"Ik heb drie stoelen in mijn huis: één voor de eenzaamheid, één voor de vrienschap, één voor gezelschap." Een citaat van Henry David Thoreau (1817-1862), Amerikaan, dichter, natuuronderzoeker. Een fascinerend man, het is de moeite om wat over hem te lezen. Een asceet, een man met een zeer sobere levenswijze, een man die ook zegde: ons leven wordt verspild aan details, vereenvoudig, vereenvoudig! De feestdagen en de feestweken zijn weer voorbij. Gelukkig worden ze weer opgeborgen tot het einde van 2021. Die dagen zouden alleenstaanden, en ik dus ook, zich ongelukkig moeten gevoeld hebben tussen het feestgedruis en het afwezig zijn bij familiebijeenkomsten. Tenminste als je al de oproepen op de sociale media hoorde. Nodig een eenzame uit, doet eens een klapke met een eenzame buur, geeft eens een belleke, de alleenstaanden mogen 2 knuffelcontacten uitnodigen als uitzondering op de regel....Wat weten al die koppels wat de inhoud is van 'alleen zijn'? Niets! Hetgeen voor mij een gemis is, is voor anderen onbelangrijk en omgekeerd. Er zijn zoveel soorten invullingen en betekenissen van eenzaamheid als er alleenstaanden zijn. Mensen die eenzaam zijn of eenzaamheid is niet een gevoel dat 2 weken per jaar een verschijnsel is. Mensen door eenzaamheid geplaagd, geeft hen een allesomvattend gevoel van onbehagen, een moeheid, zich afgesloten van de maatschappij en de wereld voelen. Een ingesteldheid die alle dagen het leven beheerst. Maar, ik wil de woorden van Ouida pseudoniem van Marie Louise Ramé *(1839-1908) citeren: eenzaamheid temidden van velen, is de pijnlijkste eenzaamheid! Dat vind ik echt wel een waar gezegde, men verwacht geen eenzaamheid in een groep. Waarom ik nu over eenzaamheid begon? Omdat ik gisterenavond eens tegen iemand wilde zeggen dat ik een 'pijntje' had en er niemand in mijn nabijheid was. Ik begon daar eens over na te denken. Het zijn nooit grote dingen die ik zo langs mijn neus weg, even wil vermelden aan iemand. Nee, een klein pijntje hier, een klein verdrietje daar, is al genezen bij luidop vermelding. Eens goed 'zagen' heb ik als alleenstaande ook moeten afleren, want niemand zit daar op te wachten, Een klein gelukje, een klein pleziertje is altijd plezanter als ik dat zo eens terloops kan vertellen. Dat betekent voor mij 'alleen' zijn. Niets meer en niets minder. Maar zie, mijn 'pijntje' in mijn armen heb ik hier nu beschreven in mijn blog. Tenminste een paar mensen die het lezen en die eens echt compassie met mij zullen hebben. Dat te 'weten' doet mijn ongemak vergeten. Ik heb nog een citaat om te eindigen, van Albert Einstein(1879-1955) van beroep genie: eenzaamheid doet pijn als men jong is, maar heerlijk als men volwassen is!
Ouida is hier gekend omwille van haar roman 'A dog of Fanders' een 'Hond van Vlaanderen' over het jongetje Nello en hond Patrasche dat zich afspeelt in Antwerpen. Het boek kreeg hier bekendheid door het Suske en Wiske verhaal; Het Dreigende Dinges uit 1985. Er bevinden zich 2 monumenten in Antwerpen en 1 in Hoboken, om het verhaal te herdenken.
Boudewijn De Groot is met zijn koffer naar Parijs, Berlijn, Madrid, getrokken. Zo zong hij toch deze morgen. Ik ga een beetje verder, in gedachten natuurlijk, naar het antieke Alexandrië 'bij' Egypte. De aanleiding is een mooie rubriek die de krant opstart: historische verleiders/sters. Dit weekend met een beruchte dame, Cleopatra VII (69 vChr-30 vChr). Mijn eerste gedachte bij het lezen was: hoe graag had ik dat allemaal als leerstof gekregen toen de almacht en veroveringen van het Romeinse Rijk aan bod kwamen in de lessen. Ze wilde met intriges en verleiding Koningin der Koningen worden en daarvoor de twee machtigste mannen van die tijd in haar web vangen. Toch best wel interessant om te leren welke techniek ze gebruikt zijn om een mannenhart te winnen om zelf op het voorplan te treden. Verleidingskunst is nooit een leervak geweest. Spijtig. Cleopatra wilde 'Koningin van de Nijl' zijn, maar had de hulp nodig van de overheersers, de Romeinen. Als eerste in het rijtje kwam Julius Caesar (100vChr- 44vChr), die van: "veni, vidi, vici","ik kwam, ik zag, ik overwon". Niet als hij de femme fatale van Egypte ontmoette, dan gebruikte zij die woorden. Naakt verpakt in een tapijt en met een mooie strik errond, liet ze zich als postpakketje (niet door Amazon(en) bij Julius bezorgen. Natuurlijk viel die als een blok voor dergelijk cadeautje. Een schoonheid was ze niet, een te grote neus, een te scherp en lang gezicht maar een omfloerste stem en rollende zwart aangestifte ogen. Haar wellustige vormen moesten het doen. Vandaar zichzelf 'puur natuur' presenteren aan de keizer van het Rijk. Zij werd de nieuwe farao van de vazalstaat. Na de moord op haar geliefde en vader van haar zoon schoot ze haar pijlen af op de volgende heerser: Marcus Antonius (83vChr-30vChr). Hun liefde werd bezegeld met 3 kinderen. Spijtig genoeg kwam er een einde aan hun mooie sprookje door verraad en pleegden beiden zelfmoord. Deze Cleopatra, 'Vaders Glory' is de betekenis van haar naam in het Oudgrieks, was de laatste van de Hellinistische Heersers, van Grieks-Macedonische afkomst. Na haar kwamen de Romeinse Gouverneurs, Egypte besturen. William Shakespeare (1564-1616) schreef zijn toneelstuk 'Anthony and Cleopatra', een verhaal van ambitie, macht, liefde, vriendschap, misleiding en rampspoed. Hij baseerde zich op het werk van historicus Plutarchus (46-120 nChr) een historicus en filosoof. Cleopatra's leven is ook ontelbare malen verfilmd en telkens met groot succes. Zeker de film waarin Elisabeth Taylor (1932-2011) die belangrijke en onweerstaanbare vrouw vertolkt. Een gevierde actrice, een diva, met veel eisen en veel noten op haar zang. Een mannenverslindster pur sang: 8 huwelijken met 7 verschillende mannen. Zingen kon ze niet, wel met haar ogen lonken naar al het mannelijke schoon en ze verleiden om juwelen en macht te vergaren. Dat maakte haar rol als antieke koningin, aanvaardbaar. Marcus Aurelius Antonius heeft ook citaten nagelaten: nergens kan een mens zich rustiger en ongestoorder terugtrekken dan in zijn eigen ziel. Dat ga ik doen nadat ik met de hond gespeeld heb!
