Het was een frisse start van de dag. Soms denk ik dat ik een meteorologische dienst ben geworden, gesponserd door het KMI. Niks is minder waar natuurlijk, maar sinds maanden beheerst het weer toch al mijn activiteiten. Koud, warm, droog, nat, windluw of storm, al die elementen bepalen toch mijn werkzaamheden en bezigheden tijdens de dag. En het weer wisselt constant, mijn activiteiten dus ook. Geen sprake van eentonigheid in mijn leven. Zelfs het weerbericht van vandaag is al eeuwen aan wisselvalligheid blootgesteld. Op de naamdag van Sint Antonius van Padua (1195-1231) met zijn varken in de armen, zijn 2 weerspreuken, eentje voor een natte en eentje voor een droge dag: 1) als op St Antonius de zonne schijnt, veel zorg voor de boer verdwijnt. 2) is het op St Antonius nat, de boer drinkt zich van verdriet zat. Voorlopig alles nog met zon, en tijd om toch nog eens naar een tuincentrum te gaan. Er staan nog een paar bloempotten leeg omdat ik nog geen 'vlijtig liesjes' ben tegen gekomen. Verder mis ik al jaren de 'vergeet-mij-nietjes' in de tuin. Ik denk altijd aan dat bloemeke als het té laat is om te zaaien of een plantje mee te brengen. Ik heb zo nog een plekje in de tuin voor dat blauwe bloemeke dat symbool staat voor tedere herinneringen. Myosotis krijgt zijn stekje en als ik daar dan passeer zal ik altijd eens stilstaan en al mijn geliefden herinneren en aan het afscheid van de liefde. Ik moet niet wachten tot 1 november om al mijn liefdes die er nog zijn of verdwenen zijn, eens te denken. Een vergeet-mij-niet plantje is toch mooier dan een chrysant op een kouwe steen te zetten. De legendes over dat plantje vertellen hoe het zijn naam heeft gekregen. Een oude Griekse legende zegt dat de Heer dacht dat hij alles en iedereen een naam gegeven had, tot hij een klein blauw bloemeke hoorde zeggen,'Heer vergeet mij niet' en die antwoordde; "zo zul je voortaan heten". Een Middeleeuwse legende vertelt dat een ridder met zijn zware harnas aan, langs een rivier wandelde en aan de oever een blauw bloemeke zag staan dat hij wilde plukken om aan zijn geliefde te schenken die hem vergezelde tijdens zijn wandeling. Hij gleed uit en kon zich niet redden omwille van al het ijzer rond zijn lijf maar had nog de kracht de geplukte bloemekes naar zijn beminde te gooien met de woorden "vergeet me niet". Toch mooie verhalen over dat bloemeke. Awel, ik hoop dat ik het straks kan vinden en breng er zo veel mee als geliefden, levenden of verdwenen in de eeuwigheid, die ik moet missen. Die krijgen dan een plaatsje in mijn tuin. Tot morgen
Zonder er een pyjamadag van te willen maken, blijf ik nog even in mijn nachtkledij rondlopen. Omdat mijn armen nog stram en stijf zijn van zondag, wil ik mijn armspieren niet forceren om mijn slaapvestje uit te doen en dagkledij aan te doen. Ik wil eerst weten of ik herfst- of winterkledij moet aantrekken. Van lentekledij met shorts is er geen sprake, laat staan de 'bain de soleil' als zomertenue. Dus nog even knus met een 'damartke' blijven zitten. Jullie trekken misschien de wenkbrauwen hoog op dat ik stijve armen krijg van naar een 'stemkotje' te gaan. Maar zondag ben ik als een soldaat die marcheert naar de school gegaan waar ik een bolleke moest rood maken. De hond was er niet bij en dan is het zwieren en zwaaien met de armen op de tonen van het staplied: één, twee, drie, vier, vijf, zes, zééééééééven, zo gaat het goed, zo gaat het beter, alweer een kilometer. En omdat ik op die manier zelden stap, worden die spieren zelden gebruikt en zijn een beetje geforceerd. Om geen spierscheur van mijn biceps op te lopen, ben ik voorzichtig in het gebruik van mijn armen. Bon, ik ben al wat gekalmeerd na die verkiezingsuitslag en mijn gedachten staan nu stil bij een wel heel opvallend feit: Paul Gheysens die stopt met het proberen half Knokke en omstreken in zijn bezit te krijgen voor de aanleg van een gigantsiche 'greene' met 27 holes voor zijn exclusieve golfterrein. Dàt na alle processen en inspanningen die hij gedaan om dat gebied in handen te krijgen. Hij zou op die manier iets meer dan 700 miljoen euro uitsparen. Dat komt er wel héél snel na de bekendmaking van het failliet van KVO en de verschillende voorstellen om dan maar te fuseren met een mindere voetbalploeg. Ging de interesse in eerste instantie uit naar het voetbalveld van Bredene is er een omslag gemaakt naar Diksmuide, op voorstel van journalist Karl Van Nieuwkerken die daar wat in de pap te brokken heeft. Goed gezien, want meer naar de Oostkust gaan betekent in het supporters vaarwater te zitten van Brugge, terwijl in Diksmuide er fans bij hopen kunnen zijn uit de Westhoek. Voor de fans uit de grote kuststad zelf, is het hoop en al een kwartiertje rijden naar dàt voetbalveld. Resultaat: er ligt een gigantisch plein, dicht bij zee, zomaar te liggen en te verkommeren. Opportuniteit voor een rijke ondernemer, bouwheer, investeerder, altijd op zoek naar bouwgronden, die met een gigantische cheque voor de neus kan wapperen van het gemeentebstuur om hen te verleiden tot verkoop van die stadsgronden (héél dicht bij zee). Dan krijgt Oostende de kans zich schuldenvrij te maken en andere projecten op te starten. Een ietsie pietsie klein probleempje: er staat een dure tribune van aartsvijand Coucke, die al een voetbalploeg heeft en ook een gewezen sportjournalist als copain heeft. Afwachten.
