Overal en op elke radio- en televisiezender, behalve misschien op Klara, zal er wel een lied van de enige echte Queen of Rock 'n Roll, Tina Turner, te horen zijn. In feite doe ik haar onrecht aan door enkel haar artiestennaam te vermelden want Anna Mae Bullock (1939-2023) was een voorbeeldvrouw voor vele vrouwen. Ze was een fenomeen dat toonde tot wat vrouwen in staat waren. Niet alleen 'overleven' maar alles en iedereen negeren, ontsnappen aan huiselijk geweld en een fantastische zangcarrière uitbouwen met een repertoire om 'u' tegen te zeggen. Het respect krijgen van collega's die haar hielpen in de donkerste periode van haar leven om er weer bovenop te komen. Ze zong zeer succesvolle duetten met andere grootheden van de Rock 'n Roll scene, Mick Jagger, Elton John, Rod Stewart en mijn lievelingsduet met David Bowie (1947-2016) "Tonight". Haar eerste hits zonder de tirannie, slagen, verwondingen, vernederingen van Ike Turner (1931-2007), toonden meteen haar talent, haar veerkracht en levenswil: mij krijgt niemand eronder, ik zal slagen in mijn leven, liefde vinden en respect afdwingen. Wat dus ook gebeurde. Om het met haar eigenste woorden te zeggen, in feite moet ik het zingen, "She was simply the Best". Natuurlijk heb ik door dat droevige nieuws alle zenders bekeken om naar optredens te zoeken en biografieën te horen, commentaren van de collega's enz. Daardoor was ik compleet vergeten dat de Koningin Elisabethwedstrijd voor zang al begonnen was. Erg genoeg heb ik nu de 2 Belgische kandidaten niet gehoord, noch hun keuze van lied voor deze halve finales. Een mezzosopraan, Linsey Coppens en een sopraan Margaux de Valensart. Hopelijk zijn ze erbij in de finale. Vandaag zal er vooral Tina te horen zijn in mijn huis. Dat doet me swingen en is dus heel goed om mijn stijve ledematen wat oefening en beweging te geven. Zouden ze daardoor terug soepel worden? Morgen horen jullie het resultaat. Tot morgen
Hallo luitjes allemaal, hier ben ik weer om jullie met grote vreugde een hoge barometerstand aan te kondigen. Eentje die zeker en vast het grijs zal doen verdwijnen niettegenstaande er geen windje te bespeuren valt. Maar de zon is op het hoogtepunt van de lente al straf en sterk genoeg om het vocht van de onderste luchtlagen te doen verdampen. Was er deze ochtend nog een waterzonnetje te zien dan is ze nu al op volle kracht aanwezig. De temperaturen zijn nog een beetje zuinig te noemen maar dat zal deze namiddag al beter zijn.
Wat te verwachten was is ook gebeurd: contestering van de logica zelve. Geen Paris op de verkeersborden, geen Liège, geen Mons. In Wallonië mag Gand blijven staan, evenals Malines en Anvers. Die hebben geen taalwetgeving die tot in het absurde gaat. Want die Vlaamse taalwetgeving, die ook vernoemt wordt in het Vlaamse 'kanon' zegt: op het verkeersbord moet er in dezelfde taal geschreven worden als de taal die er gesproken wordt op de plaats waar het bord staat. Wel mag men, aldus de minister van Mobiliteit, de echte naam van de plaats van bestemming tussen haakjes zetten vb Parijs (Paris). Volgens haar kan dat niet veel kosten om die borden aan te passen. Er is geen speciaal consultancybureau mee gemoeid. Hoe goedkoop is deze minister niet te noemen, eindelijk mogen de ambtenaren, die daarvoor betaald worden, eens hun werk doen. Tenzij natuurlijk het maken van die borden uitgeschreven moet worden aan een extern bureau dat dan eerst een offerte moet indienen om na te gaan wat het goedkoopste is. En zo blijft de wereld draaien op het Vlaamse grondgebied die wel een Franstalige zanger in het Vlaamse 'kanon' plaatst met als reden dat hij de enige is die zo mooi over ons vlakke land kan zingen. Dat de Engelse taal stilletjesaan ons oeroude Vlaams verdringt is niet erg, zolang we maar 'Bergen' in plaats van 'Mons' op de wegwijzers zetten in de Vlaamse provincies. Tot morgen
De noordenwind is er, zelfs aan 50 km/u, maar nog niet straf genoeg om de 50 tinten grijs aan de hemel voor vandaag te verdrijven. Ik zal maar denken dat dit 'donkere wit' ook een mooie kleur is met af en toe een puntje blauw. Het is maar dàt wat ik er van maak, om iets slechts als goeds te accepteren. In ieder geval, een zonneslag zal ik er niet van krijgen wat toch ook al positief is. Het is wel een gewone dag vandaag, met wel een leuk cijfertje. Nog 222 dagen te gaan vooraleer dit 'nieuwe' jaar aan zijn einde komt. Het is toch wel een waarheid als een koe: de tijd vliegt snel gebruik hem wel. En dat ga ik vandaag doen met naar muziek te luisteren. Misschien zegt de naam Guido August Constancia Versmissen jullie niets maar dat is het alias van 'de koning van het authentieke levenslied': Guido Belcanto. Deze 70 jarige Kempenzoon woont verscholen in de bossen in de buurt van het Zuid-Franse Foix. Met zijn wapperende grijze manen schrijft, componeert en zingt hij de mooiste songs in het mooiste Vlaams op Franse bodem geschreven: "Vlammetjes", "Plastic rozen verwelken niet", en mijn favoriet "Op het zeildoek van de botsauto's". En nog veel meer deuntjes die hij zingt met zijn warme diepe stem. De stad waar hij nu woont heeft wel veel betekenissen, zelfde uitspraak met een ander of geen laatste letter wil zeggen: Foix = stadje met ± 10.000 inwoners, foi = geloof, fois = maal of keer, foie = lever. Dat is een en al verwarring om het zo te zeggen. Daarom is het goed dat men hier in Belgiër aan denkt de echte naam van de gemeenten en steden te gebruiken om verwarring en misleiding of omleiding te voorkomen. Het is maar goed dat 'Parijs' verdwijnt en nu overal nu overal als 'Paris' zal aangeduid zijn. Het is beter dat de steden met hun echte en plaatselijke naam aangeduid worden. Als ik Luik als Liège leer kennen en uitspreken zullen de mensen me in Wallonië geheid de juiste weg tonen als ik zonder GPS op weg ben. Dan moet ik ook niet meer leren dat ze in de Oostkantons Lüttich tegen deze hoofdstad van de provincie Luik zeggen. Natuurlijk zullen er altijd tweetalige steden blijven zoals Brussel/ Bruxelles, zolang we maar geen Anvers meer moeten leren voor Antwerpen. Tot morgen
