Ik ben weer vertrokken voor mijn vertelsels, op een vrijdag dit keer. Natuurlijk volg ik de weekdagen in hun volgorde en ik kan moeilijk vertellen wat er de zaterdag gebeurt want die is nog niet begonnen met bestaan en zoals jullie kunnen lezen is dat alles zever in pakskes om niet te moeten zeggen dat er weinig of geen nieuws te rapen valt op deze tweede dag van een verlengd weekend. Dan is het de gelegenheid om niet vermelde items van de vorige dagen eens kont te doen. En dat zijn er nog al wat. De meeste van die onderwerpen hadden wat meer woorden nodig dan een loutere vermelding en aangezien ik meesten tijds mijn zelf gekozen maximum van 500 woorden per blog had opgebruikt, zijn er toch wat faits divers blijven liggen. Zoals mijn geliefde van Dale die met allerlei nieuwerwetse woorden graag wil uitpakken, zoals dubbieparkeren. En heel af en toe, heel onschuldig, eens een 'oud' woord terug in de belangstelling brengen: formicofilie. Ik had daar nog nooit van gehoord en niet verwonderlijk dat ik deze seksuele afwijking niet kende. Ik ben geen psychiater noch psycholoog die 'cases'moet bestuderen en oplossingen moet vinden. Het is een woord dat in 1986 gelanceerd werd door John Money. Het woord is een samenvoeging van het Latijnse 'formica = mier' en het Griekse 'philia = liefde. Hij omschreef het ziektebeeld of afwijking als 'seksueel opgewonden geraken door de prikjes van kleinere insecten zoals mieren of slijmerig kruipen van ongewervelden zoals slakken'. De kleine prikjes of het gladde kruiperige gevoel van de beestjes, die plaatsnemen op de genitaliën of andere gevoelige lichaamsdelen, kan sexuele opwinding en een orgasme veroorzaken. Alzo zegde de dokter bij de uitvinding van zijn woord. Ik ga de test van 'is dat waar?' niet uitproberen. Maar ik heb wel een nieuw ziektebeeld leren kennen. Wat is er nog op het schap blijven liggen? Sumoworstelen. Ik heb nu ook sporttelevisie op de kabel en dat doet me kennismaken met allerhande vreemde sporten zoals deze Japanse vorm van 'worstelen'. Twee kolossen van venten, ruim elk 150 kg droog aan de haak gewogen, bestrijden elkaar in een cirkel van 3m. Deze mannen dragen een kunstig aangespannen kleurrijke lendendoek. Het gevecht bestaat erin de tegenstander uit de cirkel te kieperen onder het alziend oog van de prachtig uitgedoste scheidsrechter. Die draagt echt wel een kostbaar gewaad, een soort kimono voor mannen, gemaakt van de mooiste en beste kwaliteit zijde en de mooiste kleuren. Sinds de 15e eeuw organiseerd men deze worstelevenementen met heel veel kijklustigen en supporters. De vechters hebben in mijn ogen een luxe-leventje: 3u training in de ochtend, 2 dagelijkse maaltijden van 8000cal elk. Na elke maaltijd een serieus dutje doen met zuurstofmasker op. Zoals op de vorige pagina's ook al te merken, ik zap graag en weet zo ook wat er zoal in de wereld te koop is. Nu ga ik, zoals de sum-man na zijn eten, een dutje doen. Niet onder een O2 masker maar met een open venster om zeelucht in te ademen. Tot morgen
Hallo lieve luitjes allemaal, een goedemorgen morgen. Jullie moeten nu niet denken dat ik een paars pakje aangedaan heb om het deuntje van Nicole & Hugo te kwelen om jullie, dierbare luitjes, al zingende een goede morgen te wensen. Evenmin doe ik daar de beroemde danspasjes bij, al zou ik die nog kunnen doen op mijn leeftijd, ze waren vrij simpel. Gewoon een goede morgen wens ik jullie allemaal toe op deze krantenloze donderdag. Het is een feestdag, de tegenhanger van de '1 mei'vieringen. De christelijke arbeiders hadden ook een dag nodig om 'arbeid' te vieren en op die dag niks te doen. Congé payé, maar ditmaal georganiseerd vanuit kerkelijke hoek. En dat begon met de encycliek 'Rerum Novarum' (Nieuwe Dingen) uit 1891 en geschreven door Paus Leo XIII, in de wereld Gioaccghino Pecci genaamd (1810-1903). Een intellectueel man die in zijn pauselijke omzendbrief de richtlijnen gaf voor de 'sociale leer' van de Kerk. Dat was nodig omwille van de 'industriële revolutie' die volop aan de gang was en een grote impact had op het dagelijkse leven van de bevolking, dat zich niet meer louter rond de kerktoren afspeelde. Voor mij zit er de volgende dagen niet veel congé in, en de payé evenmin. Nog eventjes genieten van de grote rust, tot de familie binnenstormt. Dan is het weer alle hens aan dek, al is het dan maar één hen die klaar moet staan om de storm op te vangen. Mijn goed gestructureerde leventje, wordt overboord gegooid en dat levert net geen chaos in 'pijltjesland'. Er zal weer over veel getaterd worden, over grote en kleine dingen, belangrijke en onbelangrijke voorvalletjes. Waarschijnlijk over de speler-coach-trainer die uit de paarse ploeg gebonjourd is. Weliswaar vriendschapppelijk, zoals dat genoemd wordt. Maar zo veel hanen, miljonairs en miljardairs samen, kan nooit een goede samenwerking opleveren of een goede visie op het ploegspektakel opleveren. Misschien ook eens filosoferen over 'Zijn' en 'Tijd', het meesterwerk van Martin Heidegger (1889-1976) waar ik het vorig jaar over had. Zijn citaat "het meest zorgwekkende aan onze zorgelijke tijd, is dat we nog niet aan het nadenken zijn " vind ik nog altijd heel actueel. Niemand neemt eens de tijd om na te denken over oorzaak, gevolgen en de handelingen die daaruit moeten volgen. Waarom dat zo is? We zijn I'ters en internetters geworden en Pablo Picasso (1881-1973) verwoord het zo: computers zijn nutteloos, ze geven alleen maar antwoorden. Ook het woord 'hebben' primeert de wereld, de maatschappij, de mensen: eten hebben, huis hebben, geld hebben, macht hebben, alles hebben. Natuurlijk zullen er ook plezante voorvalletjes verteld worden, want het leven zelf is een aaneenschakeling van ernstige en lachwekkende gebeurtenissen. En als elkeen zo'n mopje kan vertellen, zijn het weer aangename uren en dagen. Tot morgen
