Iedere dag met een maagdelijk wit blad beginnen. Ik heb gisteren of deze nacht geen speciale invallen gehad. Ik zie wel hoe ik me al schrijvende vooruit help en of er een sprietje inspiratie van komt. Een zoektocht in mijn brein wat er zoal kan verteld worden. Zaak is, dat ik iedere dag wil schrijven en liefst iets frappants en iets dat ik nog niet of maar vaag kende. Het is wel zoeken geblazen. De kranten doen experimenten om cafe's, bars, restaurants binnenshuis te brengen via de sociale media. Er is al e-peritieven tevoorschijn gekomen, via skype of Google Hangouts or whatever, en zo een gezamelijke drankstonde in te lassen. Kaarten whist of wiezen bv. is ook al een amusante bezigheid. De menselijke creativiteit is nog niet verloren gegaan. .Maar het sociale contact moet blijven en voor velen is het nu toch moeilijk om dat enkel in een virtuele wereld te doen. Niet wanhopen, mensen, alles komt terug!
Maar drank en kaarten zijn nu niet echt bezigheden die ik verkies of nodig heb. Ik vond wel een opmerkelijke heilige die ze per toeval (!) van onder het stof gehaald hebben. Sint Corona, patroonheilige, aanroepen bij epidemieën. Je houdt het niet voor mogelijk dat je in de kerkelijke geschiedenis voor alles een Sint of een Heilige tegenkomt. Et en surplus, ze wordt ook aanroepen om geldzaken gunstig af te handelen en voor standvastigheid in het geloof. Keuzes maken waarvoor je een schietgebedje aan haar richt. Niet de verkeerde intentie kiezen of er zijn misschien nog veel roepingen in het verschiet. Dat ze nu pas tevoorschijn komt, is vooral doordat ze in Duitsland en Oostenrijk gekend is. Haar kostbare schrijn, gemaakt van goud, brons en ivoor, is gerestaureerd. Ook de kathedraal van Aken, is onder handen genomen. Daar zijn de relieken al sinds 997 in bewaring gegeven door Keizer OttoIII. Van de nood een deugd maken, denken ze in Aken. Samen met de vernieuwde Dom, het schrijn van deze momenteel beruchte Heilige, onder de aandacht brengen. Recuperatie van de kostprijs door gerichte reclame. Waarom, binnen afzienbare tijd eens niet richting Duitsland gaan en pal over de grens de Heilige eens bekijken die ons zo veel ellende bezorgde!
Maar er is niet alleen kommer en kwel dezer dagen. Mijn hondje beleeft de tijd van zijn leven! Wandelen langs strand en duin met onze lieve buurvrouw. Van eeuwige trouw is ze nu wel verzekerd! Wat doet bazinneke ondertussen? Een zalig uitgegbreid warm bad nemen, met alles erop en eraan. Zeker een maskertje opdoen om alles, zij het maar tijdelijk, toch weer eens strak te krijgen!
Vandaag een moeilijke dag. Ik moet onverwijld boodschappen doen. .Ik ben niet echt een bangerik maar tegen een onzichtbaar alom tegenwoordig gevaar, voel ik me toch niet opgewassen. Plastiek handschoenen onder de gewone en maar hopen dat ik na een week niet ziek ben. Maar ik sta daar toch in een vreemd magazijn, bijna niet te herkennen. Nog altijd, half volle/lege rekken maar gelukkig veel verse groenten. Lege rekken van de afdeling papier. Eer die rayon goed functioneert zal er wel een tijdje overheen gaan, want de hamsterwoede is nog niet over. Maar gisteren las ik over de uitvinding van een rol wc-papier. Ik sta daar niet bij stil dat ooit iemand the brains had om een rolletje papier met scheurlijntje te commercialiseren. Ik ga geen beschrijving geven hoe het was vooraleer we papier gebruikten. Iedereen heeft verbeelding genoeg om zich daar iets bij voor te stellen. Misschien is er ook eens een dringende behoefte opgekomen in de vrije natuur en dan neem je wat er voorhanden is. Liefst geen netels want dan volgen niet de beste dagen. Om kort te gaan, de uitvinding is in twee golven gebeurd. Eens het gazettepapier voorhanden, werd dat in bruikbare reepjes gesneden. Maar Joseph Gayetti vond, in 1857, dat het gebruik van giftige inkt om gezondheidsredenen moest vermeden worden. Maar hij hielp wel de nieuw opgekomen papierindustrie, aan een nieuw product, rolletjes en velletjes maken. Hij voegde er het sap van Aloë Vera toe, maar dat werd hem niet in dank afgenomen en zijn Gayetti's Medical Paper, voorzien van zijn watermerk en naam, was geen succes. Bij de patent aanvraag van Seth Wheeler, in 1891, van de Albany Perforated Wrapping Paper Co, staat de scheurlijn getekend. Ook de firma Scott mengde zich in de papierslag met vooral de nadruk op hygiëne. Pas in 1935 kwam er een splintervrije papieren rolletje, want zoals jullie weten komt dat papier van bomen
Maar gisterenavond was er "De afspraak" met allemaal bollebozen en keien in hun vak, een viroloog, een bioloog en een communicatie -expert. Maar dikwijls, zeker gisterenavond, denk ik "niks nieuws onder de zon"! Geen enkele van deze heren heeft denkelijk ooit "Exodus" gelezen. Een Bijbelboek. Ja inderdaad, ik ben daar weer met dat boek. Maar daar staan toch veel gebeurtenissen in vermeld die wetenschappelijk aanvaard worden als "voorgevallen" en "verklaarbaar". Een doorslag van hetgeen we nu kennen en meemaken. Het boek is het verhaal van de Israëlieten die weg wilden uit de slavernij in Egypte en terug naar hun Beloofde Land wilden gaan. Maar de Farao, ondanks verschillende beloftes, weigerde hij telkenmale. God zond dan de 10 plagen over Egypte. Aangetoond is dat er toen een klimaatverandering voorgevallen is. Ik ga hierover niet uitweiden maar misschien herkennen jullie deze plagen als hedendaagse verschijnselen: sprinkhanenplaag, giftige algen die rivieren rood kleuren, uitdrogen van rivieren met toename van kikkers (rapper volwassen), muggen en vliegenplagen omdat natuurlijke vijanden verdwijnen, malaria en pest bij de mensen en ziek vee, vulkaanuitbarstingen die door hun as de zon verduisteren en hevige regenbuien en hagelstormen veroorzaken,.. Dan heb je ook nog de "splijting van de zee" (tsunami?), 40j door de woestijn, de ark van Noah met de zondvloed, zovele verhalen, zoveel boeiende geschiedenissen. Vooral goed om weten dat ik niet naar fabeltjes geluisterd heb, maar werkelijke gebeurtenissen waarvan er een hele reeks weer op ons afkomen. Zonder pardon.
Het zijn moeilijke tijden, ook voor doggie. Maar soms komt dan eens een redding uit de lucht gevallen, in dit geval, hulp van naast de deur! Een niet af te slagen aanbod om met mijn aartsengeltje en zijn veertig cherubijntjes (symbool van zijn naam), een duinenwandeling te doen. Mijn buurvrouw geeft me zo onverwacht eens vrij van zorg en amusement voor hondje lief. Ze is niet de eerste de beste. Waar ik ook ooit een droom over had, heeft zij al driemaal gepresteerd, te voet naar Santiago de Compostella. De schelpenheilige bezoeken in het uiterste noordwesten van Spanje. Ik heb dan weer eens alle info die ik over die route nog heb, nagelezen en nog wat manco's in mijn algemene kennis opgezocht. Vele dingen zijn nog in mijn geheugen present, maar verdienen af en toe een opfrisbeurt. Sommige details ontbreken en dat is niet plezant als je er over wil schrijven. En al zeker niet als het over een heilige gaat waar zovelen naar op zoek en bezoek gaan.
