. Oortjes in de oren en dan maar luisteren naar hoorspelen, boeken, vertellingen, vervolgverhalen enz. Dat is niets voor mij. Ik hou van de stilte met enkel de natuurgeluiden op de achtergrond. Heel verbaasd was ze dat ik niet graag die kleine luidsprekertjes in mijn oren had, waardoor je al wandelend kon luisteren naar al hetgeen je hartje heerlijk vond. Ik hoor en zie daar het plezier niet van in, gaan wandelen of lopen met een hoeveelheid lawaai in je oren door stemmen die constant beuken op je trommelvliezen. Kleinzoon en zijn vader gingen een mountainbikeparcours verkennen, waarbij de vader even vergat dat hij als vijftig+ op sleeptouw werd genomen door de benen van een veertienjarige. Die deed hem hijgen en zuchten. De fiets kreeg gelukkig een mankement aan het versnellingsaparaat. Blij en overgelukkig was hij te kunnen stoppen, zonder gezichtsverlies te lijden omwille van mechanische pech. Dan nog een goede wasbeurt van iedereen om het zilte strandzand niet mee richting binnenland te nemen, nog een flinke boterham naar binnen spelen en klaar waren mijn kezen om me goedendag te zeggen en tot de volgende vakantie!. De opkuis en opruim is niet meer voor vandaag. Er volgen nog genoeg dagen om alles te wassen en terug in orde te brengen. Eerst weer eens volop genieten van de rust en mijn plaats in de zetel. Ik heb trouwens vandaag ook 2, voor mij nieuwe woorden geleerd. Blijkbaar zit de vijver van het gemeentepark in Middelkerke vol met de Noord Amerikaanse marmerkreeften die de inheemse fauna en flora van de stadsvijver bedreigen en teniet doen. Eerst een deel vangen en waarschijnlijk vernietigen. Om de restanten ook uit het water te doen verdwijnen zet men een natuurlijke vijand van deze kreeften uit in de gemeenteplas: de kwabaal of lomp of weeraal of zoetwaterkabeljouw. De kreeftjes, 16cm groot met een zeer snelle en ongeslachtelijke voortplanting, zouden als voedsel kunnen dienen voor onze puitaal. Dat is met succes gebeurd in de vijvers in de Kempen. Deze vissen zijn tuk op deze exoot en invasieve soort. Hopelijk is het resultaat al volgend jaar te merken en zien we al onze eigen bloemen, planten, insecten weer bij de vleet in het Normandpark. Het andere nieuwe woord is blijkbaar een oud Vlaams woord, dat ik niet kende: saucissoneren. En 'saucisson' is iets in schijfjes doen, iets splitsen in kleine onderdelen. Het woord wordt vooral in de politiek en de administratie gebruikt. Vandaag herdenkt Oostende zijn trots: James Ensor (1860-1949). Hun schilder kreeg een hernieuwd en opgefrist museum in zijn eigen ouderlijk huis, waar je zijn geur nog kan opsneuven en vlakbij strand en zee gelegen is. Ik bedenk me zo maar even, dat ik die misschien nog ben tegengekomen toen ik in mijn voiture lag en hij opwandel was met bolhoed en wandelstok. Tot morgen
Als ik de weerberichten mag geloven, zal het een dag worden met aprilse grillen. Nat, onweerachtig en stormachtig. Voorlopig niks van dat alles en een blauwe hemel met een paar voorbijvliedende witte wolkjes. Goed om de bezoekers erop uit te sturen zodar ze van de gezonde zeelucht kunnen genieten. Ze gaan naar Nieuwpoort een soort escape room spelen, niet binnen maar buiten. Dat is het gezin dat verzot is op spelletjes, zowel binnen als buiten. Voor binnen is het vooral "de Kolonisten van Catan", bedacht door de onlangs overleden Klaus Tauber (1952-5023), dat hun voorkeur heeft. Dat wordt dan gespeeld met veel animo en duurt toch een paar uur. Ik kijk liever toe, ik ben geen madam van de gezelschapsspelletjes, nooit geweest. Wat ik wel graag gedaan heb, is kleurenwhist of gewoon wiezen. Maar alleen lukt dat niet. Misschien kan ik eens proberen