Françoise Hardy, overleed op 80 jarige leeftijd en vandaag zing ik dan maar: "Tous les garçons et les filles de mon âge, se promènent deux par deux...". Tot morgen
Ik heb door de verkiezingsuitslag toch wat zitten piekeren vooraleer in slaap te vallen. Niet dat ik er iets kan aan doen, maar de uitslag van de stembusgang kan toch zware gevolgen hebben voor velen. Natuurlijk niet van dag één, maar zeker nà de gemeenteraadsverkiezingen zullen stilaan de ware bedoelingen naar voren komen. Nu zijn de beschaafde gesprekken begonnen, geen verwijten die naar elkaars hoofd geslingerd worden over de leden en beleid van Vivaldi door de toenmalige oppositie. Ze zijn nu allemaal zelf aan zet om het beter te doen. Dat is wat ze toch altijd beweren. Natuurlijk zijn er grote verschuivingen en zeker bij de liberale families. Decennia lang is de partij geregeerd door een 3 tal pater familias, die nu allemaal veel van hun pluimen en inspraak in hun beleid verliezen. 'Deconfiture van de dynastie' wat een prachtig woord hebben ze in de krant gebruikt om de 'tijdelijke'(?) afgang van een familie van de blauwen te omschrijven. Het zal wennen worden aan andere kleuren, andere ministers vooral federaal. De Vlaamse ministers, toch degene van de gele kleur zullen allemaal opgewaardeerd worden naar een federaal ministerie. Per slot van rekening blijven de Vlaams verkozen ministers maar als tweede rangs beleidvoerders gezien. Ze hebben zich te plooien naar de wetten en richtlijnen van het Europese Parlement, dan moeten ze luisteren de Federale Ministers en hun beslissingen en dan pas hebben ze het allemaal te zeggen binnen het kader van het Belgische Wetboek. Wie zal er zeker een of ander ministerpostje opeisen: Jean Marie. Hij heeft in West-Vlaanderen de NVA de broodnodige stemmen van winst voor elkaar gekregen om de CD&V, zoveel als mogelijk, uit het zadel te wippen. Nu zijn er kennismakingsgesprekken met de koning begonnen. Alle overwinnaars mogen een jatteke kaffe met melk, suiker en koekske, bij de vorst gaan drinken en eens uitleg geven over hun programma en tot welk soort beleid dat zal leiden. Op hun paasbest komen ze niet voor dat bezoek. Er stond een foto in de gazet van Filip en Bart. Eenstemmig blauw voor beide heren, maar echt niet van biezondere kwaliteit en makelij: verrimpeld, te korte broekspijpen, slecht ingezette mouwkoppen, en blijkbaar ook niet de juiste maat. Misschien dat ik vandaag toch al eens een nieuwsuitzending zal bekijken, anders doe ik verder zoals ik bezig was, VRTnews via pc en gsm volgen en me tevreden stellen met de uitgebreide reportages in het dagblad. Deze namiddag zal 'hier ten huize pijltje' wel een discours, overzicht, bedenkingen en eventueel wat roddel te horen zijn. Buurvrouw komt hier haar jatteke kaffie met alles derop en deraan opslurpen. Mijn keel zal gesmeerd zijn voor de rest van de week. Tot morgen
Somber is mijn humeur door het weer en de uitslag van de stemming. Na enkele goede en aangename dagen is er weer een lage drukgebied dat regen en forse windvlagen naar ons land stuurt. Het gevolg is natuurlijk een natte gazet. Niet dat het me ergert deze keer, de foto's en titels op de frontpagina doen me toch verdriet. Ik probeer alleen de bladzijde met tv-gids en spellekes droog te krijgen. De rest wil ik toch niet lezen. Het doet me pijn dat bijna de helft van de Vlamingen rechts en extreem-rechts de kans geeft hun slogans in daden om te zetten en dat beangstigd me behoorlijk. Maar ik moet me met deze uitslag tevreden stellen, want dat is ook democratie, de meerderheid zijn programma en visie op het Vlaamse leven te laten uitwerken. Tenminste als ze hun verantwoordelijkheid willen opnemen en daar zal dan weer genoeg over gepalaverd worden. Ik ben een beetje té down om nog meer te noteren en te schrijven. Zelfs de tv zal niet op een 'nieuwsprogramma' gezet worden. De triomfantelijke gezichten kan ik niet bekijken, noch horen spreken. Tot morgen
Wat een stralende zomerse zondag om mijn democratische stem uit te brengen. En zoals alle stemmen van mijn landgenoten is ook mijn stem belangrijk. Ik hou wel mijn hart vast voor het resultaat van deze 'keuze' en hopelijk brengt het geen rampspoed over ons land. Geen verdraaiingen van feiten, geen kazakken meer keren tijdens een regering, en hopelijk een regering op minder dan 500 dagen. Een minister voor beter onderwijs, een minister die het wat ernstiger meent met het milieu, een minister die er tenminste voor zal zorgen dat er voldoende energie en electriciteit in ons land aanwezig blijft en in ieder geval al een betere minister-president die er niks van bakte en regeerde met sloganeske speeches. Ik wil met Hilde, Annelies, Nathalie, Nicole en alle andere bekwame vrouwen van de CD&V en andere democratische partijen, eens een vrouwelijker regering krijgen die regeert met gezond verstand. Ministers die echt eens rekening houden met de mensen, jong en oud en alles daar tussenin als even belangrijk beschouwen en noodzakelijk in een goed functionerende de maatschappij, dat taksen en belastingen evenredig verdeeld worden naar draagkracht, dat er niemand uitgesloten wordt voor opvang en hulp. Ik ga me nu op mijn paasbest uitdossen om mijn belangrijke stem te gaan uitbrengen. Daarna zal ik van mijn tuin genieten, die er al redelijk goed bijligt. De parasol openen om me te beschermen tegen al te hevige zonnestralen tewijl ik mijn boek zit te lezen. Ik ben sowieso goed gemutst als ik buiten kom want mijn drie kabouters in de tuin verwelkomen me steeds al lachende en zorgen er telkens voor dat mijn mondhoeken naar boven krullen. Hopelijk blijf ik zo goed gezind als nu als ik later op de dag de verkiezingsuitslagen hoor. Tot morgen
