Ik ben waarschijnlijk niet de enige die opgemerkt heeft dat de tot 'Grootste Belg' verkozen, Jozef de Veuster (1840-1889) ontbreekt in de 60 venstertjes. Hij is beter gekend als Pater Damiaan, die de melaatsen, de paria's van de maatschappij, ging verzorgen in Molokai. Het is vandaag bovendien zijn 'feestdag'. Waarschijnlijk vonden de wijze leden van de commissie, die samensgeteld was om het 'kanon' van Vlaanderen op te stellen, het voldoende dat er al ene katholieke Jozef werd vernoemd nl Kardinaal Cardijn (1882-1967). Priester, stichter van de jeugdbeweging KAJ of de Kajotters. Bovendien zullen ze gedacht hebben dat er al verschillende en voldoende kunstwerken genoemd werden met christelijke inslag zoals 'Begijnhoven', 'Het Lam Gods', 'Aanbidding der Koningen' misschien ook wel de 'Intrede van Christus in Brussel'. Ik heb gisteren al gezegd dat ik terug zal moeten studeren. In de lessen geschiedenis van de Nederlandse literatuur van het middelbaar onderwijs was er sprake van; Karel ende Elegast, Beatrijs, Hadewijch, Jan van Ruusbroec, Hendrik van Veldeken maar gelukkig vermelden onze wijzen toch "Van den Vos Reynaerde" als hoogtepunt van de Middelnederlandse verhalen en dichtkunst. En daar komen ze met een gedichtje af, niet van Gezelle of andere dichterlijke grootheden uit ons Vlaamse land, maar met een totaal onbekend aantal ergens gevonden regeltjes over een vogeltje. Vertaald naar het hedendaagse Vlaams is het: "Alle vogels zijn hun nesten begonnen, behalve jij en ik. Waar wachten we nog op?". Blijkbaar is het dan nog afkomstig van een monnik, die het noteerde in een Engels kerboek!!!. Maar als ik naar het oorspronkelijke oeroude Vlaamse citaat kijk "hebban olla vogala..." komt er een glimlach op mijn lippen. 'Hebban' is tegenwoordig de grootste lezerscommunity en de populairste boekensite in Nederland en België. 'Olla- Ola' is de crème glace op een stokje waar ik binnenkort weer een voorraad zal van inslaan voor de warme dagen. En dan de 'vogale' is de 'pasta vongole' die ik vooraf zal klaarmaken en eten. Dat is het voorlopig 'canon van Vlaanderen' waar nog veel inkt zal over vloeien. Ondertussen zijn we '10 mei' en volgens de statistieken is dit de dag dat er vele Belgen verjaren en er duchtig zal gevierd worden. Namelijk 27.722 landgenoten zullen een feestje brouwen, niet noodzakelijk met bier. Ik hoor daar niet bij, het is koffieklasjnamiddag.Tot morgen
Een ander soort dag, een ander soort regen!. Er zijn vele soorten 'regens', druilen, druppelen, miezeren, motregen, pijpestelen. En dan zijn er de wolkbreuken, de hagelbuien, de plensbuien, de douches, de ijsregen, de popcornbuien en nog veel mooie benamingen met allemaal hetzelfde resultaat: je wordt er nat van. Je hebt dan ook nog 'gouden regen' en 'blauwe regen' maar dat zijn dan planten die mooie bloemen en vruchten geven, maar ook ontzettend giftig zijn, het is bij manier van spreken 'schone schijn'.
Een geluk dat ik wat later begonnen ben met schrijven want er kwam ontzettend groot nieuws binnen: de Vlaamse canon is eindelijk in 60 punten, ze noemen het 'vensters', klaar. Voorgesteld natuurlijk door ons communiekantje van een minister. Ik heb niet naar "Het verhaal van Vlaanderen", de tv-serie van en met met Tom Waes gekeken. Ik was niet verzot op de re-enactmentscenes en de taal van Tom. Maar ik had misschien wel beter gekeken want in die 60 venstertjes die ik als geboren en getogen Vlaming met de paplepel had moeten binnen krijgen, ken ik er de helft niet van. Dat wil zeggen dat ik de komende 60 dagen eens een 'venstertje' zal opendoen en bekijken wat het inhoud. En het eerste venster is nogal wiedes: Vlaanderen is een plek in de wereld, even oud als de wereld zelf. Zijn geschiedenis begint dan ook met de ijstijd van meer dan 12.000 jaar geleden. Venster nr 2 zal ik morgen eens bekijken, niet té veel studie doen op een regenachtige dag. Ik luister liever naar een 'canon', niet het kanonnengeschut dat af en toe te horen valt vanuit de kazerne van Lombardsijde, maar de meerstemmige liederen. De belangrijkste zijn die van Johan Sebastian Bach (1685-1750), die er 14 componeerde. Pas in 1975 werden ze ontdekt in de archieven van een Straatsburgse hoogleraar. Enfin, Schluss für Heute. Tot morgen
Week 19 is van start gegaan in dit zogenaamde 'nieuwe jaar'. Het jaar wordt ouder en ouder en van een 'nieuw jaar' kan geen sprake meer zijn. Maar zo vlug gaat de tijd, een hik en een flik, een uur, een dag, een week, een maand, een jaar zijn weer voorbij. Het is wel een vervelend vestimentair weertje vandaag. Ik heb me aangekleed tijdens een grijze lucht, en het beste leek me een coltrui met lange mouwen en een hesje aan te doen. Eens er een flard blauwe hemel en wat zonnestralen tevoorschijn kwamen, was ik aan het puffen en zweten en vervloekte mijn gekozen kledij. Maar 5 min later was de zon weer verdwenen en was ik blij met de lange mouwen bij het frisse weertje. Van verveling is er nooit sprake in ons land, iedere seconde is er wat anders waar we over kunnen babbelen: fris, kous, warm, droog en nat. Gisterennamiddag was het prachtig weer om met zakken zand te sleuren om de laatste bloempotten van aarde te voorzien en deze morgen heb ik met mijn boodschappen gesjouwd en gesleurd. Ik denk dat mijn armen 5cm gerokken zijn om met al die dode gewichten en onhandige verpakkingen bezig te zijn geweest. Het is niet alleen verpotten en eten en drank halen, het is ook nog eens alles op de voorziene plaats te krijgen. Wat zal er nu gebeuren om die stramme spieren weer in orde te krijgen? Vanavond een warme douche, goed inwrijven met een warmte gevende spray en goed bedekken met een pyjama. En overmorgen zullen mijn armen en handen weer naar behoren functioneren. Nu is het tijd voor relaxatie. Tot morgen
