Niets zo leutig als op zaterdagmorgen een dik pak papier uit de brievenbus halen. Ik ben geen kat, maar toch is het likkebaarden als ik die teksten zie. Een vurig verlangen om dat alles binnen een tijdsbestek van 2 dagen te lezen. Ik ben zelden teleurgesteld. Altijd is er iets dat me gretig doet zoeken waar ik dat woord, zin, verhaal, ooit ben tegengekomen. Het leuke aan de moderne technologie is ook, dat je mits een paar kloppen op de knoppen, veel, zoniet alles kan terugvinden. Vandaag was er het verhaal van de borduursters in Assenede. Naar analogie van het tapijt van Bayeux, zijn ze sinds enkele jaren het verhaal aan het vertellen op linnen van "Joris ende Blancefloer". Het is een sprookje dat vandaag evengoed zijn waarde zou hebben. Diederik van Assenede (ongeveer 1230-1293) was een hoveling, klerk, schrijver aan het hof van de Graaf Van Vlaanderen, dat toen nog een Leenheerlijkheid van Frankrijk was. Frans was de voertaal in die tijd. Robert d'Orbigny, had in +/-1100 een ridderroman geschreven zonder ridder: "Floire et Blanceflor". Onze Diederik vond dat de volkstaal ook recht van bestaan had, vertaalde voor hen "die geen walsch en konnen"( geen frans kenden) de 3793 verzen naar het middelnederlands en zo was onze "Floris ende Blancefloer" hier ook gekend.
Het verhaal: een jonge moslim, Floris, zoon van een islamitische koning in Spanje, is sinds zijn prille jeugd verliefd op een mooie christelijke deerne, Blancefloer, van lagere sociale stand. Wanneer de koning en koningin merken dat hun vriendschap overslaat in liefde, grijpen ze in. Prins Floris sturen ze naar het buitenland om te studeren en Blancefloer verkopen ze aan rondtrekkende kooplieden. Uiteindelijk, compassie hebbend met het grote verdriet van hun zoon, vertellen ze de waarheid. Hij moet helemaal tot in Mesopotanië reizen om zijn geliefde terug te vinden. Ons meisje was samen met 140 andere vrouwen opgesloten in de "vrouwentoren" van de emir van Babylon. Ieder jaar kiest de emir een nieuwe echtgenote en laat de vorige doden. Floris had vernomen dat zijn geliefde de volgende vrouw zou worden en door allerlei listen weet hij bij zijn Blancefloer te komen. De emir betrapt hen samen in bed en wil hen kopje kleiner maken. Maar toen hij de grote liefde van de twee opmerkte, verleende hij hun genade. Zij keerden terug naar Spanje. Floris volgt zijn vader op en laat zichzelf en zijn onderdanen dopen. Pittig detail: zij krijgen een dochter "Bertha met de grote voet", de moeder van Karel de Grote.
Vele handen van vrijwilligers borduren, om het 750 jarig verhaal in beeld te brengen. Het doek zal een 100 meter lengte hebben. Een hele klus ! De dames in Assenede hebben wel een belangrijk onderdeel van het verhaal te naaien, nl de bedscene. Een volgend artikel zal wel melden wanneer men deze vlijt, kunde en huzarenstuk van velen kan bewonderen.
Gisteren heb ik niet over een al te speciale datum willen schrijven. Ik kon hem trouwens ook niet achterstevoren (achterste voor?) lezen. Tenslotte kon ik het niet een Tweede keer over Nullen hebben die altijd juist zijn, hoe ik het ook las.
Maar vandaag, een nieuwe dag, met muziek in de oren!. Onze politici zijn de muzikale toer opgegaan. Ik kan niet ontkennen dat onze parlementairen een gebrek aan culturele bagage en fantasie hebben. Een toekomstige regering hebben ze de naam van "Vivaldi" gegeven. Van deze Italiaanse, Priester, Violist, Componist proberen ze de "Vier Jaargetijden"(1723) tot voltooiing te brengen. De Zomer, de Herfst, de Winter, hebben ze al ten gehore gebracht. Nu moeten ze proberen " de Lente" nog te beëindigen. Of het een perfecte uitvoering zal worden is nog af te wachten. Antonio zag het levenslicht tijdens een aardbeving. Ik hoop van ganser harte dat zoiets hier niet voorvalt bij de beëindiging van de concertreeks. Ik ben nogal op mijn rust gesteld.
Vandaag 21 februari, heeft de Unesco (organisatie van de V.N.,voor onderwijs, cultuur en wetenschap) ingesteld als dag om aandacht te geven aan de moedertaal. Er zijn ongeveer een 6000 talen gekend waarvan er zeker 2500 zich in een kwetsbare positie bevinden, onder druk staan. Taal is een instrument om het culturele erfgoed levend te houden. Dus heel belangrijk. Moedertaal moet niet persé de taal van ons moeke zijn. Het is de taal die je bij de geboorte hoorde en aanleerde. Dat kan ook van ons vake zijn. Voorlopig bestaat er geen woord voor. Vadertaal of vaketaal klinkt nogal banaal en lachwekkend. Maar je kan ook verschillende talen van kleins af leren, spreken, gebruiken. Meertaligheid is een goede hersentraining, zegt men. Ik spreek verschillende talen, ik ben een polyglot. Ik spreek vloeiend Oost-Vlaams, Antwerps en een ietsiepietsie West-Vlaams. Een wereldburger ben ik, iedereen verstaat mij.
Zondag, nadat de verschillende stoeten overal te lande zijn uitgegaan, zal er weer gebakkeleid worden over kwestende isomo beelden. Spijtig. Iedere dag staat er in de krant een karikatuur van een persoon, een figuur, een nieuwsfeit. De Karikaturist is een groot kunstenaar. Met enkele rake pennentrekken, potlood of penseelstrepen tekent hij duidelijk wat er uren voordien gebeurde. Zonder vaagheid, zonder flou artistique.
Een eerbetoon aan een IT-er, een computerwetenschapper, die de tekstverwerking heel erg vereenvoudigde. Larry, Lawrence Tesler, een naam om nooit meer te vergeten. Een heel belangrijk man die bij leven enkel in zijn vakgebied bekend was. De miljoenen gebruikers van zijn ctrl-C, ctrl-V, ctr-X, ctr-A, wisten niet dat deze belangrijke toetsen op het keybord, bedacht waren door deze man. Hij vertaalde "knippen-plakken" of "copy-paste" naar software.
Vandaag een fantastische dag. Niet alleen omdat het plein soleil is, maar ook om al hetgeen ik vandaag te weten kwam. A lucky day! Jaren geleden ben ik naar het Westen geïmmigreerd. Zelfs in eigen land gebruik ik dat woord! Niettegenstaande ik een polyglot ben, gemakkelijk vreemde talen leer en een woordje kan placeren, is het West-Vlaams de moeilijkste taal van allemaal. Ik versta het wel na al die jaren, maar spreken zal nooit lukken. Maar dat is iets dat ik zijdelings over het Westen van het land wilde zeggen, want het is hier zo gezond als wat! Het Nieuwsblad: Fijn stof maakt ons dommer. Er is uitgewezen dat het stof niet alleen de ademhalingsorganen aantast maar ook het verstand. Wel, fijn stof zit in de onderste luchtlagen, dat verdwijnt bij de minste luchtverplaatsing. Laat dat nu toch juist het voordeel van de kust zijn: orkanen, stormen, rukwinden, windstoten en zeebriesjes. De lucht is hier zo zuiver als een pas geboren baby. Hier waait alles weg behalve mijn verstand, mijn denkvermogen, mijn brein! Toch de juiste beslissing om aan 't zeitje te gaan wonen en dementie niet toe te laten in mijn leven. Een vooruitziende vrouw is er twee waard.
