Naast babbelen en kletsen, een garnaalkroket eten, buiten zijn, hebben mijn dochter en ik nog een gezamelijke hobby: lezen. Boeken lezen, eigenlijk letters verslinden, doet mijn dochter van kleinsaf aan. De stadsbibliotheek was vlug uitgelezen en ook de thuisbibliotheek voldeed dikwijls niet meer aan haar leeshonger. Ze heeft dan ook, bij gebrek aan andere lectuur, de 25-delige Larousse-encyclopedie uitgelezen. Dus als ze langskomt is dat bekijken welke nieuwe boeken ik heb, want we hebben voor aanschaf van lectuur wel andere interesses. Een geluk, zou ik bijna zeggen. maar nu hebben we beiden ook een e-reader met verschillende schrijvers en titels die er al op gebrand staan. Plezant is wel dat ik nog heel veel boeken op papier heb, die ook in mijn internetbib staan, zodat we momenteel hetzelfde aan het lezen zijn. Een dikke turf op papier die zijn dochter vastheeft en die ik op het scherm lees. Een eerste deel (+600blz) van een trilogie van het nieuw Zweedse schrijversduo, Camilla Läckberg en Henrik Fexeus: Box. Spannend!! Moet ik er mee inzitten dat het regent? Nee, lezen en bespreken, niets aangenamer dan zo mijn uren samen met mijn dochter door te brengen. De schone zoon en de zoon sturen we weg naar de bowling, zodat we beiden onze honger kunnen stillen met woorden. Maar de inwendige mens heeft eerst een beetje vaster voedsel nodig, het is dan ook al middag. Smakelijk. Tot morgen
Het zal vandaag een kort berichtje zijn. Een memo, afkorting van 'memorandum', een briefingnota in bedrijven, nog niet 'thuis' in gebruik. Vroeger werden die berichtjes rap genoteerd in 'steno', meestal door een secretaresse die achteraf de tijd kreeg om een brief of een memo deftig neer te schrijven op de schrijfmachine. Ik denk niet dat steno nog wordt aangeleerd, de computer is veel handiger in gebruik of men neemt het gesprokene op met een dictafoon, waarbij later dan rustig de woorden van de baas kunnen uitgetypt worden. Met een dictafoon wordt nog veel gewerkt in ziekenhuizen, uitslagen van onderzoeken allehande, de diagnose van patiënten, behandelingen enz, de dokter spreekt alles in en de medisch secretaresse typt het over in een dossier of in een mededeling naar een andere dokter of huisarts. Maar soms zou stenoschrift nog handig zijn als ik bv een lumineuze inval zou krijgen en het vlug wil vastleggen om mijn idee niet kwijt te spelen. Ik heb wel een gsm met mogelijkheid voor opname, maar daar ben ik niet handig genoeg voor om daar gebruik van te maken. Dat allemaal om te zeggen dat ik straks nog logés krijg, en ik niet zo heel veel tijd op overschot heb. In het weekend zal mijn huisje weer vollopen. Dan heb ik niet veel tijd om de gazet uit te pluizen om interessante weetjes te weten te komen. Woensdag was de hond bij de kapper langsgeweest, vandaag ik, en onze 'pels' ziet er bij ons beiden stralend 'wit' uit. Tot morgen
Terwijl mijn logé zijn looptraining afwerkt, de poetsdienst het stof en zand verwijdert in mijn huis, de hond trouw aan mijn voeten ligt, probeer ik wat te schrijven. Mijn gedachten springen van jot naar jer, met andere woorden ik heb het moeilijk me te concentreren. Niet dat er zoveel nieuwsgaring is waar ik een keuze uit moet maken, maar de wind speelt me parten. De vakantiegangers zien meteen eens een andere zijde van de kust: de wind. Nog altijd beter dan de striemende regen van gisteren waarbij het bijna onmogelijk was om door te stappen. Maar een goed windje van 5-6 Bf, daarmee kan je nog buitenkomen en een spektakel van de golven zien. Natuurlijk ben je meteen ook gezandstraald, wat dan weeral goed is om een stralende huid te krijgen omdat het opstuivende zand samen met de wind alle vuiligheid uit de poriën haalt. Het is eens een gratis schoonheidsbelevenis, die veel mensen toch een glimlach op hun snoetje brengt als ze de stevige wind eens willen trotseren. In de krant is er niet veel dat de moeite loont om te vertellen, als op de eerste pagina al de scheiding van de 'jeune premier' van Canada staat, dat er een verre gigantische grootouder en oerwalvis gereconstrueerd is en dat er per dag, om de ruines te beschermen in Griekenland, maar 20.000 bezoekers mogen komen i.p.v. de 23.000. Maar er bestaat geen beperking op het aantal uren dat ze op de Akropolis mogen verblijven, het blijft er dus gigantisch druk en het tegen mekaar oplopen van gewelste. Dan bekijk ik maar eens de weerspreuken van de dag: Is het heet op Sint Domijn, dan zal het een strenge winter zijn!. ik moet dus geen schrik hebben voor mijn energiefactuur deze winter, als het van deze heilige afhangt en zijn spreuk afhangt. Sint Domijn is eigenlijk de Vlaamse benaming voor de H. Dominicus van Guzmàn of van Osma (1170-1221). Een belangrijk man en stichter van de Dominicanerorde, ook de 'Orde van de Predikheren' genoemd. Ze hielden zich vooral met prediking en zielzorg bezig. De Dominicanessen waren de vrouwen die toetraden tot deze contemplatieve orde waar de bekendste vertegenwoordigster 'Soeur Sourire' was, die met haar lied over de stichter van deze orde hoge toppen scoorde in de hitparade: "Dominique nique nique, s'en allait tout simplement, routier, pauvre et chantant....". Maar het succes zorgde ervoor dat de zuster haar kap over de haag smeet en terug Jeanne Deckers (1933-1985) werd. Ze kon op werelds niveau haar talenten niet meer verzilveren en stierf samen met haar geliefde, berooid en totaal gedisillusioneerd. Op haar grafzerk in Waver staat de inscriptie: "J'ai vu voler son âme à travers les nuages" een zin uit "Luc Dominique". Tot morgen