Er is weinig beweging te merken. De meesten verblijven dit weekend in hun hoofdverblijfplaats want morgen is het stemming. Niet gaan stemmen geeft een forse boete ofwel had men een volmacht moeten geven aan een familielid, vriend of bekende. Wat er van aan is weet ik niet, er gaan gerichten dat een Vlaams Blokker speciaal naar Spanje is afgeresid om er volmachten te gaan ronselen. In ieder geval zou dat een malafide praktijk zijn en zeker te laken. Als al de Spaanse stemmen naar het Vlaams Blok zouden gaan is dat het nader en van dichtbij bekijken toch eens waard. Enfin, ik heb vandaag voor de eerste keer in mijn leven, de eerte katern van de weekendkrant al bij het oud papier gelegd. Bladzijden vol over verkiezingen van nú en toen. Als ik dan bedenk, dat het volgende week nog zo zal zijn krijg ik al de wubbes op voorhand. Natuurlijk zijn verkiezingen belangrijk maar tegenwoordig worden al de feiten maar uitvergroot en nog groter gemaakt dan ze zijn. Ik heb dus wat ander nieuws uitgeplozen. Feiten die op mij indruk maken. Van onze planeet bestaan er twee iconische foto's. De eerste mooie foto waar ik nog immer van onder de indruk blijf is : "A Pale Blue Dot", genomen vanuit de Voyager 1, op 14 februari 1990. Dit op instignatie van Carl Sagan (1934-1996) die de camera van het ruimteveer draaide richting aarde, vooraleer de ruimtesonde ons zonnestelsel ging verlaten. De tweede foto was ik al bijna vergeten en kwam terug in de aandacht door het overlijden van de fotograaf, William Anders (1933-2024). De astronaut maakte deel uit van het Nasa Apollo Maanprogramma. De Apollo 8, was de 2e bemande ruimtemissie, op verkenningstocht kan men zeggen. Het nam 3 dagen in beslag om tot daar te geraken en dan nog eens drie dagen om naar de heimat terug te keren. Geen echt biezondere vlucht, ware het niet dat William vanuit de capsule de aarde vanachter de maan zag opkomen en daar vliegensvlug een kleurfoto van nam op 24 december 1968, de zogenaamde "Earthrise" foto. We zien een blauwe knikkerbol in een volstrekt, desolaat, zwart geheel met een verlaten maan op de voorgrond. Een kwetsbare en geïsoleerde planeet zoals de astronauten het omschreven, waar allerlei atoomproeven, oorlogen,....worden uitgevoerd. Het vliegen en in de lucht vertoeven bleef hem fascineren en zelfs op 90 jarige leeftijd kon hij het niet laten de knuppel van zijn vliegtuigje vast te houden om van bovenaf alles te bekijken. Hoe het kon gebeuren dat hij crashte en neerstortte, weet niemand en verbaasd iedereen, waarschijnlijk een verkeerd knopke ingedrukt. Wat er ook van zij, hij zal nu ter eeuwigen dage blijven vliegen zonder vliegtuig, V.I.V = vlieg in vrede, F.I.P =fly in peace. Het is tijd om nu mijnen fricandon met kriekskes te eten. Tot morgen
De viering van 80 jaar bevrijding van het Nazi-juk is plechtig gevierd in Normandië, aan de belangrijkste landingsplaatsen van de geallieerden op 6juni 1944. Dat betekende geenszins het einde van de oorlog, maar toonde een samenwerking tussen de verschillende staten en continenten om gezamelijk voor een 'vrije' wereld te vechten. Iedereen van de 'geallieerde landen van toen' (behalve Rusland) was present met hun hoogste en huidige gezagsdragers, om een bloemenkrans neer te leggen bij het oorlogsmonument van de 'onbekende' soldaat, een moment van stilte te houden en daarna een speechke. Gelukkig is er al meer dan 80 jaar 'peis en vree' voor de meeste landen op ons continent, maar het zou er voor alle landen moeten zijn. Wat begon als een geldige verkiezing in 1932, stortte een heel continent, andere delen van de wereld en bepaalde bevolkingsgroepen, in de vernieling. De gezagsdragers van toen viseerden de mensen die niet tot het 'Arische Ras' behoorden en stuurden ze naar de vernietigingskampen. Tijdens deze kiescampagne hoor ik ook links en rechts dat er mensengroepen genoemd worden die niet welkom zijn in ons Vlaanderen, zelfs als ze echte Vlamingen zijn. Mensen, binnen bepaalde partijen, die blijkbaar hun leer en doctrines halen uit het Duitsland van 1933-1945. Zowel België als Vlaanderen, Brussel en Wallonië hebben als kenmerk tolerant te zijn voor beleving van godsdienst, seksueel leven, politieke gezindte. Dat mag niet op de helling komen te staan. Vrijheid van meninguiting, van het soort leven dat men wil leiden,... is een belangrijk onderdeel van onze vredelievende maatschappij, dat compomissen kan maken als het nodig is. Leven en laten leven. Al die belangrijke Dames en Heren waren gisteren op uitstap naar Frankrijk, ieder met zijn eigen vliegtuig, trein of voiture. Vandaag zijn het de schoolreizen van de kinderen die in de belangstelling staan. Ik hoor de kinderen kraaien van pret nu ze in de speeltuin mogen spelen, straks op het strand kastelen kunnen bouwen en eens pootje baden in het frisse zeewater. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit naar zee op schoolreis kwam. Meestal was het eerst een historische plaats bezoeken zoals Bastogne, Breendonk,...afhankelijk van de lessen geschiedenis dat schooljaar en daarna wat vrije tijd in een speeltuin. En omdat het repertoire van Urbanus van Anus, die vandaag zijn 75e verjaardag viert, kan ik voor alle items in mijn blog wel een liedje vinden dat toepasselijk is. "De wereld is om zeep" als men het over oorlog heeft. En als men buiten is en goed luistert is er "Quand les zosiaux chantent dans le bois". En vandaag met die mooie blauwe lucht en een stralende zon kunnen de kinderen zich aan de "Kodazur" wanen. Tot morgen
Na de poetstijd is het schrijftijd. Dan komt er rusttijd, etenstijd, wandeltijd, speeltijd, leestijd en slaaptijd. Zoals jullie merken zijn dat een hele hoop bezigheden en niet te verwonderen dus dat ik altijd doodop ben 's avonds en meestal een goede nachtrust heb. Gelukkig hebben we al een paar dagen dat er een heilige smoezelig en een beetje goor rondloopt want de spreuk van Sint Norbertus (1080-1134) luidt als volgt: "de baden die Sint Norbertus geniet, zorgen dat het op aarde giet". En zoals gezegd, doordat er minder regen valt en er een uitdrogend windje is, moet ik mijn gieter met water vullen en rondgaan om de planten en de bloemen, die grote dorst hebben, van water te voorzien. Die zien me in de avonduren graag komen. Hopelijk is er geen schaapsscheerderskou (ts 5-20 juni) in aantocht, want de nachten zijn terug wat frisjes aan het worden. Naast de lange regenperiode hebben we nu wel wat recht op aangenamere temperaturen, maar 'recht hebben op warmte' is geen evidentie. Smeekbeden kunnen we niet richten aan de natuurgoden en eieren brengen naar de 'Arme Klaren' kan ook al niet meer, want er zijn er geen meer in onze contreien. Dus maar hopen dat de straalstroom en al die andere weerfenomenen in een warme plooi vallen en ons aangename dagen bezorgen. En uitgerekend op de verjaardag van Koning Albert II, is er maar één enkel regeltje gewijd aan de 90 jarige man. Geen pagina's vol geschreven zoals de vorige dagen. Alles is tenslotte al gezegd en geschreven over deze, tot nu toe, oudste vorst(ex) die ons land kent. Een beetje volks heeft hij zijn laatse dag van 89 zijn, gevierd in een Antwerps sushi restaurant, samen met vrouw en dochter-lief die 62 jaar werd. Van de waard kreeg hij als toetje een verjaardagstaart en als geschenk de fameuze Antwerpse handjes. En zonder ongelukken, kan deze ex-koning vandaag zij 90 kaarsjes uitblazen en feest vieren met familie, vrienden en consoorten (Vlaams woord van de dag = gelijkgestemden) in hun Belgische thuisbasis, Kasteel Belvédère in Laken. Of Delphine een 'faire part'of een 'invitation' (ze spreekt alleen maar Engels) heeft gekregen, denk ik niet. Ik denk niet dat Paola een storende factor op het feest wil hebben. Tot zover mijn 'small talks' voor vandaag. Maar de meeste aandacht zal vandaag naar de 80e verjaardag van D-Day gaan. Per slot van rekening, is vrede in West Europa belangrijker om gevierd te worden dan een verjaardag van een royalty. Tot morgen
