Ik kan vandaag niet anders beginnen dan Yasmine (Hilde Rens, 1972-2009) te vernoemen en in ieder geval wat prachtige songs van haar: Porselein, Diep in Mij, en vooral, Alle Meisjes aan de Macht. Het was een fijne vrouw. Daarmee heb ik ook op de muziek gewezen die een speciale dag heeft vandaag: Internationale Dag van de Muziekvrijheid. Nog 4 andere thema's die iets onder onze aandacht willen brengen: 'Internationale Dag voor aandacht voor Dieren en Planten in het Wild', 'Internationale Dag van het Gehoor', 'Dag van de Doktersassistente'. Maar het is vooral 'Wereldboekendag'. Net vandaag verschijnt er een een vertaling van het nieuwste boek van mijn favoriete schrijfster Elisabeth Georges. Weeral een turf van 640 blz heeft ze bijeengeschreven. Dat in een detectieveboek (zoals gewoonlijk) met het speurdersduo: de aristocratische Thomas Lynley en de volkse Barbara Havers. Het behandelt een controversieel wereldthema, vrouwenbesnijdenis. "Iets Te verbergen" is de Nederlandse titel. Het zal richting boekenwinkel gaan een van de volgende dagen, want ik wil geen hiaat in mijn kleine bibliotheek.
De krant is iedere dag weer een bron van kennis vergaren. Zowel politieke hot items, als gezondheidstips komen aan bod. Zelfs het onnozelste spelletje kan wat wetenswaardigheden aanbieden. Vandaag was dat de woordzoeker die over 'Italiaans eten' ging. De helfst van de gerechten of pasta's kende ik niet. Lange tijd geleden was er vermicelli, engelenhaar, letterkes, allemaal pasta voor in de soep te gebuiken en macaroni kende ik alleen van gebruik in de vanillepudding, dat ik dan verafschuwde. Veel van het zuiderse eten heb ik opgestoken in de tijd van de kooklessen bij de KAV, nu Femma. Een avond met vleesarme gerechten, dat toen in de mode kwam (de jaren '70-80), leerde me minestronesoep maken, risotto, spaghetti (een verbeterde versie van degene die mijn vader me had geleerd), ravioli en lasagna. Ik volg nog grotendeels de recepten die ik toen leerde, maar meer aangepast doorheen de jaren aan mijn smaakpapillen en betere kennis van de details en elementen. Ook de kruiden zoals rozemarijn, marjolein, basilicum, oregano en nog vele andere toen onbekende ingrediënten kwamen aan bod. De olijfolie kwam ter sprake, maar van de weeë smaak ben ik nooit een liefhebber geworden. Ik heb geen fles van dat goedje in mijn keuken staan evenmin zijn de lookbollen aanwezig om in gerechten verwerkt te worden. Ik heb wel een hoop werk gehad om de bestanddelen van volgende gerechten te kennen: bracioli, conchigli, cucina povere (armenkeuken), guanciale, involtini, pesce farcito, pollo, provolone, ragù, taleggio kaas. Desserts zijn er ook overvloedig in Italië zoals het 'Grand Dessert' en 'tiramisu'. Natuurlijk is er vooraf een 'campari' of 'crodino' een 'prosecco' en tijdens de maaltijden een 'chianti'. En als afsluiter een espresso, cappucino of ristretto. Een kleine hint voor als de electriciteit zou uitvallen: gebruik de lege bolle chianti-fles, als het een doorschijnende is (niet de groene) als 'ornaal'. Dat is een met water gevulde glazen buikfles, die, als ze voor een kaars geplaatst wordt, als een loep kan dienen en het licht versterkt. Tot morgen
De chauffage moet nog blijven draaien. Het is nog geen weer om 'in het zand je gezicht te tekenen' zoals ik deze morgen Christophe (1945-2020) in het Frans hoorde zingen over zijn "Aline" "qui est disparu dans cette orage, et j'ai crié, Aline', pour quelle revienne" wat niet lukte. Enfin, als de jongere garde komt is er ook altijd wel een of ander computeronderricht. Moeilijkheden die zich voordoen, of vragen over mogelijkheden van deze moderne machine, noteer ik altijd. Steevast weten ze wat ik moet doen of hoe het aan te vatten. Omdat ik al zo veel zangers, zangeressen en componisten vernoemd heb en telkens met hun bekendste song, lied of compositie wilde ik er een inventaris van hebben. Niet alleen dàt, ik wilde ze ook allemaal in één playlist hebben, zodat ik zelf een lijst heb die ik gewoon kan aanklikken en mijn lievelingsmuziek kan horen. Maar hoe maak je nu zo'n lijst? Daar had ik dus wat hulp bij nodig. De vergoeding was niet gigantisch te noemen, wat melocakes, wat paaseitjes en wat picleschips. En ziedaar, ik heb mijn favoriete muzieklijst op mijn pc staan die ik permanent kan aanvullen. Want het is toch wel zo, dat de muziek op de radio voor mij een aanzet is om weer terug naar de uitvoerder te zoeken en zijn biografie eens te lezen en de andere liedjes eens te beluisteren. Mijn muzieklijst kan ik afspelen terwijl ik aan het "werken" ben: schrijven, spelletjes, puzzelen, lezen en nog veel meer wat een jagger zoal doet op een dag. Want ik behoor niet meer tot de 'middelbare' leeftijd waar iemand over noteerde: middelbare leeftijd is wanneer een nauwe taille en een ruime geest van plaats verwisselen. Ik behoor ook niet tot de 'nomofobe' garde. Ik wil niet continu telefonisch beschikbaar zijn, zoals de jongeren en de 40-50 jarigen waar er zelfs geen synoniem voor te vinden is. De rust is weergekeerd, de kinderen en kids zijn naar het binnenland teruggekeerd en morgen komt er een verse lading. Er was wel een stevige jankpartij van de hond bij het vertrek van zijn speelkameraadjes. Hij moet het weer stellen met zijn strenge bazinnetje. Tot morgen
