Mijn familie telt nogal wat leden en dan is de kans groot dat er altijd wel iemand jarig is. Vandaag niet één maar twee stuks die 15 kaarsjes mogen uitblazen. Een tweeling, jongen en een meisje. Vorige week al het kaartje verstuurd want de post is verre van betrouwbaar te noemen. Het is niet meer 'vandaag gepost, morgen bezorgd'. Nee, ik moet dagen op voorhand uitdokteren wanneer ik het op de post moet afgeven om tijdig bij de jarigen toe te komen. Een kaartje krijgt iedereen graag op zijn verjaardag, want het is leuk een envelop met je naam in de brievenbus te vinden. Rekeningen krijgen ze gelukkig nog niet, dat is pas binnen een paar jaar als ze vanonder moeders vleugels zijn. De twee oogappels zullen al kunnen genieten van terug naar het 'normale' dat deze week begon met 'iedere dag naar school'. Misschien zit er ook een klein feestje bij, dat zou na al die maanden toch wel plezant, leutig en geestig zijn voor de jarigen.
Aan al mijn dierbare en beste lezers en lezeressen, gelukkig zijn er iets meer dan twee man en een paardenkop, wil ik toch eens een gunst vragen. Ik zou willen weten of jullie evenveel genieten van het lezen van mijn schrijfsels als ik heb bij het schrijven ervan. Ik weet wel dat het de bedoeling is dat ik me amuseer maar het zou plezant zijn te weten dat het voor jullie ook prettige lectuur is. Een goed gevoel geven aan mezelf als ik schrijf, maar dat er ook een glimlach komt bij de fans van mijn blog als ze die bekijken. Veel moeten jullie daar niet voor doen. Onderaan iedere tekst zijn er bolletjes die jullie kunnen aanklikken. Een klik bij 1, "nog heel veel werk te doen en geen rasschrijfster" dat zie ik liever niet. Nummer 5 dat wil zoveel zeggen als "bijna perfect en aangenaam om lezen". Natuurlijk verkies ik dat laatste. Want eigenlijk, en daar verschiet ikzelf van, is er binnenin een stemmetje dat vraagt om de "beste" te zijn, een ambitie om als echte schrijfster door het leven te gaan, zonder de bedoeling om er boeken van te maken. We mogen af en toe onszelf toch eens wat hoger inschatten, onze zelfwaarde een boost geven, op te krikken om vrolijk verder te doen. Oud of jong, goede punten maakt je fier op hetgeen je presteert. Dat mag iedere dag gebeuren, hoe meer stemmen hoe meer vreugd. Zoals de gebroeders Willy en Jos Vermaelen, van Vermaelens Projects, het zo mooi verwoordden: "een kleine moeite maar een wereld van verschil". De Vermaelens waren de broers Frank en Kris Fockrtyn. Oneliners die in het programma, "In de Gloria", ten berde werden gebracht. Twee seizoenen 2000-2001, speelden de acteurs de pannen van het dak in 20 afleveringen. De acteurs Frank Focketyn, Wim Opbrouck, Lucas Van den Eynde, Tom Van Dyck, Sien Eggers, Tania Van de Sande, geven het beste van zichzelf in deze satire op de reality programma's die toen in opmars waren. Tot morgen
Een nieuwe week met een natte start. Goed voor de plantjes dat ze drinken krijgen, spijtig voor de bloemen dat ze met dit weer vlugger verwelken. Het weer kan ook nooit voor iedereen goed zijn. Niet getreurd, de Koningin Elisabeth wedstrijd voor piano start deze namiddag. Van de 58 gegadigden die ingeschreven waren voor deze wedstrijd blijven er nu nog 12 in de running. Spijtig genoeg maar 1 vrouw die erbij is, een Koreaanse. Met 15 waren ze naar België gevlogen of afgezakt (ik weet niet wat het juiste woord moet zijn) en enkel een meisje (26j) stootte door naar de halve finale. Geen Belg die deelneemt aan dit muzikale concours in het Flageygebouw. Eens de finale er komt is het in Bozar dat ze de proef afleggen. Er is een verplicht concerto van Mozart (1756-1791), dat ze moeten ten gehore brengen, een nieuw verplicht werk van de Franse componist Pierre Jodlovski (°1971), "Nocturne", en dan nog een pianostuk naar keuze. Op 15 mei valt dan het verdict wie in de Muziekkapel Koningin Elisabeth in Waterloo, mag verblijven. Eerst luisteren naar de pianovirtuozen en dan naar de koers kijken. De Giro is ook van start gegaan.
10 mei is de naamdag van de grootste Belg aller tijden, verkozen tijdens een VRT programma in 2005: Jozef de Veuster (1840-1889), beter gekend als Pater Damiaan. Beschermheilige van de lepralijders, tuberculozen en aidspatiënten. Hij werd heilig verklaard in 2009, na bewezen wonderen dwz genezen zijn op onverklaarbare wijze door zijn voorspraak te aanroepen. Hij was een Picpus-pater, zo werden de broeders en paters van de 'Congregatie van de Heilige Harten van Jezus en Maria' genoemd. Het moederhuis van deze geestelijke orde bevind zich in de 'Rue de Picpus' in Parijs. Kortweg noemde men de leden van deze religieuze vereniging 'Paters Picpussen' of kortweg 'Picpus'. Hij was ingetreden in deze congregatie in 1860. In 1864 kwam hij als missionaris aan in Honolulu, de hoofstad van de Hawaï-eilanden. De melaatsen van die eilanden werden getransporteerd naar Molokai, waar ze aan hun lot werden overgelaten. Op 10 mei 1873, kwam Pater Damiaan aan in deze kolonie, om ze geestelijke bijstand te verlenen, te verzorgen, te onderrichten. Als landbouwerszoon leerde hij hen ook het land te bewerken en zo in een deel van hun dagelijks voedsel te voorzien. In 1889 overleed hij ook aan lepra. In 1964 werd zijn naam gegeven aan een hulp- en ontwikkelingsorganisatie, de Damiaanactie. Zij kiezen niet voor acute medische interventies maar ze opteren, te voorzien in gezondheidszorg op lange termijn.
Met de woorden van de dag, Nederlands en Vlaams, hoop ik niemand tegen te komen: 'lange tenen' en 'best' . Lange tenen, is iemand die zich snel gekwetst voelt, door woorden die hem onwelgevallig zijn en iemand die overal aanstoot aan neemt. Ik vrees dat ik zo iemand wel kan tegenkomen vandaag. Er zijn nog wat dakproblemen uit de weg te ruimen. Dus 'best' fingers crossed!!!
De meeuwen maken ontzettend veel lawaai deze zondag. Fris en uitgeslapen weten deze vogels dat er toeristen zijn, en dat ook de vele terrassen voor allerhande lekkernijen kunnen zorgen. Ik was echt wel vergeten dat een huishouden runnen vermoeiend kon zijn. Mijn student is voor enkele dagen weer bij zijn mama, papa, broer en vrienden, vooraleer hij terugkomt. Ik was al lang vergeten wat een cursushandboek inhoud, wat blokken is, wat stress is als er een mindere studiedag tussenzit. Ik was ook vergeten dat het vermoeiend is, een blokker in huis te hebben. Ik was ook vergeten dat een jongeman een degelijke maaltijd moet voorgezet krijgen en dat koken weer wat tijd vraagt. Dat alles is een beetje meer werk dan mijn gewone bezigheden. Op deze moederdag is het een beetje recup voor mij, maar evenzeer voor mijn huisgenoot die het beste van zichzelf gegeven heeft de laatste dagen, en dubbel en dik geprofiteerd heeft van de extra ballengooier. Op deze dag denk ik ook weer eens speciaal aan mijn moeder, die in het grote universum zweeft. Tussen de miljarden stofjes in het heelal, ver weg van de "the pale blue dot". Zolang er nog mensen zijn die haar herinneren heeft ze het eeuwige leven.
