Iedereen die iets moet hebben van een verzekering, weet dat dit een lijdensweg langs bureaucratische regels, wachttijden, geen antwoord, uitstel, onbekende onbereikbare personen in ivoren torens geplaatst, kan inhouden. Vooral NN, niet voor niks een Nederlander. Iets terugkrijgen of rechtzetten is een lijdensweg en stelt geduld danig op de proef. Alle gesprekken worden opgenomen maar zijn voor de verzekerde nooit dienstig want niet toegankelijk voor de consument, maar genoeg ergernis gespuit.
Vandaag moet een heugelijke dag zijn en worden. Mijn 300e bericht deponeer ik op mijn blog!!!.Dat wil echt wel veel zeggen: 300x 500 woorden, 300x een woord of een citaat of heilige van de dag tegenkomen, 300x plechtig aan mijn desk plaatsnemen bijna tronen, 300x inspiratie voor een verhaaltje. Soms beginnen schrijven zonder weten wat mijn onderwerp zal zijn en het al schrijvend zoeken. Soms met heel veel binnenpretjes beginnen met wat ik allemaal tegenkwam op mijn zoektochten. Zoals deze morgen bij het Vlaamse woord van de dag: ondertas, soutalloore, sous-tasse, telloorke, talloor, teljoor, telloor. Eigenlijk een Frans leenwoord, 'talloir' gewoonweg een hakbord. Er zijn veel woorden die ik als kind hoorde en die nu in onbruik zijn, verdrukt door het ABN dat we moesten spreken om de dialectwoorden weg te krijgen. Iedereen moest dezelfde woorden zeggen en spreken zodat zowel de Limburgers als de West-Vlamingen, en alle tussenliggende gebieden, elkaar konden verstaan. Referentie waren de Nederlanders met hun taal. Mijn leeftijdsgenoten herinneren zich vast wel "Hier spreekt men Nederlands" gepresenteerd door Joos Florquin (1916-1978) Fons Fraeters (1936-2009) en Annie Van Avermaet. Iedere dag 5 min onderricht in het correcte Nederlandse woord, want Vlaams had nog een veel te vele negatieve bijklank als het om woorden en uitspraak ging. Het Hollands moest ingeburgerd geraken. Dus 'telloor' verdween uit ons geheugen en 'ondertas' werd de norm als het gleiswerk moest boven gehaald worden om een koffie te drinken en men het tafelkleed proper wilde houden. Gelukkig is de Hollandse tongval niet doorgedrongen en zijn we nu fier om Vlaams te spreken, een heel gezellige taal. Maar ondertussen zijn er wel veel woorden verdwenen die een verleden van overheersing weerspiegelden. Toch telkens een weerkerend beeld dat andere talen de overhand nemen in onze spreektaal. Nu vooral het Engels dat dominant aanwezig is en ons Vlaams weer verdringt. Is er nù iets Vlaamser dan een koffie met een speculooskoekske? Nee toch. En toch zullen we moeten spreken van een 'biscoff' een 'biscuit by the coffee'. Het bedrijf wil mondialiseren, de expansiedrang is te groot geworden en daar past onze Vlaamse taal niet bij, dat enkel begrijpbaar is in de Lage Landen. 'Speculaas*'is de Nederlandse naam, 'speculoos*' is de Vlaamse benaming, maar niet verstaanbaar in de rest van de wereld. Ik ga nu mijn tasje koffie drinken en mijn onderbordje gebruiken om mijn lekker koekje op te leggen en het zal geen 'biscoff' zijn. Dat is momenteel een beetje uit de gratie.
*Het verschil zit in de kruidenmengeling die de Nederlanders hadden door hun overzeese gebieden en die in Vlaanderen te duur waren om te kopen. Er werd een alternatief gevonden maar de naam duidt het verschil van ingrediënten en kruiden aan.
Ik kijk naar de vrolijke kleuren van een azalea en denk aan de chrysanten die moeten wachten om op het graf van Roger en Maria te prijken. Kerkhofblommen, hoe mooi hun kleur of bloem ook is, ik kan er niet toe bewogen worden om die uitbundige bloempotten in mijn nabijheid te hebben. Onlosmakelijk zijn ze verbonden met dierbaren die ik in een dodentuin bezoek. Ondanks de vele jaren, is er nog altijd een 'plekker' op mijn hart nodig. Deze dag ga ik met muziek opluisteren. Ambiance van het enige echte podiumbeest, de enige echte great pretender, de enige echte performer: Queen met Freddie. Ik ben in het bezit gekomen, dank zij mijn goede vrienden, van de cd met live-optreden in Rio in 1986. Niet dat ik mijn ouders daar een plezier mee zou doen, die hadden liever Bob Benny, Marva en hun laatste jaren met liedjes van Helmut Lotti goes Classic. Maar ik heb vandaag 'swing' nodig en uitbundigheid. De joie de vivre die Queen altijd uitstraalde tijdens hun performances. Goede beat, de soft beat waar ik van hou. Op de radio hoorde ik dan weer de ingetogenheid en tristesse van Leonard Cohen (1934-2016) met 'You want it darker', een release enkele dagen voor zijn overlijden. En 'Sammie' van Ramses Shaffy (1934-2009). Beide liederen lopen niet over van blijdschap. Ik heb echt wel een Queen nodig om me goed in mijn vel te voelen.
De gaste in het programma 'Alleen Elvis blijft bestaan' van Thomas Vanderveken, Dr Eva Van Braeckel, pneumologe, muco- en longspecialiste, heeft me echt ontroerd. Met een ongekende uitstraling van rust, maakte ze duidelijk wat de impact en gevolgen zijn op ons zorgnetwerk van deze pandemie en het gevecht van de mensen die besmet zijn met covid-19. Niettegenstaande al de andere '...logen' iedere dag al maanden uitleg komen geven is zij voor mij, de eerste en enige geweest, die het virus en het dagdagelijkse gevecht ertegen op alle fronten, zo scherp naar voor kon brengen. Meer dan bewondering heb ik voor haar, gewoon omdat ze privé ook een zware rugzak torst.
Terug een nieuwe poging om onze 'Vlaamse Canon' in te vullen. Een pluralistische, onafhankelijke commissie, onder leiding van historicus Emmanuel Gerard, moet tegen 2022 uitmaken wat nu het belangrijkste kenmerk is van een Vlaming en wat we allemaal moeten weten en kennen. Daarvoor is er een panel samengesteld met 8 geleerden van allerlei slag: historici, taalkundigen, kunstkenners...Een bont gezelschap die de belangrijkste gebeurtenissen uit onze rijke cultuur en geschiedenis zal verzamelen en in punten zetten. Elke Vlaming moet die van buiten leren, een beetje zoals de tien geboden van de Kerk. Dan pas zal een Vlaming, een Vlaming zijn! De eerste conferentie is de vastlegging van de datum en plaats van de volgende bijeenkomst. Bezigheidstherapie van geleerden. Wie er zeker en vast niet zal bijhoren is de Ier, Sean Connery (1930-2020) alias James Bond, personage van Ian Fleming (1908-1964). Die schreef niet in onze taal en al zeker niet in het Vlaams niettegenstaande zijn naam dat suggereert of zou doen vermoeden.
