De tijd vliegt snel, gebruik hem wel. Aldus is de conclusie of de vaststelling dat het weeral zaterdag is. Om maximaal gebruik te maken van de eerste dag van het weekend ben ik exceptioneel vroeg opgestaan, met andere woorden, bijna niet geslapen. Dat mankement van gebrek aan 'ogen toe' zal in de loop van de dag wel ingehaald worden. Vast en zeker zal er niet veel gebeuren vandaag, en zeker al geen lichaamlijke inspanningen. Het regent een beetje en dat is een méér dan een goed excuus om geen wandeling te doen. Grote inspanningen zijn te vermijden de volgende uren. Mijn hondje zal wel protesteren, maar tot nader order ben ik nog altijd degene die de activiteiten in gang zet.
Marta-C-Gonzales, een klassiek geschoolde danseres, ballerina in hart en nieren. Ik ben niet de enige die geïmponeerd en ontroerd was door het zien van de weldaad van muziek op een ziek brein. Ondanks haar ziekte bleven haar armen, handen en vingers, elegant en gracieus bewegen op de muziek van Tsjaikovski. De werkelijke uitbeelding van de 'stervende zwaan'. Maar dan heb je speurneuzen, wijsneuzen en curieuzeneuzen en alle andere neuzen die nog iemand willen onderuit halen, pietluttigheden zoeken, natrappen tot in het graf, het verhaal willen ondermijnen. Ik kan daarop maar één ding zeggen: een ballerina is ze zeker geweest. Zelfs met de beste coaches en kinesisten zou het vroeger en zeker nú, voor mij onmogelijk zo'n sierlijke bewegingen te maken. Tenandere, er is al meermaals gebleken dat muziek een weldadige invloed heeft, herinneringen aan vroeger kan bovenhalen en soms rust brengt in zieke geesten. Reminiscentie is de wetenschappelijke term. Vast staat dat het muzikale geheugen verspreid is over de ganse grijze massa en daarom minder snel aangetast door ziekte.
Maar hoe kan het ook anders dat het gros van de krant weer ingenomen is door Covid-19. Een eindeloos verhaal met een begin in maart 2020 en geen voorziene einddatum ondanks alle hoop op vaccins, handen wassen, bescherming, maskers, bubbels en de 1,5m maatschappij. Ik zal me moeten schikken naar een ander sociaal leven, daar moet ik in ieder geval van uit gaan. Tegen heug en meug, me niet verheugen op een weerzien op 01/01/2021 van de familie. Heel veel jobs zijn er al gesneuveld. Maar deze ziekte creeërt ook werkgelegenheid. Vooral in de hogere regionen en vooral op beleidsniveaus. De Kamercommissie Covid-19 is nog maar eens op zoek naar een bijkomende expert. De Kamerleden hebben nog meer begeleiding nodig om een oordeel te vellen over de aanpak van de crisis bij het uitbreken van de epidemie!!! De grote belastingkas zal alles wel sponseren, m.a.w. jij en ik. Veel gepalaver, veel loze beloften om iedereen rustig te houden. En zoals ik al eens tegen mijn hond 'koest' zeg en 'lig', zo zeggen de ministers van het land en de notabelen van stad en dorp het tegen de bevolking.
Ik heb me al dikwijls afgevraagd hoe de keuze van de songs tot stand komt op de radio. Is dat natte vingerwerk, een pijltje gooien op titels, een thema, een onderwerp, omwille van een persoon? Ik geef er telkens maar mijn eigen draai aan tot ik denk gevonden te hebben waarom er iets gedraaid is op de radio. Het begon vandaag met een mooi lied van Bram Vermeulen (1946-2004), "De Wedstrijd", uit het album 'Vriend en Vijand'. Hij heeft meer mooie liederen en teksten geschreven zoals 'Rode Wijn', 'De Steen'. Nu hoor ik dus 'De Wedstrijd' en denk dat het symbool staat voor het gevecht van mens tegen een virus dat rondwaart over de wereld. Wie gaat de wedstrijd winnen? De farmareuzen doen ook een race tegen de klok om de eerste te zijn om een vaccin op de markt te brengen, te produceren en er geld aan te verdienen. Is dat de bedoelde wedstrijd? Maar dan zag ik: afscheid van André Vermeulen, op pensioenstelling van Mr Eurosong. De familienaam klopt en een schoon liedje is wel gepast voor deze minzame man. Ieder jaar deed hij de verslaggeving van de grootste liedjeswedstrijd ter wereld. Miljoenen mensen wachten, meestal in de maand mei, op het 'Te Deum' van Charpentier (1643-1704), de basis voor de herkenningstune van Eurovisie-uitzendingen. Vanaf 1991 was André onze vaste begeleider van dit liedjescircus. Ieder jaar was hij present om alle artiesten, hun lied en hun land voor te stellen. Zijn keuze vandaag voor Johnny Logan met "What's another year" (1980) en "Hold me now"(1987) en van de Amina met "C'est le dernier qui a parlé qui a raison"(1991) uit dat grote eurovisie repertoire, dragen echt wel mijn goedkeuring. De keuze van zijn radiocollega's voor deze song is gepast.
Een belangrijke vrouw kreeg aan de universiteit van Hasselt, weliswaar online, een eredoctoraat, een doctor honoris causa, uitgereikt: Jane Goodall (°1934). Zet jullie schrap voor haar ...loge titels: antropologe, biologe, ethologe en primatologe. Met de laatste titel heeft ze de meeste bekendheid verworven, de studie van de chimpansee. Ze is ook een bekende milieu-activiste die het volgende zegt: de coronapandemie is onze eigen schuld door de onrespectvolle omgang van de mens met de natuur en de wilde diersoorten. Ik denk dan ook meteen aan de andere bekende dame in dit rijtje is Dian Fossey (1932-1985), een ethologe en mammologe. Ook voor mij een nieuw woord: dat is een wetenschapster, biologe die zoogdieren als onderwerp heeft. Ze werd vermoord teruggevonden in Ruanda, haar onderzoeksterrein. Ze heeft veel documentaires gemaakt maar is vooral bekend door de verfilming (1988) van haar memoires en boek "Gorilla's in The Mist", met een fenomenale Sigourny Weaver in de hoofdrol. Het is inderdaad waar, hoe ouder hoe slimmer men wordt. Een voordeel is: moet niet alles meer onthouden, een druk op de knop en alles wat ik wil weten komt op mijn scherm.