Het is weer een gewone zondag zonder zon. Mijn parasol blijft opgeborgen, tot mijn grote spijt. Ik ben ook nog een beetje aan het bekomen van de vele uren tv-kijken gisteren. Het is vermoeiend om te luisteren naar de interessante, deskundige uitleg en verhalen van Filip Feyten en tegelijkertijd alles te bekijken waarover hij spreekt. Natuurlijk valt er veel te vertellen over een koningschap dat in 1160 geïnstalleerd werd en gisteren zijn 71e koning kroonde. Al deed ik er gisteren eens smalend over, het kan niet anders dan dat deze gelegenheid en het belang ervan, in het DNA en genen zit van de Britten en in het byzonder in dat van Charles. Het is hem bovendien met de moedermelk en de paplepel ingegeven. Net zoals alle Europese monarchiën is het ook hier bij ons, een constitutionele monarchie dwz de rol van de koning en de koninklijke bevoegdheden zijn vastgelegd in de 'grondwet'en hij werkt samen met een parlementaire democratie. In tegenstelling tot de andere koningshuizen is België een jong koninkrijk (1830-31). Van bij het begin werd duidelijk gemaakt aan de nieuwe koning (en zijn nazaten), dat er aan het koningschap niks goddelijks te pas kwam. Er werd voor een weduwnaar gekozen die overtollig was geworden in Engeland, er in de weg liep en geld kostte. Uit strategische overwegingen, met de hulp van de Grote Mogendheden van toen, en een beetje bij de gratie Gods kwam een Coburg aan in De Panne. De Coburgs, die net als de nazaten van Victoria overal te vinden zijn, hebben ons land één kunnen houden, de moeilijkheden die dit nieuw samengesteld koninkrijk had, kunnen overbruggen; de taalperikelen, de tegenstellingen tussen de Romaanse en Germaanse invloeden van de burgers. Maar door dit jonge koningschap, zag men de gelegenheid om er een sobere en geen goddelijke plechtigheid van te maken. Geen rituelen bij de installatie van een nieuwe vorst, maar gewoon voor de vertegenwoordigers van de burgers, Kamer en Senaat, de eed van trouw aan de grondwet te zweren en het grondgebied te bewaren. Een ritje in een decapotabele door de hoofdstad en de nieuwe koning heeft met een minimum aan belastinggelden zijn troon gekregen en bezet. Tot morgen
Het belangrijkste van de dag eerst: hondje wordt VIJF jaar. Zijn geschenk was een grote kluif, dat geeft uren kauwplezier voor mijn beestje en voor mij de nodige rust op deze totally British Day. Deze week noemde ik hem 'the King' te weten zanger "Elvis" en 'Queen' is anders altijd "Freddie en zijn kompanen". Vandaag waren dat C.C. waarvan ik me realiseerde dat het de initialen waren van de Italiaanse Claudia Cardinale, die als tegenhanger van B.B. (Brigitte Bardot) werd voorgesteld in de pers maar evolueerde naar een zeer gerespecteerde actrice en UNESCO Ambassadrice. Maar alle gekheid op een stokje. Deze morgen heb ik me in mijn meest feestelijke négligé neergevleid, in de gemakkelijkste zetel. Een belevenis van 'once in a lifetime', al kan ik met een beetje geluk nog een kroning in meemaken. Maar dat wil ik niet want dan zou hem een veel te korte koningstijd te wachten staan. En na die 70 jaar van geduldig wachten wens ik hem toch nog ettelijke jaren van gevlei van zijn onderdanen. Terug naar de essentie van de dag. De plechtige kroning van Charles en Camilla, een zeer besproken koningspaar. Al de kostbare regalia van de monarchie werden vanonder het stof gehaald. Allemaal voorwerpen die tot 70 jaar geleden méér betekenis hadden dan nu. Zwaarden, ringen, armbanden, appel met kruis, mantels. Toen was Groot Brittanië nog een wereldmacht, dat gehavend uit de WOII kwam dat gezamelijk moest werken om uit de miserie te geraken. Ze hadden een figuur nodig die symbool stond voor hun moed en samenhorigheid om het land weer groot te maken. Elisabeth II, deed haar best. Maar stelselmatig brokkelde het imperium af. Nu is er nog een flard van het eens zo machtige Britse Rijk. In de 'Commonwealth of Nations' zijn er nog een 15 tal landen die Charles III, als Staatshoofd zullen erkennen en met alle égards vandien zullen behandelen. De plechtigheid zelf. The King himselve kwam, in mijn ogen, met een versleten hermelijnen pelerine binnen boven op een mantel met gigantische sleep die werden gedragen door de pages van dienst, te weten de kleinkinderen van dit nieuw samengesteld gezin. Een paar stappen achter hem, kwam Camilla. Ik moet zeggen in een mooie sobere witte uitrusting met sleep. De gezangen, gebeden, rituelen en het ceremonieel waren, zoals het hoorde, betekenisvol voor de koning. Ikzelf voelde daarbij geen enkele emotie. Ik luisterde en keek naar deze oubollige en bombastische kroning, die vol was van eeuwenoude rituelen. Voor mij ontbrak er emotie bij de teksten, bij de gebeden, bij de gezangen. Belangrijk was tot slot, de installatie van Charles als hoofd van de Anglicaanse Kerk. Hoe hij zijn functie als vorst zal invullen wacht iedereen af. Hij ging wel buiten met blijkbaar een nieuwere versie van de hermelijnen korte schoudermantel. Eén positief punt: het ritueel is een eer aan de 'senior'. De oudere mens wordt niet terzijde geschoven maar blijkt nog zeer bekwaam te zijn om te regeren en dat is ook het geval met de afgescheiden (1776) kolonie The USA. Tot morgen
Ik heb mijn voorbereidingen getroffen voor morgen. Een dag, waarvan ik toch zeker en vast een aantal uren voor de buis zal doorgebrengen. Dat wil zeggen, ik heb eten in huis gehaald dat niet veel voorbereidingen vraagt om klaar te maken. De Britse kroningsquiche heb ik niet meegebracht maar een lekkere lasagna. In de oven zetten en een kwartiertje nadien heb ik al een smakelijke warme maaltijd. Het taartje 'tom pouse' was in reklame. Dat heb ik dan maar meegebracht om morgennamiddag, met een lekkere koffie erbij, van te genieten. Ik ben geen fan van een theetje, dat is naar mijn mening iets té Engels of té Hollands. Ik héb nog een noodzakelijke uitgave gedaan. Iets om er de hele zomer van te kunnen genieten in de hoop op stralend weer te hebben: een balkonparasol. Maar toen ik naar huis kwam dacht ik, 'ik had beter een paraplu gekozen'. Een goede regenbui voorzag wel al mijn bloemekes van vocht zodat ik straks niet met mijn gieterke moet rondgaan. Ik had ook nog wat lege potten, en aangezien ik toch op de koop was heb ik dan ook nog wat geraniums meegebracht. Voilà, ik ben klaar om morgen hèt evenement van het jaar mee te maken. Een prins, die eindelijk na 70 jaar wachten, zal krijgen waar hij voor in de wieg was gelegd: een kroon van goud vol edelstenen, smaragden, diamanten en nog wat meer en parels om de leegtes op te vullen. Het zal blinken en schitteren op tv. Darbij ook nog eens al die andere gekroonde hoofden die de mooiste tiara's uit hun collectie op het hoofd zullen zetten. Althans de vrouwen, ik denk niet dat er één mannelijk koninklijk hoofd er aan zal denken een kroontje te dragen. Dat is het voor vandaag en morgen ben ik er pas na de ceremonie. Tot morgen