De zoveelste schietpartij in Amerika. Wanneer wordt die wapenlobby aan banden gelegd? Tieners die tieners en kinderen vermoorden, voor wat, waarom, om wat? Het zoveelste game dat ze in het echt willen spelen en geen rekening houden met de impact van hun daden. Een bloeddorstig fictief internetspelletje, nagespeeld in het echt. Weeral zoveel ouders, broers, zussen die een trauma moeten verwerken. En zo gebeurt er iedere dag wel iets dat de vrolijkheid van het bestaan wegneemt. En toch wil ik niet negatief door de rest van mijn leven gaan en probeer ik ook wat gezelligheid, vreugde en een lach, iedere dag weer, in mijn blog te brengen. Mijn goede nieuws is, dat ik gezond ben. Dat is na mijn 6 maandelijkse check-up weer eens gebleken. Alleen wat kalm aan doen met gesuikerde en vette voedingswaren. Daar behoort natuurlijk het zogenaamde 'comfortfood' bij, troostvoedsel zoals ze dat noemen. Ik zal wat minder verdrietig moeten zijn om pietluttigheden, me wat minder blauw ergeren aan tv-programma's of aan slechte chauffeurs op de baan. Ook niet langs de bakker passeren, geen ingrediënten meer meebrengen om taarten te bakken en de bickyburgers bij de frituur laten liggen in plaats van ze op een bankje op den dijk op te eten. Kleine verstervingen doen als het ware al is het geen 40 daagse vasten meer. Dat zal niet voor de eerste dagen zijn want er komt bezoek. Mijn scoutsvolk zakt nog eens af naar de kust. Foerageren is dan de job van mama/oma deze dagen. Deze morgen heb ik al aangeschoven aan het grootwarenhuis. En ik heb duchtig gefoeterd omdat het een overvolle bedoening was. Enfin, ik ben niets belangrijks vergeten, zoals de kaasblokskes, de pickles-chips en de koekjes met een schuimpje afgewerkt met chocolade. Vandaar dat mijn kleine vasten pas nà het O.L.Heer Hemelvaartweekend kan beginnen. Ondertussen ben ik weer zoet gehouden door een overvloed aan nieuwe woorden waar van Dale zo graag en zo kwistig mee uitpakt. Gelukkig, en helaas voor de bedenker, zijn ze geen lang leven beschoren: onderzoekspopulisme, wokistisch, dwangpomp, traumatelevisie, doofpottelefoon. De nieuwe woorden corona-gerelateerd zijn verdwenen, en deze woorden zullen ook geen lang leven kennen. Het is 'in' en 'hot' om voor elk voorval een nieuwe terminologie op te starten, enfin daar houdt de redactie van 'den dikke' zich graag mee bezig. Als ik dan kijk naar het Vlaamse woord, is dat er eentje waar best wat nieuwe woorden voor bedacht kunnen worden. Hoeveel betekenissen heeft 'steken' niet? In de bak steken, de keuken in't nieuw steken, een bij die steekt, een tandje bij steken als er harder moet gewerkt worden, beleefdheidshalve een bord leeg eten en proberen het in de overvolle maag nog bij te steken, steken opzetten bij het breien. Een steek kan je krijgen in je 'zij' bij het sporten. En sport is op een goede manier omschreven door Hanske Wiegman: Wandelen is als spellen van een boek, autorijden is als het lezen van een résumé, maar fietsen is als het beleven van het boek. Tot morgen
De euforie van zoveel sterren meer op culinair gebied is weer een good newsshow voor alle gourmands in ons landje. Als de uitreiking van de Michelinsterren al uitgebreid beschreven staan op p.3 en 4 van de krant, dan is alles stillekesaan z'n oude vorm aan het aannemen. Met een vingerknip zo een ster gewonnen of er eentje kwijtgespeeld. De oeroude culinaire tempel van ons landje, 'Comme chez soi', nu nog 1 ster, heeft wel een naam die niet van toepassing is voor wie er wil gaan eten of er niet kan gaan proeven omwille van de prijzen. Het is dus echt niet 'zoals bij jou' wat op de tafel komt, wat de naam wel suggereert. Zijn ze blij met hun verlies? De dochter van de big chief verwoordde het alzo: kijk het is niet onze gewoonte gras onder het bord te leggen!!. Dat impliceert dus dat de 2 en 3 sterreneethuizen eerst naar de wei gaan om wat hooi of gras te maaien en dat als extraatje gebruiken om alles te kruiden, te kleuren en op te smukken. Op een andere pagina van de krant staat dan een ander verhaal, over de gewone sterveling die dagdagelijks zijn eigen eenvoudige maaltijd moet bereiden. Voedsel, brood, frieten, gewone kost dus, ingrediënten, alles wordt duurder, alles slaat op. Er is een toename in ons land van de voedselbanken en de voedselpaketten omdat de mensen niet voldoende geld meer overhouden om een minimum aan voedsel in huis te halen. Gelukkig nog geen hongersnood zoals op het Afrikaanse continent omdat de bevolking de prijzen van het graan uit Oekraïne niet meer kan betalen, een gebrekkige aanvoer door de oorlog, en de corruptie van van de bestuurders. Wat ziet men dan op de Meir in Antwerpen? Een broodjeszaak, waar de manager plastieken zakken, vol met niet verkochte broden, pistolets en koffiekoeken, gewoonweg in de vuilbakken kiepert en alles op straat zet in het zicht van de passanten. Verontwaardiging alom om zoveel verspilling van goede etenswaren.
Het filmfestival van Cannes loopt van 17-28 mei 2022. Er zijn drie Belgische inzendingen die meedingen naar 'De Gouden Palm'. Met er een beetje over te lezen dacht ik aan vroeger toen er wekelijks 'Première' op de beeldbuis kwam met het meest recente nieuws en roddels van acteurs, actrices en de nieuwste films. De eerste presentator was Roland Verhavert (1927-2014) een filmregisseur, maar daar heb ik geen herinneringen. We hadden toen geen tv thuis. Hij presenteerde het programma van 1953-1962. Hij werd opgevolgd door de knappe man Jo Röpcke (1928-2007). Die deed de interviews met de cast, cineasten, regisseurs en scenaristen van 1962-1991. Na hem kwam Roel van Bambost, de helft van het zangduo en kleinkunstenaars 'Miek en Roel'. Tot 1996 was het nog altijd het wekelijkse filmmagazine maar dat veranderde toen het een nieuwsitem werd op woensdag. Tot 2008 was Roel 'the host'. Vanaf 2008 was het de zeer betreurde Ward Verrijcken (1973-2020) die het presenteerde. Sindsdien is het Lieven Van Gils die onze filmhonger moet stillen in zijn wekelijkse kleine rubriekje. Tot morgen
"Loslaten wil zeggen, het leven als leven te aanvaarden: niet te vatten, vrij, spontaan, en grenzeloos". Een les tijdens het 'Zen'onderricht. Zen is een vorm van boeddhisme dat vooral de nadruk legt op meditatie, om inzicht te krijgen in de eigen ware aard en zo de weg te openen naar een bevrijde manier van leven. Loslaten, is een belangrijk woord. Sinds zaterdag ben ik op zoek naar woorden, citaten en gezegdes die troost kunnen bieden aan ouders die het overlijden van een kind meemaken. Het besef is er meer en meer dat dit bijna onmogelijk is. Dergelijk verdriet vind geen troost in woorden. Alleen het bij elkaar zijn als gezin biedt de nodige hulp: ouders, broers, grootouders die nu de steun en toeverlaat zijn van elk gezinslid, samen en apart. Mijn poging om over iets luchtigers te schrijven lukt niet en daarom wil ik over een moderne heilige iets zeggen. Net zoals de martelaren van het jonge Christendom, stierf deze bisschop de marteldood voor zijn overtuiging: Oscar Romero (1917-1980). Als vertegenwoordiger van de 'Bevrijdingstheologie', die 'de zonden' waar de kerk soms kwistig mee strooit, vertaalde naar de sociale onrechtvaardigheid die al eeuwenlang, Zuid-Amerika in zijn greep houdt. De priesters, bisschoppen en andere kerkelijke verantwoordelijken, verdedigden en kwamen de straat op, om de arme boeren die blootstonden aan uitbuiting, onderdrukking, mishandeling en willekeur van de