Mijn bovenbeste buurvrouw is al op stap geweest met de hond, mijn bovenbeste buren hebben al gespeeld met de hond en ik heb al ballen gegooid in afwachting van de weekendkrant. Eigenlijk was ik zinnens een klaaglitanie op te zetten, genre die van aanroeping van alle heiligen. Door de regeringsbeslissing van gisterenavond, was ik echt een beetje down, een klein dipje, nu er weer een rem komt op bezoeken. Wiet Van Broeckhoven (1949-2019) zei: een politicus heeft voor elk probleem een oplossing: simpel, duidelijk en soms verkeerd voor de mensen! Maar het lezen van de krant zorgde ervoor dat ik alles weer eens in een ander perspectief moest bekijken. In het Hoge Noorden begint rondom deze tijd van het jaar en dat tot medio Februari, een duistere en donkere periode. De zon komt niet meer op of alleen eens piepen met een streepje. Die mensen klagen ook niet maar voorzien allerlei leuke activiteiten binnenshuis om die sombere, lichtloze, eenzame dagen door te komen. Door de lockdown moet ik op dezelfde manier reageren en leuke bezigheden zoeken al is het maar veel taarten bakkken en opeten. De kilo's moet ik er dan iedere dag wel afwandelen. Buitenkomen is toch altijd een must: andere horizonten zien, eens uitwaaien, beentjes strekken, en de aanmaak van vitamine D. Hoe zegt het spreekwoord: niet klagen of zagen, maar bidden om kracht!. Daarom keek ik weer eens of er geen inspirerende heilige te bespeuren viel. En ja hoor, eentje dat zelfs jeugdherinneringen opriep. Saint Quentin, Sint Kwintens, zijn voorspraak werd en word ingeroepen om genezing bij kinkhoest, koorts, waterzucht en zelfs ten gunste voor drachtige merries. Maar belangrijker is dat in Saint Quentin, een stad in Noord-Frankrijk halverwege Brussel en Parijs, de bronnen te vinden zijn van de rivieren de Somme en de Schelde. De Somme, geassocieerd met de Slag aan de Somme in 1916, tijdens WO I, met meer dan een miljoen doden. De Schelde, gekend van De Stad aan de Stroom. Mijn vader vond dat de bron niet zo heel ver verwijderd was van de grens en wilde de stad wel eens bezoeken waar zijn duiven gelost werden tijdens het vliegseizoen voor de prijzen. Onvermijdelijk moest er ook wildplassen aan te pas komen in dat kleine bronnetje dat een zo majestueuze rivier zou worden in Vlaanderen. Toen bestond 'wildplassen' niet, dat was water voorzien aan de natuur. Het was voor mijn lieve papa belangrijk dat hij zijn bijdrage leverde om voldoende water naar Antwerpen te brengen. Dat deed hij met veel plezier en met gemonkel van de kinderen (2). Mijn moeder stond er toen een beetje gegeneerd bij.
Ik vond bij Wiet ook de plezantste spreuk van de dag. Haan tegen hen: maak a.u.b. geen ruzie waar de eieren bij zijn.
Bij de korte en sombere dagen vind ik het van belang alle uren en minuten 'licht' mee te pikken. Ik ben vroeg uit de veren, ik ben een ochtendmens. Ik probeer zo veel mogelijk zonlicht op mijn huid te krijgen en frisse lucht te happen. Aan zee lukt dat heel goed door de wind die alle stof doet verdwijnen, meestal richting binnenland. Soms zeggen ze dan 'ja, maar de zon schijnt niet'. Mijn antwoord is steevast, moest de zon er niet zijn zat ik altijd in het donker. Soms is ze niet te zien door de wolken, maar haar (dan onzichtbare) stralen priemen er zich wel doorheen. En 'somber' is onze maatschappij wel geworden. Mistroostigheid troef. Zelfs Van Daele doet mij een beetje triest voelen met het nieuwe woord dat ze vooropstellen: testsamenleving. Een maatschappij waarin alleen gezonde, niet besmettelijke personen, die dat met een negatieve virustest kunnen aantonen, kunnen en zullen aan bepaalde activiteiten mogen deelnemen. Laat ons hopen dat dergelijk doemscenario nooit werkelijkheid zal worden. Wat leer ik nog vandaag? De 'salamitactiek' die de regering handhaafde oftewel de 'schijfjesbeslissingen' van de laatste weken en dagen. Vandaag is er sprake van een 'lasagne lockdown'. Een opsluiting, afsluiting, insluiting en alle sluitingen, nu niet in schijfjes maar in lagen. Maart, april, mei, we waren het allemaal zo moe en beu om binnen te blijven, niet weg te gaan, de mensen te ontwijken. Iedereen keek uit naar het leven van vroeger. Dat wilden we terug en hebben er naar gehandeld. Iedereen heeft zijn steentje bijgedragen voor een nieuwe lockdown, door ons ongeduld. Het is nu cool down of cooling down. De term die sportlui gebruiken na een inspanning om het lichaam terug tot rust te brengen. Nu hebben we het woord nodig voor onze geest. Geen protesten, geen gemaar, geen uitzonderingen, maar aanvaarden dat we weer veel beperkingen hebben in ons openbare leven en dat we daarbij rustig moeten blijven en hopen dat Covid-19 haar biezen pakt. Niet mensenschuw worden, geen paranoia krijgen. Bij elke uitstap een masker opzetten zal al een hele opgave zijn en toch de boodschap voor eenieder. Jean Jacques Rousseau (1712-1772) filosoof, schreef: de mens is vrij geboren en toch ligt hij overal in ketenen. En Nicolas de Chamfort (1741-1794) aforist, zegde: het is gemakkelijker sommigen dingen in de wet vast te leggen dan ze te wettigen.
Maar ontspanning is ook nodig en voor mij is dat koers. Een etappe in de Ronde van Spanje, de Vuelta, bekijken en wachten tot de 'rode vod' van de laatste kilometer in zicht komt. Ik vraag me af voor wie ik vandaag kan juichen. Lachen moet ik ook doen. Daar zorgt mijn hondje voor. Want ondanks alles: een dag niet gelachen, is een verloren dag.
In de pletsende regen zijn de werkzaamheden in de tuin gestart. Francis en Odette hadden een ongeloofelijke vernielzucht. De tuinomheining moest er aan geloven. De spandraden van de afscheiding, het canvas, alles aan flarden. Dat zijn geen dringende werken en kon wat uitstel verdragen. Vandaag zal alles weer in orde zijn maar in de kou en de regen is het niet gezellig voor de tuinman. Ik kom vandaag ook niet meer dan nodig buiten. Mijn hondje is terug oogverblindend wit en ik zou dat graag een paar dagen zo houden. Maar met dergelijk weer is het moeilijk hem zijn stralende vacht te laten houden. Vandaar een beetje lui zijn: hij dik tegen zijn goesting lui en ik geen goesting om nat te worden.
Hothouse Flowers zong deze morgen 'Don't go'. Een lied dat ik normaal gezien heel graag hoor. Maar today wil ik alleen maar zeggen, corona go go go. Ieders leven wordt weer aan banden gelegd zolang dit scharminkel hier blijft rondzweven zonder te zien waar dat beest vertoefd. Weer thuis amusement zoeken en zorgen voor veel maskertjes binnen bereik van de handen, oren en mond. Het ontsmettingsproduct mag ook niet te ver uit de buurt staan, liefst binnen handbereik. 'Don't Go' kan wel geroepen worden door de 50-jarige mannen die last hebben van de penopauze en zichzelf nog eens een jeugdig imago willen bezorgen, een driestheid aan de dag willen leggen en terug snelheid in het leven willen. Er is het twijfelachtige verder bestaan van een iconisch symbool voor die leeftijd: Harley Davidson. Nu zullen er wel een paar haren ten berde rijzen van deze overjaarse pubers want de Harley wil hen doen trappen! Weliswaar met een E Bike, maar trappen is toch minder stoer dan plat op een reusachtige luidruchtige machine te liggen. Al trappend indruk maken op een jonge deerne heeft niet hetzelfde effect als ronkend voorbij stuiven op twee wielen. In hun bestaan bedreigd door de tegenvallende verkoopcijfers moesten er noodoplossingen gezocht worden. Gevonden in het fabriceren van de rage van het moment: een doodgewone fiets. Weliswaar electrisch en met de beroemde en mythische naam: Serial 1. Maar geduld jonge mannen van middelbare leeftijd, pas in maart-april 2021 zou het vehikel beschikbaar zijn.
Graag zien, is het woord van de dag. Het kindje dat op komst is bij mijn petekind zal zeker en vast graag gezien worden en welkom zijn in de ganse familie. Graag zien, het juiste woord op de juiste dag.