Filosoof Johan Braeckman is vanaf vandaag ook een héél goede vriend geworden: "af en toe niks doen is gezond en dat doen we te weinig". Voor een filosoof toch maar een straffe vaststelling. De luiheid is bij de jaggers een levenshouding, een levenswijze. Af en toe lever ik nog eens een inspanning en ga ik wandelen. Dat moet ik doen of ik word stram en stijf van lijf en leden en dat is niet de bedoeling. Maar voor de rest kan ik dubbel en dik genieten van het "lui" zijn. Voortaan zal ik geen gewetenswroeging meer hebben van het zalige nietsnutten. Ik moet lui zijn om gezond te blijven.
Deze zomer zal ik me ook wat verder in zee mogen wagen, zwemmen en zelfs kopje ondergaan. De redding zal er sneller zijn dan tot 3 tellen. De klassieke rode reddingsboei smijten naar een drenkeling is te gevaarlijk voor de redders. Vlaanderen en Defensie testen een reddingsboei die zelf naar me toe zal zwemmen als ik in nood vertoef. Een beetje het principe van een jetski met afstandsbediening. Hoeveel er aan de kust zullen komen na de testperiode is niet vermeld. Als ik op het punt sta te verdrinken zal dat ook gebeuren als alleen Knokke-Heist die reddingsboei heeft. Een prijskaartje zal dat zeker hebben en dan zullen toch eerst onze belangrijke burgers dienen gered te worden.
"Nieuwe groene technologie op basis van bacteriën produceert electriciteit uit niets dan lucht". Hoe hoopgevend is dat bericht! Het zijn wetenschappers van de universiteit van Massachusetts Amherst, die een toestel AIR-Gen hebben ontwikkeld. Dat gebruikt een natuurlijk eiwit om electriciteit te produceren uit het vocht in de lucht. Omdat ik geen wetenschapster ben moet je van mij niet meer uitleg van deze materie verwachten. Maar onze Youth mag op beide oren slapen, ze zullen kunnen blijven doen wat ze altijd deden en ik ook.
Het is niet moeilijk om een thema te vinden als Radio 1; "Laat ons een bloem en wat gras dat nog groen is, laat ons een boom en het zicht op de zee,..." laat horen. Louis Neefs (1937-1980) een zeer geëngageerde Vlaamse zanger met een mooie diepe warme stem, zong het in 1970. Het leefmilieu vroeg toen de aandacht van de beleidsmakers. Allerhande wetten kwamen er. Staatssecretarissen, ministers, ministeries, parastatalen. schoten als paddestoelen uit de grond. Bescherming van landschappen, velden, bossen, duinen, strand. We moesten terug onze leefomgeving waarderen en respecteren.De bouwkoorts werd aan banden gelegd, huisvuil gescheiden opgehaald, waterzuivering, bodemsanering, mestactieplan voor de boeren, zware en vervuilende industrieën moesten normen naleven. Vele initiatieven zijn genomen en uitgevoerd. Maar evolutie kan men niet tegengaan. Nieuwe technologie, nieuwe materialen, nieuwe bedrijven, nieuw consumptiegedrag, nieuwe voedingsgewoonten, nieuwe noden voor de mens van de 21e eeuw. In scholen, ziekenhuizen en bijna alle openbare gebouwen zijn er eet- en drankautomaten te vinden. In warenhuizen en winkels is het hele jaar door alle soorten groenten en fruit te koop, niet meer gebonden aan de seizoenen. Vleeswaren hermetisch verpakt. Drank in plastiek en brik. Werken en verlof zijn bijna even belangrijk geworden in de hedendaagse wereld, dat een dorp is geworden. Verplaatsen is geen voetwerk meer. Maar we hebben terug onze Louis Neefs nodig voor zijn profetische woorden en bede van 50j geleden. Maar in een modern kleedje gestoken: "Youth For Climate" is het nu. Ons klimaat verandert, we warmen op, het ijs smelt en we gaan in onze zeeën verdrinken. Onze ecologische voetafdruk is te groot geworden! Onze fossiele brandstoffen voor verkeer, verlichting, transport, productie van electriciteit en verwarming geven teveel uitlaatgassen en CO2. Tot hiertoe heb ik van de stakende scholieren geen voorstellen gehoord tenzij ik doof zou zijn. Maar de protesterende jeugd wil alle faciliteiten behouden zonder op een verworvenheid in te leveren. Misschien kunnen ook zij, zoals ik, eens een test doen hoe groot hun ecologische voetafdruk is. Net zoals ik zullen ook zij verbaasd zijn van het resultaat. Het WWF doet op internet die testen. Ik dacht dat ik met 1 aarde zou toekomen, maar nee, voor mijn leven heb ik er 2,6 nodig, dat is 4,63 ha. Ik stond toch perplex van het resultaat. Ik heb wel als verontschuldiging dat de test voor de werkende bevolking is. Maar toch zal ik, bij vragen die meer gepast zijn voor een niet actieve bevolkingsgroep, geen 1,6 aardbol minder nodig hebben. Ik moet niet alles in de schoenen van de jeugd schuiven. Ik ben ook schuldig aan de opwarming van de aarde.
Op Canvas begon zondagavond de reeks over de restauratie van "Het Lam Gods" van de gebroeders Van Eyck. Maar er zijn nog 2 uitzendingen, nog eventjes wachten om erover te spreken.
Voor mij is altijd de vraag: waarom is het ene een kunstwerk met "K" en het andere iets gewoons, zoals duizend in een dozijn of kitsch en met kleine "k" geschreven?
De mens heeft zijn leefplaats en zichzelf altijd al willen opvrolijken, versieren, mooier maken, opfleuren, individueler maken. Zelfs in grotten zijn er tekeningen te vinden. De fresco's die men nu nog sporadisch terugvindt tonen dat de mensen iets wilden zien op de muren in hun omgeving. Niet alleen de muren maar de vele grondmozaïeken, beelden, vazen, borden, bekers, amforen, kledij, juwelen, houtsnijwerk, gebruiksvoorwerpen, wandtapijten. Dat alles werd gedaan door ambachtsmannen. Er waren schilders, steenkappers, wevers, zilver-en goudsmeden, meubelmakers, schrijnwerkers, enz. In gilden kon men als jochie een ambacht leren. Dan kon hij zich bekwamen en werken in de ateliers. Ieder atelier of werkplaats had de naam van de volleerde ambachtsman en meestal eigenaar. In zijn naam werden talrijke werken afgeleverd en stond hij klaar voor de volgende opdracht aan te nemen. Opdrachtgevers waren een kerkelijke leider, een rijke burger, een koning, hertog, vorst. Meestal om de muren van gigantische kerken, paleizen, woningen te voorzien van schilderijen, lambriseringen, stucwerk. Tot de Middeleeuwen zijn het bijna allemaal anonieme werken. Wanneer is dan het signatuur gekomen onder al deze werken van één persoon? Het worden individuele werken, met een naam, een reputatie en een hoge kostprijs. De vele ambachtsmannen die meewerkten aan een werk, bestaan dan niet meer. Zij zijn een grote anonieme massa. Niets nieuws onder de zon, zou ik zeggen. De grote kunstenaars, vnl schilders, waren diplomaten geworden, afgezanten van bestuurders, zelfs belangrijke burgers in eigen stad. En toch zijn ze doorheen de geschiedenis opgehemeld, erkend als grote meesters, is hun werk fenomenaal genoemd. Was het toen ook al een beetje "wie kent wie" of "ons kent ons"? Ik ben geen connaisseur, geen kunstkenner, geen deskundoloog, geen expert specialist, geen vakvrouw, geen autoriteit, geen erudiet, geen lettré, geen ingewijde. Allemaal woorden die ik vandaag leerde kennen. Dat om te zeggen dat ik een leek ben. Een kunstwerk, wat het ook mag zijn, benader en bekijk ik gevoelsmatig . Ik vind het mooi of niet. Een kunstwerk hoeft niet noodzakelijk een schilderij te zijn, maar kan alles zijn waaruit vakmanschap naar boven komt en liefde voor zijn of haar materiaal. Nu kunnen we ook van "haar" spreken wat toen niet bestond.