grootgrondbezitters, daadwerkelijke steun te verlenen. Het leger en de politieke leiders, omdat ze ook tot het etablissement behoorden, traden op tegen de protesten en vele doden vielen er in de verschillende zware schermutselingen. Ook Oscar Romero, die geen blad voor z'n mond nam en de president van El Salvador publiekelijk een 'leugenaar' noemde. En toen hij tijdens een misviering in zijn homilie zei: "Een soldaat is niet verplicht te gehoorzamen aan een bevel dat tegen de Wet van God ingaat. En die Wet zegt: gij zult niet doden..." was het hek helemaal van de dam. Daags nadien werd hij tijdens een misviering door een huurmoordenaar, voor het altaar, neergeschoten. Bij zijn uitvaart bleven vele priesters afwezig uit schrik voor geweld, wat ook gebeurde: een bloedbad werd aangericht onder de aanwezige gelovigen. Hij werd zalig verklaard op 23 mei 2014 en heilig in 2018. Ik hoopte, voor het gezin in verdriet verenigt, een toepasselijk citaat van deze man te vinden. Hij schreef iets voor zijn moeder en in feite voor alle moeders: "Het ontroert je hart om te denken: negen maanden voordat ik werd geboren was er een vrouw die zielsveel van me hield. Ze wist niet hoe ik zou worden, maar ze hield van me omdat ze me in haar baarmoeder droeg." Tot morgen
Een zondag zijn naam waardig. De zon is van de partij!. Ik heb mijn resterende sudoku's opgelost in de krant en mijn woordle's uitdagingen gevonden. Iedere dag een zoektocht naar 5 en 6 letterwoorden. Het is zoeken en speuren zoals Sherlock Holmes, de fictieve pijprokende en coke-snuivende speurder van Sir Arthur Conan Doyle (1859-1930). Tijdens zijn studie voor arts, leerde hij dat observatie en deductie het belangrijkste was in zijn beroep, en zijn uitgevonden speurder was dezelfde mening toegedaan. Zijn literaire creatie resideerde, samen met vriend-speurder Dr Watson, in Bakerstreet 221B London, alwaar heden ten dage verschillende toeristische uitstappen en zoektochten, naar toe gaan. Een heel nieuw soort detectieve werd in zijn boeken beschreven en was enorm succesvol. Sir Arthur en Sherlock pasten in de verhalen, zijn citaat toe: zodra je het onmogelijke elimineert, moet alles wat overblijft, hoe onwaarschijnlijk ook, de waarheid zijn. Vandaag is er nog zo'n literaire grootheid te herdenken: Victor Hugo (1802-1885). Staatsman, dichter, schrijver, essayist, die een tijd als banneling in Brussel verbleef. Auteur van literaire kleppers als "Les Misérables" en "De klokkenluider van de Notre-Dame". Heeft natuurlijk ook verschillende gevleugelde spreuken neergepend zoals "muziek drukt uit wat niet gezegd kan worden, maar waarover niet gezwegen kan worden" en "elke Europese oorlog is een burgeroorlog!" en passend op de 7e dag van de week: "De waarheid is als de zon. Ze laat alles zien en laat zichzelf niet bekijken.". De laatste literaire grootheid die vandaag in de belangstelling staat is dichter Herman de Coninck (1944-1997). In Mechelen, Antwerpen en misschien ook aan de tegel in Lisabon, zullen er wel herdenkingen zijn. Familie, vrienden en ex-collega's zullen spreekbeurten en voordrachten, die zijn proza en poëzie belichten, voordragen. De mooie titel van het boek die zijn interviews bundelde die hij samen met Piet Piryns had met alle belangrijke mensen van toen, wil ik jullie niet onthouden: "Woe is woe in de Nedderlens". Vandaag hou ik het, zoals bij de rest van de vorige schrijvers bij wat citaten van de dichter. "Ik heb altijd gedacht dat dàt een beroep was: urineleider", "Als het grote geluk dan toch onhaalbaar blijkt, moet je zoveel mogelijk kleine gelukjes sparen", "als je nieuws lang genoeg laat verjaren, wordt het wel een primeur" en als laatste "Dit is het leukste wat je met een mening kunt doen: verschillen!". Genoeg over schrijvers, als afsluiter wat muziek. Stéphanie Huang heeft zich geplaatst bij de laatste 12 cellisten van het Koningin Elisabeth Concour. Hopelijk wint ze de 1e prijs en dat zou een primeur zijn. En dan wil ik wel eens een vergeten troubadour, kleinkunstenaar en gitarist vernoemen. Veertig jaar geleden overleed Jan Pluimège (1955-1982). Met liedjes als "Vrienden van het laatste glas", "Standbeeld" en zeker "Marijke" zijn onvergetelijk voor mij. Hij had nog een schat aan liedjes in zijn schuif liggen en zijn door anderen in 1983, in een postume hulde, op CD uitgebracht. Tot morgen
Al het stof is van de planten, struiken en bomen gewassen en binnenkort komt de tuinman de haag een prachtige vorm geven. Wat wil ik dan nog meer? Propere vensters! Die hebben het stof en het zand van al mijn groene elementen in de tuin opgevangen. Dat glas kuisen zal gebeuren de eerste werkdag van week 21. Het is mooi weer en dan kan ik buiten naar al dat frisse groen kijken en zijn schone ramen nog niet echt nodig. Maar de titel van mijn essay vandaag is 'goed nieuws' brengen op deze goed-nieuws dag. Ik begin zoals Frank de weerman, eerst het slechte nieuws. Een icoon van de Parijse toeristische dienst verdwijnt binnenkort van de Champs-Elyssées: het variététheater "Lido de Paris". Na 75 jaar dansen de Bluebell Girls niet meer in deze beroemde tent van nachtelijke dinnershows. De dansgroep werd opgericht door Margaret Kelly (1910-2004), wiens bijnaam Miss Bluebell was omwille van haar blauwe ogen. Zij stelde strenge eisen aan 'haar meisjes' de danseressen: ze moesten een klassieke dansopleiding hebben genoten maar omwille van hun lengte afgewezen zijn voor balletuitvoeringen, allen moesten de lengte van 1,8m hebben, en hun borstomtrek moest bij iedereen dezelfde zijn. Het bedrijf zat in slechte financiële papieren en de grote baas was geen liefhebber van de topless danseressen. Het zal nu een chique restaurant worden. Het goede nieuws is dat men naast het beklimmen van de Eiffeltoren toch ook nog een show kan meepikken in de 'Moulin Rouge'. Dat is nog altijd present met zijn sexy 'cancan' danseressen en zijn extravagante shows gebaseerd op circusacts. Daarenboven bevindt de 'molen' zich in de zogenaamde rosse buurt nl in het Quartier Pigalle, op de Boulevard Clichy en niet ver van Montmartre, het kunstenaarsdorp van Parijs. Zeker een toeristische aanrader en een bezoekje meer dan waard. Sinds 1889 is dat etablissement van vermaak hier aanwezig en inspireerde schilders zoals Toulouse-Lautrec (1864-1901), romans, documentaires en films zoals uit 2001 met Nicole Kidman. Een andere showtempel is de "Crazy Horse Saloon". Dat opende zijn deuren in 1951. Het is nog altijd een familiebedrijf dat gevestigd is op de Avenue Georges. Het is te bezoeken in de voormalige wijnkelders van het uitgestrekte gebouw Haussman. Hier is vooral cabaret met naakte danseressen, goochelaars, jongleurs en mimespelers te zien. Parijs biedt nog genoeg vertier naast het chique "Lido de Paris". Wie ziet er nog een bron van inkomsten verdwijnen, behalve de 157 van de 184 personeelsleden? Je raadt het nooit, de pluimenhandelaar!!. Cabaret en shows maken dankbaar gebruik van de 'plumassier' voor de hoofdtooi, op de heupen, voor de cancandansen enz. Meteen heb ik ook eens nagekeken welke gevleugelde vrienden hun pluimen moeten laten om de mensheid te bedekken en er waren er velen bij waar ik het nooit van gedacht had: haan, kip, fazanten, patrijzen, parelhoenders, struisvogels, pauwen, kalkoenen,... De ganzenveren dienden dus niet enkel voor te schrijven of om als plumeau voor stof af te nemen maar ook voor aan iemand zijn achterwerk te hangen. Tot morgen