Het is ook "Dag van Europa" en wel omdat op deze dag in 1950, de speech van Robert Schuman (1886-1963) de aanzet vormde tot de Europese Unie. Samen met Jean Monnet (1888-1979), lanceerden ze het Schumanplan. De inhoud: de enige voorkoming van een 3e wereldoorlog is een samenwerkingsverband tussen de Europese Naties.
Aan liedjes mag het vandaag ook niet ontbreken, vooral omdat het eerste wat ik hoorde op Radio 1, was: Killer Queen (1975) van Queen. Dan kwam "Zjoske, schone meid" (1977) van Raymond van het Groenewoud. Maar het meest symbolische lied vandaag kwam na de verkeersmededeling: er zijn loslopende schapen, ter hoogte van Waasmunster op de E17 gesignaleerd. Volgens mij ontsnapt van het graastalud. Een goed gevonden en gekozen single volgde op deze info: "Boze Wolven" (1992) van Gorki(y), vooral de zin "ik ben zo bang van de boze wolf....."
Een aanrader op moederdag en dat voor al degenen die hun mama een cadeautje willen geven: Koop nooit iets waar een handvat aan zit, het betekent werk!!!. Aldus sprak H. Allen Smith (1907-1976), journalist, auteur en vooral humorist. En werk is iets dat mama's vandaag kunnen missen als kiespijn.
Verschillende 'Internationale Dag van...' en de belangrijkste is, van het 'Rode Kruis'. Verder meer erover. Het is vandaag V-Day, Bevrijdingsdag. In 1945 was dat de dag dat Nazi-Duitsland officieel capituleerde. Tot 1974 was dit een officiële feestdag. Af en toe gaan er stemmen op om deze feestdag weer in te voeren. Staat eigenlijk een beetje op hetzelfde niveau dan Wapenstilstanddag van 11 november, dat de laatste jaren enorm in de belangstelling stond. In mijn leven is deze dag een vrome dag geweest. "Jezus, kleine Liefdekoning. Och, maak toch van mijn hart Uw woning. Dan zal het, Jesu, altijd rein. Voor U een diepe vreugde zijn." Dat stond op het bidprentje als aandenken gegeven, aan familie en klasgenootjes toen ik mijn 'Eerste Heilige Communie' deed in 1955. Ik bespaar jullie de tekst die er op mijn prentje stond, uitgegeven ter gelegenheid van mijn 'Heilig Vormsel en Plechtige Communie' in 1960. Ik heb achteraf wel vurig gebeden om geen 'roeping' te krijgen om 'in te treden' als kloosterlinge. Die kelk wilde ik aan mij laten voorbijgaan en niet ledigen. Mijn gebeden zijn verhoord en ik ben niet in een gemeenschap van vrouwen ouder geworden. Ik heb zelfs een heus nageslacht gekregen. De oudste van de tweede generatie, na mij, die deze week hier was, is eventjes terug zijn mama en papa gaan vervoegen. De hond heeft werkelijk gehuild toen hij uit de auto stapte aan het station. Nu ligt hij met zijn poten omhoog, half buiten westen te bekomen van al die aandacht van de laatste dagen. Hij rust nu uit om het volgende bezoek fris en monter aan te kunnen. Het is ook de 'Dag van de Heftruckchauffeur' en de 'Dag van de Vogelmigratie'. Over beide onderwerpen weet ik te weinig om er iets zinnigs over te kunnen vertellen. Terug naar de belangrijkste 'Dag van.. ', en dat is 'Het Rode Kruis'. Een enorm belangrijke organisatie in de wereld en een opzet van een Zwitsers bankier, die daarvoor als eerste, in 1901, de Nobelprijs voor de Vrede, kreeg. Henri Dunant (1828-1910) was getuige van de gewonden en gesneuvelden op het slagveld, na de Slag om Solferino in 1859. Hij mobiliseerde de plaatselijke bevolking om de soldaten te verzorgen en de doden te begraven. Hij betaalde zelf al het nodige verzorgingsmateriaal. Dit is de laatste grote veldslag geweest, waarbij de staatshoofden te paard, hun legers en manschappen aanvoerden. Te weten, Keizer Frans Jozef van de dubbelmonarchie Oostenrijk-Hongarije, tegenover Napoleon III van Frankrijk en Victor Emanuel, die alzo het begin maakte met de eenmaking van Italië. De roman "Radetzkymars" (de opkomst en teloorgang van 3 generaties) van Jozef Roth (1894-1939) heeft deze periode als onderwerp. De titel is geïnspireerd op een werk van Jozef Strauss sr(1804-1849). Henry Dunant, pleitte na de gruwel, voor de opzet van een internationaal gezondheidsinstituut en daarbij hanteerde hij de slogan: Tutti Fratelli, wij zijn allen broeders. De basisbeginselen van het Rode Kruis/Rode Halve Maan, de hulpverleningsorganisatie zijn: menslievendheid, neutraliteit, onpartijdigheid, onafhankelijkheid, vrijwilligheid, eenheid en algemeenheid. Hij koos het kruis dat de Zwitserse vlag kenmerkt maar verwisselde de kleuren.
Ik ben weeral vertrokken om een dag wakker, alert en werkzaam te zijn. Met andere woorden de dag kondigt zich aan zoals alle andere dagen. Het moeten ook niet altijd speciallekes zijn, een doodgewone dag kan ook best aangenaam zijn. Voor veel mensen betekent het begin van een vrijdag, nog enkele uren geduld oefenen vooraleer een weekend start met, meestal, vrije dagen. Voor mij maakt dat eigenlijk niet meer uit, het zijn nu allemaal vrije dagen of afhankelijk hoe je het wil bekijken, werkdagen. Het enige zekere waar ik voor moet zorgen is mijn hond en gezond blijven om mijn beestje te verwennen, te vertroetelen en bovenal aanwezig te zijn. Het zal de komende uren wel duidelijk worden wat deze dag speciaal zal maken, ik hou van de verrassingen. De zon is al present en dat is sowieso al een reden om me goed te voelen. Maar me verwarmen doet ze nog niet, daarvoor is nog eeen dikke trui nodig.
Volgende week begint de Koningin Elisabethwedstrijd en dit jaar zijn de pianovirtuozen aan de beurt. Dat muziekinstrument hoor ik het liefst van al. Het heeft mijn voorkeur zowel als het klanken van klassiek produceert als de moderne rock'n rollspelers zoals Jerry Lee Lewis, Elton John, Ray Charles (1930-2004). Vandaag zijn er twee componisten die een geboortedag zouden vieren, moesten ze nog leven. Maar hun pianoconcerten zullen volgende week zeker gespeeld worden. Johannes Brahms (1833-1897) is er één van. De tweede is Pjotr Tsjaikovski (1840-1893). Beiden hebben prachtige concerten, symfoniën en andere muziekstukken en dat is weer een gelegenheid om me op de klassieke toer te verheugen. Mijn oren zullen er deugd van hebben en de hond ook. Klassieke muziek heeft zijn voorkeur, vooral orkesten, violen en sopranen. Met het koppeke scheef luistert hij en geniet blijkbaar evenveel van de klanken als bazinneke. Aan 'La Esterella', Esther Mathilde Lambrechts (1919-2010), een contra-alt, mogen we vandaag ook eens denken en misschien eens luisteren naar haar "Oh, Lieve Vrouwe Toren". Maar meer waarschijnlijk zal ik luisteren naar "Don't cry for me Argentina", een song uit de musical "Evita"(1978) een ode aan de flamboyante en legendarische presidentsvrouw Eva Maria Duarte de Perón, kortweg Eva Perón (19191952). De muziek, liederen en teksten van deze musical zijn van de hand van Andrew Lloyd Webber en Tim Rice. So folks, that's it for today, want ik heb nu een gesprekspartner tijdens mijn maaltijden, wat echt wel eens heel leuk is.