bridgen of schaken. Allemaal te leren en te spelen op mijn vierkant bakske dat alleen electriciteit en internet nodig heeft. Dat is eens een uitdaging om eens op een blauwe maandag mee te beginnen. Nu speel ik gewoon mijn woordspelletjes en dat vind ik ook plezant. Er zijn ook vooruitzichten om te starten met kleine wandelingen en stilaan uit te breiden naar heuse trektochten (!) voor senioren (2 vrouwen), met heuse en groote pauzes tussenin. Ik moet voor de inwendige mens van mijn gasten zorgen, tomatensoep met ballekes. Vanavond is het naar goede gewoonte, uit eten gaan en ons voorzien van een goede garnaalkroket. Tot morgen
Ik ben jullie niet vergeten dierbare lezers en andere bloggers, maar ik heb het ontzettend druk. De eerste ploeg is vertrokken en de tweede komt binnen een paar uur naar hier. Ondertussen is het alles een beetje op orde brengen en aan kant zetten wat in de weg staat. Zelf heb ik nu een beetje nood aan platte rust want zoveel volk ineens, met veel babbelen, eten klaarmaken en laat opblijven, ben ik niet meer gewoon. Na een goede nachtrust zal morgen alles weer vanouds zijn, dat hoop ik toch. Tot morgen
Ja ja mensen, dag 100 is begonnen van 2023!!!. Ongeloofelijk hoe snel weer alles passeert. Van alle voorbije dagen is er niet één dat in mijn herinneringen is blijven hangen. Het enige dat me te binnen schiet is de koude en de nattigheid en vandaag is dat ook zo. Op deze 10e van april is het buiten ook maar 10°C en de verwarming staat aan. Gelukkig leef ik in deze tijd want vroeger werd er na Pasen gestopt met de stoof aan te steken. Dat was vanaf 1 november tot pasen. De mensen vonden dat er in die periode lang genoeg kolen opgeschept waren en lang genoeg gezeuld was met de kolenkit om naar de 'feu continu' te dragen. Hèt van hèt was toen de bolle zwarte Surdiac kachel waar men eerste keus antracietkolen kon in branden en maar 2 keer moest vullen op een dag. Dat was al een hele vooruitgang te noemen tegenover de 'leuvense stoof' waarbij iedere nacht het vuur uitging. IJzige tijden om dan op te staan in niet geïsoleerde huizen waar de koude langs alle reten en kieren kon binnenkomen. Moeder de vrouw was de eerste die opstond om de kachel aan te steken en zo de andere huisgenoten van warmte voorzag als ze kwamen ontbijten. Gelukkig toch dat het vervlogen tijden zijn, nietwaar? Dat is alles voor vandaag want ik moet mijn eten gaan klaarmaken voor het gezin van 6 dat komt eten en logeren. Ik wil wel nog een verjaardag vermelden, zeker omdat vele kleine mannen zot zijn van hem ik zo iemand bij mij in huis zou willen hebben: Kabouter Klus uit de tv-serie Kabouter Plop. Aimé (heeft zijn naam niet gestolen) Anthoni mag heel veel kaarsjes uitblazen: 75. Tot morgen
De nevel en de nachtelijke koude heeft de zon al opgeruimd. Het belooft een zonnige en aangename Pasen te worden, tot jolijt van kleine en grote kinderen, die buiten hun vele eitjes kunnen rapen. Straatkip Carmen heeft ze waarschijnlijk niet gedeponeerd in de tuinen van mijn straat, want ze is al enkele weken uit het zicht verdwenen. Hopelijk is ze genen fricassee geworden of een filetke. De vasten is achter de rug, de ratels zijn weer opgeborgen en enkel nog te horen bij de 'folkgroepen' voor de rest van het jaar. De klokken hangen terug in de torens en beieren weer dolgelukkig ieder uur. Vandaag is het ook weer een hoogdag voor de wielersport: Parijs-Roubaix word gereden door een 175-tal renners. De derde wielerwedstrijd in de reeks van 5 voorjaarsklassiekers. Na Italië met Milaan-San Remo en België met de Ronde van Vlaanderen is het nu aan Frankrijk om de wielerliefhebbers te verwennen met een jarenoude wedstrijd. Sinds 1896 