Ik heb de verschijnselen van bijzondere lente-aankondigers die zich door het zachte weer deze winter tot nu toe al vroeg aandienen nog niet allemaal waargenomen. Natuurvorsers melden opkomst van speenkruid, gele kornoelje,, sleedoorn, en krokus waargenomen te hebben. Ik zie bij mijn woonst, enkel de kleine margrietachtige bloempjes in de gazons.
Aan het busstation tref ik Haagse Loek, en gaan op weg naar Waalre. Heb bij aankomst twee mogelijkheden om kort te gaan naar de startlokatie. Ik loop tegen de stroom starters in en zie ook Duitse personenwagens, opvallend veel Belgen, en zelfs een Duitse touringcar afgeladen vol wandelliefhebbers. Het is duidelijk, OLAT heeft zijn naam wijd en verbreid gevestigd. Groet constant wandelaars mij tegemoetkomend, tot dat ik aan de wat statige startlokatie kom, van buiten af gezien, met glazen deuren. Het is een groot dorps gemeenschapshuis, en activiteitencentrum. In de zaal wordt ik van alle kanten aangesproken, en er zijn zelfs nog nieuwjaarswensen bij. Natuurlijk is Hennie ook weer present met hare winkel uitgestald. Ik schaar mij in de rijen voor het startbureau. Inschrijving gaat best vlot, en aan de uitgang bekom ik een blad driedelige route-omschrijving. Een snelle blik daarop verzekert me van een Echt -OLAT-parkoers wat al tijden hun slogan is. Het leest als paadje hier paadje daar, zus en zo. Ik zet er verwachtingsvol de schreden weer in. Maak het in Nederland befaamde rondje om de kerk, waar de pastoor in zijn voortuin nog een lichtjeskerstboom heeft staan van electriciteits draden met kleine lichtjes natuurlijk. Gaan door het oude centrum het dorp uit, steken een doorgaande weg over en kom dan in een gegoede wijk, die me snel verbindt met de lokaal geroemde natuur. Stap een bos in her en der over liggende boomstammen, door de o.a. de voorbije stormweken geveld. Was even precair of we de natuur in zouden mogen omdat staatsbosbeheer ons de voorbije weken ontraadde, erin te gaan. We zullen onderweg de stormschade zien telkens van topless.... bomen, en andere afgebroken takken. Het zal dan toch geen afbreuk doen aan het natuurschoon, dat de streek van o.a. Waalre te bieden heeft. Het is best modderig, maar nog te begaan, maar toch opletten niet uit te slibberen. Enorm veel bladeren en takken groot en klein dienen als anti-slib. We kringelen over de bospaden en lijken te koersen op de noordkant van Valkenswaard. Dit blijkt ook. We gaan om een openluchtzwembad in ruste, en onmetelijke sporttereinen. Het is al meteen een mooie opening van de wandeldag, met ah's en oh's. Nu horen we verkeer en al ras staan we aan de doorgaande autoweg, Eindhoven-Valkenswaard, en geraken zonder kleerscheuren over de al drukke weg. Mogen even een breed fietspad gaan om aan een uitspanning van een café/zaal, resto meteen achterdoor over een parkeerplaats te gaan. Hier is welliswaar een rustpunt voorzien, maar ik negeer dit omdat het me wat vroeg is en duik de natuur weer in. Beland dan aan grote visvijvers waar we omheen draaien, veel water enerzijds, hekwerk aan de andere zijde als afzetting van een groot golfterrein. Het is drassig nu en dan, door de vele neerslag van voorbije weken en maanden, de grond lijkt oververzadigd. Ik zoek waar ik kan drogere delen en graspollen, om op de been te blijven, ga dan een afdaling naar een dalletje voorzichtig en vervolg tot een opstap van een brug over riviertje de Tongelreep, welke ontspringt in België, en bij Eindhoven samenkomt met de Dommel. Nu wordt de moddertoestand avontuurlijk, en voor me zie ik een groepje moeizaam zich worstelen langs plassen op paden, zich krampachtig en voorzichtig vasthoudend aan struikgewas stengels die ook nog veel doornen hebben. Een gekerm, gevloek, gekreun. Het aanvankelijke graspad is verworden tot een slijkbende. We geraken het bosdeel uit en na een bocht dient zich te eerste rustpost aan. Hier wacht Noud en zijn broer me kennelijk op, die me al vooruitgegaan was. Ik laat me de beker koffie en brood met beleg dankbaar en goed smaken. Hierna struin ik op een verkeersweg af die tussen Valkenswaard en Leende dwars door de bosgebieden loopt. Aan de weg steken de 30 en 40 k.m. gaanders over het Leenderbos in, wij vervolgen op een fietspad, en mogen de weg de andere kant de natuur induiken, eindelijk verwelkomen we het smalle asfaltpad, met opluchting en blijdschap. Het is bekend , dat in deze wouden de everzwijnen en herten en reeën welig vertegenwoordigd zijn, we zullen ze echter vandaag niet treffen. Ik mag afslaan een bospaadje in en draai dan een bosweg op die overgaat in breed, waar een immense watervlakte