Een superverkwikkende nachtrust gehad met een uitgeslapen gevoel als ik wakker werd. Kwam het door de feel good programma's die ik 's avonds bekeek? Ik heb ze in ieder geval voor de volgende keren op opnemen gezet. Ik ben al die discussies over de verkiezingen, de debatten, verwijten en vooruitzichten meer dan hartsgrondig beu. Meer dan 100 zenders op televisie, daar moet buiten "Goed Gespeeld" toch nog wat tussen zitten dat een gezapige avond kan bieden, niet?. Inderdaad: B&B zoekt lief, Masterchef desserts en koken zowel in UK als Australië, Blind Getrouwd Australië. Vooral dat laatste bestempel ik als een 'human interest' programma. Drie psychologen en relatiedeskundigen koppelen 2 wildvreemden op basis van een vooraf gevoerd gesprek, aan elkaar. Vertellen de kandidaten de waarheid aan de deskundigen over hun verleden, wensen en verzuchtingen? Ik denk het niet gezien de misbaksels die er zich voordoen. Maar ja, kijkcijfers vragen niet alleen succes en juiste verbintenissen, anders zou niemand willen kijken naar een huwelijk dat uit het niets tevoorschijn komt en direct in de juiste plooien valt. Emo-tv is er nodig om telkens weer het vervolg te willen kennen: mislukking of triomf? Voor beiden moeten de deskundigen zorgen. En dat soort tv zorgt voor een rustige avond: geen schietpartijen, moorden of welke geweldpleging dan ook. "Ontroerd zijn, dat is ademhalen met zijn hart" schreef Pierre Reverdy (1889-1960). En als ik dan 's morgens de krant uit de brievenbus haal, zijn het weer de debatten die op de frontpagina staan, de ongelukken, mistoestanden, rampen en oorlogen. Gelukkig ook een gelukkige vorst die van King Kev een t-shirt kreeg, en ook zoon Emmanuel kreeg zijn pulleke mee naar huis. Natuurlijk mocht de dubbelpagina over zijn vader niet vergeten worden. Ditmaal over zijn ambtsperiode, overschaduwt door de perikelen met zijn Delphine. Hij regeerde in de tijd van Dutroux, waarin hij aan de ouders van de slachtoffers van deze moordenaar, zijn warm menselijk hart toonde. Maar dat was toch zijn enige wapenfeit waarvoor hij erkenning zal krijgen en in de annalen van de geschiedenis zal terechtkomen. Spijtig voor al die verdwenen en vermoorde kinderen en hun families, maar dankzij deze treurige gebeurtenissen is wel "Child Focus" ontstaan die sindsdien een grote steun voor ouders is, in hun zoektocht naar hun verloren en verdwenen kinderen. Tot morgen
Wat later opstaan, krant lezen, ontbijten en dan naar buiten. Een beetje de tuin fatsoeneren. De tuinman komt wel het zware werk doen, maar zoals eerder al gezegd, er zijn duizenden werkjes te doen die ik nog allemaal kan doen. Bijscheren van de hagen, onkruid verwijderen, uitgebloemde bloemen verwijderen en je kan het geloven of niet, de planten snakken al naar water. De uitdrogende wind aan de kust zorgt er wel voor dat ik al met een grote en kleine gieter moet rondgaan. Dat het zolang duurde vooraleer ik aan de slag ging in de tuin heeft alles met de buitentemperatuur te maken. Mijn handen en vingers werken niet als de thermometer lager is dan 15°. Vanaf deze morgen was dientemperatuur er al en me direct aanzette tot actie en werkzaamheden. Dat heb ik dan ook heel vlijtig gedaan tot mijn rug riep 'pauze'. De rest zal voor morgen zijn en de andere dagen van de week. Is die goede temperatuur nu te wijten aan het verdwijnen van 'el niño', de komst van 'la niña' of de straalstroom die uiteindelijk in de goede baan is terecht gekomen?. Wat er ook van zij, het is zalig om terug de handen eens de uit de mouwen te kunnen steken zonder weggewaaid te worden of zompende nat te worden. De hond is dan ook tevreden om alles van mij en eenieder die passeert in ogenschouw te nemen. Hij wordt daar doodmoe van en is nu aan zijn langverwachte middagdutje bezig. Ik heb eerst mijn extra leeswerk gedaan vooraleer aan mijn blog te beginnen. Door het gebruik van de 'tilde' op de 'n' dacht ik weer even aan mijn lessen Spaans in het 'Centrum voor Levende Talen', CLT in Leuven. Ik had plannen om een uitgebreide roadtour te maken naar het zuiden van Europa en daar was Spaans kennen en wat spreken, onontbeerlijk voor. Dat zijn cursussen aangeboden voor Erasmusstudenten die de taal nodig hebben voor hun studies in de Spaanssprekende landen. Een groot succes is dat niet geweest en daarom dacht ik een paar jaar geleden, ik leer dat verder thuis op mijn gemakske met 'Beter Spaans' en Duolingo. Beter Spaans heb ik toch een 3-tal jaren volgehouden maar bij Duolingo was ik het rap beu. Dit jaar nog eens terug geprobeerd om via die site mijn Frans terug op te krikken, maar vrijwel meteen wist ik weer waarom dat voor mij geen succesformule is. Ik zegde dat terug op en kreeg deze week de mail toegestuurd: je hebt duolingo verdrietig gemaakt. ik ga me dus nooit meer aanmelden om een taalbad bij hen zelfs maar te overwegen. Voor de rest was het in de krant het vervolg op de story van Albert II en zijn dochter van buiten het wettelijke kader. Hij had inderdaad van bij het bekendmaken van de gevolgen van zijn scheve schaats kunnen zeggen "Et alors?" zoals Mitterand (1916-1996) deed en de volledige pers met de mond vol tanden deed zwijgen. Tot morgen
