Pluk de dag, vertaald uit het Latijn. Staat in een gedicht van Horatius (65-6 vCh). Louis Couperus * heeft er een essay aan gewijd met volgende alinea: Pluk de dag, dweep en droom niet met de schim van het Verleden, en wees niet bang voor het spook van de Toekomst, maar sla de verliefde armen vast om het levende, gloeiende Heden.
Door de commotie rond het virus is er een goede ingesteldheid van iedereen nodig. Het leven zoals het is, vandaag. Met ook zijn wonderlijke kanten die de fantasie van de mensen weer prikkelt. Een Italiaanse zanger die "Volare"* ten berde bracht, heeft overal de zangers het sein gegeven om vanop de balkons en open vensters, maar serenades te geven. Een serenade is van oorsprong een Italiaanse avondhulde, een blijk van liefde, een eerbetoon. Ontstaan in de 16e E. om 's avonds een groet aan de geliefde al zingend te brengen. Meestal half geïmproviseerde liederen, licht van stijl en begeleid met een draagbaar muziekinstrument. "Serenata" een lieflijk woord afgeleid van het woord "serenus" vertaald is dat "kalm". In latere eeuwen werden dat composities met als bekendste misschien "Kleine Nachtmuziek" van Mozart. Omdat in Spanje ook het virus ongekende hoogtes van besmettingen opleverde, zingen we niet meer "Eviva España" van Samantha. Daar is ook een "serenade op het balkon" in opgenomen, maar niemand heeft zin om dat te zingen. Maar men kan ook een mooie tekst declameren zoals Romeo aan zijn Julia deed. Men kan ook fluiten, al zal men dat vandaag de dag misschien niet meer zo appreciëren. Maar ik weet wel dat ik ongelooflijk blij en fier was met een fluitconcert, toen ik (in mijne goede jaren) nog kon zonnen in bikini. Ik dacht dat het van bouwvakkers kwam! Maar dat fluiten bleef duren en ik begon toen maar om me heen te kijken. Ik moest niet lang zoeken naar degene die me betoverend vond: de buurvrouw had haar papegaai op het terras gezet om van het zonnetje en het uitzicht te genieten!
*Louis Couperus, 1863-1923, Nederlandse schrijver, waarvan veel werken de basis voor film zijn of feuilleton zijn geweest o.a. Eline Vere, De boeken der kleine zielen, de stille kracht, Van oude mensen, dingen die voorbij gaan....
*"Volare, nel blu dipinto di blu" (in het blauw geschilderde blauw) was de eigenlijke titel. Gezongen door Domenico Maduno en Johnny Dorelli, wonnen er het Eurosongfestival mee in 1958
Et alors...........en dan............Voners (1945-2020) Een bewonderaar van Aznavour, en ik van Johny.
Ik sta op en ik moet van bij het ochtendkrieken, René Descartes (1596-1650) gelijk geven:"ik denk, dus ik ben""je pense, donc je suis""cogito ergo sum". Hij was een Frans filosoof die veel in het Latijn schreef. Het is 'in 'om de Latijnse spreuken te citeren, ik heb dat moeten opzoeken. En dan gebeurt er iets raars, ik schiet in een weldoende lach! Zelfs op mijn nuchtere maag. Ik vraag me meteen af van welk soort humor ik nu wel hou. Instinctief antwoord ik mezelf: droge Britse humor probeer ik in mijn teksten te gebruiken. Maar hij mag natuurlijk ook niet te droog zijn of iedereen pakt naar de fles om zijn dorst te lessen! Het zou wat zijn als ik de mensen dronken maakte terwijl ze mijn blog lezen! Onverantwoord, tenzij dat ze water drinken, dan is het gezond.
Naadloos bracht me dat bij het woord "humor". Ik heb daar nog nooit bij stilgestaan waar dat woord vandaan komt en wat de juiste betekenis ervan is. Vandaag een uitgelezen moment om er eens bij stil te staan. Mijn Wikipedia bracht niet echt het soelaas dat ik zocht. Wel Wikikids. Dat legde alles haarfijn uit in simpele taal en woorden. Bij het ouder worden kan ik dat gebruiken. Het bezorgde me weeral een big smile wat ik ontdekte. Humor komt van het Latijn en betekent zoveel als 'lichaamssappen'. Men dacht dat er 4 soorten vloeistoffen waren in ons lichaam, die alllemaal in balans moesten zijn om tot een goed humeur, een 'goede humor' te leiden. 2000 jaar geleden werd er al over 'humor' gesproken om naar een bepaalde stemming te verwijzen! Wanneer de sappen uit balans waren werd deze persoon 'niet humoristisch' genoemd. Om terug in balans te komen werd 'lachen' als middel gezien, bedoeld om iets ongewensts te verbeteren of te voorkomen! Is dat niet straf?
Zoals alles ontsnapt ook de 'humor' niet aan de onderverdeling in categorieën:
1) non verbale humor: slapstick (de dikke en de dunne) practical joke (verborgen camera, 1/04 grappen)
2)verbaal en non verbaal: parodie, imitatie, typetjes, sketches, satire, platte humor, spot, satire
3) landsgebonden humor:
a) Britse humor =al het voorgaande (Mr Bean, Fawlty Towers, Allo Allo.................
b) Amerikaanse humor: zeer visuele humor met weinig ironie, zelfspot, sarcasme of satire. Uitzondering misschien voor The Simpsons
4) Strips ( bv Garfield) Literatuur( bv Herman Brusselmans) Muziek (The Strangers, Urbanus..)
Ik ben ver van volledig over 'humor'. Maar misschien een aanzet om verder te neuzen in de rijke geschiedenis van de 'humor'
Weeral een interessante les zonder je * van je stoel te lichten.
Ik mag geen verzuurde trezebees worden omwille van een virus. Potlood en papier mee naar buiten genomen en ondertussen genieten van de lentewarmte. Dat zorgt er wel voor dat ik geen zure pruim of bees word. Ik heb buiten mijn kladversie gemaakt en ondertussen luid het liedje van Willy Sommers proberen zingen, tot grote verbijstering van mijn hond omwille van zovele rare keelklanken:
Oh laat de zon in je hart Ze schijnt toch voor iedereen Geniet van het leven Want het duurt toch maar even. Oh laat de zon in je hart Ze schijnt toch voor iedereen Geniet van het leven Want het duurt toch maar even. Het strand , de zee, de volle maan De hemel waar de sterren staan. Oh het lijkt zo gewoon maar het is toch een wonder.
Maar daar zal het niet over gaan vandaag. Een sterke prikkeling maakte me wakker. Ik was gisteren behoorlijk getengeld door een netel. Die gaf me een forse tinteling door zijn brandhaartjes en deze morgen was het nog niet beter. Ik moest nog net niet naar het brandwondencentrum! Een onoplettendheid bij het wieden van plantjes die niet in mijn bloemperk gewenst zijn! Ik heb plezier om met mijn blote handen in de tuin te werken en te woelen in de aarde. Dat geeft een verfrissend gevoel. Ik was vergeten dat een verse netel zoveel haartjes had en dubbel zo sterk waren als de overjaarse exemplaren. Vandaar dit gigantisch brandoffer dat al mijn vingers voelden. Maar de netel, urtica dioica, is toch wel meer dan zo maar een onkruid. Ik ging te rade en op onderzoek in de afdeling "vegetatiekunde". Netels komen voor op voedselrijke plekken, zijnde 'ruderale plaatsen'. Meer bepaald, de plaatsen waar de mensenhanden in gewroet hebben om er andere planten en bloemen te krijgen. Met andere woorden een biotoop dat door mensenhanden is verstoord, zoals een mooi bloemperkje aanleggen. Een verruiging (zo noemt dat) treed dan ook op bij verstoring van het milieu door bv bemesting. 'Ruderale ruigtes' geven 'verruigingssoorten' zoals grassen, brandnetels, akkerdistel, ridderzuring. Om het kort te zeggen, de groei en de prikkeling door een netel is mijn eigen schuld. Voilà, je moet geen educatieve tv kijken vandaag, ik heb mezelf en jullie al een les gegeven.
