Het is toch een trip waar ik jaarlijks naar uitkijk, en die al een dik 200 jarige traditie heeft. De bedevaart voettocht van Valkenswaard en terug. Ik signaleer erg veel club en andere bekende wandelaars onder de deelnemers. Het is een tocht van in totaal ruim 80 km. in twee dagen. En enige duizenden voelen zich aangetrokken, alhoewel het verloop vaak wel ligt in een heen en of terugtocht. Vaderdag is hier mede debet aan. De tocht vertrekt om zes uur precies op zaterdagochtend uit Valkenswaard, onder orkestmuziek, gezang en klokgelui, en wat slaperige toeschouwers, soms in nachtpon voor hun voordeur of uit het slaapkamerraam hangend, trekt een erg lange stoet wandelaars het stadje uit met daarachter twintig huifkarren met proviand en verblijfspullen koffers en tassen. Van degenen die in Handel overnachten willen in kloosters, campings of bij vaak al jarenlange particulieren. Het heeft dan ook al die jaren een enorme band gesmeed tussen deze twee plaatsen. Die huifkarren aantal is in de voorbije jaren fors verminderd, doordat autobezit toenam, en de wandelaars zich laten vervoeren elke dag terug naar huis en de volgende dag weer terug naar de plaats waar de thuisreis weer ingezet wordt. De trekpaarden die de huifkarren voorttrekken helemaal in het koper uitgedost, met hamen en rammelende belletjes. Het is een kleurrijk geheel. De doortochtplaatsen laten hun kerkklokken luiden zolang de doortocht duurt, en de harmonie die de vorm heeft van een enorm groot looporkest van diverse harmonieën uit stadje en omgeving bijeengeraapt, plus andere muziekliefhebbers van orkestjes, of privémuziekanten vergezellen ons onderweg ergens midden in de lange rij. Het saamhorigheidsgevoel is zonder uitzondering fantastisch dezer dagen, samen op weg naar en hetzelfde doel. Er wordt naast gezongen ook veel gekeuveld onderweg over allerlei zaken. Het is eigenlijk puur gezellig. Iedereen blijft achter de hoofdvlag die de kolonne vooruitgaat. De wegen zijn allemaal geasfalteerd of klinkerwegen, en soms moeten we verkeerstechnisch bezien, erg brede fietspaden bewandelen. Het comité van helpers dat de stoet begeleid verordoneert, dat we met hooguit gezien de weghelftbreedte maar met vieren naast elkaar mogen lopen. Valkenswaard werd honderden jaren geleden bedreigd met de besmettelijke ziekte de pest, en om ervan verschoont te blijven had men beloofd jaarlijks te voet naar een of andere bedevaartplaats te gaan en dat werd destijds Handel tussen Gemert en Boekel gelegen. Het voorspelde wat barre weer bleef ons bespaart. De tocht is dus dik 40 k.m. per dag, en omdat het overgrote aantal deelnemers bepaald geen wandelervaring hebben, zeker niet met zulke grote afstanden, heeft de organisatie vier pauzeplaatsen voorzien onderweg van bijna een half uur en halfweg, van een uur. De paarden bekomen hun hooimaaltijd en rust en emmers water, terwijl de deelnemers verblijven in de horeca of al jarenlang bij bekenden aan of in huis, of per club een eigen rustpost met alles erop en eraan ingericht heeft. Die doortochtrustplaatsen kunnen de korte hevige drukte nauwelijks aan, en zodra de trompet voor vertreksignaal geklonken heeft vertrekt de kopvlag met een snel aangroeiende lange reeks wandelaars, en de marialiederen die in marsmuziek en marstempo in gang gaan. Uitgeleide gedaan begroet, nagezwaaid door de plaatselijke bevolking. De route gaat globaal van Valkenswaard naar het noord-oosten van de provincie heen. Naar Aalst-Waalre- Eindhoven zuid en oost-, Nuenen, Gerwen, Lieshout, Beek en Donk, en Gemert, richting Boekel. In Nuenen arriveren we in een wat luguber ogende entourage. De route is enigzins omgelegd, er is een oefening aan de gang blijkt dan, met hulpdiensten aller aard, maar de eerste aanblik doet onheilspellend rampzalig aan. De voorspelde regen blijft uit, maar de zon ook. De temperaturen ideaal. Op bepaalde delen van de route vergt het veel oponthoud en files van verkeer, want de alom aanwezige politie gesteund door routebegeleiders sluiten bepaalde wegen tijdelijk af. In de doorkomstplaatsen worden we welkom geheten door de plaatselijke bevolking onder klokgelui en het mee-looporkest blaast en speelt haar wandeldeuntjes. Het heeft iets feestelijks toch. Wanneer we in het met publiek omzoomde deel van het dorp Handel arriveren, gaat het in processiegang met bruidsmeisjes en allerlei geestelijken in gezang en orkestspel en al wat bij een reguliere processie toebehoord, naar de achter de kerk gelegen processiepark, alwaar we welkom worden geheten, korte toespraken, gezang, gebeden, men houdt het wel kort, plechtigheden en dan zoekt elk zijn haar weg in het dorp of omgeving voor nachtelijk verblijf. 