Een goede zin voor kunst: een bewuste creatie, betekenisvol met behulp van vaardigheden en verbeelding. Of zoals Willem Kloos (1859-1938) noteerde: "de meest individuele expressie van de meest individuele emotie". Of ook "l'art pour l'art".
's Morgens nog slaapdronken, snuif ik de frisse lucht op die de rukwinden mij brengen. Ik moet altijd eerst buiten gaan, de hond stelt zijn wetten! Maar toch doet die zuivere lucht deugd. Na een klein uurtje is de hond, gelukkig al aan een rustpauze toe. En dan.....kan ik eindelijk mijn eerste tas heerlijke verse koffie drinken. Liefst zo straf dat ik er een lepeltje in kan rechtzetten. De volgende kopjes mogen gewone goede aftreksels zijn. Mijn dag kan goed beginnen want ik heb nog wat puzzels uit mijn zaterdagkrant niet ingevuld.
Door de storm, door al dat natuurgeweld, dat al enkele weken over onze contreien tekeer gaat, denk ik aan alle mensen die op zee ten onder gaan. In de eerste plaats aan al de vissers, die dag in dag uit, hun leven riskeren om op ons bord lekker gezond voedsel te brengen. Ik bewonder hen!
Er zijn boeken verschenen over hun heldhaftig leven, romans, verhalen, columns. Het meest bekende, eeuwenoude, fictieve werk is dat wel van "Robinson Crusoe" (1719) van Daniel Foe, later zichzelf een "de" aangemeten omdat het beter klonk, Daniel Defoe. Het verhaal: een schipbreukeling, Robinson, die op een onbekend eiland terecht kwam en er een inboorling, Vijdag, ontmoette. Samen hebben ze 28 jaar overleefd! Tot een schip hen opmerkte en Robinson terug naar de bewoonde wereld bracht. Vrijdag verkoos om op zijn eiland te blijven. Hij baseerde zich op het verhaal van een Schotse zeeman, Alexander Selkirk, die gered werd na een verblijf van vier jaar op een onbewoond eiland. Maar bon, het verhaal spreekt nog altijd de verbeeldingskracht van mensen aan. Er is zelfs een tv-programma met die naam. Elke keer moeten ze duizenden mensen teleurstellen die ook willen deelnemen. Dergelijke uitdagingen zijn aan mij niet besteed. Ik zou niet weten hoe ik vuur moet maken, sjorren, voedsel zoeken, laat staan dat ik daarvoor in een boom moet klimmen. Ik herinner me ook een mooi liedje, gebracht en gezongen door "Kinderen voor Kinderen": "Op een onbewoond eiland, loopt niemand voor je neus....." Af en toe hoor je van deze groep nog eens liedjes op de radio, een Nederlands kinderkoor sinds 1980. Maar ik kan voor mezelf een onbewoond eiland maken, afgesloten van de wereld, van de mensen. Het kan goed doen om eens alleen op mezelf terug te vallen. Dan zijn de mensen rondom mij, eens zoveel waard als ik ze terug zie en hoor.
Al de vogeltjes waren deze morgen om 7u30 al aan het fluiten. Ik ben een beetje jaloers dat ze zo vroeg op de dag al aan het fladderen en kwebbelen zijn. Blij met hun nieuwe dag vol verwachtingen. Maar ik zit in mijn jaarlijks dipje. De maand februari is zowat het putje van de winter en de energie is een beetje zoek. Ik voel me ook quantité négligeable. Gelukkig heb ik alle artsen die nodig zijn om me er weer bovenop te helpen, binnen in mij. Dat spaart toch wat kosten uit! Het advies van de doktoren is ieder jaar hetzelfde. Zowel de arts, de psycholoog als de psychiater in mij zeggen: ga naar de bakker, haal 3 pateekes en eet je eens goed ziek met al dat suiker. Je sucurose staat een beetje op een laag peil! Binnenkort is het toch vasten en vliegen de kilo's er weer af. En bedenk; de enige reden waarom je wat dikker mag zijn is dat anders je persoonlijkheid niet in je lichaam zou passen!
Goed advies, ik ben uitgewaaid, heb de buren gesproken, de bakker was vriendelijk en heb terug een monter gemoed gekregen. De hond was ook blij dat hij al de geuren die de wind bracht, kon opsnuiven. Nu ligt hij er nog gelukzalig van, naast mijn voeten, te zuchten van genot.
Ben ik modest? Vandaag moet ik die vraag stellen, er is niets aan te doen. Modest is een naam met toch bijzondere betekenissen. Eerst en vooral is het een Engelse voornaam, die voor de rest ook heel veel gelijklopende betekenissen in het Nederlands heeft. Modest is ingetogen, bescheiden, discreet, eerbaar, zedig, verlegen, gemodereerd, nederig, sober, ootmoedig, matig. Toch zie je een verschil in al die woorden als je ze apart bekijkt. Een lichte nuance. Veel van de eigenchappen hierboven opgenoemd bezit ik wel. Niet allemaal, een beetje geheimzinnigheid en mysterie mag er boven pijltje blijven hangen.
Maar om de datum kunnen we al niet meer heen. Die is speciaal en zal dat nog een tijd blijven zolang het commercieel voldoende rendabel is. Als we niets meer in de winkels kopen zullen we terug zelf gemaakte kaartjes maken als teken van onze liefde. Stilletjes aan schuift er een nieuw feestvarken naar voor. Iemand die gedoemd is om uit de schijnwerpers te blijven. Maar zeker en vast een potentieel commercieel succes kan hebben: Mistressday. De dag vóór de legale verliefdendag, 13 februari. Vandaag zullen de rendez-voushotelletjes wel leeg blijven, maar gisteren zullen ze hun kost wel voor 2 dagen gehaald en verdiend hebben.
