De eerste tijd is wat ongemakkelijk in de overvolle streekbus met scholieren, en werkpendelaars. Op weg naar Steensel dus. De startaccommodatie is zonder meer prima voorzien en mogelijkheden voor velerlei activiteiten. Het ontmoetings en activiteitencentrum van het Kempense dorpje. Noodt tot langer blijven, maar toch, helaas, maar de tijd dringt en begeef ik me op weg. Aan het einde van de bebouwing steek ik de doorgaande weg over, na eerst twee betonmolen-- wagens die hun inhoud naar een te verbouwen woning pompen, te passeren, en een heggepaadje in, een grindpad, en al meteen het bos in. De eerste herfstkleuren verwelkomen de wandelaar. Bos weer uit links meteen rechtsaf beland ik op een rustige asfaltweg met her en der bewoning. Maïs speelt als akkerproduct weer de hoofdrol vandaag. Ga vervolgens een graspaadje in de velden door en de parkoersuitzetter vermeldt dat links van me de oorsprong van riviertje de Gender ontspringt, een zijtak van jawel De Dommel. Zie nog maar een droge sloot, welke zowaar verderop inderdaad water verzamelt, maar nog niets wijst op een beek of riviertje. Er zit n.l. nog geen stroming in. Ik geniet vergezichten langs de beek gaande weiden, weidevee, alpaca's, akkervelden en rechts van me komen de contouren van het dorp waar ik startte in beeld weer. Een Mariakapel voorbij, moet ik een geleidelijke helling op na eerst uit een diepe droge sloot geklommen te zijn. De helling leidt me per viaduct over de autoweg E3/A67/ E34, dit laatste voor onze zuiderburen die tussen Antwerpen en Venlo loopt. Bezie de eindeloze rijen als goederentreinen vrachtauto's alle naties, met daar langs de rijen auto's onder me doorgaan. De wereld draait door. Daal weer geleidelijk af en ga weer de bossen in. Geniet van de kleuren en boomsoorten aller leeftijden. Gaandeweg vallen de eerste bladeren om me heen, en zal ik verdergaand duizenden paddestoelen ontwaren, aller soort en maat of grootte zo men wil. Herfst ten voeten uit, nou ja de wind en regen ontbraken nog maar toch. De koude miezerregen kwam pas op het einde der tocht aan bod. Ook de herfstgeuren laten zich gelden. Kom even later aan bosbewoning van mensen in goeden doen, en dan staat de van de club fameuze verzorgingswagen, geposteerd aan een sportcomplex. Als altijd, tref je daar weer je vele wandelvrienden, en bekenden en ook Hennie tekent present jawel counterpart van Theo. Hennie houdt het op korte afstanden nog, en hare Theo, maakt zijn ommetje op langere afstand. Na gezellige begroetingen en korte gesprekken ga ik weer verder, ik twijfel nog of ik langer ga vandaag, maar dat zal later dan alsnog gebeuren. Haal veel lopers in, en doet me besluiten om langere afstand te gaan. Welliswaar in mijn uppie, meest. Een lange rododendronheg langs kom ik op een wat erg modderig paadje, ga weer een droge sloot doorzakk en en klimmen, wordt omringt door stukje weilanden even, om dan voor me een erg donker bospad in te moeten gaan . Even besluit ik een lichtschakelaar te zoeken, maar gelukkig enkele tientallen meters lang. Is er het daglicht weer. Beland na even wat bouwsels dan weer echt in de wijdse natuur van dorpke Knegsel en prachtige oude bossen met lanen eik, beuk en zo meer met daartussen bospercelen een en al rust. Majestueus gezicht die overwelfde boslanen. Bos weer uit ontvouwt me een grote akkerruimte met verspreid aan de einder wat boeren hoven. Het is stil om me heen en door wijds landschap met zware wolken zet ik me voort. Wat asfaltweggetjes, dan een omleiding wat tevens meer landbouwvoertuigen met zich meebrengt. Tractoren die me passeren met regelmaat en ik eerbiedig de wegkanten opzoek, voor deze mastodonten, en nu en dan ook personenauto's. Ze wuiven me allemaal toch bijna ter begroeting. Mag dan eindelijk weer de bospaden in en langs oude opgravingen uit de préhistorie, kenmerkend met grafheuvels ronde bulten met gras en palenkransen er omheen. Waar asurnen en gebeenten en andere attributen gevonden zijn. Onze verre voorouders dus. Plots bemerk ik een stuk route op te gaan van vorige week nog in Veldhoven, ga weer door velden, steek een wegje over en bewandel stalen platen en betonplaten zelfs. Kom langs een diepe kuil waar wat waterleidingbuizen oprijzen in aanbouw, om later de akkers mee te bevloeien. Hoor dan ook een bosfazant roepen. Een berkenwegje dat Steensel met