De eerste dag van de meteorologische lente laat het compleet afweten. Tenzij ze natuurlijk eerst een goede douche neemt om al de winterellende weg te spoelen. Laat me hopen. En als al dat vuil weggespoeld is, kijk ik uit naar de warmte en de bonte kleuren van de lente die tevoorschijn gaan komen. En op één maart is het ook een bont allegaartje van speciale dagen. Internationale Dag tegen Discriminatie, Internationale Dag voor Vrouwen van Kleur, Wereld RSI-dag ( Repetitive Strain Injury) aandacht geven aan mensen die letsels krijgen door dezelfde houdingen voor werk aan te nemen. Maar bovenal is het de Nationale Complimentendag. Een eerste lentedag is daar een uitstekende dag voor. Een compliment geven dat ik bv goed kan koken, kuisen, schrijven zou een aangename start zijn van de dag. Een compliment geven hoeft daarom niet altijd waar te zijn. Het is eens een speciale zin zeggen die aangeeft dat er rekening wordt gehouden met mij of een ander persoon tegen wie men iets liefs zegt. Een pluimpje geven, hoeft daarom niet altijd uit woorden te bestaan. Het kan ook deugd doen dat, als ik kook, alle potten en pannen leeg zijn na de maaltijd. Niet omdat mijn gasten uitgehongerd zouden zijn en bij manier van spreken ook de pot zouden binnenspelen, of omdat ik te weinig heb klaar gemaakt, maar gewoon omdat het een smakelijke maaltijd in goed gezelschap was. En ik heb volk over de vloer en de 'chasse' wordt hier momenteel veelvuldig gebruikt. Ajuinen zijn dan ook een geliefkoosd ingrediënt in mijn eten om er wat smaak aan te geven. Veel heb ik niet te vertellen vandaag en ik stop dan ook met een gelukkige verjaardag te wensen aan een echte ouderdomsdeken onder de zangers: Harry Belafonte (°1927), King of the Calypso genoemd. Het kan toch niet anders, dan dat ik vandaag "Banana Boat/Day-O" laat schalmen in mijn huis. Daarmee samenhangend de ludieke versie van Andre Van Duin met zijn "Bananenlied". En bananen zullen er ook gegeten worden! Tot morgen
Ik hoop nooit mee te maken wat ik deze morgen in de krant zag: een jongetje met een betraand gezicht en verdrietig snoetje, slachtoffer van een autocraat, oligarch, despoot, alleenheerser. Ontheemd, op de vlucht voor mortieren, granaten en bommen. De vorige generatie heeft het allemaal meegemaakt, de uitroeiingskampen, de goelachs, de volksverhuizingen om het geweld te ontlopen. Wat ik wel hoop is, dat er een goed functionerende en eensgezinde Europese Unie en Navo klaarstaat om de Oekraïnse bevolking te helpen en te beschermen tegen deze niets en niemand ontziende man. Zelfs een dreiging met kernwapens als hij zijn zin niet krijgt, gaat hij niet uit de weg!. De internationale organisaties moeten proberen alles te beschermen, de huizen, de monumenten, de velden, de industrie, zodat het gewone leven zo rap als mogelijk weer kan hervat worden en het leven en economie niet al te veel ontwricht worden of zijn. De titel "Oorlog en Vrede", het epos van Leo Tolstoj (1828-1910) werd ook geschreven na de tijd van een megalomaaan man, en doet me eraan denken. Als schrijver kwamen zijn pacifistsche ideeën naar boven in dit grootse werk. Veel Russische schrijvers, zoals Gogol, Poesjkin, Gorki, Tsjechov, Pasternak, Solzjenitsyn, hebben wereldliteratuur geschreven, door iedereen gekend. Ze hebben dikwiijls oorlog, terreur, verbanning, straf, doodstraf, lijden tout court.. als kader voor hun roman. Gisterenavond moest ik ook aan Fjodor Dostojevski (1821-1881), de schrijver van het boek "Schuld en Boete", denken. Ik ben niet preuts, kleingeestig, bekrompen of wat dan ook, maar de Vlaamse fictiereeksen kenmerken zich door het zgn 'verantwoorde naakt' op te voeren of te filmen. Niet alleen dàt, dat was zelfs voor "Twee Zomers" nog niet gedurfd genoeg. Verkrachtingsscenes die breed over de reeks geëtalleerd worden zodat geen enkel detail kan ontbreken, of de verbeelding doet werken. Het is rauwe realiteit die echte slachtoffers weer confronteert met een traumatisch verleden of pas ondergane kwelling. Ik kijk niet meer, dat is geen informatieve reeks over een verkrachting, het is een romantische idyllische setting die men ervoor gebruikt. Net zo min kijk ik naar een of andere soap, waar miserie zich opstapelt in een theaterdecor.
Ik heb bezoek en kook weer in grote ketels, wat eigenlijk wel plezant is. Bovenden, is mijn hondje naar de kapper geweest en zijn zijn witte krulletjes verblindend in het zonlicht. Tot morgen
Hoe het komt dat ik op de voorlaatste dag van de winter een zonneslag heb opgelopen? Onbeschermd een overvloed aan zonnestralen, voor mijn Vit D, willen vangen met bloot hoofd, blote armen en blote benen. Dat was duidelijk geen goed gedacht. Dat is omwille van de idee-fixe, dat buiten zijn synoniem is van gezondheid opsnuiven, want wie wil er nu zijn schamel pensioentje geven aan een heer of dame in witte schortjas? Het is ook zoals Matin Šimek schreef: alleen al het feit dat een gezonde geld aan een zieke vraagt, zegt veel over de dokters!. Wil ik vandaag van het zonnetje genieten en voor mijnen eigen santé zorgen, dan zal het met een grote strooien hoed zijn (type English Countrystyle), zonnebril. Ook een winterse uitrusting zal er zijn, dat nog net geen 'skipak' te noemen is. Dat brengen mijn jaren 70 ook mee: gevoelige huid en witte haren die beschermd moeten worden. Het is echt wel prachtig weer en dan laat men de voorzichtigheid al eens achterwege. Buiten komen is een must, en zeker als men in een windenvrij hoekje kan genieten van de zon, wat ik vandaag wel zal doen. En als de zon op zijn heetst zal zijn ga ik binnen 'koers' kijken. Het seizoen van de professionele velostampers is gisteren op gang geschoten en hadden we een echte Vlaamse winnaar. Dat maakt het dubbel zo plezant om te kijken. Meteen heeft er een nieuw duo achter de microfoon plaats genomen. Eens een wat andere inkijk en minder slaapverwekkende intonatie van de becommentarie(ë?)ring van de wedstrijd. Zo verandert er geregeld wat in het leven van alledag.
Iedere dag iets nieuws leren blijft de ambitie. Dat kan gaan over moeilijke, eenvoudige of alledaagse begrippen, bezigheden, voorwerpen, eten. Vandaag iets geleerd dat ik absoluut niet wist omdat ik het niet eet of in geïntersseerd ben. Cervela. Ik spreek dat woord wel uit en gebruik het soms eens in een zin, maar wat het product als salami of saucis bevat, daar heb ik me nog nooit een vraag over gesteld. En ik moet zeggen, het is toch wel een eigenaardige samenstelling. Oorspronkelijk, eeuwen en eeuwen geleden in de streek rond Milaan, werd er worst gemaakt van de hersenen van een 'ree'. Zowel 'hersenen', 'cerebellum' in het Latijn, als 'ree', 'cervus' in het Latijn, hebben dus de naam gegeven aan de worst die heden ten dage, meestal varkensvlees en veel kruiden bevat. In Vlaams Brabant, vooral de streek rond Vilvoorde, bereiden ze de cervela met paardenvlees. Het zal zoals met veel producten zijn: streekgebonden en verschillend van beenhouwer tot beenhouwer of een industriële vulling met veel 'E'.
