Ik sta graag naar mijn tuin te kijken à la manière d'une paysanne regardant un paysage magnifique. Vrije vertaling, ik sta als een hartelijke en vriendelijke boerin te kijken naar mijn patattenveld weliswaar een hobbelig, woest en blijkbaar verwaarloosd terrein zonder patatten. Het is te zeggen, ik overschouw mijn tuin dat een liefelijk grasperk moest zijn en nu een oefenveld voor de hond geworden is. Met mijn handen op de rug, bekijk ik hoe ik al die putten moet wegkrijgen. Vroeger zou ik gezegd hebben: ik doe zoals God die zijn schepping bekeek en zag dat het goed was. Nu is het telkens met een zucht dat ik mijn akker bekijk. Mijn troostende woorden zijn telkens: hij kan er maar plezier in hebben en de pelouse dient tot nader order voor iets anders dan te flaneren en te zonnen. Hij heeft mijn gewestplan een andere invulling gegeven: geen landbouwzone, geen woongebied maar een recreatiedomein en een speelplaats voor één diertje en één volwassene die met hem wil spelen. Een ding moet ik doggy wel nageven, hij heeft eerbied voor het klaproosje in de tuin. Hij loopt en springt er omheen waarschijnlijk onbewust, want 'rood' betekent gevaar!.
Vandaag is het mijn feestdag en ook van mijn kinderen. Sinds 1976 krijgen de linkshandigen op 13 augustus eens de aandacht die ze verdienen. We moeten leven in een wereld vol rechtshandigen en alle apparatuur is enkel op hun handelen afgesteld. Soms vind ik eens een schaar voor linkshandigen maar meer is er niet op de markt gebracht als hulpmiddel. Het is veel sakkeren en vloeken. En van dat laatste moet ik zeggen, heb ik veel bijgeleerd. Jong en oud heeft tijdens het laatste bezoek zich eens gebogen over 'vloeken'. Dat is goed om frustraties weg te werken of stommiteiten in de spellekes te minimaliseren. Het is natuurlijk iets helemaal anders dan 'schelden'. Dat zijn woorden die iemand kunnen kwetsen. Maar over vloeken valt er heel wat te zeggen. Dat blijkt al uit het feit dan er een "Groot Nederlands Vloekboek" is en ook "Godverdomme, bond voor het vloeken". Daar is ook, "Bond voor het Vloeken, een vloek of zegen", auteurs Marten van der Meulen ( NL) en Fieke Van der Gucht (B). Zij vinden dat 'vloeken lekker gezond en een stimulans voor creatief taalgebruik is, dat aan iedereen eens de vrijheid geeft om geen blad voor de mond te nemen en bovendien is het een hilarisch boek om wat andere woorden te leren om te vloeken. Een vloek is dikwijls ontleend uit het godsdienstige domein waarbij een klankverandering dikwijls alles verzacht vb godverdomme → potverdomme. Vandaar dat er ook een "Bond tegen Vloeken, vóór respect en eerbied" is ontstaan. Fieke Van der Gucht is ook auteur van "De Kommaneuker"; iemand die zich overmatig druk maakt over pietluttigheden, een vitter, een muggenzifter, een pezewever, een scherpslijper kortweg een criticaster. Nog even kort over 'vloeken'. Ook de Unesco buigt zich over dat onderwerp. Het zoveel gebruikte "krijg de tering" bij onze Noorderburen is, werelderfgoed geworden!.
Nog een opsteker: het weder op Sint Cassiaan, houdt meerdere dagen aan.
De kinderen en kids zijn weg en er is de stilte gekomen die ik gewoon ben. Geen radio, geen tv, geen gebabbel, geen conversaties. Alleen de franke meeuwen en duiven zijn te horen met hun, soms, oorverdovend lawaai. Zolang er in de omgevende straten vuilniszakken te bespeuren zijn geven ze van jetje en zwijgen geen seconde. Blijkbaar worden die nooit moe om voor heibel te zorgen en de mensen te ambeteren. Vroeger waren het de mussen en de merels waar de mensen voor beducht waren, nu domineren andere vogels het straatbeeld. Ik raadpleeg iedere dag nogal veel sites. Ik ben dan ook al vroeg wakker en maak dankbaar gebruik van al de info die het internet me gratis bezorgd vooraleer de krant er is. Een mooie heilige, die onze premier zou moeten vieren, want zo komt men er niet veel tegen: Alexander de Kolenbrander (± 270 nC). Ook wel Carbonarius genoemd en niet te verwarren met de saus 'carbonara' die povere en goedkope elementen bevat (eieren, pancetta, guanciale, pecorino) en meestal rijkelijk over spaghetti (wat zelf ook al een goedkope pasta is) gegoten wordt. Deze Alexander werd bisschop van Comana op een heel byzondere wijze. Vroeger moest men geen geestelijke zijn om bisschop te worden. Ieder die door de gemeente verkozen werd als beste van de gegadigden, kon die titel krijgen. Toen er geen enkele valabele kandidaat was, stelde men al lachend de kolenmarchant van de gemeente voor. Eerst moest die toch op bekwaamheid ondervraagd worden. De burgers vielen van de ene verbazing in de andere. Bleek dat hij een Grieks filosoof was, die de wereldse wijsheid had vaarwel gezegd toen hij met het evangelie kennismaakte. Hij had toen besloten anoniem en in het verborgene God te dienen met een eenvoudig beroep uit te oefenen ten dienste van de gemeenschap. Men verkoos hem tot bisschop, nadat de voltallige vergadering hem ondervraagd had en de intelligentie, geleerdheid, ratio, competentie van zijn antwoorden iedereen met verstomming sloeg. Hij wist eenieder te overtuigen dat hij de nieuwe kerkvoogd moest zijn. Men wastte de man en trok hem mooie kleren aan en werd zo episcopus van een gemeente in Cappadocië, Turkije. Voilà. Ik kwam ook te weten dat Nederlands, Vlaams een echt levende taal is. Voortdurend spijkert men aan de woorden, vervoegingen, zinsconstructies. Ik controleer dan ook iedere dag Van Dale en Het Vlaamse Woordenboek. Moest dat niet het geval zijn, zou ik, zoals de volgende zin, zeggen en schrijven, hoeveel ik van mijn taal hou: Nederlands is mijn goedste vak, dat had ge niet gedenkt hé? Ik hep alles opgezoekt en in mijn schrift geschrijft!. Tot morgen
Waarom groeien er op de maan geen bomen ?...... Wel, er is geen aarde!. Vaststelling van de dag. Maar vanaf vandaag zullen de perseïden te zien zijn. Weliswaar 's nachts, maar het is goed weer en een zomers schouwspel aan de hemel waarnemen, is niet te versmaden. Als het vandaag niet lukt, op vrijdag de 13e om 2u is de meteorenzwerm maximaal te zien. De vallende sterren zijn dan zeer helder. Dat is goed om bij elke waargenomen vallende ster, een wens te doen. Ik hoop voor iedereen en ook voor mezelf dat er veel wensen zullen uitkomen nadien. Dus iedereen vannacht naar buiten, want het zal een heldere sterrenhemel zijn.
Gisteren was niet mijn beste exposé. Maar eens geschreven kan ik er niks meer aan veranderen en eigenlijk wil ik dat ook niet. Het is telkens geschreven met de geestesgesteldheid van de dag. Gisteren was dat licht chaotisch en dat blijkt dan ook uit de verkeerde woordkeuze en de slecht geconstrueerde zinnen. Een nieuwe dag en hopelijk ben ik na mijn blog tevreden met wat ik getypt heb. Het bezoek is terug richting binnenland vertrokken en nu is het weer wachten op de volgende gasten. Zo gaat dat nu eenmaal als men wat verder uit elkaar woont, men komt telkens voor een paar dagen. De contacten zijn dan intenser zowel met de kinderen als met de kids. De gesprekken zijn beter en men neemt er zijn tijd voor. Er zijn dan ook weer de verschillende gezamelijke maaltijden . Ik hou van de babbels tijdens het ontbijt, lunch, bij het bereiden en koken van de maaltijden en dan samen de afwas doen. Het is weer een paar dagjes samenwonen en genieten van het samenzijn en van elkaar. En nu is de rust weer gekeerd en kan de opruim, de was en de plas beginnen terwijl de hond 'strijk' ligt van de extra spelletjes die hij gedaan heeft.