Ons Vlaams heeft een prachtige woordenschat. Stilaan raken we toch onze eigen woorden, dialecten, kwijt aan de Nederlandse benamingen. Spijtig vind ik dat wel. We importeren mensen, namen, dieren, groenten, fruit, vlees, en ook heel veel woorden van allerlei oorsprong. Ons eigen Vlaams komt een beetje in de verdrukking. Daarom is het Vlaamse woordenboek zo'n plezant boekje, maar ook niet alleen daarom. Iedere dag zetten ze ook een woord in de kijker. Vandaag is het: groendienst. Een instelling van openbaar nut om de plantsoenen, parken en aanplantingen van gehucht, dorp of stad in orde te brengen en te houden. Nu is het echt een samenloop van omstandigheden dat ik mijn verhaaltje van heden breng, want het is er een uit mijn verleden. Gisteren kwam ik in Historiek, een artikel over 'Walburga'tegen. Niks speciaals natuurlijk ware het niet dat ik uit de hoofdstad van het zoete Waasland kom en er een Walburgstraat is en een Walburgkasteel met daaraan verbonden een heel mooi park, onderhouden door de groendienst. De beste en mooiste locatie voor allerlei foto's, vooral dan ter gelegenheid van het huwelijk om in de trouwalbum te plakken. Eerst weten welke Walburga haar naam leende aan het kasteel en straat. Oef, niet de heilige uit Historiek. Geen gewijde geschiedenis vandaag. Willem van Waelwijck voegde twee heerlijkheden samen in 1550 en noemde de waterburcht naar zijn echtgenote Walburgis. Het werd vele malen doorverkocht en allerlei ambachten zijn er later in uitgevoerd, zoals een brouwerij. In 1949 werden de gronden onteigend en er werd een publiek park van gemaakt. In 1952 werd het kasteel aangekocht door de stad Sint Niklaas. Een bekende uurwerkmaker, Edgar Heirman (overl 2002), begon in 1934 in zijn atelier in Moerbeke-Waas, aan een astronomisch uurwerk. Met planetarium, gregoriaanse kalender, dierenriem, sterrenwijzer, verschillende uren enz. Bovenaan de klok: 'labor et amor omnia vincunt' zoveel als 'werk en liefde overwinnen alles'. In 1952 was zijn oeuvre klaar en deze klok vond onderdak in het gerestaureerde kasteel van Walburg. Nu mijn jump naar 'toen'. De opening en bezichtiging voor het publiek moest natuurlijk heel feestelijk gebeuren zijn. Het was Koning Boudewijn die op 04/11/1956 de Heirmanklok voor geopend en werkzaam kwam verklaren. En raad eens...... ondergetekende mocht als jong meisje, eigenlijk een kind van 8 jaar, samen met een vriendinneke een bloemenkrans aan de koning geven. Twee onverwachte woorden, die niks met elkaar gemeen hebben, zorgden ervoor dat ik eindelijk weet waarom ik ooit heb staan wachten met nen bloemekee op de koning. Ik heb een foto van die ontmoeting, maar ik heb nooit geweten, wat de koning daar kwam doen. Wat moest een kind nu ook met een klok? De Heirmanklok is in 1977 naar Brugge verhuisd en heeft sinds 2009 een onderkomen gevonden in Wichelen. Misschien gaat ze ooit terug naar haar roots in de stad van de Sint. In Lier heb je ook een klok in de Zimmertoren. Deze toren is genoemd naar Louis Zimmer (1888-1970), een geboren en getogen Lierenaar Ook de moeite om eens te bekijken in de gerestaureerde middeleeuwse Corneliustoren.
Dag 315 van het gezegende corona-jaar 2020, nog 50 hoopvolle dagen om van deze pandemie verlost te geraken en een gezond 2021 te beginnen. Vandaag is het ook de officiële herdenking van het einde van de Eerste Wereldoorlog, die meteen de kiem legde voor Wereldoorlog II. Vandaag zijn er ook veel kindjes die hoopvol opgestaan zijn om wat lekkers en speelgoed te krijgen van Sint Maarten. Maar er komt nog wel een tweede lading met de feestdag van Sint Niklaas. Net zoals de kindjes hebben de meisjes recht op twee speciale dagen in het jaar. De Internationale Meisjesdag, vieren we op 8 maart en in mijn blog van die dag heb ik de feestdag van 11 november al vermeld. Vandaag is het voor de vrouwelijke sekse 'Nationale Vrouwendag'. De vrouwen hebben recht op 4 feestdagen per jaar: Moederdag in mei en op 15 augustus en 2 vrouwendagen om te vieren. Het is nog altijd spijtig dat we niet iedere dag gevierd worden, thuis, in de familie of op het werk. Misogynie is nog altijd alom tegenwoordig: vrouwenhaat, verbaal en non-verbaal misprijzen, onderdrukking, geweldpleging. Zouden we niet de mythische Amazonen kunnen zijn en worden? Legenden uit de klassieke mythologie, die vertelden over de te duchten vrouwen met hun leger, hun krijgers en hun leiders. Beroemd om hun rijkunsten te paard. Ze hadden alles veil om te zegevieren, zelfs het amputeren van de rechterborst, om pijl en boog beter te kunnen hanteren en gebruiken. Maar ik ben niet zeker of dit mythische meiden zijn. In de Middeleeuwen beweerde men dat de Amazonen, ten tijde van Abraham tot aan Alexander de Grote, de stad Ulm (Mesopotamië) bestuurden en te duchten regeerders waren en zich aan misandrie, mannnenhaat, schuldig maakten.Een Spaanse conquistador, Francisco de Orellano (1511-1546), was de eerste Europeaan die de Amazone afvoer. Hij gaf de rivier die naam als eerbetoon aan de vrouwelijke jagers en ruiters, die hij in Peru had ontmoet. Hij kende zijn klassiekers! Wat er ook van zij, de recentste opgravingen in Peru (04/11/2020) spreken van het vinden van 9000 jaar oude skeletten van vrouwelijke jagers met hun jachtattributen. De legenden, waarheid of fictie? België heeft nog maar 1 Amazone gekend, ons aller Sofie Wilmès, die gedurende een jaar ons geleid en begeleid heeft in coronatijden.
Het weekendkatern van de krant had ik bijgehouden voor deze dag. Er werd aan 26 bekende vrouwen gevraagd: als ik een man was geweest, dan........Het viel me op dat alle vrouwen iets anders wilden dan hetgeen ze nú deden, teleurstellend. Behalve één en niet bepaald mijn grootste vriendin te noemen. Karen Damen: ..had ik het erg gevonden geen baby te voelen groeien.
Ontroering hoort ook bij deze dag. De familie van Marta-C-Gonzales postte een video van de vorig jaar overleden ballerina. Zij was jarenlang verbonden aan het New York City Ballet en danstte vele malen het 'Zwanenmeer' met en op muziek van Tsjaikovski. Ze had Alzheimer en vastgekluisterd aan haar stoel. Tot ze via haar koptelefoon haar geliefde muziek hoorde. Op haar manier, met haar middelen, toverde ze het ballet tevoorschijn. Kijken is aangeraden en te vinden op VRT Newsblik.
Dinsdag is zo'n onbestemde dag. The Cure zingt dan ook 'Its Friday I'm in Love','Its friday on my mind', Hun tekst gaat wel over de monday blues en ze geven dinsdag een grijze kleur. In ieder geval is dàt correct. Een donkere triestige kleur binnenshuis, ik krijg mijn rolluiken niet omhoog. Tot ik een goede ziel gevonden heb die zijn armen eens uit de mouwen wil steken om dat euvel te verhelpen, zoek ik andere oorden, zodat ik zonder kaarsen en andere lichten mijn bokes kan vinden. Met 'pinklichtjes' wil ik nog niet zitten, dat is pas voor Kerstmis. Ik heb twee dingen in petto om er boom over op te zetten. Niks spectaculairs natuurlijk, dat zijn mijn gedachten of mijn nieuws nooit. Gewoon een ideetje dat zondag bij me opkwam. Na zovele uren nieuws over The Great President, moest ik plots aan 'Cowboy Henk', de stripreeks van tekenaar Herr Seele en verteller Kamagurka, denken. Onafgebroken gepubliceerd van 1981-2011. De kuif van Cowboy Henk is wel van een ander kaliber, nog imposanter, dan dat van Mr President, maar het is even geel, blond en even speciaal van coupe. Daarbij zijn er nog eens overeenkomsten te bespeuren in de aard van het beestje: soms karakterloos, bizar gedrag, onvoorspelbaar, soms gedraagt hij zich als een naiëf man, rotbedorven door zijn moeder. De wereld rond Cowboy Henk is bijzonder surrealistisch te noemen, wat ook wel van de wereld van de Amerikaan kan gezegd worden. Iedereen maar eens Cowboy Henk bezien en de absurditeiten van het personage eens lezen. Mr President is niet origineel geweest maar heeft de stripreeks wellicht gelezen en bekeken en geënt op zichzelf.