Ik wil de alleenstaanden een hart onder de riem steken door een 2e citaat van Šimek neer te zetten: het leven is te mooi om het samen te delen. Tot morgen
De daken zijn wit, het gras kraakt onder mijn voeten, een wolkenloze hemel met wat kleine streepjes rood, nog een sikkeltje maan en een zon die langzaam tevoorschijn komt in het oosten. Het begin van een prachtige dag wordt zo aangekondigd. Ik ben goed uitgeslapen en zal vandaag geen middagdutje nodig hebben. Ik zal profiteren van alle uren zonneschijn want hier is er geen vuiltje aan de lucht. En toch heb ik pijn in het hart als ik de krant opensla en weer bladzijden lang over oorlog moet lezen in Europa, waarvan we dachten dat het voor de rest van de tijden gespaard zou worden van slachtingen, innames, opsluitingen. Mensen die moeten vluchten voor raketinslagen, granaten, bommen, vuurgevechten en bataljons met tanks. Weer 100.000 vluchtelingen die een veilig onderkomen moeten zoeken tegen al het geweld van een meedogenloze heerser van een naburig uitgestrekt land. Nooit genoeg 'macht', de wereld willen bezitten, rijkdom in geld en grondstoffen willen zowel privé als voor 'hun' natie, de anderen beknotten in hun vrijheid en hun leven, zorgen dat de mensen de daver op het lijf krijgen als een naam genoemd wordt. Collaboratie om eigen have en vel te redden, is weer schering en inslag. Het lelijkste van de mens komt weer tevoorschijn. Allen hoopten dat na 1945 (de Wereld) en na 1989 (Oost-Europa) de vrijheid van 'zijn en denken' en 'rust' blijvend zou zijn voor iedereen die zich Wereldburger en Europeaan noemt. Toch zijn er telkens weer haantjes die zich willen profileren als heersers over volkeren, die alleen maar zichzelf willen zijn. En op alle tv-zenders zijn weer de specialisten aan het woord, die weten hoe Poetin of Erdogan denkt. Kort gezegd en misschien niet helemaal correct, het Slavische Rijk en het Ottomaanse willen heer en meester zijn. De invloedsfeer van hun taal, religie, levenshouding willen beiden opdringen aan de inwoners en de omringende volken en staten. Daar zijn alle middelen goed voor, zelfs oorlogsvoering, opsluiting van dissidenten of mensen met een andere mening. Niemand, geen enkele internationale instellingen treedt op, iedereen blijft op een afstand van ver toekijken hoe de 'gewone' mens weer alles lijdzaam moet ondergaan en slachtoffer is. Ik hoor al gans de morgen het lied, geschreven door Annie M.G. Scmidt (1911-1995) en gezongen door Jenny Arean en Frans Halsema (1939-1984) "Vluchten kan niet meer". Het refrein vertelt alles wat de inwoners van Oekraïne denken en doen: "Vluchten kan niet meer, 'k zou niet weten hoe. vluchten kan niet meer, 'k zou niet weten waar naartoe. Hoe ver moet ik gaan? De verre landen zijn oorlogslanden, veiligheidsraadvergaderingslanden, ontbladeringslanden, toeristenstranden. Hoe ver moet je gaan? Vluchten kan niet meer".
Het minder ernstige item is voor zondag. Tot morgen
Ik hoorde de auto van de krantenman passeren en de plof van de krant in de brievenbus. Ik hoorde ook de wind blazen, gieren en huilen en had niet direct goesting om me naar buiten te spoeden. Het was droog en de krant zou niet nat worden. Ik wilde nog niet lezen over de oorlog en invasie van tsaar Vladimir in zijn buurlanden. De Russen hebben sinds de verdrijving van tsaar Nicolaas II (1868-1918), al vele tsaren gekend. De ene al geweldadiger dan de andere voor het eigen volk, de buren of de satellietstaten. Waarom is er toch altijd die expansiedrift? Waarom altijd dat machtsvertoon van enkelingen die precies altijd van jan en alleman vrijgeleide krijgen om hun zin te doen ten koste van een bevolking? Ik ben nog maar eventjes in bed gebleven. Ik hoorde de hond ook nog niet bewegen en ik had dus wat respijt om op te staan. Eens buiten, wist ik dat ik me niet vergist had in de wind. Het was koud, guur en ik moest mijn muts opzetten om mijn oren te beschermen. Het is nog altijd winter, nietwaar. Al schijnt de zon volop, de warmte van haar stralen is nog altijd achter glas te vinden en nog niet buiten. De werkzaamheden in den hof worden nog wat uitgesteld. Ik kan me weer zonder gêne binnen amuseren met woordjes, spelletjes en muziekjes allerhande. Een belachelijk woord stelt Van Dale voor. Om verder te gaan met de palindroomdagen: eibofobie. Voor zover bekend is dit geen bestaand woord maar ze willen van hun 'serieux' eens vanaf geraken. Althans 1 dag en introduceren nu zelf een palindroom, als grapje bedoelt. Een 'fobie' is een onberedeneerbare angst voor zaken, dingen of situaties, die niet in verhouding staan met een reële bedreiging. Zo heb ik eens, als 10 jarige met verstomming geluisterd naar een klasgenootje. Op een dag verklaarde zij "agorafobie" te hebben. We moesten een omweg nemen want haar pleinvrees en angsten voor grote open ruimtes nam dusdanige afmetingen aan dat ze er ziek van werd. Over het marktplein gaan kon dus niet. Ze heeft dat maar 1 keer gedaan en de dag nadien was ze haar vrees vergeten en konden we weer de kortste weg nemen. Het 'geleerde en moeilijke' woord maakte wel indruk op mij. Het citaat vandaag sluit daar naadloos bij aan. Geschreven door, what's in a name, Cornelis Johannes Wijnaends-Francken (1863-1944): het succes van denkbeelden hangt niet af van hun juistheid!. Ik gebruik dan veel liever onze oude Vlaamse gezegdes en woorden. Ik ga van mijnen center vallen, met andere woorden, 'k ben niet op mijne center. En het is niet van Sinte-Medunkt maar t'is echtig en techtig. Ik zal een suikerklontje opzuigen dan gaat dat vanzelf beter of een koekske met sjokolat eten. En deze namiddag ga ik een wedstrijdje koken meepikken. Masterchef Australië is aangenaam terwijl Masterchef USA uitmaak tv is, die bol staat van vernederingen en ruzies, wat niet verbazend is met Gordon Ramsay als één van de juryleden. Tot morgen