Toch is het een week dat ik een paar Franse termen geleerd heb. Eerder heb ik al geschreven over 'nom de guerre' en 'nom de plume' vandaag leerde ik per toeval weer twee nieuwe woorden. 'Titre de courtoisie'. Een hoffelijkheidstitel, die een niet adellijke vrouw kan voeren indien ze met een adellijke man huwt. Bijvoorbeeld Claire Coombs, is prinses Claire omwille van de adellijke titel van haar man. Wat heb ik nog geleerd vandaag? Windturbines, windmolens op zee, zijn 'éolienne en mer'. Offshore kunnen ze 'posé' ou 'flottand' zijn. Ik heb dan natuurlijk eens verder gekeken want die windturbines zijn soms heel goed te zien en bevinden zich nochtans op een 30-50 km buiten onze kust. Er zijn dagexcursies om een van de 3 windmolenparken op zee, met een totaal van 182 molens, te bezoeken. Niet voor mensen die gemakkelijk zeeziek worden. Spijtig dus, zo'n uitstap is niet voor mij weggelegd.
Aspirine, acitylsalisylzuur, een product dat bij iedereen gekend is en waarschijnlijk hebben velen het al met een glas water naar binnen gewerkt. Voor een pijntje, om de koorts te lijf te gaan, als ontstekingremmer. Naar binnen gewerkt omdat het goed is tegen bloedklonters, om een hartinfarct te voorkomen en misschien nog honderden andere reden. Ik wil hiermee zeggen, het is een geneesmiddel dat iedereen kent en in ieders huisapotheek te vinden is. Niemand staat er nog stil bij dat dit pilletje ooit is uitgevonden en op de markt gebracht. Al eeuwen zijn er pijnstillers nodig voor de mensen en zochten ook onze voorouders naar middeltjes om de pijn te bestrijden. In de 4e eeuw v C, beschreef Hippocrates al dat de wilgenbast, salix, goed was om niks meer te voelen. De Middeleeuwers ontdekten dat de moerasspirea of de spirea ulceria, ook een verdovend effect kon hebben. Maar alle middeltjes vertoonden gebreken en brachten andere lasten mee vnl onverteerbaarheid. Ik maak geen reklame als ik zeg dat er in het Duitse bedrijf, Bayer, een doorbraak kwam door de acetylisering van salicylzuur. Ontdekt door een werknemer, een assistent-apotheker, Felix Hoffmann (1868-1946). Hij was naarstig op zoek naar een pijnstiller voor zijn reumatische vader. Men schrijft 1897 als datum voor de ontdekking van het pilletje. In 1999 stootte Walter Sneader op een brief van Arthur Eichengrün (1867-1949) die de ontdekking claimde. Hij was werknemer tot 1908 van het bedrijf vooraleer zijn eigen bedrijf op te richten. Hij was de chemicus en apotheker, die voor Bayer het patent van acitylsalicylzuur leverde. Tijdens de Nazi-periode moest deze Jood doodgezwegen worden en onder druk van het regime veranderde, de fabrikant van het pilletje, de naam van de ontdekker. Tevens werd er een fabeltje van de reumatische vader als reden van de zoektocht van Felix Hoffmann, aan toegevoegd. Met de bewijzen voor ogen weigert, nu nog, Bayer een rechtzetting te doen en de naam officieel te veranderen.
Nationale-Lui dag, dat kent men enkel in Nederland. 'Lui zijn' is hier onbestaande, ik ben een hardwerkende Vlaming. Daarvoor ben ik toch gekend. En feest zou ik ook moeten vieren omwille van de Internationale Dag van de Leeuw. Dat beest ligt me toch heel nauw aan het hart, zeker als symbool. Maar als ik al die filmpjes over dieren bekijkt zie ik toch altijd een leeuw op zijn lauweren rusten. Moe van wat? Een 'leeuw' om op andere wilde dieren te jagen en de 'leeuwin' om welpen te werpen? Als ik, zoals internationaal het geval is, de dag van de leeuw vier, dan doe ik dat maar zoals in Nederland en vier ik ook de 'luidag'. Mijn gasten zullen dat waarschijnlijk niet zo prettig vinden. Ik los dat op door veel zelf gekochte klaargemaake hapjes op de tafel zetten zoals daar zijn: bitterballen, brokjes kaas, gezoute chips en als dessert wat koekjes en melocakes. Njam, njam,njam, hopelijk treurt niemand op deze lui-dag van de gastvrouw.
En Wally blijft maar naar het Noorden zwemmen. Zijn rust en slaap onderweg neemt hij op het dek van kleine verlaten schuitjes waar hij met zijn log gewicht nog gemakkelijk kan opkruipen. Alleen is maar alleen, zegt onze puber-walrus en gaat terug zijn kudde opzoeken. Een expeditie naar het Zuiden is niet je dàt gebleken. Misschien hoopte hij op een blind date in het zonnige warme water van Spanje. Rechtsomkeer maken en zijn gading zoeken binnen zijn eigen troepen in de frissere zeeën, zal nog het meest lucratieve zijn. Niet alleen de tot 'Wally' gedoopte walrus keert huiswaarts, ook de kudde Aziatische olifanten zijn op hun stappen teruggekeerd. Tot grote opluchting van vele dorpsbewoners in het Zuid-Westen van het Chinese binnenland, die deze kolossen met argusogen gedurende een jaar volgden. Ik weet dat allemaal omdat de bellemannen tijdens het Belgisch kampioenschap in Veurne dat verkondigden. Het was weliswaar geen nieuws uit eigen streek dat ze riepen, maar de internationale weetjes rondbazuinen is ook een deel van de job. Niet alleen de beste 'roeper' werd verkozen, ook de 'escorte'. Dat is nu niet hetgeen iedereen denkt, maar gewoon de best geklede dame van de mededingende stadsomroepers. Geen idee wie het geworden is. Dat nieuws werd nog niet luidkeels geroepen. Waarschijnlijk morgen in de gazet te lezen. Er was nog een kampioenschap te volgen. Een sport die overgewaaid is vanuit het Nederlandse Hoge Noorden, namelijk vanuit Friesland. Het 'fierljeppen' kan hier nu ook gebeuren. Alleen moeten nog alle slootjes gevonden worden waar men met een stok kan overspringen. Voorlopig alleen te beoefenen in het Land Van Waas, daar liggen voldoende beekjes om te kunnen overspringen. Daar was dan ook de wedstrijd georganiseerd.
TV: ik heb geen week- of maandblad waarin ik de programma's voor de kijkbuis al dagen op voorhand kan lezen. Ik ben afhankelijk van de krant om te weten wat er zoal te zien is. Mijn selectie is heel eenvoudig. Ik ben allergisch aan reklame. Met als gevolg dat de keuze van zenders heel beperkt. Simpelweg gezegd, ik kijk veel naar de nationale zenders, zoals VRT en Canvas. Als er toch inkomsten uit rekame moet zijn, is het meestal in kleine blokjes tussen de programma's. Omdat ik het Franse enthousiasme niet altijd kan smaken en de Britse humor niet altijd kan pruimen en het Duits niet zo goed ken en het Spaans niet versta, zijn het vooral de nationale zenders van de Noorderburen, die ik eens bekijk buiten onze eigen omroep. Zo zag ik zondag in "Firma Erfgoed" het belang van de komst van de 60.000 Franse hugenoten. Niet alleen in Amsterdam, zoals ik deze week beschreef, maar in Den Haag. Vooral aandacht en betekenis van de emigrant architect, Daniël Marot (1661-1752). Ik leerde in een ander item, dat "jatten" niet alleen stelen, achterhouden of ontvreemden is, maar het 'aanwijsstokje', dat gebruikt wordt bij het lezen van de Thora. Dat om de bladzijden niet te bezoedelen!.