Deze morgen hoorde ik op Radio 1, "Suspicious mind" van Elvis Presley (1935-1977). Een song uit 1964, nog altijd meezingbaar met een aanvaardbaar ritme om's morgens op mijn gemakske wakker te worden aan de ontbijttafel. Later luisterde ik ook nog eens op pc, terwijl ik daar ook de bijhorende video bekeek. Ik zag dan een guitige snoet zingen en een lichaam dat swingde, een licht pruilemondje en een monkeling on his face. Hij lacht ons een beetje uit met de achterdocht die we soms hebben bij onze geliefden. Maar achterdocht kunnen we nooit genoeg hebben. Zie maar wat er nu gebeurd is bij onze brave Limburgse landgenoten! Nooit argwanend, nooit wantrouwig jegens Belgen van Italiaanse afkomst. Blij met de Calabriërs die naar hier kwamen om in de koolmijnen te werken en ander zwaar werk te doen waar de geboren Belgen hun neus voor ophaalden. En floep, blijkt dat de populaire pizzabakker het hoofd is van de 'Ndrangheta', een organisatie gekend voor zijn bedrijvigheid in de drugsimport van Zuid-Amerika en verdeling daarvan op het Europese continent. Ook de zogenaamde en bijhorende witwaspraktijken blijken een booming bussiness te zijn in het stille trage Limburg. De activiteiten van de maffiaanse groepen "Camora" uit Napels en de "Cosa Nostra" uit Sicilië, verdwijnen in het niets met wat zich in ons land, Duitsland, een beetje Frankrijk en veel Italië heeft afgespeeld aan criminele bedrijvigheid en bezigheden die niet door de beugel kunnen in het vredelievende België. Ik hoop dat die laatste 2 woorden van vorige zin voor altijd kunnen blijven bestaan. Tot morgen
Ik mag mijn gedacht zeggen en schrijven vandaag. Het is de 'Internationale Dag van de Persvrijheid' en dat al sinds 1993. Niet dat ik zo malcontent ben in het leven of onze samenleving maar wel over de 'groene jongens' die ons het leven zuur maken en me weeral eens op kosten jagen. Eén groen blaadje aan een struik of boom, en wie is er als de weerga op het appèl? De rupsen, de mieren, de muggen, de vliegen, de bromvliegen.... Bestrijding is volgens de groene garde uit den boze want dat is vergif voor al het levend volk. Ik zie dus lijdzaam toe hoe mijn buxusstruiken opgepeuzeld worden niettegenstaande ik voorgaande jaren geurige planten in hun nabijheid zette om die kruipende wezens weg te jagen. Wat moet ik doen tegen al die mierennesten die gangen graven en het zand in hoopjes leggen zodat ik niet kan negeren dat ze een werkzaam volkje zijn. Dat er veel slaappillen genomen worden verbaasd me ook al niet. Ik heb er gelukkig geen nodig maar ik moet weer veel moorden plegen op levende wezens omdat hun gezoem me irriteerd en ik me bloeddonor voel voor dieren waar ik het nut niet van inzie. Het gefladder van de vliegen en brrromvliegen, die eerst buiten overal gaan aanzitten en dan liefst op mijn boterham komen zitten met hun vuile poten. Om nog niet te spreken over het onkruid dat alles wegduwt en het voedsel van mijn mooie bloemekes weggraait vooraleer mijn geraniums, hortensia's en azalea's er kunnen van profiteren. De slogan 'maai mei niet' is een goede vinding voor de grasperken maar daarbuiten is het zweten en puffen om het niet-gewilde groen uit mijn hokfe handmatig te verwijderen. Dat zal de komende dagen wel deel uitmaken van mijn dagtaak: onkruid verwijderen, rupsen doodtrappen en muggen naar andere oorden slaan en mierenhopen vertrappelen. Ik heb gezezgd. Voor de rest ben ik een vredelievend mens.
De kroningskoorts is overal toegeslagen. De vele wetenswaardigheden over de binnenkort gezalfde en geoliede koning en zijn gemalin, houden de kranten en de tv bezig. Aan de traditie van de kroning zijn er al veel geschiedenislessen gewijd ook aan de meest bizarre kroningen gedurende de afgelopen 700 jaar of is het al 900, geleden. Gelukkig lees en bekijk ik dat allemaal graag. De kroning van een koning, volgens eeuwenoud recept, gebeurt nu ook weer niet iedere dag. Het zijn tenminste geen oorlogsbeelden of rampen die getoond worden maar grandeur, glitter, glans en eerbied voor een oud gebruik van een eens zó machtige natie. Vandaag, morgen en overmorgen zal ik alles doen wat moet gedaan worden om zaterdagmorgen, van bij het opstaan de tv aan te zetten en in de zetel te ploffen. Ik wil alles volgen en horen tot de plechtigheid is afgelopen. Daarna zal ik waarschijnlijk te moe zijn om zelf een kroningsquiche te maken of te bakken. Ik zal er een meebrengen van het warenhuis en op de gezondheid van het koninklijk paar smakelijk op te eten. Tot morgen
Al 49 jaar is het geleden dat ik mijn "tweede dag van de arbeid" had en dat ieder jaar uitbundig wil vieren. Een kindje van amper 2,800kg en 50cm lang, is uitgegroeid tot een bonk van een vent, en ondertussen zelf al een kroost van 3 bijna volwassen kinderen heeft. Een 'zucht' en de tijd vliegt zo voorbij, wat hij ondertussen ook zelf vaststelde. En wonder boven wonder, is het vandaag de 'Internationale Dag van de Tonijn', dat hem als voedsel niet zo erg aanspreekt, maar het Vlaamse Woord van de dag is meer zijn gading; charcuterie, dat een samenvoeging is van 'chair'(vlees) en "cuire' (koken). Nu is een charcutier iemand die fijne vleeswaren maakt. Spijtig zijn die ambachtslui ook een beetje verdwenen en komen die honderden verschillende soorten vleesbereidingen, die in slagerijen geëtalleerd liggen, uit een fabriek. En dan springt mijn geheugen naar de memorabele geschiedenis van "Jeroom en Benzamien". Een BRT serie uit 1966, naar het boek uit 1947 van Ernest Claes (1885-1968). Magistraal vertolkt door Robert Marcel (1900-1987), alias varkensslager Jeroom en Luc Philips (1915-2002), alias beenhouwer Benzamien.