Gisteren was een speciale dag op verschillende fronten. Eerst het bericht van het bezoek van de kunstenares-prinses aan haar biologische vader en zijn vrouw. De foto van de ontmoeting is toch wel opvallend te noemen. Het interieur moest echt koninklijk ogen en warmte uitstralen, met alle familiefoto's, betekenisvolle schilderijen en tekenen van diep geloof. Nadat alle feesten in hun leven waren uitgefeest is er de vergeving voor elkaar en de terugkeer naar de Kerk. Filip Feyten citeert hierbij een bijbeltekst om de vreugde in het Belgische Episcopaat te onderlijnen en te illustreren: Luas 15:7 " in de hemel is er meer vreugde om 1 zondaar die tot inkeer komt dan over de 99 rechtvaardigen die geen inkeer nodig hebben". De setting van de personages was ook ongewoon. Stijfdeftig zaten ze er met z'n drietjes bij. Het huiselijke geluk moest ervan afdruipen. Mijn fantasie fluistert: Delphine heeft misschien, "Dag Vreemde Man" van Ann Christy (1945-1984) gezongen. Ik kijk eens goed naar de stiefmoeder. Ze was blijkbaar zomaar in de eerste de beste zetel geploft en heel ongemakkelijk terecht gekomen op haar kussen. Waarschijnlijk ook met tegenzin ingegaan op de koffie en koekjesvisite die haar echtgenoot georganisserd had. Dat maakt de handtas rond haar nek wel duidelijk. Zo kon ze sito presto verdwijnen na de fotoshoot. Enfin, na al die jaren is er een uitgestoken hand naar het kind dat 10 jaar kon genieten van zijn aandacht en daarna abrupt werd verstoten om dynastieke redenen. Mijn laatste woord hierover, met een afgeleide van het Vlaamse woord van de dag 'flitsmarathon': liefde is als een flitspaal, het komt onverwacht en kost je veel geld.
Tweede belangrijke gebeurtenis: verdere inkrimping van de vrijheden. Dringend nodig want de brand moet nú geblust worden. Daarom nog niet vandaag, nee, we kunnen het vuur laten smeulen tot vrijdag middernacht. Dan hebben we 14 dagen de tijd om het met man en macht te blussen want de scholen gaan dicht, ontspanning is aan banden gelegd en zoveel mogelijk thuiswerk. Dat was de teneur van de spreekbeurt die een belangrijk man van Vlaanderen aan zijn onderdanen meegaf vanop zijn kansel. Daarmee aangevend dat hij twijfelt aan de waarachtigheid en de ernst van deze epidemie. Er mochten, op zijn aanwijzen, nog een paar sprekers wat toelichting geven over de besloten beperkingen. Teneur van de persconferentie: het is onmogelijk hetzelfde te doen als het hoofdstedelijk gewest of onze Waalse broeders. Covid stopt immers aan onze Vlaamse grenzen. Ik stel vast dat de 'nonbelievers' beslissen over mijn gezondheid! Er dreigt nu ook een tekort aan zorgverleners op alle niveaus. Mijn suggestie: de BV's die juist stoppen met hun 'echt beroep' dat ze een paar weken uitoefenden, inschakelen in de zorg waar ze al hun stage gedaan hebben. Dat zou pas onbaatzuchtige hulp zijn. De Vlamingen zijn verstandige mensen, de meesten toch, en weten dat 'blijf in uw kot' nog altijd geen loze slogan is. Zie zo, zo zie, ik heb gesproken. Nu naar de trimmer om hondje een mooi kapsel aan te meten!
De zee rimpelt altijd, zelfs als ze kalm is. Mijn huid ook, soms meer soms minder, afhankelijk hoe de nacht verlopen is. Deze morgen was het één rimpel van het lachen. Dat is gisteren in de loop van de dag begonnen bij het bekijken van een hilarisch filmpje, doorgestuurd door broer/schoonzus. Onmogelijk de inhoud te beschrijven. Het zien is het belangrijkste en zeker de omstandigheden. Maar tranen met tuiten weende ik nog, eens ik in bed lag. Het beeld van een hond die het kunstgebit van zijn baas in zijn muil had bleef op mijn netvlies plakken. Ik zie telkens het beeld verschijnen van het beestje met een perfect kunstgebit. Een groep, die zoekt naar hilariteit, gekke filmpjes, home video's, sketches, komische acts, wonderen van de natuur en al diets meer, zenden die dan door. Soms verzuip ik in de prentjes, commentaren op alle gebeurtenissen en personen. Een selectie moet ik af en toe doen, maar er zitten ook pareltjes bij om te koesteren. Ik weet dat ik bij een slecht moment, zoals iedereen wel eens heeft, de hond zal bovenhalen om me van mijn zorgen af te helpen. Want, zegt G.M.: "hij probeerde zijn zorgen te verdrinken, maar ze kunnen allemaal zwemmen als ratten". Ik haal de drank niet te voorschijn, ik wil liever eens goed lachen en wandelen om donkere wolken opzij te schuiven. Ik ben op zoek gegaan naar G.M. = Good Morning, alias (?) Ans van Wieren, met allerlei mooie zinnen en waarheden. Tot daar mijn lachrimpels.
Trachten te ontsnappen aan de lectuur en woorden over de pandemie is een echte opgave. De 'zwerfkapjes' die we niet 'vastgrabbelen' als we ze afdoen en zomaar laten rondslingeren. Die maskertjes bevuilen onze zeeën, rivieren, velden, maar ontluisteren ook onze straten. Dat is 'kak', heel ambetant, vervelend en rot, anders gezegd, shit. Ook weer een nieuw woord voor de horeca: ijskastcompensatie. De vergoeding die restaurants, bars, cafees zullen krijgen voor de waardevermindering van hun levensmiddelen.
Onlangs zijn in Nederlands-Limburg 5000 'kopvoorns' uitgezet. Opgekweekt in een eigendom van het Instituut voor Natuur-en Bosonderzoek in België. Ze noemen zichzelf 'De Ark van Noah'. Ze proberen met uitsterven bedreigde soorten, 8 vissen-en 2 paddensoorten, te redden. De biologen, wetenschappers pur sang, met een grote dierenliefde, bulken ook van de inspiratie en fantasie bij de naamgeving van de dieren. Waar ze zich op baseren om een dier een onuitspreekbare en belachelijke naam te geven, weet ik niet. Ik kijk naar de foto's van een 'vroedmeesterpad' die op geen enkele wijze trekken heeft van een vroedmeester in de materniteit. Een 'knoflookpad' heeft niet eens de kleur van de groente, ook niet de vorm. De geur kan ik niet uitmaken, voorlopig ruikt mijn krant nog altijd naar inkt. Een vis bestempelen ze ook als 'rivierdonderpad', misschien maakt ie hetzelfde lawaai als een onweer. Tot zover nieuws over de beroemde kwekerij in Linkebeek.
Ik kreeg juist een berichtje van de hereniging in Belvédère van stiefmoeder Paola, papa Albert en nieuwste (stief)dochter 'Delphine'. Het geluk weze me hen.