Maar mijn tuin heeft al vele bloemen. Vorig jaar heb ik een investering in bloempotten gedaan omdat een reu nogal graag zijn poot opheft tegen plantjes. Binnen de korste keren geven die er dan de brui aan omdat ze ondergedompeld en gedoopt worden met verkeerd vocht. Geraniums, begonia's zitten in potten. In het najaar was ik nogal lui en heb geen enkele plantje binnen laten overwinteren. En nu, dames en heren, staan zelfs die begonia's terug in bloei!! Mijn luiheid heeft eens gerendeerd, dat kan niet dikwijls gezegd worden.
Reikhalzend uitkijkend en benieuwd naar de nostalgische programma's die de VRT beloofde. Volgens mij niet veel soeps: De Collega's en Kapitein Zeppos. Daar blijf ik niet voor binnen, liever op een stoeltje buiten in het zonnetje.
Ik voel me goed nu ik kan zeggen: ik ga aan mijn bureau of liever desktop zitten en werken, want ik heb dringend schrijfwerk te doen en dat moet vandaag afgehandeld zijn. Klinkt toch beter en gewichtiger dan: ik ga eens schrijven wat ik vandaag ga doen of al gedaan heb als 70+'er (vandaag juist de correcte schrijfwijze geleerd).
Maar heden ten dage komen er ook levensbelangrijke vragen op me af. Mag ik naar de kapper gaan of moet ik mijne haren maar hunnen gang laten gaan? Mag de poetshulp nog komen, of moet ik mezelf krom en in 't zweet werken? Toch allemaal vragen die een "jong actief gepensionneerde"(jagger) zich mag stellen. Ik wacht op antwoord van de desbetreffende diensten.
Het is niet alleen een virus dat mij belet om rustig en normaal verder te leven. Onze politici moeten niet onderdoen om me, met hun ongemakkelijk en ziek makend gedoe, op te zadelen. Nu dat Vivaldi zijn 'Vier Jaargetijden' niet mag beëindigen, niettegenstaande de compositie van 'De Lente ' al halverwege is, hebben ze aan de Noodrem getrokken en er maar een Noodregering van gemaakt. Ik kan niet zeggen dat ze niet plichtsbewust zijn! Maar grote ego's moeten geen land besturen, die denken alleen aan zichzelf en dat is een verkeerd signaal. De mensen, de maatschappij zou op de eerste plaats moeten komen, bij iedereen die macht en gezag wil hebben. Ondanks alles hebben we in dit land nog geluk dat we niet telkens een nieuw staatshoofd moeten kiezen! Stel je voor, hoe die onderhandelingen zouden zijn! Jaren van wachten op een vertegenwoordiger van ons land. Er zijn al genoeg records gebroken voor het aantal regeringen, ministers per inwoner die we hier hebben in ons petitepeuterig landje. Voor dagen na de verkiezingen zonder regering, hebben we nu al bijna ten tweede male een record gebroken. Met dank aan een virus is er toch een besluit genomen om enigszins te kunnen handelen. Ze zijn eindelijk uit de startblokken geschoten (de atleten mogen toch niet trainen, dus kunnen ze de blokken beter gebruiken voor deze mensen).
Mijn hondje-lief heeft zich weer op mijn voeten genesteld. Hij mag in geen geval een voetsstap van mij missen. Ik zou eens kunnen verdwijnen zonder dat hij weet waarheen ik ben. Dat is dan een klein hondendrama met gehuil en gejank op de koop toe. Ik laat hem nu rustig mijn voeten warmen want ik heb een heel verslavend spelletje geïnstalleerd op advies van een kennis: puzzelen. Landschappen, zeeën, monumenten, bloemen en planten op hun plaats leggen.... Iedereen die me kent weet dat ik voor 6000 stukjes mijn hand niet omdraai, maar deze puzzeltjes met soms maar 50 stukken houden me ook in de ban. Ideaal tijdverdrijf als ik niet buiten mag!
Zondagmorgen, "it's all quiet and peaceful" een liedje uit 1951 (Betty Hutton 1921-2007). De stilte kan onbeschrijflijk mooi en vredevol zijn. Zelfs de vogels zwijgen nog even en respecteren de rust. Ik voel aan alles en zonder woorden dat het leven in ons land op een laag pitje staat. Weinig auto's, lege trams die voorbij rijden, geen wandelaars, enkel voetgangers op stap om het hondje buiten te laten. Gaat iedereen leren en kunnen genieten van dergelijk leven? Ewel, ik hoop het. Gedaan met onszelf voorbij te lopen! Als dat het resultaat zou zijn van de quarantaine en corona, dan is dat een heel goede eindsom. Al is het nu van op een meter afstand, terug leren spreken, praten en keuvelen met de buren. Dat is pas gemeenschapsleven en sociaal leven! Een maatschappij die de mensen niet voorbij loopt maar er mee omgaat, er naar luistert en kennismaakt. Zo zal corona niet de negatieve bijklank hebben en houden maar ons positief beïnvloed hebben. Weg van de egoïstische leefwereld. Een droom: social media opzij zetten en het leven onder de kerktoren weer omarmen.
Al jaren en jaren wil ik eens in bed blijven liggen of er terug eens inkruipen. Maar eerst was er naar school gaan, dan gaan werken, dan kinderen krijgen, dan gaan werken en dan pensioen. Wat belet me nu in 's hemelsnaam weerom dat bed op te zoeken? Mijn hond, natuurlijk! Zonder wekker sta ik iedere dag paraat om mijne dierbare schat niet langer alleen te laten dan nodig. Ik kan hem veel leren en veel voor hem doen, maar een hondentoilet in huis halen is toch een te grote stap. Omdat hij mijn gezel is ben ik verantwoordelijk voor zijn zindelijk gedrag. Dat wil zeggen, als mijn reutje 8-10u binnen gezeten heeft, is het hoog tijd dat hij buiten een plaats vindt om zijn poot tegen op te heffen. Ik moet daar voor zorgen. Hij is nog niet bekwaam om de deur van slot te doen, buiten te lopen, binnen te komen, deur terug vast te doen, om bazinneke in bed te laten liggen. Spijtig! Het leven van een hondenbaas is soms hard! Maar er is ook goed nieuws te melden van het hondenfront. Stilaan begrijpt hij hoe het leven van mensen is. Een begin van respect voor mijn dierbare spulletjes. Na bijna 2j kan ik de barricades in mijn huis opbergen. Het water dat ik aan de planten geef, blijft nu voor de planten. Heeft hij in de mot dat planten ook moeten drinken? Het behangpapier heeft veel te lijden gehad, in het begin. Het interesseert hem nu niet meer. Krabben aan de muren om buiten te gaan is ook zowat verleden tijd en mijn pantoffels en schoenen blijken geen bron van voedsel meer te zijn. Alleen de tuin is nog één grote ravage. Ik moet mijn verbeelding eens laten werken hoe ik dat kan oplossen, want met de bal spelen kan ik hem niet ontzeggen. Als ik eens lang genoeg nadenk op een rustige dag zoals vandaag kan de inspiratie miscchien langskomen. Hopelijk!