Het is het verhaal van de apostel Jakobus, een van de twaalf leerlingen van Jezus. Onthoofd in Judea, door het zwaard van Herodes Agrippa I, werden zijn stoffelijke resten in een stenen boot gelegd. Samen met twee discipelen, zijn leerlingen, die hem op deze laatste tocht begeleidden, zijn ze aangespoeld in Gallicië. Hij werd begraven op de berg Libredón. Eeuwen gingen voorbij en onze Heilige werd vergeten......tot een ster, de kluizenaar Pelayo in 813, de weg naar het graf toonde. Deze vondst kwam Alfonso II van Asturië ter ore. Deze besloot op het graf een kerk en klooster te bouwen. Er zijn vele sagen en legendes waaronder ook het verhaal van Ramuro I van Asturië, die in 844, onverwacht hulp kreeg van een onbekende ruiter, tijdens de oorlog tegen de Moren. Jakobus kreeg in Spanje ook de titel van Matamoros, Morendoder.
De grootse basiliek, einddoel van al die pelgrims, die soms maanden stappen, wandelen en lopen, om tot reflectie en bezinning te komen. Een loutering afdwingen, zonden overboord gooien om fris en gezond vermoeid, terug huiswaarts te keren. Symbool daarvoor is, met een steen in de zak, tas of valies te vertrekken, en deze weg te gooien bij de voet van Cruz de Ferro. Het is dus niet alleen een mentale verlichting bij de terugkeer naar huis, maar letterlijk ook een fysieke. Santiago, San Iago, Sint Jakobus, vele plaatsen hebben die naam en om een verschil te maken met het bedevaartsoord, is er 'Compostella' aan toegevoegd, Campus Stellae, Sterrenveld. Maar meer waarschijnlijk is het de vertaling van het plaatselijke Latijn, Composita Stella, begraafplaats, kerkhof. En inderdaad bij opgravingen tussen 1946-59 werd er een Romeinse Necropool gevonden. In de kathedraal verwelkomt Sint Jakob nog altijd de bedevaarders, gezeten onder het timpaan (bouwwijze) van de Pórtico de la Gloria. In zijn kamertje in de kerk, achter het hoofdaltaar, laat hij zich nog altijd omhelzen door de pelgrims. Hij is de patroonheilige van Spanje en ook van heel veel beroepen en aanroepen voor verschillende kwalen. Waar komt de schelp vandaan? Volgens Joop van der Meulen, in zijn "Spirituele reisgids": Alleen door op weg te gaan, zal de mens erin slagen dit geheim, eigen aan zijn weg, te doorgronden.
Ik heb de hond goed laten ravotten, koerske laten lopen en doen springen om zijn bal op te vangen. Nu kan ik rustig aan mijn werkzaamheden van de dag beginnen. Maar o wee, mijn tuintje!! Deze morgen hoorde ik weer een liedje van lang geleden. The Beatles met "When I am sixty four"(1967). Een liefdesliedje dat de hoop uitspreekt om samen te beginnen en samen oud te worden. De droom van ieder koppel dat start.
Gisterenavond was er een prachtige sterrenhemel te zien. Daarvoor had ik immers mijn vensters een poetsbeurt gegeven. Ik kon vanachter het glas het schouwspel mooi observeren. Een prachtige Venus, niet die van Milo, maar de planeet. Een grote schitterende ster en plots vanuit het niets een kleine snel bewegende heldere stip: het ISS, het International Space Station. Sinds Frank De Winne in 2009, zes maanden verbleef in dat station, probeer ik altijd te kijken als het zichtbaar is boven ons land. Hoe onnozel ook, maar ik zwaai en groet iedere keer die astronauten die maar rondjes blijven draaien, dag in dag uit. Dat soms gedurende maanden of jaren.
Het was de gelegenheid om de ruimtevaart eens in herinnering te brengen en mijn geheugen op te frissen. Want één ding kan mijn generatie wel zeggen: er zijn in mijn leven wel spectaculaire dingen voorgevallen, nooit eerder in de geschiedenis van de mensheid gebeurd en ik ben daar getuige van geweest. Maar ik ben eerst eens ver in de tijd teruggegaan. De mens heeft altijd de hoop gekoesterd om van het aardoppervlak los te komen en de hemel te ontdekken. Zelf in 160 n.C was er al een Griek, Lucianus van Samosate, die in een 'dialoog'vertelt, hoe een schip door een stormwind de ruimte ingeblazen wordt. Dan is er natuurlijk Jules Verne die in 1865 beschrijft hoe een ruimtetuig afgeschoten door een kanon, naar de maan reist. In "De la Terre à la Lune" beschrijft hij bijna volledig de Apollovluchten van 100j later. Maar de eerste echte probeerselen waren niet zo vredelievend, met de Duitse V1 en V2 raketten. Na de oorlog zijn de Russen wel pioniers geweest met hun Spoetnik. In Spoetnik 2 zat het eerste levend wezen nl de hond "Laika". De hond, die toen bij mijn ouders in huis kwam, kon niet ontsnappen aan die naam. En dan was er de wedloop en ging alles vliegensvlug. Joeri Gagarin, Rus, die als eerste mens een baan om de aarde vloog, Neil Armstrong, Amerikaan, die als eerste mens een voet op de maan zette. Dan maar, gelukkig, de grote samenwerking van alle ruimte-instituten in het ISS. De ruimtevaart, een grootse geschiedenis, grootse drama's en grote rampen weergegeven in enkele zinnen. Als de ruimtevaarders passeren, wil ik hun wel danken voor het eenzame werk dat ze daarboven doen. Alles wat ze daar verrichten en onderzoeken, heeft tot doel ons dagelijks leven te verbeteren, met nu, voor ons onzichtbare dingen.
Maar er zijn veel mensen te danken dezer dagen. Al degenen die proberen ons veilig door de virussen storm te loodsen, behoren daartoe. Zonder of met witte vlag, met veel of weinig woorden, iedereen waardeert wat ze doen.
Nadat één van de betere zielen in dit tranendal mijn pc weer op orde gezet heeft kan ik weer deftig typen. Hoe dikwijls sakker ik niet dat iedereen teveel op internet of gsm zit? Wel, nu ikzelf een paar serieuze pannes achter de rug heb, weet ik hoezeer dit alles toch ook mijn leven beheerst. Ik gebruik het zoals elkeen, voor alles. Schrijven, opzoeken, lezen, kijken, contacten, oefeningen,....Dus gemaakt! En mijn leven is weerom een stuk eenvoudiger geworden. Alleen elenctriek en internet mag niet uitvallen.
Deze morgen was er weer die oorverdovende stilte waar ik toch moet aan wennen. Hoe graag ik de rust en kalmte ook opzoek in een normaal leven, voelt dit niet gezond aan. Zelfs de mezen zijn van slag en laten hun bollen voor wat ze zijn! Wandelen op den dijk is ook al zoiets onwezenlijks. De strandcabines zijn geplaatst, de strandbars in opbouw, maar de zitbanken zijn aaneengesnoerd met nadarafsluitingen ervoor. En de enkele wandelaars gaan mijlenver uit elkaar hun gangetje.
Een groot lichtpunt is de zon! Die schijnt volop en geeft me een schoonmaakziekte; ramen lappen! Nu zie ik pas dat al mijn vensters smerig zijn, door alle ellende die ze de voorbije weken hebben moeten doorstaan. Hoe mooi het weer buiten ook is, als ik binnen alleen maar een nevel zie, is dat ook niet plezant. Het is wat frisjes om in de tuin bezig te zijn. Het is binnen dat ik moet genieten van de zonnestralen. Want de ramen moeten proper zijn vandaag. Deze avond weer een enorm leuke passage van het ISS. Mooi om te volgen. Enkele minuten naar het westen kijken, eerst Venus in al haar glorie zien en dan het ruimtestation zien voorbij zoeven.