Nu ga ik koken voor mijn hoge gasten. Te weten kinderen en kids.
Ik ben geen Franskiljon die de Franse cultuur en taal doet primeren op mijn Vlaamse taal, Vlaamse cultuur en Vlaanderen. Maar af en toe moet ik toch kunnen bekennen dat een omschrijving iets mooiers kan klinken als men het zegt in de taal van Molière (1622-1673). Als ik iets in volledige anonimiteit wil doen, ondergedoken dus, met een alias wil leven, is 'nom de guerre' toch ernstiger te nemen. Ik onderteken mijn berichtjes met 'pijltje'. Dat is mijn 'nom de plume'. Dat klinkt toch veel serieuzer, ernstiger en chiquer als schrijfster dan een 'pseudoniem' of zelfs eleganter dan te zeggen wat het eigenlijk is: schrijversnaam. Ik ben niet ongevoelig voor enige vorm van snobisme, al moet ik daarvoor een andere taal gebruiken. Waarschijnlijk bij velen onbekend maar daarom wel het leren kennen waard omwille van de meer dan 140 citaten, quotes en gezegdes die ze noteerde. Comtesse Diane, nom de plume van Marie Joséphine de Suin, comtesse de Beausacq (1829-1899). Omdat er ook mag gelachen worden vertaal ik maar even haar naam: Gravin van de Schone Zak. Zeg nu eerlijk mensen, in het Frans klinkt dat adellijk en in het Vlaams, belachelijk. Volgend citaat is van haar hand: Muziek brengt geen verandering in de gesteldheid van onze ziel, ze doet ons voelen wat we denken. Deze adellijke écrivaine heeft verschillende literaire werken gepubliceerd en oogstte veel succes in de Parijse salons waar ze resideerde en beroemde gasten van haar tijd ontving. Een mooi gezegde van haar is ook te onthouden: het hart zegt tik-tak, niet tactiek.
Gisteren was ik tweemaal abuis in mijn blog. Ik vermelde de herdenking van den Ferre een dag te vroeg. Maar ik vergiste me ook, als wielerliefhebster, een week in de start van de Vuelta. Dat is pas volgende zaterdag. Bij deze zijn de vergissingen rechtgezet. Vandaag is het wel juist als ik aan Louis Neefs denk. Geboren in 1937 en veel te vroeg overleden in 1980. Hij liet ons een overvloed aan liederen na die ik koester, nog veel beluister en nog altijd geniet van zijn stem en woorden. Van zijn eerste plaatje in het Duits, "Ein kleines Kompliment" over zijn "Sixteen Tons" naar de natuur met "Laat ons een bloem" naar het gevoelige lied "Omdat ik van je hou" en mijn lievelingslied, al een paar jaren "Aan het strand van Oostende". Ik zou nu ook kunnen zingen "Als ik vijf minuten tijd had" maar ik ga dat niet doen om de hardwerkende mensen niet te schofferen. La comtesse zegde ook: "voor een werkzame en ontwikkelde geest is 'vrije' tijd niets anders dan de vrijheid om zijn bezigheid te kiezen". Keuze te over om de tijd te doen vliegen met mijn bezigheden: schrijven, lezen, luisteren, kijken, wandelen. Nog een laatste nadenkertje van Diane, omdat ik het mooi vind: de ouderdom ziet het verleden, zoals de jeugd de toekomst. Tot morgen, adieu, ajuus
Een tel van onachtzaamheid en mijn boterham, rijkelijk besmeerd met boter om samen met een chocolaatje te nuttigen, was riebedebie. Niet gaan vliegen maar gestolen door mijn hond en in zijn muil terecht gekomen. Lekker smullen was dat voor hem en voor mij wederom eens nondeju zeggen om mijn eigen slordig en weinig vooruitziend gedrag. Hij heeft zijn eigen hondeneten en ik mijn menseneten, dat zijn hier de gedragsregels. Hij ziet het kleinste moment van 'geen aandacht' van mijn kant. Dan is hij er als een bliksemschicht bij om mijn fout klaar en duidelijk af te straffen. Zo gaat dat eraan toe in een mens/hond menage.
Wel wel wel, dacht ik bij het horen van "Ring Ring , I've got to sing" van Ferre Grignard (1939-1982), ze hebben nog eens een gouwe ouwe protestsong boven gehaald op de radio. Eventjes gekeken of er soms aanleiding was om dat te doen. Meestal hangt het op de draaitafel leggen van een wat ouder lied, samen met een gebeurtenis of is het toepasselijk voor een persoon of gaat het om de zanger/es. Dan halen die liedjes nog eens de nationale zender om gedraaid te worden. En ja hoor. Ik moest niet lang zoeken. Ik ben nu natuurlijk een dag te vroeg met over hem te spreken want morgen, 08/08, zou zijn herdenking van overlijden zijn. De jaren zestig van de vorige eeuw, was de tijd van de protestsong en protestbeweging tegen Vietnamoorlog, Civil Rights Mouvement, The Black Panthers of the Black Lives Matters avant la lettre. Ferre etaleerde een hippie-achtige imago, een nozemstijl, slordig gekleed, sluik lang haar, leefde wild en nonchalant zoals zijn aanzien eistte. Zijn liedjes zijn een vervolg op de Dylanstijl. Men dichtte hem een bluesstijl toe omdat zijn stem klonk als blank-zwart. Ook de instrumenten die hij bespeelde en met zijn muzikanten gebruikte: gitaar, mondharmonica, skifflestijl met wasbord en al, hoorde thuis bij het protestlied. Ik heb zijn singles, op vinyl natuurlijk. Ik heb hem een paar keer, als prille tiener, gezien toen hij optrad in een zing-danscafé in mijn straat waar de oudere café-baas piano speelde en hem dan ook begeleidde.Twee straten verder woonde immers zijn liefje, later zijn vrouw en nog wat later zijn ex. Ik heb altijd van zijn liedjes gehouden, nu nog. Ik koester de plaatjes van "Ring Ring, I've got to sing", "Drunken Sailor", "My Cricified Jesus".