Geen wind? Dan blijven de wolken hangen en is het een eentonige grijze koepel die boven mijn hoofd hangt. De temperaturen willen ook maar niet stijgen, 14°C is niet synoniem voor 'lekker warm'. Het is terug een fleeceke aandoen met lange mouwen. Mei geraakt maar niet uit de startblokken met 'zalig' weer en heeft evenveel grillen als april: eens goed en dan weer slecht weer, eens warm en de volgende dag terug frisjes, eens nat en dan weer droog. Al de vaste planten bloeien en groeien zoals dat van hen verwacht wordt in deze tijd van het jaar, maar de nieuwe plantjes in de bloempotten voelen zich nog niet op hun best. Hun groei en bloei laat op zich wachten door het wisselvaliige weer. Ondertussen breiden Aziatische producten zich naar hartelust uit. Niet alleen voeding, auto's, technologie maar ook de beesten en planten. De zogenaamde evasieve uitheemse soorten zijn aan hun ongetemde opmars bezig en trachten de inheemse soorten weg te duwen. Nog maar pas werd de stierkikker verdoemd en vorige week de Aziatische hoornaar of er is weer een insect op komst dat we met z'n allen moeten bestrijden: de Aziatische tijgermug. Een fijn zwart-wit getreept vliegende angel, die zeer agressief tevoorschijn kan komen en oorzaak kan zijn van veel besmettelijke en dodelijke ziektes. Ze is vooral actief in de voormiddag en de late namiddag. Dat is al een voordeel om ze dood te meppen, men ziet ze rapper vliegen. Haar soortgenoot uit Europa, de gewone bruine steekmug die wat groter is, steekt en ambeteerd liever 's nachts de mensen. Ze is actief als het donker is zodat men haar niet kan opmerken voor vroegtijdige uitschakeling.Tot hiertoe nog niet teveel last gehad van die zuigende vliegende beestjes, laat me hopen dat het zo kan blijven.
Vandaag heb ik wel al de verrassing van mijn leven gehad. Mijn jongste (ook al 44j) kwam eens in de rapte een klapke doen. Altijd leuk om een babbeltje te hebben bij een tas koffie op een onverwacht moment. Zeker als die zo eens alleen binnenspringt. Tot morgen
De gezelschapsdagen zijn weeral gepasseerd. Het zal nu wel een tijdje duren vooraleer er gasten zullen komen want in de 3 grote huishoudens prijken de examens op de agenda. Als ik dergelijke zaken hoor uitspreken ben ik toch wel blij dat ik die dagen van 'blok' niet meer moet meemaken. Hoe enerverend is dat niet om de kroost door deze stresserende tijd te loodsen?Ik zal dan maar een kaarsje gaan branden bij de H. Godelieve in Gistel om te vragen voor een goede afloop van al de proeven die de kleinkinderen weer moeten afleggen. Natuurlijk moeten ze daar zelf voor zorgen door te leren of te blokken, maar laat ons hopen dat zo een 'schietgebedje' ook wat helpt en een ruggesteuntje is. Meteen verval ik vandaag terug op mijn eenvrouwshuishouden met hond daarbij. Die moet het ook weer een tijdje stellen zonder extra aandacht. Gelukkig zitten we bij mooi weer veel buiten en krijgt hij voldoende aaitjes van de buren die passeren en is hij ook weer een gelukkige hond. En ik een gelukkige vrouw want ik krijg ook mijn babbel en kletsje. En natuurlijk zijn we gisteren hèt gerecht van de kust gaan eten: garnaalkroketten met garnering. Het blijft altijd goed smaken, het is een lekkere hap. Ik heb wel een blijvende herinnering gekregen aan hun bezoek, een eeuwigdurende kalender met weetjes uit de geschiedenis van de mensheid. Elke dag kan ik nu iets anders lezen in: "Geschiedenis voor herbeginners, in 365 dagen" (Goossenaerts, Vekemans, Goyvaerts, Poschet, uitgegeven bij Lannoo). Vandaag over het instellen van de 'tetrarchie' in het Romeinse Rijk in 293 van onze tijdrekening. Ik noem het de kleine weetjes van de grote geschiedenis eens lezen. Ik vind dat nog altijd zeer leutig om de randjes en kleine kantjes van het verleden te kennen, zowel van familie als het groter geheel. Het is bijna middag en na mijn lichte lunch zal er vandaag wel een siësta volgen, extra rust vandaag. Deze namiddag heb ik nog altijd wat bodding te smullen bij de koffie. Tot morgen
Al dagenlang worden we bestookt met het gevaar van de Aziatische evasieve hoornaar. Hij is een vernietiger van onze inlandse bijen, de honingproductie en het overleven van de koninginnen in de korven. Ik wil best mijn steentje bijdragen om er voor te zorgen dat ze niet kunnen nesten. Alleen is het probleem dat ik niet genoeg kennis heb van de soorten bijen. Honingbijen, zandbijen, graafwespen, wespen, horzels, hoornaars, hommels en waarschinlijk nog veel meer soorten en rassen. Ze verschillen in grootte en de manier waarop ze hun nest bouwen. Om deze Aziaten te detecteren is er wel de vereiste dat men ze kan herkennen. Ik heb gelukkig de mogelijkheid gevonden om toch de Oosterse vliegende gevaarlijke schepsels te herkennen. Qua grootte passen ze niet meer in een munststuk van 1€ en ze hebben gele poten. Dat zijn al goede herkenningspunten, want mijn buurman is een imker en met z'n allen in de buurt letten we op het vliegend gevaar.