Ik heb eens gezapt, om eens een ander beeld te krijgen of iets nieuws te ontdekken. Ik kwam uit bij de zender 'die je dag kleurt' op het moment van hun kookprogramma. Eens gezien en dat zal bij eenmaal blijven. Een jonge kok, met weinig respect voor voedsel en eten, graag een circusact maakt met zijn potten, pannen, messen en zeer graag diep in de cameralens kijkt, hoeft voor mij geen gerechten tevoorschijn te toveren. Ik hou het bij mijne "dagelijkse kost".
Veel nieuws valt er niet meer te rapen, noch te horen, noch te zien, noch te lezen. De kranten worden dunner en dunner, en behandelen alleen maar het nieuws dat ons aan ons huis kluistert. De wetten van de natuur zijn streng en niet te negeren. Alhoewel we als mens, ons soms God wanen en alles aankunnen en beheersen. Verkeerd gedacht, mensen.
Vandaag staat mijn gezicht op rimpels, verfromfraaid. Niet van de ouderdom of de zorgen, maar van de vrieskou. Dat doet mijn huid een beetje schrompelen. Ik moet wachten tot de zon weer mijn velletje min of meer zal gladstrijken. Niet zo strak meer als "La poupée qui fait non" (1969) van Michel Polnareff, maar toch een beetje jeugdiger als nu met al die plooitjes. Ik moet zeggen dat Radio1 's morgens in alle vroegte, de Franse liedjes van weleer op mij laat afkomen. Ik ben daar ontzettend blij mee want dan ben ik al van bij het ochtendgloren aan het zingen. Al deze liedjes en hun teksten kan ik nog opzeggen en half en half zingen omdat ik die allemaal ooit genoteerd heb. Het vinylplaatje een zin laten afspelen, de platenspeler doen stoppen, noteren, volgende zin beluisteren enz. Een grote bezigheid! Maar nu is dat allemaal gemakkelijker, op internet vind ik overal de teksten. Maar ik leerde wel vlot de talen door alles op te zoeken en uit te pluizen in de woordenboeken.
Ik las ook een artikel over een bladje en boekske dat mij plezier bezorgde in mijn jeugd. Ik genoot van Zonneland. Er waren zoveel bedreigingen voor het katholieke geloof dat de Paters van Averbode besloten een tegenhanger te brengen om de jeugd op het goede pad te houden. En dan de "Vlaamse Filmpjes" als ik wat ouder was. Vanaf 1930 ontstaan als tegenhanger voor de cinema, die als moreel verderfelijk werd beschouwd. Heel amusant om weten is dat een van de schrijvers, ook een belangrijk auteur was van pornobladjes. Onder 19 pseudoniemen schreef hij die bladjes vol en soms gebruikte hij, voor zijn jeugdverhalen, dezelfde titel als in zijn seksblaadjes. Frans Van Dijck, met één van zijn aliassen, Franklin Frehman, gekend bij de paters. Hij heeft 3j voor hen boekjes geschreven zonder zijn andere auteurs capaciteiten kenbaar te maken. Heel amusant is de manier waarop de drukkers het te weten kwamen; vader en zoontje lazen met dezelfde titel een tijdschrift, de één was de titel van een verhaal in een pornomagazine, de andere was de titel van een katholiek boekje. De vader is toen naar Averbode gestapt. Met dank aan Jens Vancaeneghem die deze lectuur in herinnering bracht.
Ik heb ook een nieuw woord geleerd dit weekend: Biomimetica. In het kort, de naaperij van de mensen. Hoe sommige dieren hun problemen oplossen, werd voor de mensen "uitvindingen" om te gebruiken. Dezelfde Jens, schreef met als titel: de beste ideeën, gepikt uit de natuur. Noemde o.a. velcro, fietshelmen, superplakband en een heleboel meer.
Mijn lezers aantallen groeien gestaag. Dat doet me ontzettend plezier, dat ik niet alleen voor mezelf schrijf maar dat er dames en heren zijn die het ook bekijken. Het zou me eigenlijk plezieren moest er af en toe iemand op de knop naast de blog, e-mail, drukken en schrijven wat er kan verbeterd worden. Dan heb ik een wederwoord en dat is plezant. Nu zijn het alleen mijn 2 beste vrienden die me van commentaar voorzien en deze vraag kwam dus ook op hun voorstel.
Maar nu sluit ik af met weerom een toepasselijke song op Radio1 gehoord, ik doe mijn schoenen aan en zing: These boots are made for walking, and that 's just what they'll do (1966) van Nancy Sinatra. Dat is hetgeen ik ga doen maar zonder botten, bottinen of laarzen maar met sneakers.
Blijkbaar heb ik de start van de lente gemist. Volgens Frank zou dat gisteren moeten gebeurd zijn, maar ik zat te bibberen van de kilte, de kou en de nattigheid. Ik hou me dus aan de datum die ik op school leerde, 21 maart! En als ik buiten kijk, geef ik mezelf gelijk om me aan die dag te houden. Azuur blauwe luchten, wel een fris briesje maar aangenaam. Zeker als ik mezelf, samen met de hond, straks ga koesteren in die heerlijke zon. Ik heb niet veel nodig om me goed te voelen. Het is dus lente, le printemps, der Frühling, met die drie woorden ben ik in opperbeste stemming ondanks ik niet over mijn eigen drempel mag komen. Met zijn allen genieten we dus van een onvoorziene vasten, die direct na het carnavalvieren op de deur kwam kloppen. We zijn niet meer gewoon ons iets te ontzeggen. Alles waar we zoal aan denken of willen doen ligt binnen handbereik. Nu vallen we terug op onszelf, ons kleine gezinnetje en ons huisje. Als ik nu naar radio en tv luister, schept dat voor velen toch een probleem om zichzelf te entertainen. Velen waren het gewoon van hot naar her te sjezen om geamuseerd te worden. Naar anderen luisteren, die hun zegden wat met de tijd te doen. Niet zelf moeten de fantasie gebruiken om de uren door te komen. En plots, zonder enige waarschuwing, moet men zorgen voor zijn eigen amusement, en dan nog wel binnenshuis. Het is een uitgelezen kans om zijn eigen talenten eens te ontdekken, een binnenhuisactiviteit die we niet kenden, aan te leren. Het leven van een meer dan een halve eeuw geleden ontdekken. Toen was er geen televisie, geen gsm, geen internet en toch werd er ook van alles gedaan. Alhoewel ik het mezelf ook niet meer kan herinneren hoe ik de zogenaamde goede tijd doorbracht. Waarschijnlijk schrijven, kleuren, puzzelen, lezen, met de lego of de poppen spelen. Ik moet me nu ook thuis bezighouden en zoeken hoe dat het leukste is. Maar ik denk dat ik dat met iets minder drama doe dan de jongere generatie. Ik hoef niet per se buiten om geamuseerd te worden. Ik vind altijd wel iets dat mijn aandacht trekt en de tijd voorbij doet glijden. Zoals nu kijken naar een vogeltje dat een veilige plek zoekt voor zijn nest, waar hij geen schrik moet hebben van de roofzucht van de kat van de buren.