Het moet ander 'weer' worden want mijn woorden zijn opgebruikt om het soort temperatuur, wind, regen, of zonneschijn weer te geven. De hoop die alle weermannen/vrouwen geven is nog een paar dagen geduld hebben. Ondertussen zie ik hier aan zee verkleunde mensen rondlopen, wel met shorts en korte broeken om te tonen dat het vakantie is, maar voor de rest een winterpull, sjaal, lange mouwen en vooral een regenjas die ook winddicht is. Het is wat het is, zegt men dan, en zo doe ik ook maar voort in deze echte Belgische zomer. Niet alle illustere ideeën van mijn blog komen uit mijn brein gesproten. Mijn vrienden attenderen me erop dat ik mijn '1302' leef. Ik schrijf vandaag mijn eigen 'sporenslag'. En net zoals de 'Veldslag in Kortrijk' in 1302 aan de Groeningebeek, probeer ik ook in mijn blog 1302, 'mijn 500 sporen' na te laten, niet met de Guldensporen van de Franse ridders, maar met hedendaagse woorden. Het verhaal werd beroemd door Hendrik Conscience (1812-1883), de schrijver die zijn volk leerde lezen door het spannende boek te schrijven in 1838: De Leeuw van Vlaanderen. Een geromantiseerde versie van de veldslag in de 14e eeuw dat eigenlijk bedoeld was om het Belgische 'gevoel' bij de bevolking aan te wakkeren. Dat pakte enigszins anders uit en werd eigenlijk het verhaal van het gevecht om Vlaanderen voor zijn grondgebied en de Vlaamse taal, zoals iedereen ondertussen wel weet. Ik zal niet meer weten of mijn woorden ooit beroemd zullen worden want het verhaal van de 'sporen' werd pas algemeen gekend en bekend na 536 jaar. En aangezien ik nog maar iets meer dan de helft van mijn 'slag' gebruikt heb, kan ik gerust een ander zeer belangrijk item onder de aandacht brengen: Earth Overshoot Day. Al een dag later dan 2022, hebben we alles opgebruikt wat onze planeet in een jaar kan produceren om zijn bevolking in leven te houden. We leven voor de rest van het jaar op overschotten, restanten of opgeslagen voedsel, om het zo maar eens te zeggen. Met 'we' bedoel ik dan de Westerse bevolking. Is het daarom dat de grootwarenhuizen hun producten maar duurder en duurder maken omdat 'opslag' geld kost en ze dat moeten doorrekenen aan de verbruiker of beter, kun klanten? We mogen niet vergeten dat ongeveer 10% van de wereldbevolking leeft in permanente hongersnood, vooral in Afrika en Azië.
Voilà, dames en heren, ik geraak niet aan mijn 500 sporen want ik heb een logé in huis, een liefhebber van toneel en dat is er dezer dagen in overvloed te zien in de 'Koningin der Badsteden' = Oostende en TAZ. Ik moet de hongerigen spijzen en de dorstigen laven. Tot morgen
Ik heb de schaapjes geteld vannacht, het waren er ontzettend veel, 01.23 . Vandaar dat ik me deze morgen een beetje 'lam'lendig voelde. Maar met de stevige westenwind was dat gevoel direct weggewaaid eens ik me buiten waagde. En nu voel ik me weer gewoon 'wakker' en kiplekker. Vandaag is het de geboortedag van Robert Baden-Powell (1857-1941) die in 1907 de padvinderij oprichtte. Als voorstander van de vrouwenemancipatie die fel opkwam en tot stand kwam na W.O.I, besliste hij, dat bij de 'scouting' de meisjes een gelijke behandeling kregen als de jongens. De gidsen kregen hetzelfde stevige programma als de boy-scouts. Dat brengt me naar de 'jarige bloem' in de familie. Als middenste van mijn 9 kleinkinderen, blaast ze 16 kaarsjes uit en kreeg dit jaar op scoutskamp haar 'totem': afwachtende nandoe. Boudewijn de Groot schreef en zong daar een mooie song over: Een meisje van Zestien. Ze zal zich wel amuseren vandaag met broers, zus, mama en papa, op vakantietournee in het Zudoosten van Europa. Ik heb wel een mooie quote van Baden-Powell, behalve 'sta paraat': het meest waardevolle is te proberen geluk te brengen in het leven van anderen.
Er zijn nog een paar die een verjaardag ooit gevierd hebben of vieren. Mijn oog valt dan in eerste instantie op Keizer Claudius I (10vC- 54), wiens leven verwerkt werd in een prachtige BBC reeks in 1976, met een grandioze acteerprestatie van Derek Jacobi: I, Claudius. Pikant weetje over Claudius, zijn 4e echtgenote, was de dochter van zijn broer en haar zoon Nero (37-68), volgde door allerlei machinaties Claudius op. Natuurlijk stierf de keizer geen simpele dood. Een eerste poging met vergiftigde paddenstoelen mislukte omdat de keizer er ontzettend van moest breken en het gif niet in zijn bloedbaan kwam. Een tweede poging tot moord lukte mede door de hulp van zijn lijfarts en de rare gewoontes van de Romeinen bij overvloedige en copieuze banketten: tussen de verschillende gangen van het diner, stak men een 'veer' in de keel om braakneigingen op te wekken en zo weer met goede moed en eetlust de volgende schotel met vis, vlees of gevogelte naar binnen te werken. De mede-samenzweerder stak een vergiftigde veer in de keel van de keizer, dit keer lukte het wel. Door de vroegere complotten en uitschakeling van andere gegadigden voor de troon, werd Nero keizer. Hij is berucht en gekend van de vele wreedheden, de Rome brand en een geliefkoosd 4-letterwoord in de kruiswoordraadsels. Toch heeft Claudius 2 mooie citaten laten optekenen: "hij die verlangt is altijd arm" en "zeg niet altijd wat je weet, maar weet altijd wat je zegt". Nu nog een echte jarige: Frank Deboosere. Na zijn uitzwaaien in maart 2023, heeft hij vandaag echt de pensioengerechtigde leeftijd bereikt. Ik wens hem nog vele gezonde jaren met zijn gezin en sluit af met zijn gekendste zin en uitdrukking: morgen zijn we er weer met meer weer. Tot morgen