Hoe verstrooid kan een mens zijn? Hoe moeilijk is het om een evidentie te vinden? Dat overkwam me deze morgen bij het invullen van het kruiswoordraadsel. Het is soms woorden die ze maken die ik moet zoeken en ga er dus van uit dat het weer een woord was dat niet alledaags zou zijn bij de omschrijving: een vrouwelijk kind. Zoeken en zoeken, is dat misschien een kind-in, een kind-a of nog een andere klinker aan het einde van kind? Tot plots mijnen frank (een euro is te duur) viel en het juiste antwoord vond: dat is natuurlijk een meisje!!! Hilariteit alom in mijn huishouden dwz dat ik de enige was die om dergelijke dwaasheid moest lachen. Minder plezier had ik toen ik zag dat de rupsen 'en masse' mijn buxushaagjes hadden verorberd en dat ik nu moet aankijken naar de stokjes die zijn overgebleven. In ieder geval, er is té veel miserie met buxusstruiken, hoe mooi ze ook ogen. Ik ga al die haagjes door andere planten moeten vervangen. De tuinman zal wel raad weten. Tot morgen
Maand 4 is voorbij en maand 5 kan beginnen. Dat gebeurt met een speciale dag: Dag van de Arbeid. Of is het Feest van de Arbeid? Als ik zeg 'dag' moet er gewerkt worden en als ik zeg 'feest' kan ik luilekker buiten genieten van deze dag mits de temperaturen het enigszins toelaten. Ik heb geen zin om te werken, ik maak er maar een 'feesteke' van. De zon schijnt en daar moet ik mijn voordeel uit halen. En deze morgen kreeg ik een verrassingsboeketteke per WatsApp toegestuurd: een tuiltje lelietjes-van-dalen. Tot we mooi Nederlands moesten praten, dat Joos Florquin (1916-1978) en zijn companen ons aanleerden in het programma "Hier spreekt men Nederlands", waren dat muguettekes. Nu zijn het meiklokjes en officieel noemen ze convallaria majalis. Alles aan deze plant is giftig. In de farmaceutische industrie verwerkt men ze, omdat ze verschillende biochemische stoffen bevatten die de hartwerking zouden kunnen beïnvloeden. De gedroogde blaadjes zijn ideaal om op een feestje of in de klas als 'niespoeder' te gebruiken. Het 'lelietje-van-dalen' zou ontstaan zijn, volgens een kerkelijke mythe, door de tranen die Maria plensde onder het kruis waar haar zoon Jezus de marteldood stierf op de 'Berg Golgotha'. In Engeland noemt men deze 'the Lily of the Valley' daarom ook: Mary's Tears. De bloem zou volgens de 'Oude Germanen', en Germanen zijn we nog altijd, geluk en liefde brengen en symbool staan voor liefde en zuiverheid. Hier wil ik een citaat dat Heinrich Heine (1797-1856) liet optekenen, bij een leugentje voor een mooi verhaaltje: "God zal het me wel vergeven, het is tenslotte zijn vak". Maar het is ook de maand van de 'beewegen'oftewel 'bedeweg' of 'ommegang' of 'bedevaart'. De toeristenbussen met de bedegangers zullen naar alle bedevaartsoorden uitrijden om de mensen de gelegenheid te geven er kaarsjes te branden voor het beeld van Maria of een andere Heilige. En voor de rest, na het kaarsje en gebed, maakt men er een toeristische uitstap van met alles wat daar bij hoort: een pintje, een koffie een taartje, wie weet zelfs een dansje in die grote baancafés als ze nog bestaan. Voetvolk zal men ook wel tegenkomen. Voor de doorgedreven en fantieke stappers is het een pelgrimstocht richting Santiago de Compostella in Spanje, anderen nemen genoegen met enkele tientallen kilometers richting Scherpenheuvel in Vlaams Brabant. Al opgemerkt dat ik veel verkleinwoorden gebruik? Dat is het enige dat ik kan leren van de West-Vlaming. Het spreken is onbegonnen werk, maar 'je-ke' achter een woordje zetten lukt wel af en toe. Tot morgen
Ik ben nogal rap met het ventileren van een mening over een ander. Op deze 'Dag van de Filosofie' vond ik de uitspraak van Freek de Jonge daarover passend: "Elk oordeel vóór het 'Laatste Oordeel', is een vooroordeel". Goed nietwaar? Omdat ik nog niet weet welke temperatuurklasse het buiten zal worden die bepalend is voor mijn kledij, blijf ik nog even in pyjama zitten om op mijn gemakske de 3 daagse krant verder uit te pluizen en de spellekes verder te spelen. Natuurlijk stootte ik weer bij de 'woordzoeker' op woorden uit een ver verleden die van wikipedia een klikipedia maakte. Ik zag 'minstreel' staan en dacht: dit moet toch minnestreel zijn? En ongewild begon mijn zoektocht naar de zangers en andere hofdignitarissen van lang geleden. Een 'minstreel' was een middeleeuws artiest verbonden aan een broodheer, meestal een edelman. Maar er zijn al langer de 'rapsode'gekend, rondtrekkende zangers bij de 'Oude Grieken' en te vergelijken met de 'Keltische bard', op zijn beurt niet te verwarren met een 'fili' die opleiding had genoten en in hoger aanzien stond. Een bard was een lyrische dichter of zanger. Een 'skald' was de hofdichter bij de Vikingen. Zij schreven gedichten over de Noorse mythologie en worden ook een beetje als de geschiedsschrijvers bezien omdat veel van hun teksten bewaard zijn. Er is ook aan de prinselijke en andere hoven, een hofnar te vinden, de grappenmaker tot de 18e eeuw, in dienst om iedereen wat te doen lachen. Dikwijls vond men er ook een 'jongleur', een acrobaat die behendig was in het werpen en opvangen van voorwerpen. Bij de 'minnezangers' van de vroege Middeleeuwen, staat de 'Hoofse Liefde' centraal in gedichten en liederen. Er is ook de 'troubadour' vooral in Zuid-Frankrijk en de 'trouvères' genoemd in het Noorden van het land. Het is een muzikant-dichter die zelf zijn eigen teksten ten gehore bracht en zichzelf begeleidde met een muziekinstrument. Zij hadden verschillende liedvormen: alba of aubade, dansa of balada, escondig, gap, jeu parti, postorella, serventes, phanh of plainte, discort. Ik kan de uitleg geven maar ik bespaar jullie al de bezongen vormen en communicatie in de 'hoofse minne'. Dan komen we bij het badinerend genoemde 'smartlappenlied'. Bij die omschrijving viel wat interessants te rapen. In de kristelijke liturgie betreft het een doek met afbeeldingen van het lijden van Jezus die tijdens de vasten over het altaar gedrappeerd werd, in de 19e-20e eeuw, letterlijk een 'doek vol smart'. De straatzangers in die tijd gebruikten een 'roldoek' om hun verhalen die ze bezongen kracht bij te zetten door ze te illustreren vooral de moordverhalen. Sinds de 'Zangeres Zonder Naam'(Maria Servaes 1919-1998) met haar levensliederen in de jaren zestig van de vorige eeuw populair werd, gebruikten mensen die neerkeken op dit genre, het woord 'smartlap'. In de 'smartlappen' worden larmoyante geschiedenissen verteld en gezongen over armoede, zieke moeders en stervende kinderen. Dat was een deel van mijn 'woordzoeker'. Het is ondertussen warm genoeg om een poloke en giletke aan te trekken in plaats van een coltrui met lange mouwen. Tot morgen
Dertien uur is al gepasseerd, méér dan tijd om aan mijn dagtaak te beginnen: schrijven. De tijd vliegt altijd zo rap voorbij en voordat ik het weet is de namiddag er al. Die dient dan voor andere bezigheden dan de voormiddag. Het is nu halfslachtig weer te noemen, het kan zonnig worden maar nog iets teveel aaneeengesloten wolken om de zon er te laten doorpriemen. Maar er is beterschap op komst tegen de tijd dat ik mijn schrijfsel van de dag voltooid heb. Voilà, dit gezegd en geschreven zijnde heb ik al wat tijd doorgebracht met herinneringen op te zoeken bij het 'Vlaamse Woord van de dag' "classeur". Denken jullie, net als ik meteen aan Jomme Dockx, het prototype van de klasseerder-ambtenaar op een federaal ministerie? Ik dus wel, en meteen zie ik de legendarische "De Collega's" voor mijn geestesoog verschijnen. Het was een stereotypering en een wat karikaturaal neerzetten van alle functies die er te begeven zijn op een ministerie in de jaren 70-80 van vorige eeuw,zoals Tienpondt, Persez, Verastenhove, De Pesser, Van Hie, Puis, Baconfoy, Mme Arabelle... Een tragicomische reeks die het alledaagse, de onderlinge irritaties bij mensen blootlegt die gedwongen zijn ùùùùùren aan een stuk elkaars aanwezigheid te moeten verdragen en samenwerken. Het was het Mechels Miniatuur Teater en zijn spelers die deze reeks neerzetten na het succes in hun theaterzaal. Nu noemt het gezelschap, 't Arsenaal, en is op de zelfde locatie als het MMT gevestigd.