rijdt men deze koers al, met uitzondering van de oorlogsjaren en 2020. De coureurs starten sinds 1968 niet meer in de hoofdstad maar in Compiègne, een 80 km meer noordwaarts. Een stad die al eeuwenlang gekend is om zijn oorlogen en vredesverdragen. En voor wat strijden die mannen op hun stalen rossen? Voor eeuwige glorie, een vermelding op de lijst van winnaars in de annalen van deze klassieker en natuurlijk om de 'kassei" die tot kunstwerk is verheven. Deze koers heeft verschillende namen. Hier noemt men hem 'de Hel van het Noorden' omwille van de 55 km weinig onderhouden kasseistroken in deze 257km lange wedstrijd. In Frankrijk spreekt men ook nog van "La Reine de Classiques" of "Le Pascale". Vroeger werd de wedstrijd op 'paaszondag gereden' = dimanche pascale. Nu is het de 2e zondag van april maar de naam bleef bestaan alsof het altijd pasen is als de koers in Noord Frankrijk verreden wordt. Ik zal de tv alvast aanzetten, dan kan ik kijken als ik goesting heb of wanneer ik terug binnenspring na een zonnebadje. En zoals gewoonlijk zeg ik: moge de beste winnen en liefst een Belg. Tot morgen
Het is inderdaad hier nog een rustige zaterdag. Nog niet veel toeristen die rondlopen, een paar tweede verblijvers die stilaan hun woonst voor het zomerseizoen op orde komen zetten en het frisse weer trotseren om een gezonde strandwandeling te doen. Niet zo in de grootwarenhuizen! Er komt een lang weekend aan en de parkings en winkels waren overvol. Verschillende rekken waren slechts nog halfvol en werden met mondjesmaat aangevuld want het personeel was nodig aan de kassa's!. Natuurlijk kon ik gisteren gaan, maar dan liep ik 3% mis. Veel is dat uiteindelijk niet maar toch voldoende om een koekske van te kopen. Enfin, ik toch alles gevonden om mijn gasten deftig eten te kunnen voorzetten gedurende de tijd dat ze hier zijn.
Gisteren was ik tijdens de koffieklets met de buurvrouw, mijn naamgenoot, aan het zagen dat ik zo weinig inspiratie had om aan de 500 woorden per dag te komen. Ik wil eigenaardig genoeg wel iedere dag schrijven al is het maar over zever in pakskes. Dan zit ge met een 'writer's block', zo noemde ze mijn gebrek. Ik hoop dan alleen maar, dat ik niet tot Pinksteren moet wachten vooraleer de Heilige Geest me inspiratie geeft over wat te schrijven. Een grote romancière zal ik nooit worden want dan hebt je niet alleen inspriratie nodig maar ook een goede dosis fantasie en die mankeer ik tot mijn grote spijt. Ik voel me goed als ik zo wat bedenkingen kan neerpennen over de gebeurtenissen van de dag waar ik dan mijn mening wil over zeggen bij gebrek aan een geschikte gesprekspartner. Dus die blog dient als een tafelgenoot met wie ik gedachten kan uitwisselen over het goede en slechte nieuws van de dag of de week, over het reilen en het zeilen van de wereld, al is het wel dikwijls eenrichtingsverkeer. De laatste dagen was het echt pover gesteld met de nieuwgaring. Tot vandaag. Eerst las ik over het overlijden van een jonge renner in Parijs-Roubaix in 2018. Daarna start er de reeks over de koningskinderen die een ellendige jeugd hadden en 'foster-parents' nodig hadden om opgevoed te worden en menselijke warmte te krijgen. Vandaag begon de reeks over de rebelse jongste spruit die opgevangen werd in een Antwerps gezin. Over de oudste is er al genoeg gezegd en gezwegen en over de officiële dochter zal wel nooit een serie verschijnen omdat die rap genoeg uit het ouderlijke paleis verdween. Bij de Paus is de Verlichting van de Heilige Geest al gekomen, als ik het krantenartikel tenminste goed begrepen heb. Hij sprak de nooit van Hem verwachte woorden: "Seks is mooiste geschenk van God". Waarschijnlijk is die zin uit zijn context gerukt, in ieder geval kan men nu nog moeilijk zeggen dat deze 86 jarige oppergeestelijke ouderwets of conservatief is.Tot morgen