Met een 'schone lei' begin ik weer de dag. Alles van gisteren is geschiedenis geworden, van vandaag is er nog niet veel geweten en voor morgen? Ik heb nog geen glazen bol die me de toekomst voorspelt en laat zien. Wel zegt Anous (docent aan de Hogeschool van Amsterdam) het volgende: "nu maken we 'toen' voor later". Ik vind dat een goede zin zoals er nog een paar uit haar pen gevloeid zijn: "té ver gaan heeft soms niets met afstand te maken" en nog "een tevreden mens kan reizen door zijn eigen huis" wat voor mij zeker waarheid bevat. Het fysiek ergens naar toe gaan en elders verblijven, doe ik niet meer. Is dat beperkend en niets meer van de wereld weten of zien? Ik denk het niet. Het is niet omdat ik niet de oorlog meemaak dat ik me de ellende niet kan voorstellen, het is niet omdat ik de hongersnood niet meemaak dat ik niet weet wat honger is. Kunst en cultuur kan ik thuis in de beste omstandigheden beleven. Ik wil me niet meer in het verkeer en transport van de ene stad naar het andere land begeven. Alles dagen of maanden voordien plannen om toegang te krijgen tot expositie of muziekuitvoering. Ik heb gelukkig goeie vrienden die alles gaan bekijken en voldoende info geven alsof ik er zelf bij was. En La Mediterranée niet zien? De Noordzee is duizend keer mooier en rijker aan kleurschakeringen en voor het azuurblauw kijk ik wel naar de hemel. Zelfs zijn er, als ik chance heb en het snikheet is, hier 'anous' of 'noddy's' (eigenlijk zijn het tropische zeevogels, familie van onze meeuwen) waar te nemen. Hun naam is niet erg vleiend en betekent, zeker als men de 'stolidus' bedoeld, dubbel dom, lomp, gebrek aan sluwheid. Onoplettend zijn ze, want hun nesten planten ze zo maar op de stranden neer, zonder rekening te houden met gevaren zoals de aanwezigheid van mensen en dieren die een vogel en eieren op hun menu hebben staan. Ik heb vandaag 'Anous' en 'anous' leren kennen en beiden zijn zeer interessante wezens. Interessanter zijn de bijen. Vandaag mag ik die zeker niet vergeten vernoemen op deze Werelddag van de Bijen, de grote bestuivers. Iedereen heeft ze nodig en zeker 'ik'. Ik wil één aardbei kunnen plukken van een biezondere variëteit, een plant met rode aardbeibloemekes. Ik laat wel weten hoe die vrucht smaakt. Vermeldenswaardig is de Wereld Metrologiedag. Sinds de 'Meterconventie' in 1875 door 17 landen werd ondertekend is er een basis van internationale samenwerking opgestart en de uniformiteit van alle maten en gewichten vastgelegd. Bv de 'meter' is een 'meter' en die heeft dezelfde lengte overal ter wereld. Vandaag werd ook het overlijden van Vangelis alias Evanghelos Odyssseas Papathanasiou (1943-2022) wereldkundig gemaakt. Zijn bekendste composities werden opgesomd maar ik hoor graag een liedje van zijn progressieve Griekse rockband 'Aphrodite's Child' (1967-1972) met oa Demis Roussos (1946-2015): Rain and Tears. By the way, het is aan het regenen maar daar plens ik geen tranen voor. Tot morgen
Lange tijd geleden heb ik me ingeschreven bij 'Stormschade Vlaanderen'. Een handige app die me altijd bijtijds verwittigt als er zwaar weer zit aan te komen. Code geel is nog niet het slechtste weer dat op komst is, maar voorzichtigheid wordt geboden. Deze keer vooral voor onweer met hevige windstoten en felle regenbuien. De waarschuwing geldt van deze ochtend 5u tot 19u. Tot hiertoe nog niks gevoeld of gezien, maar wat niet is kan nog altijd komen. Natuurlijk zit ik niet op hagelbuien te wachten, maar een beetje hemelwater zou welkom zijn in mijn tuintje. 'Maai mei niet' is de slogan die ook dit jaar gelanceerd werd en waar ik aan meedoe. Mijn gras is goed opgeschoten en daartussen zijn er boterbloemekes gekomen en madeliefjes. Best wel mooie wilde bloemen. Maar daartussen staan ook de paardenbloemen, die wel niet lelijk zijn maar moeilijk in toom te houden door hun pluizige zaadjes die overal naartoe zweven. Daarom is dat niet echt een geliefde wilde plant. En als ik dan eens op mijn stoeltje zit 's morgens, zie ik dat de eksters en de duiven nesten in de Japanse kerselaars. Ieder in zijn boom met af en toe een gevecht in regel als ze mekaar in de weg vliegen. Er is altijd wat te beleven in een tuin. Ik heb nu ook weer een verblindend mooie witte hond, mooi gekapt en gewassen. Zo fier als een gieter, eigenlijk bijna gelijk een pauw, holt hij over zijn zelf geschapen patattenveld. Nog een dagje en het zal weer een licht grijze hond zijn, want door de droogte zweeft het zand in de lucht bij iedere beweging die hij maakt. Tijdens zijn kapbeurt heb ik weer eens de boekenwinkel opgezocht. De laatste nieuwe Nicci French heb ik meegebracht maar ook eens roddelboeken over het Britse koningshuis. Ik had niet echt goesting om hoogstaande literatuur mee te brengen. En ja, ik luister graag naar de gezapige taal van Lia van Bekhoven en dus hoop ik maar dat haar boek "Klein-Brittannië" even leutig zal zijn om te lezen dan haar verslaggeving over de Britse politiek en haar wedervaren in het land van de Queen en andere royals. Ook een boek van Tina Brown "The Palace Papers". Allebei, hoop ik, met smeuïge weetjes die ik nog niet gehoord heb. Maar eerst is het poetsdag met hulp en dan pas genieten van mijn nieuwste aanwinsten. Tot morgen