Gisteren las ik op VRT News over het vinden van een aluminiumkokertje door wandelaars in de Elzas, Noord-Oost Frankrijk. Tot 1918 behorend bij Duitsland. Het kokertje bevatte een bericht, geschreven op kalkpapier, door een soldaat van een Pruisisch Infanterieregiment dat onder vuur lag, waarschijnlijk in 1916 of 1910 ( niet goed meer te lezen). Het kokertje zat in die tijden vast aan de poot van een postduif die opgeleid was om dergelijke opdrachten te vervullen. Iedere regiment had zo een aantal postduiven (met een fenomenaal oriëntatievermogen) ter beschikking want velen zijn er afgeschoten en in de pot van de vijand beland vooraleer ze de bestemming konden bereiken. Er zijn legendarische postduiven gekend, zoals 'Cher Ami' in Frankrijk. Twaalf belangrijke berichten heeft ze tijdens W.O. I afgeleverd in de streken rond Verdun.Tot ze op 3/10/1918 beschoten werd. Met een blind oog, een kogel door de borst en 1 poot geamputeerd heeft ze op die dag haar laatste kokertje bezorgd. Ze overleed in 1919. Na de oorlog kreeg ze de 'Dapperheidsonderscheiding' 'Croix de Guerre'. Het beestje werd opgezet en is nog steeds te bewonderen in het 'National Museum of American History' in Washington. Samen met nog een reeks andere heldhaftige dieren zoals de hond 'sergeant Stubby'. In Brussel is er een monument te vinden, waarschijnlijk het enige ter wereld, ter ere van de vliegende soldaten met volgende opschrift: 1914-1918 'Aan de Oorlogsduif' 'Aan de Belgische Duivenliefhebbers voor het Vaderland Gesneuveld' beeldhouwer Victor Voets.
Menig lezer heeft zich misschien al eens afgevraagd hoe ik eruit zie, hoe ik oog. Een beschrijving van mezelf geven is echt wel moeilijk. Zelf durf ik dat niet te vragen en een ander mens durft dat dikwijls niet te geven of uit te spreken. Ik ben tenslotte een al wat oudere dame en zo maar voor de vuist weg zeggen hoe een gepensioneerde mevrouw voor de dag komt, ligt soms gevoelig. De egards voor de leeftijd respecteert men af en toe nog wel. Maar omdat ik een meisje van 1948 ben, dus nog jong, mag er al eens een ludieke vergelijking gemaakt worden. Ik kan dat best smaken en heb er mijn binnenpretjes over. Ik kom dan weer uit bij mijn twee goede vrienden. Die dachten dat het stijlicoon bij uitstek, Karl Lagerfeld (1933-2019) uit de doden herrezen was. Ze zagen iemand in mijn tuin: lopen, springen en elegant met de ballen gooien naar een zogenaamde witte hond. Niet dus, dat was ik. Weliswaar niet zo chique uitgedost als de overleden man, aanbeden door koninginnen, prinsessen en alle rijke vrouwen zonder titel. Hij paradeerde graag in Black and White, chauffeurshandschoentjes aan, sjaaltje rond het dierbare halsje en des lunettes de soleil. De vergelijking gaat dan vooral op, niet voor 'het strak in het pak' kledij, maar voor mijn mooie witte haren, in een paardenstaartje bijeen gehouden De bedekking van mijn nek en keel en de handschoentjes die ik steevast draag tijdens het ballenspel, kloppen ook. En vooral niet te vergeten, de zonnebril. Een onontbeerlijk attribuut van belangrijke mensen. Telkens aangepast aan mijn vestimentaire uitrusting zijnde, meestal, het schitterende betrouwbare koningsblauw of hemelsblauw. Voor alle duidelijkheid, ik heb geen kat, Choupette, genaamd. Ik ben geen kattenvrouw. Maar een ander stijlicoon is op komst. De golfuitrusting! Bij het Wassenbeeldmuseum van Madame Tussauds, is Donald al van zijn klassieke blauwe pak verlost en showt nu zijn golfbroekjes, niet het bananenmodel, dat is démodé. Wel de klassieke tartanruit, echt onontbeerlijk en nodig voor het beoefenen van die sport. Maar alles komt terug in de modewereld. Misschien zien we de ex-president een stick breken om terug over te schakelen op de pofbroeken of de plusfour of de knickerbroeken. Voor een oudere man kan wat losser zittende kledij wel handig zijn. Dàt mag hij de komende 90 dagen nog wel invoeren en uitvoeren, voor de rest blijft hij hopelijk overal af. Ik hou dat in de gaten.
Zoals Conscience (1812-1883) de Vlaming leerde lezen, zo leerde een Amerikaans president zijn volk tweeten. Het was zijn enige vorm van communicatie met zijn onderdanen. Geen toepspraak, geen tegenspraak, geen uitleg verschuldigd, altijd gelijk hebben, Mr Tweet, Mr Weetal, Mr Self Assure, Mr Bles, Mr Orange, Mr Show. Hij heeft in die 4 jaren toch wat titels bijeen gesprokkeld. Vooral een president die voor zichzelf en de zijnen zorgde, niet voor zijn volk. Ik zet vandaag eens speciaal de heiligen in het daglicht, anomieme mensen, die ook voor het beleid van Donald kunnen staan. 'Vijf beeldsnijders': de beeldhouwers, die hij voorzien had, zijn niet meer nodig om zijn kop in Mount Rushmore te houwen. Wat een opluching voor dit kunstwerk. Maar ook 'Vier gekroonde martelaren': symbool voor de meer dan 2000 migrantenkinderen die van hun ouders gescheiden werden en in kooien opgesloten. Vandaag zijn er nog altijd meer dan 500 kinderen die niet herenigd zijn met hun ouders en in kampen zitten. Wat een schande. Ook de rassenrellen en de doden, BLM. Met een schouderophalen doet Donald dit van de hand. Hij heeft zijn slag thuis gehaald, migratie terugdringen en een grensmuur bouwen. Maar loontje komt om zijn boontje, en de poorten van de hel zullen altijd een beetje op een kier blijven staan. Nog veel rechtszaken hangen hem boven het hoofd. Tot al die uitspraken er zijn, mag Donald, baas zijn op zijn golfterreinen en zijn 'swing' blijven oefenen met een riant salaris.
Een nieuw hoofdstuk doet zijn intrede. Terug belangrijke speeches en geen tweets meer. Heel de wereld kijkt er wel een beetje naar uit, nu er al één luis uit de pels van de wereld verwijderd is. Heel anders dan zijn voorganger zal het beleid van de 46e President van de U.S.A. zijn. Niet door zijn leeftijd maar door de keuze van zijn Vice President, Kamala Harris, 56 jaar. En gezien de leeftijd van Mr Biden, 77 jaar, is dat wel héél belangrijk. De eerste maal dat er een vrouw deze functie krijgt, de eerste maal dat het een kleurlinge is met een afstamming die de wereld omvat, India, Afrika, Amerikaans. De erfenis van president nr 45 is niet min. Alles democratische waarden, gezondheidszorg, internationale betrekkingen moeten weer hersteld worden. Het zal geen rustige job of uitloopcarriere zijn. Succes voor beiden.
Alles is windstil, op geen enkel front vallen er nieuwigheden te rapen, noch in Europa, noch in Amerika. Een ideale tijd om de vele batterijen die mijn kleine huishouden rijk is, eens op te laden. Een gepsrekspartner mag zeker niet platvallen, de telefoon en gsm moet ik aan de draad leggen van de lader en die op zijn beurt in de stekker steken. Mijn auto staat ook een beetje te veel stil. In geval van nood moet ik wel kunnen vertrekken en het is belangrijk dat ik dan niet af te rekenen krijg met een wagen die weigert te starten omwille van een platte batterij. Ik heb dus een ommetje gemaakt met de hond als passagier. Dat is voor mijn diertje een geliefkoosde uitstap, een ritje met de auto. Vooral nu het zo druk is aan zee. Van het lawaai van al de bezoekers en meegebrachte beesten heeft hij een beetje schrik en er zijn nu niet zoveel uitstapjes in de duinen als normaal. Iedereen is op wandel want veel anders valt er niet te beleven tijdens deze lockdown. En het weer doet zijn best om er voor iedereen toch het beste van te kunnen maken. Deze namiddag zijn het voor mij tuinactiviteiten, handenarbeid. Daarna met een boekje in een hoekje en genieten van de herfstzon. Niemand spelt mij de les hoe ik mijn tijd moet indelen en verdoen. Alles naar mijn eigen goeddunken en dat is verdorie grote luxe!.