Voilà, we beginnen eraan! Bij al wat ik dacht en deed kwam er Latijn aan te pas deze week. Het ergste is dat ik nooit Latijn gestudeerd heb en daar ga ik ook niet meer aan beginnen. Ik ken wat gemeenplaatsen en een paar spreuken omdat ik naar de politiekers luister en wil begrijpen wat ze zeggen. Maar vandaag weeral prijs. Mijn idee van vrijdag was vrij/vrij op te zoeken. Die vrij/vrij zijn woorden die de verbeelding kunnen prikkelen. Mooie woorden die ook eens in de belangstelling mogen staan. Maar lap, ik kwam weer bij Latijn uit. Ik begin dus bij het begin om de vrijdag te situeren; na donderdag en voor zaterdag, de 5e dag van de week. De naam is afgeleid van de Germaanse godin Friia's/ Freya's dag. Komt overeen met 'Dies Veneris', dag van Venus de planeet, de godin van de liefde, sexualiteit, wellust en vruchtbaarheid. Aphrodite in het Grieks. Het is sowieso een belangrijke dag want in vele godsdiensten heeft de dag een speciale ritus. Bij het katholicisme is/was het een dag van onthouding (weinig voedsel, alleen vis en geen seks), bij de islam is er het vrijdaggebed en bij de joden begint de sabbat op vrijdagavond.
Vrij, vrijen, is voor mij het liedje dat ik deze morgen hoorde op radio1: Françoise Hardy die "Tous les garçons et les filles" (1962) zong. Ik zag/zie me nog altijd dat lied zingen, verlangend naar een garçon die arm in arm met me liep/loopt. Vrijen is van alle leeftijden en voor iedere periode in het leven. Vastpakkken, omarmen, liefkozen, beminnen, lieve woordjes. Als meisje van 1948 verlangde ik er vroeger naar, nu ook maar anders. Dat meisje is lichtjes geëvolueerd richting ouder worden. Een garçon vinden is dan ook wat moeilijker geworden en minder noodzakelijk dan vroeger om me goed te voelen.
Vrij, vrij zijn, is voor mij het lied van Queen, "I want to break free" (1983-84) met de hilarische verkleedpartij van de bandleden. Het is nog altijd een steengoed nummer dat ik graag meezing. Het vrije gevoel dat er bij hoort, voel ik ook. Vrij van opgelegde plichtplegingen, vrij van sociale verplichtingen, geen vestimentaire eisen, vrij in gedachten, vrij in doen en laten zolang mijn gezondheid dat allemaal mogelijk maakt. Mijn woorden wik en weeg ik nog weleens, ik leef in een gemeenschap, heb familie en vrienden en die moeten met woord en daad gerespecteerd worden.
Vrij, vrij voelen, ook met de woorden van Tim Visterin (1940-2018) uit het lied "De Vogel"(1970), al ben ik dan niet de knaap die aan tovenaar Merlijn mag vragen wat hij wil, ik zou hetzelfde vragen:
ach meneer een mooie vogel wil ik zijn met sterke vleugels alstublieft meneer Merlijn. Een mooie vogel in de lucht met pluimen, poten en een vluchten alle kleuren van de regenboog aha. Ach meneer een mooie vogel wil ik zijn, met sterke vleugels alstublieft meneer Merlijn. Dan kan ik slapen op een wolk, de lucht doorklieven als een dolk. En het zonlicht vangen met een boog. Ach meneer een mooie vogel wil ik zijn.
Pluk de dag, vertaald uit het Latijn. Staat in een gedicht van Horatius (65-6 vCh). Louis Couperus * heeft er een essay aan gewijd met volgende alinea: Pluk de dag, dweep en droom niet met de schim van het Verleden, en wees niet bang voor het spook van de Toekomst, maar sla de verliefde armen vast om het levende, gloeiende Heden.
Door de commotie rond het virus is er een goede ingesteldheid van iedereen nodig. Het leven zoals het is, vandaag. Met ook zijn wonderlijke kanten die de fantasie van de mensen weer prikkelt. Een Italiaanse zanger die "Volare"* ten berde bracht, heeft overal de zangers het sein gegeven om vanop de balkons en open vensters, maar serenades te geven. Een serenade is van oorsprong een Italiaanse avondhulde, een blijk van liefde, een eerbetoon. Ontstaan in de 16e E. om 's avonds een groet aan de geliefde al zingend te brengen. Meestal half geïmproviseerde liederen, licht van stijl en begeleid met een draagbaar muziekinstrument. "Serenata" een lieflijk woord afgeleid van het woord "serenus" vertaald is dat "kalm". In latere eeuwen werden dat composities met als bekendste misschien "Kleine Nachtmuziek" van Mozart. Omdat in Spanje ook het virus ongekende hoogtes van besmettingen opleverde, zingen we niet meer "Eviva España" van Samantha. Daar is ook een "serenade op het balkon" in opgenomen, maar niemand heeft zin om dat te zingen. Maar men kan ook een mooie tekst declameren zoals Romeo aan zijn Julia deed. Men kan ook fluiten, al zal men dat vandaag de dag misschien niet meer zo appreciëren. Maar ik weet wel dat ik ongelooflijk blij en fier was met een fluitconcert, toen ik (in mijne goede jaren) nog kon zonnen in bikini. Ik dacht dat het van bouwvakkers kwam! Maar dat fluiten bleef duren en ik begon toen maar om me heen te kijken. Ik moest niet lang zoeken naar degene die me betoverend vond: de buurvrouw had haar papegaai op het terras gezet om van het zonnetje en het uitzicht te genieten!
*Louis Couperus, 1863-1923, Nederlandse schrijver, waarvan veel werken de basis voor film zijn of feuilleton zijn geweest o.a. Eline Vere, De boeken der kleine zielen, de stille kracht, Van oude mensen, dingen die voorbij gaan....
*"Volare, nel blu dipinto di blu" (in het blauw geschilderde blauw) was de eigenlijke titel. Gezongen door Domenico Maduno en Johnny Dorelli, wonnen er het Eurosongfestival mee in 1958
Et alors...........en dan............Voners (1945-2020) Een bewonderaar van Aznavour, en ik van Johny.
Ik sta op en ik moet van bij het ochtendkrieken, René Descartes (1596-1650) gelijk geven:"ik denk, dus ik ben""je pense, donc je suis""cogito ergo sum". Hij was een Frans filosoof die veel in het Latijn schreef. Het is 'in 'om de Latijnse spreuken te citeren, ik heb dat moeten opzoeken. En dan gebeurt er iets raars, ik schiet in een weldoende lach! Zelfs op mijn nuchtere maag. Ik vraag me meteen af van welk soort humor ik nu wel hou. Instinctief antwoord ik mezelf: droge Britse humor probeer ik in mijn teksten te gebruiken. Maar hij mag natuurlijk ook niet te droog zijn of iedereen pakt naar de fles om zijn dorst te lessen! Het zou wat zijn als ik de mensen dronken maakte terwijl ze mijn blog lezen! Onverantwoord, tenzij dat ze water drinken, dan is het gezond.
Naadloos bracht me dat bij het woord "humor". Ik heb daar nog nooit bij stilgestaan waar dat woord vandaan komt en wat de juiste betekenis ervan is. Vandaag een uitgelezen moment om er eens bij stil te staan. Mijn Wikipedia bracht niet echt het soelaas dat ik zocht. Wel Wikikids. Dat legde alles haarfijn uit in simpele taal en woorden. Bij het ouder worden kan ik dat gebruiken. Het bezorgde me weeral een big smile wat ik ontdekte. Humor komt van het Latijn en betekent zoveel als 'lichaamssappen'. Men dacht dat er 4 soorten vloeistoffen waren in ons lichaam, die alllemaal in balans moesten zijn om tot een goed humeur, een 'goede humor' te leiden. 2000 jaar geleden werd er al over 'humor' gesproken om naar een bepaalde stemming te verwijzen! Wanneer de sappen uit balans waren werd deze persoon 'niet humoristisch' genoemd. Om terug in balans te komen werd 'lachen' als middel gezien, bedoeld om iets ongewensts te verbeteren of te voorkomen! Is dat niet straf?