Iedereen verbaast van dat getal? Wel ik ook! Zoveel keren heb ik al voor mijn pc gezeten om mijn bedenkingen te maken over de dingen des levens. Zelden dat er een dag niks gebeurt, zelden dat er een dag voorbij gaat zonder een opvallend iets. Ik probeer dat dan op mijn manier een beetje weer te geven, ook dikwijls door stil te staan bij een feit uit het verleden. Zoals vandaag de herdenking van de dood van Koning Boudewijn (1930-1993), ook weeral dertig jaar geleden. Ons land werd in een nooit geziene rouw gedompeld en duizenden brachten zijn stoffelijk overschot een laatste groet. De piepjonge vorst heb ik zelf ooit ontmoet toen hij de Heirmanklok in het kasteel Walburg in St Niklaas kwam inhuldigen op 04/11/1956. Samen met een buurmeisje mocht ik een enorme mand met verse bloemen aan onze koning overhandigen. Toen was die klok echt een bezienswaardigheid waarop de planeten, een sterrenhemel, de dierenriem en nog veel meer te zien was en natuurlijk ook het uur in alle delen van de wereld. De klok werd ontmanteld tijden de renovatiewerken aan het kasteel in 1977. Lange tijd lag de klok ergens te verpieteren in een leeg winkelpand. Nu tikt het, sinds 2016, zoals vanouds maar wel in de jeneverstokerij van Wichelen. De klok is een voorspeller van de stand van de sterren en planeten, behalve van het weer. Dat is echt onvoorspelbaar. Door de nattigheid en de bijhorende friste, die zich ook al in huis laat voelen, zal ik niet de enige zijn die de vraag stelt: is dat nu een tijd, 31 juli, midden de zomer, om de verwarming aan te zetten? Natuurlijk niet, maar doordat ik die vraag al stel is er toch wel iets aan de hand die het niet aangenaam maakt deze zomer. We zijn dan wel de ongemakken kwijt van corona, maar die kunnen snel terugkomen bij dergelijk miezerig weer en die griep en verkoudheden ook meebrengen. De schuld en oorzaak van dit nat, winderige en kil weer, komt door een diepgaande depressie boven de Scandinavische gebieden, die vervat zit in de straalstroom en waar geen pilleke of gesprek met een psycholoog, voor een oplossing kan zorgen. De krant heb ik deze morgen ternauwernood van de verdrinkingsdood kunnen redden. Gelukkig, dan kon ik toch nog wat komkommernieuws lezen over de 'last minute booking' van vele landgenoten richting 40°C in Zuid Europa. Dan doorsta ik toch liever de depressie van Noord Europa, die is toch wat gezonder. Dat is het voor vandaag. Als laatste zin wil ik meegeven, waar wij senioren ons nogal eens kunnen aan bezondigen: klaag nooit over je leeftijd, veel mensen hebben nooit het voorrecht gehad. Tot morgen
Toen mijn huis nog vol leven was op een zondagochtend werd er ook altijd in een zondags ontbijt voorzien: een kramiekske, koffiekoeken, boterkoeken, pistolets en sandwiches. Nu is dat natuurlijk eventjes anders. Niet meer vers bij de bakker gaan halen, maar zelf vers afbakken van uit de 'diepvries' vooraf geprepareerde koeken, mini-croissants of mini-boterkoeken. Ze smaken ook goed en het huis ruikt lekker naar vers gebakken koeken. Een rozijnen- of suikerbrood breng ik soms nog mee van de bakker, maar dan moet ik wel goesting hebben om een paar dagen hetzelfde brood te eten. Het is natuurlijk ook zo dat de 'warme bakker' stilaan aan het verdwijnen is en dat de 'koeken- en brooddegen' van dezelfde fabrieken komen en dat de bakkers hetzelfde doen als ik: afbakken in hun ovens. Het neemt niet weg dat ik op deze manier van een zondag toch probeer iets anders te maken, dan 's ochtends een boterham met chocolade te eten. Dat is natuurlijk ook weer niet te versmaden. Maar binnenkort zal de prijs van een 'reep' weer omhoog gaan want de cacaobonen worden weer duurder. De bonen komen meestal van gebieden rond de evenaar, met een warm en vochtig klimaat. Door de klimaatveranderingen dreigt hun omgeving te hoge temperaturen te krijgen en te weinig vochtigheid in de lucht, en verminderd de opbrengst van de bomen en bonen. Waarschijnlijk zullen andere landen de productie wel overnemen van West Afrika, zoals Australië, Indonesië en Maleisië. De chocoladereep zal dan misschien niet zo rap verdwijnen maar wel fors duurder worden. Gisteren is de tuinman nog geweest om de haag weer mooi in vorm te snoeien, de buxusmot weer eens weg te jagen vooraleer alle buxushaagjes weer kaalgevreten zijn en de gazon weer een treffelijk zicht te geven. De hond heeft het grassperk niet alleen van putten voorzien, maar ook van paadjes door steeds op dezelfde plaats te lopen en te springen voor ziijn bal te vangen. In ieder geval, de tuin wordt hier volop gebruikt, niet als paradepaardje voor de buurt maar als speelplein voor de hond. Nu ga ik luisteren naar 'Won Ton Ton' waar Bea Van der Maat (1960-2023) de leadzangeres was en het mooie liedje "I Lie and I Cheat" zong. Tot morgen