'sOchtends hierna volgt een openluchtmis, zeer druk bezocht natuurlijk, en na de dienst gaat een deel van de processiegangers driemaal zingend en spelend rond de kerk lopen, ter afscheid van de bedevaartplaats en bevolking, een groet brengend om direct de terugtocht te aanvaarden in route tegenovergestelde richting van de vorige dag. De bevolking doet ons massaal uitgeleide. Opnieuw trekken we door de dorpen van vorige dag. In Gemert boffen we niet. Net na vertrek breekt er de zondvloed uit, even maar toch heftig. In Lieshout herhaalt zich de bui, maar we boffen omdat het gebeurt in het uur pauze in die plaats. Als we vertrekken hierna breekt de zon door. Zwaait de bevolking ons tot ver buiten dorp uit en gaat het op Nuenen en Gerwen op aan. Volgt na alle open landschappen onderweg een mooie bosweg. Na Nuenen trekken we naar groot-stad Eindhoven oostelijk doorheen en vervolgens zuidkant weer uit, door mooie natuurwegjes op Waalre aan waar we het in grote Hazzo-theater een dik half uur mogen pauzeren. Tegen achten 'savonds wordt de rij weer geformeerd voor de finale naar Valkenswaard. Die het onderweg mentaal of anderszins moeilijk hadden fleuren nu helemaal op, en stappen moedig en driftig, en zingend en de muziek laat zich ook niet onbetuigd. De laatste kilometers dus. De toeschouwers groeien met de k.m. en de plaats uittrekkend aan. Gaan een mooie natuurweg op de eindbestemming aan. Aan de rand van Valkenswaard de bebouwing groeit plots het publiek met duizenden langs de intochtroute aan. Het loopt dicht tegen negen uur 'savonds als we arriveren. De muziek speelt nu zonder ophouden, ik verbaas me over zoveel energie na alle kilometers. Ook hier luiden de klokken onophoudelijk in de plaats, maar ook van de centrale dorpskerk, waar onze finish ligt. Iedereen is blij de deelnemers worden extra begroet. Familieleden en bekenden omhelzen deelnemers, het is hartverwarmend. De toch niet kleine kerk raakt eivol, men staat bij gebrek aan zitplaatsen maar staat ook op de banken zelfs, klappen ritmisch en zingen onophoudelijk, en ik zie honderden mobieltjes de lucht ingehouden worden om de taferelen op te nemen, en filmcamera's. Het is een indrukwekkende apotheose van de dag. De harmonie komt de kerk in en dan breekt de hel echt los, gezangen applaus, ritmisch geklap. Zie ook veel huilende bedevaartgangers of tranen in de ogen. Het werkt ook op mijn gemoed het aanzicht. Iedereen is zo blij het weer volbracht te hebben, ook en enorm gejuich gat op. Er volgen wat korte begroetingen vanaf het priesterkoor, toespraken, worden welkom thuis geheten, mededelingen, eindigen met finale muziek. De kerk dreunt, trilt op haar fundamenten. De afscheidsceremonie duurde gelukkig niet te lang, zoveel mensen opeen gepakt in de kerk, zou vervelende gevolgen kunnen hebben. Het was voor mij als ook velen weer een prachtig weekend, vol met leuke ontmoetingen onderweg, interessante gesprekken, en uitwisselingen, en een meelevende bevolking overal. De proviand wordt bij de karren opgehaald, de café's stromen vol. Maar dan toch, kiezen steeds meer lopers voor de warme douche thuis en van vermoeidheid het bed. Even is het druk met afhalers voor lopers, nog wat gesprekken her en der. Maar toch het toeschouwerspubliek als ook deelnemers neemt snel af. De rust keert weer in Valkenswaard. Een heel memorabel weekend. Beste lezers ik groet u , tot volgend keer.