Zoals alles ontsnapt ook de 'humor' niet aan de onderverdeling in categorieën:
1) non verbale humor: slapstick (de dikke en de dunne) practical joke (verborgen camera, 1/04 grappen)
2)verbaal en non verbaal: parodie, imitatie, typetjes, sketches, satire, platte humor, spot, satire
3) landsgebonden humor:
a) Britse humor =al het voorgaande (Mr Bean, Fawlty Towers, Allo Allo.................
b) Amerikaanse humor: zeer visuele humor met weinig ironie, zelfspot, sarcasme of satire. Uitzondering misschien voor The Simpsons
4) Strips ( bv Garfield) Literatuur( bv Herman Brusselmans) Muziek (The Strangers, Urbanus..)
Ik ben ver van volledig over 'humor'. Maar misschien een aanzet om verder te neuzen in de rijke geschiedenis van de 'humor'
Weeral een interessante les zonder je * van je stoel te lichten.
Ik mag geen verzuurde trezebees worden omwille van een virus. Potlood en papier mee naar buiten genomen en ondertussen genieten van de lentewarmte. Dat zorgt er wel voor dat ik geen zure pruim of bees word. Ik heb buiten mijn kladversie gemaakt en ondertussen luid het liedje van Willy Sommers proberen zingen, tot grote verbijstering van mijn hond omwille van zovele rare keelklanken:
Oh laat de zon in je hart Ze schijnt toch voor iedereen Geniet van het leven Want het duurt toch maar even. Oh laat de zon in je hart Ze schijnt toch voor iedereen Geniet van het leven Want het duurt toch maar even. Het strand , de zee, de volle maan De hemel waar de sterren staan. Oh het lijkt zo gewoon maar het is toch een wonder.
Maar daar zal het niet over gaan vandaag. Een sterke prikkeling maakte me wakker. Ik was gisteren behoorlijk getengeld door een netel. Die gaf me een forse tinteling door zijn brandhaartjes en deze morgen was het nog niet beter. Ik moest nog net niet naar het brandwondencentrum! Een onoplettendheid bij het wieden van plantjes die niet in mijn bloemperk gewenst zijn! Ik heb plezier om met mijn blote handen in de tuin te werken en te woelen in de aarde. Dat geeft een verfrissend gevoel. Ik was vergeten dat een verse netel zoveel haartjes had en dubbel zo sterk waren als de overjaarse exemplaren. Vandaar dit gigantisch brandoffer dat al mijn vingers voelden. Maar de netel, urtica dioica, is toch wel meer dan zo maar een onkruid. Ik ging te rade en op onderzoek in de afdeling "vegetatiekunde". Netels komen voor op voedselrijke plekken, zijnde 'ruderale plaatsen'. Meer bepaald, de plaatsen waar de mensenhanden in gewroet hebben om er andere planten en bloemen te krijgen. Met andere woorden een biotoop dat door mensenhanden is verstoord, zoals een mooi bloemperkje aanleggen. Een verruiging (zo noemt dat) treed dan ook op bij verstoring van het milieu door bv bemesting. 'Ruderale ruigtes' geven 'verruigingssoorten' zoals grassen, brandnetels, akkerdistel, ridderzuring. Om het kort te zeggen, de groei en de prikkeling door een netel is mijn eigen schuld. Voilà, je moet geen educatieve tv kijken vandaag, ik heb mezelf en jullie al een les gegeven.
Maar mijn tuin heeft al vele bloemen. Vorig jaar heb ik een investering in bloempotten gedaan omdat een reu nogal graag zijn poot opheft tegen plantjes. Binnen de korste keren geven die er dan de brui aan omdat ze ondergedompeld en gedoopt worden met verkeerd vocht. Geraniums, begonia's zitten in potten. In het najaar was ik nogal lui en heb geen enkele plantje binnen laten overwinteren. En nu, dames en heren, staan zelfs die begonia's terug in bloei!! Mijn luiheid heeft eens gerendeerd, dat kan niet dikwijls gezegd worden.
Reikhalzend uitkijkend en benieuwd naar de nostalgische programma's die de VRT beloofde. Volgens mij niet veel soeps: De Collega's en Kapitein Zeppos. Daar blijf ik niet voor binnen, liever op een stoeltje buiten in het zonnetje.
Ik voel me goed nu ik kan zeggen: ik ga aan mijn bureau of liever desktop zitten en werken, want ik heb dringend schrijfwerk te doen en dat moet vandaag afgehandeld zijn. Klinkt toch beter en gewichtiger dan: ik ga eens schrijven wat ik vandaag ga doen of al gedaan heb als 70+'er (vandaag juist de correcte schrijfwijze geleerd).
Maar heden ten dage komen er ook levensbelangrijke vragen op me af. Mag ik naar de kapper gaan of moet ik mijne haren maar hunnen gang laten gaan? Mag de poetshulp nog komen, of moet ik mezelf krom en in 't zweet werken? Toch allemaal vragen die een "jong actief gepensionneerde"(jagger) zich mag stellen. Ik wacht op antwoord van de desbetreffende diensten.
Het is niet alleen een virus dat mij belet om rustig en normaal verder te leven. Onze politici moeten niet onderdoen om me, met hun ongemakkelijk en ziek makend gedoe, op te zadelen. Nu dat Vivaldi zijn 'Vier Jaargetijden' niet mag beëindigen, niettegenstaande de compositie van 'De Lente ' al halverwege is, hebben ze aan de Noodrem getrokken en er maar een Noodregering van gemaakt. Ik kan niet zeggen dat ze niet plichtsbewust zijn! Maar grote ego's moeten geen land besturen, die denken alleen aan zichzelf en dat is een verkeerd signaal. De mensen, de maatschappij zou op de eerste plaats moeten komen, bij iedereen die macht en gezag wil hebben. Ondanks alles hebben we in dit land nog geluk dat we niet telkens een nieuw staatshoofd moeten kiezen! Stel je voor, hoe die onderhandelingen zouden zijn! Jaren van wachten op een vertegenwoordiger van ons land. Er zijn al genoeg records gebroken voor het aantal regeringen, ministers per inwoner die we hier hebben in ons petitepeuterig landje. Voor dagen na de verkiezingen zonder regering, hebben we nu al bijna ten tweede male een record gebroken. Met dank aan een virus is er toch een besluit genomen om enigszins te kunnen handelen. Ze zijn eindelijk uit de startblokken geschoten (de atleten mogen toch niet trainen, dus kunnen ze de blokken beter gebruiken voor deze mensen).
Mijn hondje-lief heeft zich weer op mijn voeten genesteld. Hij mag in geen geval een voetsstap van mij missen. Ik zou eens kunnen verdwijnen zonder dat hij weet waarheen ik ben. Dat is dan een klein hondendrama met gehuil en gejank op de koop toe. Ik laat hem nu rustig mijn voeten warmen want ik heb een heel verslavend spelletje geïnstalleerd op advies van een kennis: puzzelen. Landschappen, zeeën, monumenten, bloemen en planten op hun plaats leggen.... Iedereen die me kent weet dat ik voor 6000 stukjes mijn hand niet omdraai, maar deze puzzeltjes met soms maar 50 stukken houden me ook in de ban. Ideaal tijdverdrijf als ik niet buiten mag!