Wat de zomer mij al overvloedig gegeven heeft, buiten wind en regen, is sport. Ik zit bijna aan mijn verzadigingspunt van het zien van hyperfitte, slanke, lenige en sportieve mensen. Vandaag start ook nog eens de Vuelta, de Ronde van Spanje. Die wielerwedstrijden bekijken vind ik niet zo erg. Gewoonlijk is er veel sightseeing en info over de monumenten, steden en gebouwen die ze voorbijflitsen. Met de eentonige stemmen van ons tweetal, Waldorf en Statler (zie the Muppets met de bijna gepensioneerde zeurende oude mannetjes), staat me ook een zalige siësta te wachten met stil geroezemoes van beiden, op de achtergrond. Tot morgen
De eerste werkweek van augustus zit er weeral bijna op. Om jullie goedgemutst te stemmen volgende spreuk: begint augustus met regenvlagen, in de laatste dagen zal regen ons weer plagen!. Dat voorspelt tenminste een paar warme, zonnige en droge dagen. Augustus is de oogstmaand. De 8e maand in de gregoriaanse kalender. Deze maand telt 31 dagen en is genoemd naar, hoe kan het ook anders, een Romeinse keizer. Zichzelf en zijn naam aldus verzekerend van eeuwigheid en onsterfelijkheid: 'princeps' Gaius Julius Caesar Octavianus, kortweg Augustus genaamd. Een leuk weetje en je mag gerust zijn, ik heb het gecontroleerd op waarheid: In een schrikkeljaar begint augustus op dezelfde dag van de week als februari. In de andere jaren begint augustus steeds op een andere dag dan de elf andere maanden!. Tot daar het weetje van de week. Een ander juiste observatie: grootouders kunnen vaak goed met kleinkinderen opschieten, omdat ze een gemeenschappelijke vijand hebben. Dat moeten jullie ook maar eens nakijken en uitmaken op de juistheid ervan. Soms komt men rake en juiste observaties tegen. Ander nieuws op deze vrijdag. In tegenstelling tot vorig jaar, zat ik nu bij de kapper in de etalage, toendertijd in een brasserie. Iedereen van enige naam en faam in mijn zeedorp heeft me zien zitten, met ongekamde en wilde haren. Ik heb van de nood een deugd gemaakt en de voorbijgangers vorstelijk gegroet. Eventjes stijlvol zwaaien met het polleke om goedendag te zeggen. Dat hebben we dan ook weer meegemaakt. Maar de mis-en-plisbeurt heeft niet veel uitgehaald. Windkracht 6 bracht de krullen weer naar nowhere en ik had weer sluik rechtendoor haar, weliswaar goed gewassen met de juiste shampoo en gedroogd op de juiste temperatuur. Ik kan zeggen; niet de coiffeur heeft mijn haar 'gestyled' maar de natuur.
Ik heb eventjes stil gestaan bij de ontdekker van de penicilline: Alexander Fleming (1981-1955). Een andere Fleming (1908-1955) dan de auteur van de James Bondboeken, met voornamen Ian Lancaster. Men zegt dat slimme voorbereide mensen, beter in staat zijn om daadwerkelijke ontdekkingen te doen aan de hand van het toeval. Dat is hier wel het geval. Als oorlogsarts gebruikte hij de ontsmettingsmiddelen die voorhanden waren om de gewonden te verzorgen. Hij zag dat ze niet echt efficiënt waren en soms meer kwaad dan goed deden. Hij zocht naarstig naar een ander middel en bij toeval zag hij dat in zijn labo. Op een schaal voor bacteriekweek, kwam er door de aanwezigheid van een schimmel, een plaats op de plaat waar geen boosdoeners groeiden. Daar waar de schimmel een stof uitscheidde die hij penicilline noemde. De rest is geschiedenis en was enorm waardevol voor de mensheid. Hij kreeg dan ook de Nobelprijs Geneeskunde in 1945. Onze gezondheid ligt soms in een klein hoekje.
Heden ten dage kan men niet zo maar den aap uithangen. Niet alleen zou men er den aap mee kunnen beledigen, want dat is tegenwoordig rapper gebeurd dan gedacht. Ze zijn slim die beesten en voor men het weet zouden ze aanhangers vinden die hen willen verdedigen als men hen wil na-apen. Met petities zullen ze rondgaan, om iedereen achter zich te scharen om de eer van het beest, dat men wil kleineren door zijn onhandige houding en bewegingen na te doen, te helpen zijn naam en faam te redden. Van imiteren van apen mag geen sprake meer zijn. Men moet zeggen ' de clown' uithangen al kan dat beroep zich dan ook weer geaffronteerd voelen als men dat in een negatief daglicht wil stellen of uitlachen. Alles is zo moeilijk geworden en iedereen moet op zijn woorden letten of op de toppen van zijn tenen lopen om niemand voor het hoofd te stoten, en al zeker zorgen dat niemand, mens of dier in het belachelijke geportretteerd wordt. Het is een moeilijke maatschappij geworden. Enfin, dat allemaal zijdelings van eigenlijk iets helemaal anders waar ik het over wilde hebben. Ik ga de 'lichte' toer op. De reden is dat ik vandaag zo vele namen tegenkwam die allemaal aliassen zijn. Hun echte naam is bij bijna niemand gekend, wat intriest te noemen is, om niet met trots je naam te dragen die je bij de geboorte gegeven is. Om verschillende redenen kan dat natuurlijk zijn. Omdat je het zelf geen mooie naam vindt, omdat hij niet goed klinkt, omdat het voor een ander het niet commercieel genoeg is, om familie te beschermen, om een streek te noemen die in een negatief daglicht staat enz. Ik zou van velen kunnen zeggen 'wereldberoemd' maar door niemand gekend met de echte naam: Marilyn Monroe oftewel Norma Jeane Mortenson (1926-1962). Interessanter waren de namen uit de Lage Landen die ik tegenkwam en die voor mij een hele streek in de picture zette die ik alleen van het 'levenslied' met de typische Belcanto sound, vooral de vibrato, ken. Tante Leen, Johnny Jordaan, Zangeres Zonder Naam. Tante Leen/ Helena-Kok Polder (1912-1992), Johnny/Johannes Hendricus Musscher (11924-1989) en Mary Servaes/ had geen alias gevonden (1919-1998). Koning en koninginnen van de Jordaan. Dus niet de rivier in het Midden Oosten maar een wijk in Amsterdam, begrensd door de Prinsen-, Brouwers-, Lijnbaans- en Leidsegracht. Zelf bevatte de wijk nog 11 grachten, allemaal met bloemennamen maar grotendeels gedempt om er straten van te maken. In 2017 waren er nog 17 hofjes omgeven door panden of forten. Sommige namen klinken mooi: Sint Andrieshofje in 1614 aangelegd, Huiszittenweduwenhofje (1650), Hofje der Zeven Keurvorsten (1645). De naam Jordaan komt niet van de bovengenoemde rivier, maar waarschijnlijk een afgeleide van 'Jardin' toen de arme wijk bevolkt werd door emigranten zijnde de Franse Hugenoten. Zij waren op de vlucht naar een calvinistisch land, na de gewelddaden gepleegd op de protestanten in Frankrijk. Te beluisteren voorbeelden van levensliederen: "Diep in mijn hart" Tante Leen, "Bij ons in de Jordaan" Johnny Jordaan, "Ach vaderlief, toe drink niet meer" ZZN.
Potvolkoffie, de milde kindervloek van stripfiguur Jommeke. Ik wil een vloek plaatsen om mijn verbazing uit te drukken. Meestal zeg ik dan 'asjemenou', woord dat ik leen van 'Loeki de leeuw' van de 'sterreklame' op de Nederlandse tv. Maar eens een nieuwe vloek van verbazing plaatsen is ook meegenomen. Mijn blog van gisteren kan als een blauwdruk van vandaag gezien worden. Ik was aan de voorlaatste pagina van de gazet gekomen, de tv-bladzijde. Ik kijk 's morgens met wat ik mijn avond kan vullen. Zie ik dat op 'Canvas' en film geprogrammeerd staat die ik gisteren vernoemde: Una giornata particulare. Ik zeg nu, allen kijken of opnemen. Jullie mogen op het oordeel van het 'meisje in blauw' afgaan dat deze film het bekijken waard is. Met momenten heel beklijvend en twee topacteurs die er voor zorgen. Ook de radio gaf een herhaling. Ditmaal van de zintuigen, gisteren beschreven, maar nu in het Frans gezongen. Altijd goed om de talen eens bij te spijkeren. "Aïsha, Aïsha, écoute-moi, t'en vas pas, regarde-moi, réponds-moi....etc" gezongen door Khaled. Gevolgd door nog een mooi Frans lied dat vandaag wel niet van toepassing. Maar de zanger, zijn repertoire en zijn lied van deze morgen, zijn te goed om het niet te vernoemen: Si tu t'appelles Mélancholie" van Joe Dassin (1938-1980). Meteen zoek ik dan andere hitnummers van hem op om te beluisteren: L' été Indien, Les Champs-Elysées, Le Moustique,.