Noem het maar een thuismatch. Wat we mogelijk niet moeten doen, maar vast te vaak plaatsvindt heden ten dage is de Buienradar raadplegen, voor we van huis gaan. Aanvankelijk had ik het plan opgenomen, mij per fiets naar de startlokatie te begeven. Dat werd door de weersvoorziening deze ochtend de bus. Ideaal, vlak bij huis in/uitstappen alsook aan de startgelegenheid. Ideaal dus. Als ik echter aan de bushalte aankom blijkt deze vervallen te zijn vanwege de concerten dezer dagen van onze provinciale en nationale trots Guus Meeuwis, in de voetbaltempel. De bus moet flink omrijden, en ik heb geen trek in een wat lange voorwandeling. Dus toog ik weer op huis aan om mijn stalen ros van stal te halen. Op de hielen gezeten door een groot regenfront, ga ik op weg. De startplaats is voorzien in een bedrijf welke kleine elektronica monteert en verkoopt, aan de rand van groot bedrijventerrein welke tevens geliëerd zijn, aan de rand van een nabije burgerluchthaven. Zodra je over de drempel stapt staat personeel klaar om je te verwelkomen en je in geschrift alsook mondeling de weg te wijzen. Voertaal is Engels, omdat een groot deel niet-Nederlander is van de werknemers, maar Nederlands spreekt men ook prima. Na inschrijving wordt men genoodt, om voor een foto in briefkaartformaat, te maken en poseren. Deze zijn na de tocht gratis te bekomen. Krijg bij inschrijving een nylon rugzakje mee, met versnaperingen en reclamepapier, plus een fles water en appel als inhoud, en ik kan op weg. Een bomenlaan brengt me naar richting luchthaven, waar al druk passagiersverkeer plaatsvindt. Aan de rand ervan wordt ik een kanaalbrug opgestuurd, het Beatrixkanaal, om direct hierna een rood asfalt-fietspad op te gaan paralel aan het kanaal. Pad, nou ja de breedte van een twee baans autoweg toch. Ik vergaap me hier aan de rijke bermenflora weerszijds, welke zich zo variant en rijkelijk openbaart. Wilde bloemen en planten velerlei soorten. Ben tegelijk alert over mogelijk plots overkomende laagvliegende landelijke metalen vogels. Maar ik wordt ervan bespaart. Hoor wel vertrekkende vliegtuigen. Het wordt alhoewel mooi, wel een erg lang fietstraject, constant langs het B-kanaal onder tunnels door van kleine en grote autowegen, in de verte het knooppunt van wegen bij Best, voortdurend passage van menselijke dravers, tourfietsers en tourfietsclubs, de route hier lijkt erg gewild door sportief volk, maar ruimte genoeg voor de wandelaar ook. Kom voorbij een hele pluk opkomende bereklauw, welke reusachtige planten worden, je mag deze nooit aanraken, de melk die deze produceren kunnen vervelende huid-irritaties geven, giftig ook. Ik volg aldoor dit fietspad welke later versmallen zal. Een extra bord waarschuwt voor een agressieve buizerd, maar blijf hier toch van verschoont. Laat een rustpost voor wat deze is en stiefel door. Kom aan zuidrand van Best alwaar dit kanaal uitmondt in het Wilhelminakanaal. Een driesprong dus zogezegd. Het zal weer geen kanalentocht als vorige week worden? Na alle gedruppel onderweg, gaat het aardig doorregenen, en steek ik de plu maar op. Ik moet het W-kanaal volgen langs haar zuidelijke zijde, rechttoe-rechtaan. We lopen wel veel moois langsheen, groenrijk, in plaats van er door. Komen langs enkele verdwaalde auto's en campers, leeg, vreemd. Ook wordt ik geregeld voorbij gerend, door hardloopclubjes of eenlingen, die toch mijn bewondering en respect hebben, en begroet hen en moedig hen aan altoos. De weg en brede zandwegen almaar rechtdoor worden me te moede wel. Her en der een visser aan het water, en in de drenzende regen. Langs mijn wandelweg blijft het mooi door rijkelijk planten en bloemengroei. Het is meest stil om me heen. Na een baileybrug, mag ik links van het kanalentracé het tuinbouw en akkergebied in, maar routeman volhardt in asfalt, behoudens een deel van het achter me liggende traject langs het kanaal. De route nu is erg afwisselend. Een trits oude open wagentjes komt me tegemoet, een rally dus vast. Boomkwekerijen en tuinbouwgewassen zijn mijn deel, en ook kopers ervan bij de boer moet ik nogal eens van de weg af, als te langzaam verkeer. Kom weer aan het kanaal terug, en zie de stompe trotse toren van de dorpskerk van Oirschot, De St. Petrus Banden van boven een reeks appartementen uitsteken. Loop langs wat aangemeerde plezierjachten toch weer het landschap in, huisjes, boompjes, beestjes, wordt