Het leven met corona ziet er behoorlijk anders uit. Ik ga de dagen dat ik afgezonderd moet leven niet op of aftellen. Ik ben geen student meer. Ik vind het niet nodig om een doel te maken van 100 dagen naar 0 af te tellen. En wat zijn nu drie weken of drie maanden in het leven? Een peulschil! Op het einde van mijn dagen is dat maar een voetnoot: 'heeft corona overleefd'(hopelijk). Ik mag buiten, er is eten genoeg en als het wat warmer weer is toost ik met de buren buiten in plaats van binnen. Maar er is ook bijzonder goed nieuws. De VRT gaat nostalgische reeksen en educatieve programma's uitzenden, Ik ga dus slimmer uit quarantaine komen dan ik er ben ingegaan!. Sam Cooke (1931-1964), zal met zijn "A wonderful world" wel zingen welke vakken extra aandacht verdienen: geschiedenis, algebra, aardrijkskunde, biologie, Frans. Maar toch niet teveel in 't koppeke steken of je kan het lied van Miek en Roel zingen "Jantje's hoofd dat is ontploft".
Weet je wat, door al die liedjes en songs die ik ten gepaste of ongepaste tijde opnoem of in herinnering breng, ga ik mezelf "deuntjes- of liedjesmadam" noemen. Het past me wel en het is een mooie aanspreektitel. Als jullie, mijn lezers, naar genoemd liedje luisteren en mijn bijhorende teksten lezen, dan hebben jullie meteen een aangename muzikale stonde. Jullie kunnen dan misschien meezingen. Voor degenen die geen Engels, Frans of Duits kennen, er is altijd een vertaling van de 'lyrics' beschikbaar. Om de vraag al voor te zijn; ik ben niet muzikaal, kan geen instrument bespelen, kan geen noten lezen en al zeker geen noten op papier zetten. Ik heb dus geen noten op mijn zang, om dat spreekwoord eens te gebruiken. Alleen heb ik een beetje beat en ritme. Ik hou van muziek ten gepaste tijde en heb een brede muzikale interesse. Ik zou liegen moest ik zeggen dat ik nooit heb geprobeerd iets muzikaals te leren. Een paar weken piano geoefend, zal ik het maar noemen. Nog wel in een café, een café chantant. Daar wilde de kroegbaas me wel wat vingerzettingen leren en de noten van de balken te lezen. Maar dat was geen plaats waar een fris jong meisje als ik, een klavier moest leren beroeren of bespelen. De lessen waren minimaal en een mislukking. Ik heb daar toen wel Ferre Grignard (1939-1982) ontmoet, horen en zien zingen. "Ring ring I' ve got to sing", "Drunken Sailor" en "My Crucified Jesus". In mijn ogen van toen, een heel onverzorgde man, met sluik vettig haar en een ziekenhuisbrilleke. Ik heb nog zijn plaatjes. Ik was vooral onder de indruk, dat een Vlaamse zanger een hit had met een Engels lied, zelf geschreven, zelf gecomponeerd.
De troubadours en de klassiekers is voor een volgende keer, een volgende gelegenheid. Afsluiten is de boodschap nu. Tot de volgende!
Vandaag dag 1 van de lockdown. De mail van Be.Alert zat ook in mijn brievenbus. Zelfs twee keer! Dat zijn nu allemaal woorden die we moeten leren en allemaal in het Engels. Goed voor onze talen bij te spijkeren. Deze morgen, na het nieuws van 7u (7a.m.) speelden ze een van mijn favorieten, niet van toepassing dezer dagen: "The show must go on" van Queen. Zelfs de artiesten ontsnappen niet aan de gevolgen van dit bizarre virus. Alle shows afgelast, verplicht. Ofwel heeft het virus hen te grazen genomen en kunnen ze toch niet optreden. Geen nood, er zijn genoeg alternatieven om blij te leven, voor mij toch. Een strandwandeling bijvoorbeeld. Met een stevige wind, heb ik dat virus hopelijk een hak gezet en is het gaan vliegen. Dezer dagen, zo voor de vakantie, is het een zaligheid om op het strand te lopen. Mijn gigantisch grote tuin, zeg ik dan. Al die plaats voor mij en mijn hond. Luisterend naar de zee. Onvermijdelijk hoor ik dan het mooie liedje van Marva, dat me doet neuriën en zingen: "Het Liedje van de Zee". Een mooie tekst van deze Vlaamse zangeres, nog af en toe eens te horen op de radio. Net zoals in het lied, droom ik "van mijn heerlijk gouden Noordzeestrand".
Als de wind een beetje gaat luwen zal er vandaag een heel klein beetje gewerkt worden in de tuin. Tenminste er zal een poging daartoe ondernomen worden. Ik moet stilaan de voorbereidingen treffen om mijnen hof de volle pracht te geven die hij verdient. Binnenkort staan de kerselaars vol met bloemen en moeten die toch wel een mooie omgeving hebben om tot hun recht te komen. Om er echt plezier van te hebben moet het nu stoppen met regenen en waaien. Omdat die weerverschijnselen nu al lang genoeg duren is de kans groot dat mijn weerwens in vervulling gaat. En dan is het genieten blazen van wat de natuur weeral voor moois in petto heeft.
Ik schrijf graag. Het meeste plezier beleef ik eraan als ik iemand een lach of een glimlach kan bezorgen. In tijden van quarantaine, mondmaskers, epidemieën, pandemieën is er niks te lachen. Toch hoop ik op een naar omhoog krullen van de mondhoeken als teken van blijdschap als ik jullie de suggestie doe om eens naar het liedje "Corinna, Corinna" van Ray Peterson uit 1960 te luisteren. Het is echt nog te beluisteren en niet gedateerd, zelfs in deze tijd.
We gaan dus over tot het hot item van de dag, dat iedereen bezig houdt, willen of niet. Coronavirus. Natuurlijk is het erg, en niemand wil dat virus tegenkomen of op visite krijgen. Alles heeft ook een keerzijde en ook een goede kant. Natuurlijk mag je niet ziek worden want dan heeft hetgeen ik schrijf geen zin. Maar zoals vandaag, plaats genoeg op de tram. Wel met handschoenen aan, maar die waren sowieso nodig omdat het een koude wind was. In de warenhuizen weinig volk en iedereen ging heel galant opzij en liet mij en mijn kar op een meter passeren. Ik ervaarde dat als luxe. Minder was natuurlijk de lege schappen van de zeep en de zakdoekjes. Ik heb dan de rest maar genomen, wat de andere mensen hadden laten liggen. Ik vond het vriendelijk dat er nog een liter handzeep beschikbaar was en een hele hoop mentholzakdoekjes. Eten was er zoals gewoonlijk nog in overvloed, we leven in het Westen. Andere voordelen zijn een minder druk leven na de schooltijd en de arbeid. Nu is thuiskomen werkelijk thuiskomen met een rustige avond in het verschiet. Niet meer gehaast naar de trainingen, fitness, geen cinema, geen restaurantbezoek, alle bijeenkosten afgeschaft. Lekker thuis tesamen rond de keukentafel, genieten van de zelfbereide maaltijden, samen keuvelen aan tafel, luisteren naar elkaars gebabbel en een warm gevoel krijgen van elkaars gezelschap. Daarna de spellendoos opendoen of een kaartje leggen. Klinkt dat ouderwets? Nee, ik denk dat veel gezinnen genieten van zo'n avond en zeker de kids die hun ouders in een gezelschapsspel eens de loef kunnen afsteken.