Zoals zovelen begint bij mij ook dat lenterig gevoel te komen, nu de temperaturen boven de 15°C gaan klimmen. Wel is er nog een stevige wind, maar buiten en beschut zitten, verlangen mijn benen al naar de buitenlucht en snakken naar een short. Laat me zeggen dat ik echt wel heel tevreden ben met mezelf, met alles wat bij mij hoort, maar het lijf, dat begint er wat aftands uit te zien, zeker als ik het in zomerse kledij steek. Niettegenstaande 'niks' mogelijk is van de volgende zinnen, schrijf ik ze toch maar. De zangeres Cher (77), die zo strak in het vel zit door de onnoemelijke aantallen correcties, zingt wat zij en misschien wel velen zouden willen: If I could turn back in time..... En Boudewijn de Groot (79) zou dan zingen wat we willen zijn: Een meisje van zestien.... Eerlijk gezegd, ik wil niet anders zijn dan wie ik nu ben en hoe ik nu oog, want tenslotte ben ik goed gezond. Tot morgen
Het mag dan al een verlengd hemels weekend genoemd worden, de blauwe luchten zijn er wel maar de temperatuur blijft omwille van de krachtige N-NO wind (5 Bft = 29-38km/u)) toch maar steken op een povere 14°. Dat neemt niet weg dat het een drukte van jewelste is aan zee. Zelfs de mensen die zich met het openbaar vervoer wilden verplaatsen kwamen van een kale reis thuis. Alle trams die ik tegenkwam op weg naar en van het grootwarenhuis lieten de pancarde 'volledig volzet' zien. De mensen die echt van goede wil waren en hun auto op de gevonden parking lieten staan, zagen de ene na de andere tram aankomen, even vertragen, enkel stoppen voor de enkeling die eraf wilde, en verder rijden. Ik had een verkeerde dag of een verkeerd moment gekozen om boodschappen te doen en mondvoorraad voor mijn gasten in te slaan. Ook in de winkels een overrompeling door jong en oud. Door de oorlog tussen Colruyt en Mondelez zag ik toch enkele lege schabben die haastig waren bijgevuld met veel dezelfde snoepjes en koekjes. Vooral de koekjes met de schuimpjes en overgoten met chocolade ontbraken. Daar is mijn bezoek zo dol op. Maar misschien heeft mijnen 'schone zoon' wel een bodding gebakken. Dat kan hij goed en die zijn heel lekker. Zelf heb ik dan maar veel gezonde producten van eigen bodem meegebracht: aardbeien; Iedereen lust dat wel. Natuurlijk ook een beetje verboden producten zoals chips, wat blokjes kaas en blokjes salami. Voor degene die een straf biertje lusten heb ik trappist meegebracht en voor de dames heb ik de non-alcoholische dranken in de kabas gedaan. De reklame van de week 'welzijnskippenworst' heb ik niet meegebracht wegens 'onbekend'. De benaming kan niet meer correct genoemd worden want van 'welzijn van de kip' kan geen sprake meer zijn, gezien ze al tot worst gedraaid is. Voor de rest zal het weeral feest zijn vanavond en de volgende dagen. Tot morgen
Het is hier nog niet de "Mediterrannee, zo blauw, zo blauw...x10" bezongen door cabaretierToon Hermans (1916-2000). Maar het komt al aardig in de beurt. Azuurblauwe luchten weerspiegelen zich nog niet in onze Noordzee. Die houdt liever het 'staalgrijs' als kleur, met hier en daar een bruine zandstreep. Dus 'Rerum Novarum' heeft met dit weer een feestelijk tintje en zal veel werkvolk naar de optochten brengen die de arbeid willen verheerlijken en in the picture zetten. Het feest van de 'sjeeven' moest en is de tegenhanger van de 1 mei optochten van de 'sossen'. Allebei willen ze de arbeiders verdedigen en er op toezien dat de mens zijn werk in menswaardige omstandigheden hun werk kan uitvoeren. De vakbonden staan tevens paraat om aangedaan onrecht aan te klagen. Af en toe zetten ze hun woorden kracht bij door een staking te organiseren in een bepaalde sector dit tot grote woede van de andere sectoren die daardoor soms ongewild werkverlet krijgen. Dat wordt dan door die werkgevers niet altijd in dank afgenomen of kan niet altijd op begrip rekenen. Zo heeft het katholiscisme ons door de eeuwen heen toch aardig wat verlofdagen opgeleverd: Allerheiligen, Kerstmis, Pasen, O.L.Heer Hemelvaartsdag, Pinksteren, O.L.Vrouw Hemelvaart. De andere feestdagen komen er van de andersdenkenden, Nieuwjaar, 1 mei, 2e Pasen, 2e Pinksteren, Allerzielen. Daarbij komen dan de gewone wettelijke vakantiedagen door de staat toegekend. De spreuk van de dag wil mijn palavers en geschrijf in een goed daglichtje zetten: het is beter nutteloze dingen te weten dan helemaal niets. Deze uitspraak komt uit de mond van Seneca (4vC-65nC), filosoof ten tijde van keizer Nero (37-68). De vreselijke keizer die Rome deed branden en zo dikwijls in kruiswoordraadsels voorkomt. Maar wat is er nu zo belangrijk aan Seneca? Niet alleen zijn geschriften maar de man had net als ikzelf, één van de 7schoonheden: een kuiltje in zijn kin!!! En wat zegt dat over de bezitter van dat putteke? Het zijn aandachtszoekers als negatieve eigenschap. Maar voor de rest zijn het vaak charismatische personen en leuk gezelschap. Bovendien zijn ze goed in flirten (!) maar ook zeer vaak emotioneler dan anderen en bleiten dus rapper bij iets moois of verdrietig. Voilà, nu heb ik weer een stukje van mezelf prijsgegeven. Ik ga nu een boke eten en verder lezen in mijn Nicci French. Tot morgen