asfalt zandpad, en beland ik aan doorgaande binnenweg naar Oirschot, hier komt het water over deze weg me tegemoet gestroomd, een helling welke me geleid naar een viaduct over de snelweg, onderaan de helling een haakse bocht terug onderlangs het talud, mag ik een wortelpad van boomwortels in, maar toch natuurlijke weg. Kom ik aan de veldpost van de club vandaag, en kan me gemakkelijk neerzetten, en me laten verwennen. Aan de overkant schijnt een manege-achtige gebeurtenis plaats te vinden, bezoekers, veel tenten, campers. De tocht voor mij zet zich voort richting snelweg Eindhoven-Tilburg, een brede zandweg paralel tegenstrooms het jachtige toch drukke verkeer. Aspergevelden en ander plantgroenten voorbijgaande. Zand gaat toch weer over op asfaltweggetje, opnieuw boerenveld langs. Op een splitsing ben ik alert, omdat jongelingen op scooter en brommer bij de splitsing van pijlen stopt, ik vermoed pijlenterroristen, en ben op m'n hoede. Als ik doorloop gaat er inderdaad een pijl weg al. Ik loop terug om beklag te doen als uit alles blijkt, dat ze van de organisatie zijn en alvast de pijl van de langste afstand verwijderen. Onder begrip en sorry zet ik m'n weg voort. Het wordt een kilometers lange rechte weg, door schitterend natuurgebied, stilte , eenzaam, niemand om me heen. Ik mopper wat, een militair oefenterrein weerszijds, waar zeker in de weekeinden wandelaars welkom zijn, mits wat aanwijzingen en regels volgens de borden bij de ingangen. Men laat hier een buitenkans liggen. Het gaat maar voort, tot eindelijk een afslag, maar ook weer lang. Ik vermoed dat routemakers hier met de auto bezig zijn geweest. Eindelijk openbaart zich een wijds landschap met aan de horizon de hogere gebouwen van Eindhoven, en voor de rest schapen , koeien, huisje en boerderij hier en daar, de toren van Wintelré piekt boven de ver liggende bossen uit. Loop een uitspanning voorbij, waar maar enkele wandelaars te bespeuren zijn. Weg almaar rechtdoor boerenlanderijen in mijn uppie. Eindelijk een kruising overstekende een fietspad op langs andere verbindende weg. Na eindelijk een scherpe bocht deze weg oversteken en dan volgen herriesportterreinen. Een smalle open deel van poort door kom ik langs een grote plas, waar naar hartelust met waterscooters geraced, en gevaarlijke kapriolen op en in het water gewaagd worden. Merkwaardig, allemaal Duitsers.....Even verderop een beschut pad langs oefenterrein van de landmacht van 'slands grootste kazerne enerzijds en motorcrosscircuit anderzijds die aldoor over heuvels springen met het nodige lawaai, motorcross eigen. Weer terug de weg op langsheen terrein van de luchthaven, met anderzijds weg een auto die jaagt al wat er uit te halen is langs barrages en bochten op militair terrein. Geraak aan een T-splitsing die me geleid naar de kop van landingsbaan een z.g. spottersplaats voor vliegtuigliefhebbers die zich vergapen aan de landende metalen vogels. Een lawaaierig einde van de wandelroute, dat wel dus. Duiken dan nog even een verscholen rijkelijk groen paadje in langs het B-kanaal. Komt een autowegviaduct in het vizier, maar toch, we mogen een fietspad voorlangs volgen, schieten even verder dan toch een wegje in, bocht naar linksom, welke ons aan de finish brengt. Daar wacht in de gezellige kantine wat verpozen, en kan ik mijn foto van voor deze tocht afhalen. Tref in de kantine nog wat bekenden. Keutelen nog na over wandelzaken en van vandaag, en spring dan op mijn metalen ros op weg naar huis. Kom nog voorbij een zojuist gebeurd ongeval bromfiets/auto met allerlei hulpauto's en wat agenten erbij, een opgeroepen noodhulp helikopter , blijft toch achterwege. Resumerend over de dag vandaag:
De bepijling kan wel beter. Men heeft in een erg mooi gebied de kansen niet volledig, en onvoldoende uitgebuit. De start/finishlokatie is een trekker, als ook de beprijzingen. Vriendelijk en gastvrij personeel. Parkeer gelegenheid voldoende. Ik heb personeel toch moeten overtuigen de mogelijkheden die hier liggen beter te benutten. En ach, het was weer sinds lang geleden een thuismatch. Aan u beste lezers. Tot volgend keer. Ik groet u: Houdoe!