Gelukkig is dag twee van dit nieuwe jaar het begin van een weekend. Ik moet niet 'full speed ahead' gaan beginnen. Ik krijg de tijd om de werkzaamheden voor dit jaar te bekijken, te bestuderen, wanneer en hoe te plannen en aan te vangen. Er zijn er een paar die gewoon doorlopen en waar ik me geen zorgen om hoef te maken. Poetsen is geregeld en ik koester de vurige hoop dat de kappers hun deuren weer mogen openen. Mijn haartooi heeft nood aan professionele verzorging. Ik zie dat ik de rest van mijn bezigheden, behalve opstaan en slapen gaan, kunnnen gebeuren naargelang de gezindte van de dag. Ook weeral een opluchting. Alles zal vlot verlopen. Gelukkig zijn er de vaste lijstjes die mijn tweede geheugen zijn en altijd ter beschikking om te raadplegen. Ik kan toch niet blijven onthouden dat het vandaag de feest-en naamdag is van de heiligen Baudimius, Basilius, Macarius, Aspasius, Asclepius, Hortolana? Deze mensen van weleer zijn weer succesvol want er is voor elk kwaaltje en voorval een Sint of Heilige die kan aanroepen worden. De nood aan deze figuren is blijkbaar hoog want de expo 'Op Hoop van Zegen' in Parcum van de Abdij van Heverlee geeft een overzicht, wie voor wat nuttig kan zijn. Toen had men bij buikpijn, oorpijn, keelpijn, tandpijn alleen deze figuren ter beschikking om de pijn te verlichten. Zelfs voor de hopeloze gevallen en verloren voorwerpen zijn er heiligen te vinden die hulp bieden. Deze mensen waren en zijn nog altijd content met geloof in hun kracht, een schietgebedje en een kaarsje voor de hulp die ze geven. Nu spendeert men veel geld aan pillekes en .....ogen en de uitkomst is soms even twijfelachtig als een knieval voor een plaasteren beeld in een kapelleke of kerksken.
De Brexit is één dag in werking. Ik twijfel of iedereen wel content is met de gang van zaken nu dat de Britten gescheiden moeten leven van de vele Europese landen. In ieder geval is de vader van 'the prime minister' malcontent. Hij verkiest asiel aan te vragen in Frankrijk en het Franse burgerschap aan te nemen. Egalité, fraternité, liberté en de 'Marseillaise' spreekt hem meer aan dan 'God save the Queen'. Hoe gaat den Boris dat uitleggen aan de goegemeente? Misschien horen de duizenden asielzoekers in Calais en Duinkerken het ook en beslissen ze wijselijk terug naar hun vaderland te keren of immigrant te zijn op het vasteland. Een leven als ondergedokene, illegaal of uitgeprocedeerde om in het Eldorado te geraken is mensonwaaardig. Het is geen Paradijs of Hof van Eden aan de overkant van het Kanaal. Bedelen is ook mensonterend en al zeker in deze barre winterse omstandigheden. Hier blijkt weer ons tekort aan woorden. Het Vlaamse woord van de dag is bedelen wat staat voor verstrekken, uitreiken, bezorgen en niet een aalmoes vragen. Dat is alles wat ik te zeggen heb vandaag. Adieu.
Zonder veel tamtam, zonder veel toeters, bellen of knallen is 2021 van start gegaan en kon 2020 'opkrassen'. Afscheid van het voorbije jaar heb ik op de valreep gedaan met muziek van ABBA en een paar danssteps van 'Footloose'. Wat heb ik eerst gedaan op dit kersverse jaar? Geslapen!! Wel 7 lange uren. Ik ben uitgerust het Nieuwe Jaar ingestapt. Op deze 'Internationale Dag van de Vrede' begin ik aan de nieuwe 365 dagen met open vizier, symbolisch demonstreer ik dat door al de rolluiken van mijn huis op te trekken. Voilà, op en top klaar om alle nieuwe uitdagingen aan te gaan. Beginnen is naar buiten gaan met woefie. Het is nogal frisjes buiten, tenslotte is het nog putje winter. Goede tv-programma's zijn nu een must. De tsunami aan honingzoete, romantische, zelfde stramien kerstfilms van december, zijn gelukkig voorbij. Ik miste alleen in het aanbod de legendarische films 'The Sound of Music' en de 'Sissi' 1,2,3. De generatie die deze films weet te waarderen verdwijnt stilletjes aan van planeet aarde. Ik zal vandaag mijn dvd's eens afspelen want dat kan werkelijk niet zijn dat ik deze hartverwarmende prenten niet gezien heb in deze feestdagen. Ze horen erbij zoals de kalkoen en de kerstbuche. Na het Nieuwjaarsconcert en na de 'zoomconferentie' zal ik plaats nemen in de fauteuils van mijn cinemazaal en genieten van de geromantiseerde levens en muziek die de films brengen.
Wat verandert er zoal op 1 januari 2021? De meest ingrijpende wijziging is de 'Brexit' die werkelijkheid is. Wat 4-5 jaar geleden begon als een slogan 'Leave or Remain' is werkelijk 'leave' geworden vandaag. De Britten keren Europa de rug toe. Onder aanvoering van Nigel Farage, die het halve Europese Parlement, de Europese President en ons land beledigde en zelf genoeg geld had opgeraapt in het Europese Parlement, overwogen de Engelsen een uitstap uit de EEG in 2016. Door mis-info, voorafgaand aan het referendum, stemde de meerderheid van de Britten voor een exit uit de Europese Unie. Dezelfde Britten die in 1973 smeekten om bij die organisatie te komen, verfoeien nu deze alliantie. Wat dat allemaal zal veranderen voor mijn dagdagelijkse leven? Niet veel denk ik. Ik drink geen whiskey, bestel niet bij Amazon, ga niet op citytrip naar Londen, vlieg niet met Virgin en ga niet op de afternoon tea bij de Queen. Mijn leven zal niet verwoest worden door Britten die op hun eiland alleenheersers zijn, die uit volle borst 'rule Brittania, rule the waves' of 'land of hope and glory' zingen. Doorheen de geschiedenis zijn het nooit overwonnenen geweest alleen maar overwinnaars en dat zit hen in de genen. Niemand die hen zal zeggen wat te doen, hoe te regeren, hoe samen te werken en met wie!
Wat ik voor het nieuwe jaar wens en hoop? Rap terug knuffels en vlug bezoekjes. Geen elleboogstoten meer maar kusjes en handjes! Zeker en vast geen 'langetenensamenleving'. Het woord van de dag bij Van Dale.
Laatste dag van een zeer bizar en zeer eigenaardig jaar. Wat zijn mijn activiteiten op het einde van het jaar? Iedere 31e december is er hetzelfde takenpakket. Alle resterende correspondentie lezen en beantwoorden en eventueel nog wat brieven schrijven. Alle openstaande rekeningen vereffenen, letterlijk en figuurlijk, om met een schone lei het nieuwe jaar te starten. Alles wassen en plassen. Eens met de grove borstel door het huis gaan om alle vuil van het jaar eruit te vegen. Proper beginnen is de boodschap op deze silvesterdag. Na gedane arbeid in de zetel ploffen en denken wat het voorbije jaar aan goeds of slechts gebracht heeft. Een reflectie doen op tijd en stond kan nooit kwaad. Zeker éénmaal per jaar is dat een goede oefening. Mijn, en het leven van iedereen werd beheerst door een onooglijk levend wezen. Een mooi roos bolleke versiert met minuscule trompetten, waarschijnlijk 19. De almacht die we ons al jaren toebedelen werd in één klap teniet gedaan. Akkoord, we vinden als mensheid telkens een uitweg om toch terug onze suprematie te krijgen. Maar het ene euvel is nog niet goed opgelost of het andere is al in aantocht. Weer een meedogenloos virus waar we ons tegen moeten wapenen. Het is een gevecht zoals tegen de 'pest en de cholera'. Maar we hebben ons dit jaar ook weer verschrikkelijk goed aangepast. Back to basics en 'blijf in uw kot', waren de slogans voor 2020. De benenwagen werd vanonder het stof gehaald, gezelschapsspellekes kregen een boost en het eigen land werd terug ontdekt. Het eenvoudige leven thuis werd weer als ideaal ervaren. Het moest wel, geen café's die open waren, geen restaurants om te gaan eten, geen cinema, theater of musea die te bezoeken waren. Een 'train de vie' zoals in de vorige eeuw moesten we aanhouden. Met dien verstande dat er nu toch sociale media ter beschikking waren om alles van de buitenwerld, familie en vrienden te kunnen volgen. Maar eens dat bolleke met de trompetters verdwenen zal zijn, zullen we weer me evenveel bravoure de levenswijze van vóór maart 2020 opnemen. We zijn de heersers van het aardrijk! Een zoveelste catastrofe afgewend! Onze hersenen, kennis en wetenschap, zijn top! En weer zullen we vergeten dat we een porseleinen kast zijn, tot de volgende olifant eraan komt.