En zo is dat eerste zomerweekend ook weeral gepasseerd in een ijltempo. De vrienden waren langs gekomen om even de staat van de zee en het strand te controleren en alles lag er nog bij zoals ze het wensten. Zo heb ik dan ook weer mijn klap gehad en mijn keel weer wat geolied. De krant bezorgde me weer wat stof om na te denken en bedenkingen. Eerst en vooral is er het faillissement van het 'Weireldploegske' aan de kust. Wat gaat er met de nieuwe tribune van KVO (betaald door de apotheker) gebeuren die echt wel veel geld gekost heeft?. Maar meer rijst de vraag bij mij: wat gaat er met dat interessant gelegen veld, dicht bij de zee, gebeuren? Hoeveel promotoren gaan daar op azen en de stad voorstellen doen om er de zoveelste impossante 20/30/40/60 verdiepingen tellende torens op te mogen placeren? Kan de stadskas weerstaan aan de verleiding van het bod? Of kijkt men al op slinkse wijze richting Bredene of Blankenberge om daar het Weireldploegske aan de zee en de dure tribune te verankeren? Ik denk dat het vragen zijn die antwoorden zullen krijgen na de gemeenteraadsverkiezingen in oktober. Niet alleen Durbuy zal in miljardairshanden komen maar ook Knokke is flink op weg dezelfde richting uit te gaan en een exclusief oord te worden. Misschien volgt dan Blankenberge om daar het meer volkse karakter van de kust te behouden en de gewone man ook zijn geld daar te laten spenderen. Er is al sprake van heropwaardering van de dijk met uniforme terrassen en de oudere en versleten kotjes er tussenuit te halen. En Bredene zal dan plaats bieden voor het sportieve gewone spektakel van voetbal. Er is al een voetbalveld dat kan dienen voor in eerste klasse terecht te komen met de spelers en de bijhorende tribune van KVO!!. Ons Marcske zal wel alles haarfijn uittekenen en voorstellen doen om zijn verliezen van Oostende te recupereren. Volgende item dat mijn aandacht trok: er was in de krant een dubbele pagina voorzien voor Albert II, die deze week zijn 90e verjaardag zal vieren. Als God het wil natuurlijk, want deze vorst is een zéér godsdienstig man geworden. Van frivole kwibus en jetset figuur, van vrouwen hield en een minnares met een dochter liet zitten, is hij een godsvruchtige oude man geworden, die bedevaarten doet, weliswaar in het zonnige zuiden. Hij wordt nog altijd met de nodige egards ontvangen door abten, kardinalen, bisschoppen en pausen. Bij andere koningshuizen is hij blijkbaar toch een beetje uit de gratie gevallen. We zien hem en zijn 'reine' niet meer verschijnen bij kroningen, koninklijke verjaardagen of andere jubelea. Zijn kinderen aan hun lot overlaten en het schandaal rond Delphine breekt 'hem' en 'haar' toch een beetje zuur op. Ook zijn godsdienstig aureool dat hij probeert te dragen, is niet overal geliefd. Natuurlijk heeft hij wat 'geld' tekort om met grand jar en grand geste te leven en op te tornen tegen de rijke vorstenhuizen. Hij opteert nu voor een bescheiden leven in luxe en de luwte. Tot morgen
De laatste noot is gespeeld, de uitslag is bekend. De K.E.W. van 2024, ditmaal voor viool, is afgelopen. Het waren 2 vituozen die de laatste avond van het concours opfleurden. Ze waren dan ook nummer 1 en 2 in het eindklassement. Zelfs ik, totale leek in het beoordelen van een violist, kon wel een onderscheid maken tussen deze twee virtuozen en de rest van de kandidaten. Er waren twee valse noten op deze laatste avond: gastcommentator Dirk Brossé en geen handdruk van de winnaar van de wedstrijd, voor het Russisch jurylid. Waarschijnlijk met recht en reden werd dirigent-componist Dirk Brossé uitgenodigd om een beoordeling te geven wat er op de Bühne gebeurde en geschiedde, met name dan een oordeel over de violisten. Naar goede gewoonte, kon Antony Hermus dirigent van het 'belgian National Orchestra, niet op de goedkeuring rekenen van de 'Ridder-dirigent' noch was er enige appreciatie van 'Ridder-componist' voor de componist Thierry Escaich, schrijver van het opgelegde werk. Het steekt hem nogal dat hij voor deze prestigieuze wedstrijd nog nooit gevraagd is als dirigent of/en componist. Maar zijn oordeel over de kandidaten was zoals het hoorde, met kennis van zaken hoe een violist moest spelen in een orkest. De tweede valse noot, is de onwil van de Oekraïnse winnaar, Dmytno Udovychenko, om een hand te geven aan het gastjurylid van Russische herkomst en zelf ooit winnaar van deze prestigieuze wedstrijd. Ik neem aan dat het zeer gevoelig ligt, de Russisch-Oekraïnse oorlog, maar méér dan logisch had geweest dat hij ook geen werk van de Russische Dmitri Sjostakovitsj (1906-1975) zou spelen. Enfin, een terechte winnaar van deze wedstrijd, die bovendien jarig was. Al had ik liever nr 2 als winnaar gezien. Samen met mij, gaven de luisteraars van Canvas en Klara, Joshua Brown, de publieksprijs. Op grandioze wijze speelde deze 'Paganini' het concerto van Johannes Brahms (1833-1897). Katelijne noemde hem zo, niet alleen om zijn virtuositeit op zijn viool, maar ook omwille van sterke fysieke gelijkenissen met de wereldberoemde violist, zoals de vorm van neus en gezicht en de haardracht, weliswaar een beetje korter dan de echte Niccolò Paganini (1782-1840). Dat was het weer voor dit jaar, volgend jaar weer de piano in de belanstelling. Ik kan nu terug weer wat vroeger in bed kruipen, met toch een klein beetje spijt dat ik de mooie muziek mis en de commentaren die erbij horen over allerhande nevenactiviteiten bij zo'n wedstrijd. Zoals over de instrumentenbouwers, het instrument zelf, hoe de ervaring is van de leden van het orkest als ze een begeleiding moeten doen van wedstrijdsolisten. Tot morgen
Een nieuwe dag, een nieuw seizoen, een nieuw geluid. Niks van aan!. De zomer kondigt zich aan met de ingrediënten van de lente, de winter en de herfst: grijs, somber, nat, kil. Alle hoop is nu wel gevestigd op 21 juni, want dan begint volgens mij pas de echte zomer. Natuurlijk is het voor de studenten ideaal weer om te blokken. Geen zon die verleidelijk schijnt om buiten te zitten. Het is een temperatuur die iedere student met plezier op zijn warme kamer doet vertoeven en wat bladjes in te studeren. Het is toch geen weer om op een dekentje in een grasperkje te zitten. Mijn voorspelling: weinig gebuisden dit jaar!. Maar er zijn ook mensen die van een fikse regenbui genieten. Die noemen ze de 'pluviofielen', vernam ik in de krant. Die voelen zich zoals Gene Kelly (1912-1996) in "Singing in the rain", zeer gelukkig en tevreden als ze in de regen kunnen springen en dansen. Rob De Nijs heeft daar een mooi liedje over gezongen : "Ritme van de regen", ....zachtjes tikt de regen op mijn zolderraam, ritme van de eenzaamheid, die regen zegt me, we waren gelukkig saam, maar nu is dat verleden tijd....