Zondagmorgen, "it's all quiet and peaceful" een liedje uit 1951 (Betty Hutton 1921-2007). De stilte kan onbeschrijflijk mooi en vredevol zijn. Zelfs de vogels zwijgen nog even en respecteren de rust. Ik voel aan alles en zonder woorden dat het leven in ons land op een laag pitje staat. Weinig auto's, lege trams die voorbij rijden, geen wandelaars, enkel voetgangers op stap om het hondje buiten te laten. Gaat iedereen leren en kunnen genieten van dergelijk leven? Ewel, ik hoop het. Gedaan met onszelf voorbij te lopen! Als dat het resultaat zou zijn van de quarantaine en corona, dan is dat een heel goede eindsom. Al is het nu van op een meter afstand, terug leren spreken, praten en keuvelen met de buren. Dat is pas gemeenschapsleven en sociaal leven! Een maatschappij die de mensen niet voorbij loopt maar er mee omgaat, er naar luistert en kennismaakt. Zo zal corona niet de negatieve bijklank hebben en houden maar ons positief beïnvloed hebben. Weg van de egoïstische leefwereld. Een droom: social media opzij zetten en het leven onder de kerktoren weer omarmen.
Al jaren en jaren wil ik eens in bed blijven liggen of er terug eens inkruipen. Maar eerst was er naar school gaan, dan gaan werken, dan kinderen krijgen, dan gaan werken en dan pensioen. Wat belet me nu in 's hemelsnaam weerom dat bed op te zoeken? Mijn hond, natuurlijk! Zonder wekker sta ik iedere dag paraat om mijne dierbare schat niet langer alleen te laten dan nodig. Ik kan hem veel leren en veel voor hem doen, maar een hondentoilet in huis halen is toch een te grote stap. Omdat hij mijn gezel is ben ik verantwoordelijk voor zijn zindelijk gedrag. Dat wil zeggen, als mijn reutje 8-10u binnen gezeten heeft, is het hoog tijd dat hij buiten een plaats vindt om zijn poot tegen op te heffen. Ik moet daar voor zorgen. Hij is nog niet bekwaam om de deur van slot te doen, buiten te lopen, binnen te komen, deur terug vast te doen, om bazinneke in bed te laten liggen. Spijtig! Het leven van een hondenbaas is soms hard! Maar er is ook goed nieuws te melden van het hondenfront. Stilaan begrijpt hij hoe het leven van mensen is. Een begin van respect voor mijn dierbare spulletjes. Na bijna 2j kan ik de barricades in mijn huis opbergen. Het water dat ik aan de planten geef, blijft nu voor de planten. Heeft hij in de mot dat planten ook moeten drinken? Het behangpapier heeft veel te lijden gehad, in het begin. Het interesseert hem nu niet meer. Krabben aan de muren om buiten te gaan is ook zowat verleden tijd en mijn pantoffels en schoenen blijken geen bron van voedsel meer te zijn. Alleen de tuin is nog één grote ravage. Ik moet mijn verbeelding eens laten werken hoe ik dat kan oplossen, want met de bal spelen kan ik hem niet ontzeggen. Als ik eens lang genoeg nadenk op een rustige dag zoals vandaag kan de inspiratie miscchien langskomen. Hopelijk!
Het leven met corona ziet er behoorlijk anders uit. Ik ga de dagen dat ik afgezonderd moet leven niet op of aftellen. Ik ben geen student meer. Ik vind het niet nodig om een doel te maken van 100 dagen naar 0 af te tellen. En wat zijn nu drie weken of drie maanden in het leven? Een peulschil! Op het einde van mijn dagen is dat maar een voetnoot: 'heeft corona overleefd'(hopelijk). Ik mag buiten, er is eten genoeg en als het wat warmer weer is toost ik met de buren buiten in plaats van binnen. Maar er is ook bijzonder goed nieuws. De VRT gaat nostalgische reeksen en educatieve programma's uitzenden, Ik ga dus slimmer uit quarantaine komen dan ik er ben ingegaan!. Sam Cooke (1931-1964), zal met zijn "A wonderful world" wel zingen welke vakken extra aandacht verdienen: geschiedenis, algebra, aardrijkskunde, biologie, Frans. Maar toch niet teveel in 't koppeke steken of je kan het lied van Miek en Roel zingen "Jantje's hoofd dat is ontploft".
Weet je wat, door al die liedjes en songs die ik ten gepaste of ongepaste tijde opnoem of in herinnering breng, ga ik mezelf "deuntjes- of liedjesmadam" noemen. Het past me wel en het is een mooie aanspreektitel. Als jullie, mijn lezers, naar genoemd liedje luisteren en mijn bijhorende teksten lezen, dan hebben jullie meteen een aangename muzikale stonde. Jullie kunnen dan misschien meezingen. Voor degenen die geen Engels, Frans of Duits kennen, er is altijd een vertaling van de 'lyrics' beschikbaar. Om de vraag al voor te zijn; ik ben niet muzikaal, kan geen instrument bespelen, kan geen noten lezen en al zeker geen noten op papier zetten. Ik heb dus geen noten op mijn zang, om dat spreekwoord eens te gebruiken. Alleen heb ik een beetje beat en ritme. Ik hou van muziek ten gepaste tijde en heb een brede muzikale interesse. Ik zou liegen moest ik zeggen dat ik nooit heb geprobeerd iets muzikaals te leren. Een paar weken piano geoefend, zal ik het maar noemen. Nog wel in een café, een café chantant. Daar wilde de kroegbaas me wel wat vingerzettingen leren en de noten van de balken te lezen. Maar dat was geen plaats waar een fris jong meisje als ik, een klavier moest leren beroeren of bespelen. De lessen waren minimaal en een mislukking. Ik heb daar toen wel Ferre Grignard (1939-1982) ontmoet, horen en zien zingen. "Ring ring I' ve got to sing", "Drunken Sailor" en "My Crucified Jesus". In mijn ogen van toen, een heel onverzorgde man, met sluik vettig haar en een ziekenhuisbrilleke. Ik heb nog zijn plaatjes. Ik was vooral onder de indruk, dat een Vlaamse zanger een hit had met een Engels lied, zelf geschreven, zelf gecomponeerd.
De troubadours en de klassiekers is voor een volgende keer, een volgende gelegenheid. Afsluiten is de boodschap nu. Tot de volgende!
Vandaag dag 1 van de lockdown. De mail van Be.Alert zat ook in mijn brievenbus. Zelfs twee keer! Dat zijn nu allemaal woorden die we moeten leren en allemaal in het Engels. Goed voor onze talen bij te spijkeren. Deze morgen, na het nieuws van 7u (7a.m.) speelden ze een van mijn favorieten, niet van toepassing dezer dagen: "The show must go on" van Queen. Zelfs de artiesten ontsnappen niet aan de gevolgen van dit bizarre virus. Alle shows afgelast, verplicht. Ofwel heeft het virus hen te grazen genomen en kunnen ze toch niet optreden. Geen nood, er zijn genoeg alternatieven om blij te leven, voor mij toch. Een strandwandeling bijvoorbeeld. Met een stevige wind, heb ik dat virus hopelijk een hak gezet en is het gaan vliegen. Dezer dagen, zo voor de vakantie, is het een zaligheid om op het strand te lopen. Mijn gigantisch grote tuin, zeg ik dan. Al die plaats voor mij en mijn hond. Luisterend naar de zee. Onvermijdelijk hoor ik dan het mooie liedje van Marva, dat me doet neuriën en zingen: "Het Liedje van de Zee". Een mooie tekst van deze Vlaamse zangeres, nog af en toe eens te horen op de radio. Net zoals in het lied, droom ik "van mijn heerlijk gouden Noordzeestrand".