Het is ook wel een mooi verhaal dat achter deze 14 februari zit. Valentinus stierf rond 270 n.C.. Keizer Claudius II had waarschijnlijk een wet (nog niet teruggevonden) die bepaalde dat gehuwde mannen geen soldaat mochten zijn. Zij presteerden niet zo goed als de celibatairen. Maar onze dierbare priester, van heinde en verre geroemd om zijn mooie bloemrijke tuin, huwde in het geniept toch deze mannen. Tot Claudius hem met een tweesnijdend zwaard naar de hemel hielp. In 496 besliste paus Gelasium, Valentinus op 14/02 zijn naamdag te geven. Pas vanaf de 14e eeuw, schreef de vader van de Engelse literatuur, Geoffrey Chaucer (1343-1400) een gedicht, dat de viering van Valentijn in gang zette: "want dit was, op St Valentijnsdag, als elke vogel daar, zijn maatje komt kiezen". Ik schrijf ook de oorspronkelijke Engelse tekst, omdat ik die zo mooi vind: "For this was on seynt, Volantynys day, Whan euery bird comyth, There to chese his make".
Aan alle geliefden een mooie, liefdevolle, gezellige avond. Keuze genoeg uit de romcoms die op alle zenders present zijn.
Na de drache nationale, kan ik weer vanuit mijn luie zetel de natuur bewonderen. Niet voor lang, zeggen de weermannen, want Dennis is op komst. Dat klinkt minder bedreigend dan een storm met windkracht 7-8. Ik heb nog genoeg lectuur om zoetjes bezig te zijn. Vanalles om op te zoeken, ik heb er zelf van moeten schaterlachen. Volg me mee naar de zoektocht van een onnozele lach.
Het boek "Little women" van Louisa Mary Alcott is aan zijn 3e verfilming toe. Een boek uit 1860, geschreven ten tijde van de Amerikaanse Burgeroorlog, in Massachusetts. Een gezin van een predikant, zijn vrouw en hun 4 dochters. Vertaald in het Nederlands met "Onder moeders vleugels" als titel. Ik heb dat boek verslonden, maar evenzeer werd het me door de nonnetjes van het internaat uit mijn koffer gehaald omdat het een zedelijke kwotering van IV had. Als beginnende puber werd ik niet in staat geacht het boek te verstaan. Dat zette me op weg om even naar die kwoteringen terug te grijpen. Die werden in de boeken zelfs gedrukt. Het gaat van I-V boekindex, afgeschaft in 1965. Een I, absoluut verboden lectuur, een II, streng voorbehouden lectuur, een III, te ontraden lectuur, een IV voor volwassenen en V, lectuur voor allen ook voor rijpere jeugd vanaf 14-15j. Bij de eerste drie waren de boeken van Marnix Gijsen, Louis Paul Boon. Voor iedereen goed was Aster Berkhof met meer dan 100 boeken. Dan stootte ik op: Reinaert De Vos, herwrocht door Stijn Streuvels zedelijke kwotering IV-V. Herwrochten is toch een woord dat dient opgezocht te worden, nietwaar? Herwrocht is een "hertaling" met veel uitweidingen. "Reinaert de Vos, Uyt het middelnederlandsch in verstaanbaar vlaamsch herschreven door Stijn Streuvels en uitgegeven in 't jaar O.H. M.CM.X" *,opgeluisterd door tekeningen van Gustaaf van de Woestijne. Ik ging verder kijken naar herwrochten en kwam de legende van de Heilige St Servaes tegen. In dat verhaal vertelt men de oudste gekende mop van Nederland, van de scheel kijkende heilige. Ruim 800 jaar geleden opgetekend door Hendrik van Veldeke . Het is te lang om te vertellen. Maar....ik kwam alzo ook de oudste mop ter wereld tegen. 4000j geleden door de Sumeri genoteerd. Een vrije vertaling: wat is er sinds mensengeheugenis nog nooit gebeurd? een jonge vrouw die een scheet laat op de schoot van haar man! Zou dat nu al gebeuren? De Egyptische mop die ook al 3600j meegaat: hoe vermaak je een verveelde farao? Laat een boot vol naakte meiden in visnetten voorbij varen en vraag hem om te gaan vissen! Tot slot, de oudste Britse mop, ongeveer 1000j, is ook een raadseltje: wat hangt er langs het dijbeen van een man dat voortdurend in een gat moet gestoken worden?....een sleutel
Veel van dergelijke plezante weetjes zoek je maar op www.wereldverteldag.nl en www.verhalenbank.nl * in het jaar Onzes Heeren 1910.
Als hondenbezitter en hondenliefhebber kon ik vandaag niet naast de foto van de poedel Siba kijken. Het lieve beestje heeft de fameuze Westminster Dog Show in de V.S. gewonnen. Bijna 3000 deelnemers en hij werd met de eerste en beste prijzen omhangen. Als ik de koningspoedel zo gecoiffeerd zag staan, dacht ik: moest Madame De Pompadour, maitresse van Louis XV nog leven, die zou echt wel jaloers zijn geweest! Om kort te zeggen, ik vind dat een beetje hondenmishandeling. Dergelijk kapsel oogt langs geen kanten natuurlijk. En ocharme dat beestje, dat lijdzaam al die scheer-en kambeurten moet ondergaan om die looks te hebben. Dat is natuurlijk geen eenmalige gebeurtenis voor dat dier. Dag in en dag uit op de kaptafel staan om het, in baasjes ogen, perfecte kapsel aangemeten te krijgen. Een poedel vraagt wat knipbeurten, net zoals mijn waterhond. Maar het knippen moet functioneel zijn, omdat het nodig en nuttig kan zijn voor het dier. Deels zal de hond het leuk vinden voor alle aandacht dat ermee gepaard gaat. Maar ik kan me niet voorstellen dat hij niet liever in de modder zou rollen of achter een bal zou lopen. De baasjes zijn fier op hun hond, ik ook, maar daarom hoeft dergelijk spektakel niet voor een standaard vast te stellen.
Ik bespeurde vandaag ook een lichte onenigheid tussen de pausen. Een 93 jarige Emeritus (ex- mag niet gezegd worden) en een huidige 84 jarige paus. Meer dan leeftijdsverschil alleen! Ook de tegenstelling van afkomst: Europees- Duits versus Zuid Amerikaan- Argentijns. De ene oer-conservatief en de andere lichtjes progressief. Paus Fransiscus had wel oren naar de moeilijke situatie waarin de katholieken zich in het Amazone gebied bevinden nl bijna geen priesters. Hun vraag was, om gehuwde diakens toch priester te wijden en de vrouwen een beetje hoger in de hiërarchie te laten stijgen. De 93jarige Benedictus XVI, bijna blind, kan niet of nauwelijks nog spreken, hoort niet meer, stapt niet meer, heeft een boek geschreven anti gehuwde priesters en anti vrouwen "meer" macht in de Kerk. Grote vraag; wie heeft zijn hand en zijn pen vastgehouden om tegen de huidige paus in te gaan? Is dat dissidentie of een mini querilla in het Vaticaan? Men wijst met een vingertje naar de Guinees, kardinaal Sarah, een beschermer van hetgeen er nu is. Zal wel een vervolg krijgen.
Na de storm is er "klap" met de buren. Bij de vrienden waren leitjes verschoven en al terug hersteld. Ondertussen kijken we rond naar de andere huizen. Er is een nieuwbouw waar de laatste hand gelegd word aan de afwerking van het strooien dak. Terug binnen begin ik uit "My Fair Lady" te zingen dwz ik kan een beetje van toonhoogte veranderen als ik de woorden zeg: "Het Spaanse graan heeft de storm doorstaan....." De biezen van het dak deden me aan deze film denken met Rex Harrison en Audrey Hepburn. De vertaling was van Seth Gaaikema, "spaanse graan" moest op de muziek passen en had geen speciale betekenis. Er was nog een zin van Seth dat een eigen leven is gaan leiden; als het effe kan, ja dan.....