Wat een schabouwelijk slecht toneelspel wordt er in de democratische Westerse wereld opgevoerd door een zogenaamde wereldleider. Een slechte verliezer, en zoals ik het zie, een rotbedorven oud joch dat gewoonweg altijd zijn zin krijgt. Een pruilmondje zetten, vingertje omhoog, hoofdje schuin, franke blik, stampend op de marmeren of parketten vloer en de woorden 'ik wil mijn goesting, mijn speeltje. In dit geval gaat het wel om een persoon die een natie moet besturen en invloed heeft op de rest van de wereld. Al vier jaar zien we lijdzaam toe op het resultaat van 'I'll make America great again'. Vanmorgen dacht ik, na het horen van al de rechtszaken die hij wil aanspannen in de staten waarin hij verliest: is dat daar een bananenrepubliek? Het is een woord bedacht door O.Henry, pseudoniem voor William Sydney Porter (1862-1910), in zijn boek 'Cabbages and Kings' uit 1905. Oorspronkelijk bedoelt als aanduiding voor landen die in hoofdzaak of dikwijls enkel bananen of ander exotisch fruit, produceerden en exporteerden. Allemaal bedrijven in handen van Amerikanen zoals de United Fruit Company, beter gekend als Chiquita Brands International en heeft niks te maken met 'Chiquitita' van Abba. Net zomin als de Dole Food Compagny iets te maken heeft met de kunst-en geschiedenisstad in Frankrijk.Ik zal er in het vervolg aan denken als ik een banaan of een ananas eet. Hopelijk is het rechtssysteem in de U.S.A. niet corrupt en is het stemmen tellen correct, want 'bananenrepublieken' zijn er al genoeg in het continent Amerika, weliswaar meestal in het Midden. De betekenis van de benaming nú: landen die gekenmerkt worden door de Amerikaanse economische overmacht op de politieke macht van een land en al helemaal groter dan de macht van de bevolking. Klinkt vertrouwd in de oren als je ziet wat die machtige economische goeroe wil bereiken. Zij imperium proberen legaal uit te breiden met de hulp van de democratische spelregels. De U.S.A. een bananen-en marionettenrepubliek van Donald. Met dit gegeven kan ik me ook de vraag stellen: is in 2016 de verkiezing van deze miljardair tot Mr President wel correct verlopen? Zoals hij zich nu weert als een duivel in een wijwatervat om president te blijven, mag die vraag gesteld worden. Corruptie en willekeur: kom niet te dicht bij de waarheid want dan verdwijnt ze! Ik blijf op mijn honger zitten want er zijn veel onbeantwoorde vragen dat dit heerschap oproept.
Allemaal terug jong? Inderdaad, een raar verschijnsel bij de dragers van mondmaskers, dat is de leeftijd van +12j. Die mensen krijgen terug last van jeugdpuistjes beter gekend als 'acne'. Maar met een nieuwe aanduiding: mascne. Spijtig, geen jeugd en geen trauma meer van de bubbeltjes. Een nieuw woord om aan te duiden dat het niet veroorzaakt is door de puberteit maar door het dragen van een masker. Waarvoor dank aan Van Daele, die echt van plan zijn een 'dikke' uit te geven maar dan met corona terminologie.
Inconsistentietolerantie ( vandaag woord bij Van Daele). We zijn bereid om in ons leven, willekeurige en soms onsamenhangende maatregelen van bevoegde instanties te aanvaarden bv tijdens deze corona epidemie. Tolerantie en tolerant zijn tegenover beperkingen die soms logisch zijn maar ook beslissingen die geen logica hebben, bv hotels en voeding tegenover verbod opening restaurants, buiten spelen en geen gocarts op de dijk. We moeten verdraagzaam zijn omdat we 'nood hebben' (vandaag Vlaams woord) aan richtlijnen om onze gedragingen en gedrag aan te passen aan deze uitzonderlijke omstandigheden. En zo blijft covid-19 ons leven dag na dag beheersen of we dat nu willen of niet, al 9 maanden lang. Voor mij een zegen dat er een tuin is, zodat binnen blijven met dit mooie herfstweer geen optie hoeft te zijn. Werken buiten doet deugd! Maar nu ben ik stram en stijf omdat ik gisteren wel veel voorbereidingen voor de winter en de lente van 2021, heb gedaan. Dat moest natuurlijk wel gebeuren, met hulp van de hond. Als ik een putje maak voor een bloembol te planten is dat voor hem een reden om in de overtreffende trap een put te maken. Stiekem bloembollen planten. Het liefst haalt hij de bol eruit om overal te verspreiden en zelf te planten op plaatsen waar ik liever geen bloemen heb in de lente.
Komt er een ander America, zal er een begin zijn van een nieuw beleid? Nog steeds zijn we in het ongewisse wie er de 46e president van de U.S.A. zal worden. Weinig waarschijnlijk dat de 45e president zijn ambtstermijn zal verlengen. Tot grote spijt van deze man, die dan zijn vele verplaatsingen van de Trump Tower in New York naar Mar-a-Largo in Florida of Los Angeles in Californië of een ander golfterrein, zelf zal moeten betalen. Niet dat hij daarom een boterham minder zal moeten eten, want zijn pensioen is nog altijd riant, 210.000$, reisvergoeding, security en nog vele andere voordelen niet bij naam genoemd. En zijn privé vermogen, tot hiertoe niet bekend, is ook wat meer dan waar de modale burger kan over beschikken. Maar regels zijn regels en Air Force One blijft tot nader order ter beschikking van de Eerste Burger. Afwachten wie zich de belangrijkste man op de globe mag noemen.
Ik had gehoopt om het hoofdstuk 'The Greatest President' deze morgen te kunnen afsluiten. Maar 'tussen nu en morgen ligt nog een hele tijd' zei Johann Wolfgang von Goethe (1749-1832), en laat ons hopen dat die tijd besteed wordt aan goed en correct stemmen tellen. Blijkbaar is de slogan 'I'll make America great again' toch iets te diep in het geheugen van de Amerikanen vastgeroest. Stel, dat Mr Trump nog 4 jaar in het Witte Huis resideert, dan is het nog altijd schrik hebben dat hij eens gaat proberen om op een verboden knopje te drukken, gewoonweg om het effect te bekijken. Het is wel de president die zijn volk leerde tweetten en het als belangrijkste communicatiemiddel zag met zijn inwoners, his fellow citizens, en de wereld. De cartoonisten zullen in ieder geval blij zijn dat de mooiste blonde bles van America op post zou blijven. Niet alleen de haarsnit maakt onze golfer zo populair bij de tekenaars. Hij heeft ook een nieuwe kleur van mens geïntroduceerd. Ik leerde in de les aardrijkskunde de verschillende rassen kennen: de blanke, bruine, rode en gele mensen. Nu is er overduidelijke een oranje populatie bijgekomen, maar tot hiertoe nog maar 1 mens gespot met die kleur. Men kan er moeilijk naast kijken want hij woont in het belangrijkste huis van de wereldbol en het wit contasteert goed met zijn kleur. 'Leaving New York' van R.E.M. was deze morgen op de radio te horen, een staat die naar 'Biden' ging. Daarna hoorde ik 'The streets of Philadelphia' van Bruce Springsteen. Die stad in de staat Pennsylvania is nog onbeslist, mossel noch vis, om het woord van de dag te gebruiken. Ik heb dan maar wijselijk de cd van Queen opgezet, die songs voorspellen nooit iets slechts en maken me blij..