Als de wind een beetje gaat luwen zal er vandaag een heel klein beetje gewerkt worden in de tuin. Tenminste er zal een poging daartoe ondernomen worden. Ik moet stilaan de voorbereidingen treffen om mijnen hof de volle pracht te geven die hij verdient. Binnenkort staan de kerselaars vol met bloemen en moeten die toch wel een mooie omgeving hebben om tot hun recht te komen. Om er echt plezier van te hebben moet het nu stoppen met regenen en waaien. Omdat die weerverschijnselen nu al lang genoeg duren is de kans groot dat mijn weerwens in vervulling gaat. En dan is het genieten blazen van wat de natuur weeral voor moois in petto heeft.
Ik schrijf graag. Het meeste plezier beleef ik eraan als ik iemand een lach of een glimlach kan bezorgen. In tijden van quarantaine, mondmaskers, epidemieën, pandemieën is er niks te lachen. Toch hoop ik op een naar omhoog krullen van de mondhoeken als teken van blijdschap als ik jullie de suggestie doe om eens naar het liedje "Corinna, Corinna" van Ray Peterson uit 1960 te luisteren. Het is echt nog te beluisteren en niet gedateerd, zelfs in deze tijd.
We gaan dus over tot het hot item van de dag, dat iedereen bezig houdt, willen of niet. Coronavirus. Natuurlijk is het erg, en niemand wil dat virus tegenkomen of op visite krijgen. Alles heeft ook een keerzijde en ook een goede kant. Natuurlijk mag je niet ziek worden want dan heeft hetgeen ik schrijf geen zin. Maar zoals vandaag, plaats genoeg op de tram. Wel met handschoenen aan, maar die waren sowieso nodig omdat het een koude wind was. In de warenhuizen weinig volk en iedereen ging heel galant opzij en liet mij en mijn kar op een meter passeren. Ik ervaarde dat als luxe. Minder was natuurlijk de lege schappen van de zeep en de zakdoekjes. Ik heb dan de rest maar genomen, wat de andere mensen hadden laten liggen. Ik vond het vriendelijk dat er nog een liter handzeep beschikbaar was en een hele hoop mentholzakdoekjes. Eten was er zoals gewoonlijk nog in overvloed, we leven in het Westen. Andere voordelen zijn een minder druk leven na de schooltijd en de arbeid. Nu is thuiskomen werkelijk thuiskomen met een rustige avond in het verschiet. Niet meer gehaast naar de trainingen, fitness, geen cinema, geen restaurantbezoek, alle bijeenkosten afgeschaft. Lekker thuis tesamen rond de keukentafel, genieten van de zelfbereide maaltijden, samen keuvelen aan tafel, luisteren naar elkaars gebabbel en een warm gevoel krijgen van elkaars gezelschap. Daarna de spellendoos opendoen of een kaartje leggen. Klinkt dat ouderwets? Nee, ik denk dat veel gezinnen genieten van zo'n avond en zeker de kids die hun ouders in een gezelschapsspel eens de loef kunnen afsteken.
Ik probeer van iedere situatie die zich voordoet toch ook eens de positieve kant te bekijken. Altijd hopend dat het lukt en nu, dat "corona" mijn deur voorbijgaat. In ieder geval scheen de zon en als er dan mooie rode kleine hortensia's naar mij lonken kan ik er niet aan weerstaan ze mee te nemen en mijn huis wat kleur te geven.
Waarom lees ik zo graag mijn krant? Wel iedere dag lees ik er een klein of groot item waar ik nog altijd verbaasd van kan zijn. De vindingrijkheid van het menselijke ras is bijna onnavolgbaar, al zijn er sommige dieren die er ook verstand van hebben. Maar zij hebben niet het brein, het vernuft, de kennis om elkaar den duvel aan te doen of elkaar in de luren te leggen. Akkoord, als twee honden vechten om een been loopt de derde er mee heen, maar dat is niet de slimmigheid en de sluwheid die ik bedoel. Als ik spreek over kopiëren, nep, frauduleuze producten, na-aperij, spionage van goederen diensten en artikelen, denkt men in de eerste plaats altijd aan de Aziatische mens. Weinig origineel in iets nieuws te bedenken maar fantastische krakken en namakers van allerhande goederen die goed in de markt liggen. Meestal wel met minderwaardige grondstoffen. Maar dat deert de consumptie gerichte mens van het Westen niet. Een goedkoop hebbedingetje is wat telt. Ik zag mooie bloemen in de krant staan, 2 gelijke potten rode chrysanten. Ik ben geen fan van die bloemen omdat ze voor mij teveel geassocieerd zijn met herdenken, verdriet en het bezoek op 1 november. Maar ik wilde wel weten waarom die foto's van die planten nu al in de krant stonden. Vergeet onze Gele mens, maar ga eens richting Noorden. Een Nederlandse florist heeft stiekem de stekjes en zaadjes van de mooiste Vlaamse chrysanten opgekweekt. Zonder de bedenker van die kleur en dat bloemblaadje, ervoor te erkennen. De uitleg: dat moet per toeval en per ongeluk gebeurd zijn dat die stekjes zoveel dezelfde bloemen gaven. Met weinig inspanning proberen stiekem de vruchten van de andere plukken en er veel lof en geld proberen voor te krijgen. In Nederland noemt deze soort, Thompson. De originelen in Vlaanderen, Mefisto. Niet zo vlug meer richting Oosten wijzen, Men wil in onze wereld ook robotten introduceren voor alles. Maar die bloemen, dat zou een robot niet kunnen bewerkstelligen. Geen verbeelding genoeg om situaties naar hun hand te zetten of nieuwe producten te kopiëren of te creëeren. Ik ben van die zijde nog lang niet met de ondergang bedreigd.
Maar ik las ook een groot verdriet in zwanenland. Niet voor niets gebruikt men deze sierlijke dieren voor huwelijkse trouw. Ze blijven, zolang ze leven, hun partner trouw. Maar nu was het graag zien zo heftig, de drang zo groot, dat vrouwtje zwaan haar leven ervoor heeft gelaten. Hij hield iets te lang haar zwanenhals onder water om zijn liefdesdaad te kunnen beëindigen. Dat is ook graag zien, het met de dood bekopen. Geen eieren, geen zwaantjes, jammer, jammer!
Dit weekend was het nog alle hens aan dek om het grote verlies dat ik geleden heb wat te verzachten. Vandaag ben ik al terug in een beetje rustiger vaarwater. Een plastiek speeltje van 10cm heeft een crash en een val niet doorstaan. Foetsie alle foto's, video's, adressen, telefoons, afspraken,verjaardagen.... Mijn trots, dat ik alles zo efficiënt geordend had en zo overzichtelijk. Een aanraakschermpje was alles wat ik nodig had tot het in fruut vaneen lag en ik niet meer wist wat te beginnen. Een echt debacle! Maar om Piet Huysentruyt te parafraseren: wat heb ik vandaag geleerd? Ten eerste, alles ook op papier noteren wat belangrijk is.Ten tweede, alles ook op papier noteren wat belangrijk is. Ten derde, alles ook op papier noteren wat belangrijk is. Ik heb er een punthoofd van gekregen! Ik heb dat liedje van Armand dan maar opgezet, die heeft daar een belachelijke song over gezongen.