In geen enkele woordenboek terug te vinden maar dat gebeurt wel meer dat dialectwoorden onbekend zijn in een andere straat. Dus al zeker niet gekend bij het 'schoon Vlaams' of het Beschaafd Nederlands en al zeker niet terug te vinden in de Vlaamse canon. Niet getreurd, het is gewoon eens op schok gaan, eens gaan rondlopen in de winkelstraten. Die gelegenheid om er gerust alleen op uit te trekken krijg ik als mijn hond naar de kapper gaat. Zeer tegen z'n zin natuurlijk maar wat moet gebeuren, gebeurt. Ik heb hem bij de trimster afgeleverd en heb dan twee volle uren om alle etalages eens rustig te bekijken. Eerst richting bakkerij om bij de beste bakker, 2 koffiekoeken met rozijnen aan te schaffen. Die heb ik op een bank op de dijk opgegeten naast een 'kauw' die de kruimels uit mijn mond wilde pikken. Ten tweede male in mijn leven, maak ik de film van Alfred Hitchcock (1899-1980) "The Birds", in het echt mee. De vogels aan de kust worden altijd maar franker en arroganter. Daarna richting boekenwinkel om eerst eens te kijken naar de boeken die ik in gedachten had, aan te schaffen. Maar bij het binnenkomen zag ik al direct 2 boeken liggen lonken naar mij. De nieuwste van Nicci French, "Heeft iemand Charlotte Salter gezien?". Daar ga ik mee beginnen deze namiddag. Niet té zwaar om in de hand te houden als ik buiten zit, 448 bladzijden. De andere is het 8e en laatste boek, de afsluiter van de "Zeven Zussen" van de overleden Lucinda Riley (1965-2021). De inhoud en slot had ze grosso modo al op papier geschreven tijdens haar ziekte. Na haar overlijden heeft haar zoon Harry Whittaker het boek geschreven conform haar wensen en instructies, en dat ligt nu op de toonbanken. Dat is weer een turf en kanjer van een boek geworden. "Atlas" bevat 704 pagina's en vertelt alles over 'Pa Salt'. Nu ga ik toch buiten zitten, de lucht is blauw, geen vuiltje aan de lucht en 14° en geen windje dat mijn bladzijden zal omdraaien vooraleer ik het tot de laatste letter gelezen is. Tot morgen
Awel, het eerste liedje dat ik deze morgen op radio 1 hoorde was "Show me heaven" van Maria McKee. Al is het een song uit 1990, het blijft mooi om te horen. Zeker op een moment dat de hemel er mag zijn en getoond worden: hemelsblauw. Het is natuurlijk nog niet warm genoeg om in bain-de-soleil rond te lopen maar een poloke met korte mouwen en een hesje daarboven behoren al tot de vestimentaire mogelijkheden. Eindelijk, zal iedereen wel roepen. Ik in ieder geval, want nu kan ik mijn nieuwe parasol openen om me te beschermen tegen de té hoge IV-stralen. Mijn banken staan uit de wind en de zon geeft vlug een zonneslag want haar stralen zijn al intens te noemen. Ik kan dan rondkijken naar het loof van mijn tuin en de omliggende hofjes. Het groen oogt nog overal fris door het vocht dat ze kregen en de lange tijd van té frisse temperaturen. Ook de lentebloeiers houden wat langer hun prachtige kleuren. Jammer genoeg is er ook weer een keerzijde, de zéér vruchtbare insecten. Ik heb zopas de buxusrups-mot van mijn tuin kunnen verwijderen, met de hulp weliswaar van de tuinman, of daar verschijnen de volgende verorberaars van mijn frisgroene blaadjes; luizen; slakken, spint, andere rupsen.... Ik probeer te werken in de tuin zoals een homeopaat, die met natuurlijke producten werkt om mensen te genezen. Een heel gemakkelijk en doeltreffend middel voor het 'schuimbeestje' is een forse waterstraal op het diertje mikken. Wat voor fantasierijke namen bestaan er niet allemaal voor deze cicaden die hun larven in een schuimnest laten leven; schuimcicade, spuugbeestje, koekoeksspog. Het zijn dus de slijmerige schuimhoopjes die men ziet verschijnen in de bladoksels van de planten en dan vooral bij lavendel. Ze hebben al even mooie namen in andere talen. Engels: froghoppers, cuckoo, spit, spittle bugs. In het Duits klinkt dit ongedierte; Kuckucksspeichel. In het Frans, cercope des prés. Liefelijke namen voor wat 'spuug'. Zoals je leest, in een tuin is er altijd wel wat te doen om iedereen blij en gezond te houden, maar evenzeer kan er uitgebreid genoten worden van de omgeving en de gezonde zeelucht. Dat ga ik nu doen. Tot morgen
En of ze koud is deze laatste ijsheilige. Ze bracht vandaag herfsttemperaturen van 12°C mee, donder en bliksem, nevel en mist en de onvermijdelijke regen. En dat laatste is natuurlijk goed nieuws voor mijn planten, want gisteren zijn uiteindelijk de laatste jonge plantjes in hun definitieve potten en op de juiste bestemming geraakt. Zoals menigeen van de jaggers wel zal kunnen beamen, het komt wel allemaal goed maar alle werkzaamheden verlopen wat trager. Maar van onze 'Kalte Sophia'(haar naam betekent wijsheid) gesproken, het was een weduwe die rond 304 nC leefde met haar 3 dochters, Pistes (geloof, fides) 12j, Elpis (hoop, spes) 10j, Agape (liefde,caritas) 9j. Sophie vertrok uit het Oosten om in Rome de marteldood te sterven. Ze moest toekijken hoe haar dochters werden gedood en stierf zelf 3 dagen later. Ze is steeds afgebeeld met haar dochters Geloof, Hoop en