Pardoes, en onverwacht, hebben we samen wat oude muziek beluisterd. TV-kijken met al die films, soaps, praatprogramma's, reality-programma's, spelletjes, was zo vergeten. Liedjes boven gehaald vanaf 1966, meegekweeld, mee bewogen en enkele danspasjes met de hond erbij zorgden voor een bovenste beste slaap. Tenandere, vandaag is het de verjaardag van woefie, 3j, met een extra hondenbrokje en een extra balspelletje als cadeau. Omdat mijn logé die taak op zich neemt is, is het de beste vriend van mijn huisdier geworden. Iedereen leeft nu in peis en vree bij elkaar en heeft zijn plaatsje gevonden in de nieuwe samenstelling van mijn ménage. Er is door hondjelief vastgesteld dat de 'kleine grote' die er bijgekomen is, niet de slechtste is en geen bedreiging vormt voor zijn luilekker hondenleven, eerder een toegevoegde waarde.
Het is tot hiertoe al een leerrijke dag geweest. Wie heeft de grenspaal N 1819 durven verzetten? Wie meet dat allemaal na? Wie zoekt al die grenspalen op? Een Fransman, zo blijkt. Zo ontdekte hij, als fervent liefhebber van grenspalen, en altijd op stap, gewapend met stafkaarten en oude processen-verbalen onder de arm, dat er een betonnenblok van 150kg niet op zijn rechtmatige plaats stond. Wel wel wel, de Belgen hadden 2,29 m gestolen!!! Het meest verbazend is dan wel dat de Belgen die grens niet hadden bepaald. Dat was een overeenkomst tussen de Franse en de Nederlandse koning in 1819, toen er van ons dierbaar België nog geen sprake was. Welke snoodaard heeft het aangedurfd de grenspaal te verzetten? Was dat om de tractor van de boer van de ene wei naar de andere, door te laten? Een beschuldigende vinger werd uitgestoken naar de huidige eigenaar van het naburige huis. Maar dat is een gepensioneerde veearts die de extra meters niet nodig heeft,en de onschuld zelve is. Het is veruit de eerste maal in de geschiedenis dat er zonder oorlogsvoering een uitbreiding komt van een grondgebied. De zaak kan niet meer in de minne geregeld worden. Mr Jean-Pierre Chopin bracht de burgervaders van grensgemeenten Bousignies-sur-Roc, waar in het Bois de Féfut de betrokken grenspaal zich situeert, en de Belgische burgemeester van het onoogelijke plaatsje Montignies-Saint-Christophe, deelgemeente van het meer bekende Erquelinnes, op de hoogte van deze snode en monsterlijke daad. De Préfecture du Nord werd op de hoogte gebracht van deze euvele daad alsook ons eigen Ministerie van Buitenlandse Zaken. Nu moet ook de Frans-Belgische Grenscommissie samenkomen, wat voor die mensen al een eeuwigheid geleden is dat ze een woord met elkaar hoefden te wisselen. Venieuwde kennismaking met al de leden zal een heugelijke dag worden, een gezellig samenzijn, zogezegd.. Om dit incidentje op te lossen gaan de notabelen en grote heren van beide colleges en beide landen, zich buigen hoe men dit grensconflict op de juiste manier kan oplossen. Er zal uitgebreid getafeld moeten worden met de kadastrale perceelplannen bij de hand om deze diplomatieke rel op te lossen. Ik zeg alvast: smakelijk eten en met een goed glas wijn zal alles leutig doorgespoeld en opglost worden.
In een ver verleden was mijn professie, vroedvrouw, verloskundige, midwife, sage-femme, accoucheuse, die Hebamme.Tegenwoordig ook een mannelijk beroep en zijn de omschrijvingen aangepast. Op 5 mei wordt al jaar en dag aan dit uitzonderlijke beroep, aandacht besteed. Ze staan letterlijk aan de wieg van nieuw leven. Ze zijn belangrijk in alle gemeenschappen overal ter wereld en dat al sinds eeuwen. In België is het een wettelijk beschermde beroepstitel. De vroedvrouwen begeleiden de normale ongecompliceerde zwangerschappen, de normale bevallingen en de vrouwen in de kraamtijd. Vroeger veelal een zelfstandig beroep, nu meestal uitgeoefend in dienstverband. De beroepsvereniging (1991) draagt de toepasselijke Engelse naam: "Belgian Midwives Association". De Engelse taal is op die manier een welgekomen compromis en stuit niemand tegen de borst, want de leden zijn Vlaams, Frans of Duits. De VLaamse Beroepsvereniging voor Vroedvrouwen, die bestaat ook natuurlijk, heeft wel prijzen ingesteld. Op 6 mei zal die uitgereikt worden aan een vroedvrouw en aan een vroedvrouwenteam: De Gouden Pinard. Adolphe Pinard (1844-1934) ontwierp een elegant trompetvormig toestelletje, een hoorbuis om te ausculteren, om de hartslag van de foetus te controleren. Een symbolisch instrument want nu is er de Doppler waarmee men het hartje kan horen. Sinds 2008 is het ook de Internationale Dag van de Handhygiëne. Niet alleen bij de vroedvrouwen is handjes wassen belangrijk maar met de pandemie geldt het voor de ganse bevolking, jong of oud, man of vrouw.
Controverse in Frankrijk. Monsieur le President gaat een bloemenkrans of rouwkrans neerleggen op het praalgraf van Napoléon (1769-1821), generaal, dictator, koning en keizer. De grote vraag blijft nu nog altijd: moet men deze man vertroetelen en koesteren of verketteren? Op deze dag, stierf 200jaar geleden deze kleine Corsicaanse Fransman op Sint-Helena, een eilandje midden de Atlantische Oceaan. Op 15 december 1840, werden zijn stoffelijke resten met een staatsbegrafenis en groot ceremonieel, overgebracht naar l'Hôtel en/of de Dôme des Invalides, gelegen in het 7e arrondissement van Parijs. Onder de gouden koepel vond de keizer zijn laatste rustplaats. In 5, in elkaar passende kisten, probeert men zijn overblijfselen te bewaren: een blikken, een mahonie, lood, lood en dat alles gezet in een ebbenhouten kist. Voor eeuwig verborgen in een sarcofaag van rood kwartsiet. Is hij een man die men met dergelijke egards moet herdenken? In ieder geval zijn er nog veel restanten van hem aanwezig in onze moderne samenleving, zoals de 'Code Napoléon', een burgerlijk wetboek. Bart van Loo, heeft een interessant en leesbaar boek over deze man geschreven, "Napoleon, de schaduw van een Revolutie" uit 2014. Zijn veldslag en ondergang in het overbekende Waterloo (1815), bracht succes als grootste hit ooit van het Songfestival in 1974. Gezongen door ABBA en nog altijd niet gedateerd. Voor hen bracht dat kleine plekje, toen behorend bij de Zuidelijke Nederlanden, de wereld aan hun voeten. De één zijn dood is de ander zijn brood, een heel waar gezegde.