Ik probeer van iedere situatie die zich voordoet toch ook eens de positieve kant te bekijken. Altijd hopend dat het lukt en nu, dat "corona" mijn deur voorbijgaat. In ieder geval scheen de zon en als er dan mooie rode kleine hortensia's naar mij lonken kan ik er niet aan weerstaan ze mee te nemen en mijn huis wat kleur te geven.
Waarom lees ik zo graag mijn krant? Wel iedere dag lees ik er een klein of groot item waar ik nog altijd verbaasd van kan zijn. De vindingrijkheid van het menselijke ras is bijna onnavolgbaar, al zijn er sommige dieren die er ook verstand van hebben. Maar zij hebben niet het brein, het vernuft, de kennis om elkaar den duvel aan te doen of elkaar in de luren te leggen. Akkoord, als twee honden vechten om een been loopt de derde er mee heen, maar dat is niet de slimmigheid en de sluwheid die ik bedoel. Als ik spreek over kopiëren, nep, frauduleuze producten, na-aperij, spionage van goederen diensten en artikelen, denkt men in de eerste plaats altijd aan de Aziatische mens. Weinig origineel in iets nieuws te bedenken maar fantastische krakken en namakers van allerhande goederen die goed in de markt liggen. Meestal wel met minderwaardige grondstoffen. Maar dat deert de consumptie gerichte mens van het Westen niet. Een goedkoop hebbedingetje is wat telt. Ik zag mooie bloemen in de krant staan, 2 gelijke potten rode chrysanten. Ik ben geen fan van die bloemen omdat ze voor mij teveel geassocieerd zijn met herdenken, verdriet en het bezoek op 1 november. Maar ik wilde wel weten waarom die foto's van die planten nu al in de krant stonden. Vergeet onze Gele mens, maar ga eens richting Noorden. Een Nederlandse florist heeft stiekem de stekjes en zaadjes van de mooiste Vlaamse chrysanten opgekweekt. Zonder de bedenker van die kleur en dat bloemblaadje, ervoor te erkennen. De uitleg: dat moet per toeval en per ongeluk gebeurd zijn dat die stekjes zoveel dezelfde bloemen gaven. Met weinig inspanning proberen stiekem de vruchten van de andere plukken en er veel lof en geld proberen voor te krijgen. In Nederland noemt deze soort, Thompson. De originelen in Vlaanderen, Mefisto. Niet zo vlug meer richting Oosten wijzen, Men wil in onze wereld ook robotten introduceren voor alles. Maar die bloemen, dat zou een robot niet kunnen bewerkstelligen. Geen verbeelding genoeg om situaties naar hun hand te zetten of nieuwe producten te kopiëren of te creëeren. Ik ben van die zijde nog lang niet met de ondergang bedreigd.
Maar ik las ook een groot verdriet in zwanenland. Niet voor niets gebruikt men deze sierlijke dieren voor huwelijkse trouw. Ze blijven, zolang ze leven, hun partner trouw. Maar nu was het graag zien zo heftig, de drang zo groot, dat vrouwtje zwaan haar leven ervoor heeft gelaten. Hij hield iets te lang haar zwanenhals onder water om zijn liefdesdaad te kunnen beëindigen. Dat is ook graag zien, het met de dood bekopen. Geen eieren, geen zwaantjes, jammer, jammer!
Dit weekend was het nog alle hens aan dek om het grote verlies dat ik geleden heb wat te verzachten. Vandaag ben ik al terug in een beetje rustiger vaarwater. Een plastiek speeltje van 10cm heeft een crash en een val niet doorstaan. Foetsie alle foto's, video's, adressen, telefoons, afspraken,verjaardagen.... Mijn trots, dat ik alles zo efficiënt geordend had en zo overzichtelijk. Een aanraakschermpje was alles wat ik nodig had tot het in fruut vaneen lag en ik niet meer wist wat te beginnen. Een echt debacle! Maar om Piet Huysentruyt te parafraseren: wat heb ik vandaag geleerd? Ten eerste, alles ook op papier noteren wat belangrijk is.Ten tweede, alles ook op papier noteren wat belangrijk is. Ten derde, alles ook op papier noteren wat belangrijk is. Ik heb er een punthoofd van gekregen! Ik heb dat liedje van Armand dan maar opgezet, die heeft daar een belachelijke song over gezongen.
Terwijl het coronavirus maar wild om zich heen slaat zijn er in Engeland andere belangrijke dingen die de aandacht vragen. De laatste dagen van de geliefde prins in "die heimat". Nochtans is het niet de eerste die vrouwlief alles beloofde en dan maar stilletjes moest afdruipen omdat de wensen niet konden vervuld worden. Het is een apart volkje, the Royals, de adel en alles dat errond hangt. Het is ook een moeilijke levensstijl die ze moeten handhaven. Ik benijd hen niet, behalve voor hun stamboom. Zij moeten hun portretgalerij maar betreden om al hun voorvaderen te leren kennen. De archieven, de historie, de anekdotes in de familie, alles is genoteerd en in bibliotheken bewaard. Dat moet een zaligheid zijn om daar af en toe te snuisteren en de geur van de oude boeken kunnen op te snuiven. Beschrijvingen van het leven dat ze leefden. Maar ik moet niet wanhopen. Onze alom ge-eerde Kul, wil ons aanzetten om een stamboom te beginnen. Niet gewoon zomaar met een boompje en je voorouders eraan hangen. Nee, nee ze willen dat via de"voormoeder" doen. Afwijken van de gangbare paden voor familieonderzoek. Via de moeder naar mitochondriaal DNA zoeken en zo de herkomst en verwantschappen vastleggen. Duik in je eigen stamboom en zoek de moeders op die zorgden dat je er was. Want het is een eigenaardig stukje DNA dat enkel op de dochters overgaat. De onderzoekers helpen ons, maar willen via het DNA onderzoek er ook een studie aan vasthangen. Hoe snel verandert dat Mito DNA? Kloppen die papieren stambomen ook biologisch? Welke genetische variatie op dit Mito DNA is aanwezig in Vlaanderen? Ik wil er alles over weten en probeer mee te doen om zoveel mogelijk te weten te komen over alle betovergrootmoeders die ik heb. Als jullie ook interesse hebben, bekijk de site: MamaMito. Heel interessant en toch leuk om iets meer te weten over mijn eigen geschiedenis!