Terwijl het coronavirus maar wild om zich heen slaat zijn er in Engeland andere belangrijke dingen die de aandacht vragen. De laatste dagen van de geliefde prins in "die heimat". Nochtans is het niet de eerste die vrouwlief alles beloofde en dan maar stilletjes moest afdruipen omdat de wensen niet konden vervuld worden. Het is een apart volkje, the Royals, de adel en alles dat errond hangt. Het is ook een moeilijke levensstijl die ze moeten handhaven. Ik benijd hen niet, behalve voor hun stamboom. Zij moeten hun portretgalerij maar betreden om al hun voorvaderen te leren kennen. De archieven, de historie, de anekdotes in de familie, alles is genoteerd en in bibliotheken bewaard. Dat moet een zaligheid zijn om daar af en toe te snuisteren en de geur van de oude boeken kunnen op te snuiven. Beschrijvingen van het leven dat ze leefden. Maar ik moet niet wanhopen. Onze alom ge-eerde Kul, wil ons aanzetten om een stamboom te beginnen. Niet gewoon zomaar met een boompje en je voorouders eraan hangen. Nee, nee ze willen dat via de"voormoeder" doen. Afwijken van de gangbare paden voor familieonderzoek. Via de moeder naar mitochondriaal DNA zoeken en zo de herkomst en verwantschappen vastleggen. Duik in je eigen stamboom en zoek de moeders op die zorgden dat je er was. Want het is een eigenaardig stukje DNA dat enkel op de dochters overgaat. De onderzoekers helpen ons, maar willen via het DNA onderzoek er ook een studie aan vasthangen. Hoe snel verandert dat Mito DNA? Kloppen die papieren stambomen ook biologisch? Welke genetische variatie op dit Mito DNA is aanwezig in Vlaanderen? Ik wil er alles over weten en probeer mee te doen om zoveel mogelijk te weten te komen over alle betovergrootmoeders die ik heb. Als jullie ook interesse hebben, bekijk de site: MamaMito. Heel interessant en toch leuk om iets meer te weten over mijn eigen geschiedenis!
Na het malheur van de dag, ga ik weer over tot de normale werkzaamheden, zijnde schrijven. Ik drink nooit "tee", gij/jij/je drinkt altijd "tee", hij/zij/ie drinkt alleen "tee" als hij tegenwoordig is. Een les van Nederlandse spraakunst die er, men kan bijna zeggen, ingeklopt en gedramd is gedurende 12 jaar schoolgaan. Ik kan dat allemaal perfect opzeggen of schrijven wat er vereist is en toch slaag ik er niet al te best in mijn taal foutloos te schrijven. Wel is het zo, eens gedaan met schoolgaan, ik geen pen, potlood of papier meer ter hand heb genomen. Alleen een nieuwjaars- of verjaardagskaartje verzenden. Dat kan ik moeilijk als een goede toepassing zien voor een correct taalgebruik. Van oefenen in spellen en schrijven is er pas de laatste maanden wat in huis gekomen. Ik ben een neofiet in het schriftelijk taalgebruik, al is het dan in mijn eigen Vlaams of Nederlands. Voor een tweede maal vraag ik absolutie voor de fouten en missers die ik maak. Ik weet ook wel dat jullie me die galant vergeven als ik een mooi verhaaltje vertel. En dat zal ik nu maar doen, zeker om mijn twee vrienden te plezieren. Zij willen smeuïge verhalen uit mijn jeugd horen. Zij hengelen ernaar of ik toen geen bengeltje was, in plaats van een engeltje zoals nu. Wel de schoolreizen spreken tot de verbeelding. Dat is nog een van de weinige dingen die ook nu nog voor de schoolgaande jeugd zo is. Om mijn opleiding te vervolledigen was er kennismaking met andere culturen, gewoontes en zeden nodig. Een van die langere uitstappen was richting Groot Britannië. Naast een paar lessen die we 's ochtends kregen, was er ook het toeristische gedeelte dat voor de meeste ambiance zorgde. Stratford upon Avon, de home town van de schrijver Shakespeare. Iedereen moet in zijn leven, als hij Engeland bezoekt, daar toch wel eens langs gaan of een kijkje nemen. Nu mag ik wel bekennen dat ik daar mijn enige, althans mij bekende, misdrijf heb gepleegd. Great Britain hoort niet meer tot de E.U. dus ze gaan me zeker niet meer uitleveren voor een misstap van meer dan 50j geleden. Samen met collega leerlingen was het elkaar uitdagen wie uit de etalage een boekje, agenda of een ander memorabilia durfde te nemen. Zot van boeken en allerhande papierwaren hebben ze niet lang op mij moeten inspreken om een agenda van eigenaar te doen veranderen zonder te betalen. Straf nietwaar!! Ik heb dat bewijsstuk nog altijd op een prominente plaats in mijn schuif liggen met de namen van al mijn complices van die dag!!
Vandaag 8 maart Internationale Vrouwendag. Wat begon in de U.S.A als protestmars van de naaisters in 1908 voor erkenning en meer geld, kreeg navolging op 28/02/1909. Toen stierf het helaas een stille dood. In 1917 namen de Russische vrouwen het voortouw en kregen ze gehoor bij Lenin. Het protest was de start van de Februari Revolutie in Rusland. Als erkenning kregen de vrouwen hun speciale dag toegewezen op 8 maart. Sinds 1977 is de dag erkent door de Verenigde Naties als Vrouwendag. In België is er ook nog een vrouwendag op 11/11. Die kwam er omdat ze op de vrouwendag Simonne De Beauvoir wilden als spreekster. Deze mevrouw, schrijfster,filosofe, feministe was enkel vrij op 11/11. Vandaar onze dubbele feestdag. Naar mijn mening kan men de vrouw, moeder, vriendin, nooit genoeg vieren en niet alleen op moederdag.
Op verzoek van mijn twee goede vrienden moet ik ook eens een verhaaltje uit de oude doos vertellen. De tweede droom van mijn leven. Met dank aan mijn moeder, een grote fan van de taal van Molière, mocht ik op mijn 18e een zomercursus Frans volgen. Samen met een vriendin werden we in het mondaine Nice gedropt. Wel een beetje vrijheid kregen we, maar niet teveel. We werden in een kostschool ondergebracht met nonnekes aan het roer, gedurende de weken dat we de lessen volgden. Aan de Université des Vacances zouden we echt wel onze tweede landstaal bijspijkeren. We hadden daar een fantastische leraar, die ons niet alleen leerde spreken maar ons ook de omgeving van Nice leerde kennen o.a. La Grande Corniche, Antibes, Saint-Paul-De-Vence, Grasse..... Maar niet alleen het Département des Alpes Martime, maar we zagen ook de stad zelf, met de bloemenmarkt en de Oude Haven. Boeken lezen en dan bespreken. Het werk dat me bijgebleven is "Le rouge et le noir" van Stendhal (1783-1842) en zijn tweede boek, "La Chartreuse de Parme". Beide boekjes nog in mijn bezit, als relikwieën gehouden. Het zijn klassiekers van de Franse literatuur. We zijn toen ook 's avonds eens naar de cinema geweest om dé sensatie in filmland te bekijken: Un homme et une femme. Van Claude Lelouch met Anouk Aimée en Jean Louis Trintignant. "Faire l'amour" heb ik daar als uitdrukking geleerd. Met prachtige filmmuziek. De deuren van ons verblijf sloten om 21u en de film zorgde ervoor dat we over het hekken moesten kruipen om ons bed te vinden. Niemand reageerde op het belletje aan de poort. De school bevond (bevindt) zich in een zijstraat van de Promenade Des Anglais. De universiteit, gelegen buiten het centrum van Nice, noopte ons iedere dag tot wandelen en we gaven onze ogen de kost. De vele gereserveerde stukken keienstrand van de hotels aan de overkant. Zo kon de beau monde, via een tunnel onder de baan, direct hun stoel en zetel vinden om er zich in neer te vleien. Het hotel dat we passeerden was het zeer luxueuze Negresco. Nog altijd beroemd, nog altijd in volle glorie. Dat sprak onze verbeelding aan en onze wens en hoop daar zelf ooit eens een paar nachten door te brengen. Ik hoop daar nog altijd op en droom daar nog altijd van. Maar Nice is niet meer de romantische stad van mijn dromen, spijtig.