Aan Dom Pierre Pérignon (1639-1715), een benediktijner monnik, schrijft men de uitvinding toe om een belletjesdrank te bekomen. Toch was het een Engelsman, Christopher Merrett (1614/15-1695) die er een aantal jaren voordien al een vermelding van maakte, om suiker toe te voegen om een mousserende wijn te krijgen. Uiteindelijk was het de monnik die het beste resultaat vond. De dikbuikige en dikwandige fles, nodig voor de bewaring van de belletjes, moest er ook komen om geen ontploffingen bij de tweede gisting te krijgen. Men schrijft dan ook een uitroep toe aan de monnik: "Kom gauw, ik proef de sterren". Hij moest wel origineel blijven bij dergelijke uitvinding en kon dan ook de uitroep van Archimedes "Eureka, ik heb het gevonden", niet gebruiken. Iedereen die iets ontdekt, wil origineel uit de hoek komen met gevleugelde zinnen en woorden. Nochtans was de champagne niet direct een groot succes. Na de Franse Revolutie werd hij in Parijs geintroduceerd via de bars en de bordelen. En toen begon zijn opmars naar bekendheid. Een fles 'Dom Pérignon' is nu het paradepaardje van het wijnhuis Moët et Chandon en bijna onbetaalbaar voor de gewone sterveling. Ik heb vandaag, spijtig genoeg, geen reden om een flesje champieter te kraken. Maar de dag is nog jong en misschien komt er nog een verrassing aanwaaien dat ik een flesje wil openen. Ik zal maar een flesje cava op mijn boodschappenlijstje zetten.
Ik heb de radio uitgezet nadat ik het wondermooie lied van Nick Cave had gehoord: Into my arms, oh Lord. Ik had dan toch al een uitgebreid nieuws van 7u gehoord, veel olympische en andere randinfo en het korte nieuws om 7u30 met een hartverwarmend weerbericht van Frank: het gaat wat minder regenen en het blijft droog aan zee. Meer moet ik 's morgens op mijn nuchtere maag niet horen. Ik zet me, na mijn krant gelezen te hebben en raadseltjes te hebben opgelost, direct aan het schrijven om bezig te zijn met interessante onderwerpen en niet te denken en voelen dat ik honger heb. Men vraagt mij toch dikwijls waar mijn 500 woorden vandaan komen, hoe lang ik schrijf aan zoveel woorden en waar ik de samenhang van al die woorden haal. Een verhaaltje vertellen begint altijd bij "wat ik hoor, zie, ruik en wat ik lees". Mijn zintuigen die wakker worden en in gang schieten, zeg maar. Soms moet ik veel opzoeken om een correcte weergave te geven en zit ik een paar uur te lezen en van de ene klik naar de andere te gaan. Bij andere onderwerpen kan ik mijn fantasie alle kansen geven en bij nog andere items kan ik er gewoon met mijn klak naar slaan. Vandaar dat ik mijn hoofdbescherming af en toe kwijt ben om me tegen de felle zonnestralen te beschermen. Dan is de zonnebril een welgekomen attribuut. Liefst zo'n groot mogelijk exemplaar met grote mooie blauwe glazen, die dan lijken op mijn mooie blauwe ogen. Dat ontlokte gisteren de vrienden de woorden: je gelijkt op Sofia Loren. Die heeft al jaren zo'n gigantische montuur op haar neus staan. Ik heb dat direct moeten rechtzetten want zij is 14 jaar ouder dan ik. Misschien haar jongere zus, probeerden ze het een beetje recht te trekken. Dat moest opgezocht worden natuurlijk. Ik voel me er nog niet goed bij want die is ook al 10 jaar langer op de bol, dan ik. Soit, ik zal geen rekening houden met een jaartal want beiden, Sofia en Maria, zijn goed geconserveerd dank zij de verschillende noodzakelijke ingrepen om die conservering te bekomen. Maar zo'n slecht compliment is het dus niet. Sofia is nog altijd een mooie statige vrouw en een fantastische actrice. Ik heb veel van haar films gezien maar de meeste indruk heeft ze op mij gemaakt in de film uit 1977 met de knappe Marcello Mastroianni (1924-1996): Una giornata particulare. Naast haar leven als actrice heeft ze ook verschillende kookboeken gepubliceerd. Haar belangrijkste culinaire boek met meer dan 200 klassieke Italiaanse gerechten en bijhorende verhalen, is ook vertaald: Koken, con amore. Ik ga nu mijn 'occhiali da sole' opzetten en een balleke naar de hond gooien en dan genieten van mijn welverdiend ontbijt. Tot morgen
Het was gisteren stille zondag. Buiten een klapke met mezelf en enkele woorden tegen de hond, was het zeer rustig in mijn huis. Ik wilde de concentratie, die Nina Derwael nodig had voor haar oefening op de brug met ongelijke leggers, niet verstoren. Dat heeft geholpen want ze kreeg meer dan 15,200 punten en een verdiende gouden plak. Zo'n prestatie maakt een ganse natie fier en tevreden. Maar ik heb hier mijn eigen gouden olympiër. Mijn hond maakt ongeloofelijke en indrukwekkende salto's, du jamais vu op de Spelen. Dat alleen maar om mijn goedkeuring te hebben en een bal te pakken in zijn muil. Vanmorgen was er toch nog iets anders dat me blij maakte. Ik zag voor de eerste keer sinds ik hier woon, en dat is toch al meer dan 12 jaar, een klaproos in mijn tuin. Een papaver, al eeuwenlang en in vele culturen een symbool voor 'slaap', 'vrede' en 'dood'. Nu is de klaproos geassocieerd met de Eerste Wereldoorlog. Vooral door het oorlogsgedicht, "In Flanders Fields" geschreven op 3/05/1915 door soldaat-dokter John McCrae (1872-1918). De zo bezongen poppies uit de Eerste Wereldoorlog, die bij herdenkingen kwistig in de Menenpoort naar beneden dwarrelen, zijn dit jaar overvloedig aanwezig in de velden en bermen. Een mooie wilde bloem, met een warme kleur en nu te bewonderen in mijn tuin. Ik doe ze niet weg, ze mag zich vermenigvuldigen tussen de grassprieten, zodat ik volgend jaar meer dan één rode klaproos in mijn tuin vind.
Ik ben gisteren geen roddeltante geweest, een commère zoals ze zeggen. Als je niks zegt kan je dat ook niet zijn natuurlijk. Maar een goeie roddel, al dan niet over corona waar het vandaan komt of de goede en slechte vaccins, of de heropflakkering van de pandemie, de hitte, de neerslag, de branden, een mens heeft tegenwoordig genoeg items om er een boom over te kunnen opzetten. Waarheid of nep nieuws, we kunnen ons gedacht kwijt en mogen zelfs luidop kritiek geven op alles en iedereen. Dat is toch wel een beetje anders dan de Wit-Russische gymnaste die politiek asiel moest vragen omwille van luidop geuitte kritiek op het beleid van de coach tijdens de O.S. in Tokio. Het is toch wel erg dat een jonge vrouw, die een onrecht aankaart, gestraft wordt. Ver weg moet blijven van haar familie en vaderland. Dat zijn dictaturen die we hier gelukkig niet meemaken en hopelijk nooit daarmee in contact moeten komen. Viva de gossip, de bavarde, het viswijf, de gazette, het parochieblad, de kletskous. Aan het einde van dergelijke babbel volgt meestal de zin: en......het was gezellig om eens bij te praten, niet?
Er is vandaag een Franse 'bloem' jarig in de familie. Al veertien zomers lang vieren we dat.