(hoe zou het met hem zijn?). Zo vindt iedereen wel zijn gading bij elk weertype dat we in ons land kennen. Niet getreurd dus, en blijven genieten zoals ik de laatste maanden al gewoon ben: profiteren van een zonnestraaltje als het tevoorschijn komt en voor de rest genieten van een boek, dvd's, en vanavond, voor de laatste keer, K.E.W. Het jammere is natuurlijk dat de tuin stiefmoederlijk behandeld wordt in koude regentijden. De werkjes blijven liggen, het zgn onkruid groeit als nooit tevoren en allerlei soorten slakken en champignons vieren hoogtij in mijn hofke. Maar deze namiddag ga ik me nog eens verkneukelen met de romantische serie "De Doornvogels". Het boek is net zo mooi als de reeks met Richard Chamberlain, die onlangs 90 jaar werd. "The Thornbirds" werd geschreven door Colleen McCullough (1937-2015), goed geschreven en aangenaam om te lezen. En als ik dan nog niet positief ben, kijk ik naar mijn passe partout filmen "Under the Toscany Sun" of één van de Sissi-films. Deze avond, zoals al gans de week, luister ik weer naar die formidabele solisten violisten maar heb enorm respect voor het orkest dat luistert naar de wensen van, weliswaar, een geniale snotneus. Ik heb toch weeral prachtige uitvoeringen gehoord en ook goede en leerzame commentaren gekregen van de gasten van Katelijne Boon. Nog een laatste maal laat naar bed, want de laatste noot en de laatste commentaar is even belangrijk als de eerste. Tot morgen
Laatste dag van deze zeer merkwaardige meteorologische lente. De laatste dag zal afgesloten worden zoals het al maanden het geval is, koud, wisselvallig, nat. De weervoorspelling van Sabine: regen of buien?. Mijn weersvoorspelling: wind of storm?. Het miezert buiten, ik kan het zelfs geen regen noemen, maar je wordt er evengoed nat van. Daarbij, er is hier echt wel een heel koude NNW-wind die alles zéér onaangenaam doet aanvoelen. Dat zal wel blijven duren tot we uit het 'dal' van de straalstroom geraken. En dat kan niemand voorspellen. De meteorologen willen ons wel een beetje naar de optimische kant trekken door te voorspellen dat het 'warm' zal worden tijdens de zomermaanden. Of dat het droge maanden zullen zijn, daar hebben ze zelf het raden naar. Maar inventief als de mens is, zal iedereen er wel wat op vinden om de zomertijd aangenaam en gezellig door te brengen en een 'drache national' erbij nemen. Die uitdrukking is er niet voor niks gekomen en gaat al een eeuwigheid mee. Hopelijk geldt de spreuk van vandaag niet: als Petronilla regen heeft gehad, dan blijft haar kloffie nog 40 dagen nat!. De menselijke inventieviteit moet weer op volle toeren draaien om deze sombere, triestige, natte, winderige dagen goedgemutst door te komen. Maar inventief is de menselijke geest wel en dat zal geen problemen opleveren om ook op het einde van deze dag te kunnen zeggen: wat een wonderlijke en leutige dag is dit weer geweest. Meer algemeen kan men zich verbazen waar we sinds Adam en Eva of een ander 'oerkoppel' geraakt zijn. Uitvinden van vuur en wiel en oneindig veel meer waar ik vandaag met verbazing sta naar te kijken, dat er zoiets toch allemaal er niet vanzelf gekomen is. Mijn eeuwigdurende kalender zegt me vandaag, dat in 1831, James Clark Ross (1800-1862), als eerste het magnetische noorden bereikt. Ik heb eerst wat moeten lezen om het belang ervan te onderkennen. Er zijn 2 noordpolen, een geografische zoals het topje op de wereldbol en een magnetische waar de kompasnaald altijd naar verwijst en dat ligt ergens voor de noordwestkust van Groenland. Indertijd was dat van belang voor de scheepvaart, nu voor de GPS in alle voertuigen. Een man uit 1800 en zoveel, zag er de noodzaakt van in om dat te weten. Zo zijn er miljoenen feiten 'ontdekt' waar we nu nooit meer bij stilstaan en die ons leven op aarde vergemakkelijken. Ik ben op mijn ouwe dag weer wat slimmer en wijzer geworden en dat noem ik dan 'leutig' om zo eens een uurtje door te brengen met wissewasjes. Dat brengt me naar het zingen van het vrolijke Nederlands-Surinaamse lied van de groep Trafassi: "kleine wasjes, grote wasjes, doe ze in je wasmasjien........". Ook een grote uitvinding vooral voor de vrouwen en dan nog wel door een man!. Tot morgen
Gisteren dreef de wind met grote snelheid, de witte wolken van de kust weg. Ze vormden tot mijn verbijstering, de rookpluim die ik zag bij de ontploffing van de Space Shuttle Challenger in 1986. Sommige voorvallen blijven op het netvlies geënt omwille van de omstandigheden of de ruchtbaarheid die aan een event werd gegeven. Het moest een doodgewone routinevlucht vanuit Cape Canaveral worden, die speciaal was doordat er voor het eerst een niet-astronaut én vrouw én lerares, mee in de bemanning van 7 zat. Ze zou les geven aan de scholen over de ruimte en wat er allemaal te zien was. Toen waren lanceringen van ruimtetuigen nog iets speciaals en begon de uitzending op tv toen de astronauten in de challenger stapten. Luttele seconden na de 'take off' was er een explosie die zo'n speciefieke wolkenformatie vormde, die me voor de rest van mijn dagen zal bijblijven. En ja, gisteren zag ik die 2 hoorns tevoorschijn komen. Ik moest even aan Christa McAuliffe (1948-1986) denken, die haar passie voor avontuur en lesgeven met de dood bekocht. En eens die grote witte wolkenformaties verdwenen waren, kwam er een helder blauwe lucht te voorschijn waarin de zon een glansrol speelde en ik weer kon 'profiteren' van haar warmte. En vandaag is het weer een kille grijze herfstdag met niet meer dan 14°C. Tegenwoordig leef ik, waarschijnlijk zoals mijn landgenoten, van het minste zonnestraaltje dat er op ons afkomt. Het spreekwoord 'wie het kleine niet geert is het grote niet weert' is deze laatste maanden zeker van toepassing op de weersgesteldheid. Geen nood voor mij. Door de K.E.W. heb ik een heleboel opgenomen programma's en daar kan ik vandaag eens een grote kuis in houden. Ik ben toch meer verslaafd aan die muziekuitvoeringen dan ik dacht en beluister vanavond al voor de 7e en 8e keer het opgelegde werk. Ook is er weer hetzelfde werk te horen van Dmitri Sjostakovitsj (1906-1975) en Pjotr Tsjaikovski (1840-1893). Ik vind dat niet erg, zo'n orkest, dirigent en solist bezig zien is toch altijd nog een stuk aangenamer dan een CD of vinylplaat op te leggen om deze klassiekers te beluisteren. En als het scherm me deze namiddag té veel word is er nog altijd de e-reader. Momenteel ben ik aan de reeks detectieves bezig van Robert Bryndza. Niet slecht en een goeie page-turner op een grijze dag. Voilà, het middaguur is al ver voorbij, een light lunch nemen, de sudoku's uit de krant nog oplossen en dan zal het tijd zijn om met één van voorgenoemde bezigheden te starten. Tot morgen