De weergoden zijn niet uitgeraasd. Weliswaar geen storm, maar genoeg wind om ook de regenwolken naar hier te brengen. Ik wil er niet over zagen, want het sahara- en noordzeezand van de jongste stormen is nog niet allemaal van mijn gevel en vensters gespoeld. Daarover reklameren heeft weinig zin, ik zou niet weten tot welke hemelse instantie ik me daartoe moet wenden. Waarschijnlijk zal er geen water tekort zijn deze zomer, wat ook heuglijk nieuws is. Er zijn al mankementen genoeg te noteren in de samenleving die toch wel kunnen opgelost worden mits we een regering, senatoren, volksvertegenwoordigers, hebben die verder willen denken en kijken dan partijpolitieke slogans en hun neus lang is. Ik heb soms mijn bedenkingen over de gang van zaken, maar ik hoef daarover niet iedere dag te emmeren (ik juist gekuist en de associatie kwam goed uit). Soms moet ik mijn opmerkingen ventileren en mijn bedenkingen op de actualiteit neerschrijven. Oorlog in het Oosten van Europa. De Belgen en Europa zullen nog maar eens sancties doorvoeren voor de Russen, die zomaar durven een naburig land binnenvallen en bombarderen ondanks alle protesten van presidenten en voorzitters. Realiteit zal voor de Belgen zijn: geen import van gas. Het zit al zo krap op de gasmarkt, de prijs is al torenhoog, we leven al met twee pulls meer aan om warm te hebben. Ik hou mijn hart vast als de tsaar de gaskraan zou dichtdraaien. Dat is al één bezorgdheid. Nummer twee: electriciteit. Er zijn geen gascentrales (importeren gas) noch kolencentrales (import kolen, CO2 uitstoot). Levering van de overschotten van electriciteit van buurlanden is ook altijd een dubbeltje op zijn kant of ze zelf de opgewekte energie niet nodig hebben. Dus, we hebben windmolens nodig en niet alleen op zee. Enkele burgervaders willen dat zelfs niet hebben langsheen de autostrades!!!. Zonnepanelen nodig en enkele partijen willen de kerncentrales sluiten. En dan? Terug naar 1800 en zoveel met kaarsjes en petroleumlampen ons huisje knus maken. Maar dat is nog niet het grootste probleem die de politici veroorzaken. Iedereen moet electrisch rijden, cleane auto's. Daarvoor zijn er tegen 2030 nog minstens 150.000 laadpalen nodig om de auto te voeden met electriciteit die er niet meer zal zijn. Niet alleen gas en electriciteit hangen aan een zijden draadje, ook de voedselvoorziening van onze natie. De boeren en hun stiel, hun gronden en bedrijven worden altijd maar meer en meer beknot, want er is ruimte nodig voor bossen en woongelegenheid, niet voor "eten" van de bewoners van dit land. Binnenkort zullen we ook nog van de goodwill van landen met veel landbouwproducten afhangen of we aan schappelijke prijzen een patat en een kotelet kunnen kopen. Tja, vooruitgang! Wel goed nieuws is dat het 'kaatsen' de kinderen kan bekoren. Ik ga oefenen want ik kon met 5 ballen jongleren, althans toen ik nog werkelijk jeugdig was. Ik zal blij zijn als ik 2 ballen een voor een de lucht in krijg en kan vatten vooraleer de hond ermee riebedebie is. Tot morgen
In januari jl leerde ik pas de gedichten van Stijn De Paepe (1979-2022) kennen, tijdens gedichtendag. Meteen heb ik er een groot deel van gelezen omdat ze me aanspreken en geen moeilijke zinsbouw hebben. Veel zijn ook actualiteitsgedichten en spelen in op de gebeurtenissen van de dag. Zijn laatste gedicht, op 14 februari was bestemd voor zijn vrouw. Een bekend gedicht is, "WAT HELPT" met de laatste strofe: "je voelt je murw en overstelpt en snakt naar stranden, wit geschelpt. Hou vol, vat moed. Want het komt goed. Doe ondertussen maar wat helpt". Hij werd een 'moderne rederijker' genoemd, maar ik noem hem de schrijvende cartoonist. De tekenaar geeft met een paar pennestreken een humoristische kijk op de actualiteit weer, hij deed dat elke dag met woorden, met puntdichten. De lange witte tafel met Poetin en Macron inspireerden hem voor de laatste keer. Omwille van de titel die hij kreeg, 'laatste rederijker in Vlaanderen'moest ik toch wel eventjes die rederijkerskamers nakijken. Het waren verenigingen van amateurdichters en - toneelspelers. Al sinds de Middeleeuwen vindt men in vrijwel elke gemeente of stad, zo'n gezelschap van liefhebbers van toneel en voordrachtkunst. Ik heb zo'n paar 'kamers' eens bekeken in Gent en Dendermonde, omdat ik veronderstel dat het de thuisbasis was van de poeet. Wat een prachtige namen werden er gegeven! In 1448 werd bv de 'Koninklijke Soevereine Rederijkerskamer van "De Fonteine"in Gent opgericht, met kenspreuk "alst past, bi appetite" en als patroonheilige de 'Heilige Drievuldigheid'. In de notulen werd het doel van deze rhetoricakamer vermeld: "De leden moeten benadrukken dat eerbaar vermaak een goed middel is voor de verdrijving van de melancholie en ledigheid. Niemand kan zich vervolmaken in toneel en lyrische poëzie zonder de inspiratie van de H. Drievuldigheid". Als ik dat lees is dat de behandeling van depressies avant la lettre en zelfs vooraleer er van depressies sprake was. Maar andere gezelschappen hadden een even mooie naam en kenspreuk. In Dendermonde bv "de Distelbloem" met spreuk "fraternalis amor" (broederlijke liefde) en "De Leeuwerik" met "spiro lucem" (ik hoop op het licht), De Roose" met "deucht es amotijf". In Gent waren er oook nog "Sint Agnete" met "elcx begheerte es" en natuurlijk "Sint Barbara" met "liefde overwinnet al". Er zijn er natuurlijk nog veel meer. Vandaag wil ik nog eindigen met een citaat van Stijn De Paepe: "Ik wens je mooie dagen. Geen gezochte, exclusieve. Gewone, mooie, lichte, goeie, leuke, warme, lieve...". Misschien een dag als vandaag.Tot morgen
"Ik ben geen KOK die graag een LEL krijgt voor de LOL omdat er 'no lemon, no melon' voorhanden is". Een klein amusementje omdat het 'palindroomdag' is. Evenwel niet wereldwijd, want zoals bv in de USA schrijven ze de datum met eerst de maand dan dag en jaar. Slechts een paar keer is het overal hetzelfde zoals in 11-11-1111, 02-02-2020 en binnen 99 jaar nog eens 12-12-2121. Het is wel een plezant spelletje zeker als men woorden achterste voren kan lezen en toch dezelfde betekenis hebben, 'lezen is in, ezel'! Maar ook 'denken' is van belang. Deze dag werd door de Girls Guides en Girls Scouts geinstitutionaliseerd als 'Wereld Denkdag'. En gedocht heb ik al vandaag want de 'woordle woorden 5 & 6 waren verdomd moeilijk en vereisten een uur denkwerk. Niet getreurd nadien hield ik er eerder een fier gevoel aan over, want ik had de klus geklaard. En volgens Van Dale hebben we een 'drielingstorm' meegemaakt en aan dat woord twijfel ik niet. Dat moet niet in de herdruk komen van 'den dikke' want ik zou willen dat het een eenmalige gebeurtenis blijft. Ik ben deze morgen, de eventuele schade van het wilde geweld eens gaan bekijken en ben tot de slotsom gekomen dat er maar "één "narcis, gesneuveld is in haar prille bestaan, geknakt op het veld van eer. Ik heb de gevallen knop begraven om als voedsel voor de andere paasbloemen te dienen zodat haar jonge leven alsnog zinvol is geweest.