Mijn hoofd was wakker om 5u, mijn lichaam nog niet. Ik ben in bed blijven liggen omdat er een vraagstuk, in een late mail stond. Languit en warm tussen de lakens is een ideale manier om ongestoord mijn hersens van a naar b te sturen. Mijn goede vrienden sturen regelmatig een mail met wissewasjes en wetenswaardigheden. Dit keer met een uitdaging, om moeilijke woorden eenvoudig uit te leggen. Niks moeilijks, aan zal je denken: je raadpleegt wikipedia en de oplossing en verklaring is voor je uitgewerkt. Nee, dan ken je me niet. Een verklaring door een ander gegeven snap ik dikwijls niet. Ik begrijp pas iets goed als ik mijn eigen woordenschat kan gebruiken en het dan verkort en juist kan neerschrijven. Het woord: solipsistisch, met als toevoeging 'lulkoek'. Ook, überhaupt, fundamentele, operatiestatistiek, dat alles in 1 klein paragraafje. Mijn eerste gedachte was: zoiets lees je toch niet voor het slapengaan? Maar ik wist ook dat mijn antwoord op een filosofisch tractaat moest lijken. En filosofie is ingewikkelde explicaties geven aan simpele dingen. Vooraf wil ik klaar en duidelijk zeggen dat ik geen filosofe ben, noch een denkeres, noch een wijsgerige. Ik heb geen Latijn noch Grieks gestudeerd de talen bij uitstek, noch heb ik voldoende wetenschappelijke kennis van Frans, Engels of Duits, de andere talen die grote 'denkers' gebruikten. Voor mij is 'le Penseur' zoals Rodin (1840-1917) hem sculpteerde, de ultieme wijsgeer: alleen denken, niks zeggen. Er zijn dus weinig 'penseuses' te vinden. Ook is het Nederlands geen taal om te filosoferen, het is de taal van het leven in Vlaanderen, zonder ingenieuze woorden en structuren, alleen moeilijke vervoegingen. Komen er toch al eens onduidelijke en complexe woorden voor, dan zijn het importwoorden. Toch proberen. Net zoals de 2 filosofen van 'Iedereen Beroemd' wekelijks een robbertje denkoefeningen doen over benullige en onbenullige zaken. Beginnen bij het begin, solipsisme, van 'solus' 'alleen' en 'ipse' 'zelf'. Dat is de term gebruikt voor 'eenling' of ook een theorie voor en van egoïsme, "ik ben de realiteit". Het geloof dat er 1 enkel bewustzijn bestaat en dat is dat van de waarnemer. De vragen: wat is reëel, wat is een schijnbare werkelijkheid, wat is een begoocheling? Bestaat alles rondom ons echt? Zijn de dingen en mensen rondom mij het gevolg van hersenspinsels in mijn hoofd? Dat er 'lulkoek' achter dat woord komt, begrijp ik stilaan beter en beter. Misschien is een bekende 'solipsist' onze Greatest President of all? Alleen het bewustzijn van deze man, is volgens deze man, echt en geen complot. Alles buiten zijn gedachten, zijn leefwereld, zijn realiteit is slechts een illusie, een fata morgana en bestaat niet. Ik heb zo een beetje weergegeven wat ik daarover dacht, en het is een moeilijke denkoefening, eigenlijk te veel voor mijn verstand. Maar ik haal troost uit de woorden: "Je pense, donc je suis" van René Descartes (1596-1650) en Jean Paul Sartre (1905-1980) verbeterde dat, "Je suis donc je pense". Dat is nu juist zo plezierig en plezant aan wat denken, fantasie gebruiken en hopelijk iemand die begrijpt wat ik bedoel.
Oef, eindelijk terug op ons menselijk bioritme. Een uurtje 's morgens erbij doet wonderen, al moet ik nog wennen aan een uurtje langer in bed. Niettegenstaande dat we 'klagen en zagen' over de wisseling van winter naar zomertijd is het toch een verademing in de omgekeerde richting te gaan. Ik zit vandaag 'niet' in het verkeerde lijf, van een klagerig vervelend wijf. Ik heb deze zin gehaald van het internet. Ik doe zoals de jury van 'De Slimste Mens' die hun quotes op dezelfde site zoeken als ik. Ik kijk en luister dus niet naar de beroemde kwis. Zowel de vragen, antwoorden, als hetgeen waarom ik plezier moet hebben en/of lachen, heb ik al ergens eens gelezen en al eens plezier om gehad of gelachen. Een mop is maar één keer plezant. Het enige dat ik misschien mis is het lachje en gegrinnik van de kwismaster.
Terug van weggeweest is de rubriek 'Royals op zondag' van VRT Nws. Ik ben graag op de hoogte van het reilen en zeilen van de leden van het blauwe bloed. Er zijn er niet zoveel meer, maar velen hebben toch nog een prominente rol in onze maatschappij. Beginnen doe ik met de verjaardag van onze kroonprinses Elisabeth, 19 jaar. Al zal ze mijn blog niet lezen, toch wens ik haar een fijne dag toe en een gelukkig jaar in het verschiet. Vreugde is er bij kroonprins Leka II van Albanië. Daar werd prinses Geraldine geboren. Sinds 1939 is er geen regerend koningshuis meer. De prins heeft er enkel een ceremoniële functie. Voor mij toch eens de gelegenheid om dat land en zijn inwoners, met meestal negatieve berichten in het nieuws, van nabij te bekijken. Wat mij nu opvalt is dat het enorm veel grenzen heeft. Geprangd tussen Montenegro, Kosovo, Noord-Macedonië, Griekenland, de Ionische en de Adriatische Zee. Een onherbergzaam land, met een arme bevolking, vooral boeren. Dat moet voldoende zijn om jullie nieuwsgierigheid op te wekken en iets meer over dat land, cultuur en historie te lezen. Nog een berichtje over de Griekse Tragedie van onze Noorderburen en hoe kan het ook anders: Harry and Maghan and Archie. Tot zover dit royale nieuws.
Zoals in de eerste paragraaf al geopperd, maak ik graag gebruik van quotes, gezegden, citaten. Ik leer dan veel mensen van allerlei slag, gezindte en afkomst kennen. Veelal een schrijver (ik kan ze niet allemaal kennen), een boek (ik heb niet alles gelezen), een levenswijze (ik kan ze niet allemaal uitproberen), een uitvinding (ik ben geen genie), een sport (ik kan ze niet allemaal beoefenen).... Meestal had ik geen benul van hun bestaan omdat het gebied waarin ze bekend waren of zijn, mijn interesse niet had of heeft. Via die citaten, leer ik hun naam kennen en kan ik hun biografie eens bekijken. Zo ook vandaag. Jan Greshoff (1888-1971), Nederlands dichter, criticus, journalist. Met meeer dan 134 citaten, waarvan vandaag: "een onbeduidende man is niets, een onbeduidende vrouw is nog altijd een vrouw".
Als uitsmijter: als je de wind, de kou, de regen, even wegdenkt dan is het vandaag een mooie zomerdag.
De gezonde zeelucht, goed slapen, een hond die me doet bewegen, een groene en gele kiwi per dag en een prik van de dokter moeten me een gezond einde 2020 en een goed 2021 garanderen. Ik zing dan samen met Clousseau: Daar gaat ze........ Corona, wel te verstaan, want dat is geen schoonheid.
Een suggestie voor onze groene volksvertegenwoordiger met een 'blue mind'. Hij kan vandaag beroep doen op een (bijna) naamgenoot-heilge: Bernardus Calvo, uit Manso Calvo, bij Vich, Cataluña in Spanje. Geen slecht idee om voor deze zorgzame abt uit de 13e eeuw, en liefdevolle herder, eens een kaarsje aan te steken. Wie weet krijgt hij op die manier eens alle schaapjes achter hem zonder gebleit. Een ander interessant woord was een 'kwakkelkleuter' bij Van Dale. Dat herinnerde mij aan mijn jaren als jonge moeder met een kroost die van de ene chronische ontsteking naar de andere ging. Bij het Vlaamse woord begon ik waarempel een beetje te zeveren van de goesting: vogelnestje. Een boulet met een hard gekookt ei, als verrassing binnenin. Het verbaasde me niet dat ze dat in Nederland 'gehaktbal kiekeboe' noemen. Hier is 'kiekeboe' een uitroep bij een zoekspelletje met peuters en kleuters. Het is ook de titel van een stripreeks van Merho (Robert Merhottein) sinds 1977.
Er zijn een paar opvallende boeken deze week. Gisteren het boek: Het Vrouwenbrein, van Iris Sommer, een neurowetenschapper. Was het niet door een vrouw geschreven ik zou gedacht hebben: voilà, de mannen hebben de reden gevonden waarom de vrouwen niet kunnen parkeren, slechte piloten zijn, waarom we voorzichtiger zijn. Maar nee, deze wetenschapster stelde vast dat, het vrouwelijke brein, 11% kleiner is dan de mannelijke tegenhanger, 200gr minder weegt, minder zenuwcellen in de grote hersenen heeft. Dat alles compenseren de hersenen door: meer verbindingen per zenuwcel, de hersencellen hebben een hogere verbranding waardoor ze 15% harder werken en de lagen met hersencellen zijn sterker opgevouwen. Dat alles heeft niks met IQ te maken. Ik geloof haar op haar woord. Mijn eigen hersens zijn pas onderzoekbaar als ik er niet meer ben en dan heeft het geen nut of ik weet of ze gelijk heeft ja dan nee. Een tweede tot de verbeelding sprekende boek: Insecten, geschreven door Lieve Scheire en entomoloog Peter Berx. Verleiding met titels, zoals "etmologen zijn experts in piemels en vagina's","bijen, eigenlijk vegetarische wespen","hommels, handiger dan vibrators","mieren, soms al eens zelfmoordterroristen","vliegenmaden, van de crime scene naar een blik tonijn","juweelwespen, en deeltijds kakkerlakkentemmers (het mooiste woord)". Het derde boekje, is dienstig voor allen die zich jeugdig voelen ook al hebben ze al wat jaren op de teller: De Gruffalo, uit 1999, geschreven door Julia Donaldson en geïlustreerd door Axel Scheffler. Nu vertaald in een Antwerpse, Gentse en West-Vlaamse dialect. De vertalers hebben zelf hun teksten ingelezen, Tourist LeMc, Daan Hugaert, Flip Kowlier. Het vehaal van de muis die een monster creëert om zijn eigen schrik tegenover vreselijke dieren uit het bos, teniet te doen. Het is goed dat ik de korte inhoud weet, verder geen interesse in de 3 boeken, maar wel het vermelden waard.