Na het malheur van de dag, ga ik weer over tot de normale werkzaamheden, zijnde schrijven. Ik drink nooit "tee", gij/jij/je drinkt altijd "tee", hij/zij/ie drinkt alleen "tee" als hij tegenwoordig is. Een les van Nederlandse spraakunst die er, men kan bijna zeggen, ingeklopt en gedramd is gedurende 12 jaar schoolgaan. Ik kan dat allemaal perfect opzeggen of schrijven wat er vereist is en toch slaag ik er niet al te best in mijn taal foutloos te schrijven. Wel is het zo, eens gedaan met schoolgaan, ik geen pen, potlood of papier meer ter hand heb genomen. Alleen een nieuwjaars- of verjaardagskaartje verzenden. Dat kan ik moeilijk als een goede toepassing zien voor een correct taalgebruik. Van oefenen in spellen en schrijven is er pas de laatste maanden wat in huis gekomen. Ik ben een neofiet in het schriftelijk taalgebruik, al is het dan in mijn eigen Vlaams of Nederlands. Voor een tweede maal vraag ik absolutie voor de fouten en missers die ik maak. Ik weet ook wel dat jullie me die galant vergeven als ik een mooi verhaaltje vertel. En dat zal ik nu maar doen, zeker om mijn twee vrienden te plezieren. Zij willen smeuïge verhalen uit mijn jeugd horen. Zij hengelen ernaar of ik toen geen bengeltje was, in plaats van een engeltje zoals nu. Wel de schoolreizen spreken tot de verbeelding. Dat is nog een van de weinige dingen die ook nu nog voor de schoolgaande jeugd zo is. Om mijn opleiding te vervolledigen was er kennismaking met andere culturen, gewoontes en zeden nodig. Een van die langere uitstappen was richting Groot Britannië. Naast een paar lessen die we 's ochtends kregen, was er ook het toeristische gedeelte dat voor de meeste ambiance zorgde. Stratford upon Avon, de home town van de schrijver Shakespeare. Iedereen moet in zijn leven, als hij Engeland bezoekt, daar toch wel eens langs gaan of een kijkje nemen. Nu mag ik wel bekennen dat ik daar mijn enige, althans mij bekende, misdrijf heb gepleegd. Great Britain hoort niet meer tot de E.U. dus ze gaan me zeker niet meer uitleveren voor een misstap van meer dan 50j geleden. Samen met collega leerlingen was het elkaar uitdagen wie uit de etalage een boekje, agenda of een ander memorabilia durfde te nemen. Zot van boeken en allerhande papierwaren hebben ze niet lang op mij moeten inspreken om een agenda van eigenaar te doen veranderen zonder te betalen. Straf nietwaar!! Ik heb dat bewijsstuk nog altijd op een prominente plaats in mijn schuif liggen met de namen van al mijn complices van die dag!!
Vandaag 8 maart Internationale Vrouwendag. Wat begon in de U.S.A als protestmars van de naaisters in 1908 voor erkenning en meer geld, kreeg navolging op 28/02/1909. Toen stierf het helaas een stille dood. In 1917 namen de Russische vrouwen het voortouw en kregen ze gehoor bij Lenin. Het protest was de start van de Februari Revolutie in Rusland. Als erkenning kregen de vrouwen hun speciale dag toegewezen op 8 maart. Sinds 1977 is de dag erkent door de Verenigde Naties als Vrouwendag. In België is er ook nog een vrouwendag op 11/11. Die kwam er omdat ze op de vrouwendag Simonne De Beauvoir wilden als spreekster. Deze mevrouw, schrijfster,filosofe, feministe was enkel vrij op 11/11. Vandaar onze dubbele feestdag. Naar mijn mening kan men de vrouw, moeder, vriendin, nooit genoeg vieren en niet alleen op moederdag.
Op verzoek van mijn twee goede vrienden moet ik ook eens een verhaaltje uit de oude doos vertellen. De tweede droom van mijn leven. Met dank aan mijn moeder, een grote fan van de taal van Molière, mocht ik op mijn 18e een zomercursus Frans volgen. Samen met een vriendin werden we in het mondaine Nice gedropt. Wel een beetje vrijheid kregen we, maar niet teveel. We werden in een kostschool ondergebracht met nonnekes aan het roer, gedurende de weken dat we de lessen volgden. Aan de Université des Vacances zouden we echt wel onze tweede landstaal bijspijkeren. We hadden daar een fantastische leraar, die ons niet alleen leerde spreken maar ons ook de omgeving van Nice leerde kennen o.a. La Grande Corniche, Antibes, Saint-Paul-De-Vence, Grasse..... Maar niet alleen het Département des Alpes Martime, maar we zagen ook de stad zelf, met de bloemenmarkt en de Oude Haven. Boeken lezen en dan bespreken. Het werk dat me bijgebleven is "Le rouge et le noir" van Stendhal (1783-1842) en zijn tweede boek, "La Chartreuse de Parme". Beide boekjes nog in mijn bezit, als relikwieën gehouden. Het zijn klassiekers van de Franse literatuur. We zijn toen ook 's avonds eens naar de cinema geweest om dé sensatie in filmland te bekijken: Un homme et une femme. Van Claude Lelouch met Anouk Aimée en Jean Louis Trintignant. "Faire l'amour" heb ik daar als uitdrukking geleerd. Met prachtige filmmuziek. De deuren van ons verblijf sloten om 21u en de film zorgde ervoor dat we over het hekken moesten kruipen om ons bed te vinden. Niemand reageerde op het belletje aan de poort. De school bevond (bevindt) zich in een zijstraat van de Promenade Des Anglais. De universiteit, gelegen buiten het centrum van Nice, noopte ons iedere dag tot wandelen en we gaven onze ogen de kost. De vele gereserveerde stukken keienstrand van de hotels aan de overkant. Zo kon de beau monde, via een tunnel onder de baan, direct hun stoel en zetel vinden om er zich in neer te vleien. Het hotel dat we passeerden was het zeer luxueuze Negresco. Nog altijd beroemd, nog altijd in volle glorie. Dat sprak onze verbeelding aan en onze wens en hoop daar zelf ooit eens een paar nachten door te brengen. Ik hoop daar nog altijd op en droom daar nog altijd van. Maar Nice is niet meer de romantische stad van mijn dromen, spijtig.
Vandaag staat mijn koksmuts op. Ik heb die muts niet omdat ik zo'n schitterende kok ben. Maar vandaag is het kookdag en hygiëne is belangrijk heden ten dage. Ik heb wel een paar gerechten waarin ik onnavolgbaar goed in ben!!! Dat wil zeggen, ik twijfel niet aan mezelf om dat klaar te maken voor een hele hoop mensen. Ik ben geen Italiaanse van oorsprong maar het zijn wel twee italiaanse gerechten die ik uitmuntend kan bereiden. Een spaghetti bolognaise en een minestrone soep. Vandaag dus soep en morgen pasta. Tussenin koffie met versnaperingen zoals ik het zal noemen. Een bodding (gemaakt door my son-in-law) en de cakejes waar niemand kan afblijven. Ze mogen niet meer genoemd worden bij hun bekendste naam en ik wil geen merknaam gebruiken: een koekje met daarop een schuimpje en overgoten met heerlijke chocolade. Iedereen maar watertanden bij het lezen van zoveel goede dingen.