Een mooie man, een man naar mijn hart die spijtig genoeg zijn hart al verpatst heeft aan een andere vrouw, Georges Clooney. Hij schrijft iedere maand, al sinds 2014, een liefdesbriefje aan zijn teerbeminde (nr 6 in zijn rij van veroveringen, slechts de 2e wettelijke). Niet zomaar eventjes gepost op sociale media of als klein kaartje aan een boeketje rode rozen. Nee, nee, mijnheer levert iedere maand een inspanning door met een mooie Cartierpen of Scheaffer of Waterman een briefje met de hand te schrijven. Chapeau, want dat is toch veel waard. Daar kunnen bloemen, noch pralines noch champagne tegen op. Zeker als bewijs van echte liefde, die zoveel inspiratie geeft dat hij er telkens een blad vol met woorden, weet mee te vullen. Men kan zeggen dat hij voor zijn vrouw nog altijd "The Good Vibrations" heeft die The Beach Boys bezingen!. Hij heeft het zelf moeten vertellen want aan zijn briefjes, die onder haar hoofdkussen te vinden zijn, is de pers niet geraakt. Dat is wat anders dan de camillatapes waar Charles ook zijn liefde uitvoerig beschreef en besprak, maar stomweg op het 'net' postte. En het 'web' is zoals men weet zo lek, doorzichtig en verleidelijk als de beroemde netkousen, die veel laten vermoeden. Daarom is het blootleggen van de onderliggende lagen een must en voer voor tabloids. De roddelpers heeft dit keer voor smeuïge verhalen, zogezegd naast het 'net' gevist. Op de redacties zullen geen 'Mazurka's, Polonaises of Barcarolles' op muziek van Chopin (1810-1847) gedanst worden, want ze zijn verslagen door de vindingrijkheid van een verliefd koppel. Tot morgen
Eerlijk gezegd, ik kijk altijd uit naar bezoek. Dat brengt wat afwisseling in de brouwerij of liever gezegd, mijn leven. Maar Dudley, Eunice, Franklin, zijn geen bezoekers met vriendelijke bedoelingen. Ze ontwrichten alles en iedereen. De enige die er onverstoorbaar bij blijft is mijn woefie. Regen, wind, storm of orkaan met de bal moet er gespeeld worden! En dat doe ik dan ook maar, zijn spelletje van 'ik' ballen gooien en 'hij' met zijn muil vangen. Er is niet veel dat hem doet afzien van 'buiten' zijn. Na dat spel zit ik hier nu met verkleumde handen en vingers wat te schrijven terwijl meneer uitrust aan mijn voeten. Hij heeft zijn goesting gekregen en is tevreden voor een uur of twee. Maar die drie stormen gaan als razenden tekeer en stoppen niet, zelfs 's nachts nemen ze geen rustpauze. Mijn 'rust' is dus al een paar dagen naar de vaantjes en noopt me om overdag iets méér te doen dan een gewone siësta te nemen: proberen wat slaap in te halen. Hoe noemt men nu al dat lawaai dat dit soort weersgesteldheid maakt? Ik vond verschillende woorden die het geluid dat die 100 km/u omschrijft: fluiten, gieren, suizen, ruisen ( ik dacht dat dat gebruikt werd voor het riet), loeien (ik dacht dat dat gebruikt werd voor het geluid dat de koeien maken), huilen, bulderen, piepen, rommelen, dreunen. En samen met de storm kan er ook een ijzige wind komen zoals nu het geval is. Ook sterke windstoten, zoals nu ook het geval is. Voorlopig alles nog zonder nattigheid. Met andere woorden, de wind is overdonderend aanwezig in het leven van mij en iedereen. Het ziet er naar uit dat er enkel op woensdag een korte pauze zal komen om eens rustig naar buiten te gaan. Nu ga ik werken zoals ik elke dag mijn werkzaamheden aanvat. Na de hond, het ontbijt, de krant, de hond, verzorging van mezelf begint de 'studie' van de dag. Taalmails, woordjes zoeken (gelukt vandaag), en dan komt de noodzakelijke lectuur aan bod. Fideel als ik ben aan mezelf, zeker op de 'Dag van de Moedertaal' ingesteld door de UNESCO in 2000, moet ik natuurlijk kijken welk Vlaams woord 'van de dag' er in the picture staat: duaal leren! Dat noem ik nu een van die nieuwerwetse woorden die eerst een hele verklaring vragen vooraleer de betekenis doordringt. Men doet twee dingen tegelijkertijd: praktijk voor 75% in een bedrijf en leren 25% in een school, met aandere woorden: werkplekleren of op leercontract. Nog woorden die in de belangstelling stonden van andere sites die ik raadpleeg of frequenteer: jakobsstaf. Een meetinstrument uit de 14e eeuw dat gebruikt werd om hoeken te meten, een voorloper van een sextant en een geodriehoek. Ik leerde ook 'oneirologie' kennen, de wetenschap die zich bezighoudt, met het bestuderen en verklaren van 'dromen'. Ik denk dat je eerst voor neuroloog, psychiater of psycholoog moet studeren vooraleer je 'oneirologe' op het bronzen bordje aan je gevel mag zetten. Tot morgen
Het is niks nieuws dat ik vertel: de weergoden zijn uitgeslapen en blijven de goegemeente teisteren. Al meer dan een week spuien ze hun ergernis door regen en wind naar onze contreien te sturen en het helpt geen lieve moederen om zich tot Baäl, Thor, Donar, Jupiter of Zeus te wenden. Ze genieten van hun macht door de atmosfeer eens hevig en turbulent te maken. Zolang deze stormgoden niet op oorlogspad gaan in Oost Europa, zal ik maar denken; het is winter en in de winter moet het winterweer zijn met alles derop en deraan. En toch als ik 's morgens buiten kom, ondanks storm en nattigheid, fluiten de vogels weeral, zoals altijd, hun mooiste lied.
Wie of wat 'S L' ook mag zijn, hij gaf vandaag het citaat dat ik nodig had: "U kunt uw ogen sluiten voor feiten, niet voor herinneringen". Dat bleek gisteren nog maar eens bij de heerlijke babbelnamiddag met mijn vrienden. Na de koetjes en de kalfjes, zoals gebruikelijk na een lange tijd, wordt er af en toe toch eens een herinnering boven gehaald aan een ver verleden. Die tijd had heel veel gelukkige momenten, dagen en jaren, maar bevatte soms ook de meest pijnlijke gebeurtenissen. Voorbij is voorbij, kan ik zeggen, maar hartepijn zit soms heel diep. Het minste tipje van de sluier dat ik dan oplicht brengt al de vreugde en meest triestige momenten terug voor het voetlicht. Het doet langs de ene kant goed om dat verleden even te laten leven, erover te spreken, maar het is tezelfder tijd weer het bezorgen van een slapeloze nacht met een herbeleving van blijde, gelukkige, verliefde momenten en dan het contrapunt. Gedaan, finoto, abschlieβen, arrêter, exit. Afsluiten, verder doen, het leven opnieuw beginnen met mijn oude 'ik'. Zo'n babbels aan tafel, met koffie, thee en versnaperingen, had ik na de corona tijd, wel eens nodig. Zo'n levensgesprekken zijn met kinderen ook niet altijd mogelijk. Daarbij, lange gesprekken via draad, mail of internet is toch niet hetzelfde als voor elkaar te zitten en uren te keuvelen. Kracht en energie put ik uit zo'n namiddag kletsen. En kracht en energie komen niet noodzakelijk van eten en voedingssupplementen. Zoals steeds doe ik dan weer verder met mijn spelletjes en woordjes zoeken en lezen. De 'woordle6' was niet succesvol te noemen, dat wil zeggen, ik vond de '6e' letter niet. Tandengeknars natuurlijk, want tegen een computer wil ik toch ook wel winnen. Het bewijs leveren dat mijn menselijk vernuft, de pc kan verslaan al is het maar met woordjes kennen!!. Voor de rest zal het een rustige zondag worden met filmpjes bekijken die ik gisteren heb opgenomen. Tot morgen