Hoopvol kijk ik nu naar mijn wekker tot ik de cijfertjes 00.01 zie verschijnen. Dat is het sein van één januari: dag die alle hoop met zich meedraagt om een grandioos jaar in te zetten. Silvester sluit daarmee een zeer memorabel en miserabel jaar af, waar ik niet echt wil op terugkijken. Het heeft me maar één leuk dingetje opgebracht: mijn schroom om te schrijven weg te nemen. Dat op zich is al de moeite om 2020 niet als archi slecht te ervaren, maar als een deugddoende nieuwe episode in mijn leven.
Kutjaar! Het is niet omdat een tv-programma dat als titel wil hebben dat ik het ook moet gebruiken. Het was inderdaad, met nog één dag en een halve te gaan, een jaar om snel te vergeten, liefst als onbestaande te beschouwen of te ervaren. Ik wil dan ook niet naar al die overzichten kijken. De wereld draaide wel door met een zwangerschap aan dagen hetzelfde nieuws, ik heb in die 280 dagen ontzettend veel gemist. Alle communiefeestjes, verjaardagen, vakanties met de kids, uitstapjes, sjouwelen met vrienden of sjauwelen met buren, een serieuze koffieklatch aan tafel binnenshuis enz. Waarschijnlijk kan iedereen dezelfde dingen opnoemen en hoopt eenieder op warme knuffels en gezellig samen zijn. Daarvoor zal ook 2021 een héél eind gevorderd zijn vooraleer die wens zal werkelijkheid worden. Deze periode heeft ook licht positieve kanten. Ik heb veel bijgeleerd over alle ernstige en onbenullige zaken. Het is een goede bezigheid die ik wel wil behouden omdat er toch vrij interessante weetjes ten tonele verschijnen. Vandaag ook weer zoiets: vaccinatie, oculatie, variolatie. Zoals voor alles, is er ooit eens iemand op het idee gekomen voor een behandeling van ziektes en epidemiën. Wel, ik leerde nu Lady Mary Wortley Montagu (1689-1762) kennen. Een Engelse aristocrate, schrijfster en poëet. Leefde in de tijd dat de 'pokken' of 'variola' veel dodelijke slachtoffers maakte of voor het leven een 'pokdalig' verminkt gezicht opleverde, zoals bij onze lady. Haar vader gaf haar een méér dan goede opleiding en zorgde ook voor de nodige lectuur, vooral Franse romans en poëzie. Maar Latijn was enkel voorzien voor mannen. Met veel overgave en genoeg boeken voorhanden, bestudeerde ze ook deze taal. Toen haar echtgenoot ambassadeur in Constantinopel werd, leerde ze ook Turks, om ter plaatse met de mensen te kunnen converseren (zo noemt dat in adelijke kringen). Het was haar opgevallen, dat er in tegenstelling tot in Engeland weinig dodelijke of verminkte slachtoffers van de 'pokken'waren. Bij navraag bleek het een 'vooraf' behandeling te zijn, een 'oculatie' van ziektekiemen met een naald aangebracht op gezonde huid. Zo werd er een resistentie opgebouwd tegen 'variola'. Terug in Engeland ijverde ze ervoor om deze 'variolatie' of enten van bacteriën bij gezonde mensen, in te voeren. Pittig detail: in 1721 moest er een proef komen en 7 gevangenen werden uitgekozen voor het experiment, indien ze het overleefden werden ze vrijgelaten, dat gebeurde dan ook in 1722. Sindsdien is er overal een verplichte pokkeninenting, zij het met de minder gevaarlijke 'koepokken'. Hopelijk is het nieuwe vaccin even efficiënt als het pokkenvaccin en kunnen we weer volop van alle medeburgers genieten zonder een masker en de 1,5 m maatschappij. Wat ik geschreven heb komt niet van een 'nitwitbrigade'( dagwoord Van Dale). Dat zijn een groep personen die via sociale media met weinig kennis van zaken, volstrekte onzin verspreiden over maatschappelijke kwesties. Wees gerust: al wat ik schreef is pertangs 'echtig en techtig', de waarheid dus.
Ons Mathilleke, niet die van 'De Schipper' maar van de Flup, Philippe krijgt in alle boekskes, kranten en andere papierwaren die er toe doen, complimentjes over haar kledingkeuze en kledingstijl. Zij is een gratieuze en elegante verschijning zonder veel poeha. Ze wordt daarbij geholpen door Edouard Vermeulen, al jaar en dag haar vertrouwde couturier met zijn modehuis 'Natan'. Onze koningin zal waarschijnlijk wel een kaarsje branden vandaag voor de Heilige Natan. Dàt om zijn naamgenoot nog veel inspiratie te geven bij het ontwerpen van haar casual- city-en luxueuze outfits. Hij was een profeet ten tijde van Koning David (970 vCh), bijna 3000 jaar geleden en beschreven in de Hebreeuwse Bijbel, het Oud Testament voor de katholieken. Het is wel een naam die weer heel erg letterlijk en figuurlijk in de mode is. Hij heeft dan ook een mooie betekenis: geschenk van God. Of de invloed van onze vorstin nú, even groot zal zijn als die van Jeanne-Antoinette Poisson (1721-1764)? Waarschijnlijk niet. Andere tijden, andere gewoontes, andere zeden. Die Franse dame is beter gekend als Madame de Pompadour, de belangrijkste vrouw en beroemde maîtresse van Louis XV. De koning kocht voor haar het huis Pompadour en gaf haar de titel van markiezin. Ze was een intelligente vrouw die contacten had met Voltaire (1694-1778) filosoof, schrijver. Ook met Diderot (1713-1784) filosoof, schrijver en uitgever van de Encyclopedie. Ze dweepte ook met de romanticus Jean-Jacques Rousseau wiens kreet, 'terug naar de natuur' ze opvolgde met kippen naar Versailles te brengen. De overdaad van de rococostijl verdween in de Louis XVI- stijl, die wat soberder is. Ze maakte het behang van Jean-Baptiste Réveillon wereldberoemd alsook het porselein van Sèvres. Het was ook de vrouw die, na de geldverslindende 'Zevenjarige Oorlog' tussen Engeland en Frankrijk om het machtsoverwicht in de koloniën, zei: après nous le déluge, na ons de zondvloed. Daarmee was de kous af! Vandaag ook een herdenking van de schandvlek in de Amerikaanse geschiedenis. In 1890, de Slag bij Wounded Knee. Het laatste geweldadige treffen tussen de blanken en de indianen in South Dakota. In het kielzog van de 'burgerrechtenbeweging' en de Vietnamoorlog, kwam er in 1973 een heropflakkering van het indianenactivisme. De 'Red Power' protesteerde tegen de inname van Sioux-land door de federale overheid. Die wilde door het reservaat, dat hen krachtens een verdrag uit 1851 was toegewezen, een 2000km lange oliepijpleiding aanleggen langs de Missouri River. De Sioux vreesden een vervuiling van het drinkwater en het schenden van de heilige gronden en graven. Tijdens deze protestactie zijn veel indiaanse mensen onder mysterieuze omstandigheden verdwenen. In dat jaar bracht de popgroep 'Redbone' een single uit "We Are All Wounded At Wounded Knee". De naam van de groep verwijst naar de gemengde afkomst van de leden, deels indiaans. Welk jongetje speelde vroeger geen cowboy en indiaan? Indianen met steevast mooie namen als Big Foot, Sitting Bull, Kicking Bear, zonder te weten welk drama dat spelletje maskeerde! Als laatste een eerbetoon aan Charles Goodyear (1800-1860) zonder wiens uitvinding, vulkaniseren van rubber, er geen wielen en banden onder onze auto zouden zijn!