"Hoop is een voorschot op toekomstig geluk" dat zei en schreef Antoine de Rivarol (1753-1801). Op deze 'Verantwoordingsdag' moet ik natuurlijk geen verantwoording afleggen over mijn zinnen en inhoud van mijn blog. Maar ik wil me absoluut niet slimmer voordoen dan ik ben en al die spreuken, gezegden of slimme zinnen van filosofen, denkers, sprekers of van eender wie die af en toe een boude zin kan fabriceren, komen me zo maar toegestuurd. Ik maak er dus regelmatig en gretig gebruik van als ik denk "dat is slim gezien". Het is ook 'Wereldplantdag' gekend als 'Fascination of Plants Day'. Alles moet in het Engels bekend gemaakt worden als men een beetje gewicht in de schaal wil hebben. Over bloemekes en plantjes heb ik al dikwijls geschreven. In mijn tuin zijn ze nu een beetje aan het bekomen en drinken gulzig de 10 druppels die deze nacht uit de hemel zijn gevallen. Het zal hier aan zee ook niet meer zo warm worden als de voorbije dagen het geval was. Gelukkig maar, want ik lees dat binnenkort water verspillen om de zomerbloeiers van vocht te voorzien, uit den boze zal zijn. Dat ik mijn grassprieten geen water mag geven kan ik opbrengen, maar het zou spijtig zijn dat ik al mijn bloemen moet laten verdorren. Maar ja, vocht voor mens en dier is toch belangrijker dan een kleurrijk boeket. Ik kan het ook niet nalaten om af en toe eens een heilige te vernoemen met een biezondere naam of geschiedenis. Venantius van Camerino, † 18 mei 251 nC. Geschiedkundig is er van deze martelaar niets geweten. Zeker is wel dat zijn verering begonnen is in de 5e E. Ondertussen is hij wel weer gedegradeerd tot derderangsheilige. En als je nu kijkt naar zijn naam, is dat een afgeleide van het Latijnse, Italiaanse, Franse, Spaanse, venire = komen. Kom, kom, kom, zal men geroepen hebben op deze 15 jarige jongeling om hem uit de handen van zijn beulen te houden. Maar stijfkoppig als de jeugd is en dat die potdoof zijn voor goede raad, heeft hij dat met de dood moeten bekopen. Awel, nu is het een Sint die men aanroept als men oorpijn heeft of niet goed meer hoort, of als er iemand is die niet goed meer luistert. Ik heb geleerd dat men al de heiligen mag men aanroepen voor alle gebreken, bij alle levende wezens. Vandaag richt ik een schietgebedje, met de nadruk op 'schiet', tot hem voor mijn hond. Dat hij uiteindelijk eens goed zou luisteren en direct zou komen als ik hem roep. Het is weer een big day voor hem, naar de kapper. Het liefst verstopt hij zich en probeert zich onzichtbaar te maken en is doof voor alle argumenten die ik aanhaal, zoals, hoe fris hij het wel niet zal hebben met zijn coupe brosse. Maar ik kijk uit naar die 2 uurtjes 'doggy-sit' want ondertussen ga ik een lekkere klets met een heerlijke jatteke kaffe doen, met mijn naamgenote. Tot morgen
Ik ontdek dat mijn blog meer en meer een tijdsdocument is voor mij. Een dagboek waarin ik kan neuzen en eens een terugblik kan werpen op hetgeen me de voorgaande jaren op deze dag was opgevallen aan gebeurtenissen (groot of klein), aan personen (VIP's of gewone mensen), aan het weer ( warm of koud). Zo was er in 2020 belangstelling voor de 'genderidentiteit' en in 2021 was het koud, kil, nat en had ik de verwarming aangezet. Vandaag noteer ik ook zoiets waar ik volgend jaar met een glimlach aan wil terugdenken. Een Antwerpse dialectversie, met gebruikmaking van de allerlaatste 'hip hop' en populaire woorden, van het 'Onze Vader'. Want naast een 'Weesgegroetje' is het 'Onze Vader' een populair gebed binnen de christelijke gemeenschap. Echter niet meer voor onze jongeren. Het is oubollig en niet cool genoeg om dit gebed op te dreunen. Deze versie komt van 'Choo-Choo', een communicatiebureau van 25 studenten van de Belgian Advertising School. Pastoor Bart Paepen waagde het in zijn zondagse dienst op te nemen ter vervanging van de oeroude woorden. "Onze Bro, stallerend in de hoogte. U bent bae. Uw wereld is lit, Uw wil geschiede, no cap. Op aarde als in the sky. Gun ons goeie chap, hebben ff geen floes. We hebben altijd je back bro. We spelen niet, gewoon vibes man. Ewa...man". Ik bewonder de pastoor dat hij dit gebed voorlas aan de kerkgemeenschap al had hij wel enige moeite om het allemaal correct uit te spreken. Maar het was een gigantisch succes. Hier de verklaringen voor mijn leeftijdsgenoten: (1) broer; (2) rondhangend; (3) before anything else, voor alle andere, mijn liefste; (4) erg leuk, gezellig; (5) to cap = liegen, no cap = niet gelogen; (6) chappen = eten, dus 'lekker eten; (7) geld; (8) we staan altijd achter je; (9) een goede sfeer; (10) een begroeting als afsluiter.
Na de populaire liedjes komt nu het klassieke repertoire aan bod, de "Koningin Elisabethwedstrijd". Voor de tweede keer 'cello' in dit vermaarde concours. In de namiddag kan ik tijdens mijn uurtje niksen, rust, siësta, dutje of een uiltje vangen, genieten van wat prachtige muziek. Het is dikwijls niet alleen luisteren maar ook de muzikant gadeslaan. Bij de orkestleden zie je nooit een mimiek van verrukking, vreugde of andere emoties verschijnen op hun tronie ondanks dezelfde partituur die ze moeten spelen als de solisten. Gisteren was er bij de solist zo'n mimiek van pijn waar te nemen dat ik bijna compassie kreeg. Natuurlijk doen die snaren pijn aan je vingers als je er een uur mee bezig zijt, natuurlijk krijg je een stijve arm om die strijkstok over en weer te bewegen en natuurlijk is het niet plezant om meer dan een uur dat instrument tussen je benen op zijn plaats te houden. Maar waarom dan die uitdrukking van vervoering, van euforie. Misschien brengt de pijn van het spelen hen in 'extase' zoals je soms op die heiligenprentjes en heligenbeeldjes kan waarnemen, een hoofd omringd met een nimbus, ogen ter hemelen gericht in vurige aanbidding en dat alles door de pijn van vingers, handen, armen en benen. Hopelijk is het een comfortabele stoel, anders speelt de rug hen ook nog eens parten. Tot morgen
Ik ben vroeg opgestaan op deze eerste dag van week 20, want ik wilde het natuurfenomeen van de 'bloedmaan', als de aarde tussen zon en maan gaat staan, voor geen geld missen. Maar ik had het kunnen denken dat er iets fouts zou lopen. De 6 Arme Claren Coletienen van het Monasterium Bethlehem verhuizen, na 600 jaar in Gent te verblijven, naar Lokeren. De sukkels gaan hun collega's, de Zusters van de kloostergemeenschap van de Heilige Engelen, vervoegen. De reden is niet ver te zoeken, de nonnekes zijn allemaal te oud en kunnen hun pand niet meer onderhouden omdat ze nu zelf moeten onderhouden worden, gezien hun leeftijd. Vandaar dat die lieve dames geen eieren meer nodig hadden en bijgevolg heb ik hun er geen bezorgd. Er werd wel gebeden door de zusters maar dus niet voor een wolkenloze 16e mei. Zeker om 6u52 zou er geen vuiltje aan de lucht mogen te bespeuren zijn, een belangrijk moment voor mij, maanliefhebber. Er zou een echte volledige maansverduistering te zien zijn in ons land. De eclips gebeurde wel, evenwel zonder dat ik de 'blozende maan' kon aanschouwen. Helaas, de natuur dirigeert men niet. Er was alleen maar 'grijs' te bespeuren en zelfs geen glimp van de 2 planeten, zon en maan, te zien. Nu is het wachten geblazen tot 7 september 2025 om een 'bloedmaan' te kunnen aanschouwen. Ik kan weeral uitkijken naar de toekomst! Voor de rest heb ik niet veel te melden. Het zal een rustige aangename dag worden en zeker de bloemen en de planten zullen genieten van de iets frissere temperatuur die toch, nu al, 18°C is. Gisteren vielen mijn jonge bloemekes slap van de warmte. Ze kunnen nu wat recuperen en ik ook, om van woeffie nog niet te spreken. Tot morgen