Maar er zijn andere voedselbereiders die ook pluimen verdienen. Het meest frappante verhaal vind ik wel dat van de boerenzoon, telg uit een familie die al 9 generaties de boerenstiel uitoefenen. Kweken en slachten van runderen en varkens was hunnen dada. Ook akkerbouw maakte deel uit van het bedrijf. Jaap Korteweg, is zijn naam, en volgde agrarische school in Goes. Hij gaat op het bedrijf van zijn ouders werken. Geen probleem met eten van de beesten tot de varkenspest uitbreekt in 1997. Hij wordt vegetariër en met behulp van een Wageningse Hoogleraar en koks, ontwikkelen ze nieuwe vleesvervangers. Slager van beroep, noemt men hem nu dus de "vegetarische slager". Zijn producten zijn succesvol en zijn bedrijf is in 2018, door een grote multinational overgenomen. Onze boer kan op zijn lauweren rusten, maar dat is niet aan hem besteed. Nooit moe om nieuwe paden te bewandelen. Ondertussen te broeden op nieuwe ideeën en misschien de realisatie daarvan. Hij heeft nu de ambitie om de eerste "veganistische melkboer" te worden. Doel: de koe vervangen door een machine waar je aan de ene kant gras insteekt en aan de andere kant grasmelk krijgt! Jaap geeft zichzelf een kans van 1 op 100 om daadwerkelijk dergelijke koemachine te kunnen ontwikkelen. Blijven dromen denk ik dan! Hetgeen vandaag niet is kan morgen er wel zijn. Het maakt me altijd gelukkig als er mensen zijn die hun fantasie naar werkelijkheid proberen om te buigen. Smakelijk en schol, melk is gezond voor elk.
Een deugddoende zon en een knipbeurt. Mijn witte haren moeten af en toe eens getemd worden en kortwieken is de ideale manier. Mijn vleugels moet ik toch niet meer uitslaan, ik heb een goed nest gevonden. Vóór de volgende plens water komt, kan alles wat drogen en de kilte wat verdrijven. Maar door dat vochtige weer en geen vriesweer in de winter, zijn de muggen al op het appel. Geen nood. Aan de Universiteit van Turku, hebben de Finse intelligentia, met de hulp van Zweedse en Canadese wetenschappers, een studie gedaan. Waarom blijft de populatie van de muggen altijd op peil? En welke roofdieren zorgen ervoor om dat onder controle te houden? De vragen waar de bollebozen op komen om toch maar onderzoek te kunnen doen, zijn onvoorstelbaar. Aan een vijvertje in Finland, hebben de studaxen eerst een viertal libellen gevangen, gewogen en gemerkt aan de vleugels. De libellen zijn zeer belangrijke jagers op allerlei insecten en vooral muggen. Ze verorberen een 700.000 ambetante beestjes per seizoen, dat is ongeveer 1% van de muggenbevolking. Dat komt overeen met een 900 gram voedsel per libel en per zomer. Vóór je aan import van waterjuffers doet en in de slaapkamer loslaat, moet je wel weten welke soort muggen op hun menu staat. Dat zijn jammer genoeg niet de muggen die je 's nachts met hun gezoem en prikjes wakker houden. Nee, het zijn de brave dans- en vedermuggen en die doen geen mens kwaad. Hoe weten de knapperds dat? Wel door DNA onderzoek van de uitwerpselen van de elegantste luciferstokjes. Weeral een weetje dat kan tellen.
Een paar dagen geleden is in Raversijde, niet ver van Oostende, een Portugees Oorlogsschip gestrand. Meegevoerd door de stormen en hier aan land gegaan. En neen, het is geen schip maar een dier dat in warmere zeeën leeft. Op drift geraakt door de woeste baren en de stormen. Een vroege wandelaar vond dit vreemde creatuur en het bezorgde hem de schrik van zijn leven. Het is geen kwal, maar het bestaat uit een 4 soorten poliepen. Wel een honderdtal in totaal. De tentakels kunnen tot 40m lang worden. Ze vangen er hun prooien mee en verlammen ze door gif te injecteren. Het lijf ziet eruit zoals een helm, indertijd op het hoofd van de Portugese zeevaarders en ontdekkingsreizigers uit de 16e eeuw. Vandaar deze poëtische naam voor dat giftige en dreigende beest. Het was meer dan 100j geleden dat er hier een dergelijk schip, schipbreuk leed. Gaan zoeken naar een ander exemplaar zal dus alleen maar een goede strandwandeling opleveren. Maar dat is gezond en schelpjes zoeken is ook plezant.
Ik hoorde om 5u30 de krantenman al aankomen om me de gazet van de dag te bezorgen (ik slaap met open venster). Water dat in dikke druppels kletterde op mijn venster was de voorbode van een natte dag. Dat deed me vliegensvlug uit mijn bed stappen. Wie wil er nu een nat dagblad lezen? Ik in ieder geval niet! Een beetje heel veel vroeger uit de veren is dan geen opgave. Voor het goede doel kan ik me 's morgens al eens haasten. Een prop onleesbaar papier dat dan een dagblad moet voorstellen, is een van de triestigste zaken die ik me op mijn nuchtere maag kan voorstellen. Dus hup met de beentjes om 5u30. Mijn dag begint dan niet al te slecht.
Het lentegevoel van gisteren is vandaag in het water gevallen. Hoelang gaan de weermannen nog zeggen dat het grondwater onvoldoende is aangevuld? We zullen waarschijnlijk een warme en fantastische zomer tegemoet gaan zonder veel water tekort. Dat is dan het hoopvolle voor deze regendag. Ik heb met de auto rondgereden, en het enige wat ik zag waren verzopen weilanden en velden. Het zaaien en planten zal niet voor direct zijn. Binnenkort gaan de boeren niet voor ons dagelijks brood, frieten en groenten kunnen zorgen. Of swingen de prijzen van onze Belgische kost de pan uit. Alles invoeren zal omwille van het klimaat ook wat moeten verminderen. En zeg nu zelf, hongerlijden in deze tijden van overvloed is toch ondenkbaar? Ik zal er eens aan denken om binnenshuis een mini serre te installeren om toch een paar keer groenten te kunnen eten. Iets gemakkelijks kweken of telen, zoals een slaatje en wat kruiden om de blikken voedingswaren wat meer smaak te geven. Zo geven we onszelf weer een nuttige bezigheid.
Ik moet deze grijze dag ook doorkomen. Met zo maar dromerig naar buiten zitten te kijken zal dat niet veranderen en blijft het wel pijpestelen regenen. Ik heb ook niet zo'n zin in lezen, film kijken of een wandeling te doen. Maar dit weekend komt er bezoek en moet ik de magen van mijn gasten vullen. Ik moet mijn beste voetje als kok voorzetten. Ik ga boodschappen doen en mezelf eens verwennen met wat ik anders moet laten liggen, zoete lekkernijen. Altijd een goede troost bij een droef gevoel.
,Met een licht lentegevoel zet ik mijn dag verder. De paasbloemen staan bijna in volle bloei, de blauwe druifjes beginnen ook en de struiken vertonen al dikke knoppen om binnenkort hun kleurenpracht te tonen. Maar het onkruid is met veel minder content dan al het moois dat ik opnoemde: 8°C, 1 zonnestraal en 1 regendruppel. Het werk van de tuinier kan beginnen!