Het is vandaag de 'World Tai Chi-dag'. In meer dan 80 landen wordt deze bewegings- en belevingskunst in het zonnetje gezet en komt oorspronkelijk uit China. Het is ook de "Dag van de Immunologie", "De Dag van de Dierenarts" en al die beroepen en bezigheden verdienen het om eens extra aandacht te krijgen. Zeker en vast ook de "International Dag van de Dans". Vorige jaren heb ik er al over geschreven maar omdat het vandaag ook de verjaardag is van Gerard Joling, wilde ik zijn grootste hit over de mooiste 'dans' ook eens benoemen: No more Bolero's. Ik heb er naar geluisterd en de hond was akkoord dat het volume wat de hoogte in ging. Meteen wilde ik ook wat meer weten over deze dans en muziek, die toch wat in het verdomhoekje is geraakt. Het isvan oorsprong Spaanse muziek in driekwartsmaat en ten gehore gebracht met guitaar en castagnetten. In 1780 bedacht ene 'Sebastiono Carezo' er een dans bij voor 1 danser of een duo. De Cubaanse bolero is in tweekwartsmaat en de gezongen bolero's zijn heel populair in Latijns-Amerika. Verschillende klassieke componisten lieten zich inspireren door deze opzwepende muziek van traag naar up tempo. De bekendste zijn Frédéric Chopin (1810-1849) met "Bolero voor Piano" en Maurice Ravel (1875-1937) met zijn "Bolero met orkest" voor ballet.Ik mag niet vergeten vermelden dat de 'bolero' een kort vestje is met lange of korte mouwen en geïnspireerd op het korte vestje van de stierenvechter. Tot morgen
Is het weer beter dan gisteren? Een ietsepietsie, zou ik zeggen. Nog wel vrij veel wind, wat motregen maar toch al 13°C. Een hele verbetering. Maar ietsepitsie bracht me op het liedje "Kili watch" van Belgische groep 'The Cousins'. Een song uit 1960, met een lyrics die altijd maar herhalingen zijn van de zinnen "kili (4x), watch (4x), ké um ken ké ala, ale a tsalma, a tsalma poli watch (2x)". Een vertaling van deze woorden heb ik niet gevonden en het lied duurt op z'n minst 3 min. Een enorme hit in die jaren en het vinyl ging meer dan 1.000.000 keren over de toonbank. De verdeling van de royalties dreven de leden uit elkaar.
Gisteren vroeg een blogger zich af, bij het tonen van een foto over zijn 'Eerste Communie', of de korte broek nog van deze tijd was. Wel, als je naar de kiekjes kijkt die de Engelse Catherine maakt van haar kroost, zie je dat het bij the royals nog volop mode is dat de jongetjes met korte broek rondlopen, in gelijk welke periode van het jaar, met kniekousen op de koop toe. Maar op de foto was te zien dat het kleine ventje een klein missaaltje vasthield, waar ikzelf op 21 april al gewag van maakte. Vooraleer dat ik dat misboekje kreeg was er maanden voorbereiding aan vooraf gegaan door de godsdienstles op het eerste uur van de dag. De dag begon met de onvermijdelijke vragen uit de cathechismus. Iedere morgen werd ik of een andere kind ondervraagd of we de antwoorden van de aangeduide vragen wel van buiten geleerd hadden de avond voordien. In de schoolcatechismus stonden 373 vragen met het bijbehorende antwoord en was een leidraad voor de katholieke leer voor de kinderen. Petrus Canisius (1521-1597) was de heilige die dit vraag- en antwoordboekje samenstelde. Dit boekje werd 400 jaar lang gebruikt in scholen en parochies. Onze Petrus moest een zeer aimabel man geweest zijn, want nergens in zijn boekje is er iets te vinden tegen een andere geloofsgroepering. Zijn boekje werd opgebouwd rond drie belangrijke deugden: geloof, hoop en liefde. Er zijn nog andere catechismussen: de 'Romeinse' van Carolus Borromeus (1538-1584), en een 'Mechelse' van 1609, opgesteld door de jezuieten. Elk had zijn doelgroep, invalshoek en uitgave. Om te eindigen, zoals jullie allemaal wel weten hebben de gepensioneerden het druk, druk, druk en geen tijd om er nog iets anders bij te doen. Dit is het antwoord van Petrus Canisius: "als je té veel te doen hebt, zul je met Gods hulp tijd vinden om het allemaal te doen". Tot morgen
Ik heb geen synoniemen meer om dit lenteweer te omschrijven. Daarom geef ik de droge cijfers: 10°C met een gure zuidoostenwind erbij, wolkenvelden en een omfloerste zon, wat zo veel wil zeggen als 'regen in de ton'.Toch zijn er enkele dingen waar ik naar uitkijk. Als Queen-fan kom ik vanavond kijken naar de heruitzending van de docu "Freddie Mercury, the final act". Ik heb het wel al tientallen keren gezien. Deze keer kijk ik weeral eens naar de uitvoering van Georges Michael, "Somebody to love". Dat is één van de weinige zangers die een weergaloze uitvoering geeft van een andermans hit. Meestal is het originele niet te evenaren, maar hier dus wel. Ik las ook dat er binnenkort een veiling is bij Sotheby's met meer dan 1500 memorabilia van Freddie met onder andere zijn 'kroon' en legendarische bijpassende mantel. Die is natuurlijk niet zo mooi als de hermelijnen staatsiemantel van koning Willem Alexander die hem 10 jaar geleden om zijn schouders drapeerde om als staatshoofd geïnstalleerd te worden. Ondertussen kijk ik vandaag even naar de oranjegekte bij de noorderburen. Onder de Oranje Leeuw, zijn er een aantal activiteiten waarvan geacht wordt dat het koninklijk gevolg daar aan gaat meedoen, zoals koekhappen, stokvanger, parades, dansjes, oerhollandse gezeligheid. Dit jaar staat de 'tom pouce' op de feesttafel, als centrale lekkernij. Gelukkig moeten ze niet millefeuille zeggen, maar is het gewoon geschreven zoals uitsproken 'tompoes'. Ik ga kijken naar de modeshow van de adellijke dames in het uitgebreide gezelschap. Zijn verjaardag is dus een dag vol tradities waarbij de koning waardig lacht, wuift en handjes schudt. Nog een beetje meer uit de tijd, met méér dan 700jaar oude plichtplegingen, zal de kroning van King Charles III zijn, met inwijdingsrituelen die we nergens anders meer zien of ooit gezien hebben. Bij de uitzending zal er veel uitleg moeten gegeven worden over elk detail en over de symboliek van elke handeling die de Aartsbisschop van Canterbury zal doen. Ook over de kledij en de kroon van King and Queen zal een aardig woordje gezegd worden. Nog een weekje geduld, en we kunnen met z'n allen de 'kroningsquiche' klaarmaken. Een klassieke quiche met toevoeging van spinazie, tuinbonen en dragon. Het is het uitproberen waard.