Veel ander nieuws valt er niet te rapen. Een duivenveiling waarvan men een miljoenen opbrengst verwacht. Men hoopt vooral op het Chinees geld. Ze zijn verzot op onze Belgische prijsbeesten. Er komt ook bescherming van Langoor, de haas, die met uitsterven bedreigd wordt, zoals zovele akkerdieren. Die moeten echt wel beducht zijn voor de nieuwe maaitechnieken en grasmaaiers die op de velden gebruikt worden. Voor een glimlach richt ik me dan maar weer op de heiligen van de dag. Telkens met verbazing stel ik me de vraag waar al die namen en plaatsen vandaan komen. Ik probeer weer te geven wat al die namen voor herinneringen bij me oproepen. Een zeer plezante bezigheid. Françoise van Amboise, een Franse stad op rijm van de naam. Porfyrius van Efese, porfier is een slijtvast hard gesteente, de kassei. Filologus van Sinope, een filoloog bestudeert met grote liefde de dode talen zoals Latijn en oud-Grieks. Pierus van Alexandrië, 'pieris' een rotsheide plantje. Flour van Lodève gebruikt Engels meel. Vitalis van Bologna eet een kinderkoek. Amantus van Rodez, verzot op amandelen. Een speeltje moet er ook bij zijn: Perpetuus van Maastricht, met zijn perpetuum mobile, een apparaatje dat eens in beweging, uit zichzelf blijft bewegen. Einde
De krant: 11 blz Amerika kiest, 5 blz corona. Verkiezingen: een miljardenverslindende industrie, meer bepaald 2 miljard dollar, voor een democratische vekiezing in de USA. Wraakroepend dat dit bedrag gespendeerd word door twee mannen om baas te zijn in een land dat kreunt onder de armoede, werkloosheid, een penibele zorgverzekering, sociale onrust, en laatst de coronacrisis (die niet bestaat). Heel toepasselijk was het lied op de radio: I need a dollar, van Aloe Blacc. Dat lied werd gebruikt als titelsong van de comedyserie: How to make it in America? Dat hield het maar twee seizoenen vol 2010-2011. Het "Land of the Free and the Brave", zo noemen ze zichzelf graag. Een zin uit hun nationaal volkslied, vastgelegd sinds 1931, toen Herbert Hoover (1874-1964) president was. De eerste strofe ( er zijn er vier) van het gedicht "The Star-Spangled Banner", 'de met sterren bezaaide banier' wordt meestal gezongen. Een gedicht geschreven in 1814 door Francis Scott Key (1779-1843) nadat hij getuige was geweest van het bombardement van Fort McHenry, nabij Baltimore, in 1812. De schrijver koos voor "The Anacreontic Song" een compositie van John Stafford Smith (1750-1836). Een klein weetje: volgens Gore Vidal (1925-2012), schrijver, dramaticus, essayist, is het volkslied een muzikale achtbaan. Het is moeilijk te zingen, de ademcontrole is lastig omdat de tekst geen adempauze biedt. Daarmee verklaarde hij de Amerikaanse gewoonte, om tijdens het zingen, de 'hand op de borst' te leggen en te houden, uit ademnood. De tekst weerspiegelt een beetje de ideologie van de Amerikanen: de eenheid, het patriotische gedachtengoed, de zonden van het verleden wegdoen en uitkijken naar een betere toekomst. Vandaar het succes van de 45e president of America met de slogan: I make America great again!Er zijn ook nog een paar onofficiële volksliederen zoals, America The Beautiful, My Country, Tis of Thee, en natuurlijk God Bless America. Maar The Killers, een Amerikaanse rockgroep zien in hun lied "The land of the free": geen controle op wapens, immigratiepolitiek en raciale spanningen. Voor de volledigheid, The Land of The Free, in The Carab See, or Manhood to Liberty, is het volkslied van Belize sinds 1981. De tekst is geschreven door Samuel A. Haynes (1911-1985) en de muziek is van Selwyn Walford (1899-1977).
Meermaals werd er op gewezen 'ons gezond verstand' te gebruiken. Wel wat is gezond verstand? In Wikipedia staat als eerste vermelding: natuurlijk, onbedorven verstand, zoveel als: luisteren naar de kinderen. Dit weekend was het dus 'eigen belang' versus 'algemeen belang'. Individueel belang op korte termijn versus collectief belang op lange termijn. De roep, dat politiek verantwoordelijk was om de maatregelen van de lockdown sneller door te voeren, had menigeen 'politiestaat' doen roepen nadien. Kijk wat is aangeschaft? Geen WC papier, dat heeft iedereen voldoende. De einddatum van de lockdown is belangrijk: 13 december. Sint Maarten en Sint Niklaas passeren voordien en die moesten toch wel hun voorraad inslaan om al de brave kindjes van speelgoed te voorzien. Dat is de uitleg voor de overrompeling van de winkels!
Iedereen die iets moet hebben van een verzekering, weet dat dit een lijdensweg langs bureaucratische regels, wachttijden, geen antwoord, uitstel, onbekende onbereikbare personen in ivoren torens geplaatst, kan inhouden. Vooral NN, niet voor niks een Nederlander. Iets terugkrijgen of rechtzetten is een lijdensweg en stelt geduld danig op de proef. Alle gesprekken worden opgenomen maar zijn voor de verzekerde nooit dienstig want niet toegankelijk voor de consument, maar genoeg ergernis gespuit.
Vandaag moet een heugelijke dag zijn en worden. Mijn 300e bericht deponeer ik op mijn blog!!!.Dat wil echt wel veel zeggen: 300x 500 woorden, 300x een woord of een citaat of heilige van de dag tegenkomen, 300x plechtig aan mijn desk plaatsnemen bijna tronen, 300x inspiratie voor een verhaaltje. Soms beginnen schrijven zonder weten wat mijn onderwerp zal zijn en het al schrijvend zoeken. Soms met heel veel binnenpretjes beginnen met wat ik allemaal tegenkwam op mijn zoektochten. Zoals deze morgen bij het Vlaamse woord van de dag: ondertas, soutalloore, sous-tasse, telloorke, talloor, teljoor, telloor. Eigenlijk een Frans leenwoord, 'talloir' gewoonweg een hakbord. Er zijn veel woorden die ik als kind hoorde en die nu in onbruik zijn, verdrukt door het ABN dat we moesten spreken om de dialectwoorden weg te krijgen. Iedereen moest dezelfde woorden zeggen en spreken zodat zowel de Limburgers als de West-Vlamingen, en alle tussenliggende gebieden, elkaar konden verstaan. Referentie waren de Nederlanders met hun taal. Mijn leeftijdsgenoten herinneren zich vast wel "Hier spreekt men Nederlands" gepresenteerd door Joos Florquin (1916-1978) Fons Fraeters (1936-2009) en Annie Van Avermaet. Iedere dag 5 min onderricht in het correcte Nederlandse woord, want Vlaams had nog een veel te vele negatieve bijklank als het om woorden en uitspraak ging. Het Hollands moest ingeburgerd geraken. Dus 'telloor' verdween uit ons geheugen en 'ondertas' werd de norm als het gleiswerk moest boven gehaald worden om een koffie te drinken en men het tafelkleed proper wilde houden. Gelukkig is de Hollandse tongval niet doorgedrongen en zijn we nu fier om Vlaams te spreken, een heel gezellige taal. Maar ondertussen zijn er wel veel woorden verdwenen die een verleden van overheersing weerspiegelden. Toch telkens een weerkerend beeld dat andere talen de overhand nemen in onze spreektaal. Nu vooral het Engels dat dominant aanwezig is en ons Vlaams weer verdringt. Is er nù iets Vlaamser dan een koffie met een speculooskoekske? Nee toch. En toch zullen we moeten spreken van een 'biscoff' een 'biscuit by the coffee'. Het bedrijf wil mondialiseren, de expansiedrang is te groot geworden en daar past onze Vlaamse taal niet bij, dat enkel begrijpbaar is in de Lage Landen. 'Speculaas*'is de Nederlandse naam, 'speculoos*' is de Vlaamse benaming, maar niet verstaanbaar in de rest van de wereld. Ik ga nu mijn tasje koffie drinken en mijn onderbordje gebruiken om mijn lekker koekje op te leggen en het zal geen 'biscoff' zijn. Dat is momenteel een beetje uit de gratie.