Eunice heeft deze nacht nog genoeg van jetje gegeven om mijn nachtrust te verstoren. Met andere woorden, de dame was nog niet uitgeraasd. Als compensatie voor die drukke en lawaaierige nacht, bezorgde ze me een wondermooie ochtendstond: een rode hemel. Tegelijkertijd is dat natuurlijk de voorbode van 'regen in de ton', maar daar ben ik nu eens niet rouwig om. Het is eigenlijk wel nodig dat er een fikse regenbui aankomt want alle vensters plakken vol met zeezand. Regenwater is kalkvrij, dat maakt dus geen strepen bij het drogen in de zon. Het is nog altijd de beste en de voordeligste kuisploeg. Maar net als een kuisploeg moeten die niet overdrijven met water geven. Dus eenmaal grondig gespoeld mogen al die regenwolken naar het oosten verdwijnen. Ik vond een citaat dat ik wel leuk vind bij dit gure weer: Bij slecht weer, wees een man. Bij goed weer wees een kind!. Van schrijver dichter, vriend van schrijvers schilders, filosofen, en allen die er toe deden in de jaren vanaf 1900, René Char (1907-1988). Nog mooie citaten van hem zijn: "Leven is het voltooien van een herinnering" en "De eeuwigheid is nauwelijks langer dan het leven". Ik had nog nooit van die man gehoord maar ben toch blij dat ik hem tegengekomen ben. Mooie zinnen en mooie woorden vallen bij mij altijd in goede aarde en het moeten niet altijd de spreuken en gezegdes zijn van 'De Bond Zonder Naam'. Edward Douwes Dekker passeerde ook mijn herinnering, maar dan als Multatuli, schrijver van "Max Havelaar" die de wantoestanden van de Nederlandse koloniale tijd aan het licht bracht, toen Indonesië nog Nederlands Indië was. Onze Noorderburen zijn ook nog niet in het reine met hun verleden. De schuilnaam 'Multatuli' zou Edward gevonden hebben in een zin van de Latijnse klassiekers van Ovidius ( 43vC-17nC, Trista) of van Horatius (65vC-8vC, Ars Poetica). Vraag me niet naar de vertaling van "multa tuli" want ik heb geen Latijn gestudeerd en ga daar ook niet meer aan beginnen. Vooraleer mijn bezoek koffie en thee komt drinken en koekjes nuttigen laat ik Charles Trenet nog eens zingen. Het mooie lied "La Mer" maar ook "La Douce France". Tot morgen
Geen zuchtje, geen windje of welke andere luchtverplaatsing was er gisterenavond te voelen toen ik de hond nog eens voor zijn laatste noden van de dag buiten liet. Ik heb deze nacht heel goed geslapen en het is nog altijd dezelfde stilte vóór de storm die het mooie weer maakt. Ik ga dus even goed naar de kapper als altijd want liever met een schoon coiffure de storm tegemoet zien dan met sluik en vettig haar. En nu is het met een bang hartje afwachten wat Eunice zal brengen. In ieder geval is het een Latijnse naam, gegeven aan meisjes. Vooral terug te vinden in Bijbelse geschriften en aan meisjes gegeven in Engels sprekende landen. Het betekent zoveel als 'mooie overwinning'. We zullen weeral eens moeten bewijzen dat de mens en de kust niet tot 'zijn' overwonnenen zal behoren. Om van deze dag toch nog een vrolijke en leuke bedoening te maken heb ik wat liedjes over storm en wind opgezocht en allemaal even leuk om nog eens te horen. 1) The Doors : Riders on the storm. 2) Maggie McNeal: Terug naar de Kust. 3)The Association: Windy. 4) Kadanz: De Wind. 5) Frank Sinatra: Stormy Weather. 6) Noir Désir: Le Vent nous Portera. 7) The Common Linnets: Calm after the Storm. Waar ga ik niet naar luisteren? Naar de "Marie-Louise" en "Zeil je voor het eerst" van Bart Kaëll, daar is het geen weer voor. De zon schijnt nu, de wind trekt aan en dus tijd voor al mijn spelletjes te doen terwijl ik de wind hoor huilen. Zonder ongelukken en schade, tot morgen
Een gelukkige verjaardag voor Catherine De Bolle. Een vrouw die het van 'rijkswachter' over 'Belgisch Commissaris-Generaal van de Politie' bracht tot 'Hoofd van Europol'. Ere wie ere toekomt, ze heeft als vrouw een mannenbastion verovert door haar 'kunnen'. Ze mag van mij, 52 kaarsjes uitblazen en dat nog vele jaren blijven doen met telkens eentje meer.
Klikipedia, een item in "Iedereen Beroemd" en precies op mijn lijf geschreven. Dat klikken zorgt voor een uiterst plezante zoektocht, om van hot naar her, vanalles te ontdekken. Soms zouden de moderne regeringsleiders, presidenten eens wat de geschiedenisboeken moeten raadplegen. Hoe eertijds de grote mannen hun beleid, wil en zienswijze konden doordrukken bij de bazen van kleinere grondgebieden. Het Triumviraat van de E.U. en andere regeringsleiders proberen al jaren eensgezindheid van optreden te bekomen, tegen dissidente staten met autoritaire trekjes, die de democratische regels en wetten van Europa, waartoe ze behoren, aan hun laars lappen. Er moet een unanimiteit van handelen en spreken komen tegen landen met uitbreidingsambities die dan ook nog dreigen met 'oorlog'. Wel ons aller gekende Filips De Goede (1396-1467), had ook ooit de goedkeuring van zijn beleid nodig alsook legers en geld van de kleinere staten die zijn 'rijk' vormden. Een Kruistocht tegen het Ottomaanse Rijk was zijn ambitie. Vooraleer Rijsel 'Lille' werd, nodigde hij daar de belangrijkste spelers uit voor een grandioos en feestelijk "Banket van de Fazant". Hij liet hen nadien dure eden zweren, dat hij ten aller tijde op hun hulp kon rekenen. Dus Ursula, Charles en David, los van de papieren beloftes, zorg dat elkeen, onder het nuttigen van een copieuze maaltijd met verfijnde champagnes, rode, witte wijnen en misschien ook water, meteen ook een dure eed van samenhorigheid zweert vooraleer het gebouw te verlaten en geen cavalier seul, uit eigenbelang, wil spelen. Waarom deze hertog een "Goede" was? Geen idee, misschien "de Goede" om de erkenning van zijn 30 maîtresses en 18 toegegeven bastaardkinderen. Elk kind kreeg ook het zéér mooie prefix, gedragen als een titel: Grand Bâtard de Bourgogne. Tegenwoordig worden er eerst processen gevoerd om erkend te worden als 'kind van'. Geen nood, daar ga ik verder niet op in want ik kwam Johnny Weissmuller (1904-1984) tegen. Een zwemmer die 5 gouden medailles won op de Olympische Spelen en verschillende wereldrekords op de 100m vrije slag, op zijn naam zette. Het beroemdst is hij natuurlijk geworden van "Me Tarzan, you Jane" en van zijn roep in de jungle "000-wa-000-aa00aa00aa-000! Edgar Rice Burroughs (1875-1950), auteur van het boek "Tarzan of the Apes" waar de film op gebaseerd is, was niet onder de indruk van de schreeuw, die eigenlijk moest klinken als de 'overwinningskreet van een stieraap' noch van Johnny als Tarzan. Zijn reactie: "ik geef hen een prachtige intelligente held en ze maken er een boerenpummel van".