Een mailtje verwittigde me gisterenavond dat er gevaarlijk weer op komst is, vooral de rukwinden tot 90 km /u kunnen voor schade zorgen. Het is geen storm en kreeg dus geen liefelijke naam zoals de vorige stormen die nog in mijn geheugen gegrifd staan. Vooral Francis, eind augustus en Odette, eind september hebben me doen bibberen en beven. Daar was voor mij, ook voor veel anderen, een serieuze ravage van gekomen. Nu is het een stevig windje dat me niet van mijn stokken zal blazen, mijn gewicht zorgt ervoor dat ik stevig op mijn benen blijf staan. Anders is het voor mijn 13kg wegende hondje dat misschien eens door de wind kan opgepakt worden en door de lucht zweven. Dat zal hem een heel nieuwe ervaring geven. Zoals een onschuldig lammetje, met al zijn krulletjes ligt hij hier naast mij wat in te dommelen en te wachten op zijn grote vriend die straks uit bed zal komen. Want inderdaad, ik heb een student in huis. Die komt bij oma zijn 'blok' doen, in de hoop dat hij hier genoeg concentratie vindt om te studeren, dat de examens goed zullen zijn en hem een heerlijke vakantie achteraf zullen bezorgen. Mijn hond was bij aankomst van zijn dikke vriend, buiten zinnen, door het dolle heen. Moeilijk te kalmeren, bijna wenen van blijdschap om, eindelijk na meer dan een jaar zijn speelkameraad te hebben die met hem ook veel wandelingen zal doen. Iedereen blij en gelukkig. Ik kan nu terug zeggen, ik heb een huishouden te runnen, bestaande uit twee man en een hondenkop!.
Veel ander nieuws heb ik niet te melden, Wel kwam even de nostalgie naar boven bij het Vlaamse woord van de dag: gele briefkaart. Blijkbaar bestaat ze nog, een geel kaartje dat vooraf gefrankeerd was in franken en nog geen euro's (zegt men nu, ge-eurood? ge-euroot?). Dat moest men versturen voor deelname aan spelletjes of om je ergens in te schrijven. Dat was echt nog de pre-televoting periode.
Nog even het citaat van de dag. Ikzelf moet het zeker in alle omstandigheden in gedachten houden. Wilhelm Raabe(1831-1910) schreef: men beleeft niet wat men beleeft, maar hoe men het beleeft.
Ik kan niet anders dan met het overlijden van Pieter Aspe (1953-2021) beginnen. Een succesvolle Vlaamse auteur van detectieveverhalen met zijn fictieve, Pieter Van In en Hannelore Martens, als hoofdpersonages. Hij was de ambassadeur van Brugge en leerde de lezers alle mooie hoekjes en kantjes van deze stad kennen. Hij had ook de liefde voor het goudgele vocht van brouwerij Duvel Moortgat. Cartoonist Marec was een goede vriend en vertelde vandaag een goede quote van Pierre Aspeslag, toen die antwoordde op een vraag, gesteld door Tom Lanoye. Het gesprek ging over zijn verdienste als schrijver in het genre dat hij beoefende. Tom vergeleek 'hun' schrijfsels als volgt: dat van mij (Tom) is als een sterrenrestaurant en dat van jou (Pieter) als een frituur. Daarop antwoordde Aspe: Lanoye kan met de opbrengst van zijn werk naar een frituur maar ik kan naar een sterrenzaak!. Een perfect antwoord.
De Internationale Dag van de Persvrijheid. Daar geniet ik van en samen met mij de duizenden bloggers die ongenuanceerd hun mening kunnen ventileren, ideeën kunnen spuien, verhaaltjes vertellen, Geen censuur in ons land, in tegenstelling tot vele landen waar dictaturen regeren en enkel de stem van de heerser, als waarheid mag gehoord worden. Nee, het is hier nog niet zo slecht, ondanks hetgeen een zekere burgervader ons wil doen geloven. Burgerlijke ongehoorzaamheid is een prioriteit voor hem, hij die als eerste de wetten zou moeten verdedigen. Achterpoortjes en gaten in de wetteksten vinden, zijn zijn grote bezigheid. Daar besteedt hij al zijn tijd aan in plaats van effectief en efficiënt zijn gemeente te besturen. Goed voorbeeld voor de mensen, jeugd? Het gemeentepersoneel zal tevreden zijn met de extra uren, weekendwerk en avonddiensten. Alles dubbel betaald??
Maar ik ben een beetje pissig vandaag. Ondanks alles heerst er voor de vrouwen, en zeker dan voor de oudere alleenstaande dame, het gezegde "sois belle et tais-toi". Wie ooit dacht dat die woorden tot het verleden behoorden en uitgeroeid waren sinds de Mme Bovary's de planeet bevolkten en leefden, leeft naast de realiteit. Een technische kwestie, bouwmaterialen, hoe gebruiken, hoe plaatsen, is nog altijd het domein van de meneren. Ongeacht ik me goed documenteer, kan aantonen dat ik juist ben, dan nog negeert men mijn woorden en beziet men mij als een volslagen dommerik die niet weet waarover ze spreekt. Maar ik wil er verder geen woord aan vuil maken, ik zal ooit wel mijn gram eens halen. Ik focus me vandaag liever op het bezoek dat komt. Na een jaar komt er eindelijk terug eens iemand in mijn huis. Plezant voor mij, maar evenzeer voor woefie: een extra speelmaatje. Hij weet het nog niet maar zijn geluk zal geen grenzen kennen.
Nog eventjes verdwijnende Vlaamse woorden uit de verkeerscode: afdraai, egelwegel, kerkwegel, wegel, wegenis, trottoir, heirbaan, kasseiweg, expresweg, gracht, lei, macadam, et bien sûr 'sans unique'.
Vandaag een jarige zoon, 47 jaar, de tijd vliegt voorbij. Spijtig dat 'jeugd' en 'kind zijn' rap overgaat naar volwassen zijn. Meimaand, Mariamaand, beewegenmaand. Naar alle bedevaartsoorden in ons kleine landje zijn mijn broer ik geweest in onze jeugd. Het vertrek naar het heiligdom vond plaats nadat de duiven 'gevallen' waren. Pas daarna kreeg mama van papa haar zin, want hij was de onontbeerlijke chauffeur voor alle verplaatsingen. Dat waren de uitstappen waar we als kinderen, willens nillens, ondanks alles, zonder protesteren of morren, mee moesten van onze gelovige moeder. Voor iedere 'statie' van de kruisweg, heel devoot, een 'weesgegroetje' en een 'onze vader' opzeggen. Voor een half uur was ze dan een zeer godvruchtige vrouw, zich waarschijnlijk van binnen verheugend, net als wij, op het andere uitstapje dat volgde. De rest van de dag was voorzien voor een cafeetje of een terrasje voor een zondagse versnapering of een andere bezienswaardigheid bezoeken. Nu is naar de abdij 'Ten Putte' in Gistel, het enige bedevaartsoord dat ik nog bezoek. Een oase van rust, geen commercieel gedoe en zelfs de kids weten de omgeving en het lekkerste bonwater (volgens hen) ten zeerste te waarderen. Natuurlijk is ook het verhaal van de H. Godelieve heel spannend om te horen en te lezen op de fresco's. Nu ga ik niet meer op bedevaart van 'moetens' maar omdat ik af en toe eens een stil moment wil hebben in een bedehuis dat daar de aangewezen plek voor is. Ingetogen zijn, reflectie, bezinning, een denkbeeldig gesprek met een 'hogere instantie'. Hebben jullie zin om er even om te lachen? Dat mag, Het is trouwens de Internationale Dag van de Lach, en aan al wie ik een glimlach kan bezorgen op deze dag, geeft mij dat een goed gevoel. Waarschijnlijk heb ik de buren ook een lach bezorgd, toen ze mij op de stellingen zagen kruipen met een andere zoon. Nu die er nog zijn konden we eventjes rustig de werken bekijken en nakijken. Controle van het dak moet gebeuren! Deze dag werd in 1998 in het leven geroepen, omdat mensen steeds banger werden voor zaken als terrorisme, economische crisis en alle andere negatieve gebeurtenissen, zoals kernrampen. World Laughter Yoga Movement, zo noemt de dag officieel en hangt samen met de Werelde Yogadag.