*Het verschil zit in de kruidenmengeling die de Nederlanders hadden door hun overzeese gebieden en die in Vlaanderen te duur waren om te kopen. Er werd een alternatief gevonden maar de naam duidt het verschil van ingrediënten en kruiden aan.
Ik kijk naar de vrolijke kleuren van een azalea en denk aan de chrysanten die moeten wachten om op het graf van Roger en Maria te prijken. Kerkhofblommen, hoe mooi hun kleur of bloem ook is, ik kan er niet toe bewogen worden om die uitbundige bloempotten in mijn nabijheid te hebben. Onlosmakelijk zijn ze verbonden met dierbaren die ik in een dodentuin bezoek. Ondanks de vele jaren, is er nog altijd een 'plekker' op mijn hart nodig. Deze dag ga ik met muziek opluisteren. Ambiance van het enige echte podiumbeest, de enige echte great pretender, de enige echte performer: Queen met Freddie. Ik ben in het bezit gekomen, dank zij mijn goede vrienden, van de cd met live-optreden in Rio in 1986. Niet dat ik mijn ouders daar een plezier mee zou doen, die hadden liever Bob Benny, Marva en hun laatste jaren met liedjes van Helmut Lotti goes Classic. Maar ik heb vandaag 'swing' nodig en uitbundigheid. De joie de vivre die Queen altijd uitstraalde tijdens hun performances. Goede beat, de soft beat waar ik van hou. Op de radio hoorde ik dan weer de ingetogenheid en tristesse van Leonard Cohen (1934-2016) met 'You want it darker', een release enkele dagen voor zijn overlijden. En 'Sammie' van Ramses Shaffy (1934-2009). Beide liederen lopen niet over van blijdschap. Ik heb echt wel een Queen nodig om me goed in mijn vel te voelen.
De gaste in het programma 'Alleen Elvis blijft bestaan' van Thomas Vanderveken, Dr Eva Van Braeckel, pneumologe, muco- en longspecialiste, heeft me echt ontroerd. Met een ongekende uitstraling van rust, maakte ze duidelijk wat de impact en gevolgen zijn op ons zorgnetwerk van deze pandemie en het gevecht van de mensen die besmet zijn met covid-19. Niettegenstaande al de andere '...logen' iedere dag al maanden uitleg komen geven is zij voor mij, de eerste en enige geweest, die het virus en het dagdagelijkse gevecht ertegen op alle fronten, zo scherp naar voor kon brengen. Meer dan bewondering heb ik voor haar, gewoon omdat ze privé ook een zware rugzak torst.
Terug een nieuwe poging om onze 'Vlaamse Canon' in te vullen. Een pluralistische, onafhankelijke commissie, onder leiding van historicus Emmanuel Gerard, moet tegen 2022 uitmaken wat nu het belangrijkste kenmerk is van een Vlaming en wat we allemaal moeten weten en kennen. Daarvoor is er een panel samengesteld met 8 geleerden van allerlei slag: historici, taalkundigen, kunstkenners...Een bont gezelschap die de belangrijkste gebeurtenissen uit onze rijke cultuur en geschiedenis zal verzamelen en in punten zetten. Elke Vlaming moet die van buiten leren, een beetje zoals de tien geboden van de Kerk. Dan pas zal een Vlaming, een Vlaming zijn! De eerste conferentie is de vastlegging van de datum en plaats van de volgende bijeenkomst. Bezigheidstherapie van geleerden. Wie er zeker en vast niet zal bijhoren is de Ier, Sean Connery (1930-2020) alias James Bond, personage van Ian Fleming (1908-1964). Die schreef niet in onze taal en al zeker niet in het Vlaams niettegenstaande zijn naam dat suggereert of zou doen vermoeden.
Mijn bovenbeste buurvrouw is al op stap geweest met de hond, mijn bovenbeste buren hebben al gespeeld met de hond en ik heb al ballen gegooid in afwachting van de weekendkrant. Eigenlijk was ik zinnens een klaaglitanie op te zetten, genre die van aanroeping van alle heiligen. Door de regeringsbeslissing van gisterenavond, was ik echt een beetje down, een klein dipje, nu er weer een rem komt op bezoeken. Wiet Van Broeckhoven (1949-2019) zei: een politicus heeft voor elk probleem een oplossing: simpel, duidelijk en soms verkeerd voor de mensen! Maar het lezen van de krant zorgde ervoor dat ik alles weer eens in een ander perspectief moest bekijken. In het Hoge Noorden begint rondom deze tijd van het jaar en dat tot medio Februari, een duistere en donkere periode. De zon komt niet meer op of alleen eens piepen met een streepje. Die mensen klagen ook niet maar voorzien allerlei leuke activiteiten binnenshuis om die sombere, lichtloze, eenzame dagen door te komen. Door de lockdown moet ik op dezelfde manier reageren en leuke bezigheden zoeken al is het maar veel taarten bakkken en opeten. De kilo's moet ik er dan iedere dag wel afwandelen. Buitenkomen is toch altijd een must: andere horizonten zien, eens uitwaaien, beentjes strekken, en de aanmaak van vitamine D. Hoe zegt het spreekwoord: niet klagen of zagen, maar bidden om kracht!. Daarom keek ik weer eens of er geen inspirerende heilige te bespeuren viel. En ja hoor, eentje dat zelfs jeugdherinneringen opriep. Saint Quentin, Sint Kwintens, zijn voorspraak werd en word ingeroepen om genezing bij kinkhoest, koorts, waterzucht en zelfs ten gunste voor drachtige merries. Maar belangrijker is dat in Saint Quentin, een stad in Noord-Frankrijk halverwege Brussel en Parijs, de bronnen te vinden zijn van de rivieren de Somme en de Schelde. De Somme, geassocieerd met de Slag aan de Somme in 1916, tijdens WO I, met meer dan een miljoen doden. De Schelde, gekend van De Stad aan de Stroom. Mijn vader vond dat de bron niet zo heel ver verwijderd was van de grens en wilde de stad wel eens bezoeken waar zijn duiven gelost werden tijdens het vliegseizoen voor de prijzen. Onvermijdelijk moest er ook wildplassen aan te pas komen in dat kleine bronnetje dat een zo majestueuze rivier zou worden in Vlaanderen. Toen bestond 'wildplassen' niet, dat was water voorzien aan de natuur. Het was voor mijn lieve papa belangrijk dat hij zijn bijdrage leverde om voldoende water naar Antwerpen te brengen. Dat deed hij met veel plezier en met gemonkel van de kinderen (2). Mijn moeder stond er toen een beetje gegeneerd bij.
Ik vond bij Wiet ook de plezantste spreuk van de dag. Haan tegen hen: maak a.u.b. geen ruzie waar de eieren bij zijn.