Schapenwolkjes drijven voorbij, de beestjes zijn niet altijd in de wei te zien. Als ik naar een bewolkte hemel kijk zie ik ook vanalles passeren met een beetje fantasie. En vandaag zijn dat dus de schaapjes. Hun wol krijgt weer veel aandacht en zal niet meer in de vuilbak belanden, zoals tot nu toe veelal gebeurde. Het is een duurzame grondstof om het warm te hebben nu de prijzen van gas en olie de pan uitswingen. Nog beter dan een fleece geeft dit beestje zijn krulletjes meer dan voldoende bescherming tegen koude en ook de hitte. De wol werkt isolerend en men begint er terug de voordelen van in te zien. In koude siberische landen heeft men de synthetische garderobe nog niet binnengehaald. Daar bestaat de kledij nog altijd uit natuurlijke materialen zijnde de wol, de vacht of pels van de dieren. Nu worden hier ook workshops ingericht om schapen te leren scheren, de wol te wassen en dan te spinnen, te kleuren en met de priemen dat alles tot een warme pull in elkaar te flansen. Alles komt terug, nietwaar? Zoals het Eurovisie Songfestival ook ieder jaar zijn plaats heeft op een festivalkalender. En dat al sinds 1956!! Er werd afgesproken dat de deelnemer door een zangwedstrijd in eigen land moest gevonden worden en zo geschiedde al sind die tijd. Zeven landen samen hebben dat eerste liedjes contest georganiseerd en het eerste vond plaats in Lugano,Schweiz. Dat jaar mocht ieder land 2 zangers sturen en voor ons land waren dat Fud Leclerc (1924-2010) en die zong "Messieurs les noyés de la Seine" en Mony Marc en zij zong "Le plus beau jour de ma vie". Er werd alleen de winnaar bekend gemaakt, geen puntentelling 'en publique'. La Suisse, het organiserend land veroverde de eerste medaille. Sindsdien heeft ons land 62 keer deelgenomen aan het Europese liedjesfestijn en slechts éénmaal de trofee mee naar België gebracht. Moeten we daarover triestig zijn? Nee, het is een gigantisch uit de kluiten gewassen liedjesconcours geworden dat enorm veel geld kost voor de organiserende zender, in ons geval de VRT of de RTBF. En die moeten al zo zwaar bezuinigen. Het zou onverantwoord zijn om hun budget volledig te spenderen aan een liedjeswedstrijd. De 2e plaats is dus het meest rendabele voor ons land en evengoed voor de artiest. Maar mooie songs heeft deze contest toch wel opgeleverd. Zoals van Ann Christy (1945-1984) in 1975 met "Gelukkig zijn". Ik luister ook eens graag naar Ingeborg met "Door de wind, door de regen", Tom Dice met "Me and my guitare" of Loïc Nottet met "Rythm Inside" en Blanche met haar "City Lights". Weer uitkijken naar volgend jaar en waar 'the greatest show on earth' zal plaatsvinden. Hopelijk niet in oorlogsgebied, want dat is wel het thuisland voor de winnaar dit jaar. Iedereen wenst dat Oekraïne binnenkort weer een land van peis en vree zal zijn en dat dàt grootse liedjescircus daar naartoe kan gaan. Tot morgen
"Tot Bonifaas, die strenge baas, wees voor vrucht op vorst beducht". Oef, die koude mannen zijn verdwenen en ze hebben geen schade aangericht. De zomerbloeiers kunnen voluit hun gang gaan zonder dat ze belemmerd worden door rijm, ijsplekken of vrieskou. En zoals vandaag, was ik vroeg uit de veren en moest nog wat wachten op de krant. Dan pak ik mijn pikkelken, zet me erop en begin al het leven rondom mij gade te slaan. De bloemekes ogen fris, en de vogels fladderen van hier naar ginder op zoek naar lekkere pieren en insecten, om hun kroost van eten te voorzien. Ze kunnen er zoveel vangen als ze willen, hun buikje en dat van hun kuikens, dik en rond eten want van inflatie en duurdere prijzen hebben ze in vogelland nog nooit gehoord. Regenwormen zijn er in overvloed en vliegende en kruipende beestjes ook. Ze moeten niet op de centjes letten want in mijn tuin en die van alle anderen, is dat gratis op te pikken. Zo ziet het leven er op een mooie zaterdagmorgen eruit. Eens dat ik de krant gelezen heb zal ik me optutten om in de tuin te vertoeven en te werken. Een goed breedgerande zomerhoed op en een zonnebril zullen me beschermen tegen al te felle zonnestralen. Mijn compagnon zoekt sowieso een koel plekje op. Wel eentje dat zicht geeft op al mijn handelingen want me uit het oog verliezen doet hij niet. Met volgende afsluiter is dat alles wat ik te vertellen heb op deze heerlijk zonnige zaterdagmorgen: "Wie slechts geloof heeft, loopt gevaar een kwezel te worden. Wie slechts humor heeft, dreigt cynisch te worden. Wie geloof en humor heeft, vindt het evenwicht waarmee hij in het leven rechtop kan blijven." Martin Buber (1878-1965). Tot morgen
Ik ben niet bijgelovig maar ik vermeld het toch maar dat het vandaag een vrijdag is en ook nog een 'dertiende'. Ik hoop op een geluksdag en zeker voor een vriend die vandaag een grote longinhoud moet hebben om 77 kaarsjes in één keer uit te blazen. Ik wens hem heel veel sterkte toe om al die vlammekes in één ademhaal uit te blazen. Maar al die zevens brengen natuurlijk ook geluk en dat wens ik hem van harte. Hij is ook een serieuze amateur-tuinder. Hij kweekt zijn eigen groenten en ik kan hem geruststellen nu de ijsheiligen hun voorlaatste statie benaderen, die van Sint Servaas, Servatius, Servatus: voor nachtvorst ben je niet beschermd totdat Servatius zich ontfermt. Tot daar mijn summier weerbericht en tuintips. En wat doet een mens op een avond dat er alleen maar eurosong te bespeuren valt en te horen is? Zappen. En wat is er leuk aan zappen? Af en toe kom ik dan zenders en programma's tegen waar ik normaliter niet naar kijk of op zoek naar ben. Sinds enkele dagen zie ik in het aanbod zenders, "Outtv" staan. Gisteren dè gelegenheid om nader kennis te maken met hun programmatie omdat er op de 99 andere niks was dat me interesseerde. Ben ik blij geweest dat ik het gedaan heb! Het was een uitzending/docu over "Les Ballets Trocadero de Monte Carlo". Een balletgeszelschap dat ontstaan is in 1974 en waar enkel mannelijke balletdansers optreden met klinkende namen als 'Sonja Leftova' en Helen Highwater'. Af en toe is er eens een gastoptreden van een vrouw zoals met Shirley McClaine, een van mijn favoriete actrices. Ze zorgen en maken door hun humoristische aanpak van gekende balletten, dat klassiek ballet toegankelijker is voor Jan met de Pet en kinderen, en dat er eens gelachen en gegrinnikt mag worden. Hun voorstellingen zijn echt van een hoogstaand kaliber met allemaal geschoolde dansers die in andere gezelschappen niet terecht konden. De dansers vertolken zowel de vrouwelijke als de mannelijke rollen de zogenaamde 'travestie en drag' rollen. Ze treden dan ook op met tutu's en dansen 'en pointe' op spitzen. Vele klassieke balletuitvoeringen parodiëren ze, waarbij ze hun technische en artiestieke vaardigheden tonen in wervelende komische uitvoeringen en komedies. Het zijn grandioze artiesten, die een glimlach tevoorschijn toveren bij de aanwezigen of kijkers zoals ik, terwijl ze uit het "Zwanenmeer" van Peter Tsjaikovski (1840-1893) de 'Stervende Zwaan' dansen. Verschillende klassieke balletten staan op hun repertoire en het loont de moeite om een video te bekijken van een van hun uitvoeringen, alles te vinden op internet, natuurlijk. 