Vandaag is het de "Doe Vriendelijk dag". En omdat het Hollanders zijn die de dag introduceren is het: The Random Acts of Kindness Day. Een geluk dat ik mijn Engelse oefeningen doe om dat te begrijpen. Tot morgen
Zoals mijn bericht zegt, geen samenhangend verhaal vandaag. Moet kunnen, want per slot van rekening sta ik bij de rubriek dagboek/bedenkingen. Daarmee kan ik alle kanten uit. Ik was vandaag weeral een vroege 'vogel', al heb ik geen prachtig lied om te zingen. Bij mij is het zo'n beetje schrapen zoals van een versleten pen op papier. Het inktpennetje vervangen zoals dat vroeger moest gedaan worden, als de pen voor vlekken zorgde in de schriftjes, kan helaas niet gebeuren. Al mijn bestanddelen zijn uniek en de onderdelen die een beetje krakkemikkig worden en zijn, zijn nergens te vinden of te koop. Ik ben tevreden dat ik nog kan zingen, al gelijkt het een beetje op een kraai. We kunnen niet allemaal nachtegalen zijn. Ik was bijtijds aan de brievenbus om mijn gazet te behoeden om papier-maché te worden. Nu kon ik tenminste lezen waar al de miljarden belastinggelden van de burger naar toe gaan en vooral bij wie het een goed salaris of leefloon geeft. Dat er veel is uitgegeven tijdens de coronacrisis staat als een paal boven water. Sommige bedrijven, zelfstandigen en gezinnen kregen financiële hulp die broodnodig was. Ook de gezondsheidszorg was een grotere slokop dan gewoonlijk. Nu de corona voorbij lijkt te zijn, zegt de Gouverneur van de Nationale Bank, moet de geldkraan terug dichtgedraaid worden. Gedaan met overbruggingskredieten, tijdelijke werkloosheid enz. Waar spreekt de Gouverneur niet over? Over de zéér royale lonen, salarissen, vergoedingen van CEO's, voorzitters, MANdatarissen (7 van die machtige grootverdieners zijn mannen) rept de edelachtbare met geen woord. Toch worden die allemaal met belastinggeld betaald. Per toeval vind ik woorden die passen bij deze VIP's: ze behoren tot een zelf verzonnen 'privilegepiramide'; dat stelt een hiërarchie van 'bevoorrechte' mensen voor, met de zichzelf belangrijkst vindende, aan de top. Dikwijls vermoed men bij deze personen ook een 'canapebenoeming'. Dat kan synomiem zijn voor het gebruik maken van zijn/haar/hun al of niet lichaamelijke charmes, of ook zonder de officiële procedure te volgen, met andere woorden veel onderling konkelfoezen. Deze 'vermaledijde' praktijken zijn niet goed te praten en toch beweren deze personen dat ze nú meer dan ooit nodig zijn om onze economie te behoeden voor een 'worstkaasscenario' of een WCS = worst case scenario, zijnde de deflatie. En dat is dan op zijn beurt 'stochastisch' dwz afhankelijk van een kans of toeval. Daarmee hebben jullie meteen een indruk waaraan ik mijn zéééérrrr kostbare tijd aan heb besteed. Dat kon vandaag gebeuren omdat ik op niemands verjaardagfeestje zou willen zijn en al zeker niet op dat van de trainer van AA Gent. Nog een klein weetje dat George Bernard Shaw (1856-1950) me bezorgde: het enige boek waarin geen obsceniteiten te vinden zijn, is de telefoongids!. Mijn opmerking daarbij: daarom worden ze niet meer gedrukt en uitgegeven. Tot morgen
Oef, einde van de 30 dagen niet 'zagen'! Bij dat 'zagen' komt er altijd een zinnetje te voorschijn in mijn gedachten. Gegarandeerd dat het dan een overblijfsel is van een of ander gedicht of tekst dat ik ooit heb moeten van buiten leren. En wel op een zo dwingende wijze dat het nooit of te nimmer uit mijn geheugen zal gewist worden. Inderdaad, deze morgen vond ik de zin en de volgende strofen: Niet klagen, maar dragen en vragen om kracht. Niet zagen voor morgen, bij vallenden nacht. Het gedicht "Klagen" van Nicolaas Beets (1814-1903) bevat die zinnen. Maar Beets schreef ook onder het pseudoniem Hildebrand, zijn "Camera Obscura". Een boek met allerlei korte verhalen die een beeld geven van de 19e eeuw en geschreven op verschillende tijdstippen in zijn leven. Ik wilde zeggen, na het 'klaagvrij' leven, is het weer geoorloofd om te zagen als vanouds zonder dat ik me er voor moet generen (niet gêneren, ik heb het nagekeken). Het kan eens opluchten te klagen over situaties die men niet in de hand heeft, die vervelend en ongemakkelijk zijn en die iedereen moet ondergaan. Typisch daarvoor is over het 'weer' klagen of over de files op de baan. En nu dat het weer toegestaan is te klagen en te zagen weet ik geen enkel item te vinden waarover ik een boom zou opzetten. Een kort verhaal vandaag, en daar kunnen de lezers dan over zagen. Tot morgen
Een nieuwe week, nr 7 van 2022, is begonnen evenals een een nieuwe 'cahier de brouillon'. Niet zomaar een schriftje maar de oerdegelijke en echte kladschrift, voorzien van 'ongebleekt' papier. Ik zie er de houtsplinters nog inzitten, zodat ik weet dat er een boom gesneuveld is om mijn zieleroerselen op te noteren. Het is wel zo dat ik elke inval, gedachte, nieuwsfeit eerst noteer op papier. Ik kan bij benadering niet schatten hoeveel van dergelijke schriftjes ik volgekriebeld heb, vanaf mijn schooltijd tot nu. Altijd met een doel voor ogen, mijn teksten, vooraleer het voor 'echt' en 'proper' en in een samenhangend geheel aan de buitenwereld te bezorgen, eerst wat krabbelen op papier, dat er bij wijze van spreken niet toe doet. Onlangs is er nog een oude bekende tot mijn dagelijkse attributen terug gekomen: het groene boekje of de Woordenlijst Nederlandse Taal. Als een woord daarin te vinden is, bestaat het in onze taal. Het is dus niet alleen Van Dale die zaligmakend is. Door mijn woordspelletje 'Woordle en Woordle6', gok ik soms op woorden waarvan ik het bestaan niet ken, vermoed of verkeerd schrijf en dan is een naslagwerk in papier soms handiger dan iets onbekends te zoeken op het web als ik nog maar 2 letters van een 5/6 letterwoord heb gegokt. De oude opzoekwijzen niet zomaar overboord gooien, is mijn leuze. Trouwens het ritselen van papier is een aangenaam geluid, zeker van dat vloeikespapier dat ook gebruikt wordt om sigaretten te rollen. En vandaag is het Valentijnsdag en dat kan ik niet zomaar opzij schuiven. Temeer omdat er in mijn kennissenkring enkelen jarig zijn en langs deze weg wil ik hen dan ook een aangename, mooie, gelukkige en liefdevolle dag toewensen. Valentijnsdag is naast een commerciële topper in winkelland eigenlijk een wereldwijd feest waarop de anonieme liefde betuigd wordt. Vroeger werd er stiekem een cadeautje of bloemen met liefdesverklaring afgegeven aan de vrouw of man van zijn /haar hart. Omdat "The love of my live", zo mooi bezongen door Queen, is dat mijn lied van de dag, samen met een klein versje: Jou vergeten...., een muis zal eerder een leeuw verslinden, een kat zal vlugger de klok opwinden, sneller dan ik jou vergeten kan. Dat zijn momenten waarop ik mijn moeder zou willen aanspreken met volgend oud liedje: Mama, 'k wil 'n man hê, watten man, my lieve kind? Wil je dan een Fransman hê? Nee mama nee! Een Franseman die wil ek nie, want 'parlez-vous' versta ek nie. Dit is my plesier met die Boerenjongkërels hier! .......Wil je dan 'n Hollander hê? Nee mama nee, 'n Hollander die wil ek nie, want klompen dra, dit sal ek nie. Dit is......Wil je dan een Duitser hê? Nee mama nee! 'n Duitserman die wil ek nie, want 'Schweinefleisch' lus ek nie. Dit is......Wil je dan 'n Boerenseun hê? Ja mama ja, 'n Boereman die wil ek hê, in 'n Boer se arme wil ek lê. Dit is my plesier die Boerenjongkêrels hier! Tot morgen