Wie kan het nog weten, wie kan het nog controleren? Het weer op de 29e juli is hetzelfde weer van de 5e februari. Wat ik wel weet is dat het vandaag een halve dag regen en een halve dag zon zal zijn en daar kan ik best mee leven. Afhankelijk van wanneer die halve dag zon begint, zal de namiddag starten met tuinwerkzaamheden bij droogte of het volgen van de Clásica San Sebastián, een klassieker in het wielrennen van 230km, als de regendruppels blijven vallen. Die wedstrijd levert niet alleen roem en glorie maar ook het typische Baskische hoofddeksel voor de winnaar op: txapela. Het ziet eruit als een grote alpino of baret, een zwarte platte pannenkoek op het hoofd. Een gegeerd goed bij de coureurs. Mocht het na de finish van deze koers, nog regenen, dan kan ik nog altijd kijken naar de zware bergétappe van de Tour Femme. In deze Tour heeft onze landgenote Lotte, toch al zeker de 'groene trui' gewonnen = de snelste benen van het vrouwenpeloton. En als het dan nog altijd geen weer is om buiten te zitten is er nog altijd mijn e-reader waar ik momenteel een boek van +600 blz heb geopend: "Box" van Camilla Läckberg en Hendrik Fexeus. Meer nieuws heb ik niet vandaag tenzij jullie het nieuws uit de oudheid ook willen weten: in 587 vóór Christus werd de Tempel van Jeruzalem verwoest door de Babylonische Koning Nabukadnezar. Het is geen legende maar is in verschillende historische bronnen te lezen. De Joden gingen in ballingschap. Bij hun terugkeer enkele decennia later herbouwden ze de Tempel, de zogenaamde 2e Tempel, die verwoest werd door de Romeinen in 70 n Chr.Toen is de 'Ark van het Verbond' en zijn de 'Twee Stenen Tafels van Mozes' ook verdwenen. Sindsdien is 'Indiana Jones' nog altijd op zoek naar die heilige voorwerpen en daarvoor zijn er al 5 films nodig geweest of noem ik dat 'documentaires' met wat spanning en avontuur gemengd. En over deze Nabukadnezar schreef niet alleen de Profeet Daniël in het Oude Testament maar componeerde Guiseppe Verdi (1813-1901) zijn prachtige opera "Nabucco" met in het eerste bedrijf het wondermooie "Slavenkoor". Ik beluister graag het duet van Pavarotti (1935-2007) en Zucchero voor de uitvoering van "Va Pensiero", de stemmen van een geschoolde tenor en operastem vermengd met de rauwe stem van een rockzanger. Tot morgen
Eén van de leading ladies van 'De Ochtend' op Radio 1, (Sara Vandermosten of Benedikte Coussement) formuleerde het perfect wat de mens op deze grijze vrijdag nodig heeft: een vrolijk liedje. Dit keer de meezinger van Roxette, "Joyride". En of ik meegezongen heb, natuurlijk ter verbijstering van mijn huisgenoot 'de hond'. Maar dat geeft, want eerlijk gezegd, ik gebruik nu de Vlaamse uitdrukking van de dag om mijn gezang te omschrijven, "dat is niet om mee te lachen" en dat doet mijn hondje dan ook niet. Mijn Franse oefeningen waren ook niet om mee te lachen, 0% juist. Beter gemutst werd ik wel van mijn Nederlandse oefeningen, die allemaal excellent waren en au fond is dat plus important. En Google wijst er in zijn begingeneriek op wie echt wel belangrijk was voor de vrouwen en wie we niet mogen vergeten Isabelle Gatti de Gamond (1839-1905). Dat doe ik niet en met mij veel andere vrouwen, want ze heeft haar 'Rue' in Brussel/Ukkel gekregen. Zij was de 'stichteres' van de Middelbaar Onderwijs voor meisjes en verzette zich tegen het idee van de 'femmes savantes'. Dat was de idee die men toen had van 'vrouwen' die geëmancipeerd waren en door hun studies 'hun vrouwelijkheid' zouden verliezen. Zij was een voorvechtsters voor het vrouwenstemrecht dat er uiteindelijk maar in 1948 zou komen. Zij wees erop dat meisjes/vrouwen/dames respectabel waren door hun werk, kennis en talent. Haar volgers werden 'gatticiennes' genoemd waarvan dan de eerste juriste kwam, Marie Popelin (1846-1913) en de eerste vrouw in het parlement, Marie Spaak-Janson (1873-1960) met bekende nazaten zoals ministers. En toch ondanks al die mogelijkheden van beroepskeuzes en wijsheden, houden toch de meeste vrouwen nog van de stationromannekes. Die beschrijven een wereld waar vele vrouwen van dromen maar niet tot de realiteit behoort: de rijke man, die valt voor de charmes van de arme vrouw of de arme vrouw die valt voor de avances van de schatrijke playboy die ze tot een brave huisvader kan omtoveren. Alle scenarios zijn gesitueerd in een romantisch kader, meestal in het zuiden onder de Spaanse zon. Ondanks de soms neerbuigende bejegening, soms ook bespotting, blijft het genre enorm populair. Temeer omdat het dikwijls gedurende een treinrit of middagpauze uit te lezen is en een goed gevoel geeft eens men de laatste bladzijde heeft omgeslagen. Sinds 1975 zijn de 'Bouquet' boekjes te koop en vandaag drukt men nr 4500. Herman Brusselmans noemde ze smalend 'bladzijden vol clichés', tot hij gevraagd werd een boekje te schrijven. Hij noemde het 'vrij moeilijk om te doen' en 'een vak apart'. Ik denk dat ik me eens eentje zal aanschaffen om mijn romantisch zieltje eens een boost te geven en uren te dromen van romantische momenten die er ooit wel waren in mijn leven. Tot morgen