In de naweeën van Ciara zijn er nogal wat ongemakken gekomen. Het is intriest dat ik troebel naar buiten moet kijken ondanks de mooie blauwe lucht. Het zand dat op het strand verdween is aan mijn vensters blijven plakken. Het is guur, koud weer buiten en kan daarom niet met spons en zeemvel te werk gaan. Spijtig om het te zeggen, ik moet wachten op de volgende intense regenbui om terug klaar te zien. Maar regenbuien weten ons land liggen. Een klein beetje geduld hebben. Dan kan ik de schoonheid van de natuur van achter het raam, weer bewonderen. Het is "dikke truiendag" vandaag. Dat komt goed uit. De hond heeft af en toe toch een grasperkje en paaltje van doen. Dan is mijn kledij ook snel in orde om buiten niet te bevriezen tijdens het wachten.
Ik leef niet met hetgeen geweest is of in het verleden, maar af en toe eens terug kijken kan goede herinneringen boven halen. Vandaag las ik een verhaal dat me aan mijn grootvader en vader deed denken, twee verstokte duivenliefhebbers. Een 11jarige Arthur is een van de jongste duivenmelkers in ons land. Hij hoopt met zijn zorgvuldig gekoesterde en zelf opgekweekte duifjes, internationale prijzen te winnen in de duivenwedstrijden. De tekst bracht de "constateur" in herinnering. Die heb ik nog altijd en zelfs de laatste duivenring zit er nog in. Die is niet meer in het duivenlokaal geraakt. Niet alleen aan de duivenklok dacht ik maar ook aan het gazetje "Duifke Lacht". En ja hoor, dat bestaat nog steeds! Een krantje waar we thuis naar uitkeken, niet alleen om de duiveninfo, maar ook om de humor en de plezante verhaaltjes. Wat bracht dat duiven gedoe nog meer in herinnering? Het radioprogramma op zondagmorgen, "inlichtingen voor duivenliefhebbers". Voorgelezen met de warme stemmen, eerst van Wim De Lathouwer en later door Johan Roggen. Het programma is te beluisteren geweest tot 2004. Sindsdien op internet. Maar het bracht ons de weerberichten van exotische oorden. Quièvrain, Noyon, Arras, Blois, Bordeaux, Bourges......en maar wachten tot de duiven "gevallen" waren vooraleer er een activiteit kon plaats vinden. Het liedje, het deuntje dat alles aankondigde was "ik zie zo gere mijn duivenkot". Bobbejaan Schoepen heeft er later tekst opgezet en had er veel succes mee. Wat was er nog aan die duiven; de keven! Ik heb deze morgen me suf gezocht naar dat woord. Het zijn de duivenmanden die gebruikt werden, worden, om de duiven van thuis naar het lokaal te brengen voor transport naar de mooie bestemmingen. Maar ik heb dat woord nergens gevonden, noch in het Vlaams, Nederlands of andere taal. Het zal een plaatselijk woord, een dialect zijn. In het duivenlokaal worden ze geringd en dan in grote bakken op camions naar de losplaatsen gereden. En dan maar wachten op het loslaten, vrijlaten! Want die lieve beestjes zijn gehaast om zo rap mogelijk bij hun duivin te zijn. De beste tijd voor die vlucht, is dan de winnaar. Daarom moet de ring van de poot gehaald worden, in de klok gestoken, waar een mechanisme van tijdopneming zat. Dan terug naar het lokaal met de constateur en maar hopen dat het duifje de snelste van de hoop was voor een prijs te halen. Wat gebeurde er nog zoal rond de duiven? "Jongen" opleiden, dus leren terug naar het kot te komen. Dat was voor mij interessant eens ik met de auto kon rijden. Met een keef met duifjes naar een bestemming rijden en ze dan loslaten! Ik heb op die manier de omgeving en verder leren kennen. En ja, rijden was plezant zeker als kersvers piloot. Ik las dus met plezier over deze jongen, die niet erg tuk is op facebook en andere social media, maar liever zorgt voor zijn beestjes. Ik wens hem veel succes met zijn hobby en veel eerste prijzen.
Ik haat de weerberichten die aan lange termijn voorspellingen doen. De laatste 10 dagen werd Ciara iedere dag een stuk erger voorgesteld dan de dag voordien. Zondag zouden we dus een apocalyps meemaken. Jaren geleden dat er zo een storm over onze contreien gevlogen is en de ravage zou niet te overzien zijn! Zondag was er veel wind aan zee, niet teveel regen. Ik dacht, die komt met vertraging over het kustgebied. Tijdens de nacht. Helemaal onzeker en met veel schrik durfde ik niet in mijn bed te kruipen. Lawaai en hevige windstoten tijdens de donkere periode zijn angstaanjagend. Gewoon omdat ik dan niet direct kan zien wat er buiten aan de hand is. De hond heel onrustig omdat die nog nooit een nacht in mijn nabijheid doorbracht en niet goed wist waar hij moest gaan slapen: in de zetel, onder tafel of in de bench. Gelukkig ging de nacht goed voorbij, mijn pc oefeningen staan al om 4u in de mailbox en de krant is er om 5u30. Maar daarna is er de uitputting. Een nachtje doordoen is wel al heel lang geleden. Recup zal een tijdje duren. Toch was er nog voldoende te beleven vandaag. Springtij met stormwind. Altijd leuk om te zien. Er was bijna geen zandophoping en de golven met witte schuimkoppen gingen goed hoog. Met dergelijk weer krijgt de zee alle kleuren, soms groen, staalblauw als de zon er eventjes doorkomt, en bruin door de zandverplaatsing. Als ik de kleur "groen" zie van het zeewater, denk ik altijd dat we nog een stukje aan de "opaalkust" zijn. Ik heb dat toch maar eens nagekeken. Dat klopt niet . Die "côte opale" gaat tot aan Duinkerken. Maar het blijft mooi om ook hier een groene zee te zien.
En dan begon de moeheid te komen. Maar zie, mijn goede vrienden wisten me weer tot leven te krijgen. Ze zijn dan ook de enigen die weten, als ze "Freddie" roepen, ik klaarwakker ben. Met Freddie als patroonheilige overleven we alles? Tiens, tiens, dacht ik. Heb ik die als heilige ooit gemist? Ik heb gelukkig nog twee missaals liggen. Missaal is een godsdienstig boekje voor de leken. Daar staan alle godsdienstige oefeningen in vermeld zoals de heilige missen en de vespers. De eerste uit 1936 en in 1937 gebruikt door mijn moeder voor haar Plechtige Communie. De tweede was mijn eigen missaal uit 1959 en in 1960 gebruikt voor mijn Plechtige Communie. Alle heiligen die erin vermeld werden, heb ik gecontroleerd, ook de litanieën (aanroeping van alle heiligen, en dan zeggen: bid voor ons). Niks gevonden. Maar ondertussen was ik weer alles aan het lezen over hem en zijn songs weer aan het beluisteren. Ik heb nu ook gelezen dat zanger Luc De Vos, zoals Freddie wilde zijn, met blote bast zingen en de vrouwen aan zijn voeten.