'Outtv' is een Nederlandse zender, een lifestyle en entertainment kanaal. Ze hebben drama, komedie, talkshows, docu's en films in hun programmatie zitten. Ze richten zich vooral naar de lbgt (lesbian, bi, gay en transgender) -gemeenschap maar is eigenlijk bedoeld voor allen die 'open minded' zijn. Tot morgen
"Je n'aurai pas le temps" zingt Michel Fugain en John Rowles maakt er in het Engels "If I only have time". Het is in beide talen een mooi lied om naar te luisteren. Het geeft een beetje weer waar ik mee bezig zou moeten zijn: een heuse studie voor goed gebruik van de pc. en geen uitvluchten bedenken om de handeleiding van windows 10 niet te lezen. Het is altijd van 'ik heb geen tijd om mijn computerboek te lezen...' terwijl ik als gepensioneerde tijd en uren in overvloed heb. En de 'want' die er dan op volgt is even onbenullig als belachelijk. En toch, hoewel ik dat allemaal weet besteed ik liever nog de tijd aan geklungel met de knopjes en toetsen. Nee, ik zet me daar niet aan omdat het saaie tekst is en ik liever die tijd besteed aan roddels lezen, terwijl er vandaag geen krant te bespeuren viel. Deze morgen ben ik dan maar een paar uur zoet geweest met zoeken hoe ik mijn foto's moest zoeken en dan correct in een mail kon zetten. Een beetje gevloek kwam er aan te pas, want dan waren mijn foto's weer eens verdwenen, dan vond ik mijn tekst niet meer terug en ga zo maar door met die enerverende toestanden. Enfin, uiteindelijk is er na uren zwoegen, alles in orde gekomen. Ik heb me voorgenomen, zoals altijd na stommiteiten, de handleiding van a→z te lezen in plaats van die stomme puzzeltjes van 221 stukjes op mijn laptop te maken. Maar toch is dat een aangename bezigheid naast mijn intellectuele oefeningen die ik iedere dag doe. Een van de uitvluchten om geen studie computer te moeten aanvangen is, "ik moet daarvoor fris van geest zijn". Dat ben ik 's morgens meestal wel als ik goed geslapen heb. Maar mijn alertheid heb ik dan nodig om de krant te lezen, mijn oefeningen te doen en alle andere dingen die ik onder ogen moet zien vooraleer aan mijn blog te beginnen. Et voilà, mijn frisheid van geest is dan weer verdwenen als sneeuw voor de zon. En dan moet ik arbeid aanvangen die niet veel aandacht vraagt zoals die puzzeltjes van gebouwen, steden, enzomeer. Ne mens met veel tijd heeft het ook niet altijd gemakkelijk nietwaar? Vandaag is er weer een gevaarlijke weerheilige van dienst: Pancratius. Een naam die me aan mijn pancreas doet denken die gelukkig nog geen mankementen vertoont. Er valt verder niet veel over de heilige te vertellen, alleen dat het een jong gastje was. Hij onderging de marteldood op 14 jarige leeftijd omwille van zijn geloof in het christendom. Vrezen voor vriestemperaturen moeten we vannacht niet doen, gelukkig maar. Er zullen geen ijskristallen op mijn tere plantjes komen. Tot morgen
Ik weet pertinent zeker dat er vandaag twee gelukkige teenagers rondlopen in de familie. Ze bereikten vandaag de gezegende leeftijd van 16 volle jaren. En wat een perspectieven opent dat getal niet? Festivals frequenteren, met brommer, solex of e-bike zich kunnen verplaatsen enfin anders gezegd het platte van een tiener is er af gegaan. Gelukkig voor hen is het deze namiddag een vrije dag en kan er gevierd worden op de dag zelf wat altijd stukken plezanter is. Die lieverdjes zijn in de wieg gelegd om een vrij en gelukkig leven te leiden en bepalen bijna volledig zelf het parcours langs waar ze hun leven willen gaan. Dat is dus ietwat anders dan een prins die in 1948 het levenslicht zag. Hoera hoera, hij zou koning worden en al zijn stappen, lessen, bewegingen, vorming en woorden is uitsluitend gericht geweest op het uitoefenen van de koninklijke functie in al zijn glorie. Zelfs een puberteit is hem niet gegund geweest, wel een liefje achter de struiken die de baan moest ruimen zodra er een méér dan adelijke maagdelijke lady in het vizier kwam. En maar wachten, en maar voorbereidingen treffen, en maar bidden en smeken voor één overlijden. Ondertussen is onze jongen een zeventiger geworden en heeft nog geen dag gewerkt in zijn leven want de job van zijn leven is nog altijd niet vakant. Maar hiep hiep hoera, gisteren mocht hij al eens proeven van de status die hem ooit te wachten staat. Iedereen verwelkomde de in vol ornaat gestoken prins, met alle egards die zo kenmerkend zijn in de Britse samenleving. Hij kreeg een troon aangeboden (weliswaar een kleinere), de regalia waren niet aanwezig behalve de zware met diamanten versierde kroon op een bijzettafeltje. De premier bezorgde hem de tekst die hij mocht zeggen. 73 jaar en een ander bezorgde hem de woorden die hij mocht uitspreken met forse en zelfverzekerde stem. Deze man heeft tot hiertoe dus 5 minuten officieel gewerkt, want langer duurde de troonrede niet. Omwille van die korte werkperiode kan hij geen beroep doen op een pensioen niettegenstaande hij al met lengten de leeftijd van 66j heeft bereikt. Zo zie je maar dat 'het leven' dat je mag leiden toch dikwijls bepaald wordt door het nest waarin je geboren bent. Heerlijk roddelnieuws, nogmaals uit de UK. Met even belangrijke personen voor een groot deel van de Britten. De oorlog tussen twee WAGS (wives and girlfriends) van voetbalminnend Engeland. De ene stoorde zich aan het lekken van vertrouwelijke gegevens over haar huishouding en had een middel gevonden om de dader op het spoor te komen. Men noemt haar de Wagatha Christie, de speurneus bij de vrouwen. De beschuldigingen volgden en worden nu uitgevochten in de rechtbanken. Beiden vergezeld van peperdure lachende advokaten om hen te verdedigen en van de kostbare Hermestassen vol met bewijsmateriaal. De mannen vertikken het een woord te zeggen en staan buiten de zaal gezellig te keuvelen bij elkaar over de voetbal.