Het is onmogelijk om op deze dag de 'homo universalis' en 'genie' bij uitstek, te negeren. Leonardo da Vinci (1452-1519). 67 jaar werd deze architect, uitvinder, ingenieur, beeldhouwer, schrijver en schilder. Leefde in de Renaissance, een tijd dat één persoon nog alles kon zijn. Een tijd dat een menselijk lichaam nog een geheel was, een ingenieur meerdere uitvindingen kon doen op verschillende domeinen. Hij ontwierp vliegtuigen en andere machines. Hij tekende het ideale menselijk lichaam, tekende de anatomie van verschillende lichaamsdelen. Nu gaan we bij een specialist voor de behandeling van een vingerkootje en een andere voor de behandeling van de hand of een vinger. Spijtig! Als schilder kent iedereen zijn "Mona Lisa" of "Het Laatste Avondmaal".
Dag van de arbeid, maar hier zal niet gearbeid worden, ook al roept men luid 'Vooruit' met de geit! Het is een internationale feestdag, die overal ter wereld gevierd wordt en zorgt voor menige toespraken doorspekt met een ideologisch gedachtengoed. Niet alleen staat de arbeid in de belangstelling, het is ook de 'Interntionale Dag van het Basisinkomen'. Men bekijkt eens wat het is, wat de voor-en nadelen voor mens en economie zijn bij invoering van dit systeem. Een inkomen dat er voor zorgt dat de burgers geen honger meer hoefden te lijden en armoede proberen uit te sluiten. Dat allemaal mogelijk gemaakt door de belastingbetaler: dat zijn mensen die voor de staat werken zonder examen te doen. Dat is de ernstige kant van deze dag. Er is ook een plezantere 'dag van...'. Alhoewel, niet geschikt voor de vrieskou die er momenteel is: Internationale Dag van het Naakt Tuinieren!!!. Tuinieren is, naast het zwemmen, de op één na populairste activiteit om naakt te beoefenen. Door bloot te tuinieren zouden we in het reine komen met onszelf, alle schaamte laten varen, en herinnert worden aan het feit dat er niets natuurlijker is dan het 'eva's/adams kostuum'. Allemaal argumenten die ik beaam. In ons dicht bevolkte landje is dat een utopie, denk ik, door de koude temperaturen en het regenweer. Nudist in eigen tuin is het uitproberen waard bij de volgende hitte golf. Mits ik voor mijn oude en rimpelige lijf, voldoende privacy kan garanderen en vinden in mijn tuin. In Groot-Brittannië viert men 'The International Sunflower Guerilla Gardening Day'. Een dag ingevoerd in 2008, om illegaal tuintjes met zonnebloemen aan te leggen op verwaarloosde plekken in steden en dorpen. Zonnebloempitten in de grond steken om later een overvloed aan fleurige plekjes te hebben. Soms hebben Engelsen goede ideeën.
Vervolg van de bijna vergeten Vlaamse woorden van ons vervoer: boemeltrein, cabriard (cabriaar, cabriolet), crèmekar, decapotabel, geit oftewel deux chevaux van Citroën, harley trapson (fiets), Hollandse Mercedes (DAF), motocyclette of motseklet, trottinette. Morgen vervolg.
Gisteren was er op Canvas, de film/theatervoorstelling van het boek "Madame Bovary" het meesterwerk van Gustave Flaubert (1821-1880). Het verhaal is heden ten dage nog altijd relevant te noemen: de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen, de stereotype patronen, het verzet hiertegen en het drama voor de vrouw. De voorstelling heeft me niet echt kunnen bekoren, dat ligt niet aan de verfilming of de acteurs, maar aan mij. Ik heb moeite met de vormgeving, interpretatie van boeken, de acteurs, omgeving van de actie van een ander. Ik maak bij het lezen van een boek, zelf een voorstelling, zelf een film in mijn hoofd van het kader en hoe de personages eruit zien. Het is dan moeilijk te aanvaarden dat een ander zijn/haar beeld projecteert, hoe hij/zij de personen neerzet, de dialogen, hoe een verhaal weergegeven is, zich ontwikkelt. Maar ik heb gekeken, omdat er op de honderd zenders, niet veel anders te zien viel. Vanavond zelfde probleem, het zal een dvd bekijken worden: The Crown, seizoen 3.
Goede morgen iedereen, de zon is er even vroeg bij als ik, maar van een echt stralende zon is er nog geen sprake. Ik zou eerder zeggen een 'fletse' zon, maar ze is toch al zichtbaar. Een belangrijke dag weeral in 'pijltjes' leven, ik mag terug de kapper bezoeken. De coiffeur mag weer aan mijn haartjes prutsen, mijn grijze haren fatsoeneren, en mijn witte lokken in perfecte vorm gieten. Gelukkig als een klein meisje, ga ik dan paraderen langs de winkeltjes op de dijk en misschien even halt houden om een bicky-burger op een bankje te verorberen. Dat is wel niet het gezondste voer, maar soms ronduit het lekkerste. Op dit ochtendlijke uur heb ik toch al veel moeten glimlachen. Dat is goed om mijn mondhoeken naar boven te doen krullen en me een gelukkiger uitzicht te geven. Reden? De onderdelen van een auto in een taal die aan het verdwijnen is: het echt Vlaams, totaal verschillend van het Nederlands dat we tegenwoordig spreken. Ik som ze op en glimlach ook eens om deze stilaan verloren woorden: alternateur, amortiseur, baarchoc, bache, bielle, boîte, chappement, claxon, embrayage, faar, frein, guidon, kilometriek, naft, petrol, pinker, plak, ressort, slijklap, vis platinées, vitesse. Morgen andere woorden in verband met de wegcode en vervoer. De Nederlanders zijn jaloers op onze vele Franse woorden die we gewoonweg in dagelijkse leven konden gebruiken.
Het nieuws dat me van gisteren bijgebleven is: mummie is mammie. Een rake titel voor wat een egyptoloog en een archeologe ontdekten bij het bestuderen van radiografische beelden. Sinds 1917 zijn er in Polen, in het Nationale Museum in Warchau, Egyptische mummies en antieke artefacten aanwezig. Sinds 2015 is er een project waarbij geavanceerde technologieën gebruikt worden om al die oude voorwerpen te onderzoeken. Zo ook voor de mummie, die men aan een scan onderwierp. Niet met heel speciale goesting, omdat men zeker was dat het om een priester ging, Tenminste volgens de hiërogliefen op de sarcofaag. De onderzoekster ontdekte evenwel een voetje in het bekken van de mummie. Verder onderzoek toonde aan dat het een foetus was die nog, onverpakt en intact, in de buikholte zat. Men veronderstelt nu dat rovers, dieven, smokkeaars enz, die op zoek waren naar kostbaarheden in de kisten, de mummie in een verkeerde kist terug legden. Zal zeker nog een vervolg krijgen. Dat is ook zo plezant aan geschiedenis en opzoekingswerk, iets totaal onverwachts ontdekken.
Vandaag zal ik naar Franz Lehar (1870-1948) luisteren. Niet naar "Der Zarewitsch" of "Das Land des Lächnels" of "Der Graf von Luxemburg" maar heel toepasselijk naar "Die lustige Witwe". Ik zal met de hond in mijn armen een walsje doen, misschien doet hem dat ook plezier!