Er is 1 dag in het jaar dat ik spijt heb dat mijn gezin bestaat uit 'pijltje' en een hond. Toen we nog met veel waren (5 en een hond) was het wel belangrijk om op deze dag, 28 december, de eerste uit bed te zijn. De laatste die aan de ontbijttafel verscheen was de pineut. Die moest alle kleine klussen van de dag doen. Opruimen, tafel dekken, wat eten klaar maken, afwassen, boodschappen doen en ga zo maar door. Tegenwoordig ben ik op deze dag altijd de eerste en de laatste tegelijkertijd. Zo ben ik zoals elke dag van het jaar het slachtoffer of de dupe die moet opdraven voor alles, altoos assepoester. Mijn hond kan ik niet inschakelen die heeft zelfs geen handen om me behulpzaam te zijn. Alleen maar vier poten om te gaan lopen als ik hem iets vraag. Alle gekheid op een stokje, ik heb wel al die jaren een verkeerde interpretatie van de 'Dag van de Onnozele Kinderen' gedaan. Het is eigenlijk een dag dat kinderen 'baas' mogen zijn. Alvast zelf bepalen wat het menu van de dag is, de bezigheid en amusement. Dat alles omdat er in het 'evangelie volgens Matteüs' een beschrijving staat van de kindermoorden door Koning Herodes in het jaar -4 van onze tijdrekening. In de Griekse traditie spreekt men van 14.000 vermoorde kinderen, in Syrië van 64.000 en in de Middeleeuwen zijn het er 164.000 kindjes geworden. Historisch is er van deze kindermoorden niets op papier te vinden. Wel is het zo dat deze koning bijzonder geweldadig was en alle concurrentie voor zijn troon, liet ombrengen zelfs eigen kinderen en familie. De kinderen eens laten bepalen wat er vandaag gebeurt is voor mij goed uitgevallen. Een viertal heeft mama en papa weten te overtuigen om naar zee te komen en met oma aan het poortje wat te keuvelen. Is er nu een mooier kerstgeschenk dan buiten in de kou (een echt kerstverhaal waardig) een kaasje, koekske, praline te eten, een koffie of een warme soep te drinken? Ik denk het niet. Vandaag is er toch ook een gedenkwaardige dag voor vele ouders die eindelijk een oplossing zagen aageboden voor hun kinderloosheid. De geboorte van een eerste IVF -baby, in vitrofertilisatie of reageerbuisbaby, Louise Brown in 1981. Heel veel koppels of alleenstaanden hebben hun kinderwens op die manier zien in vervulling gaan. Geen pyjamadag vandaag want er is hoog bezoek op komst. Maar ik ga me nooit meer schamen voor zo'n dag in slaapkledij. Als ik de foto zie van Albert van Monaco, rood trainingpak en rode crocs op Kerstdag, moet ik me nooit meer schamen voor mijn stemmige koninginne blauwe ochtendkledij!
Het is een seizoen om getuige te zijn van de natuurkrachten; wind, regen, koude en nattigheid. Ik vind het nooit erg om vroeg op te zijn, zelfs met dergelijk weer. Dan is het prettig om binnen gezellig en knus te zitten. Zelfs doggie krult zichzelf goed op in zijn mandje om het lekker warm te hebben. Buiten gaan staat voorlopig niet op zijn agenda. Goed voor mij, want het is telkens een winterse uitrusting aan trekken; muts, sjaal en wanten als voornaamste vereisten, desnoods een overjaarse jas om de regen te trotseren. Van achter het glas bekeken heeft dit 'weer' zijn charme. Bomen die heen en weer zwiepen en alle weer trotseren zonder van hun stokken te vliegen. Zij vertonen een onverwoestbare stevigheid. Ik laat de radio maar tot 8u30 aanstaan en dan verkies ik geen lawaai meer binnen te horen. Geen geluidspollutie in mijn huis. Ik hou meer van de natuurgeluiden. Maar die ochtenduitzendingen geven alle info die ik nodig heb en de beste muziek. Deze morgen heb ik al genoten van Sandy Shaw met 'Puppet on a String, Vaya Con Dios met 'Heading for a Fall' en Hervé Vilard met 'Capri c'est fini'. Toch fijne liedjes om een zondag te beginnen die ze gezegend hebben met de naam Bella. Dat is echt onrecht aandoen aan de naam die de boer aan zijn beste koe gaf, aan de schoonheid van zijn stal. Nu gegeven aan een gevaarlijk weerfenomeen, een storm. Tot hiertoe valt het nogal mee. Die andere dame, Odette, was veel gevaarlijker. Wat gaat er al niet schuil achter zo'n liefelijke naam als Bella? In het Italiaans gebruikt men het om een 'beeldschoon, liefelijk' meisje te benoemen. maar je mag niet 'Bella Ciao' zeggen want dat is dan weer een strijdlied van de partizanen tijdens W.O. II. Je hebt, hoe kan het ook anders een dorpje 'Bella' in de Italiaanse provincie Potenza. Eén van de Borromeïsche eilanden in het Italiaanse deel van het Lago Maggiore, Isola Bella. Ik ben nog nooit een man tegengekomen die een eiland, hoe klein ook, voor mij wilde kopen. Dat deed Graaf Carlo III Borromeo voor zijn geliefde vrouw Isabella. Plezanter voor jong en oud is de 'Bella' van striptekenaar Jef Nijs. In de reeks van Jommeke is de wit met zwart gevlekte koe al driemaal een hoofdfiguur geweest: De muzikale Bella (nr5), De vlucht van Bella (nr 104), De Bruid van El Toro (nr 141). Maar niet alleen als storm kan Bella gevaarlijk zijn. In de plantenwereld is er de meest giftige, dodelijke en beschermde plant met de naam: mooie vrouw, belladonna. Het eten van drie zwarte bessen is voor kinderen al dodelijk, een volwassene heeft er twaalf nodig om van de wereld te geraken. Andere namen zijn wolfskers, slaapbes, heksenkruid. De bessen bevatten atropine, dat in minieme hoeveelheden gebruikt wordt in de oogheelkunde om de pupillen te verwijden. In de Middeleeuwen om mooie ogen te krijgen. Dat ze er achteraf blind van werden namen ze er maar bij. Wat een vrouw al niet doet voor uiterlijke schoonheid!
Vandaag is er één belangrijk item en al het andere wereldnieuws is daaraan ondergeschikt. Mijn dochter is jarig! Al 48 jaar delen we lief en leed. Gelukkig overheersen de goede, vrolijke, blije momenten ons leven. De geboorte van 'mijn kind' is dan wel geen wereldwijd feest zoals dat van Jezus, maar ze is minstens even belangrijk voor mijn gezin. Ik had niet graag dat een kind van mij, geboren zou worden op een feestdag voor iedereen. Ieder kind moest zijn eigen feestdag hebben, een dag de belangstelling krijgen van eenieder in de familie. Haar levenslicht kwam er op 26 december om 6u30 toen de 25e al lang voorbij was. Toen was er nog een verblijf van 10 dagen in het ziekenhuis. Wij tweetjes, om elkaar echt te leren kennen en niet gestoord door anderen. Dagen en momenten voor moeder en dochter, die bevoorrecht, enig en uniek waren. De wereld was toen niet gehaast en gunde iedereen de tijd om zich aan een nieuw leven aan te passen. Nu heeft ze zelf een gezin en zal begrijpen welke impact een kind op haar leven heeft. Het besef dat het nieuwe leven dat je geeft, nooit verdwijnt uit je gedachten. Zoals vandaag, eigenlijk al van deze nacht, haar horen en wensen dat alles goed gaat. Het voordeel van deze periode is dat er enorm mooie liedjes te horen zijn, sfeervolle songs zoals deze morgen op de radio, 'Candle in the wind' van Elton John of 'Stop the Cavalery' van Jona Lewie maar het ultieme verjaardagslied blijft voor mij: Surprise, Surprise van Bruce Springsteen. Dat moet ze maar eens beluisteren en meezingen. Eigenlijk iedereen, ipv 'happy birthday' te kwelen.