Eerste ijsheilige: al is Mamertus oud en grijs, houdt hij van vriezen nog en ijs. Tot morgen
Wees gerust, ik ben niet op zoek naar een 'job'. Ik zou niet weten welke werkgever er op zoek is naar een oudere dame om in zijn bedrijf opgenomen te worden om allerhande kleine klusjes uit te voeren. Moest de functie van Mme Arabelle uit de serie "De Collega's" nog bestaan (koffiebedeling om 10u en 15u bij de ambtenaren), dan zou ik nog in aanmerking kunnen komen. Het onderwijs biedt misschien nog mogelijkheden om aan de slag te gaan. Vooral als 'studiemeesteres' om de kinderen op te vangen voor de talloze zieke leerkrachten. Allemaal geveld door corona, stress of oververmoeidheid. Maar nee, de ouders krijgen gewoonweg een mailtje dat de onderwijzer, regent of licentiaat geen les kan geven en dus 'gelieve zelf' voor opvang van de kroost te zorgen en de ontbrekende lessen te geven. Daarover wil ik vandaag dus niet schrijven. "Wie bonen wil winnen, moet op Sint Job beginnen". Dat wil zo veel zeggen als: vandaag de handen uit de mouwen steken en als de weerga groenten aan de teelgrond toe vertrouwen om later op het jaar een goede oogst te hebben en een degelijke mondvoorraad voor de winter. Maar ik heb geen groentenhoekje in mijn tuintje! Dus de 'job' slaat nog op iets anders voor mij. Een paar voorbeelden. De woorden van mijn kinderen zouden kunnen zijn: "Ze eten nooit snoep bij de bomma? Daar geloof ik geen knijt van, Sint Job kent zijn volk". Hopelijk brengen ze me vandaag geen 'jobstijding' = slecht nieuws. Of zijn mijn vrienden geen 'jobsvrienden' die me alleen maar kennen als het me voor de wind gaat en eens ik zo 'arm als Job' ben me laten vallen als een baksteen. Ik ben bijna beland aan de 'job' die vandaag centraal staat: de Heilige Job uit het Oude Testament van de Bijbel. Het is één van de vele bijbelboeken dat geschreven zou zijn na het 'Boek Esther' en vóór het boek 'Psalmen'. Door de vele klimatologische beschrijvingen in dit 42 hoofdstukken tellende wijsheidsboek, zoals ijs, veelvuldige regenstormen, orkanen en hevige sneeuwval in he Midden Oosten, situeert het verhaal zich in de 'Laatste IJstijd' en dus in de 17e- 14e E. v. Christus. Waarschijnlijk gaat het niet over een historische figuur maar gaat het boek over de lijdende mens en de vraag aan God, 'waarom de rechtvaardige moet lijden'. De heilige wordt in verschillende religies herdacht en staat voor 'berusting, geloof in God en nederigheid'. Wordt veel afgebeeld als een man met baard zittend op een mesthoop overdekt met zweren. Is niet alleen de heilige die aanroepen wordt tegen allerhande huidziekten maar is de patroonheilige van musici en minstrelen. Iedereen kent wel de gemeente Sint-Job-in-'t- Goor in de Noorderkempen, maar vooral in Puivelde, deelgemeente van Belsele dat dan weer tot Sint Niklaas behoort, wordt Sint Job nog duchtig gevierd met een "beeweg" rond de kerk, "staties' in de kerk en daarbuiten 1 kraam met smoutebollen of friet, een draaimolen voor de kinderen en nu zondag ook een officiële 'vrouwenkoers'. Tot morgen
Ik hoorde deze morgen om 5u een haan in de verte kraaien. Hij zal met zijn lawaai niet alleen zijn kiekens in zijn directe omgeving hebben wakker gemaakt, maar ook veel slapers die niet onder zijn gezag staan. Misschien dat ik straks eens op pad ga om te zoeken waar het haantje verblijft. Maar op deze zonovergoten maandagmorgen is mijn eerste taak stampei gaan maken bij de dakwerker. Ik heb teveel gaten in de gevel ontdekt: waar een steen moest zitten en zijn er nu vogelnestjes te bespeuren. Ik zie heel graag vogeltjes maar niet dat ze onder mijn nieuwe dakpannen en in mijn spouwmuren huizen. Ik moet daarvoor de auto van stal halen en zal van de gelegenheid gebruik maken om etensvoorraad aan te schaffen. Eens alles in huis, kan ik voor de rest van de week me in de tuin bezighouden. Nu dat alle geraniums en vlijtige liesjes hun definitieve stek hebben gekregen zal er vooral onkruid gewied worden dat welig tiert tussen de weinige grassprieten. En de hagen moeten ook een snoeibeurt krijgen. De plantjes vragen, om mooi te bloemen, alleen wat water, af en toe wat meststof en een vriendelijk woordje van mij terwijl ik geniet van hun geuren en kleuren. Meimaand is ook klassieke muziekmaand: de Koningin Elisabethwedstrijd. Dit jaar is het voor de tweede maal dat composities voor 'cello' op de voorgrond staan. Een prachtig instrument dat ik heb leren kennen en waarderen tijdens de editie van 2017. Vandaag starten de selecties om uit te maken wie van de 66 kandidaten (maar 1 Belgische deelneemster) naar de halve finale mogen gaan die beginnen op 16 mei. De gelukkigen krijgen dan de, voor iedereen onbekende partituur "Wie aus de Ferne", gecomponeerd door Daan Janssens. Die heeft zich laten inspireren door de werken van Robert Schumann ( 1810-1856) en Richard Wagner (1813-1883). De 10 beste cellisten die de finale halen, spelen vanaf 30 mei, naast hun eigen keuze ook het verplichte tot nu toe onbekende werk van Jörg Widmann. Op 4 juni wordt de winnaar bekend gemaakt en meestal is dat in de nachtelijke uurtjes. Ik kijk weeral uit naar die finaleweek. Nu is het tijd om me op te maken voor mijn uitstap. Tot morgen
In 1945 was er de capitulatie van Duitsland en kon de vrede terugkeren in Europa. Na 77 jaar stond er weer een manneke op met grootheidswaan. Met heimwee kijkend naar de vroegere heersers over een groot en machtig, uitgestrekt rijk. De Sovjet-Unie van weleer. Zijn aanzet is al te merken: volkeren uitmoorden, gebieden onder de voet lopen, vernietiging van huizen en monumenten. De geschiedenis ingaan met een palmares en kroon van onoverwinnelijke alleenheerser. Een tsaar kan er niet aan tippen. Le Petit Napoléon van La Russie, dat een beetje klein is geworden voor zijn huidige Président. Wanneer komt die zijn Waterloo tegen? Wat zijn toch altijd de beweegredenen om anderen te onderwerpen, te overheersen, uit te buiten? Persoonlijke verrijking, macht? Waarom is er in zijn eigen land zo'n gebrek aan weerstand? Schrik voor repressailles? Voor de KGB die niet meer zou bestaan? Zegezeker is hij wel omdat de Westerse geallieerden niet durven en kunnen ingrijpen bij een geschil tussen souvereine staten die geen deel uitmaken van de Navo noch van de Europese Unie. Op deze Vredesdag hoop ik dat er geen verdere escalatie van geweld en vernietiging komt, dat elke beleidsman zijn 'zinnen' richting gesprekken en vrede zet, met respect voor eenieders burgers, eigendommen en landsgrennzen. Nochtans is de 8e mei een dag die de mensheid zou moeten verbinden, een dag dat iedereen helpt om te helen en te genezen. Bij zijn passage na de Slag van Solferino in 1859 (oorlog tussen Oostenrijk en Frankrijk), zag Henri Dunant (1828-1910) wat een verwoestende kracht de gevechten hadden teweeggebracht en wat er aan menselijk leed te betreuren viel. Meer dan 38.000 gewonden, stervenden of doden, zonder zicht op hulp of medische bijstand. De Zwitser besloot een gezondheidsinstituut op te richten dat geen grenzen noch verschil maakte tussen vriend of vijand kende. Het 'Rode Kruis' was geboren. Als Zwitser koos hij voor zijn landsvlag met omgekeerde kleuren, rood kruis op een witte achtergrond. Dezer dagen is er de Minnie Mouse stickeractie om onze lokale Rode Kruis organisaties een financiële ruggesteun te geven. Wat is er nog belangrijk op deze 8e mei? Moederdag vieren, al gebeurt de echte viering op 15 augustus. Ik heb geen moederdag meer te vieren maar 'ik' ben gevierd met een boekenbon. Ik kan weer eens richting boekenwinkel gaan en mijn hartje ophalen aan al de nieuwste papierverzamelingen gebundeld in een mooie kartonnen omslag. Ik ben een gelukkige mama, om het zo te zeggen. Dat was ik niet in 1955 en 1960. Dagen van mijn eerste en plechtige communie. Op de foto's druipt het ongelukkig zijn van mijn gezicht. Reden: de schabouwelijke kleren die ik moest dragen die dag. Er kon geen lachje af!. Maar afsluiten doe ik met een vrolijk deuntje : "YMCA" van Village People. Zij bezongen de organisatie waarvan Henri Dunant de medestichter was in 1844. Een 'æcumenische christelijke jongerenorganisatie', Young Men's Christian Organisation. Twee zinnen haal ik uit de eerste strofe: Young man, there's no need to feel down, ........,........, there's no need to be unhappy. Tot morgen