Liefde, meestal ook een boek erbij en een zwaard. In Duitsland zal men pas vandaag de bloembakken op de balkonnen plaatsen en er is ook het 'sophiekruid' naar haar vernoemd, sisymbrium sophia of in de volkse mond 'de raket' met bleekgele bloemen. Maar Sofietje gaat voorbij en waarschijnlijk is de nachtvorst ook weer voor later op het jaar en kan nu alles naar hartelust groeien en bloeien. Het zijn evenwel nog de temperaturen en ook niet de tijd om een frisse 'orangeade' te drinken. Lang geleden dat ik dit drankje tegenkwam. Tegenwoordig is dat een 'gele limonade' denk ik of een 'fanta' als men een appelsiendrankje wil hebben met 'spa gazeuze'. Ik vind dat wel plezant om zo af en toe een Vlaams woord tegen te komen dat in een verdomhoekje is verzeild geraakt en vervangen wordt door de merknamen, als aanduiding van hetgeen men wil drinken of eten. En het nieuws van de dag: na onze roze zanger zal ook de roze wielrenner zijn eretitel aan een ander moeten laten. Aan degene die juist iets gezonder, wat meer veerkracht, wat meer weerstand en sterker dan hij zal zijn. Tot morgen
Spijtig spijtig spijtig....het heeft niet mogen zijn dat Gustaph het grote Eurovisiesongfestivalcircus naar België zou meebrengen. Zijn lied is een meeslepend up tempo song en zal zeker en vast nog dikwijls gedraaid worden op de radio of ment-tv, zelfs misschien op MTV. Ik heb natuurlijk de rit van de 26 liedjes niet uitgezeten, na onze inzending ben ik stillekes naar bed gegaan. Maar iedereen in de buurt heeft wel gehoord dat ik een laatste maal mijn hond uitliet want die kon zijn muil niet houden toen er een hondenliefhebber passeerde om hetzelfde te doen met zijn hond. En dat is nu werkelijk een activiteit die hij van zijn soortgenoten niet kan hebben. Ons huis en tuin passeren zelfs de straat, dat vindt hij een plaats die enkel toegankelijk is voor onszelf en de buren. Zo, een goede nachtrust werd me weeral gegeven en met veel hoop op zonneschijn ben ik wakker geworden. Er werd een stralende dag voorspeld en een iets betere temperatuur. Ondanks dat alle ingenieuze, technische en vernuftige nieuwe apparaten, zelfs de antieke barometers in mijn huis, een hoge luchtdruk weergeven, 1019,7 hPa, is het op Bonifaas grijs en mistig weer. 'Voor nachtvorst is men niet beschermt tot Sint Bonifaas zich over ons beschermt' en dat doet hij met dat groezelige grijze deken over ons neer te draperen. Is het een ware spreuk of gezegde? Ik weet het niet of deze sint wel te betrouwen is want zelfs de Kerk heeft hem sinds 1969 afgevoerd van de heiligenkalender. Enfin, de nachtvorst zou vanaf vandaag moeten achterwege blijven. De gevolgen van dit grijze kille weer, zijn wel groot voor de kusthandelaars. Slecht weer is synoniem voor 'geen inkomsten'. De badkarhouders moeten lijdzaam toezien dat hun cabinekes gesloten blijven en de strandbars zullen zelfs niet open gaan 'wegens te fris op het strand en zand'. De wind is wel gaan liggen daardoor voelt het toch niet zo guur aan als gisteren. Kortom, het zal een doordeweekse zondag worden met dien verstande dat er op vele plaatsen 'moeder' gevierd word met pakjes, veel knuffels en kusjes. Voor 'die' (daar ben ik ook bij) die afkomstig zijn van de provincie Antwerpen, is dat pas op 15 augustus, Onze Lieve Vrouwhemelvaartsdag. Ondertussen denk ik dan aan Maria, die de 2 feestdagen wilde gevierd worden, één op de 2e zondag van mei, omdat ze in de provincie Oost-Vlaanderen woonde en de andere in augustus, omdat ze zéér katholiek was. Mijn moeder had graag pakskes en knuffels. Tot morgen
Als er iemand in mijn kennissenkring de grens van 80 lentes overschrijdt, kan ik niet anders dan dat op de 1e lijn van mijn blog zetten. Dus zeg ik: gelukkige verjaardag Willy en hou je de volgende 25 jaar kwiek en gezond. En van lente gesproken, het is een ander soort lente dan ik van dit jaargetijde zou verwachten. Natuurlijk zijn we volgens de meteorologen de laatse jaren verwend geweest met goede temperaturen, weinig regen en wind, maar volgens hen is dergelijk weer niet standaard te noemen in onze gebieden. Ondanks een flinke portie zonneschijn kan ik toch niet buiten zonder een giletke met lange mouwen en een sjaal, want de noordwestenwind waait verdorie stevig door. Gelukkig heeft gisteren de tuinman de leuze 'maai mei niet' doorbroken. Ik zag niet meer waar ik mijn voeten moest zetten om niet in de kuilen, door de hond gegeraven, te vallen. Gezien mijn leeftijd is er toch al enige voorzichtigheid vereist om niet te mistrappen en in de putten te vallen, maar daarvoor moet ik ze eerst wel zien. Gelukkig zijn mijn ogen nog van een behoorlijke kwaliteit. Ik zie terug hoe ik me elegant in mijn tuin kan bewegen. Onkruid wieden in mijn gazon, in de bloemperken of in de bloempotten, stel ik uit tot er wat betere temperaturen en minder wind is. Ik zal deze namiddag wat verder lezen in mijn gazet en naar 'Endeavor Morse' kijken, in afwachting van de grote Eurovisiesong Finale. Ik duim voor onze Gustaph, want ik vind het een leutig en feestelijk liedje. Hopelijk eindigt onze nationale zanger op de 1e plaats. Dromen mag, al is het ook maar voor een liedje. Tot morgen