Eén van de leading ladies van 'De Ochtend' op Radio 1, (Sara Vandermosten of Benedikte Coussement) formuleerde het perfect wat de mens op deze grijze vrijdag nodig heeft: een vrolijk liedje. Dit keer de meezinger van Roxette, "Joyride". En of ik meegezongen heb, natuurlijk ter verbijstering van mijn huisgenoot 'de hond'. Maar dat geeft, want eerlijk gezegd, ik gebruik nu de Vlaamse uitdrukking van de dag om mijn gezang te omschrijven, "dat is niet om mee te lachen" en dat doet mijn hondje dan ook niet. Mijn Franse oefeningen waren ook niet om mee te lachen, 0% juist. Beter gemutst werd ik wel van mijn Nederlandse oefeningen, die allemaal excellent waren en au fond is dat plus important. En Google wijst er in zijn begingeneriek op wie echt wel belangrijk was voor de vrouwen en wie we niet mogen vergeten Isabelle Gatti de Gamond (1839-1905). Dat doe ik niet en met mij veel andere vrouwen, want ze heeft haar 'Rue' in Brussel/Ukkel gekregen. Zij was de 'stichteres' van de Middelbaar Onderwijs voor meisjes en verzette zich tegen het idee van de 'femmes savantes'. Dat was de idee die men toen had van 'vrouwen' die geëmancipeerd waren en door hun studies 'hun vrouwelijkheid' zouden verliezen. Zij was een voorvechtsters voor het vrouwenstemrecht dat er uiteindelijk maar in 1948 zou komen. Zij wees erop dat meisjes/vrouwen/dames respectabel waren door hun werk, kennis en talent. Haar volgers werden 'gatticiennes' genoemd waarvan dan de eerste juriste kwam, Mary Popelin en de eerste vrouw in het parlement, arie
"Rebel, Rebel" werd er deze morgen op de radio gezongen ofwel door de Rolling Stones ofwel David Bowie (1947-2016) van wie de song eigenlijk is. Het is geen lied over het opstandig zijn, maar de titel kwam van pas. Ik wil rebelleren tegen een onzichtbare heerser van onze aarde: het weer. Maar niets baat, alles wat ik zou willen doen heeft geen enkele vat op deze heerser. Het is gewoon 365 dagen per jaar accepteren wat deze 'onzichtbare' voor ons in petto heeft. Of ik in opstand zou willen komen, en hoe, die vraag heeft geen enkel nut. Het is gewoon aanvaarden, zonder kriepen of klagen dat ik gewoon met een typisch Belgisch weer zit opgescheept omdat ik nu eenmaal in België woon. Bovendien, op die kleine oppervlakte van 30.688 km² van ons land, zijn er nog verschillende weertypes te vinden. Opstandig zijn over de nattigheid die naar beneden komt moet ik ombuigen naar blij zijn dat de bloemen en planten voldoende natuurlijk vocht krijgen. En met die ingesteldheid moet ik deze dag en de volgende, beginnen en voortdoen. Het spijtige was natuurlijk dat ik eerst mijn krant moest drogen vooraleer ik er een gebenedijd woord kon in lezen. Ondertussen heb ik wel elders mijn ogen een ontbijt gegund nl op de pc. Daar heb ik gelezen over de 'Zeven Slapers van Efeze' die leefden rond 250 nC en wiens voorspraak men wenst te krijgen (een schietgebedje en klein kaarsje kost dat) om rap in slaap te vallen en geen schaapjes te moeten tellen. Het is een mooie legende en de moeite om eens te lezen. Eigenlijk zijn alle heiligenverhalen dat. Meestal op hetzelfde stramien geborduurd, afhankelijk van de plaats waar de heilige leefde of welk doel men voor ogen had. En veel speciaals heb ik in mijn verrimpelde gedroogde krant niet gelezen, wel een blz of 2 over Sinéad O'Connor (1966-2023) waar ik alleen haar song "Nothing Compares 2U" kan neuriën, als ik eens over mijn geliefde wil zingen. Voor de rest zal ik maar het citaat van de dag schrijven, ditmaal uit de pen gevloeid van Eric van der Steen (1907-1985): "ik heb een zo helder verstand dat men de modder op de bodem kan zien liggen". Geen idee of dat voor mij van toepassing is. Tot morgen
Beste lezers, hou met de volgende weerspreuk alle hoekjes en kantjes van je huis, tuin of welk padje ook dat je vandaag passeert, in het oog. Vandaag is het de feestdag van de HH Joachim en Anna, ouders van de Maagd Maria, patroonheiligen van de senioren. En omdat ze zó belangrijk zijn hebben ze hun eigen weerbericht: 'werken met St Anna de mieren, dan zult ge een lange winter vieren' of nog 'bouwt te Sint Anna de mier haar hopen, de winter zal niet zacht verlopen'. Ik geef dat even mee om eventuele voorzorgen voor winterverwarming te kunnen nemen zoals daar zijn, kolen, houtblokken, pellets enz. En op deze dag van de senioren is er de oer-jagger, de 'jong actief gepensioneerde' die 80 jaar word: Mick Jagger en dat is zijn echte naam. Van deze rocker kan men zeggen dat die bijna alles geprobeerd heeft wat de wereld te bieden heeft en het allemaal overleefd heeft: seks, drugs, rock'n roll. Met een ruiger uiterlijk dan de glad geschoren seksidolen en crooners van begin de jaren '60, een beetje grof gebekt, van geen kleintje vervaart, jumpt, springt en dartelt hij al meer dan 60 jaar over de podia overal ter wereld. Splitten ooit de 'Rolling Stones'?. Vermoedelijk zullen ze tot in de kist blijven rollen. En deze Mick heeft zichzelf verzekerd van het eeuwige leven, door naast zijn talrijke muziekexploten in de herinnering te blijven hangen van zijn uitgebreide kroost: 8 kinderen bij 5 verschillende vrouwen en in leeftijd variërend van 53 tot 7 jaar. Daarbij ook al enkele kleinkinderen en zelfs al een achterkleinkind. Het zal er vandaag één groot feest zijn om deze kranige 80er te vieren. In feite is hij bijna de belichaming van de uitdrukking 'survival of the fittest'. Een gezegde dat ontsproot aan het brein van Herbert Spencer (1820-1903), nadat hij het boek "The Origin of Spieces' gelezen had van Charles Darwin (1809-1882), die het daarna veelvuldig in zijn eigen schriften gebruikte. Onze Mick is ook een levend wezen dat ontsnapt is aan "The Brave New World" geschreven door Aldous Huxley (1894-1963). Een science-fictionboek dat technologie, rationalisme voorop stelde en de mensen volgens het Griekse alfabet doet uitbroeden in laboratoria, broed-en kweekcentrales, afhankelijk van hun rangorde in de mensenwereld. Tot hiertoe is, hopelijk, zijn boek nog geen werkelijkheid geworden, al is er wel al een gezonde proefbuisbaby van 45 jaar. Iemand die een andere bijbelse utopie koesterde was Lejzer Zamenhof (1859-1917), ontwikkelaar van een internationale hulptaal 'Esperanto'. Met die taal had hij de "Toren van Babel" voor ogen, waarbij iedereen elkaar kon verstaan. De taal is een afgeleide van zijn bijnaam Dr Esperanto, omdat hij als oogarts de mensen hoop kon geven en helpen. Zijn wens was dat vóór het jaar 2000, er een internationale doorbraak zou komen van zijn taal, helaas, hield hij er geen rekening mee dat het Engels gemakkelijker te leren was en zo universeler werd. Tot morgen