De zon priemt niet alleen het ochtendgrijs van Frank weg, maar ook het 'daggrijs' dat ons al dagenlang teistert. Vandaag ook weer een verandering in mijn gewone doen. Ik word stilaan een 'langslaper', niet zoals 'Doornroosje' die er 100 jaar over deed en een kus van een prins nodig had om wakker te worden. Gewoon zorgeloos in slaap gevallen, moe van het gedane werk en de babbel met de vrienden. Een tweede verandering vandaag was een zeikende natte brievenbus die me met een krant van papier maché opzadelde. Geen lectuur, geen kruiswoorden vooraleer ik al die papieren voorzichtig uit elkaar heb gehaald om te kunnen drogen. Dat is nodig om ze niet te beschadigen bij het omslaan van de pagina's want ik wil nog wel mijn spelletjes doen en al de rubrieken lezen. Terwijl de krant droogt, heb ik het internet aangezet om het nieuws van de dag te lezen, mijn taaloefeningen en mijn wordle-wordle6 te doen. Mijn ogen hebben, evengoed als mijn maag, voedsel nodig om goed te functioneren en dat is dan lectuur. Mijn hersenen worden wakker van de woordspelletjes en de sudoku's. Ik kan zeggen dat ik allerlei dingen moet doen om de morgen niet als een zombie door te komen. Buiten stappen, de zeelucht opsnuiven, armbewegingen doen door de hond bezig te houden met de bal. Dat zijn voor mij de arm-rug- en buikspieroefeningen door me te bukken om de bal op te rapen die de hond voor mijn voeten komt leggen. Ik zal mijn blog bezien als het schrijven van een plaatselijke gazet maar zonder de rubrieken politiek, wereldnieuws, economie, sport, plaatselijke nieuws en roddel. Dat omdat ik geen journalisten ter plaatse heb, noch in Brussel of ergens anders te lande. Ik ken ook geen paparazzi die op ronkende motoren rondtoeren rond de celebs met als bijzitter een fotograaf met enorme telelenzen. Over wat kan ik dan nu wel schrijven? Het weerbericht en dat beschreef ik al in mijn eerste zin vandaag. Ik ga nu mijn puzzel van Agatha Christie maken, die 1000 stukjes kreeg ik van mijn dochter in februari en die komt een van de volgende dagen controleren of ik hem goed gemaakt heb. Tot morgen
Het is Witte Donderdag, de klokken zijn vertrokken naar Rome. Het is stil buiten.Toch als men aan de kerktoren woont, die niet meer om het uur slaagt of oproept om naar de misviering te komen. In de kerk wordt er nu tot en met zondag 10u, het afschrikwekkend geluid van de houten ratels gehoord. Het is een doodsgeluid waar je kippenvel van krijgt. Onze klokken met hun vleugeltjes reizen samen met de Nederlandse exemplaren uit Limburg en nog enkele die ze in Frankrijk oppikken, in groep in 36u naar Rome, laden zich vol met lekkernijen en vliegen in nog eens 36 u terug. Het is om het zo te zeggen nu een blije dag, omdat ik kan uitkijken naar al het lekkers dat op zondag uit de lucht zal vallen. Hopelijk is het een droge dag om die eitjes te rapen. Het regent pijpestelen nu. Ik weet ook wel dat bomen, bloemen, planten, dieren en mensen water nodig hebben om te leven en dan voornamelijk hemelwater. maar liefst zien we natuurlijk alles nat worden 's nachts zodat we overdag genieten van een stralende wereld. Niets hebben we natuurlijk te zeggen over de weersgesteldheid. We doen nog niet zoals de Chinezen tijdens de Olympische Spelen in Peking, om de wolken kapot te schieten om ze op het gewenste tijdstip hun vocht te laten lossen. Ondanks de regendag komen er straks mensen uit het binnenland koffie drinken en daar ga ik me nu voor klaarmaken. En zo'n bezoek brengt vanzelf de zon in huis. Tot morgen