"Ik ben geweldig in bed, ik kan urenlang slapen". Dat zei een onbekende auteur en ik kan dat beamen. En als je dan halfslapend moet opstaan omdat er vóór 10u al teveel bezigheden gepland zijn, snak ik naar een koffieshot als ik van de kapper kom. Deze morgen was het nu eens echt hondenweer. Ik probeerde 2x op de dijk te geraken maar felle buien en windvlagen hebben me belet uit de zijstraatjes te geraken. Ik zag de zee, grijs en woest liggen. Niet alleen was de zee gezegend met regenwater, maar alles en iedereen die erdoor liep. Ik ben doornat bij de kapper binnengestapt om mijn regenjas, die leek op een doornatte gewone jas, een beeteke te laten uitdruppen. Na de hoofdmassage, de shampooing, het knippen en drogen was het buiten wat rustiger en droger geworden. Ondertussen was de tuinman langs geweest om alles wat toonbaar te maken in de tuin, na de verwoestende passage van de buxusrupsen. Vandaar dat ik echt wel iets nodig had om wakker te worden en te blijven en geen 'snus' of 'snoes' nodig. Nicotine heb ik al lange tijd geleden, afgezworen. De sigaret wordt uit de maatschappij verbannen en de ouderwetse manier van consumptie van een vreugdebrengend en euforisch middeltje wordt vanonder het stof gehaald: de snuiftababak, de kauwtabak. De pruimtabak die, nadat al de goede en nodige ingrediënten eruit gechickt zijn, uitgespuugd werd. Nu probeert de gebruiker van nicotine het een beetje onzichtbaarder te gebruiken. Het is ook voordeliger dan de e-sigaret of vapor met verschillende smaken. Hij/zij stopt een 'theezakje' vol met de rapé, om onzichtbaar te zijn, onder de lippen. Ik zeg altijd, niks nieuws onder de zon, alleen een nieuwere naam en beter verpakt. Behalve dan bij de varkensboeren. Die staan voor een onbegonnen nieuwe taak om de 'beren'biggetjes, verdoofd te castreren. Volgens Gaia, is dat een enorm pijnlijke ingreep voor de meer dan 4,5 miljoen varkens die de operatie meemaken. De boer kan ze slechts uitvoeren met oorbeschermers omwille van het gekrijs en getier van de mannelijke biggen, die hun ballekens zien verdwijnen. Het moet gebeuren omdat het vlees van de 'beren' een te sterke berengeur hebben, onconsumeerbaar is en bijgevolg geraken de koteletten, het spek en de poten, onverkocht. Voor één keer kunnen de 'zeugen' tegen de 'beren' zeggen dat het hun eigen schuld is voor die operatie: because of you, zingt Gustaph, en die zal daar vette prijzen mee winnen. Nog even vermelden dat het Sint Pancratius (289-304) is vandaag, de 2e ijsheilige. Die jongeling, een martelaar van amper 14 jaar heeft echt wel bestaan. Ten bewijze daarvan kan men zijn schedel (zijn relikwie) nog altijd gaan bewonderen en aanbidden in de kerk Sint Jan-van-Lateranen in Rome. Tot morgen
11 mei en verjaardag van 27.505 Belgen. 27.503 landgenoten zijn niet zo belangrijk, maar de tweeling in de familie, die '17' worden, mogen toch wel apart vermeld worden. Een jongen en een meisje, elkaars beste vrienden, kunnen op deze mooie lentedag, vieren dat ze weer wat ouder zijn en een stukje meer vrijheid krijgen. Ze kunnen de vleugels wat verder uitslaan en weer een stukje meer van de wereld verkennen. Ik zou zeggen, have fun today.
De ijsheiligen zijn ook weer op het appèl, te beginnen met Mamertus, een bisschop uit de 5eE. Men noemt deze periode, van 11-15 mei, naar de naamdagen van de heiligen die hun gedenkdag hebben in deze tijd van het jaar. Het zijn, normaal gezien, de laatste dagen op het Noordelijk Halfrond, dat er nachtvorst zou kunnen optreden. Dat is zeker het geval voor de streken die 4 jaargetijden kennen. De eerste van die nachten zijn we al ongeschonden doorgekomen met een nachtelijke temperatuur van rond de 10°C. Maar het is niet alleen nachtvorst die de tuin kan kwellen en de bloemekes en planten kan vernietigen. Ik zie rupsen bij de vleet die de buxusstruiken op 2 dagen hebben kaalgevreten, ik zie mierenhopen en mieren die het zand van tussen de stenen halen en aarde vanonder mijn grassprieten, ik zie strontvliegen en muggen die me irriteren. Alleen is kip Carmen al een paar weken spoorloos. Ik vrees dat men haar naar de eeuwige kippenvelden heeft gestuurd. Ik heb deze morgen samen met mijn hulp, alles onder handen genomen en ga nu van het lenteweer genieten onder mijn nieuwe parasol. Tot morgen
Ik ben waarschijnlijk niet de enige die opgemerkt heeft dat de tot 'Grootste Belg' verkozen, Jozef de Veuster (1840-1889) ontbreekt in de 60 venstertjes. Hij is beter gekend als Pater Damiaan, die de melaatsen, de paria's van de maatschappij, ging verzorgen in Molokai. Het is vandaag bovendien zijn 'feestdag'. Waarschijnlijk vonden de wijze leden van de commissie, die samensgeteld was om het 'kanon' van Vlaanderen op te stellen, het voldoende dat er al ene katholieke Jozef werd vernoemd nl Kardinaal Cardijn (1882-1967). Priester, stichter van de jeugdbeweging KAJ of de Kajotters. Bovendien zullen ze gedacht hebben dat er al verschillende en voldoende kunstwerken genoemd werden met christelijke inslag zoals 'Begijnhoven', 'Het Lam Gods', 'Aanbidding der Koningen' misschien