Moesten het geen lange dagen zijn, dan zouden we deze lentemaand 'herfst' noemen. De koude zorgde ervoor dat de japanse kerselaars pas deze week tot bloei kwamen, maar door de regen zullen de bloesems geen lang leven beschoren zijn. Als ze te vroeg verwelken hebben de vliegende vriendjes in de zomer geen met vruchtvlees omhulde pitten. Ik kan het nauwelijks kersen noemen, het zijn werkelijk lilliputters onder de niet voor menselijke consumptie geschikte kersjes. De vogeltjes kunnen er dan maar hun buikje van vol eten. Iedereen is min of meer content vandaag. Ik, omdat ik goed en lang geslapen heb, de planten omwille van de vele malse regen. De hond tevreden? Ik denk het niet. Omwille van de modder ga ik geen 'balspel' doen met hem. Hij zit wel al buiten op zijn geliefkoosd plekje te wachten op mij. Ik laat me niet verleiden door zijn smekende blik. Voor de rest ziet het er een dag zonder nieuwswaarde uit. Toevallig stuit ik op het feit dat op 29 april 1913 het rubber gepatenteerd wordt. Het gaat over het synthetische rubber waarvan men de samenstelling en fabricatie wilde beveiligen want het natuurlijke rubber is voor iedereen beschikbaar. En dat bedoel ik letterlijk. Niet alleen in Azië, Zuid-Amerika, Afrika, maar zelfs in mijn tuin vind ik rubber. De rubber is een polymeer dat voorkomt als emulsie in het sap van een aantal plantensoorten, zoals de rubberboom. Dat sap is bekend als 'latex'. Wat lees ik naast al die technische beschrijvingen? Dat dit soort sap ook te vinden is in de 'paardenbloem' oftewel pissebloem, beddezeekers, beddepissers genaamd en volop groeit en bloeit in mijnen tuin! Ik kan mijn eigen auto- en fietsbanden maken, mijn eigen laarzen fabriceren als ik over een goede leest beschik, een rubberbootje maken om het Kanaal over te steken, mijn emmers voor allerlei doeleinden maken als ik een goede mal heb of mijn latex handschoenen maken dat zeer handig zou zijn in coronatijden. Bij het verder lezen zag ik evenwel dat Rusland in de jaren stillekes effectief de paardenbloemen wilden gebruiken voor een rubberoogst maar ze hadden heel Rusland als weiland nodig om een paar bottinen uit de sapopbrengst van die gele bloem te krijgen. Het plan is afgevoerd wegens onrealistisch en dat zal bij mij ook gebeuren. Niet getreurd andere en betere zoekertjes. Die vond ik tot mijn verbazing ook. We staan nooit stil bij dagdagelijkse gebruiksvoorwerpen die het leven vergemakkelijken. Neem nu de 'ritsluiting', een handigheidje dat twee lappen stof tijdelijk aan elkaar vastmaakt. Vandaag is het de Internationale Dag van de Ritssluiting. Een patent dat voor de 1e keer werd aangevraagd door Elias Howe (1819-1867) in 1851, maar omwille van het succes van zijn naaimachines deed hij er verder niks mee. Tot Gideon Sundback (1880-1954) in op 29 april 1913 een octooi nam op zijn verbeterde versie van de rits van Howe, nl de deelbare rits. Iedere dag gebruiken we nu wel dat practische hebbeding in onze kleding, waar we nooit bij stilstaan wie dat uitgevonden heeft.
Moe van te slapen en toch opgestaan. Dat gebeurt ook wel eens. Een krant die niet op de afspraak is, dat gebeurt ook wel eens. Een dag die start met veel zon en frisse temperaturen, dat gebeurt ook wel eens. Zoals gezegd en geschreven, een dag zoals vele andere. Tot hiertoe toch.Terwijl de koffie pruttelt om me van het hoognodige vocht te voorzien luister ik maar naar de radio. Het nieuws brengt niet veel nieuws, dàt gebeurt méér dan eens: corona, subsidies, onderwijs allemaal onderwerpen gebracht door de omroepster van dienst, de verzorgster van het ochtendprogramma, die graag in verschillende toonhoogtes spreekt, zichzelf graag hoort spreken. Kortom, het betweterige type. Ik blijf maar luisteren, ondanks al die kleine ergernissen, tot ik Sabine of Frank, het weer voor vandaag hoor voorspellen en dan is het weer radio uit en welkom stilte. Tot daar de algemeenheden voor het begin van de dag. Want vandaag is het een belangrijke Internationale Dag van... met name die van de "Geleidehond". Voor blinden, slechtzienden en andere handicaps, is dat een onmisbaar wezen om hen overal doorheen te loodsen, binnen of buiten. Met recht en reden mag deze levende hulp voor mensen ook een speciale dag vol met aandacht hebben en een extra snoepje krijgen. Sinds 1989 staat die dag op het agenda, maar muurschilderingen van het Oude Rome tonen dat ook in de oudheid gebruik werd gemaakt van deze vriend van de mensen, de assistentiehonden. Met deze speciale internationale dag denk ik nog eens terug aan straffe madam, Mieke Vervoort en haar labrador die haar nog zoveel mogelijkheden bood en ook de broodnodige levensvreugde. De para-olympiër Wielemie en haar Zenn, waren een uniek koppel door velen bewonderd. Maar zoals in de titel belooft, april en de dieren. Spreuken, zegswijzen en gezegdes genoeg, allemaal steunend op de observaties van jaren, begonnen bij onze voorouders, de Oude Belgen. Ik lever er geen commentaar bij, ze spreken duidelijke taal vanzelf. Vooraf, één zwaluw maakt dus de lente niet en ik heb er nog geen zien vliegen. Nu de rest van de bevindingen van de voorvaderen. Fluit de merel de ganse dag, dan komt snel een regendag. Als de koekoek roept, hij naar mooi weer zoekt. Als de hoenders kakelen lang en goed, zal het regenen in overvloed. . Kraaien de hanen midden op de dag, men zeker regen verwachten mag. Als de vogels zwijgen in de twijgen, veel wind zullen we krijgen. Broedt de spreeuw vroeg in april, een schone meimaand is op til. De kat op een stoel, reken op een natte boel. Als laatste over de dierbare hond: als veel gras de honden eten, komt er regen moet je weten! En eigenlijk snakken de bloemen en planten wel naar hemelwater, maar liefst nadat mijn schouw geschilderd en droog is.
Ik heb geen inspiratie om een deftige titel voor mijn blog te vinden. Ik ben nochtans niet aan mijn proefstuk toe want tekst nr 476 is in de maak. Tenminste in mijn gedachten, want de inhoud van mijn tekst moet nog opborrelen in mijn brein. Ik begin dus maar met wat gezever, gezaag en gezeur en dat kan soms ook een prettig gevoel geven. Eens zagen en zeuren, niemand is er voor beschikbaar in mijn piepklein huishoudentje, 1 vrouw en een hondenkop. De hond zeurt over wat anders dan ik natuurlijk, momenteel is hij boos op de duiven die voor zijn neus komen fladderen en waar hij niet bij kan. Hij heeft ook al gezaagd over de vele wandelaars die iedere morgen hun hond uitlaten en in 'zijn' straat passeren. Voorbijgaan tot daar aan toe, maar zijn gevoelige neus weet wat ze komen doen: wat groen zoeken om wat vocht en vaste stof te droppen. Ik moet wel zeggen dat hij, het enige levende wezen is, dat zo vol adoratie naar mij kan liggen kijken. Hij is mijn gezelschap in huis, op mijn wandelingen maar geeft me er bovenop een goed gevoel van onmisbaarheid en de beste baas, in de wereld te zijn. Ik zal hem maar geloven. Ondertussen zijn de dakwerkers begonnen de laatste loodjes aan het dak aan te brengen en alles af te werken. De rechte lijn richting stellingloos huis is ingezet. De hond zal spijt hebben als alle buizen weg zijn want voor hem was dat een ideaal hindernissenparcours, springen en kruipen kon hij zo oefenen. Voor mij was dat blauwe plekken en kneuzingen oplopen en geen plaats om deftig van de zon te genieten. Geduld is een mooie deugd en die heb ik echt moeten beoefenen. Nu moet ik binnen blijven en dan zoek ik maar wat op. Er was één naam die me richting 18jaar bracht, Anouk Aimée (°1932), jarig vandaag. Samen met de andere acteur Jean-Louis Trintignant (°1930) hebben ze me de meest passionele film van die tijd gegeven, "Un homme et une femme" in 1966. Voor het eerst alleen van huis, weliswaar om samen met een vriendin een cursus Frans te volgen, konden we in Nice naar die romantische prent gaan kijken. Nu is dat een oersaaie en oerbrave film, maar toen vertoonde die passionele nachten waar ik als 'bleuke' voor het eerst een glimp van kon opvangen en dat in de meest romantische taal van allemaal. De soundtrack was ook mooie muziek en heeft nog lang in de hitparade gestaan. Vandaag is het ook de vrjaardag van de Nederlandse vorst. Ik zal wel eens kijken wat voor show dat glamourkoppel en kroost weer in petto hebben. Vooral de kledij van het schoon vrouwvolk dat de koning vergezelt interessert me.