Ondertussen moet ik alle nieuwe communicatiemiddelen leren kennen. Dat is het voordeel van corona. Praten vergt tegenwoordig een andere manier van communiceren. Zien is ook al een hele uitdaging om de juiste app te vinden. Contact blijven met familie is niet meer live maar via de schermen. En valt er een mogelijkheid uit, bv Skype, neem dan een andere zoals 'zoomlink'. Ideaal voor een videoconferentie met alle kinderen en kids. Het heeft wel een paar voordelen: geen verre verplaatsingen en de gesprekken zijn interessanter en worden niet eindloos gerokken omdat de tijd van het feest nog niet voorbij is. Mopperen, nee, niet echt. Ik zag dat iedereen het goed stelde, lekker eten had, een goed glaasje dronk en dat ik waarschijnlijk weer een centimeter of 5 gekrompen ben.
De stem van onze beste zanger, de woorden van zijn lied, brachten direct warmte op deze koude, natte dag. "Rozen zijn rood, vioooltjes vaak blauw. Maar vertel me waarom ik zoveel van je hou. De gloed van de zon, verjaagt alle kou. Maar vertel me waarom ik zoveel van je hou. Ik kan nooit, ik kan nooit zonder jou......." Louis Neefs (1937-1980). Op deze dag, 40 jaar geleden, verongelukt de Vlaamse zanger samen met zijn vrouw Liliane. Prachtige liederen heeft deze man ons nagelaten. Een man naar mijn hart. Een man die de natuur en het milieu hoog in zijn vaandel droeg. Getuige al zijn mooie liedjes over het gras, de bomen, de bloemen en de zee.
De geboortedag van Jezus, beschreven bij de evangelisten Lukas en Matteüs, vieren we in huiselijke kring. De herdenking van de geboorte van Jezus is pas in 354 nC begonnen, beschreven in het Boek van de Martelaren, Depositum Martyrum: 25 december, Christus geboren in Bethlehem, Judea. Dat het zo lang duurde vooraleer de geboortedag van Christus een belangrijke dag en gevierd werd, is omdat men weinig aandacht had voor de geboorte van belangrijke mensen. Er kwam pas later, een toepasselijk geboorteverhaal: wat je las over het kind, zegt iets over de volwassene. Dat terwijl 'zijn Verrijzenis' direct gevierd werd en het grootste feest was. De Heilige Franciscus wilde een weergave hebben, een uitbeelding van de plaats van geboorte volgens de evangeliën. In 1224 was de eerste kerststal een feit. En waarom 25 december? Allerlei berekeningen en beschrijvingen in het evangelie van Lukas kwamen die dag ten goede, alsook de verschillende godsdienstige vieringen en feesten bij Joden, Romeinen en Germanen in die periode van het jaar. Ik vier 'mijn kerst' via skype.
En dan Brexit! Zal eindelijk na bijna vijf jaar zijn dagelijkse nieuwswaarde verliezen, oef, oef oef. De overjaarse hippie met wit i.p.v. zwart punkkapsel en Russische naam 'Boris', en een sigarettenmerk als familienaam 'Johnson', heeft eindelijk een tekst goedgekeurd. Samen met 'Ursula', als zuster bezongen door Rob De Nijs, von der Leyen, is er een 2000 pagina tellend compromis opgesteld. Nu maar hopen dat er vanaf 1 januari een ander hot item is. Waarschijnlijk is dat tot het einde van zijn regeertijd, in januari 2021, the greatest Mr President of all. Tot de volgende aanstalten maakt om aan te treden. Er staat ons nog wat te wachten eer het zover zal zijn want Mr President beweert nog altijd te hebben gewonnen. Een nederlaag overleeft en neemt onze oranje man niet!
Google schrijft: de kerstman is op komst! Mijn antwoord daarop: nee, dat is de reklamecamion van coca cola. Ik schrijf: j'ai le cafard!. Ik wilde in ieder geval wel de juiste betekenis eens weten: ik heb kakkerlakken! Niet dus. Mijn gevoel op deze dag is een zekere tristesse, de blues hebben, somberen, een beetje droefenis. Maar dat was ook de betekenis van ' le cafard hebben' op het internaat. Net zoals de jeugd van tegenwoordig was ik ook een papegaai als het op uitdrukkingen op aan kwam. Een stoere meid waar iedereen naar opkeek, gebruikte de uitdrukking en slaafs volgde ik en al de rest het gezegde. We moesten toch 'in' zijn nietwaar? De woorden waren anders maar het principe is nog altijd geldig bij jongeren en ouderen: na-aperij Het triest zijn komt meer voort uit het gemis van de normale gang van zaken. Ook het telkens hameren over alleenstaanden, eenzamen, knuffelcontacten, beginnen me een beetje de keel uit te hangen. Ik krijg complexen omdat ik me niet eenzaam en alleen voel. Maar elkaar niet zien uit gezondheidsoverwegingen, begint door te wegen. Bij velen denk ik. De voorzichtigheid en het masker dragen maken me mensenschuw en doen me bijna schrik krijgen van mensen. Dus zoals mijn schoonzus zei: laat die spuit maar komen! De tijd van de kerstversieringen is bij mij ook al lang voorbij. Maar ik kijk rondom mij en zie genoeg lichtjes binnen en buiten bij de buren en in de straten branden om er zelf ook de magie van te ondervinden. Maar 'Kerst' is dit jaar geen feest van uiterlijk vertoon en extravagantie, maar een periode van 'vrede' en 'hoop'. Dat wil ik in gedachten houden op deze nogal vrij winderige dag. De hond is héél onrustig. De wind die allerlei geuren naar zijn neusgaten stuurt, kan hij niet waarderen. Ik wilde eerst 'appreciëren' schrijven, maar hij verstaat geen moeilijke woorden. De heiligen van de dag wil ik jullie toch niet onthouden, zelfs een jaartal wordt daaromtrent gegeven: Adam en Eva, -3760 vC, volgens de Joodse opvatting. Plaats , dichtbij Golgotha nabij Jeruzalem, Kanaän volgens de legendes. Op de vooravond van het kerstgebeuren herdenken de Rooms Katholieken, de stamvader en stammoeder van het mensengeslacht. Ze vertegenwoordigen het hoopvol uitzien naar de Verlosser. Want 'in den beginne' was alles goed en gaaf, maar mensen willen proeven van goed en kwaad en maken fouten. De stamouders symboliseren dat er, ondanks alles, altijd hoop en uitzicht is op redding, verlossing. De Joden wachten nog op zijn komst maar voor de Katholieken is morgen the big day, eigenlijk vannacht.