ook wel de 'Intrede van Christus in Brussel'. Ik heb gisteren al gezegd dat ik terug zal moeten studeren. In de lessen geschiedenis van de Nederlandse literatuur van het middelbaar onderwijs was er sprake van; Karel ende Elegast, Beatrijs, Hadewijch, Jan van Ruusbroec, Hendrik van Veldeken maar gelukkig vermelden onze wijzen toch "Van den Vos Reynaerde" als hoogtepunt van de Middelnederlandse verhalen en dichtkunst. En daar komen ze met een gedichtje af, niet van Gezelle of andere dichterlijke grootheden uit ons Vlaamse land, maar met een totaal onbekend aantal ergens gevonden regeltjes over een vogeltje. Vertaald naar het hedendaagse Vlaams is het: "Alle vogels zijn hun nesten begonnen, behalve jij en ik. Waar wachten we nog op?". Blijkbaar is het dan nog afkomstig van een monnik, die het noteerde in een Engels kerboek!!!. Maar als ik naar het oorspronkelijke oeroude Vlaamse citaat kijk "hebban olla vogala..." komt er een glimlach op mijn lippen. 'Hebban' is tegenwoordig de grootste lezerscommunity en de populairste boekensite in Nederland en België. 'Olla- Ola' is de crème glace op een stokje waar ik binnenkort weer een voorraad zal van inslaan voor de warme dagen. En dan de 'vogale' is de 'pasta vongole' die ik vooraf zal klaarmaken en eten. Dat is het voorlopig 'canon van Vlaanderen' waar nog veel inkt zal over vloeien. Ondertussen zijn we '10 mei' en volgens de statistieken is dit de dag dat er vele Belgen verjaren en er duchtig zal gevierd worden. Namelijk 27.722 landgenoten zullen een feestje brouwen, niet noodzakelijk met bier. Ik hoor daar niet bij, het is koffieklasjnamiddag.Tot morgen
Een ander soort dag, een ander soort regen!. Er zijn vele soorten 'regens', druilen, druppelen, miezeren, motregen, pijpestelen. En dan zijn er de wolkbreuken, de hagelbuien, de plensbuien, de douches, de ijsregen, de popcornbuien en nog veel mooie benamingen met allemaal hetzelfde resultaat: je wordt er nat van. Je hebt dan ook nog 'gouden regen' en 'blauwe regen' maar dat zijn dan planten die mooie bloemen en vruchten geven, maar ook ontzettend giftig zijn, het is bij manier van spreken 'schone schijn'.
Een geluk dat ik wat later begonnen ben met schrijven want er kwam ontzettend groot nieuws binnen: de Vlaamse canon is eindelijk in 60 punten, ze noemen het 'vensters', klaar. Voorgesteld natuurlijk door ons communiekantje van een minister. Ik heb niet naar "Het verhaal van Vlaanderen", de tv-serie van en met met Tom Waes gekeken. Ik was niet verzot op de re-enactmentscenes en de taal van Tom. Maar ik had misschien wel beter gekeken want in die 60 venstertjes die ik als geboren en getogen Vlaming met de paplepel had moeten binnen krijgen, ken ik er de helft niet van. Dat wil zeggen dat ik de komende 60 dagen eens een 'venstertje' zal opendoen en bekijken wat het inhoud. En het eerste venster is nogal wiedes: Vlaanderen is een plek in de wereld, even oud als de wereld zelf. Zijn geschiedenis begint dan ook met de ijstijd van meer dan 12.000 jaar geleden. Venster nr 2 zal ik morgen eens bekijken, niet té veel studie doen op een regenachtige dag. Ik luister liever naar een 'canon', niet het kanonnengeschut dat af en toe te horen valt vanuit de kazerne van Lombardsijde, maar de meerstemmige liederen. De belangrijkste zijn die van Johan Sebastian Bach (1685-1750), die er 14 componeerde. Pas in 1975 werden ze ontdekt in de archieven van een Straatsburgse hoogleraar. Enfin, Schluss für Heute. Tot morgen
Week 19 is van start gegaan in dit zogenaamde 'nieuwe jaar'. Het jaar wordt ouder en ouder en van een 'nieuw jaar' kan geen sprake meer zijn. Maar zo vlug gaat de tijd, een hik en een flik, een uur, een dag, een week, een maand, een jaar zijn weer voorbij. Het is wel een vervelend vestimentair weertje vandaag. Ik heb me aangekleed tijdens een grijze lucht, en het beste leek me een coltrui met lange mouwen en een hesje aan te doen. Eens er een flard blauwe hemel en wat zonnestralen tevoorschijn kwamen, was ik aan het puffen en zweten en vervloekte mijn gekozen kledij. Maar 5 min later was de zon weer verdwenen en was ik blij met de lange mouwen bij het frisse weertje. Van verveling is er nooit sprake in ons land, iedere seconde is er wat anders waar we over kunnen babbelen: fris, kous, warm, droog en nat. Gisterennamiddag was het prachtig weer om met zakken zand te sleuren om de laatste bloempotten van aarde te voorzien en deze morgen heb ik met mijn boodschappen gesjouwd en gesleurd. Ik denk dat mijn armen 5cm gerokken zijn om met al die dode gewichten en onhandige verpakkingen bezig te zijn geweest. Het is niet alleen verpotten en eten en drank halen, het is ook nog eens alles op de voorziene plaats te krijgen. Wat zal er nu gebeuren om die stramme spieren weer in orde te krijgen? Vanavond een warme douche, goed inwrijven met een warmte gevende spray en goed bedekken met een pyjama. En overmorgen zullen mijn armen en handen weer naar behoren functioneren. Nu is het tijd voor relaxatie. Tot morgen