Geloof het of niet, week nummer 17 is al van start gegaan. Ik vind dat nu echt geen mooi nummer maar, en met twee woorden spreken, misschien kan het wel een mooie week worden. De zon schijnt weer overvloedig en vanachter het venster is het warm weer. Buiten is het nog redelijk fris te noemen, ik kan moeilijk schrijven dat 8°C warm is. Toch ga ik straks, lekker beschut tegen de wind, buiten lezen. Ik heb nog heel wat boeken die ik moet bekijken en lezen. Ideaal weer is het daarvoor, want in de tuin werken is een beetje te fris voor mijn temperatuur gevoelige handen. Ik hoorde op het nieuws dat Anthony Hopkins de Oscar kreeg voor beste mannelijke acteur, in the film "The Father". Een verfilming van een theaterstuk van Florian Zeller, die ook "The Mother" en "The Son" schreef. Sir Anthony Hopkins kreeg ook al een Oscar voor de vertolking van Hannibal Lector in "Silence of the Lambs". Een steengoed acteur.
Dag van het Intellectuele Erfgoed. Alles verdient een dag van aandacht. Zeker de nieuw bedachte concepten moeten goed beschermd worden, vooral door het bestaan van het internet. Alle creatieve producties vallen onder 'erfgoed'. Vandaar dat er eens aandacht besteed wordt aan Jimmy Wales (°1966). Jimmy, wie? Wel, al wist ik het tot vandaag ook niet, een internetondernemer, een software ontwikkelaar, én mede-oprichter van Wikipedia. Zijn drang om kennis te delen, het gratis maken, juiste informatie geven, even goed als de Encyclopedia Brittanica of de Larousse, was zijn grote drijfveer en passie om zijn concept op te starten. Alle wetenswaardigheden die er al waren in een on-line encyclopedie zetten. Met een groep vrijwilligers, wereldwijd, is er een dagdagelijkse opvolging van gebeurtenissen, personen, feiten. Alles wordt nagegaan en gecontroleerd om te proberen het fake-news uit zijn Wikipedia te houden. Een hele prestatie. Iedere dag maak ik gebruik van Wikipedia en samen met mij, miljoenen mensen. Geen gesleur meer met boeken die een hoop geld kosten en uren tijd vragen om iets uit te zoeken. Nee, een tik op mijn pc of toetsenbord en ik krijg een uitleg van naaldje tot draadje en nog veel info bovenop. Ik ben die mens enorm dankbaar en kan hem bijna een mecenas noemen, die zonder advertenties en reklame die site mogelijk maakte. Een welgemeende mercie is hier op zijn plaats, maar mijn dank zal hem wel niet aan zijn oren komen.
De schaftijd is er. Ik ga mijn bokes (1 met kaas, 1 met salami) en een kiwi opeten (die is voor alles goed) en mijn onmisbare yoghurt uitlepelen. Daarna een lekkere koffie slurpen al of niet met een biscuitje erbij, daar moet ik nog over nadenken.
After a glorious night, heb ik een gladgestreken gezicht. Een rimpelloos, fris snoetje kijkt me aan in de spiegel...tot ik goed wakker ben. Spijtig dat het dan terug zakt naar de 'smok' situatie waar vroeger mijn zondagse kleren mee waren mooi gemaakt. Smokken, is allemaal fijne plooitjes maken in een bovenstuk van bloes of kleedje en met een speciale siersteek vastzetten. Nog af en toe eens te zien bij meisjeskleedjes of soms ook bij jongenskledij. Maar dan moet je richting 'old England', meer bepaald bij de 'stiff upper lip'klasse gaan kijken. Enfin, mijn gezicht verraad weer de jaren van verstand en wijsheid. Want wat zegt Kadé Bruin (1915-1985) aforist: "Bejaarden zijn spontaan, want het valt niet mee, om met al die rimpels een uitgestreken gezicht te zetten". Maar op Radio 1, vonden ze dat ik om 7u30 nog niet goed wakker was en lieten ze good old Tina, samen met Ike Turner (1931-2007), door de boxen klinken met "Proud Mary". Een fantastische vrouw die Tina, met een fantastische rauwe stem die heel haar levensgeschiedenis in zich draagt. Zo iets noemt men een 'doorleefde' stem. Anna Mae Bullock, bijna 82 jaar, woont rustig en tevree in La Suisse.
Vandaag is het Vlaamse woord in the picture, 'uitwijken, uitwijkeling' met andere woorden 'immigreren, immigrant'. Aan de kust worden die mensen, zoals ik dus, 'aangespoelden' genoemd. Niet vanuit de zee maar vanuit het binnenland komen die hier 'aangewaaid', wat eigenlijk een beter woord is gezien hier toch veelal een serieuze bries heerst. Een echte aangespoelde was "Robinson Crusoe". Een fictief personage gecreërd door Daniël Defoe (1660-1731). Precies vandaag publiceerde de schrijver-spion zijn roman in 1719. De Belgische aangespoelden leven niet op een onbewoond eiland met 'Vrijdag' als metgezel. Integendeel, het is hier soms een drukte van jewelste. Ook vandaag, meer dan 200jaar geleden, in 1792, werd het Franse volkslied geboren. Door Claude Joseph de Lisle, inwoner van Straatsburg, werd de muziek gecomponeerd en de tekst geschreven. Het werd de 'Marseillaise' genoemd omdat de troepen en leger van de Revolutie het luidkeels zongen, tijdens hun mars van Marseille richting Parijs.
Door toeval en heel ver in mijn herinneringen, ben ik op de drie 'Kruisdagen' (maan-dins-woensdag) vóór O.L. Heer Hemelvaart terechtgekomen. Aansluitend gevierd met het feest van Marcus, evangelist, op 25 april. Dat zijn dagen met een processie en grote litanie. De priester ging dan met het kruis en de gelovigen, drie dagen op rij, langs de velden en akkers om Gods zegen te vragen voor de vruchten van de aarde. Samen met de Trindentijnse liturgie van de Kerk, in 1979 op een zijspoor gezet. Maar ik zag ook meteen de oorsprong van deze processie. De Romeinen vierden vandaag de Robigalia. De kwaadaardige geest 'Robigus' was verantwoordelijk voor de 'robigo' of graanroest en diende gepaaid te worden. Men stemde hem goed gemutst met processies, beden en offers van een schaap en een teef, om een gezonde oogst te hebben.
...en nee, wie een dt-fout maakt is niet per se dom, lui of nonchalant....sprak Ruud Hendrickx, VRT-taal.