De vrienden brengen hier hun verlof door en zijn sinds vorige week present in mijn straatje. Zij hebben huisnummer 3 en ik nr 2. De kans is zeer reëel dat ik van 's morgens al aan het tetteren ben, de tijd vergeet en uren later pas alle spellekes begin te doen en me informeer over de stand van zaken in de wereld. Dat gezegd zijnde, weten jullie ook dat ik officieel als jagger geen vakantie meer kan krijgen of hebben of nemen, en toch is er een vakantiegevoel voor mij als de vrienden er zijn. Alles is dan anders dan de gewone dagen en ik moet daarvoor niet naar het zuiden en de verzengende zon gaan opzoeken. Want zoals ook 'de vrienden' weten: ons land bezit immers alles om zich goed te voelen: ijsjes, lekker eten, muziek zoals 'Tien om te Zien', babbels, en vooral friste met af en toe toch wat blauwe luchten. Speciaal dan voor mij, ik kan iedere dag bloggen, op mijn eigenste favoriete plaats, op mijn eigenste uur. En wat is er nu zo prettig aan bloggen? Iedere dag weer met een nieuw en blanco blad beginnen. Geen schimmen meer van gisteren of eergisteren maar weer met een verwonderde blik naar de wereld kijken, observeren en mijn gedacht erover zeggen op papier. Als ik hier blijf moet ik mijn hond geen verdriet doen en kan hij gewoon blijven genieten van zijn bal of aan mijn voeten liggen. En dus een beetje verlaat heb ik de krant gelezen, met zoals gewoonlijk deze tijd van het jaar, komkommernieuws. Dat wil zeggen, plezant om te weten maar niet noodzakelijk om te leven. Alhoewel, mode bepaalt het uitzicht van onze leefwereld. Vanaf deze week zijn de grote modehuizen weer present op de catwalks van Milaan, New York, Parijs, Londen om ons te dicteren in welke spullen we ons lijf moeten, draperen, rijgen of verbergen. Sinds een paar jaar was er kledij te zien voor mensen met maatje 36 of uitzonderlijk 38, maar die modepoppen zijn terug geschrapt in de collecties. Het is weer, en zeker sinds de diabetespil zijn ingang vond om te vermageren, terug een maatje '0', 'superskinny' of 'heroin chic*'. Dat wil zeggen dat enkel 'benen, knoken met een vel erover' de nieuwste mode van de coututiers kan aantrekken. En als ik dat zo bekijk, zal dat een profijtige herfst en winter worden want de kleren van vorige jaargangen kunnen nog altijd dienst doen omdat er voor mijn 'maat' geen nieuwe collectie in de winkels te vinden is. Heel die mode-industrie is tenandere een slechte raadgever voor jongelui die zich graag spiegelen aan die graatmagere mannequins en geen idee hebben hoe nefast die skelet-look voor hun ontwikkeling is. Op dergelijk vertoon van het menselijk lichaam zou een verbod moeten komen. Andreas Vesalius/Andries van Wesele (1514-1564) zou wel content geweest zijn met de observatie van dergelijke schepsels, dan moest hij niet wachten tot ze dood waren om hun ribben en andere beenderen te tellen. Tot morgen
*heroin chic, een populaire stijl uit de jaren '90, die verband houdt met de look van 'heroïnegebruikers': bleke huid, donkere kringen onder de ogen, uitgemergelde gelaatstrekken, draderig haar, androgynie = zich man noch vrouw voelen of beiden
Een goeie nachtrust en een droge krant, meer heeft een mens niet nodig om blijgezind de nieuwe werkweek van start te doen gaan. En de rustdag van week 29 bracht goed en slecht nieuws, het einde en begin van een tijdperk. De Tour van dit jaar is afgelopen. Het was een prachtig sportevenement dat toch wat Belgen op het eindpodium brachten. De 'groene trui', de 'strijdlust', een deel van de 'ploeg' van deze Tour en kennismaking, in de laatste rit, met een nieuwe 'jeune premier' Jordi. Ook bracht de zondag droevig nieuws met het overlijden van Martine, 'Commandeur in de Leopoldsorde' sinds 3dagen, ooit het nieuwsanker van VRT 1 en sterke bepleiter van onze Nederlandse/Vlaamse taal, een correct gebruik van onze woorden, zonder al té veel Enelse of vreemde invloeden. Ze heeft de strijd moeten staken tegen haar ziekte, kanker. Daarom wordt nog eens op het nut gewezen van de organisatie 'Kom op tegen Kanker' waarvoor ze pleitbezorger was en ooit de affiche sierde van deze organisatie om toch vooral aan borstscreening mee te doen om vroegtijdige opssporing van de ziekte te kunnen doen. Daarom is het initiatief van "Vive le Vélo" om die euro te storten voor een truitje of speciale fiets absoluut niet nutteloos of geldklopperij. De telecomoperatoren staan kosteloos achter dit sms-verkeer. Dit jaar bracht het ook een voorlopig totaal op van meer dan 225.000€ voor "Kom op tegen Kanker". Dat geld wordt gebruikt vor research, behandeling, kampen voor zieke kinderen enz.