Een nevelige en miezerige morgen. Geen regen maar alles is toch nat en vochtig. Onder het alziende oog van Mars moet ik ook 'en mars' en 'en avant'zeggen. Hondje lief komt natuurlijk met kletsnatte en modderige poten parmantig binnen wandelen na zijn balspel. Gevolg, water, dweil en aftrekker van vroeg in de morgen om mijn huis terug proper en hygiënisch te maken. Ik had al een gedeeltelijke oplossing door overal antieke dweilen (witte katoen met een streep Belgische vlag) te leggen. Maar beestje lief verschuift ze telkens of gaat ermee aan de wandel. Soms wil ik wel eens zeggen: 'komaan jong, stap het eens af', maar ik wil hem niet kwijt. Afstappen, stap het af, in de gebiedende wijs, is het Vlaamse woord van de dag. Dat heeft een andere betekenis als bv de kust eens afstappen. Iedere dag probeer ik het woord in een zin te verwerken, om te laten zien dat ik de betekenis goed versta. Een spelletje uitgevonden door mezelf om me te amuseren met woorden.
Sinds een paar jaar is iedereen op zoek naar een 'vervallen château'. In Frankrijk, wel te verstaan. Allen willen het eigenhandig omtoveren tot een pareltje en het in zijn oorspronkelijke glorie herstellen. De gedachte om een châtelaine, seigneur of châtelain te zijn, spreekt tot de verbeelding van menigeen. De intentie: een 'bed and breakfast' openen, een plaats om feesten te geven, enz. om de financiële aderlating wat te compenseren, en inkomsten te genereren. De meeste gelden worden echter geïnd en opgehaald door er telkens een tv-soap van te maken. Eerst was er het Engelse, 'Escape to the château', met een topniveau aan herstelling, wederopbouw en styling. Nederland kon natuurlijk niet achterblijven en maakte de familie Meiland beroemd in de Lage Landen. 'Château Meiland' met Martien als exentrieke kasteelheer, Maxime en de belevenissen van alle andere Meilandjes. Ondertussen weeral verleden tijd. Hier in Vlaanderen zag men het succes van dergelijke uitzendingen en de slag om de kijkcijfers kon beginnen met 'Château Planckaert'. Ook in La Douce France, blijkbaar het land van melk en honing, waar ik sterk aan twijfel. De familie had al bewezen, een kijkcijferkanon te zijn door hun tegenslagen, noeste werken, levenstijl, nonchalance, belevenissen en liefde van én voor familie. Alle Vlaamse ouderwetse waarden vervat in één gezin. Door de werkzaamheden en de manier van werken krijgen ze nu uit de bouwvakkershoek, een serieuze tegenwind. Het zijn geen slopers, geen metsers, geen loodgieters, geen electriciëns...Alle beroepen die iets met de bouwsector te maken hebben, roepen moord en brand voor hun onprofessionele houding, geen respect voor de elementaire beroepsregels enz. De controverse is nooit ver weg in ons kleine Vlaanderen. Beide groepen, de Planckaerts en de bouwsector, beweren echte professionals te zijn met respect voor alle veiligheidsvoorschriften. Zoals overal waar er mensen aan het werk zijn, beroeps, semi-beroeps of amateurs, is een accidentje niet uit te sluiten. Nog enkele uitzendingen te gaan. Ik blijf kijken, want ik ben toch wel nieuwsgierig naar het liefje van Junior.
Niks piepte of kraakte bij het opstaan. Dat moet dan een begin zijn van een rimpelloze dag. Ik was vroeg buiten en zag nog een prachtige sterrenhemel. Dag of nacht, avond of morgen, bij een heldere hemel is het de moeite van omhoog te kijken. Ik kan daar eigenlijk van genieten om al die sterren en planeten te zien. Nu moet er wel een goed nieuwsshow zijn. Dat kwam van de Paus. Die heeft geen bezwaar meer voor samenlevingscontracten tussen mensen van dezelfde sekse. Hier zijn volgende woorden een beetje op hun plaats: "Een kleine stap voor de mens, een grote stap voor de mensheid" zei Neil Armstrong (1930-2012) in 1969 toen hij als eerste mens een voet op het maanoppervlak zette. Dat kan met de uitspraak van de Paus ook gezegd worden, een stapje in de goede richting.
Ander goed nieuws: Dutroux krijgt geen verkorting van straf. Een psychopaat blijft een psychopaat en zeker hij, was de conclusie van de psychiaters. Hij verdient levenslange opsluiting. Het onmenselijke leed dat die man gebracht heeft in families, verdient nooit clementie te krijgen.
De oranjegekte is dezer dagen wat getemperd. De Nederlandse koningskinderen en hun ouders, zitten in het oog van een stormpje. Nadat zij zovele bezoeken en videocalls hadden afgewerkt de laatste 2 maanden, was de reserve van energie, opgedaan in de voorafgaande maanden in het zuiden, totaal opgebruikt. Er moest bijgetankt worden. Verlof in het warme Griekenland, waar hun gigantische villa staat, was de ideale plaats om tot rust te komen. Een beetje eten, wat slapen, wat zonnen, eventjes gewoon op pad gaan met de kroost. Dat was nu eventjes niet gerekend op de protesten van 'Jan Modaal'. Die werd door de regering aangemaand, 'blijf in uw kot' en 'blijf in uw land'. Met de staart tussen hun poten moesten ze afdruipen en terugkeren van hun gezellig huisje in het zuiden naar het paleis in het killige en natte noorden. De irritatie dat ze moesten luisteren naar het plebs, staat op hun gezicht te lezen tijdens hun tv-optreden om hun verontschuldigen aan te bieden. Ja Willy, wiens brood men eet, diens woord men spreekt! Hun royale toelage komt van de belasting van gewone burgers, en die hebben een klein beetje inspraak. Wat een lijdensweg voor een royal die zich anders ongenaakbaar acht.
Pandemiepuppy en quarantainekitten, nieuwe woorden. Mogelijke bezigheden tijden de moeilijke periode van corona: aanschaf van nieuw hondje en/of katje om te gaan wandelen. Daar doe ik niet aan mee! Ik heb een hond die juist zijn puberteit aan het ontgroeien is en begin niet opnieuw met een ander beest. Mijn exemplaar moet nòg jaren meegaan. Vandaag was voor hem het spreekwoord van toepassing: wie een put graaft voor een ander, valt er zelf in. Ik heb mijn lachbui gehad vandaag.
Een technische storing heeft alles weggeveegd. Met hernieuwde moed begin ik terug aan mijn blog in de hoop dat mijn geheugen impeccable is, om heel mijn eerdere raisonnement terug op mijn blog te krijgen. De stilte is 's avonds terug in het land, de rust is weergekeerd al voelt het ditmaal aan als de terreur van de avondklok. Het zijn de donkere maanden en is er genoeg amusement te vinden bij de meer dan 100 zenders op teevee. Zeker als je de belevenissen volgt van de beroemdheden die beroemd zijn omwille van hun beroemdheid: de Kardashians. Dochter nummer 2 viert een dezer dagen haar 40e verjaardag en dat feest moet spijtig genoeg in het verborgene gevierd worden. We krijgen geen relaas, geen commentaar van the other sisters (4), brother(1) and momanager Kris(ten) Hougton, ex Kardashian, ex Jenner nu vriendin van Corey Gamble. Een hele boterham als je de belevenissen van deze familie wil volgen. Een scala aan verwikkelingen: huwelijken, scheidingen, geboortes, vrienschappen, transgender, draagmoederschap, K.I. en vooral exclusieve reizen, feesten en huizen. Ze geven een inkijk in de wereld van de happy few met opgespoten lippen, ellenlange nagels, haar extensions en gebruinde vellekes. Zoals jullie lezen, niks menselijks is hun vreemd, behalve armoede.