De dag had het lastig om dag te worden en ik had het lastig om wakker te worden. Om 8u opstaan voelt alsof ik de helft van mijn dag verspeeld heb. Niet dat ik zinnens was veel te doen, maar ik heb het gevoel dat er vandaag minder 'ontspanning' zal zijn. Eer ik nu alles gedaan heb wat ik op een voormiddag normaliter doe, is de middag al gepasseerd. De hond is braaf. Hij trekt niet aan mij om buiten te spelen. Het is voor hem ook een beetje te nat. Ik heb hem een 'kalfshoefje' gegeven. Daarmee kan hij zich al kauwend bezighouden en het helpt. Door het late opstaan was het dagblad bijna een propje geworden, net geen kunstwerk. Met krantenpapier van gisteren tussen al de pagina's is er toch een leesbare gazet te voorschijn gekomen. Al die moeite voor niks gedaan want er valt weinig opwindends te lezen. Vlug mijn spelletjes doen om 'nieuw' nieuws op de pc te zoeken. De wereld ontplooit zich via het internet en de nieuwsgierigheid kan voldaan worden. Ik leer altijd bij, zoals nu het woord 'falacrobie'. Phalacroben zijn personen die doodsbang zijn om kaal te worden, een beklemmende vrees voor kaalheid. Vandaag in de belangstelling door een tekstje van journalist Arthur van Amerongen in de Volkskrant (NL). Hij schrijft: "falacroben vind ik deerniswekkend, overkammers, toupetdragers en trutten die hun haar verven, zijn een gruwel in mijn ogen". Natuurlijk is het een merkwaardige en eigenaardige vrees voor iemand die nog een fantastische haardos heeft en de kleurpigmenten van zijn haar nog niet heeft zien verdwijnen. Maar kaalheid is bij mannen acceptabel. Natuurlijk ligt het bij vrouwen moeilijker. De grijze of witte haren kan men nog een tijdje camoufleren met een kleurspoeling of een verfsessie. Kaalheid bij vrouwen is een lastiger fenomeen om mee door het leven te gaan. Een mooie pruik, daar is natuurlijk niets mis mee, maar elke dag is de confrontatie er toch van de kale knikker. Ieder haartje dat in kam of borstel blijft zitten kan soms paniek veroorzaken en toch is er zo weinig aan te doen. Een oplossing kan zijn, touperen, om schijnbaar een prachtig kapsel met veel 'haar' te simuleren. Ook creperen genoemd, om het haar meer volume te geven. Een techniek die nu niet zo veel meer gebruikt of toegepast wordt. Maar ik heb dat nog geleerd toen Brigitte Bardot op de proppen kwam met een heel uitbundig hoog opstaand kapsel. De kappers zijn nog gesloten en ik moet zelf mijn verminderde haardos verzorgen, coifferen en in de juiste vorm proberen leggen. Simpel is dat toch niet. De juiste paarse shampoo en paarse conditioner vinden voor het broze en witte haar, is ook al een zoektocht. Maar met het gebruik van het woord'creperen' stel ik me de vraag: waarom onze woordenschat zo arm is om iets uit te drukken: deze morgen crepeerde ik van de pijn, dan crepeerde ik mijn haar en nu crepeer ik van de honger! Eén woord met drie totaal verschillende betekenissen!
Een hond die overdag zijn energie niet kwijt kan is 's avonds een lastige klant. De regendag stuurde niet alleen de hond zijn speeltijd in de war, ook de Ster van Bethlehem was nergens te bespeuren. Ga ik een kerst moeten vieren zonder een ster boven mijn stal? Vandaag nog een herkansing maar de conjunctie begint al af te nemen. Ik moet kijken of er nog iets te zien is want ik kan geen 400 jaar meer wachten op het schouwspel van Saturnus en Jupiter. Misschien moet ik op het strand gaan staan want de Ster is laag boven de ZW horizon te zien. Mopperen ga ik niet doen als ik het evenement door regenweer weer zou missen. Vandaag al 3 seconden meer licht en de aanmaak van vit D is ook veel waard. Die vitamine is goed voor mijn immuunsysteem, en voor stevige botten, beenderen dus. Maar hetgeen de zon niet geeft, is te vinden in de winkels. Voedsel genoeg dat vit D geeft en nog veel andere vitamientjes. Een overvloed aan exquise gerechten en bereidingen: kreeft, wild, gevogelte, ganzenlever, oesters. Alles waar een gourmand van gaat likkebaarden. Misschien dat de winterse slemppartijen niet zo groots meer zullen opgevoerd worden als andere jaren, maar nog altijd zal de gastronoom, een fijnproever, een uitgebreid feestje willen hebben. Rijkelijk overgoten natuurlijk met champagne, die dit jaar echt wel aan dumpingprijzen verhandeld wordt en binnen ieders budget komt. Een interessant artikel was er dit weekend over de godendrank verschenen. De belangrijkste mensen voor het ontstaan en op punt zetten van deze sprankelende wijn werden beschreven. Dom Pérignon (1639-1715), een vrome benedictijner monnik en keldermeester van de abdij in Hautvillers. Hij ontrafelde het geheim van de schuimende witte wijn. De volgende man nodig om een sprankelende wijn te hebben is een Engelsman, een arts, Christopher Merret (1614-1695). Hij bracht de oersterke flessen om deze drank in te bottelen. Zo werd het ontploffingsgevaar gemeden dat ontstond door de druk van de tweede gisting in de fles. Als derde in het rijtje de bekende weduwe: Veuve Cliquot. Barbe-Nicole Cliquot Ponsardin (1777-1866) brengt de tweede fermentatie op gang met toevoeging van suikers. Al wie van deze drank wil drinken, proeven en de vreugde ondervinden van dit hemelse vocht moet wel de Franse taal meester zijn om als kenner zijn mening te geven. De hele woordenschat is een franstalige opsomming van bereiding en uitzicht. Ik geef geen uitleg bij de woorden, proeven is de boodschap: assemblage, methode champenoise, crémant, pétillant, mousseux, dossage, pupitre, dégorgement, liqueur d'expedition, doux, demi-sec, brut, extra brut. Een fles kost nu maar 10€. Ik zou zeggen: een voorraadje aanleggen. Als corona voorbij is, is het tijd om met familie en vrienden eens goed 'prosit' te zeggen en 'santé', want we hebben het overleefd!
Iedere morgen is er de vraag: wat brengt de nieuwe dag vandaag? Niet het nieuws op de radio of in de krant, maakt een specialleke van deze dag, gewoon de 21e december 2020 zelf. Eerst en vooral voel ik me goed bij het liedje van Adamo, die over de meisjes aan zee zingt en ik hoop dat het voor mij is: Les Filles du Bord de Mer. Ik moet een beetje eerbiedig zijn en zeggen 'Salvatore, ridder Adamo' (°1943). Profiteren moet ik doen van alle seconden licht want het is de kortste dag van het jaar. Het begin van de astronomische winter, een regendag op de koop toe met zachte temperaturen. Toch is het een dag die in de boeken zal verschijnen als een opmerkelijke dag. Het laatst verscheen de Ster van Bethlehem op 05/03/1226 en de volgende zichtbaarheid is voor augustus 2417. Vandaag kunnen we, bij helder weer, de ster aan het firmament bewonderen in de vooravond tussen 17u15 en 18u15: de conjunctie van de 2 grootste planeten van ons zonnestelsel. Saturnus en Jupiter die heel dicht bijeen komen te staan in één lijn met de aarde, zodat vanop onze planeet één grote ster te zien zal zijn. Al in het Nieuwe Testament beschreven in het evangelie volgens Matteüs. In die tijd vond men het normaal dat er iets speciaals gebeurde op aarde bij een bijzonder verschijnsel aan de hemel, zoals de geboorte van Jezus Christus.De staartster die boven alle kerststalletjes schittert is bij manier van spreken ontstaan uit een optische illusie. De ster blijft een symbool van hoop in de donkere dagen. Hoop heeft men ook nodig in deze coronatijden.
Lang geleden op deze winterzonnewendedag, verscheen in 1913 het eerste kruiswoordraadsel. De krant 'The New York World' uitgegeven van 1860- 1931, vroeg aan Arthur Wynne (1862-1945), redacteur, een nieuw spelletje te bedenken om in de krant te publiceren. Hij dacht aan het spelletje Magic Squares uit zijn kindertijd en vormde het om naar Word-Cross Puzzle. De verslaving van miljoenen mensen om woordjes in te vullen in een vierkant met witte en zwarte vakjes, is toen geboren.