Moeten we hier tevreden zijn met 18°C, wind en regen, het is toch te verkiezen boven 40°C in de schaduw en de branden die woekeren in het zuiden van Europa. Het ene na het andere land aan de rand van de Middellandse Zee krijgt te maken met dit allesvernietigende fenomeen waar de mensen soms machteloos tegenover staan. Veelal zijn ze ook nog eens aangestoken door mensen die jammer genoeg geen besef hebben van het onheil, verdriet en ramp die ze aan hun medeburgers toebrengen. Het ergert me een beetje dat de nadruk gelegd wordt op de toeristen die moeten geëvacueerd worden, hun ongemak, verlate terugvlucht en verlies van een valies in de brand, terwijl er voor de eilandbewoners die hun hebben en houden verliezen, zelden een woord en hulp overblijft. Natuurlijk is het niet min dat er meer dan 20.000 mensen naar een ander deel van het eiland moeten verplaatst worden en dat zo iets niet altijd in de beste omstandigheden verloopt, is verstaanbaar. Maar op termijn kunnen ze naar hun huis in een ander land waar de brand geen impact had, en hebben er alleen de schrik aan overgehouden. Ik heb natuurlijk gezocht naar de naam van de inwoners van Rhodos. Rhodosanen bestaat niet, iemand suggereerde een 'rhodondendrum' als algemeen aanvaarde naam maar natuurlijk is de waarheid dat hij doodgewoon een 'Griek' is die op het eiland Rhodos, Corfu of eender welk van de 6000 eilanden van Griekenland woont. Tot morgen
Niet voor niets zet ik zoveel vraagtekens bij deze periode, die we 'hoogzomer' noemen. Het is een zomerse herfst waar nog alle bladjes aan de bomen en struiken hangen, de bloemekes nog in de wei staan en de temperaturen toch een 18°C halen. De opwarming van de aarde en de verandering van het milieu, reikt niet tot in België, we beleven hier weer een ouderwetse Belgische zomer. Dat maakt me wel blij want de hittegolven en bosbranden van Zuid Europa hoeven voor mij niet naar hier te komen. Liever een giletke aandoen in de zomer dan deuren en vensters te moeten sluiten om het leefbaar te houden en in het duister te zitten en te leven. Ik kreeg wel weer een 'alert', een waarschuwing voor deze namiddag: code geel voor regen. daarmee is van hogerhand al beslist hoe ik mijn namiddag zal doorbrengen. Het zal weer koers zijn waar ik mijn uren mee zal slijten en wat lezen. De 'Tour de France Femmes' gaat van start en er is de laatste paraderit van de 'Tour de France Hommes'. Het is een aangename, toch bij momenten, spannende rittenkoers geweest. Dat is dan weer tot volgend jaar, dat een heus sportjaar zal worden met de Olympische Spelen erbij. Voilà, dat is het voor vandaag. Het ziet er dus een vrij rustige zondag uit, wat ook niet slecht is. Tenslotte is het de 'zevende' dag en dan nam God ook rust om uit te rusten en zijn schepping te aanschouwen. Tot morgen
Ik heb gisteren een heel drukke tv-namiddag gehad. Een paar uur constant geswicht tussen VRT en canvas. De Tour kon ik zo maar niet laten schieten voor een Nationaal Défilé, dus heb ik met het 'kaske' in mijn hand, de namiddag doorgebracht. Ik luister niet alleen graag naar de commentaar van Renaat en José maar ik luister ook graag naar het koninklijke nieuws uit de mond van Filip Feyten. Hij doet dat altijd zonder franjes maar met een, zo grondig als mogelijk, kennis van onze koninklijke geschiedenis. 's Avonds waren mijn handen en vingers moe van te drukken op die kleine knopkes. Ik wilde ook het concert van 10 jaar Filip meepikken, maar de setting, presentatoren, speeches en zang overtuigden me niet om mijn avond daaraan te spenderen. Het zal wel goed geweest zijn zeker? Het feest is gedaan, en we beginnen aan de volgende decade. In Engeland, bij de Walessen, vieren ze dan weer een klein feestje voor de eerste 10 jaar van de toekomstige kroonprins, George. Ik heb al dikwijls compassie gehad met dat ventje dat van kleins af aan, in de pas moet lopen, strak in het pak moet zitten en een ernst etaleren in plaats van een vrolijk kereltje te kunnen zijn dat kattestreken uithaalt. Als ik da manneke zie, is het al een ouwe pee, zonder dat die jong is geweest. Het is zoals Mark Eyskens schreef: wees altijd oprecht, ook als je het niet meent. Maar onze dagheilige mag ik zeker niet vergeten vermelden want het is wel belangrijk om weten: regen op Sint Magdaleen, dan regent het dagen aaneen!!! Tot morgen
Het belangrijkste nieuws dat er vandaag te rapen viel is de nieuwste wereldburger en Belg, die zijn intrede heeft gedaan: Jerome. Het peloton, fans en natuurlijk de ganse familie is blij en gelukkig dat dàt tenminste zonder kleerscheuren heeft plaatsgevonden. En gelukkig was de vader er op tijd bij om als eerste een blik op zijn tweede zoon te kunnen werpen. Maar iedereen is blij vandaag op deze Nationale Feestdag. Filip omdat hij al 10 jaar op zijn mooie pluchen troon zit, met Mathilde aan zijn zij op een iets kleiner exemplaar. Maar ook plant, dier en gewone mensen zijn gelukkig en tevreden met de 'drache nationale', die deze dag traditiegetrouw over het land neerplenst. Waren het gisteren ocharme 4 druppeltjes dan was het nu een volle laag voor een kwartiertje. Spijtig genoeg moet ik dat nu zeggen, iets te kort van duur om een grote impact te hebben op de droge grond. Maar alles heeft wat vocht gekregen en het zonnetje is weer vaan de partij met een frisse wind erbij. Maar ik kan weer door de straten huppelen en geniet van de aanblik dat alles eens is opgefrist, zonder verspilling van drinkbaar water. Dat huppelen moeten jullie met een hele grote groffe korrel zout nemen, maar dat is figuurlijk geschreven om mijn blijdschap over de prpere straten eens weer te geven. Enfin, ik ga naar de bakker om mijn 'marcelleke', mijn zwarte woud' en rozijnenbrood te halen en te betalen. Deze namiddag is er weeral koers maar ook het Nationale Défilé dat ik niet wil missen. Tot morgen