'Vierhoog in de Wolken' van Johan Vernimmen is de achergrondmuziek als ik aan mijn krant begin. Iedere dag kijk ik met spanning uit om iets nieuws te vinden in het dagblad, iets waar ik mijn speurderstalent op het internet voor moet gebruiken. En ja hoor, ik had prijs, al had ik dat zelf niet direct in de mot. Een Belg, een volksvertegenwoordiger, een Vlaming, een Groene Jongen ontdekt nu pas de weldadige krachten van de zee. Een ontdekking dat West-Vlaanderen niet alleen een grens heeft met Oost-Vlaanderen maar ook met de Noordzee en een stukje met het Nauw Van Kales, Pas de Calais of Strait of Dover. Het fenomeen 'blue mind' heeft onze politieker gekregen van een strandwandeling, de positieve effecten en impact heeft hij ervaren van even aan zee te zijn, hij heeft weer adem gekregen. Het is nu geen tijd om op te geven en hij zal zijn best doen in het parlement. Wat een mooie woorden. Vooral 'blue mind' spreekt tot mijn verbeelding. Op onderzoek dus maar. Een eerste 'Blue Minds' is een tijdschrift van de 'Circle of Police Leadership' bedoelt voor alle leidingevenden bij alle politiediensten. Niet dus. Dan zag ik waar ons Groentje zijn mosterd haalde. Het boek 'Blue Mind'. Een boek geschreven in 2014 door de marine-bioloog Wallace J. Nichols. Zijn betoog, kort weergegeven: "water is een medicijn voor elkeen, voor ons goedvoelen, voor onze gezondheid, het maakt ons gelukkiger en positiever in al wat we doen". Maar hij had nog wat gelezen om uit zijn impasse te geraken na zijn debâcle: Een beetje 'the blues'? Een eenvoudig stappenplan helpt iedereen eruit. 1) stel je werkelijkheidsbeeld bij, zie het onder ogen. 2) bekijk je gedachten over de situatie, het is niet de situatie die je somber maakt maar de gedachten erover. 3) bekijk je agenda en zet er iedere dag iets in om naar uit te kijken. 4) maak er een gewoonte van te leven met plezier, met minder moetens, bewuster denken en goede zorg voor jezelf. Wijze raad voor elkeen van ons.
Ik heb weer eens ondervonden dat ik nooit mag denken alles te weten. Mijn kennis van zaken, blijkt geen echte kennis te zijn maar een samenraapsel van rubriekjes met een wetentje hier en een wetentje daar. Een opeenstapeling van informatie die ik dan een draai 'ik heb kennis van' geef. Dan blijken weer dat oorzaken en gevolgen veranderen, en pas ik mijn 'weten' of 'kennen' weer aan met de argumenten die ik gelezen heb. Sommige dingen zullen nooit tot de exacte wetenschap behoren en telkens veranderende inzichten geven, zoals de natuur. Twee pagina's in het dagblad: Operatie 'Red de Sahara'. Ik dacht aan de Sahara, een woestijn in Marokko of een film uit 1943 naar een boek van Philip MacDanald (1900-1980), dan aan een film uit 2005 naar een boek van Clive Cussler (1931-2020) of was het misschien een model van een gekend Belgisch handtassenmerk? Nee, het was de Sahara van De Panne, door de Pannenoars gekend als de Romeinse Vlakte of Romeinse Kamp. De zandgrond in de Duinen, het natuurgebied, moet weer stuiven en dansen, er moeten weer 'paraboolduinen' ontstaan door de noordwestenwind aan onze kust. Die worden dan gevolgd door 'vochtige duinpannen' en dat is dan op zijn beurt een waardevole behuizing voor biezondere dieren en planten. Er is een strijd nodig om de 'vergroenig' tegen te gaan, vindt het Agentschap Natuur en Bos van het Vlaamse Gewest. Er moet een herstel komen van de verstuivingsdynamiek in onze Westhoek. Jarenlang werd dit gedeelte van de duinen grenzend aan Frankrijk, met hun beschermde duinen 'Dune de Perroquet' behorend bij het plaatsje Bray-Dunes, voor de wandelaar afgesloten met prikkeldraad. Men mocht het niet betreden, alleen wandelen langs bewegwijzerde paden of met gidsen. Het helmgras was nodig om het zand van de duinen vast te houden. Langs de 68 km lange Belgische Kustlijn zijn wandelpaden aangelegd om al de groene accenten te bewaren, het zand vast te houden, de fauna en flora van het natuurgebied te beschermen. Het vandalisme van de wandelaar moest aan banden gelegd worden om de vogeltjes ongebreideld de kans te geven te nesten en de waardevolle planten te beschermen tegen de zware en vernietigende voetstappen van de natuurverkenner. Al die inspanningen en het betreden van enkel de voetpaden zijn nu toch verkeerd gebleken. Agentschap Natuur en Bos neemt ingrijpende maatregelen om de 'vergroening' in de duinen tegen te gaan: zeven hectare duinengrond, dat is 30 miljoen kg zand, afgraven en zeven. Want alle worteltjes en zaadjes moeten verdwijnen om terug mooi, schoon en zeer zuiver zand te geven!!! Kostprijs, om een levenskans te geven aan de rugstreeppad, de strandzandloopkever, de moeraswespenorchis, de parnassia, het zandtulpje en de honigorchis, heb ik nergens terug gevonden. Hadden ze de wandelaar gewoon zijn gang laten gaan dan hadden de duinpannen vanzelf zonder 'groen' geweest. Er werd ook weer een uil gespot en daarmee wil ik dit duinenverhaal afronden met een paar uilengezegdes al dan niet van toepassing: 'uilen naar Athene brengen', zoveel als nutteloos werk doen. Maar ik ga nu een 'uiltje vangen'.
Twee liedjes beheersten deze morgen mijn gedachten. "Oh,oh, ik heb zorgen" van Louis Neefs (1937-1980) en "Kom van dat dak af" van Peter Koelewijn. 'Zorgen en dak' zijn sinds Francis en zijn Odette onlosmakelijk verbonden. Eventjes alles proberen rechtzetten en mijn gemoed in orde kunnen brengen. Ik moet terug de blauwe hemel zien en niet de wolken die voor de zon schuiven. Zo, gedaan, ik kan weer fris en monter aan mijn blog beginnen. Wel begin ik met iets recht te zetten van gisteren. Shiitake en oesterzwammen zijn eetbare paddestoelen. Alleen die in mijn tuin verkommeren omwille van het vocht dat de hond er regelmatig op sproeit. Weeral een misverstand uit de wereld geholpen. Ik ben niet iemand die een fabeltjesfuik wil opzetten en fabelachtige en soms onware berichten wil rondsturen.
De persen van de drukkerijen waren al in gang gezet tijdens de laatste kilometer van de 'Ronde'. Verslagen waren al gemaakt alleen de naam van de winnaar moest er nog aan toegevoegd worden. Vandaar dat de krant weer heel vroeg in mijn brievenbus terecht kwam. Ik heb de Ronde gevolgd, behalve die laatste 1000m, die spanning kon ik niet aan. Helaas, eindigde dit wielerfestijn niet met de winnaar waar ik veel sympathie voor heb. Maar sport is nu eenmaal de wet van de sterkste, al is het maar een millimeter verschil op de eindmeet. Op naar de volgende koersen, als ze tenminste zullen doorgaan: de Ronde van Spanje. Een dik katern van de sport, bewees dat het weekend op sportief vlak, druk was verlopen. Voetbal, tennis en andere sporten bekijk ik van verre. Ik moet van alles een beetje op de hoogte blijven.
Er is niet alleen een 'woord van de dag', een 'heilige', een 'citaat', maar voor mij ook een 'ontdekking' van de dag. Je krijgt per dag, als je de app installeert, een woord in een taal die je kiest om die te leren. Zo is er Koreaans, Bengaals, Koerdisch, Maleis, Hebreeuws, Chinees.......Die installeer ik niet. Wel overweeg ik eens een app te zoeken waarbij ik op mijn eentje kan leren bridge spelen of schaken. Een spelletje op pc is ook leuk en niet alleen puzzels. Het klinkt allemaal verleidelijk, maar op den duur heb ik geen tijd meer om te ademen, en dat zou pas zonde en spijtig zijn!