Zand-Oerle verbindt, volgen met veel nieuw bermgroeisels planten en bloemen, grassen zoals eerder onderweg al opviel. Draai om dorp heen wegjes langs wat boerderijen om dan een bosweg te volgen, een waakhond aan erf die me welkom heet, denk ik...., naar de rustpost kantinewagen. Hier besluit ik voor een extra lus en dus afstand. Ik lust er wel soep van. Draai om sportcomplex heen, de bossen weer in langs boorden jonge dennen , hoge grassen en zowaar geel hoog gras in een veldje met sluippaadje. Hoor nu geraas van de E34 weg, maar blijven uit de buurt en ga via graspaden de rust der bossen door. Eindeloos door de natuur in herfstpracht. Het fameuze E3 strand van de streek in volle rust nu achterdoor, middels asfaltfietspaden en later sprokkelhout/graspaden. Langs draadhekken van de grootse plas, zet later in bos het sprokkelpad door volgen doorkijkjes van bosranden naar den boer zijnen akkervelden en weidegebieden. Nogal wat splitsingen volgen, in de stilte van het bos om me heen. Plots herken ik een splitsing van begin van mijn wandellus en zie sportterrein weer, en weet dan de rustpost in de buurt. Ik passeer deze echter nu en wil voort, wetende dat het nu niet echt ver meer is, naar Steensel. Raak aan de klets met een wandelaar, bezie dat de post maar enkele zitters telt nu. Als gewoonlijk, zijn kortere afstanden altijd in trek. Via fietspaden , asfaltwegjes en zandwegen en paden, onderbroken met akkervelden en plukken bos, geraak ik weer op de helling naar de E34 aan het begin van de tocht, en nog immer drenst het oneindige verkeer onder me door, eindeloze treinen van trucks en auto's. Geraak nu aan de bebouwing van Steensel en ga wat straatjes door. In een voortuin zie ik een vijver met reusachtige Japanse vissen de zogenoemde Koi-karpers rondzwemmen loop dan achterdoor de oude toren bij een laat ik zeggen later gebouwde kerk. Dertiger jaren mogelijk van vorige eeuw. Steek doorgaande weg weer over die dorpje doorsnijdt en meld me af bij het ontmoetings/ontspanningscentrum. Op de parkeerplaats vanmorgen nog boordevol als ook de omringende straten, met opvallend veel rood-witte Belgische nummerborden van onze zuider-wandelvrienden, zijn nu goeddeels leger. Een teken toch dat deze club ook daar aanslaat, en aanspreekt, geheel terecht trouwens. Neem er nog ene na in het gezellige café van dit centrum en bemerk als ik buiten kom, en grijze lucht en lichte miezer. Dit kon deze club niet meer verstoren en deren in aantal deelnemers. Ik heb een schitterende wandeldag gehad, weer een echte Kempense tocht in al haar natuurschoonheid en afwisseling. Prima routebeschrijving en de bepijling was ook af. Evenals de kantinewagens en verzorging. Hulde aan de vrijwillige medewerkers. Nog even een anecdote tot besluit, een van de vele trouwens: Men noemt Steenselnaren in de streek Nun Stinsele Pier, zoals meer dorpen en steden hun bijnamen uit de grijze oudheden verworven hebben met soms enige spot of rivaliteit ten grondslag. Zo kent men ook de Haopertse gaoper,{ Hapertse gaper } en de Blaalse went. { Bladelse wind} --{buil} of scheet}. Men spot als dat er in Steensel maar één magere pier leeft vanwege de schrale grond. Het verhaal is dat de pier zo goed werd ontvangen en te eten kreeg dat hij begon te groeien als kool. Het werd een echt wonderbeest van verbazende afmetingen door elke Steenselnaar bemind en verwend. Iemand had hem eens een flesje cognac te drinken gegeven, met als gevolg dat hij wild met zijn pierenlijf begon te slaan, zo erg dat hij een ernstig gevaar voor de veiligheid van het dorp werd. Men legde toen de pier aan de voet van de nu oude toren vast, aan een grote ketting. Het pleit{te} toen voor de stabiliteit van de toren dat deze toen niet omgevallen was. Maar zo gaan er nog meer sage's over in de rondte Dat vindt u terug op www.dehollekes.nl link: De Stinselse pier. In het dorp staat ook een standbeeld van de pier. Nu zondag komend weekeinde ben ik even afwezig vanwege een evenement in mijn woonplaats. De week daarna staat zeker de najaarstocht van wsv. Olat vanuit Reusel op mijn agenda. Reusel ligt aan de Belgische grens bij het Antwerpse Arendonk. De streek spreekt me zeker aan, niet te missen dus. Zie www.OLAT.NL. Ik groet u weer beste lezers/volgers. Tot volgend keer. Een Brabantse groet: Houdoe, ofwel houd je goed. ::: Peter Heesakkers.