Het is een dag met weinig interessant nieuws, alleen maar komkommers in de tuin. Het belangrijkste bericht valt te rapen bij de mededelingen van de koers'. 'Wout verlaat de Tour' en spoeit zich, niet naar Rijsel (Frankrijk), maar naar Lille (Kempen), om vrouwlief bij te staan in de moeilijke en pijnlijke momenten, die aan de uitbreiding van de familie voorafgaan. Binnen een paar uur zal ik wel horen tot welke gender de nieuwe wereldburger zal behoren. Maar ja, de ploeg waartoe hij behoort en de Tour in het algemeen, verliezen daarmee wel een belangrijke pion in hun schaakspel. En ik gebruik wel deze term omdat het vandaag de "Internationale Dag van het Schaakspel" is. Ieder jaar op deze dag herdenkt men dat op 20 juli 1924 in Parijs, de Internationale Schaakfederatie werd opgericht, de FIDE genaamd, met als motto: 'gens una sumus', 'we are one family'. 189 naties zijn toegetreden bij deze organisatie die instaat voor het organiseren van wereldkampioenschappen, regionale en Olympische spelen, staat in voor de toekenning van de titels van internationale meester, grootmeester en scheidsrechters, stelt de ranglijst op en ziet ook toe op de spelregels. Het is een strategisch Westers bordspel met 32 stukken. Ik ben wel gefascineerd door dit spel dat ook op pc en dus alleen kan gespeeld worden. Misschien dat ik me ooit nog eens dit spel eigen probeer te maken. Alle spelen waarbij ik moet nadenken en diepe fronsen in mijn voorhoofd van krijg, zijn aangewezen om mijn rede constructief bezig te houden. Vooraleer de uitzending van de Tour begint, ga ik nog een beetje lezen in mijn e-reader, dat zeer aangenaam is om vast te houden en overal mee naar toe kan genomen worden. "De zaak Torfs" van Jo Claes is een aanrader. Tot morgen
Na uren tv-kijken naar de snelle mannen, af en toe onderbroken om een balspelletje met de hond te doen, was er een uitzonderlijke, spectaculaire, een extraordinaire, explosie van talent te zien aan de meet bovenop de 'Col Combloux' in de Alpen in het laatste uur van de uitzending. Kampioenen, snelheidsduivels op 2 wielen, acrobaten, eigenlijk kan je de overtreffende trappen van alle woorden gebruiken om de exploten van de twee protagonisten te omschrijven. Een tijdrit met een demonstratie van hoe de meeste snelheid uit de benen van een mens te halen. Het decor leverde daarenboven zijn bijdrage om deze tijdrit 'heroïsch' te maken en te noemen. The winner, de runner up en de derde = de eerste van de normale mensen. Dat waren de woorden van ons aller 'Wout'. Het was een strijd op leven en dood voor een paar seconden, dat uiteindelijk uitdraaide op meer dan een minuut. Daarom houden de mensen van de 'Tour', de atleten die iedere dag gedurende drie weken boven zichzelf kunnen uitstijgen, atleten die benaderbaar blijven voor de supporters die hen tot die prestaties opzwiepen door hun gejuich geroep en getier. En vandaag komt er weer een zware rit aan voor de renners na hun inspanning van gisteren. Niet alleen de winnaars leveren buitengewone prestaties, ook al de mannen die de 'Tour' uitrijden zonder ongelukken. Mijn tv zal weer aanstaan om de rit te volgen van begin tot het einde. Wat maal ik erom dat het 'typisch Belgisch weer' is? Koers kijken is vergeten dat het buiten kil, grijs en regenachtig is. Maar eerst zet ik nog een muziekje op van de jarige Sir Brian May, astrofysicus/ dierenrechten activist/ songwriter/ gitarist/ zanger van mijn favoriete band: Queen. Hij schreef nummers zoals "Now I'am Here", "We Will Rock You", en de vraag "Who Wants To Live Forever". Wat zou ik daar op moeten antwoorden? Alleen maar luisteren naar de steengoede muziek en tekst, en hopen dat ik nog heel lang van deze muziek mag genieten. Tot morgen
'Als de schaapjes onrustig aan de hemel staan, kan men niet zonder paraplu uit wandelen gaan'. Een volkswijsheid die men ook vandaag weer ter harte moet nemen want ik heb al lammetjes gezien aan de azuurblauwe hemel en een halo rond de zon. Maar soit, het is vakantie, droog of nat, koud of warm, de vakantiekleren van de gasten worden uit de valiezen gehaald en aangedaan. En als ik dan buiten ga, in de winkelstraatjes, de shops, de dijk of de badgasten op het strand eens bekijk, zie ik een bonte mengeling van kleuren en modellen. Ik zit dan graag op de bankjes, alle mensen stilletjes te bekijken, met een zonnebril op zodat niemand ziet waar mijn blik naar toe gaat. Het is hier niet de modeshow van de grote merken, zoals in Knokke waar men naar de allernieuwste trends op modegebied kan kijken. Hier is het meer de gemakkelijke strandkledij die de boventoon voert, niet het model, de print, de kleur of het materiaal. Soms zie ik dan mensen met theatrale kledij passeren, soms met een hilarische uitrusting waarbij ik dan een lach of glimlach moet onderdrukken, of soms met kledij bewust gekozen om te choqueren zoals men ook bij de supporters van de koersen kan waarnemen. Maar zoals ieder jaar is er één constante: slanke dames naast mannen die met fierheid hun 9 maand zwangere buik vooruitsteken. Tot daar de observatie van de dag. Natuurlijk is er nog altijd het nieuws van iedere dag. Nog een paar dagen en onze parlementariërs en ministers kunnen op welverdiende vakantie en rust gaan. Er zijn er die zich nog wat gaan profileren vooraleer zich neer te vleien op een handdoek in het zand, zodat er gespreksstof blijft over hun beslissingen. Twee ministers steken daar altijd met kop en schouder boven uit en zoeken onenigheid vóór een verlengd weekend of verlof: Zuhal en Ben. Is het geveinsd, gespeeld of bewust de andere partijen voor schut zetten vooraleer het reces er is? Van Dale heeft er vandaag een woord voor gevonden: showlarisatie. Politieke partijen die in het openbaar een show opvoeren van het 'oneens' zijn, terwijl ze achter de coulissen de beste maatjes zijn. Ik denk dat dit niet ver bezijden de waarheid is. En nu, vooraleer mijn tv aan te zetten om de tijdrit te volgen in de Tour (hopelijk wint onze Wout eens) nog even een citaat dat ik deze morgen las: 'de eerlijkheid van de vinder ligt dikwijls in de aard van de vondst' Peter Sirius/Otto Kimmig (1858-1913). Tot morgen
. Vandaar dat ik me deze morgen een beetje 'lam'lendig voelde. Maar met de stevige westenwind was dat gevoel direct weggewaaid eens ik me buiten waagde. En nu voel ik me weer gewoon 'wakker' en kiplekker. Vandaag is het de geboortedag van Robert Baden-Powell (1857-1941) die in 1907 de padvinderij oprichtte. Als voorstander van de vrouwenemancipatie die fel opkwam en tot stand kwam na W.O.I, besliste hij, dat bij de 'scouting' de meisjes een gelijke behandeling kregen als de jongens. De gidsen kregen hetzelfde stevige programma als de boy-scouts. Dat brengt me naar de 'jarige bloem' in de familie. Als middenste van mijn 9 kleinkinderen, blaast ze 16 kaarsjes uit en kreeg dit jaar op scoutskamp haar 'totem': afwachtende nandoe. Boudewijn de Groot schreef en zong daar een mooie song over: Een meisje van Zestien. Ze zal zich wel amuseren vandaag met broers, zus, mama en papa, op vakantietournee in het Zudoosten van Europa. Ik heb wel een mooie quote van Baden-Powell, behalve 'sta paraat': het meest waardevolle is te proberen geluk te brengen in het leven van anderen.