Wat is er nog zo bijzonder aan deze 21e december? Mijn leven! Dank zij de uitvinding van het echtpaar Marie Sklodowska (1867-1934) en Pierre Curie (1859-1906). Zij ontdekte de elementen Polonium en Radium en kreeg tweemaal de Nobelprijs. Eentje voor natuurkunde en eentje voor scheikunde. Bij mijn geboorte is een gezwel op mijn arm behandeld met radium. Niet in de juiste dosering, die was men nog aan het ontdekken. Het gezwel was weg samen met veel opperhuid. Voor de rest is er geen mankement te constateren bij mij. Hij kreeg ook een Nobelprijs voor Natuurkunde samen met Becquerel voor het onderzoek naar stralingsverschijnselen. De becquerel is de eenheid van radioactiviteit geworden.
In 1937 zorgde Walt Disney voor de eerste tekenfilm met speelfilmlengte: Sneeuwwitje en de Zeven Dwergen. Ik zou hier ook graag zeven mannekes zien rondlopen die alles voor mij zouden doen. Dat is ook maar een illusie die ik heb, spijtig. Maar toch een bijzondere dag, bij het begin van de winter.
Een verhaal en geschiedenis uit de oudheid. Mijn oudheid, want die is vandaag al even vreemd als pakweg de geschiedenis van Grieken en Romeinen. Op internaat was er geen radio, geen tv, geen krant, eigenlijk niks waardoor we iets wijzer zouden worden dan door de lessen die ons gegeven werden in de klaslokalen. Thuis hoorde ik op de radio, de muziek van de toen populaire Vlaamse zangers en zangeressen.Franse en Duitse schlagers waren ook al eens te beluisteren. Het horen van de Engelse taal of een Engels lied, buiten Bing Crosby en Fred Astaire, waren nog niet aanwezig. Onze leerkracht Engels, vanaf het 2e middelbaar, had er iets op gevonden om haar 2 lesuren Engels interessant, nuttig en aangenaam te maken. Ze had adressen verzameld van engelstalige jongemannen om ons, tienermeisjes, mee te laten corresponderen. Een aangename vorm om de lessen te oefenen, een woordenschat aan te leren en meteen leren brieven schrijven in een andere taal. Ik kreeg ook een pennenvriend. Hij kwam uit Maleisië, meer bepaald uit de hoofdstad Kuala Lumpur. Het was ook een aardrijkskundeles om het land in de atlas te vinden. Héél ver weg was het te vinden in Zuid-Oost Azië. Op het blauwe flinterdunne luchtpostpapier moest een briefje geschreven worden en 'par avion' naar het andere eind van de wereld gestuurd. Ik was trots, fier en gelukkig, het moment dat ik zelf mijn eerste blauwe enveloppe kreeg. Een brief van een jongen die ginds een naam had zoals de Janssens en Smets hier: Wong. Op zijn minst heb ik drie jaar gecorrespondeerd met de Maleisiër. Tot het voor mijn moeder te gortig werd. Ze kreeg het schrikbeeld dat ik verliefd zou worden en naar het verre land zou trekken op zoek naar mijn Wong. Haar oplossing: een jongen dichterbij zoeken met wie ik ook talen kon leren en de brieven van de Maleisiër achterhouden. Ze vond een Duitse jongen, via via, enen Hartmut uit de buurt van Koblenz of Wiesbaden. Zo creëerde mijn moeder een dubbele slag: weg met de gevreesde schrijver en een gelegenheid om eens een weekenduitstap naar die regio te doen. Ik had op school nog geen Duits gehad, mijn broer noch mijn moeder konden een gebenedijd woord in die taal en mijn vader alleen 'schweinepoepefleish' om een kotelet aan te duiden. Zo gingen we kennismaken met de familie van de jongeman. De uitstap naar de Lorelei hoorde daar ook bij. Want die rots, aan de oevers van de Rijn wilde mijn moeder wel horen zingen. Natuurlijk zong ze niet en ik heb 'gebroken' met de Duitser, dat was mijn genre niet. Nadien moest ik geen speciale Engelse oefeningen meer doen. De tv kwam met engelstalige films en series, The Beatles en The Rolling Stones beheersten 'the music scene'. Sindsdien Engels te horen in overvloed, zoals deze morgen, voor het licht werd: "Here comes the night" van Them ft Van Morrison. Marvellous
Op deze donkere dagen zou het eens plezant zijn wat langer in bed te blijven. maar dat lukt me niet. Anderzijds is het wel goed dat ik alle klare minuten en uren in deze donkerste periode van het jaar voor meer dan 100% gebruik. Had ik in bed blijven liggen dan zou ik het mooie lied "La Mer" van Charles Trenet (1913-2001) gemist hebben. Ook "In de hemel is geen Dylan" van 'De Nieuwe Snaar' dat toepasselijk is vandaag. Noch Dylan zal te horen zijn, noch deze Vlaamse folk- cabaretgroep, in de streamingsdienst. De eerste maal dat ik op deze wijze een afscheid meemaak. Ik heb daardoor wel de heiligen en engelen van onze aarde leren kennen. Anders had ik nooit geweten wie dat waren. Een verloning (Vlaams woord van de dag) is in dit geval niet verkeerd besteed. Maar ik wil mezelf tot de orde roepen met een citaat van de dag van Linda Kohanov. Een mooi citaat van een equicoach, equitherapeut. Dat is een specialisatie van een ergotherapeut, pedagoog of psychotherapeut om aan traumaverwerking te doen via paarden: ware wijsheid is de moed om te voelen, de wil om kwetsbaar te zijn, de nederigheid om de wijsheid van alle levende wezens te aanvaarden.
Andere regel, ander hoofdstuk, ander en leuker nieuws. De Twee Vrienden hebben wat tijd opgeofferd om eens naar een klaagzang te luisteren en met de hond te spelen. Dat is een groot werk dat me vandaag uit handen is genomen. Vervolgens kijk ik richting papierberg, die de krant op zaterdag is. Ik geef geen commentaar meer op alle afgezaagde onderwerpen die mijn en jullie leven bepalen de volgende maanden. Ik kijk dan weer richting de tekeningen van Marec, die een fantastische parodie op Macron's positieve test heeft. De tekening kan ik jullie niet bezorgen, wel de tekst: liberté, égalité, infecté! Tekenaar en woordkunstenaar is die man. Iedere dag met enkele pennestreken en weinig woorden een situatie weergeven, il faut le faire, om in Frankrijk te blijven. Daarnaast is er een glimlach voor de vondsten van Philippe Geubels. Zijn eigen gerstennat brouwen, bottelen in café-brouwerij "De Hoogmis" geïnstalleerd in een oude pastorie in Edegem. Dat kan niet anders dan een merkwaardige naam voor een straf biertje opleveren: Zieke Geest. Het is te vergelijken met een trippel van Westmalle met een alcoholpercentage van 8%, met een verzachtend bananensmaakje. Een aangepaste versie is er voor de feestdagen met de ronkende naam: Ambtenaar op Rust, geïnspireerd op een personage van 'In de Gloria'. Ik apprecieer ook zijn kijk op de Hollanders. Een beetje uitvergroot maar dat maakt het ook leuk. Genoeg gelachen vandaag.