Ik begin aan mijn ochtendlijke conversatie onder toeziend oog van de hond. Hij is al met de buurvrouw op wandel geweest en ligt een beetje uitgeteld in een stoel aan mijn zijde, kijkend of ik wel alles volgens 'zijn regels' doe. Hij probeert echt een dominant beestje te worden. Ik moet streng optreden vooraleer het baas boven baas zal zijn. Tegenwoordig zijn het geen plezante manieren meer om mijn volle aandacht op te eisen: blaffen als ik een telefoon opneem, putten in de tuin graven als ik meer aandacht geef aan een bezoeker die een klapke met me doet aan het poortje enz. Eens met mij alleen is het een engeltje en een schat van een beestje en geen bengeltje meer. Ik ben curieus hoe dat gaat aflopen eens er terug mensen in mijn huis mogen komen! Een gesprekspartner bij het ontbijt mis ik minder en minder. Alles went, behalve een vent, zegt men soms, en dat kan wel eens waar zijn. Het is ook zo dat ik mijn pensionaatsmanieren aan tafel stillekesaan aan het kwijtspelen ben en er geen toeschouwers wil bij hebben. Er komt geen reprimande of straf meer al ik niet conform de etiquette aan tafel zit. De laksheid neemt soms de bovenhand maar enkele basisregels blijven gehandhaafd: altijd aan tafel eten, mes-vork-lepel gebruiken, ook borden om het eten op te leggen, servet klaarleggen. Daar stopt het ongeveer. Hoe ik zit, hang, leun, doet er niet meer toe. Dat is afhankelijk van het moment geworden. Soms leg ik mijn voeten eens op tafel, wetende dat er nooit een opmerking zal komen. De reden die ik dan bedenk voor dergelijke houding: pijnlijke voeten of het is gemakkelijk om de krant op mijn omhoog gelegen benen te leggen en zo te lezen! Dat zijn poses die niet kunnen met een tafelgenoot.
Ik aanroep alle heiligen van de dag. Het zijn er veel, zelfs de heilige Corona en 24 martelaren zijn erbij, om mijn kleine broertje, een gelukkige verjaardag en een lang leven te geven. Ik heb hem natuurlijk al een gelukkige 'soixant neuf' gewenst, met alles d'erop en d'eraan. Zelfs in tijden van beperkingen kan deze kersverse bompa met bomalief nog eens goed uit den bol gaan. Eigenlijk wilde ik dat klein ventje iets supers, geweldigs, unieks, cadeau doen, maar ik paste niet in de envelop! Dat komt er dus als alle deuren weer open mogen staan voor de bezoekers. Tot dan, manneke, veel plezier en pret, met je hopelijk nog geen 'stramme spieren en pezen'. Luister ondertussen maar naar The Boss zijn ultieme verjaardagssong: "Surprise, surprise, surprise, today it's your birthday.....En daarna verder werken en leven voor je droom, ook door Bruce Springsteen zo mooi bezongen in "Working on a dream".
Weerom heel interessante 'dag van... 'en ik begin, in mijn ogen, met de minst belangrijke die mijn aandacht vraagt: dag van het Duitse Bier. In 1516 vaardigde Hertog Willem IV van Beieren, een 'Reinheitsgebot' uit, een warenwet, over de samenstelling van bier, Het moest gemout gerst, hop en water bevatten. Een protectionistische maatregel tegenover de invoer van bier uit de omliggende gebieden, maar ook en vooral, om de tarwe en rogge voor de dagelijkse voeding te beschermen. Sinds 1926, mits kleine aanpassingen o.a. toevoeging van gist, is deze bierwet in heel Duitsland van kracht. Een tweede, is de 'dag van de Engelse Taal'. Ingesteld door de VN, meer bepaald om Engels als 'lingua franca' te promoten. Zo hebben de mensen met een verschillende moedertaal een gemeenschappelijke taal voor communicatie, handel te drijven, de reiswereld en de internationale betrekkingen. Engels is een wereldtaal en effectief geproken door meer dan 20% van de wereldbevolking. Esperanto is in dat opzicht nooit uit de startblokken gekomen. Het Frans is op zijn retour en spijtig maar waar, het Latijn en Grieks behoren nu echt wel tot het verleden. De derde 'dag van...'is de belangrijkste: Internationale Dag van het Boek en de Auteursrechten, ingesteld door de Unesco. Speciaal op 23 april, omdat 3 grote schrijvers overleden zijn op deze dag in 1616: de Spaanse schrijver Miguel de Cervantes (1547-1616), de Engelsman William Shakespeare (1564-1616) en de Spaanse-Inca schrijver en historicus Garcilaso de la Vega (1539-1616). Een romantische dichter die een paar eeuwen later leefde, stierf ook op deze dag William Wordsworth (1770-1850) en what's in a name 'waardevolle woorden'. Geeft meteen aangegeven waar hij bekend voor werd: woorden. Op deze Engelse dag een paar zinnen van deze William: "It is a beauteous evening, calm and free, the holy time is quiet as a nun....Een Engelstalige schrijfster werd op deze dag geboren, Ngaio Marsh (1895-1982) een Nieuw-Zeelandse. Veel van haar detectieveverhalen werden in het Nederlands vertaald en haar boeken met hoofdinspecteur Alleyn zijn tot tv-serie verwerkt. Een quote van Ngaio Marsh is hier op zijn plaats: Je moet kunnen schrijven. Je moet een gevoel hebben van vorm, van patroon, van ontwerp. Je moet respect hebben voor, én een beheersing van woorden hebben.
In mijn blog komen er veel zinnetjes van moderne muziek voor. Misschien kunnen jullie dan denken dat ik niet van de klassieke muziek hou, integendeel zelfs. Maar bij een song, een liedje, zijn er zinnen en woorden die soms heel erg toepasselijk in mijn tekst zijn, om een sfeer, een onderwerp, een gevoel, een emotie, een omstandigheid weer te geven. Ik kan Peter Benoit vernoemen of Gaston Feremans of Armand Preud'homme, die allemaal fantastische muzikale werken en liederen componeerden en schreven. Maar als ik over Antwerpen iets wil zeggen denk ik aan The Strangers of La Esterella. De symphoniën, de serenades, balletcomposities, zijn melodieus in klank, zoals de Bolero van Ravel prachtige muziek is en toch denk ik dan maar alleen aan het schaatsduo Torvil and Dean, met een fantastische choreografie. De opera's zullen allicht wondermooie gezongen zinnen hebben maar ik ken geen enkele van buiten. Over een piano, viool, harp, cello, als instrument kan ik niets schrijven daar zijn gespecialiseerde bladen voor. Evenmin kan ik deskundige commentaar geven over een oeuvre of een titel van een werk gebruiken. Ik kan niet schrijven over de muziek van Rachmaninov, Tsjaikovski, Van Beethoven , Bach, Vivaldi en zovelen meer en dan vermelden: bij de partituur van 'De Notenkraker', de 'Eroïca', de 'Pastorale', de 'Vier Jaargetijden', muziekblad vijf, notenbalk vier, geeft en heeft een fantastische romantische weemoedige emotie bij mij opgeroepen. Nee, de stem als instrument, met zijn vele en verschillende intonaties naargelang de zanger/es of groep kan de juiste stemming weergeven en vertolken. Zoals eens terugdenken aan de snelheid van het leven bij de song "These are the days of our lives" waar het leven vergeleken is met de 'snelheid van een achtbaan of 'a rollercoaster of time'. Dat zingt Queen zo mooi. Binnenkort wel over klassieke muziek en zeker over piano, de fantastische werken en de uitvoering daarvan. De Koningin Elsabethwedstrijd voor piano begint op 3 mei. Iedere dag kijk en luisterplezier 's avonds en commentaar de dag erna. Ik heb heel veel 'fantastisch' gevonden en genoteerd!
Toon Hermans (1916-2000) zei: Ik moet steeds denken aan die grote denkers denken, die steeds grote dingen denken!. Dan zal hij zeker ook aan Immanuël Kant (1724-1804) gedacht hebben, eerste idealist in Duitsland en auteur van "Kritik der reinen Vernuft". Een mooi citaat van hem: "schoon is wat zonder belang behaagt". Vandaag is dat voor mij 'mijn tuinkabouters'.