Voilà, ik heb vandaag eens over koetjes en kalfjes gekout. Daar worden niet alleen de mensen rustig van maar ook de koeien en de kalveren. Zelfs de koeien geven meer melk als de boer af en toe eens over hun kopke en snoetje t.t.z. kop en snoet, streelt en lieve woordjes zegt. Ook weeral een ontzettend belangrijk weetje. Tot morgen.
Om 7u opgestaan. Het is nog pikkedonker en de dag maakte nog geen aanstalten om tevoorschijn te komen. Met de hond ging ik wel buiten, maar met een zwarte bal spelen in het duister is niet te doen. Alhoewel, de hond vindt zijn speelgoed wel terug door zijn sterk ontwikkelde geurpapillen. Niet voor niets is het een truffelhond. Ik zou hem nú kunnen gebruiken moest ik zinnens zijn een boswandeling te maken om die lekkernijen op te sporen. Maar ik ben een beetje aan de luie kant vandaag. Het is tenslotte een zondag, een rustdag. Het is vandaag paddenstoelendag. Met de app obsidentify wil Natuurpunt ons aanzetten om de boschampignons in beeld te brengen. Als ik met die app op stap zou gaan, kon ik alle mooie huisjes van de kabouters leren benoemen en weten welke ik desnoods mag verorberen. Ze noemen het een 'digitale paddenstoelenpluk' omdat het in Vlaanderen verboden is aan wildpluk te doen, behalve op prive-terrein én met toestemming van de eigenaar én voor eigen consumptie. Maar ik heb in mijn tuin ook mooie champignons staan, 'shiitake' gekweekt op een stuk oude boomstam en 'oesterzwammen' gekweekt op koffiegruis. Ik moet mijn wandelschoenen niet aandoen om ze te zien en de soorten te tellen. Dat is stuk gemakkelijker. Eetbaar zijn mijn exemplaren toch niet en een liefhebber ben ik ook niet van deze groente. Nee, vandaag zeteldag. Ik gebruik mijn koffiedik dus niet om voorspellingen te doen van winst of verlies bij 'onze Ronde' die deze morgen van start ging zonder publiek. Een belangrijke dag voor alle wielerliefhebbers. Voor de ambiance moet ik deze keer zelf zorgen, dat is radio en tv tegelijkertijd opzetten. Geen supporters toegelaten op het parcours. En een citaat op deze koershoogdag moet ik toch ook schrijven. Dit keer van Briek Schotte (1909-2004), IJzeren Briek, wielrenner en ploegleider. Men vroeg hem: Is het wielrennen anders dan vroeger? Nee, ge moet nog altijd de eerste zijn om te winnen! Voilà, daar zal ik gans de namiddag op zitten wachten. Wie zal er als eerste over de meet komen? Wie zal zijn eigen onvergetelijke geschiedenis schrijven? De gazettenwinkel is niet open. Het zal tot morgen wachten zijn om het relaas van de koers te lezen. Hoe hebben de deelnemers het ervaren, oorzaak van winst en verlies.
Speciaal voor een vriend vernoem ik vandaag de heilige van de dag: de evangelist Lucas. Naast de patroonheilige voor verschillende medische beroepen, is hij ook de patroonheilige voor de schrijvers en 'boekverluchters'. Weliswaar een beroep dat bijna verdwenen is, maar door sommige mensen, zoals mijn vriend, nog beoefent als 'vrijetijdsbesteding'. De kunst van 'illuminatie'. Mooi is dat. En nu rap mijn zetel opzoeken.
Onder auspiciën van de twaalf heiligen van de dag, begin ik vandaag mijn blog. Er was maar 1 die ik eventueel zou kunnen aanroepen als ik keelpijn had. Maar voor deze Ignatius zou ik naar Antiochië moeten vertrekken. Ik besluit dus wijselijk dat ik geen keelpijn heb. Indien die kriebel moest opduiken, zal ik wel een warm citoensapje drinken om dat euvel te verhelpen. Wat doe je een ganse dag als alleenstaande gepensioneerde? Een veel gestelde vraag en een simpel antwoord: alles en niks, veel en weinig.Tijd is van geen belang, alleen licht en donker. Ik ben meestal intens bezig met mijn interesse van het moment, en dat zijn echt waar, de meest diverse en uiteenlopende bezigheden en onderwerpen. Heb ik nood aan een babbel, dan is mijn tuin en hond reden en alibi voor buitenactiviteiten. Een buur, om een praatje te slaan, passeert altijd wel. Binnenshuis is het een beetje schrijven, een beetje kuisen, een beetje koken, een beetje telefoneren maar zeker en vast veel lezen. Niet alleen de krant, sites op het internet maar vooral boeken. Mijn stapel met nog te verslinden papier is gisteren nog aangevuld met werken van ererector Rik Torfs, " Het Grote Gelijk" om te beginnen. Zijn eerste roman. Ik kon ook moeilijk het werk "De Kerk is Fantastisch" op het schap laten liggen gezien mijn voorliefde voor mystiek, geloof, rite, instituut, en vooral alle heiligen die de Kerk bij name noemt en niet altijd even interessant of relevant zijn om de dag mee te beginnen. Door mijn vele lectuur heb ik het land gevonden waar deze kerkjurist vandaan komt en waarom ik hem bewonder en graag hoor spreken: Hij komt van Ironië, een land aan de Sarcastische Zee. Verslag na lezing.
Verwacht waren de verstarring van de maatregelen om het beest in te dijken. Maar een algehele sluiting van de horeca, is voor deze mensen weer een koude douche en een harde dobber, waar geen vis zal aanhangen als hij beweegt. Een realiteit die verre van plezant is. Zullen dit keer de jongeren overtuigd zijn dat drankorgiën, lockdownfeestjes en homeparty's de motor zijn van de verspreiding van covid-19? Veroorzaak liever een 'lachepidemie'!
Een oud zeer komt weer bovendrijven, Brexit. Tevens de mogelijke opstart van een zeeboerderij door een warenhuisketen. Onze vissers, met zo weinig, krijgen het weer hard te verduren en vrezen inkrimping van de viswateren. Daar zijn toch een paar lichtpuntjes die beide problemen van de baan kunnen helpen. Eerst en vooral bestaat er een document, in het Latijn opgesteld en met authentieke waszegel van King Charles II (1630-1685) uit Engeland. Het Charter "Privilegie der Visscherie" in 1666 opgesteld: "het recht om met 50 vissersboten ten eeuwigen dage in de Britse kustwateren te mogen vissen". Daarmee toonde de koning zijn dankbaarheid voor de 3 jaar dat hij in Brugge asiel kreeg. Is het nog altijd rechtsgeldig? Waarschijnlijk wel. De keuze om een zeeboerderij te beginnen zal een uitspraak vergen van de Raad van State omdat het aanhanging gemaakt is bij dit rechtscollege. Wait and see in the near future.