Ik heb gisteren mijn oproepingsbrief voor de verkiezingen gekregen. Oef! Het is hier een democratie en de uitslag is min of meer bepalend voor een volgende regeringssamenstelling en bestuur van ons land. Is dat democratie? Ja natuurlijk, het is hier niet verplicht om op één partij en één persoon te stemmen. Integendeel, ik kan hier kiezen om mijn stem te geven aan gelijk welke partij en aan gelijk welke persoon. Niettegenstaande het een verplichting is om te gaan stemmen, geeft dat toch de meeste zekerheid voor een parlementaire democratie. Dit in tegenstelling tot landen waar het niet verplicht is te stemmen en waar er dan soms parlementsleden door een minderheid van het volk, aan een job geholpen wordt. Waar heerst de echte democratie? Het is de K.E.W. -week, en in een symphonisch orkest is er echte democratie. Dat telt tussen de 40 en de 100 musici. Van allerlei slag: strijkers, houtblazers, koperblazers, slagwerk. En of je nu uren met een viool moet spelen of af en toe een strijkje op de grote trom geeft met een drumstok of mallet, de verdiensten en het maandloon zijn even groot. Enkel de dirigent, de concertmeester(es) en jaren anciënniteit maken er een verschil. Ieder radertje voor een hemelse uitvoering van een concerto, is even belangrijk in het succes van het geheel. Ik heb gisterenavond naar beide uitvoeringen van het opgelegde werk en van het werk van Brahms, geluisterd. Bij de eerste kandidate heb ik vlug mijn pc genomen en een puzzeltje gemaakt om niet naar de violiste te moeten kijken. De tweede uitvoering van de composities was verslavend om naar te kijken en zeker te luisteren. Ik lag dan ook vrij laat in bed en kon deze morgen met moeite uit mijn bedstee geraken. Maar eens dat ik buiten kwam, zag ik mijn kleine vogeltje weer zitten. Ik denk dat het een winterkoninkje is. Klein en vliegensvlug. Ik schat de grote op 5-6cm, misschien een gram of 6, waarvan dan het grootste gewicht de pluimen zullen zijn. Het is eens wat anders dan de meeuwen, duiven, eksters, kauwen, merels in mijn omgeving te zien. Ik zie ze allemaal graag, maar het kleintje het liefst.
De krant gaf weer nieuws van allerlei slag, van de Kardashians tot het nieuwe boek "Swipen voor een kwarrel: de taal van de dating". De Nederlandse schrijfsters Vivien Waszink en Milou Andree, hebben na het volgen van alle datingprogramma's op tv, een 250-tal nieuwe woorden genoteerd die alleen in het tegenwoordige 'daten' in omloop zijn. Als ik zou willen daten via een app of gelijk welk ander kanaal, zou ik die taal en woorden moeten leren, om aan een man/vrouw/hen, te komen. Ik doe al zó veel taaloefeningen op een dag, ik ben nog altijd met het bestuderen van het West-Vlaams bezig, dat zeer moeilijk vordert. Conclusie: ik leer geen nieuwe taal en uitdrukkingen meer bij. Tot morgen
Voilà, toch weeral gezond opgestaan, dat is toch een hele opluchting en geruststelling om de dag te starten. Ik zie wel een waterzonneke tevoorschijn komen, en iedereen weet wat zoiets weeral zal betekenen voor het verloop van de dag: nat!. Maar gisterenavond was mijn gezicht ook al nat geworden toen ik de triestige en treurige ogen van de violist uit Korea zijn concerto van Elgar zag spelen. Zijn mimiek stond op intens verdriet. Uiteindelijk kon ik bijna niet anders doen dan tranen in zijn plaats plenzen. Ik heb het nog al eens geschreven, de gezichtsuitdrukkingen van de Oosterlingen zijn een studie apart geworden. Ik had niet de indruk dat het concerto iets verdrietig was en toch zat ik te janken bij het spel van deze bekwame violist. Hij was gaan studeren in Duitsland omdat het de plaats was waar de meeste klassieke componisten vandaan kwamen en alzo de roots van hun werk beter zou aanvoelen en begrijpen. Hij was vergeten dat Elgar een Brit was en het opgelegde werk van een Fransman kwam. Zodoende kon hij geen van beiden intens aanvoelen en was het verdriet ervan op zijn gezicht te lezen. Ik doe daar nu een beetje smalend over, maar al die deelnemers zijn krakken en verdienen mijn respect want zelf kan ik nog geen viool vasthouden laat staan, een snaar aan het trillen brengen. Vanavond zal ik maar een halve uitzending bekijken, 2x het opgelegde werk beluisteren doe ik niet en de beide finalisten kozen dan ook nog eens voor hetzelfde werk van Brahms. Straks zal ik eens bekijken wat er op de andere zenders te zien is, buiten de verkiezingsdiscours. Ik weet al heel mijn leven voor wie en aan wie ik mijn stem geef: een partij die voor alle geledingen van de maatschappij haar best doet en daar probeert rekening mee te houden. Jong, oud, zelfstandige, boer, bediende, werkman, kind, man, vrouw. Een land bestaat niet alleen uit rijken, armen of middenstanders, maar uit een heel scala aan mensen waar de bestuurders voor moeten zorgen. Maar de wetgever kan niet voor alles zorgen, daarom komen er ook zo veel boeken uit van VIPS die ons vertellen wat we moeten doen om ons terug goed te voelen, hoe we moeten leven, moeten gedragen, hoe we moeten handelen, hoe we ons kunnen genezen van allerlei kwaaltjes die op een zekere leeftijd zich voordoen. Iedere BV denkt van zichzelf het 'ei van Columbus' te hebben uitgevonden om een postnatale depessie te behandelen, een burnout, hoe het monster van de drank en drugs te bevechten, de behandeling van de klachten van de menopauze, hoe we terug moeten leren lopen, wandelen, stappen, fietsen of zwemmen. Kortom, jij of ik hebben daar de leidraad nodig van een fotograaf, presentatrice, zangeres.... Dat was blijkbaar nog niet voldoende om ons als vrouw door het leven te loodsen. Er verscheen "Het Vrouwenlijf en wat we er nog niet over weten" van Sofie Peeters. Voor 20€ leren we onszelf een beetje beter kennen. Tot morgen