op de paden, en nu wordt het voorzichtig zoeken naar droge delen en graspollen om over te springen. Het wordt een regelrecht waterballet. Paden staan ruim onder water, en het is omzichtig stappen, nou ja eerder pootje baden zeg maar gerust. Hele paden staan onder water. Kom aan een heideveld, waar ik nog droge delen vind en driftig voorbij gereden wordt door cross-fietsers niets en niemand ontziend en die er zelf uitzien als varkens. Ontwaar aan de einder een heuvel welke later een wildviaduct blijkt over de rijksweg van/naar Maastricht. We laten het voor wat het is, en kringelen wat droger door bos, en heidevlakten. Ik prijs me gezien de nattige ervaringen gelukkig niet voor een langere afstand gekozen te hebben vandaag. Takjes en oud bladwerk geven de wandelaar enigzins houvast. Dan geraak ik in landelijke ruimten , wijde blik, met her en der een huis of boerderij. Een asfaltweg zelfs, en na wat gedraai dient zich opnieuw een rustpost in de vrije natuur aan. Daar neem ik wat brood, een kop soep, en koffie na, om na wat korte gesprekken en ontmoetingen mijn weg te vervolgen. Zowaar in tegenstelling met de barre weersvoorspellingen later op de dag en vanmiddag, breekt de zon goed door en gaat het toch weer de paden op. Raken net niet de zuidelijke bebouwing van Aalst, gemeente Waalre, steken wat later weer de weg naar Valkenswaard over de fameuze Lissevenlaan in, langs duingebieden en vennen, genieten er de mooie villa's en gaan dan toch een heggepad in nog wat bos doorstruinen, o.a. een oud spoorwegtracé wat vroeger Eindhoven met Neerpelt en Hasselt verbondt. Gaan nu meer op Waalre aan en passeren de ruïnes van een destijds afgebrand gemeentehuis, met een wansmaak van misdaad, maar men de dader{s] nooit heeft kunnen achterhalen ondanks herhaalde opsporingsberichten als op de regionale en landelijke pers en t.v. We steken over aan het oude nog bestaande en zo genoemde stationskoffiehuis de weg over, en weer volgt een groot bosperceel, dat ons via omwegen dichter bij een woonwijk van Waalre geleid. Dan is het uit met de bospret en gaan we door een woonwijk linea-recta op de finishzaal af. Aan de ingang van de zaal zijn bezems standaarden geplaatst om de modder en ongerechtigheden buiten te houden en we onze schoenen kunnen af te vegen, of borstelen eerder. Daar maken we het dan in de nablijf nog gezellig met ontmoetingen, en contacten. Der Franz is ook van de partij, en zamelt alras een hele groep aan zijn tafel van wandelvrienden en bekenden vanachter grote glazen gerstenat. Ze staan bekend als het drinking team. Het gaat er jolig aan toe ook, met het vorderen van de tijd. Opvallend is ook het aantal nablijvers in de gehele zaal. We hoorden vandaag opvallend veel Duits en Vlaams, in al haar streektongvallen. Ik vernam al voor de tocht dat uit Hemiksem, Patrick en Linda present waren, en daar wachtte ik dan ook op. In de achterste regionen arriveren zij en ook anderen in de zaal. De begroetingen zijn allerhartelijkst. Het wordt een heerlijke Nederland/ België samenzijn, want Pat kent natuurlijk veel van zijn wandelvrienden van daar nu hier aanwezig. Martien, oorsprong Ned.-Limburger, inmiddels een halve Belg zetten we ons gevieren aan tafel, en kouten over vanalles en nog wat en wisselen de laatste nieuwtjes uit, het is oergezellig en dan kent gezelligheid geen tijd. Rondom ons loopt de zaal steeds leger, en het komt ervan dat het zaalpersoneel al orde op zaken stelt, tafels worden verzet en de zaal geordend alsook de stoelen natuurlijk, geruimd, geveegd, en we behoeven nog net niet de zaal te sluiten en het licht uit te doen..... Buiten de deur van de zaal komend, blijkt onze lieve heer buiten het licht al uitgedaan te hebben, en staan we meteen in de pikke donkerte. We nemen hartelijk afscheid. We en zeker ook ik , kijk [en} terug op opnieuw een "Echt Olat-tocht", wat hun slogan is. Puik parkoers weer bos en natuurrijk, een gezellige sfeer en drukte, in Internationaal gezelschap. Onze wegen scheiden aan de uitgang, Martien moet nog zijn vehikkel zien te vinden in het duister en loopt met me een stuk mee. Ben heel tevree, dat ik me niet heb laten weerhouden, door het voorspelde barre weer, wat in deze hoek des lands grandioos meeviel. Een zeer geslaagde dag, en ik denk maar niet aan de ontberingen onderweg. Aan de bushalte staat Haagse Loek of ook wel Luuk, ook weer en aanvaarden we de reis terug op huis aan, nog nagenietend van een prachtige natuurtocht vandaag weer. Zoals gezegd: Echt Olat dus. Tot volgend keer weer gewaardeerde lezers en ik groet u met het Brabantse: Houdoe! Peter Heesakkers