Ik bekeek mijn hond vandaag eens op een andere manier nadat me was opgevallen hoe hij mijn handelingen nauwkeurig in het oog hield. Stak ik de sleutel langs de binnenkant in de deur, niks speciaals, met de staart tussen zijn poten droop hij af. Stak ik de sleutel langs de buitenkant in het sleutelgat en deed ik mijn croc's aan, kwam hij met zijn bal aangelopen voor te spelen. De Pavlov reflex zoals vroeger beschreven. Een beetje verbaasd zegde ik toch: jongen, ge zijt genen uil en genen aap!. Ik ben eens gaan kijken welke dieren ik voor hem nog kon gebruiken. Hij ziet eruit als een schaap en is zo tam als een lam. Hij kan zijn snoepjes hamsteren als de beste. Stelen doet hij zoals een ekster of een meeuw Hij zwemt zoals een vis in het water. En springt zoals een konijn over de baren. Hij kan soms grommen als een beer. Maar hij likkebaardt of spint meestal van voldoening, zoals een kat, naast mij in de zetel.
Iedereen kent wel het liedje van Louis Neefs: Aan het strand van Oostende, op een zomerse dag, aan het strand van Oostende, was de hemel zo blauw.........Daar staat de triptiek van Het Lam Gods in staal, "Altar" genoemd. Een drieluik van Kris Martin als eerbetoon aan Jan Hoet. Als toerist kan je van al je geliefden mooie foto's nemen in dat decor met de zee of de gaanderijen als achtergrond. Een kunstwerk dat je zelf van foto's kan maken en het even bewonderenswaardig en lovenswaardig doen ogen als dat van Van Eyck. Maar dat is camera werk. Leren schilderen kan je ook! Toen ik de eerste maanden kabel tv had, was zappen een van mijn hobby's. Regelmatig kwam ik "The Joy of Painting" tegen. Een programma van Robert'Bob'Ross (1942-95), die je op een-twee-drie leerde schilderen. Met een enorme haardos en een zachte vriendelijke stem, bekoorde hij veel mensen om deze "fastfoodschilderijtjes" aan te leren. Het programma was een enorm succes en werd opgenomen tussen 1982 en 1993 . Zijn uitspraken zijn ook oneliners geworden. Fouten bestonden niet, dat waren "just happy little accidents", juist prettige ongelukjes. Of als hij een boompje geschilderd had, "happy little tree" was het niet echt happy als er geen tweede kwam, "even a tree should have a friend". Hetzelfde principe hanteerde hij voor de wolkjes. Hij werd een soort cultfiguur en zijn schilderijen vinden nog veel navolging, bij alle would be kunstenaars. Regelmatig zijn er heruitzendingen van die schildersreeks, nu op een Nederlandse zender. Veel plezier!
Meeuwen en de vuilkar/ vuilzak. Ik kijk naar een schouwspel op de eerste rang van het toneel. Met hun loerende ogen zoeken ze een strategische uitvalsbasis voor hun aanval op de afvalzakken. Ditmaal hadden ze evenwel geen oog gehad voor de kauwen, eksters en merels die de nokken van de daken bevolken. Een gevecht in regel was het resultaat en ocharme de zwarte vogels, nochthans in de meerderheid, moesten afdruipen tegen 4 geblokte, arrogante, pikkende en krijsende meeuwen. Maar ik blijf wel op post want ik wil geen gescheurde zakken voor mijn deur.
Kunst met grote K. Gedurende drie zondagen heb ik kunnen kijken naar de restauratie van verschillende panelen van "Het Lam Gods". Het werk van de grote opkuis begon in 2012 en voorziene einddatum is 2022. Maar als gewone sterveling kunnen we al een blik werpen op het werk van al de specialisten, conservisten en restaurateurs. Weliswaar achter glas. De afleveringen waren vooral gefocust op de opknapbeurt en het herstellen in de oorspronkelijke staat, zoals de gebroeders Van Eyck en co het geschilderd hadden. Wat er nu te zien is, laat ons terug een kleurenpalet zien dat al jaren verdwenen was door overschilderingen, stof, aanpassingen aan de zeden van de vervlogen eeuwen. Er is terug mooi gras te zien, blauwe lucht, torens die weg waren en terug tevoorschijn komen, een duif met stralen alom naar de wereld. De grootste verrassing kwam van het "Lam Gods" zelf: 2 oren in plaats van 4, een andere mond/snuit/snoet, en werkelijk priemende ogen die de kijker aanstaren en proberen te doorgronden. Toch blijf ik een beetje op mijn honger zitten over dit wereldberoemde werk en zijn meesters. Ik kan niet zeggen wat ik miste in het programma. Ik ga zelf maar een beetje zoeken. Over de broers zelf is er nog altijd een waas van geheimzinnigheid. Bijna niets terug te vinden over hen, ook niet over een nageslacht. Wereldberoemd om gigantische mooie panelen, schilderijen, triptiek en diptiek. Met accuratesse en gedetailleerdheid geschilderd en dan als mens verdwenen in de annalen van de kunstgeschiedenis. "Het Lam" is het meest gestolen meesterwerk. Liefst 13 misdaden zijn er gepleegd in de 6 eeuwen van zijn bestaan. Twintig Baltische eikenhouten panelen die regelmatig uit elkaar gehaald werden, van eigenaar en land wisselden. Het wonder van het overleven is niet te onderschatten en bijna zonder noemenswaardige beschadigingen. De grootste misdaad dat het werk kende, gebeurde in 1934. Het paneel van "Johannes De Doper" was vrij vlug terug, maar het paneel van "De Rechtvaardige Rechters" is nog altijd zoek. Een zeer goede replica* geschilderd door Jozef van der Veken, is de remplaçant van het gestolen onderdeel.
Sinds decennia is er één vraag op ieders lippen: waar is dat verdwenen, gestolen paneel? Mijn antwoord: bij iemand thuis, aan de binnenkant van een kast! Des avonds zal de familie, als ze eens knus bijeen zitten, vragen: wat doen we vanavond? rechtertje kijken?
*Filips de II van Spanje wilde dergelijk werk ook in zijn paleis, kerk, kapel en sprak Michiel Coxcie aan om een copy te maken van het meesterwerk. Dit gebeurde vrij accuraat in 1559. De meestervervalser, restaurateur en schilder Jef van der Veken, gebruikte deze copy om het paneel van "De Rechtvaardige Rechters" te schilderen. Een van de rechters heeft het gelaat van Leopold III om het van het originele te onderscheiden mocht het ooit gevonden worden.
Oef, het coronavirus is eindelijk in het land!! Ik mag niet cynisch zijn als het om ziekte en besmettingen gaat. Maar al wekenlang zitten de ministers, media, virologen, ziekenhuizen te wachten op de eerste patiënt. Met spanning, want alle landen rondom ons hadden al aangetoond hoe efficiënt ze met een pandemie konden omgaan en de Belgen bleven maar buiten schot. Dikwijls kwam bij mij het Sinterklaasliedje, "zie ginds komt de stoomboot" voor de geest en dan vooral de zin "rij ons huisje niet voorbij". Gelukkig kan ik die tekst nu even opbergen. Het kan zijn tijd afwachten om dan wel door kinderen uit volle borst en met verlangen, gezongen te worden op 06/12. Genoeg daarover, ik wil terug de lekkere corona cakejes eten zonder aan een besmetting te moeten denken.