Nog een paar uur te gaan vooraleer ik aan mijn ontbijt kan beginnen. Ik meen het heel ernstig met mijn 16/8 dieet. Dank jullie wel, het is goed te volgen. Is er al resultaat? Laat me zeggen dat het wel een tijd zal duren vooraleer dat de michelin-bandjes in mijn lenden verdwenen zullen zijn. Jarenlang een reserve aan spek, opgebouwd door koekjes te eten, verdwijnt niet op een weekje. Wat ik wel vaststel is dat de vetrolletjes mijn dierbaar velletje wat minder strak doet spannen. Want dat moet gezegd worden, leeftijd brengt ook een gevoelige huid mee die er wat crakelé uitziet en hier en daar gerimpeld. Om mijn knorrende maag tevreden te stellen moet ik allerlei trucken uithalen om dat niet te horen en te voelen. Vandaag doe ik dat met 'zondagse koffie te maken'. Wat heb je daar voor nodig? Warm water, een filterzakje en de beste koffieboon ter wereld dwz gekregen vers gemalen koffie van de beste bonen. Dàt is zoals jullie kunnen lezen niet iedere week het geval. Ik moet al bezoek krijgen die me een cadeautje willen geven en buiten de normale giften van pralines en bloemen willen denken. Kort gezegd, mensen die weten dat ik een koffieleut ben. Dan erbij gaan zitten en kijken hoe druppeltje per druppeltje van dat heerlijk geurende bruine vocht in de koffiekan valt. Het moeilijkste is dan te wachten tot er voldoende drank door de filterzak gepasseerd en in de kan is terechtgekomen, om in een tas te doen. Dàn is dat niet gewoon drinken maar slurken en slurpen, dus eigenlijk bijnna druppel voor druppel door mijn keelgat laten passeren. Op die manier werken mijn smaakpapillen in mijn mond het best en geniet ik het meest van dat gekregen goedje. Dat maakt de tijd van wachten op vast voedsel doenbaar, haalbaar en aangenaam, zeker op een zondagmorgen als er toch al niet veel te beleven valt. Zoals jullie allemaal ondertussen al weten, weet ik mezelf goed te amuseren en te verwennen, zelfs met een tas koffie zonder koekje of enig andere versnapering erbij.
Sinds 1935 is het vandaag 'Vriendschapsdag'. Dit om het belang van vriendschap van de mens te onderstrepen. In Turkije zeggen ze: niemand is zo rijk dat hij een vriendschap mag laten schieten. Ik moet dat onthouden en ook toepassen.
Ik hoorde om .8u08 Carmel zingen over 'Sally'. Ik gebruik nu haar lyrics: good bye darling, I've too go now..... Ik pak mijn sacoche en ben weg....naar de keuken. Mijn uur is aangebroken om een boterhammeke te eten met lekkere confituur, ook gekregen!!!
Wat wassen, wat strijken, wat kuisen, wat spelen met de hond. Zeker niet vergeten een deel van de krant te lezen. Typische zaterdagmorgen bezigheden. In de weekends ga ik niet op wandel met de hond. Het is op de wandelpaden te druk en er zijn dan ook té veel honden. In de week kies ik de rustige momenten van de dag uit om boodschappen te doen. Ik ben dan ook een bekende Speedy Gonzales om commissies te doen. Op een uurtje heen en terug met een koffer vol voedingswaren. Tenandere, ik heb tijd genoeg om op de vijf andere dagen rustig op pad te gaan zonder me in de drukte en gewoel van het weekend te moeten begeven. Over mijn hobby's heb ik het nog niet dikwijls gehad. Waar ik nu het meeste over spreek zijn mijn passies die er al heel mijn leven geweest zijn: boeken en muziek. Ik heb niet alleen buitenhuis gewerkt en dan thuisgebleven voor de kroost te coachen, te gidsen, groot te brengen en te verzorgen en dan terug buitenshuis gaan werken. Ik heb jaren 'handwerken' als grootste ontspanning gehad. Mijn handen en armen beletten dat nu. Naaien, breien, haken, borduren, kantklossen niets was te veel om die technieken onder de knie te krijgen. Tot ik mijn allergrootste passie vond in het 'machinebreien'. Ik vond een prive school waar ik de machine volledig leerde beheersen. Niet alleen dàt vond ik daar maar ook een heleboel vriendinnen waaronder mijn beste vriendin 'Irene'. Al mijn fantasie, al mijn kunde, techniek, patronentekenen, steken zoeken en uitwerken, modellen ontwikkelen enz kon ik daar kwijt in wol en katoen. In die school zaten heel wat Natan's, Chanel's Lagerfeld's en Dior's om maar enkelen te noemen. Maar niets was daar commercieel gericht. Integendeel, een uitwisseling van ideeën om zelf origineel uit de hoek te komen, haute couture voor onszelf maken. En verder veel babbelen, sjouwelen, lachen, plezier maken en de grote en kleine mankementen van het leven uitwisselen met elkaar. Ik vond er echte en hechte vriendschappen. Met Irene deed ik in de zomer ook alle voetrally's die er te vinden waren in ons Vlaanderenland. Met gigantische huilpartijen van de slappe lach die we om de haverklap kregen, met vragen die we in de voormiddag konden vinden en er in de namiddag met ons klak naar zwaaiden. We hebben nooit een prijs gewonnen maar wel ongeloofelijke leuke dagen gekend en memorabele momenten meegemaakt. Helaas was ook kanker bij haar op bezoek gekomen en moet ik haar al meer dan 20 jaar missen. Ik was bij haar heengaan. In de auto liet ik het toepasselijke lied van Neil Diamond door mijn luidspreker galmen: Last things on my mind. Nu nog herhaal ik een zin uit het lied: 'you have reason of plenty for going, yes I know....are you going away with no words farewell, w'll there be another trace left behind...'Gisteren had ik contact met de lerares/vriendin van de breischool. Vandaar, tot morgen
Ik heb veel gepraat deze week en heb er een schorre stem en zere keel van gekregen. Ik heb veel gewandeld deze week en heb er stijve knoken van gekregen. Ik heb veel gewerkt deze week en ben er een beetje moe van geworden. Conclusie: vandaag moet ik een welverdiende rustdag inlassen met als motto "laisser-faire, laisser-passer". Dat zal een heel aangename dag worden met neuzen in alle wiki's (wiki is Hawaïaans voor snel) die me ten dienste staan zoals daar zijn: wikipedia-kids-how-loc-quote-woordenboek en nog zoveel meer. Een Belg leverde zijn bijdrage aan het systeem van Wikipedia zonder het ooit geweten te hebben. Met name Paul Otlet*(1868-1944), bibliograaf en pacifist die een universeel systeem van classificatie introduceerde, een documentering van menselijke kennis dat voor iedereen toegankelijk moest zijn. In mijn lijstjes zal ik ook eens kijken en denken "waar ken ik die/dat van?". Want dat moet gezegd zijn, op 73 jaar tijd is er heel wat gepasseerd en opgeslagen op mijn harde schijf. Flarden komen er af en toe eens te voorschijn bij een naam, een titel, een voorval. Tenslotte kan men niet van alles de finesse en inhoud onthouden. Ik heb een selectief geheugen en probeer alleen belangrijke dingen goed te onthouden en voor het dagdagelijks leven is dat al meer dan genoeg. Als ik weet hoe een patat tot friet te verwerken en hoelang een eitje moet koken voor lopend of hard te zijn, kom ik al een heel eind. Maar niets is meer enerverender dan niet te weten waar ik die naam of voorval van herken en dan biedt internet de oplossing voor alle onwetendheden en vergetelheden van het moment. Het begon met het citaat dat ik las: "in de kunst is schoonheid vaak niets anders dan schakmat gezette lelijkheid". Opgetekend door Jean Rostand (1894-1977). Rostand, Rostand, Rostand...waar ken ik die van? Maar natuurlijk, son père Edmond (1868-1918) a écrit het toneelstuk "Cyrano de Bergerac". De liefde die dit historische personage voelde voor Roxanne, doet me denken aan het mooie liedje van Wim De Craene (1950-1990) "Rosanne". Hij had nog veel meer mooie liederen zoals: "Tim", "Breek uit jezelf" en ook "Mensen van achttien". Een andere zanger met een echt internationaal repertoire is Paul Anka. Een ouderdomsdeken te noemen met onvergetelijke songs als, "Diana", "Put your head on my shoulders", "Eso Beso", "Hello Jim" en de titelsong van de film "The Longest Day" waarin hijzelf ook acteerde. Dat zijn allemaal jaren zestig deuntjes, maar nog mooi genoeg om naar te luisteren. Ik ben vandaag op weg naar het schrijven zoveel tegengekomen dat ik een hartverscheurende selectie moest maken over de onderwerpen. Hetgeen ik vandaag links liet liggen daar schrijf ik volgend jaar wel op 30/07 over.