Godsjemenas, wat is het koud en winderig buiten. Zelfs op een zondag mag men tegenwoordig al eens vloeken. Voor velen is het nog een heilige dag, een dag van godsdienstige plichten en rituelen, showen van kleren, een dag van de aperitief, rosbief met erwtjes, peekes en kroketten. Sinds mijn pensionering zijn er geen zondagse activiteiten meer. Ik heb alles aan de kant geschoven en mooie kledij of alcoholvrije aperitieven kan op eender welke dag van de zeven gebeuren. en rosbief met erwtjes en peekes maak ik d'office nooit meer klaar. Meer zelfs, de zondag is tegenwoordig meer een dag voor thuis te blijven en licht huishoudelijke taken te doen, om niet tussen de weekendgangers te moeten lopen. Zelfs de hond denkt er hetzelfde over; liever thuis op de restanten van de pelouse met de bal spelen dan al die vreemde honden op zijn domein tegen te komen bij een wandeling aan de leiband. Zoals ze zeggen, we laten het niet aan ons hartje komen en leven ons leven zoals we denken het te moeten leven voor onze eigen ziel en zaligheid. Op de dag vóór de verliefdendag zijn er twee feestdagen. Degene die wel moet gevierd worden is 'The Worldwide Marriage Encounter" dag. Eens de belangrijkheid van het huwelijk voor de stabiliteit van een samenleving benadrukken. Wat niet belet natuurlijk dat bij al die getrouwde koppels ook minnaars en minnaressen zitten, en in een weekend niet bij elkaar kunnen komen om diverse redenen. Aan de vooravond van Valentijn, wordt ook aan die groep geliefden gedacht. Maar er zijn zeer veel vormen van samenleven, verliefd, verloofd en getrouwd zijn. Dat leerde ik gisteren toen ik las over chef Paul Bocuse (1926-2018). In zijn boek uit 2005, "Paul Bocuse en het heilge vuur" laat hij de wereld kennismaken met een bijna onbekend aspect van zijn leven. De kok, die 3 vrouwen nodig heeft om zijn 'heilige vuur' aan te wakkeren, die in peis en vree naast elkaar kunnen leven en zij aan zij stonden te treuren aan zijn kist. Op zijn 80e komt de 'chef' naar buiten als een polyamorist. Dat is een levenswijze waarin men openstaat voor het gelijktijdig hebben van méér dan één liefdesrelatie. De kenmerken daarvan zijn, openheid, eerlijkheid met medeweten en instemming van alle betrokkenen. Gehuwd sinds 1946 met Raymonde met wie hij een dochter heeft. Daarnaast een 60 jarige relatie met Raymone met wie hij een zoon grootbracht. Als derde compagnon die hij ook al 40 jaar koestert is er Patricia. Zelf schrijft hij daarover: "Het is misschien niet ieders idee over het huwelijkse leven, maar we kunnen goed met elkaar opschieten. Iedereen is gelukkig, met mij, met elkaar. En als ik optel hoeveel tijd we samen zijn geweest als 'stellen', kom ik tot 145 jaar." Nu ga ik ook nog wat kookunsten doen: het opwarmen van 'quiche provençale', daar is heel veel werk aan. Tot morgen
Het hoge water noopte mij op te staan om 6u30. Dan is het niet meer de moeite terug in bed te kruipen. Zo kon ik op dit ontiegelijke vroege winteruur de natuur al bibberend gaan verkennen. In het oosten stonden venus en mars nog te blinken, een beetje maan en al wat rode strepen die de zonsopkomst deden vermoeden. Ik zag de witte daken en het glinsteren van de bevroren dauwdruppels op het gras. Toch heel mooi. Ik zag ook dat er al 3 mezenbollen verdwenen waren, terwijl ik er gisterenavond 6 had opghangen. Het stiekeme koekeloeren van achter het venster gaf me zicht op de dieven van de resterende bollen: een ekster die het 'netje met bol' van een takje kon krijgen en nageaapt werd door een kauw! Één bol was er in de tuin te vinden die de hond parmantig kwam tonen. Ik kreeg hem in ruil voor een lekker hondensnoepje. Misschien was hij nog niet vergeten dat dergelijke bollen voor een indigestie konden zorgen!. Enfin, ik heb toch weer heel wat te beleven gehad met vroeg uit de veren te komen. Verder begint mijn dag met de dagelijkse routine van alles te lezen wat ik tegenkom, de puzzeltjes en raadseltjes, de woordspelletjes. Bladzijden vol lekkers kom ik tegen in de weekend editie van een gazet. Al ben ik geen chef-kok, de recepten, hun ontstaan en de historie van de beroemdste koks, interesseren me. Één van de eersten met naam en faam is Marie-Antoine Carême (1784-1833). Hij komt uit een gezin waar 'vasten' meer op het menu stond dan eten. Er zouden 24 kinderen in het huishouden geweest zijn. Bij arme gezinnen werden de kinderen van huis gestuurd vanaf 10 jaar om hun eigen kost te verdienen. Zo kwam dat jochie als helpertje in de keuken van de taverne "Au Fricassée de Lapin". Hij is een autodidact voor lezen, schrijven en tekenen, die in bibliotheken zichzelf van kennis en kunde voorzag. Hij bedacht de standaard voor het noteren van recepten, het vaste uniform in wit bracht hij in voege samen met de 'toque' om de hygiëne te benadrukken. Hij bracht orde in de recepten vooral voor de indeling van de 'sauzen en fonds'. Bovenal was hij ook een meester-patissier die de pièces montées introduceerde en spectaculaire bouwwerken maakte van cakes, nougat, marsepein, merengues, die dan als eetbare tafelversieringen konden gelden. Hij introduceerde met "Escargot à la Bourguignonne" ook de slakken in de keuken. Men noemde hem 'de koning van de koks en de kok van de koningen'. Een ander culinair genie, die de meeste recepten maakte die vandaag nog op alle menulijsten te vinden zijn is Auguste Escoffier (1846-1935). Wie kent niet Tournedos Rossini, Pêche Melba, Poire Belle Hélène, Crêpe Suzette, Fraises Wilhelmina, allemaal gecreëerd voor koningen en andere leden van de beau monde. De laatste grote Franse chef is Paul Bocuse (1926-2018) die vooral de 'soupe au truffes' bekend maakte. Zijn 'Bocuse D'Or' is het wereldkampioenschap koken en zeer gegeerd bij alle grote chefs. Tot morgen