Gisteren was er nog iets interessant te vertellen, maar het ontglipte mij terwijl ik aan het typen was. Men zegt wel eens, als je het vergeet is het niet waar, maar ik vertel en schrijf alles naar waarheid, tenzij ik fantaseer. Aan jullie om uit te maken wat mijn sprookjes zijn of wat waar gebeurde voorvallen en verhalen zijn. Ik probeer correct te zijn in het weergeven van feiten maar jullie moeten me een misser, een schrijffout, een dt-fout af en toe wel pardonneren. Missen is menselijk en zolang ik niet tot stof en as of een geest ben weergekeerd, ben ik dat nog altijd.
Mijn ontbrekende verhaal van gisteren, gaat over een vogel welbekend aan zee: de meeuw. Er zijn verschillende soorten, maar de zilvermeeuw vertoeft het vaakst aan de Noordzee. Iedereen weet dat het dieven zijn. Je kan het al raden, er is weer een onderzoek gebeurd hoe dat nu toch zou komen! Deze keer een studie van Madeleine Goumas, een biowetenschapper van de University of Exeter. Waarom willen de meeuwen ons voedsel afnemen, bv bij een picknick op het strand? Daar geef je nu toch wel geld voor om dat te weten, nietwaar? Allez, ik toch, want ik woon niet ver van the beach. De vragen die Mevr Goumas stelde: 1) is het enkel de aanblik van voedsel in de buurt van mensen dat hen lokt? of 2) is het wat mensen met een voorwerp doen dat hen lokt? De meeuwen leggen al jaren de link tussen mensen, voedsel, de verpakkingen en wat we er mee doen. Als we niet willen dat ze ons eten afnemen moeten we ook de verpakkingen veilig opbergen, in gesloten vuilnisbakken. Door observatie weten ze waar de voedselrestanten te vinden zijn. Geen nood, het gezellige en smakelijke tafelen zal niet meer verstoord worden als je eens diep en heel dreigend in hun ogen kijkt. Blijven staren, dan vliegen ze vanzelf weg. Ik doe dat ook bij mijn hond als hij mijn boterham van tafel wil nemen, héél boos en dreigend kijken en mijn vinger opsteken, maar veel helpt dat niet. Eens mijn rug gekeerd, is mijn boke terug weg.
Hoera, hoera, hoera, driewerf hoera, het is lente! Althans volgens Frank. Zolang ik schoolliep, moest ik leren dat de lente op 21 maart begon. Maar al menigmaal en met zovele dingen is gebleken, dat niet alles wat ik verplicht moest leren en kennen, juist was. Ik kijk nu eens eventjes naar buiten en denk dat 21 maart een realistischer datum voor de lente en het betere weer is dan de 1e maart. Het mooie getal van 2020 is daarmee al aan zijn derde maand toe, en de tijd gaat weer enorm snel.
Alhoewel ik zelf geen groot eter of drinker ben, boeien de verhalen die errond hangen me enorm. Ook de personen die ervoor zorgen dat mijn maag gevuld geraakt en mijn dorst gelest word, zijn fascinerende mensen. Soms zijn ze ronduit interessant en soms vind ik ze een beetje belachelijk aandoen. Vandaag staat een brouwerij in de belangstelling, die van Affligem. Niet omwille van de drank die ze brouwen, wel omdat ze een van de oudste bedrijven ter wereld zijn. Wereldwijd zijn er maar 7 bedrijven die langer bestaan dan 946 jaar. De monniken leveren al jarenlang goed werk. Er zit nog geen sleet op hun product. Integendeel, ze vernieuwen regelmatig met een nieuw biertje, blond, met of zonder alcohol. Ze hebben dan ook de hoede en de hoge bescherming van het Heinekenconcern sinds 2000. Meteen is ook de Nederlandse afzetmarkt gegearandeerd. Maar het begon allemaal in 1074. Enkele ridders, die 12j eerder monnik werden, moesten in hun levensonderhoud voorzien. Zelf bier brouwen was voor hen de oplossing. Vele kloosters en abdijen hebben heel wat rampen, branden en oorlogen moeten trotseren, zo ook de abdij van Affligem. Monniken die verjaagd werden, verkoop tijdens de Franse Revolutie, smelten van de koperen ketels door de Duitsers in W.O. I en II. Maar altijd zijn ze herrezen als een feniks uit zijn as. Door traditie en authenticiteit smaakt hun bier nog altijd even goed, maar ik ga vandaag toch geen abdijbier meer drinken. Te hoge gisting en te hoog alcoholgehalte om er in de voormiddag aan te beginnen.
Iedere morgen kijk ik de dag nieuwsgierig tegemoet. Zeker op een schrikkeldag. Om de vier jaar is er een dag dat ik me extra moet bezighouden. Maar vandaag geen nood, het wielerseizoen begint! Ik kijk daar echt naar uit. Ik heb niet bepaald een grote favoriet in het peloton, maar er zijn wel renners die me kunnen bekoren, zoals Peter Sagan. Een beetje rebels, af en toe tegendraads, maar een steengoede coureur. En dan uitkijken naar de tv-uitzending! De namiddag kan niet meer stuk. Kijken naar de "pedaleurs de flandres" in het landschap dat in een flits voorbij is. Sightseeing vanuit mijn canapé. Natuurlijk de twee stemmen niet vergeten die de saus van het programma zijn. Zij zorgen voor de rust door hun stemmen, soms een beetje monotoon. Zij zijn de wiegeliedjes, die me even naar de 7e hemel brengen, mijn middagdutje. Hopelijk ben ik dan op tijd terug op aarde om den arrivée live mee te maken en te horen. Want onvermijdelijk zijn er dan de interviews met de geklopten. Stereotype antwoorden: waarom ik had kunnen winnen en het niet gedaan heb. De ander was rapper en beter is zelden het antwoord dat ik hoor. De twee vrienden die de toegevoegde waarde van elke koers zijn brengen ook de roddels uit het circuit mee. Honderd maal beter dan hetgeen er in de boekskes te lezen is. Het nieuwe seizoen begint en het enige dat ik hoop is, dat alle renners de wedstrijden heelhuids kunnen rijden en beëindigen. Geen ongelukken, geen revalidaties voor jaren, maar een gezonde sportbeoefening en rivaliteit.
Al een paar maanden is er bij "Iedereen Beroemd", na "Het Nieuws" van 19u, een item over de kotstudenten. Een paar maal per week laten ze toe dat ik hun leven als student kan bekijken. Hoe zwaar het leven is om op eigen benen te staan, uit te gaan, lessen te volgen en, en plus, vragen de profs om examens te doen en stage te lopen. Vandaag las ik een protest van de studenten. Volgens hen, mag en kan men niet eisen dat ze examens doen van de cursussen die ze dat jaar gevolgd hebben en erdoor zijn. De universitaire psychologen krijgen een massa leerlingen over de vloer om aan stress beheersing te doen omwille van de prestatiedruk. Ik heb dat relaas van de studenten op tv met stijgende belangstelling en verbazing gevolgd. Uitgaan, feestjes brouwen, vrienden ontvangen, reizen, schoonheidsbehandelingen na de stress van een proef.... en nog zoveel meer. Er zijn teveel nevenactiviteiten die voorrang hebben. Maar van een beetje ernst en discipline is er nergens sprake. Alleen maar verontwaardiging dat de maatschappij, de Hogescholen en Universiteiten hun studentenleven met jaren wil beknotten. Vandaar zoveel stress! Wel wel wel, je zou van minder een serieuze dip krijgen!