Bij de korte en sombere dagen vind ik het van belang alle uren en minuten 'licht' mee te pikken. Ik ben vroeg uit de veren, ik ben een ochtendmens. Ik probeer zo veel mogelijk zonlicht op mijn huid te krijgen en frisse lucht te happen. Aan zee lukt dat heel goed door de wind die alle stof doet verdwijnen, meestal richting binnenland. Soms zeggen ze dan 'ja, maar de zon schijnt niet'. Mijn antwoord is steevast, moest de zon er niet zijn zat ik altijd in het donker. Soms is ze niet te zien door de wolken, maar haar (dan onzichtbare) stralen priemen er zich wel doorheen. En 'somber' is onze maatschappij wel geworden. Mistroostigheid troef. Zelfs Van Daele doet mij een beetje triest voelen met het nieuwe woord dat ze vooropstellen: testsamenleving. Een maatschappij waarin alleen gezonde, niet besmettelijke personen, die dat met een negatieve virustest kunnen aantonen, kunnen en zullen aan bepaalde activiteiten mogen deelnemen. Laat ons hopen dat dergelijk doemscenario nooit werkelijkheid zal worden. Wat leer ik nog vandaag? De 'salamitactiek' die de regering handhaafde oftewel de 'schijfjesbeslissingen' van de laatste weken en dagen. Vandaag is er sprake van een 'lasagne lockdown'. Een opsluiting, afsluiting, insluiting en alle sluitingen, nu niet in schijfjes maar in lagen. Maart, april, mei, we waren het allemaal zo moe en beu om binnen te blijven, niet weg te gaan, de mensen te ontwijken. Iedereen keek uit naar het leven van vroeger. Dat wilden we terug en hebben er naar gehandeld. Iedereen heeft zijn steentje bijgedragen voor een nieuwe lockdown, door ons ongeduld. Het is nu cool down of cooling down. De term die sportlui gebruiken na een inspanning om het lichaam terug tot rust te brengen. Nu hebben we het woord nodig voor onze geest. Geen protesten, geen gemaar, geen uitzonderingen, maar aanvaarden dat we weer veel beperkingen hebben in ons openbare leven en dat we daarbij rustig moeten blijven en hopen dat Covid-19 haar biezen pakt. Niet mensenschuw worden, geen paranoia krijgen. Bij elke uitstap een masker opzetten zal al een hele opgave zijn en toch de boodschap voor eenieder. Jean Jacques Rousseau (1712-1772) filosoof, schreef: de mens is vrij geboren en toch ligt hij overal in ketenen. En Nicolas de Chamfort (1741-1794) aforist, zegde: het is gemakkelijker sommigen dingen in de wet vast te leggen dan ze te wettigen.
Maar ontspanning is ook nodig en voor mij is dat koers. Een etappe in de Ronde van Spanje, de Vuelta, bekijken en wachten tot de 'rode vod' van de laatste kilometer in zicht komt. Ik vraag me af voor wie ik vandaag kan juichen. Lachen moet ik ook doen. Daar zorgt mijn hondje voor. Want ondanks alles: een dag niet gelachen, is een verloren dag.
In de pletsende regen zijn de werkzaamheden in de tuin gestart. Francis en Odette hadden een ongeloofelijke vernielzucht. De tuinomheining moest er aan geloven. De spandraden van de afscheiding, het canvas, alles aan flarden. Dat zijn geen dringende werken en kon wat uitstel verdragen. Vandaag zal alles weer in orde zijn maar in de kou en de regen is het niet gezellig voor de tuinman. Ik kom vandaag ook niet meer dan nodig buiten. Mijn hondje is terug oogverblindend wit en ik zou dat graag een paar dagen zo houden. Maar met dergelijk weer is het moeilijk hem zijn stralende vacht te laten houden. Vandaar een beetje lui zijn: hij dik tegen zijn goesting lui en ik geen goesting om nat te worden.
Hothouse Flowers zong deze morgen 'Don't go'. Een lied dat ik normaal gezien heel graag hoor. Maar today wil ik alleen maar zeggen, corona go go go. Ieders leven wordt weer aan banden gelegd zolang dit scharminkel hier blijft rondzweven zonder te zien waar dat beest vertoefd. Weer thuis amusement zoeken en zorgen voor veel maskertjes binnen bereik van de handen, oren en mond. Het ontsmettingsproduct mag ook niet te ver uit de buurt staan, liefst binnen handbereik. 'Don't Go' kan wel geroepen worden door de 50-jarige mannen die last hebben van de penopauze en zichzelf nog eens een jeugdig imago willen bezorgen, een driestheid aan de dag willen leggen en terug snelheid in het leven willen. Er is het twijfelachtige verder bestaan van een iconisch symbool voor die leeftijd: Harley Davidson. Nu zullen er wel een paar haren ten berde rijzen van deze overjaarse pubers want de Harley wil hen doen trappen! Weliswaar met een E Bike, maar trappen is toch minder stoer dan plat op een reusachtige luidruchtige machine te liggen. Al trappend indruk maken op een jonge deerne heeft niet hetzelfde effect als ronkend voorbij stuiven op twee wielen. In hun bestaan bedreigd door de tegenvallende verkoopcijfers moesten er noodoplossingen gezocht worden. Gevonden in het fabriceren van de rage van het moment: een doodgewone fiets. Weliswaar electrisch en met de beroemde en mythische naam: Serial 1. Maar geduld jonge mannen van middelbare leeftijd, pas in maart-april 2021 zou het vehikel beschikbaar zijn.
Graag zien, is het woord van de dag. Het kindje dat op komst is bij mijn petekind zal zeker en vast graag gezien worden en welkom zijn in de ganse familie. Graag zien, het juiste woord op de juiste dag.
Gisteren was een speciale dag op verschillende fronten. Eerst het bericht van het bezoek van de kunstenares-prinses aan haar biologische vader en zijn vrouw. De foto van de ontmoeting is toch wel opvallend te noemen. Het interieur moest echt koninklijk ogen en warmte uitstralen, met alle familiefoto's, betekenisvolle schilderijen en tekenen van diep geloof. Nadat alle feesten in hun leven waren uitgefeest is er de vergeving voor elkaar en de terugkeer naar de Kerk. Filip Feyten citeert hierbij een bijbeltekst om de vreugde in het Belgische Episcopaat te onderlijnen en te illustreren: Luas 15:7 " in de hemel is er meer vreugde om 1 zondaar die tot inkeer komt dan over de 99 rechtvaardigen die geen inkeer nodig hebben". De setting van de personages was ook ongewoon. Stijfdeftig zaten ze er met z'n drietjes bij. Het huiselijke geluk moest ervan afdruipen. Mijn fantasie fluistert: Delphine heeft misschien, "Dag Vreemde Man" van Ann Christy (1945-1984) gezongen. Ik kijk eens goed naar de stiefmoeder. Ze was blijkbaar zomaar in de eerste de beste zetel geploft en heel ongemakkelijk terecht gekomen op haar kussen. Waarschijnlijk ook met tegenzin ingegaan op de koffie en koekjesvisite die haar echtgenoot georganisserd had. Dat maakt de handtas rond haar nek wel duidelijk. Zo kon ze sito presto verdwijnen na de fotoshoot. Enfin, na al die jaren is er een uitgestoken hand naar het kind dat 10 jaar kon genieten van zijn aandacht en daarna abrupt werd verstoten om dynastieke redenen. Mijn laatste woord hierover, met een afgeleide van het Vlaamse woord van de dag 'flitsmarathon': liefde is als een flitspaal, het komt onverwacht en kost je veel geld.
Tweede belangrijke gebeurtenis: verdere inkrimping van de vrijheden. Dringend nodig want de brand moet nú geblust worden. Daarom nog niet vandaag, nee, we kunnen het vuur laten smeulen tot vrijdag middernacht. Dan hebben we 14 dagen de tijd om het met man en macht te blussen want de scholen gaan dicht, ontspanning is aan banden gelegd en zoveel mogelijk thuiswerk. Dat was de teneur van de spreekbeurt die een belangrijk man van Vlaanderen aan zijn onderdanen meegaf vanop zijn kansel. Daarmee aangevend dat hij twijfelt aan de waarachtigheid en de ernst van deze epidemie. Er mochten, op zijn aanwijzen, nog een paar sprekers wat toelichting geven over de besloten beperkingen. Teneur van de persconferentie: het is onmogelijk hetzelfde te doen als het hoofdstedelijk gewest of onze Waalse broeders. Covid stopt immers aan onze Vlaamse grenzen. Ik stel vast dat de 'nonbelievers' beslissen over mijn gezondheid! Er dreigt nu ook een tekort aan zorgverleners op alle niveaus. Mijn suggestie: de BV's die juist stoppen met hun 'echt beroep' dat ze een paar weken uitoefenden, inschakelen in de zorg waar ze al hun stage gedaan hebben. Dat zou pas onbaatzuchtige hulp zijn. De Vlamingen zijn verstandige mensen, de meesten toch, en weten dat 'blijf in uw kot' nog altijd geen loze slogan is. Zie zo, zo zie, ik heb gesproken. Nu naar de trimmer om hondje een mooi kapsel aan te meten!