Deze week werd ik geconfronteerd met vragen over mijn onderwijs in het jaar stillekes. In het kader van geschiedenislessen vroeg mijn kleindochter 'hoe we met elkaar communiceerden' bij gebrek aan gsm, pc en nog meer technologische innovaties van de laatste jaren. Ze zijn vergeten dat gewoon 'face to face' spreken de meest natuurlijke manier is van communiceren. Ook de vragen 'hoe we naar school gingen?' was al een openbaring: te voet. Ook 'schrijven en schrift' is blijkbaar al een vraag aan gepensioneerden waard. Mijn antwoord is dat ik gelukkig ben met mijn antiek onderwijs dat ik gekregen heb en dat ik nu plezier heb om de hedendaagse technologie te ontdekken. Maar ik wel kan lezen, schrijven, babbelen en me verplaatsen als den elentriek uitvalt.Tot morgen
Zo soms wil ik wel eens stoefen met mijn geheugen en talenkennis, vooral als ik dan weer een goede taaloefening gemaakt heb en denk dat mijn geheugen nog perfect in orde is. Ik dacht dat ik de zin "another day, another news" ooit gehoord had in een song, maar mijn geheugen was verkeerd. Ik vond wel veel liedjes met "another day" zoals van Linda en Paul McCarthy, Michele Morrone, Kordhell, maar dat van Phil Collins is wel het bekendste: Oh, think twice, it's another day for you and me in Paradise. En als we de overleden Unicefambassadeur Paul van Vliet (1935-2023) mogen geloven is dat paradijsje in ons eigenste Vlaanderen gelegen. Want wat is het bekendste lied van deze Nederlandse cabaretier? "Vlaanderen" en wel met de openingszin "En als ik weg wil zijn, ga ik naar Vlaanderen.....Ik voel me in Vlaanderen zorgeloos, ik voel me in Vlaanderen vrij. En als ik lachen wil, ga ik naar Vlaanderen, want ze lachen niet zo gauw, maar als ze lachen, is het echt!". Als je jonger bent is het "Paradise" gelegen bij "the Dashbord Lights" van Meat Loaf (Marvin Lee Aday 1947-2022). Maar het is een dag vol mooie muziek waarvan de uitvoerders helaas zijn komen te gaan. Zo gisteren Harry Belafonte (1927-2023) de zanger van de calypso-songs zoals "Mathilda", "Banana Boat", "Island In The Sun". Samen met Malcolm X (1925-1965), Martin Luther King (1929-1968), Sidney Poitier (1927-2022) was hij een voorvechter voor gelijke rechten voor de Afro-Amerikanenen al vanaf de jaren 1960. En zoals we allemaal weten is "Black Lives Matters" nog altijd niet gestreden.
Maar ik was al vroeg op pad deze morgen en wel richting Nieuwpoort. Mijn bijna 12 jarige kleindochter is met de klasgenoten van het 6e leerjaar op zeeklassen in Oostduinkerke. Een kennismaking met Nieuwpoort staat dan ook op het programma omdat deze uitstap met tram, eigenlijk kadert in een geschiedenisles. Dus ik ook de tram opgestapt en aan de Vismijn gewacht op de bende 12jarigen. Natuurlijk hebben de juffen niet graag dat er bezoek is voor 1 kind, dat dan als een buitenbeentje bezien wordt en waar de andere kindjes een beetje jaloers op kunnen zijn. Maar ik kreeg clementie omdat ik aan de kust woon en haar niet al te dikwijls kan zien. Mee op stap gaan zat er niet in, spijtig want ik loop wel graag langs het sluizencomplex de 'Ganzenpoot'. Ik loop ook eens graag op het Albert I-monument dat een prachtig uitzicht geeft op de weidse omgeving de IJzer en de 5 andere vaarten die daar allemaal samenkomen zoals, Kanaal Nieuwpoort-Duinkerke, Kanaal Plassendale- Nieuwpoort, Veurne Ambacht, Oude Veurnevaart, Grote Beverdijkvaart en de Kreek van Nieuwendamme. Tot morgen
Op radio 1 deze morgen: "S.O.B" (son of a bitch), een lied gebracht door Nathaniel Rateliff & The Night Sweats. Dat maakte me direct wakker met het aanstekelijke ritme van de song. De eerste zinnen: I'm gonna need someone to help me, I'm gonna need someody's hand, ...someone to hold me down,...someone to care. Voilà, dat zijn toch mooie woorden om de dag mee van start te gaan. Nadat ik wat meegekweeld had en wat koffie had gedronken om ook de interne mens wakker te maken, kon ik aan mijn dagblad beginnen. Mijn eerste bedenking, amai, er is veel te lezen vandaag. Mijn tweede gedacht: ze zijn gisteren voor hun bladvulling niet van hun bureau moeten weggaan om deze nieuwsgaring te weten te komen. Alles stond al op internet of op VRTnws, of gewoon een beetje opzoeken en bellen naar bevriende commentatoren of correspondenten. Wat was er dan nodig? Wat nieuws en een vlotte pen van nieuwsgaarder. De resultaten van Pfos in het bloed van de jongeren in Zwijndrecht (1blz), de 'crècherapporten(1blz), het terugstorten van coronagelden die teveel aan sommige zelfstandigen werden gegeven (1blz), de sterren van Sergio die sneller verdwijnen dan ze zijn gekomen (1blz). Naar de tv-programmatie voor vanavond werd ook gekeken. Welke uitzending biedt er inspiratie om ook een bladvulling