Zoals de tennissers tijdens hun vele pauzes eens sabbelen aan een banaan om vlug energie te krijgen, heb ik dat ook eens gedaan. Dat helpt, moet ik zeggen. Ik kon direct aan mijn pc zitten en had geen happy hour nodig om te bekomen van mijn uitstap. Schrijflust en inspiratie te over gekregen en dat was niet moeilijk vandaag. Nieuws in mijn eigen leven is meestal schaars en klein te noemen. En vandaag ben ik, in mijn verlangen naar groot positief nieuws, op mijn wenken bediend. Een foto, met een ontspannen koning samen met de nieuwste prinses, sierde de voorpagina. Er stond net niet bij "het is een echt vrouwtje". Dat zal hij al geweten hebben. Ook dat hij te maken heeft met een madam met grote wilskracht, een doorzetster, misschien iemand zoals hijzelf ook wel is. Want ja, wie had er ooit aan gedacht dat onze koning en onze nieuwe prinses de krantenkoppen wereldwijd zouden halen. Een feel good show van het vorstenhuis dat de wereld rond ging. Zonden uit het verleden dekt onze Filip toe met de mantel der liefde in het heden. Fouten uit het verleden (Kongo, Delphine) door zijn voorvaderen aan anderen aangedaan, zijn niet weggeveegd maar erkend. Een grote meneer die respect afdwingt bij voor- en tegenstanders van de monarchie. Hoe hard heeft hij daarvoor moeten vechten tegen het hofceremonieel of de hofdignitarissen en familie? Niemand die er enig idee van heeft welke horden hij daarvoor binnenshuis heeft moeten nemen. Maar bij een sportieveling en doorzetter zoals hij, is het gelukt. Hij toont dat hij zijn eigen weg kiest met zo min mogelijk beperkingen door het protocol. Hij plaatste de juiste mensen in zijn omgeving, die dezelfde richting als hijzelf willen uitgaan. Alle neuzen in dezelfde richting aan het Belgische Hof. Dat is toch wel eens positief nieuws en dat doet ook eens goed want de verdere beperkingen in ons leven komen er wel aan. Niemand die er aan twijfelt dat er weer sociale inbinding nodig is om het monster te bestrijden. Hopelijk definitief. Ik aanvaard weer een 'alcoholklok' en een 'avondklok', en een uitgaansleven dat aan banden is gelegd.
Het Vlaamse Woordenboek gebruikt onze nieuwe oude minister van volksgezondheid om een voorbeeld te geven bij het woord van de dag, en met plezier gebruik ik dat: "van 'studax' tot Teletubie en terug, dit moet u weten over de nieuwe oude SP.A minister Frank Vandenbroucke". Natuurlijk weet de oudere generatie wat er leefde binnen de socialistische partij en wat er in 1994 gesuggereerd werd door de toenmalige minister van binnenlandse zaken: smeergeld verbranden. Ontslag volgde.
In Meise zal er een Ann Christyplein onthult worden. Ik herinner me nog altijd haar laatste tv optreden. Een stem nog altijd klinkend als een klok, maar een lichaam dat ze voortsleepte. Ann Christy (1945-1984) heeft een repertoire dat vele zangeressen willen hebben en nu coveren. Maar het origineel blijft nog altijd het mooiste om te horen zoals: Dag Vreemde Man, Gelukkig Zijn, Windekind, Ik mis Hem Zo....Ze overleefde de baarmoederhalskanker niet!
Langzaam aan bereid ik mijn hond voor op het komende winteruur. Nog tien dagen en ik mag een uur langer slapen maar dat moet mijn huisgezel ook doen. Ik slaap iedere dag wat langer en sta zo zes minuten later op. Ik ben dan verzekerd dat mijn hond op 25 oktober, op het juiste uur, verlangt dat ik naar buiten ga met hem. Met een beest in huis moet ik zelf aan alles denken: hij kan geen uur zien en kijkt alleen naar licht en donker. Ik moet dus voor twee handelen, doen en denken en dat is niet eenvoudig als die tweede een hondenverstand heeft. Maar we trekken ons plan en leven ons simpel leven op het ritme van de natuur. En de natuur zegt dat stilaan de tijd van rust daar is, voor ieder levend wezen.
Gaan 't gaan gaan? Het Vlaams woord van de dag, gaan als hulpwerkwoord. Betekenis van deze drievoudige 'gaan'? Het mag stilaan ophouden!! Ik ben aan pagina 8 geraakt zonder ander nieuws te zien dan teksten, grafieken, verplichtingen en beperkingen die covid-19 allemaal met zich meebrengt. Langs de ene kant blij dat corona alles overheersend is, want dan zijn er geen andere rampen te bespeuren om over te vertellen. Maar eerlijk, eentonig is het wel en een beetje angstaanjagend ook. Zo op mijn tellen moeten passen als er andere mensen in de beurt zijn, benauwd mij een beetje. Het mag toch niet te lang meer aanhouden of ik krijg schrik van mensen en word mensenschuw. Dat is toch niet de bedoeling van het leven? Ik weet wel dat de hoofdreden van mijn bestaan, leven geven, achter me ligt, maar dat is geen reden om zo verder door het leven te gaan. Leven is contacten, niet alleen telefonisch, met familie en vrienden. Een goede knuffel of omarming geven, hand in hand of arm in arm door het leven stappen, is toch weinig gevraagd en kost eigenlijk niets. En juist die gratis dingen van het leven worden mij ontzegt. Ik zal eens gaan winkelen om soelaas te vinden en me wat zoetigheden aanschaffen. Het is bietentijd, suiker zal er genoeg te vinden zijn, ik ben niet de enige die in snoep en taartjes troost zoekt. Hierbij past een mooie zin van Thijs Vloebergh: pas maar op voor mij, zei het klontje tegen de biet, ik ben geraffineerd!
Een 'Boeketje Vlaanderen' en 'Eén van de Drie Wijzen', is ook weg. Vrij jong, heeft Gertie Christoffels, het gevecht met kanker moeten opgeven. Een gulle en guitige lach, mooie woorden, mooie uitspraak en zeer humoristisch, waren haar kenmerken. Stilletjes is ze er vanonder gemuisd, zonder veel tamtam. Het was een grote madam in tv-land.
't Is tijd dat ik aan mijn klapke begin. Een paar telefoontjes en boodschappen doen en de uren van de voormiddag zijn verdwenen. Ik heb dan wel al gebabbeld maar dat is niet hetzelfde als mijn klapke. Dat is een heel groot verschil met praten, keuvelen, spreken. Een klapke kan een gesprek voor de gezeligheid zijn of omdat er eens ernstig moet gebabbeld worden met elkaar of een persoon zoals weergegeven in volgende zin: ge mot es a klapke doen mej olle va of moe!. Gelukkig ben ik die periode voorbij dat ik iets op mijn kerfstok had en te biechten moest gaan bij meneer pastoor of een reprimande kreeg van mama of papa. Vroeger was er ook nog zoiets als op 'appèl' komen in de scholen of internaten. Voor al die gevallen ben ik dus blij, een ouderloze zeventiger te zijn. Als ik nu al eens iets zou mispeuteren moet ik bij mezelf verantwoording afleggen en de penitenties die ik mezelf geef zijn biezonder mild om niet te zeggen onbestaande. Dit alles ter inleiding van mijn klapke. Want dat zijn gebeurtenissen die ik plezant vind om te vertellen. Vandaag de belevenissen van een oudere dame met hond. Dat begon na een regendag met weinig beweging voor de hond. Die was natuurlijk 's avonds zijn energie niet kwijt en ik was natuurlijk de grote schuldige en niet de regen. Soms wil ik wel eens met een paraplu boven mijn hoofd ballen gooien, maar gisteren had ik daar geen zin in. Tja, dan moet ik dat 's avonds bekopen. Dan zit ik met een rusteloze hond die bazinneke van jot naar jer doet lopen om hem een beetje te amuseren. Ik heb altijd gedacht dat hij, van al mijn honden die ik had, de slechtste ogen had en dat hij op termijn een bril zou nodig hebben. Ik moet dat herzien. Gisterenavond passeerde er een zwarte kat op het scherm en meteen schoot hij al blaffend op de tv af. Bij boosheid sta ik wijdbeens ( om mijn evenwicht te bewaren) en gekruiste armen om dat aan te tonen. Hij imiteerde mij door wijdvierpoots, maar geen gekruiste poten, voor het scherm te posteren tot poesjelief verdwenen was. Eventjes rust, maar hij slaapt als de muizen in het meel. De ambulance met flikkerlicht en lawaai, passeerde. Dan doet hij de sirene na met een houding van een huilende wolf. Ik heb een ander soort televisieavond gehad dan gedacht.
'Eindelijk nog eens een rode loper' is de titel die het verslag van het filmfest in Gent meekrijgt. 'Eindelijk nog eens dezelfde mensen zien' is mijn titel. Wel lichtjes verschillend natuurlijk dan in het nieuws, panels, verslagen en gesprekken. Gelukkig met naam en toenaam want ze dragen mondmaskers en geven elleboogstoten!!! Naar de kwissen kijk ik ook niet meer. ik lees wel de verslagen van de voorgekauwde moppen, de beste quotes, winst en verlies. Gelukkig is er straks koers. En vanavond 'Spitting Image' dat neem ik op wegens té laat op de avond.