De zee rimpelt altijd, zelfs als ze kalm is. Mijn huid ook, soms meer soms minder, afhankelijk hoe de nacht verlopen is. Deze morgen was het één rimpel van het lachen. Dat is gisteren in de loop van de dag begonnen bij het bekijken van een hilarisch filmpje, doorgestuurd door broer/schoonzus. Onmogelijk de inhoud te beschrijven. Het zien is het belangrijkste en zeker de omstandigheden. Maar tranen met tuiten weende ik nog, eens ik in bed lag. Het beeld van een hond die het kunstgebit van zijn baas in zijn muil had bleef op mijn netvlies plakken. Ik zie telkens het beeld verschijnen van het beestje met een perfect kunstgebit. Een groep, die zoekt naar hilariteit, gekke filmpjes, home video's, sketches, komische acts, wonderen van de natuur en al diets meer, zenden die dan door. Soms verzuip ik in de prentjes, commentaren op alle gebeurtenissen en personen. Een selectie moet ik af en toe doen, maar er zitten ook pareltjes bij om te koesteren. Ik weet dat ik bij een slecht moment, zoals iedereen wel eens heeft, de hond zal bovenhalen om me van mijn zorgen af te helpen. Want, zegt G.M.: "hij probeerde zijn zorgen te verdrinken, maar ze kunnen allemaal zwemmen als ratten". Ik haal de drank niet te voorschijn, ik wil liever eens goed lachen en wandelen om donkere wolken opzij te schuiven. Ik ben op zoek gegaan naar G.M. = Good Morning, alias (?) Ans van Wieren, met allerlei mooie zinnen en waarheden. Tot daar mijn lachrimpels.
Trachten te ontsnappen aan de lectuur en woorden over de pandemie is een echte opgave. De 'zwerfkapjes' die we niet 'vastgrabbelen' als we ze afdoen en zomaar laten rondslingeren. Die maskertjes bevuilen onze zeeën, rivieren, velden, maar ontluisteren ook onze straten. Dat is 'kak', heel ambetant, vervelend en rot, anders gezegd, shit. Ook weer een nieuw woord voor de horeca: ijskastcompensatie. De vergoeding die restaurants, bars, cafees zullen krijgen voor de waardevermindering van hun levensmiddelen.
Onlangs zijn in Nederlands-Limburg 5000 'kopvoorns' uitgezet. Opgekweekt in een eigendom van het Instituut voor Natuur-en Bosonderzoek in België. Ze noemen zichzelf 'De Ark van Noah'. Ze proberen met uitsterven bedreigde soorten, 8 vissen-en 2 paddensoorten, te redden. De biologen, wetenschappers pur sang, met een grote dierenliefde, bulken ook van de inspiratie en fantasie bij de naamgeving van de dieren. Waar ze zich op baseren om een dier een onuitspreekbare en belachelijke naam te geven, weet ik niet. Ik kijk naar de foto's van een 'vroedmeesterpad' die op geen enkele wijze trekken heeft van een vroedmeester in de materniteit. Een 'knoflookpad' heeft niet eens de kleur van de groente, ook niet de vorm. De geur kan ik niet uitmaken, voorlopig ruikt mijn krant nog altijd naar inkt. Een vis bestempelen ze ook als 'rivierdonderpad', misschien maakt ie hetzelfde lawaai als een onweer. Tot zover nieuws over de beroemde kwekerij in Linkebeek.
Ik kreeg juist een berichtje van de hereniging in Belvédère van stiefmoeder Paola, papa Albert en nieuwste (stief)dochter 'Delphine'. Het geluk weze me hen.
Mijn hoofd was wakker om 5u, mijn lichaam nog niet. Ik ben in bed blijven liggen omdat er een vraagstuk, in een late mail stond. Languit en warm tussen de lakens is een ideale manier om ongestoord mijn hersens van a naar b te sturen. Mijn goede vrienden sturen regelmatig een mail met wissewasjes en wetenswaardigheden. Dit keer met een uitdaging, om moeilijke woorden eenvoudig uit te leggen. Niks moeilijks, aan zal je denken: je raadpleegt wikipedia en de oplossing en verklaring is voor je uitgewerkt. Nee, dan ken je me niet. Een verklaring door een ander gegeven snap ik dikwijls niet. Ik begrijp pas iets goed als ik mijn eigen woordenschat kan gebruiken en het dan verkort en juist kan neerschrijven. Het woord: solipsistisch, met als toevoeging 'lulkoek'. Ook, überhaupt, fundamentele, operatiestatistiek, dat alles in 1 klein paragraafje. Mijn eerste gedachte was: zoiets lees je toch niet voor het slapengaan? Maar ik wist ook dat mijn antwoord op een filosofisch tractaat moest lijken. En filosofie is ingewikkelde explicaties geven aan simpele dingen. Vooraf wil ik klaar en duidelijk zeggen dat ik geen filosofe ben, noch een denkeres, noch een wijsgerige. Ik heb geen Latijn noch Grieks gestudeerd de talen bij uitstek, noch heb ik voldoende wetenschappelijke kennis van Frans, Engels of Duits, de andere talen die grote 'denkers' gebruikten. Voor mij is 'le Penseur' zoals Rodin (1840-1917) hem sculpteerde, de ultieme wijsgeer: alleen denken, niks zeggen. Er zijn dus weinig 'penseuses' te vinden. Ook is het Nederlands geen taal om te filosoferen, het is de taal van het leven in Vlaanderen, zonder ingenieuze woorden en structuren, alleen moeilijke vervoegingen. Komen er toch al eens onduidelijke en complexe woorden voor, dan zijn het importwoorden. Toch proberen. Net zoals de 2 filosofen van 'Iedereen Beroemd' wekelijks een robbertje denkoefeningen doen over benullige en onbenullige zaken. Beginnen bij het begin, solipsisme, van 'solus' 'alleen' en 'ipse' 'zelf'. Dat is de term gebruikt voor 'eenling' of ook een theorie voor en van egoïsme, "ik ben de realiteit". Het geloof dat er 1 enkel bewustzijn bestaat en dat is dat van de waarnemer. De vragen: wat is reëel, wat is een schijnbare werkelijkheid, wat is een begoocheling? Bestaat alles rondom ons echt? Zijn de dingen en mensen rondom mij het gevolg van hersenspinsels in mijn hoofd? Dat er 'lulkoek' achter dat woord komt, begrijp ik stilaan beter en beter. Misschien is een bekende 'solipsist' onze Greatest President of all? Alleen het bewustzijn van deze man, is volgens deze man, echt en geen complot. Alles buiten zijn gedachten, zijn leefwereld, zijn realiteit is slechts een illusie, een fata morgana en bestaat niet. Ik heb zo een beetje weergegeven wat ik daarover dacht, en het is een moeilijke denkoefening, eigenlijk te veel voor mijn verstand. Maar ik haal troost uit de woorden: "Je pense, donc je suis" van René Descartes (1596-1650) en Jean Paul Sartre (1905-1980) verbeterde dat, "Je suis donc je pense". Dat is nu juist zo plezierig en plezant aan wat denken, fantasie gebruiken en hopelijk iemand die begrijpt wat ik bedoel.