*Eduard Otlet (1842-1907), senator en ondernemer kocht in 1887, een ongerept duinengebied van 65 ha. De nieuwe badplaats moest een concurent vormen met Oostende en een mondaine stad worden. Zijn zonen Paul en Maurice (1869-1924) ontwikkelden het gebied en brachten het onder in de vennootschap 'La Westendaise' en lieten ook de tramlijn Oostende- Middelkerke tot Westende komen. De elitaire kustgemeente werd tijdens WO I volledig vernield. Westende-Bad, Westende Dorp zijn gefusioneerd met Middelkerke en konden ook de hoogbouw niet vermijden.
Tussen de wolken door heb ik gisterenavond de bewoners van het ISS kunnen groeten. Ik vind dat ik deze helden een goeden avond moet zeggen als ze passeren. Het blijft me verbazen dat in die rondzwevende ster zoveel leven zit, dat er intellectuele arbeid gebeurt, fundamenteel onderzoek wordt gedaan en dat die astronauten nog gewoon proberen te leven, ook met alle gemakken en ongemakken van het mens-zijn. Er zijn toch op aarde een paar toepassingen die dank zij hen tot stand zijn gekomen: waterzuiveringssystemen, het ooglaseren, robotica in operatiekamers enz. Maar ook vaststellingen die me doen glimlachen: honing en water kunnen zich niet mengen in gewichtsloze toestand en ook dat 'vuur' koud is daarboven. Dat zijn dus dingen die me geen bal interesseren. Wat wel interessant om weten is: we hebben vandaag op 29/07 al de grondstoffen en voedingsmiddelen die de aarde op jaarbasis produceert, al verbruikt. Global Footprint Network berekent wanneer de mensen alles wat onze planeet kan produceren met natuurlijke hulpbronnen in een jaar, op is. Men consumeert meer dan we kunnen opbrengen, men tast bijgevolg de reserves van de aarde aan, men put de aarde uit. Net zoals bij het milieu, negeert ook hier de mens de signalen die wetenschappers geven. Het roekeloos omgaan met de giften van de natuur. Men kan de ecologische voetafdruk berekenen: hoeveel mondiale hectares heeft een bevolkingsgroep, een individu, een bedrijf, nodig om om zijn consumptiegedrag op peil te houden. Vooral de gebruiksruimte en het fossiel energiegebruik zijn belangrijke indicatoren. Maar iedereen wijst de andere aan als schuldige, we steken als Westerlingen onze kop weer eens in het zand, dat doe ik ook. We zijn zo gewoon aan overvloed. We denken niet aan nadelige gevolgen, niet voor het milieu, niet voor onszelf. Alles laat zijn sporen na, zelfs 1 glaasje bubbels kan al naweeën geven!!!. Een gevolg van geheelonthouding en het weinige gebruik van geestverruimende dranken. Dat in tegenstelling tot de schilders van de vorige eeuwen met name de impressionisten en postimpressionisten, die absint, pastis en mediterraan licht nodig hadden om uitbundige kleuren in hun schilderijen te verwerken. Vooral het gebruik van de 'gele' kleur wordt toegeschreven aan het hoge gehalte van dit alcoholische goedje in hun bloed. Ik denk daarbij aan Vincent Van Gogh (1853-1890), die waardeloze en onverkoopbare werken maakte bij leven en onbetaalbare appreciatie voor zij doeken kreeg na zijn dood. Maar de Nederlanders, Limburgers, Hollanders, Brabanders, Zeeuwen, Friezen en misschien nog wat meer provincialen, zijn niet alleen keien in schilderijen, literatuur en sport, ze zijn ook kien om met nieuwe woorden voor de dag te komen van oude begrippen. Ik dacht wat is begot 'supfietsen' toen ik het nieuwe woord van Van Dale las. In België is dat gewoon een waterpedalo die je al jaren op elk commercieel uitgebaatte waterplas kan huren. Je moet dat niet gaan kopen als je bezitter van een hometrainer bent: schroef die op een surfplank, te water laten en je kan al trappende de baren en stormen trotseren. Het is er nu ideaal weer voor.
Belofte maakt schuld, zeker wat eten betreft voor mannen. Vakantietijd wil ook zeggen dat alles wat klaargemaakt moet worden, eenvoudig, simpel en vlug klaar moet zijn. Daar is maar één gerecht dat aan al de eisen voldoet: mosselen, Zeeuwse mosselen. Ik heb echt een efforke gedaan om stipt om 8u aan het grootwarenhuis te staan. Niks van aan, geen enkele supermarkt opent zijn deuren vóór 8u30. Ik stond daar mooi te schilderen op een voor mij ontiegelijk vroeg uur reeds gewassen en aangekleed te zijn. Eigenaardig genoeg was ik de enige vrouw die in een sliert mensen stond aan te schuiven. Nog net geen geduw en getrek wanneer alles van slot ging en Ali Baba 'Sesam open u' riep om de schatkamer te plunderen. Hopelijk moet ik dat geen tweede keer doen en zal ik een betere planning moeten maken. Dat wil zeggen, de mensen een beetje vroeger dan de avond voordien uitnodigen voor een middagmaal. Ik heb wel gevonden wat ik al een jaar zocht. Naast al de heerlijke schelpjes, stond er ook een klein frietketeltje in de aanbieding. Het was een gezellige middag met aangename uitloop in de namiddag, met koffie en versnaperingen. Goed voor mijn dieet. Nog één goed citaat wil ik vandaag meegeven. Een zekere H Rudy, ik kon niet achterhalen wie die persoon was. Maar wat hij zegde is raak: De beste brug tussen wanhoop en hoop is een goede nacht slapen. Ik zal er vandaag geen moeite mee hebben om, als een roosje zo mooi, mijn oogjes sluiten en naar dromenland te vertrekken.
"Komen de hondsdagen (20/07-20/08) met veel regen, dan gaan we slechte tijden tegen". Het is de 'hooimaand', dat is voedsel voor de dieren bijeen zoeken, hooien, om de winter door te komen. Het zal niet gemakkelijk zijn om het hooi 'droog' te kunnen inslaan en opslaan in deze natte periode. Het is een maand waar er toch een beetje tuinwerkzaamheden moeten plaatsvinden zoals snoeien, stekken nemen van geliefde planten zoals de pelargoniums en geraniums, fruit pukken als dat in de tuin groeit, oogsten van groenten enz. De tuinman heeft de grote snoeiwerken al gedaan ik hou me bezig met het kleine grut. De Romeinen gaven de vijfde maand van het jaar, dat startte in maart, de naam Quintilis.Tot Gaius Julius Caesar in 44v C, besloot zijn geboortemaand naar hemzelf te noemen. Dat is dezelfde Caesar die ons, de Belgen, de dappersten aller Galliërs noemde en Ambiorix, de koning van de Eburonen versloeg. De ene blijft voortleven in de 'maand' de andere in stevige en mooie herenschoenen. De Grieken gaven de namen van hun goden aan de planeten en zo aan de dagen. De Romeinen verlatijnsten dat met hun goden en de Germanen vertaalden dat weer met hun goden. Zo komen dinsdag van Thingus, woensdag Wodan, donderdag Thor en vrijdag komt van Freya. De zon (zondag), de maan (maandag) en saturnus (zaterdag) bleven in de drie culturen bestaan.