Dan is het nu tijd voor "duolingo". Die hameren er nogal dwingend op, om mijn lessen Engels iedere dag te doen.
Het is niet "Wachten op Godot" van Samuel Beckett (1906-1989) maar wachten op Ciara. En hopelijk zoals in het toneelstuk, Godot niet komt, blijft zij ook weg. Tot hiertoe rijden de trams nog altijd en dat is een gunstig teken. Op Radio 1 hadden ze ook een toepasselijk liedje gevonden om te laten weten wat de dag in petto had; "Riders in the storm" van The Doors. Altijd goed om ouwe getrouwen te horen.
Al verschillende uren is de wind wel aan het gieren terwijl ik dat liever van het lachen zou doen. Dat zou een stuk plezanter zijn dan te wachten op regen, onweer en luchtverplaatsingen van 100km/u. Het is dus binnen blijven en zien of ik een onderwerp vind dat belangrijk genoeg is om mijn dierbare tijd aan te spenderen. En, ja, ja, ik vind zowaar een heel belangrijk item. Een klein artikeltje in de krant Het Nieuwsblad: 39 nieuwe bijensoorten gevonden in de duinbossen in De Haan. Na zovele negatieve berichten over het verdwijnen van de bijen die voor ons leven hier op aarde zorgen, eindelijk een goede mededeling. Daar doe ik mijn pc wel weer voor werken. Ik word verwelkomd door SAPOLL. Nog nooit van gehoord. Het duurde toch even vooraleer ik een goede info vond. "Sauvons nos Pollinisateurs". Ik ken wel "Frans" maar die niet. Het is een grensoverschrijdende organisatie, een actieplan, een samenwerking tussen Frankrijk, Wallonië, Vlaanderen voor het beschermen en bestuderen van wilde "bestuivers" van bloemen en planten. Onze wilde bijen zijn daar een belangrijk onderdeel van. Vandaar het hoezee van Natuurpunt door die vondst. Het was een les biologie die ik moest volgen om al dat bestuiven te verstaan, van stampers en stuifmeelkorrels, gameten, helmkop, stigma en bevruchten. Niet in de volgorde die ik beschrijf, maar ik kan geen les over bestuiving en voortplanting uitwerken.
Ik ben ook weer gelukkig geworden van "de vijf boeken die het leven van.....hebben veranderd, op Vrt.nws. Dit maal van Frieda Van Wijck. Het was lang geleden dat ik nog iets van haar gehoord had, maar met haar boekkeuze heeft ze me plezier gedaan. Behalve "Guust Flater" van André Franquin, zal ik haar selectie wel eens uit de bib gaan halen. "De Caïro-trilogie" van Nagieb Mahfoez. Won als eerste Arabische auteur een Nobelprijs Literatuur in 1988. "Mary Stuart" van Stefan Zweig. Dan zal ik waarschijnlijk mijn Sissi-duits moeten oppoetsen. "Van het westelijk front geen nieuws" van Erich Maria Remarque. Ik heb daar de film van gezien : All Quiet on The Western Front. Misschien het boek toch eens lezen.Tenslotte van Philip Roth, "Het complot tegen Amerika".
Terwijl ik op wind en regen zit te wachten toch een leerijke namiddag gehad. En nu woefje buitenlaten
Ik ben een gewoontedier. Iedere morgen als ik wakker word zijn er dezelfde handelingen. Kijken hoe laat het is, lakens en dekens openslagen, benen laten bengelen uit bed. Eventjes wachten, nee er doet niks pijn! De dag kan beginnen. Maar ik voel dat mijn mondhoeken naar beneden hangen. Een teken van niet content zijn. Ik zie eruit zoals een Pierrot*. De clown in een wit veel te breed pak met pompons, zwarte wenkbrauwen, een zwarte traan bengelend aan zijn oog en kanten ruches rond zijn nek en zijn mond in een kwart maan omlaag. Werk aan de winkel vandaag om de mondhoeken toch lichtjes naar boven te doen krullen. Vandaag blijk ik echt geen moeilijkheden te hebben om iets te vinden dat een glimlach doet verschijnen. Zoals zo dikwijls brengen onze Noorderburen weer de nodige absurditeit, hilariteit en speciale activiteiten. Ik heb er een drietal gevonden.
1) Zondag storm op komst. Alle buitenactiviteiten zijn opgeschort. Maar onze dierbare Nederlandse vrienden organiseren zondag "het Nederlandse Kampioenschap Tegenwindfietsen". Gaat alleen niet door als de windsnelheden meer dan 100km/u bedragen. Sportievelingen allen naar de Stormvloedkering in de Oosterschelde. Wat een pret zal dat leveren aan de kijklustigen!
2) Gezien hun kennis en ervaring met bruggenbouwen, het Deltaplan, inbedden van zeeën, hun gevecht tegen het water, brengen ze nu een heel nieuw idee ten berde. "Een dijk rond de Noordzee om Europa te beschermen tegen de stijgende zeespiegel". Wat moet ik me daar dan weer bij voorstellen?
3) Een ambitieuze en gewetensvolle bakker uit Monster bij Den Haag, wilde met zijn gebak niemand meer voor het hoofd stoten. Hij besloot de "moorkoppen" "roomkoppen" te noemen. De Moren waren immers een Islamitisch volk uit Noord-Afrika. Een moorkop, een rascistische benaming, is een soesje met slagroom en chocladeglazuur bovenop. Goed idee zal je denken. Niet dus, want het voorstel kwam van een veganistische bakker die geen zuivelproducten mag gebruiken in de bakkerij en "room" is zuivel. De Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit stuurde de brave bakker terug naar af. Het idee is wel door Hema overgenomen en zal "chocoladebol" noemen.
Toch leuke verhalen voor een saaie zaterdag, met dank aan de Nederlanders.
Ik moet nog een einde breien aan "The Pale Blue Dot" en Voyager 2. Maar dat is dan ook de allerlaatste keer dat er over gesproken zal worden. De aardmannetjes hebben de Voyager 2 terug aan de praat gekregen. Deze sonde gaat met een snelheid van 55.000km/uur terug vertrekken richting duister, het ongekende nowhere, het zwarte niets.
*meer over Pierrot weten? Bibliotheek der Nederlandse Letteren. In "De nieuwe gids" jaargang 33 verschenen 1918; "over de ontwikkelingsgeschiedenis van den Pierrot", door Jeanne Reyneke van Stuwe. (p1004-p1020) Goede lectuur als je thuis geen ongelezen boeken of tijdschriften liggen hebt.
Vandaag vakantie, want zo is het toch? Zon, zee, strand? Het zijn de geijkte woorden voor een verlof. Ik heb me dan ook als een toerist gedragen. Met wapperende haren en mijn hondje richting plage. Voorzichtig tot aan de vloedlijn gestapt want de hond is niet voor niets een waterhond. Van zodra water te bespeuren valt is hij er als de kippen bij om een plonsbadje te nemen. Voor mijn beentjes is het een beetje fris om nu met een short rond te lopen en samen met hem een zeebad te nemen. Hij moet genoegen nemen met pootje baden. Moe genoeg, terug richting dijk en frietkot. Buitenlucht doet honger krijgen en een Bicky Burger smaakt op zo'n momenten. Op een bankje met zicht op zee laat ik me die snack welgevallen en terwijl drogen zijn poten en valt het meeste zand ervan af.