Het is weer een gewone zondag zonder zon. Mijn parasol blijft opgeborgen, tot mijn grote spijt. Ik ben ook nog een beetje aan het bekomen van de vele uren tv-kijken gisteren. Het is vermoeiend om te luisteren naar de interessante, deskundige uitleg en verhalen van Filip Feyten en tegelijkertijd alles te bekijken waarover hij spreekt. Natuurlijk valt er veel te vertellen over een koningschap dat in 1160 geïnstalleerd werd en gisteren zijn 71e koning kroonde. Al deed ik er gisteren eens smalend over, het kan niet anders dan dat deze gelegenheid en het belang ervan, in het DNA en genen zit van de Britten en in het byzonder in dat van Charles. Het is hem bovendien met de moedermelk en de paplepel ingegeven. Net zoals alle Europese monarchiën is het ook hier bij ons, een constitutionele monarchie dwz de rol van de koning en de koninklijke bevoegdheden zijn vastgelegd in de 'grondwet'en hij werkt samen met een parlementaire democratie. In tegenstelling tot de andere koningshuizen is België een jong koninkrijk (1830-31). Van bij het begin werd duidelijk gemaakt aan de nieuwe koning (en zijn nazaten), dat er aan het koningschap niks goddelijks te pas kwam. Er werd voor een weduwnaar gekozen die overtollig was geworden in Engeland, er in de weg liep en geld kostte. Uit strategische overwegingen, met de hulp van de Grote Mogendheden van toen, en een beetje bij de gratie Gods kwam een Coburg aan in De Panne. De Coburgs, die net als de nazaten van Victoria overal te vinden zijn, hebben ons land één kunnen houden, de moeilijkheden die dit nieuw samengesteld koninkrijk had, kunnen overbruggen; de taalperikelen, de tegenstellingen tussen de Romaanse en Germaanse invloeden van de burgers. Maar door dit jonge koningschap, zag men de gelegenheid om er een sobere en geen goddelijke plechtigheid van te maken. Geen rituelen bij de installatie van een nieuwe vorst, maar gewoon voor de vertegenwoordigers van de burgers, Kamer en Senaat, de eed van trouw aan de grondwet te zweren en het grondgebied te bewaren. Een ritje in een decapotabele door de hoofdstad en de nieuwe koning heeft met een minimum aan belastinggelden zijn troon gekregen en bezet. Tot morgen
Het belangrijkste van de dag eerst: hondje wordt VIJF jaar. Zijn geschenk was een grote kluif, dat geeft uren kauwplezier voor mijn beestje en voor mij de nodige rust op deze totally British Day. Deze week noemde ik hem 'the King' te weten zanger "Elvis" en 'Queen' is anders altijd "Freddie en zijn kompanen". Vandaag waren dat C.C. waarvan ik me realiseerde dat het de initialen waren van de Italiaanse Claudia Cardinale, die als tegenhanger van B.B. (Brigitte Bardot) werd voorgesteld in de pers maar evolueerde naar een zeer gerespecteerde actrice en UNESCO Ambassadrice. Maar alle gekheid op een stokje. Deze morgen heb ik me in mijn meest feestelijke négligé neergevleid, in de gemakkelijkste zetel. Een belevenis van 'once in a lifetime', al kan ik met een beetje geluk nog een kroning in meemaken. Maar dat wil ik niet want dan zou hem een veel te korte koningstijd te wachten staan. En na die 70 jaar van geduldig wachten wens ik hem toch nog ettelijke jaren van gevlei van zijn onderdanen. Terug naar de essentie van de dag. De plechtige kroning van Charles en Camilla, een zeer besproken koningspaar. Al de kostbare regalia van de monarchie werden vanonder het stof gehaald. Allemaal voorwerpen die tot 70 jaar geleden méér betekenis hadden dan nu. Zwaarden, ringen, armbanden, appel met kruis, mantels. Toen was Groot Brittanië nog een wereldmacht, dat gehavend uit de WOII kwam dat gezamelijk moest werken om uit de miserie te geraken. Ze hadden een figuur nodig die symbool stond voor hun moed en samenhorigheid om het land weer groot te maken. Elisabeth II, deed haar best. Maar stelselmatig brokkelde het imperium af. Nu is er nog een flard van het eens zo machtige Britse Rijk. In de 'Commonwealth of Nations' zijn er nog een 15 tal landen die Charles III, als Staatshoofd zullen erkennen en met alle égards vandien zullen behandelen. De plechtigheid zelf. The King himselve kwam, in mijn ogen, met een versleten hermelijnen pelerine binnen boven op een mantel met gigantische sleep die werden gedragen door de pages van dienst, te weten de kleinkinderen van dit nieuw samengesteld gezin. Een paar stappen achter hem, kwam Camilla. Ik moet zeggen in een mooie sobere witte uitrusting met sleep. De gezangen, gebeden, rituelen en het ceremonieel waren, zoals het hoorde, betekenisvol voor de koning. Ikzelf voelde daarbij geen enkele emotie. Ik luisterde en keek naar deze oubollige en bombastische kroning, die vol was van eeuwenoude rituelen. Voor mij ontbrak er emotie bij de teksten, bij de gebeden, bij de gezangen. Belangrijk was tot slot, de installatie van Charles als hoofd van de Anglicaanse Kerk. Hoe hij zijn functie als vorst zal invullen wacht iedereen af. Hij ging wel buiten met blijkbaar een nieuwere versie van de hermelijnen korte schoudermantel. Eén positief punt: het ritueel is een eer aan de 'senior'. De oudere mens wordt niet terzijde geschoven maar blijkt nog zeer bekwaam te zijn om te regeren en dat is ook het geval met de afgescheiden (1776) kolonie The USA. Tot morgen