Van Dale komt met een woord voor de dag dat in België, nóg niet kan bestaan: Roompottiseren. Een woord dat gevormd wordt, om aan te geven wat een gigantische commerciële impact de overname van de 'Landal vakantiepretparken' door 'vakantiepretparken Roompot', in Europa hebben. Het woord krijgt twee betekenissen. 1) een streek die bebouwd wordt door vakantiepretparken en 2) een streek die verandert in één groot vakantiepretpark. Vertaald naar Vlaanderen kan men misschien zeggen: Verhulstiseren. Naast Plopsaland, teevee, kook-tv, showbizz, talkshows, optredens, aanwerving van zangeressen, begint Gert nu ook aan een solo zangcarrière. Hij heeft wel meer dan 300 teksten en liedjes in zijn schuif liggen en het zou zonde zijn er niks mee te doen. Hij vindt van zichzelf dat hij een goede zanger en entertainer is en dus leek die nieuwe wending in zijn leven, niet zo vreemd. Zegt hij zelf. Binnenkort is zijn cd te horen op elke televisiezender want overal heeft hij wel iets in de pap te brokken.
Deze namiddag is er een wandeling voorzien en een aangename babbel, als de regen niet te hevig is. Tijd moet goed benut worden. Want; "tijd is kostbaar", zei de ober, en telde de datum bij de rekening!.
Een gele lucht na het onweer vroeg in de morgen. De regen kwam met veel lawaai en lichtspel naar beneden. Het mag eens regenen want in tegenstelling tot andere delen van het land is hier nog niet veel vocht naar beneden gekomen. Als er wat wind is of de hond springt in de tuin, stuift het zand zo op. Niemand en ook ik niet, zit op een zondvloed te wachten zoals de Ardennen over zich heen hebben gekregen. Een beetje nat mag er wel uit de hemel vallen. Mopperen zal ik zeker niet doen dat ik binnen moet blijven. Van achter het vensterglas, hoog en droog wil ik alles wel in de gaten houden. Geen blauwe lucht eerder grijs, maar ik hoorde Kris De Bruyne (1950-2021) over z'n "Meisje in blauw" zingen en dat maakt veel goed. Ik denk altijd dat het over mij gaat. Méér dan waarschijnlijk is het over het schilderijtje van Johannes Verspronck (1600/03-1662) een portretschilder uit de hoogdagen van de Gouden Eeuw of doet hij lyrisch over een andere jonge freule die van blauw houdt
Verwachtingvol keek ik uit naar de prestaties van onze gymnastes. Ze hebben geenszins teleurgesteld en mogen, alle 4, hun kunnen nog eens tonen in de finale. Ook als landenteam hebben ze fantastisch gepresteerd, een 5e plaats. Een ongeloofelijke souplesse hebben die meisjes en daar kan een 'meisje van 1948' alleen maar van dromen en verbijsterend naar kijken. Chapeau voor dergelijk resultaat maar ik wil niet denken aan de uren training en discipline van leven, om dergelijk resultaat te kunnen neerzetten. Die zullen niet zo vaak als ik, lekkernijen uit de frigo halen. Maar ik ben ook aan het minderen, om andere reden dan de turnsters.
Iets wat ik niet voor mogelijk hield is toch bewaarheid geworden. Er bestaat een heilige, een patroon voor de 'bejaarden'. Dat woord doet me gruwen. Ik ben liever een 'jagger', jong actief gepensioneerde, woord gekozen in 2019. Wat ik niet wist dat het de vader van Maria, moeder van Jezus, zou zijn. De Heilige Joachim. Zijn vrouw en dus de moeder van Maria, de Heilige Anna, is dan weer de patrones van de huismoeders. Alle 'herfstbloeiers' kunnen nu wel housekeeper of domestic worker genoemd worden en verdienen een patrones die over hen waakt. De 'nouveaux gris' moeten beschermd worden en willen in goede gezondheid een eeuw overschrijden. Een heilige die over ons waakt is mooi meegenomen.
Een citaat van Gommaar Timmermans, striptekenaar GoT, zoon van Felix : "Als slapen ook denken is, dan ben ik geweldig". Ik ga nu veel denken. Tot morgen.
Opstaan, een lastige bezigheid!. Soms ben ik nog echt moe van te slapen. Dan is het 's morgens een gepiep en gekreun en héél veel zuchten en gapen. Dat duurt tot ik me echt wakker voel. Ik heb ook altijd een na-aper in huis, de hond. Die kan zich ook vinden in het niets doen en gaat in zijn mand liggen. Ik luister dan maar naar de radio waar het Tokio-nieuws primeert. Geen enkele Belg is door de eerste ronde van zijn sport geraakt. De euforie die ik voelde bij de eerste plak, moet het blijven doen zolang er geen tweede prestatie op wereldniveau komt. Maar het gepalaver rond prestaties en de evaluaties ervan ben ik rap moe gehoord. De muziek maakte me ook niet direct wakker en ik blijf maar gapen en geeuwen. Ik kan zeggen, een bezigheid zoals een andere. Colin Vearncombe (1962-2016) beter gekend als "Black" zingt dan wel, "It's a wonderful life" maar ik ben niet wakker genoeg om dat te beamen. In de tweede zin van dat lied kan ik me wel vinden: "I need a friend, oh, I need a friend". Ik knip het gisteren beloofde artikel uit de krant en ga hun dat maar brengen. Ik heb dan een babbeltje en de tijd dat ik mijn ontbijt kan nuttigen komt zo wat dichterbij op een aangename manier. Ik hoor mijn maag niet meer knorren. Een verlaat ontbijt is voor mij het ambetantste bij het intermittent fasting-dieet van 16/8. Voor de rest stel ik het goed op deze vierde dag van mijn veranderde voedingdgewoontes. Het is alleen 's morgens dat ik het wat moeilijk heb om pas om 10u mijn boterhammen te kunnen eten, vast voedsel binnen te krijgen. Koffie en water kan natuurlijk altijd maar op den duur ligt dat te klotsen en zou ik zeeziek worden.
Af en toe komt er eens een gebeurtenis in de belangstelling die een hele ommezwaai veroorzaakte op een bepaald domein. Ditmaal in de geneeskunde meer bepaald de 'vruchtbaarheid'. Toen in 1978 de eerste reageerbuisbaby geboren werd, Louise Brown, veroorzaakte dat een vloedgolf van 'hoop' voor vele kinderloze vrouwen. Ontelbaar zijn ondertussen de vrouwen die op deze manier hun kinderwens in vervulling zagen gaan. IVF is voor vele koppels een godsgeschenk. Zelfs in mijn eigen familie moest het toegepast worden tot grote vreugde van iedereen. Een fysioloog, Robert Edwards (1925-2013) kon samen met gynaecoloog Patrick Steptoe een reageerbuisbaby tot een gezond en voldragen kind laten uitgroeien bij een kinderloos echtpaar. Edwards kreeg in 2010 de Nobelprijs voor fysiologische geneeskunde.
De tuinman heeft gisteren alles gesnoeid wat moest gesnoeid worden. De hagen zijn gekortwiekt en in vorm geknipt. Er is ook wat aarde aangevoerd om de putten die de hond maakte te vullen. Hij graaft graag in de tuin, niet om te planten maar, 1) aandacht van baasje eisen als die met mensen spreekt en 2) om zijn snoep en knabbelbeentjes te verstoppen voor armere tijden. Rollen en bollen in verse aarde is ook een geliefkoosde bezigheid. Gevolg; een grijze hond ipv een witte.