Maar het is de week van de vogels. Er is al een Blauwvoet gepasseerd, een heilige ibis en een mereltje dat al uit een ei gekomen is. Maar vandaag gaat het over een prachtige vogel! Een "uil" of "oehoe" is gespot in Vilvoorde! Dat is toch een fascinerende vogel. Roerloos alles overschouwend. Symbool van kennis, wijsheid én mysterieus. Een nachtvogel en dat ben ik niet. Wie kent het spreekwoord niet; wat baten kaars en bril, als de uil niet zienen wil! Dat wil zoveel zeggen als een vruchteloze poging doen om iemand te helpen. Ik was nieuwsgierig naar nog gezegdes en spreuken. Nog nooit gehoord, maar telkens eerst vermeld; als de stok stijf staat is de uil gaan vliegen! Verklaring; zelf zoeken! Ik denk dat mijn lectuur een beetje te braaf is voor dit spreekwoord of ik heb altijd de verkeerde boeken gelezen.
Maar er is Fabeltjeskrant! "Hallo mijnheer de Uil, waar breng je ons naartoe? Naar Fabeltjesland? Eh ja, naar Fabeltjesland. En lees je ons dan voor uit de Fabeltjeskrant? Ja,ja ....... "De herwerkte reeks kan je zien en beluisteren op Ketnet Junior. Een aanrader!
Een West-Vlaming vertelde een heel apart verhaal, gelezen in Humo. Iedere West-Vlaming en zeker de West-Vlaamse scholen zijn het beu, belachelijk gemaakt te worden door hun spraakprobleem "g"-"h". Daarom namen ze de moedige beslissing om het alfabet een letter af te nemen. Maar 25 letters door de kinderen te laten kennen en de "g" als overbodig te schrappen. Deze mededeling van Griet Van Genechten verscheen deze week in Humo: Wat ze in Brussel zehhen, kan mij niet schelen. Vanaf nu wordt elke "h (g)" vervangen door een "h". Al jaren zitten ze te lachen dat we houd in plaats van houd zehhen. En nu haan ze vanuit het parlement een beetje zahen? Ze mohen blij zijn dat we eindelijk de eindtermen voor het vak Nederlands halen! De onderwijskoepel van West Vlaanderen probeert al jaren tevergeefs het verschil tussen de letter "g" en "h" uit te leggen. Daarom verdwijnt de "g".
En nu is het weer met schrik wachten op "Ciara". Hopelijk komt ze niet en als ze toch zou passeren liefst in afgeslankte versie.
Ik zit buiten en mijn hondje verstoord de zalige stilte. Een kat passeert op straat en hij moet lijdzaam toezien hoe die poes haar gang kan gaan. Hij kan haar alleen maar afschrikken met lawaai van achter een hekje. De kat paradeert vrolijk verder en op haar duizendste gemakken voorbij. Vreselijk boos en geïrriteerd kijkt hij naar mij; zie je niet dat er een kat loopt? Ja, ik zie dat en ik laat de kat van de buren lopen! Dat is geen sprookje waar de dieren kunnen praten, maar zijn blik en zijn houding zeggen evenveel als woorden. Tenslotte probeer ik al meer dan een jaar mijn hond te verstaan. Graag zou ik het voorgaande tegen een gesprekspartner zeggen. Ik weet dat dergelijke conversatie niet op hoera onthaald wordt. Hooguit haal ik dan eens mijn schouders op als er iemand naast mij zit en verontschuldig me dat die dierbare stilte door mijn hond en een kat is onderbroken.
Maar ik praat graag. Ik ben een spraakwaterval. Eens dat ik begin te babbelen is het einde ver zoek. Ik heb altijd onderwerpen waar ik van anderen ook eens een mening wil hebben. Maar iedereen zal zich wel herkennen in volgende zinnen als men in een discussie of babbel zit: je weet wel wat ik bedoel.....,aller, je kent dat wel...., het ligt op het puntje van mijn tong...., ik zal er seffens wel opkomen als je weg bent..... enz. Allemaal zinnen, omdat ze onvolledig zijn, ook gemakkelijk verkeerd kunnen geïnterpreteerd worden. Tja, begin dan maar eens na een paar dagen de juiste betekenis te geven aan de zin als het juiste woord te binnen schiet. Met schrijven kan ik dergelijke moeilijkheden omzeilen. Tijd speelt geen rol, ik kan de juiste woorden zoeken en vinden om mijn emoties en gedachten correct weer te geven aan anderen. Ik hecht nog altijd belang aan het proberen mijn taal juist te gebruiken. Niet met letters, afkortingen, ingekorte, inhoudsloze letters en cijfers zoals in tweets, sms....en alle andere moderne communicatie middelen. Ik gruw eigenlijk ook een beetje van alle engelstalige woorden die in ons taalgebied binnensluipen. Het is bijna noodzakelijk om een diploma tolk te hebben om uit te maken welk beroep er in de advertentie, bedrijfswereld, school, ziekenhuis bedoeld is. De taal van Shakespeare is goed aanwezig, terwijl die van Molière op zijn retour is. Maar het Latijn komt terug! Vele politici bedienen zich tegenwoordig graag van de volzinnen van Plato. Wat zijn dat toch allemaal intelligente mensen die ons overdonderen met moeilijke woorden. Ik dacht vandaag ook aan "jagger" (een afkorting). Hoe we er toe gedwongen werden een nieuw moeilijk woord voor onszelf te vinden, zonder belachelijk te zijn. Eerst waren er de "oudjes", maar daar zijn we te jong voor geworden. Dan kwam er "de ouderen" dat al meer belegen klonk. Toen was het "senior", maar dat kunnen we niet meer gebruiken want dat is een woord op de werkvloer geworden; senior sales manager. Met "jagger" ben ik dus eigenlijk wel tevreden. het klinkt hip en dat willen we toch allemaal zijn ondanks onze leeftijd.
Een grijze dag zeg je? Wel: Grey Day in Belgien, unser Land schafft nur 35 Tagen mit selbstproduzierten Energie! Onze Duitstalige landgenoten mogen ook wel eens hun zegje doen. Hoe gaan we de volgende 331 dagen energie vinden? Gelukkig zijn er nog de kerncentales, de fossiele brandstoffen en het buitenland om ons te voorzien van de broodnodige energie. Weg met het grijze weer en de grijze gedachten. Mijn principe is een dag niet somber of negatief eindigen. Ik vergeet nooit dat altijd 3 goede dingen op een dag gebeuren. Ver moet ik daar niet voor zoeken: ik heb een dak boven mijn hoofd, ik heb het warm en ik heb eten. Het kan en mag meer zijn, ik zal daar niet rouwig om zijn.