Het was gisteren niet gans de dag, grijs, grauw en nat. De zon kwam er in de namiddag nog in volle glorie door en dus heb ik weeral eens kunnen profiteren van haar warme stralen. Het is nu ook mooi weer en tijd om te gaan winkelen. Niettegenstaande ze vaak zeggen dat vrouwen graag winkelen, etalages bekijken en kopen, is dat voor mij een calvarieberg beklimmen, weliswaar zonder kruis te torsen (behalve het kruisje van mijn plechtige communie). Maar allez, boodschappen moeten er gedaan worden en ik probeer dan vooral me niet te laten verleiden voor alles wat ligt te blinken en te pinken naar mij. Ik heb altijd gezegd dat om mijn ouwe dag te slijten, ik in een omgeving wilde wonen waar op 'voetafstand' alles aanwezig was wat een mens nodig heeft om een rustig, onbezorgd en aangenaam leven te leiden. Voor vakantie te hebben hoef ik maar de straat over te steken en ligt de zee aan mijn voeten. Alle noodzakelijke winkels zijn in de nabijheid alsook de dokters, apotheken en andere gezondheidswerkers. Maar zolang ik met de auto kan rijden, is het gemakkelijk boodschappen te doen. Op 6 km afstand is er een shoppingcenter, even buiten de kern van mijn hoofdgemeente. Alle grote ketens zijn er op een voorschoot groot gelegen, de auto op de ene parking zetten en men kan te voet alle andere winkels bezoeken. Colruyt, Jumbo, Aldi, Lidl, Bonapp, Aronde om alleen maar de voedingswinkels te noemen. Brico, Euroshop, Zeeman, Kruidvat, Action, C&A, nog garages, carwash, fietsenwinkel, decoratie....en een verbuikerszaal voor een koffie met taart of broodje te eten. Is dat nog niet genoeg, dan is er enkele km verder de grote winkelboulevard van Oostende met al de andere grote voeding-dierenspeciaalzaak en -kledingketens. Met één verplaatsing, te voet of met de auto, is er het aanbod voor alles wat ik nodig heb. Wil ik wat exclusievere winkels hebben of een beetje cultuur opsnuiven, dan neem ik de kusttram "Zeelijner" richting de grootste stad aan de kust. Ik heb mijn vaste winkels voor voeding. Colruyt als belangrijkste en Aldi voor mijn potten (500 gr) natuuryughurt. Maar nu komt er wel een grote verleiding bij kijken in de laatst genoemde winkel. Aanpalend heeft men er de 'outlet' van de keten gevestigd, allerlei kleine hebbedingetjes voor een minimumprijsje en van Oosterse makelij. Goed gezien van de eigenaars, men kan er alleen in geraken via de ingang van het warenhuis. Mijn schrik dat ik niet op een uurtje over en weer zal zijn met een karton yughurt, is gegrond.
Nu is het nog afwachten tot vanavond, want de finale van de Koningin Elisabethconcour voor viool, gaat van start. Twee kandidaten, de een met een werk van Pjotr Tsjaikovski (1840-1893) en de ander van Edward Elgar (1857-1934). Vanavond wordt ook het nieuwe onbekende werk van de Franse organist en componist,Thierry Escaich, "Variations Litaniques", gespeeld. Ben eens benieuwd naar de klanken en de commentaren van de kenners. Tot morgen
Ik heb nog nooit zoveel 'geprofiteerd' als de andere jaren in mijn leven. Iedere keer als de zon schijnt 'profiteer' ik ervan om buiten te komen. Gewoonlijk is dat om de 2 à 3 dagen, dat ik volop van haar stralen kan genieten en profiteer ik van haar vit A & D en de warmte die ze geeft. Gisteren heb ik geprofiteerd van 'het' buiten zijn, en genieten van mijn propere tuin. Vandaag belet de regen me weer om wat buiten te zitten lezen. De straalstroom van Armand ligt nog altijd aan de verkeerde kant, en zolang die 'lucht E40' verkeerde bochten maakt zal er van schoon, helder en standvastig weer geen sprake zijn. Het voordeel van zo'n weer is, dat alles fris en groen blijft en niet verschrompelt, verkleurd of vervaald door de hitte van de zon. Ik heb ook nog geen parasol nodig gehad alhoewel ik hem wel al buiten geïnstalleerd heb, voor het geval er van 's morgens tot 's avonds zon zou zijn. Nog een voordeel is dat het hier aan de kust vrij rustig is, geen overrompeling van toeristen of dagjesmensen. Geen vuiligheid of afval op de straten, all peace and quiet on the western front. Natuurlijk zou ik liever zonnige dagen hebben en terug eens wat ambiance op den dijk. Maar de studenten zullen wát blij zijn met dergelijk weertype om het hoofdje koel te kunnen houden bij de blok en de daaropvolgende examens. Omdat de zon niet zoveel schijnt valt er ook niets nieuws te rapen. De mensen blijven liever binnen dan buiten van hun oren te maken en te protesteren tegen alles en nog wat. En zo zal deze zondag verder kabbelen zoals de rustige zee, grijs en onopvallend. Tot morgen
Toch wel een speciale dag vandaag, die me ook een beetje fier en trots doet voelen: dit is de eerste zin van blog nr 1600. Nooit gedacht natuurlijk dat een idee om mijn stem te laten horen en mijn ideeën aan het internet toe te vertrouwen, me zo'n goed gevoel zouden geven. Er zijn ondertussen ook al meer dan 39.000 pageviews geweest, dat wil dus ook wel zeggen dat ik regelmatig gelezen word door vaste en losse abonnees, lezers en lezeressen. Door dat schrijven krijg je ook wat internetvrienden erbij van over het hele land en ver daarbuiten. Wat mezelf betreft, heb ik al die jaren veel gebruik leren maken van internet meer bepaald wikipedia, google en diverse sites die me veel antwoorden gaven en geven op de vragen die ik me soms stelde. Verder was het voor mij een goede oefening van mijn eigen taal. Nieuwe woorden ontdekken en oude woorden weer leren gebruiken, zegswijzen, spreekwoorden, citaten, schrijvers leren kennen. Op die jaren (sinds 06/01/2020) vind ik dat ik mezelf verrijkt heb met een kennis die in geen enkele school of onderricht te leren valt. Het stemt mezelf best wel zeer tevreden.
De tuinman is hier om mijn hagen en gras te fatsoeneren. Na de regenbuien en schaarse zonnestralen maar toch redelijk zachte temperaturen was al het groen in de tuin, uit zijn voegen gegroeid. Mijn leeftijd brengt ook met zich mee, dat er voor dergelijk werk al wat hulp nodig is. Eigenaardig genoeg moest hij me vandaag ook helpen om een vogeltje te vangen dat mee binnengevlogen was. Geen 5 cm groot was het, en moeilijk te vangen. Met een hond die alles ruikt wat er anders is in huis, was de hulp welkom vooraleer woeffie het beestje zou vangen en vermorzelen uit nieuwsgierigheid. Dat is zowat een korte versie van een normale blog van 'pijltje' maar ik ga wel van de zon genieten in mijn opgekuiste hofke. Wat ik met dat vogeltje moet gaan aanvangen weet ik niet, want het blijft maar in de nabijheid van mijn huis wat fladderen. Misschien als ik wat graantjes in mijn handpalm zou leggen dat het bij mij wel zou komen zitten en voor de rest van zijn leven in mijn tuin zou willen doorbrengen. Tot morgen