mee te krijgen? Iets dat er kan uitzien alsof ik op stap ben geweest en het werk van de ander een beetje in de schaduw stelt, misschien zelfs door mijn interessante kijk het gras van onder de tv-reportage kan maaien!. De Antwerpse Joden, hun wijk en gewoontes (1blz)!. Dan het verhaal van de amateurmeteoroloog die ter sprake kwam bij Karl tijdens de zondagse koers. Het weerbericht van de getalenteerde weerman Geri Haerynck, is spijtig genoeg alleen geldig voor Koekelare. Volgens hem zou het in die gemeente en misschien ook elders in ons land, slechts 1 maand beter zijn dan nu, en dat is in juni (1blz). Het verhaal dat me meest verbaasde was over de sjoemelhoning. Dus mensen let op als je goedkope honing ziet staan, al zeker als die geïmporteerd is uit China of Turkije, zelfs uit Groot Brittanië. Echte honing kost 2,32€/kilo, malafide importeurs vervangen de honing (soms voor meer dan 90%) door suikerstroop dat maar 0,40€/kg kost. Men weze dus op zijn hoede (1/2p). Nog wat politieke verslaggeving vanuit Oostende en de windenergie (1blz) En dan het verhaal van een groot verdriet. Het verhaal van de senatrice met het sterrenkindje Hector, die een rustpauze méér dan nodig heeft (1blz). Ik heb al heel veel gelezen vandaag, veel aandacht besteed aan al het nieuws van te lande en ter wereld en nu gaat al mijn aandacht naar mijn huisgenoot en zijn ballen (voor te spelen). Tot morgen
En ocharme, mijn kleine broertje verjaart vandaag: 71 lentes! De lente laat het dit jaar afweten en ook bij hem is deze lente niet wat ze zou moeten zijn wegens rugpijn. Maar er zal binnenkort wel verandering in komen want de geneeskunde lost tegenwoordig vele kwalen op. Ik denk dat het hem al dikwijls ontgaan is, dat zijn foto hier op mijn vensterblad staat. Ik kijk daar 2 keer per dag naar, een keer als ik mijn rolluiken optrek en 's avonds als ik ze terug laat zakken. Het is een foto van onze tijd in Sinnekloas, met Roger en Maria en waarschijnlijk van 1954. Onze ouders werden geflankeerd door een 'pijlke' met pijpekrullen, een grote strik in het haar en de mooiste jurk van die tijd. Aan de andere kant, op een tafeltje gezeten, een kleiner pijlke, met een bos zwart haar met een foufrou, en een barboteuse aan. Hemdje en broekje uit één stuk met nijperkes als sluiting tussen de billekes. Vanaf 1959 noemde men dat een rompertje, de laatste jaren 'een onesie' en dat is enorm populair geworden bij groot en klein. Het is wel koud vandaag, maar minder nat buiten en met een goeie slok van een geestverruimend vochtje zal de goede luim en het feestgevoel wel brengen. Schol.
De bloesem van de Japanse kerselaar zal een kort leven beschoren zijn. Door het vele vocht van gisteren zijn de roze boeketjes loodzwaar geworden en blijven niet aan de frêle takjes hangen. Komt erbij dat het vandaag erg winderig is, zodat het hier al bloembladjes aan het sneeuwen is. Spijtig, maar de natuur is zich hier te lande, toch wat aan het herstellen van een vochttekort. Het is best dat het nu gebeurd en niet in de tijd dat iedereen vrijaf heeft. Natuurlijk zijn nu de grootste slachtoffers de 'strandbars' die geen volk op de vloer van hun dure investering kunnen verwelkomen. Het is echt wel té frisjes om op het strand iets te gaan drinken. Misschien is het wel weer om de uitdaging die mijn 2 vrienden me oplegden vorig jaar, eens uit te voeren. Ik doe iedere dag woordle en woordle6, en waarom eens niet enkel een blog schrijven met 5 en 6 letterwoorden, was hun vraag en uitdaging. Zo simpel is dat niet natuurlijk, want in een normale schrijfstijl wisselen woorden in lengte elkaar af. Maar mocht ik niet meer weten wat doen vandaag, zal ik proberen een klein verhaaltje te vertellen met 5-6 letterwoorden. Eens zien of het me lukt er iets begrijpsbaar van te maken. Tot morgen
Ik moet het niet vertellen aan de goegemeente, het is een koude, natte zondag. In de koers is er al een belangrijk slachtoffer gevallen, een mogelijke winnaar van deze Ardense klassieker, een Sloveen die al meerdere wedstrijden gekleurd heeft door zijn sportiviteit en talent. Maar ja, sport eist zijn slachtoffers, zeker als die plaatsvinden op de openbare weg, met putten en kuilen welbekend in ons landje. Niemand heeft op voorhand eens met een 'emmerken asfalt' de baan gecontoleerd om eventuele mankementen handmatig te repareren. Straks zal ik wel naar het vervolg kijken van La Doyenne, 'de oude dame'. Het is de oudste wielerkoers hier te lande met een eerste editie in 1892 en nu dus de 109e. De laatste koers van de 'voorjaarsklassiekers', de laatste van de Ardennenweek. Ik hoop maar 1 ding: geen slachtoffers meer bij de coureurs tijdens deze lange (bijna 260km) rit en soms gevaarlijke afdalingen.