Op een ontiegelijk vroeg uur was ik al op pad met de hond. Alles was nog stil en rustig, geen auto, tram of andere wandelaar die dat doorbrak. Ik kan het niet opbrengen om iedere morgen zo vroeg op stap te gaan ondanks het feit dat het zulke zalige momenten zijn. De kaartjes met kerst-en nieuwjaarswensen voor mijn lieve mensen, moesten naar de post gebracht worden. Alzo komen ze hopelijk spoedig bij de geadresseerden terecht. Het zou geen enkele zin hebben iedereen een goede gezondheid te wensen voor 2021 als die wens pas in juli volgend jaar arriveerde. Ik ben niet de enige die aan kaartjes schrijven doet. Ik denk dat veel mensen terug hebben leren schrijven en het plezier daarvan ontdekt hebben tijdens de lockdown. Ik heb wel 4 winkels moeten frequenteren (niet in de betekenis van vrijen of verkering hebbend, maar bezoeken) om kaarten met winterse taferelen en bijhorende enveloppes te vinden. Postzegels waren geen probleem. De fruittekeningen die erop staan verkopen ze aan de meter. Maar in de buurt wil ik ook iedereen een kaartje met mijn beste wensen bezorgen. Ik ben dan de kerstvrouw van dienst, met de speciale kledij tot kaboutermuts met pompon, toe. Ik ga dan ook liever in het donker rond. Eens die taak volbracht is het tijd om de lectuur onder ogen te nemen en een waar gebeurd verhaal lezen. Een lid van de vereniging 'Propere Strand Lopers', die het zwerfvuil van strand en duinen verzamelen, vond een vreemd glazen potje met etiket van de onbekende confituurfabriek Lamby uit Luik. Na een tijdje zoeken, kwam ze in contact met een kleinzoon van de stichter van de fabriek. Een triest verhaal uit W.O. II volgde. Op het einde van de oorlog eisten de aftrekkende (geen seksgedachten hebben) Duitse soldaten alle voertuigen van de fabriek. De baas had ze allemaal onklaar gemaakt als verzetsdaad. Uit woede werd de fabriek in brand gestoken. De brave man werd opgepakt en naar een concentratiekamp gestuurd. Hij overleed daar enige tijd later. Na de oorlog probeerde de weduwe de fabriek terug op te starten maar dat mislukte. De vindster van het 'potje met verhaal' en de kleinzoon van de ongelukkige verzetsheld hebben nu contact met elkaar. Nog één op te lossen vraag: hoe is dat potje als zwerfvuil op het strand van Oostende gekomen? Er komt zeker en vast nog een vervolg. En ik blijf bij verhalen uit de Westhoek. De wederopbouw van deze regio na de vernietiging in W.O. I, geeft zovele jaren later, tentoonstellingen, wandelingen, fietsroutes onder de naam van de mythische vogel 'Feniks'. Een gans programma is uitgestippeld in Nieuwpoort, Diksmuide...en.... verschoven naar 2021. Een betere vogel hadden ze niet kunnen vinden om de wederopbouw, na zware bombardementen, te zinnebeelden. De vogel, lijkend op een reiger, kreeg zijn naam van de Assyriërs, is zowel bij de Grieken, Romeinen, Japanners als Chinezen beschreven. Vernietiging, altijd van nul herbeginnen, verrijzen uit zijn asse, maar zijn oude ziel verdwijnt nooit. Zo is het ook voor deze Westhoek.
Soms denkt een mens dat hij goed bezig is, maar ondanks mijn leeftijd heb ik de wijsheid niet in pacht en moet ik buigen voor een groter doel. Ik begin maar opnieuw en probeer weer mijn parlé en als vanouds mijn joie de vivre, terug te vinden. Dat was voor een paar uur verdwenen. Geen speciale heiligen vandaag, tenzij ik Yolanda van Vianden (1220-1283) zou vernoemen, een priorin van een dominicanessen klooster in Marienthal, Luxemburg. Zij bracht kostbare boeken naar de bibliotheek van de abdij alsook kostbare relieken. Voor de rest valt er over dat mens weinig te vertellen. Het woord van de dag is ook al niks speciaals: valoriseren. Ik heb niks om te herwaarderen, te gelde te maken, te benutten of enig ander werkwoord dat met dit woord te maken heeft. Dan de spreuk of citaat van de dag; Waarom al dat gehannes over geld? Goed beschouwd is deze planeet een draaimolen waar wij gratis en voor niks op mogen meedraaien. Opgetekend door Fons Jansen (1925-1991) Nederlands cabaretier. Ik wil ook nog een zegje schrijven van Jean-Benjamin de Laborde (1734-1794) historicus en componist: geld is een goede dienaar maar een slechte meester. Tot zover deze wel heel speciale dag die tal van emoties bij mij heeft opgeroepen. Een herdenkingsdag als geen andere, een roetsjbaan waar ik nooit meer wil opzitten. Verdriet en frustraties namen de overhand voor een paar uren. Ik heb ze gelukkig met de hulp van mijn kroost op het achterplan kunnen duwen. Daar moeten ze nu ten eeuwigen dagen blijven. Vanaf nu is het weer door een roze bril kijken, alhoewel het een blauwe montuur is waarin mijn roze glazen zitten.
Ondanks de mooie woorden van weerman/vrouw, dat het zacht is voor de tijd van het jaar, word ik van mijn stokken geblazen door een gure wind. Mijn neus blijft nog net aan mijn gezicht plakken als ik mijn hoofd buiten de deur steek. Het is ronduit koud. Maar ik denk aan iets goeds, plezants, of lekkers. Vandaag aan de restanten van een vroege ijskerststronk en het verhaal van de chokotoff. Een snoepje van de Olifantenchocolade, in productie sinds 1934, harde donkere chokoladelaag en binnenin caramel die goed aan de tanden blijft kleven. De zwarte wikkel bevat soms een gouden streepje. Dàt papiertje mag opgestuurd worden naar de fabriek en in ruil voor dat lijntje, krijg je een zak vol lekkers. Zo'n lijn werd er niet speciaal op aangebracht, wat men soms dacht, maar is gewoon een merkteken van het einde van de rol verpakkingspapier. Toch leuk om een streepje te zoeken om het verorberen van suiker te rechtvaardigen. De volgende keer, bij mijn gehate winkelbezoek, zal ik een zak vol chokoladecaramels mee brengen. Maar dat is 'entre parenthèses'. Op deze grijze dag sta ik liever eens stil bij 2 verjaardagen. Ludwig van Beethoven ( 1770-1827) zou vandaag 250 kaarsjes mogen uitblazen. Dat zijn er wel heel veel en ik ga dat niet voor deze mooie man doen. Wat ik wel zal doen is vandaag zijn 'Negende Symphonie' opnieuw beluisteren, dat is al ettelijke jaren geleden. Het blijft een lust voor het oor te luisteren naar deze tijdloze muziek. Ondertussen denk ik dan aan vrouwen die belangrijk waren voor onze vrouwelijke bewustwording. Zij deden baanbrekend werk waar nu de hedendaagse meisjes en vrouwen de vruchten van plukken. Isabelle Gatti de Gamond (1839-1905) stichtte scholen voor meisjes, omdat ze onderwijs belangrijk vond voor de emancipatie van de vrouw. Isala van Diest (1842-1916) één van de 1e vrouwelijke artsen in ons land. Voor de uitoefening van haar beroep als vrouw, was het Koninklijk Besluit van 24/11/1884 nodig. En vandaag herdenken we de verjaardag van Marie Popelin (1846-1913) bij leven goed om 174 kaarsjes uit te blazen. Als leerkracht begonnen aan de meisjesshool van Gatti, start ze op 37 jarige leeftijd haar rechtenstudie. In 1888 krijgt ze als eerste Belgische vrouw toegang tot de Balie van Brussel, maar geen toestemming om het beroep van advokaat uit te oefenen. Daarvoor moest er eerst een K.B. komen om de Vrije Beroepen van vrouwen te regelen. Men wilde geen 'Femmes Savantes' die door hun 'studie' dreigden hun 'vrouwelijkheid' te verliezen!. Maar haar zaak kwam voor in Cassatie. Dat proces kreeg enorm veel aandacht in binnen-en buitenland. De aanzet voor het feminisme in België. Ze stichtte in 1892 de Belgische Liga voor Vrouwenrechten en in 1905 de Internationale Raad voor Vrouwen, voorloper van de nog altijd bestaande Nationale Vrouwenraad. De beeltenis van Isala en Marie prijken op de muntstukken van 2€. Het zijn allen vrouwen uit de begoede burgerij die de financiële middelen hadden en ouders, die niet enkel hun zonen stimuleerden om studies aan te vatten maar ook hun dochters. God zij dank dat er dergelijke ouders geweest zijn!!!