Maar kleur brengen in mijn dag doe ik op een andere manier. Niets helpt mij beter dan een dvd op te zetten met een licht positief en romantisch verhaal, vol met blauwe luchten. "Under the Tuscan sun" met Diane Lane is zo'n topper voor mij. Een ouderwets liefdesverhaal, waarbij je onderuitgezakt in de zetel je eigen dromen kan laten passeren. Mijn vroegste droom, aanwezig te zijn in de Wiener Staatsoper voor het jaarlijkse nieuwjaarsconcert. De muziek van Johann Strauss die ik kende via de Sissi-films,ballet. De mooie kledij van de aanwezigen, de prachtige zaal met de kleurrijke bloemen. Alles deed me wegdromen en denken dat ik daar ook ooit eens zou zitten. In het lang en breed in de chicste kleren die ik zou kunnen vinden en met de diamanten sterretjes zoals in het prachtige haar van Sissi. De realiteit is wel enigszins anders dan toen ik me dat als tiener voorstelde. Het is strootje trekken om erbij te kunnen aanwezig zijn. Kaartjes onbetaalbaar. Ik denk nu bij mezelf, op 01/01 zal ik onderuitgezakt in mijn zetel genieten van het concert en meer details zien dan indien ik er lijfelijk zou aanwezig zijn. Dromen zijn goed en nodig, toch in mijn leven. Maar de realiteit mag niet veronachtzaamd worden. Dan blijven dromen aangenaam. Een volgende grijze dag, een volgende droom.
Deze voormiddag heb ik mijn tijd besteed aan een refreintje. Door de weersomstandigheden kwam dat zinnetje helemaal verkeerd in mijn hoofd. "Er vliegt geen Blauwvoet, en toch is het storm op zee". Iedereen die student geweest is of lid van een jeugdbeweging...., kent wel het refrein: "Ei!, Het lied der vlaamsche zonen, met zijn wilde noordertoren, met het oude vlaamsche Hoezee, Vliegt de Blauwvoet-storm op zee!" In mijn schoolgaande jaren hadden we nog 1 lesuur per week dat gebruikt werd om gedichten van buiten te leren, te ontleden. Ook al de Vlaamse schrijvers kwamen aan bod. Ik wist dus nog wel dat het een gedicht was van Albrecht Rodenbach (1856- 1880) verwant aan een roemrijk brouwersgeslacht uit Roeselare. Dat was ook alles wat er nog overbleef in mijn ingebouwde computer. De detective in mij werd wakker om uit te zoeken wat, wie, die "Blauwvoet" is. Ik vond een bevredigend antwoord in een jaarboek uit 2015 van het VOB, Vereniging Onderwijs in Biologie. Een volledig hoofdstuk gewijd aan "de Blauwvoet". Geschreven door Walter Deconinck, ereleraar biologie, Rijksnormaaalschool, Brugge-Kortrijk, en Olivier Dochy, vogelwerkgroep Natuurpunt Westland. . De Blauwvoet is meestal afgebeeld als een mooie gestyleerde vogel, met gespreide vleugels. Bij kunstenaars moest hij ogen zoals een zeevogel en gelijkend op een meeuw. Menig slim hoofd heeft zich gebogen welke vogel de naam van Blauwvoet verdiende. Er is geen eensluidend antwoord. Nergens is er ook maar een beschrijving te vinden voor deze bij uitstek bekende Vlaamse vogel. Men spreekt van sperwers, meeuwen, adelaars ,jan-van-genten.....* om het kort te zeggen vogels waar er eventueel blauwe poten aan kunnen zitten. Niemand is er tot hiertoe uit geraakt. Ik ben voorstander van de andere oplossing die in het tijdschrift naar voor kwam. De vroegste vermelding; op een akte opgemaakt in de buurt van Veurne in 1138, Richard Blauvoet. Dit verhaal gaat over een scheldnaam voor kustbewoners, geweldadige kerels of piraten. Neerbuigend gezegd omdat ze blauwe voeten hadden van de kou (zeer aannemelijk) door in de schorrenmodder te ploeteren of van textiel te kleuren. De Blauwvoeten werden ook vernoemd door de Brugse baron Kerwijn de Lettenhove in zijn werk "geschiedenis van Vlaanderen"(1847). Hij vermeld dat er twisten waren tussen de Blauwvoeten (zeelui en kustbewoners) en de Izengrims, de Franse bourgeoisie in het binnenland. De opstand tussen de Blauwvoeten en de Isengrims is beschreven door Hendrik Conscience (1812-1883), in het boek " De Kerels van Vlaanderen"(1870). "Vliegt de Blauwvoet?" Het antwoord en wachtwoord was,"Storm op Zee" en dan gingen de poorten open. Er werd op gewezen dat Albrecht deze uitroep waarschijnlijk bij Hendrik had gelezen.
Ik ben geen lesgeefster en de blog dient daar ook niet voor. Het is wel interessant iets uit te spitten en het proberen beknopt, volledig en verstaanbaar weer te geven. Voor mezelf een heel goede oefening om alles voor iedereen leesbaar te houden en misschien interesse op te wekken voor een vergeten onderwerp. Ook de stad Roeselare niet vergeten te bezoeken en de Rodenbachs te proeven.
*in ieder geval is het niet de heilige ibis die vandaag in Vorst op een binnenkoer is gevangen.
"Ik conditioneer mezelf om mijn hond te conditioneren". Dat was gisteren mijn gedachte vóór het slapengaan. De hond diets maken dat het mijn bedtijd is door alle avonden hetzelfde ritueel te doen. Deze morgen was die gedachte nog altijd aanwezig. Diep in mijn geheugen verscholen, kon ik toch een les psychologie bovenhalen, waarin dat fenomeen beschreven is. Het belletje rinkelde goed, want wie kent er nu niet "de hond van Pavlov"? Het was wel zo dat ik het experiment niet zo direct in 1,2,3, woorden kon beschrijven en op papier weergeven. Mijn dierbare wikipedia moest weer eens tevoorschijn komen en me helpen. Pavlov ( 1849-1936) was een Russisch fysioloog, die zag dat een hond kwijlde als hij voedsel zag. Hij wilde bewijzen en bewees dat hij de hond kon doen zeveren bij elk aangeleerd signaal en niet alleen door het zien van eten (brokken, beentjes, hondensnoepjes). Ik ben heel blij dat mijn hond nooit een teveel aan speeksel heeft. Ik heb door doorzettingsvermogen hem aangeleerd dat het 's avonds opkrassen is. Om alle vergissingen uit te sluiten, deze besproken Pavlov is "Ivan Petrovich" want er is ook een "Sergei Alexandrovich" (°1958) maar dat is een clown en die kent andere trukken.
Aangezien er niets opzienbarends in de kranten stond en er verder op de dag ook geen speciaal nieuws is geweest, is er tijd voor "peptalk". Praten en niks zeggen. In mijn geval, schrijven over "pep" en "talk". Bij een eerste blik op die woorden kan je zien dat ze van het engels afgeleid zijn. "Pep" is energie, kracht, fut, pit en vuur. De volgende zin had ik gisteren al moeten kennen: ik had geen "pep" om uit mijn bed te komen toen ik zag wat voor slecht weer het was! Dit is taalkundig maar het woord bestaat ook in de farmacologie en dan is "pep" een gemeengoed woord voor amfetamines. Daar hou ik me niet mee bezig en ik heb ze ook niet nodig. Ik doe niks meer waar spierballen of een six pack voor nodig zijn. Afgeleide woorden die velen wel kennen; oppeppen, pepmiddel, peppil en vandaag dus ook de peptalk. Voor de volledigheid; "Pep" was ook een Nederlands stripweekblad dat verschenen is van 1962-1975. "Talk" zal iedereen wel kennen,spreken. "Look who's talking" zelfs een niet geboren filmbaby laat al van zich horen.
Denken dat je alles vergeet is niet waar en denken dat je niets meer bijleert, ook niet