Het is toch een speciaal dagske voor mij, ondanks dat regenweer, want dat heeft er niks mee te maken. Ik schrijf vandaag mijn 1200e tekstje. Al 1200 keer ben ik aan mijn geïmproviseerde bureau gaan zitten op een gemakkelijke stoel, om een berichtje te schrijven en het de wereld in te sturen. Iedere dag een uurtje of twee van mijn leven dat ik kan delen met de mensheid. Al zijn dat er maar een tiental per dag, het doet me telkens plezier wat voor hen te schrijven. Maar ik heb al schrijfwerk gedaan ondanks het gevorderde uur van de dag. Mijn kleindochter wilde weten over wat voor soort technologie ik beschikte tijdens mijn schoolgaande jaren en werkervaringen. Een simpel antwoord: geen. Het dichtste dat bij hedendaagse technologie kwam was de schrijfmachine en het gebruik van het toetsenbord en dat is het enige wat nu nog altijd nuttig is. Voor de rest is mijn diploma gedateerd, dat wil zeggen dat het onbruikbaar is mocht ik de behoefte voelen om terug het beroep van 'baker' vroedvrouw, verpleegster uit te oefenen. Ik zou terug op de schoolbanken moeten plaatsnemen, stage doen en een eindwerk maken. Tijdens de bevallingsarbeid beschikten we toen over een 'pinard', een doptone en wat later een 'Doppler' om het kinderhartje te horen kloppen. Het was vooral de ogen gebruiken, en fingerspitzengefühl hebben.Tijden veranderen vliegensvlug en het vraagt inspanningen om bij te benen met al de machinerie die nu tijdens de bevalling gebruikt wordt. Maar tijdens mijn werkzaamheden als gepensioneerde maak ik dankbaar gebruik van deze nieuwerwetse manieren van werken en opzoekingen doen. Klik klik klik, eigenlijk een beetje zoals het 'Iedereen Beroemd' item: klikipedia. Zo werk ik meestal aan mijn essays. Ik vind dat leutig en plezant en vind allerlei toffe items en antwoorden op mijn vragen. Zoals voor vandaag, stelde de Unesco op 23 april 1995 de 'Wereldboeken en Auteursrechtendag' in. Niet toevallig gekozen want het is de geboorte- en sterfdag van William Shakespeare (1564-1616) en ook van Miguel de Cervantes (1547-1616). Niet te verwonderen dat het vandaag dan ook de 'Internationale Dag van de Engelse en Spaanse Taal' is. Tot morgen
De binnenbezigheden zijn onuitputtelijk, want de nattigheid buiten doet me binnenblijven. Lezen, wassen, plassen, koken, muziek beluisteren en tv-kijken en nog zovele dingen meer. Het is wel gevaarlijk weer om een verkoudheid vast te krijgen. Gelukkig is de griep niet meer actief als ik de uitspraak van dat virus mag geloven: Ik voel me vandaag niet zo lekker, ik denk dat ik antibiotica heb. Met al die koude en regen is dat een meevaller te noemen. Misschien zal op deze "Dag van de Aarde" ook de grond in ons land content zijn met al dat vocht om het grondwaterpeil op normaal niveau brengen. Enfin, niets aan te doen, ik neem alles maar zoals het komt en hou me stillekes bezig in mijn hoekske met mijn boekske. Zelfs de hond komt niet zeuren om buiten te gaan, dan is het buiten wel serieus nat te noemen. Veel valt er in de buitenwereld niet echt te vermelden, dezelfde thema's die al wekenlang de radio, tv en het papier beheersen zijn onuitputtelijk te noemen. Men heeft verschillende facetten aan al die thema's en ieder facet is wel een woord, zin, zienswijze en bladzijde waard om bekeken, besproken en beschreven te worden. Ik hoop op één resultaat: dat alle achterpoortjes in ons land verdwijnen voor iedereen. Nochtans heb ik deze morgen weer eens serieus mijn wenkbrouwen gefronst toen ik las dat in Knokke de mooie poldergrond en landbouwgrond, weer gaat opgeofferd worden voor de rich and famous van onze contreien. Ondanks eerdere protesten, krijgen de investeerders toch hun zin van de minister. Voor de rest legt ze alles en iedereen beperkingen op wat voedsel kan opleveren. Maar voor een balleke met een stick te slaan sluit ze haar ogen en staat ze alles toe. Zou ze zelf zo sportief zijn aangelegd? Misschien zit er dan wel een gratis lidmaatschap in door haar goedkeuring te geven om gezonde en voedzame aarde op te offeren aan een spelletje en verblijf voor de rijken. Ja maar, wordt er gezegd, je moet weten dat dergelijke infrastructuur veel volk naar hier zal brengen. Met een terrein van '18 holes' kunnen er internationale golfwedstrijden georganiseerd en gespeeld worden. Het speelland, de hotels en andere gebouwen zullen direct rendabel zijn en een zekere meerwaarde voor ons land en zeker voor Knokke betekenen. Landbouwgewassen en dieren zullen het wat verder moeten dan 'Het Zoute'. De frigobox- toerist is er nog minder welkom en moet uitwijken naar andere kustgemeentes die meer ontspanning organiseren voor jan-met-de-pet. Genoeg malcontentement geschreven, ik zal wat biografiën lezen van mensen die ik nu al lezend tegenkwam, Richard Nixon, Toon Hermans, Steve Fosset, Bertus Aafjes, Lenin, Kingqley Amis, Oppenheimer, en nog vele mensen meer, voor wie deze dag speciaal te noemen is of was. Tot morgen
Een grillige koude winderige aprilse dag. Het spreekwoord zegt: wil april toch niet vertrouwen, hij is en blijft de ouwe. Ik wil het ook positief bekijken: april maakt de bloem, en mei bekomt de roem. Ondertussen staan mijn bloemekes nog in hun te kleine potjes, te wachten om uitgeplant te worden. Maar het is echt wel te fris om buiten te werken. Zelfs al zou ik mijn tuinbezigheden opnemen, het is zo koud dat ik er niet opgewarmd van zou geraken en al bibberend naar binnen zou spurten. Het enige wat ik vandaag, zoals iedere dag, buiten zal doen zijn wat gooibewegingen, bukoefeningen en naar de brievenbus stappen. Voor de rest zal het warm binnenshuis amusement zijn. En dan kom ik altijd wel wat plezants tegen, altijd wel iets dat nu onbekend is geworden maar waarvan ik dan toch blij ben het gekend te hebben: een paternoster. Het snoer begint met een "†" dat is een kruisteken maken, '•' een dikke bol voor een Onze Vader, vertaling van Pater noster, 3 stipjes, kleine bolleles ··· die staan voor 'Weesgegroetjes' terug een '•' en dan komt men aan het snoer dat 5 keer 10 '·' met daartussen een dikke bol. Het gebedssnoer is een hulpmiddel bij het bidden en bevat minikralen in het snoer en dikke kralen en kruisje. Een 'tientje' lezen was dus de penitentie bij een pekelzonde, één Onze Vader en 10 Weesgegroetjes, een 'rozenhoedje' was de 53 Weesgegroetjes opzeggen in stilte of gezamelijk luidop en de 6 Onze vaders. Nodig om vergiffenis te krijgen voor een ernstiger zonde, zoals niet te biechten gaan of naar de zondagsmis vergeten gaan zijn of gegeten te hebben vooraleer te communie te gaan. Als men pech had, was het 3x de bollekes langs je hand laten glijden, dat was de 'rozenkrans' lezen. Als kind kreeg ik een eenvoudige paternoster bij mijn Eerste Communie en een betere kwaliteit bij mijn Plechtige Communie en Vormsel. Dat werd dan vergezeld op 7 jarige leeftijd met een klein misboekje en op 12 jaar met een 'echt' missaal met de Latijnse teksten en Nederlandse vertaling ernaast. Dat waren nogal tijden!!! Toch moet ik zeggen dat ik nog altijd kan genieten van de rust en de grootsheid van de kerken om mijn nietigheid eens te accentueren en een beetje in mezelf gekeerd kan zijn. Dat is dan de sacrale stilte die noopt tot reflectie. Maar nu is een 'paternoster' een familienaam, een paternoster- liftsysteem,-kast,-visgerei,-biermerk enz. Ook een heel leuk woordspelletje in het kader van het 'langste woord': paternosterbollekensmakerij. Nog een langer woord: hottentottententententoonstelling. Weet je hoe mijn amusement, bloggen of een andere plezante bezigheid, ook genoemd wordt: fröbelen of vrijblijvend creatief bezig zijn. Niet vergeten beste mensen, mijn schooltijd is begonnen in de Freubelklasjes of Fröbelklasjes. Dat zijn nu de 'kleuterklassen'. Ene Friedrich Fröbel (1782-1852) vond dat kinderen beneden de 6jaar ook konden beziggehouden worden en van 'educatie' al moesten kunnen genieten, met kleine werkjes. Hij noemde het de 'Kindergarten', een tuin van en voor kinderen en in die plezante tuin ga ik mijn tijd doorbrengen. Tot morgen
