Al op mijn gang vanaf de voordeur is het genieten geblazen, de kerstversieringen, in de voortuinen en vanachter de woonkamerramen. Kerstbomen in voortuinen verlicht en behangen wel of geen naaldbomen, het belooft een uitbundige uiting alle jaren door en meer. Mijn overbuur heeft zelfs zijn dakranden versiert met kerstlichtjes. Een feestelijk gezicht in de straat, even verder ook op de balkons van appartementen. Het baadt hier en daar in het licht. Wat verderop gekomen koeren de duiven volop, en dat betekent neerslag op komst. Niet voor overdag vandaag zo weten de weermannen te vertellen. In de bus achter me zit onderweg iemand amechtig te zuchten, kreunen en steunen, en te geeuwen. Tussen Valkenswaard en Dommelen is het landschap wat grijzig door lichte ochtendnevel. Ik kan vlak voor de zaal uitstappen. De hele omgeving van het etablissement is overladen met auto's van deelnemers, en ik moet mij geduldig aan de ingang van de zaal opstellen van uit en ingaand voetverkeer. De nodige kerstbegroetingen volgen door de zaal heen, en zowaar aan de inschrijftafel is het aansluiten. Hennie uit Heerlen, zit er geduldig te knutselen terwijl Theo ergens buiten al de benen strekt. Na het bakje koffie ga ik dan maar op weg. Eerst door groenige straatjes en achterom's, villaatjes, tuinen, en na enig straatwerk dient zich het Christoffelpad aan buiten de bebouwing geraakt. Een bord met mededeling dat de route omgelegd is vanwege onbegaanbaar, moeten wij accepteren. Mogen even verderop dan toch de velden in. Passeren een monumentaal gebouw waar tijdens de 2e Wereldoorlog de Duitsers hun afluisterpost hadden van radioverkeer van de ondergrondse zowel als militair. Op de paden langs de akkerlanden liggen plassen met ijsvliezen, gaan tijdelijk over op asfalt langs boerenhoven, en altoos blaffende honden. Komt toch een graspad tussen weideland. Een modder en draspad door weiden. Paadjes langs Keersop en Dommel en ruig bosgebied, nu en dan een smalle stalen balkbrug met hoge leuningen de wateren overstekend. Een plankenpad over moerassen. Weer effen welkom asfalt na alle gelaveer door drassig gras, volgt een smal bospad slingerend door ruigten en bos en moerasgebied. Komt rustpost in een scoutinggebouw in zicht D'n Duvelshoek, waar we eventueel nu al een meegekregen speciale gratis soepbon snert, kunnen bekomen. Bij binnenkomst slaan brillen spontaan aan vanwege de vochtige warmte, en moeten deze even afgezet worden. Het is er eivol. De erwtensoep is heerlijk bereid en gaat er naar smaak de monden in. Na deze pauzestop draai ik het gebouwtje omheen en tref er als lijkt afgesproken legio bekenden, die hun extra lus erop hebben zitten. Korte gesprekken, en handjesschudden volgen snel op. Krijg ook nog tips omtrent de te volgen route en toestanden ervan. Mag zig-zag bosgebieden doorkruisen, waterdruppels als paarlen aan boomtakken, en struiken, gevolgd door akkerlanden en weiden, met oude eiken, beuken en abelen omzoomd. Kom haast ongemerkt de Dommel weer tegen en drassige paden sturen mij een camping niet geheel in ruste ,op. Een doorgaande tweebaansweg blijf ik op fietspad tegen de richting verkeer in volgen. Een baldadig gemaskerd koppel jongens gaat op me inrijden roepende Alla oe akbar. { Allah is groot}. Ik geef geen krimp en ze laten me toch. Het waren blanke Nederlanders, maar flinkdoenerij. Kom een eindweegs verder aan een afslag een parkeer terreintje op welke mij leidt langs een groot ven, slinger het pad volgend hierlangs en bereik dan een grote visvijver, de felle en laagstaande zon tempert haar licht vanuit het donkere water, weer parkeer terrein over en vervolgens een wat lange asfaltweg. Tegen de lage zon inkijkend tref ik hier Theo van Hennie. Gaan een wijkje in met villa's en langs en hoge beuken hegpad. De rustpost wordt vermeld bij particulieren achterom in een schuur, in inmiddels wijds boerenlandschap. De binnenkomst is verrassend, het is er aardedonker enkel kerstboomlichtjes verlichten de wanden , het plafond en de tafels, en het provisorisch buffet, het heeft wel iets in deze tijd, erg romantisch, maar mijn geld in mijn moneybag is moeilijk te ontcijferen in de donkerte. Ook hier zijn gastheren en vrouwen ons zeer gedienstig. Het is knus hierbinnen. De langere afstandslopers slaan links voor een extra lus, wij rechtsaf na het erf buiten dus. Na wat open ruimten gaat het weer het schuilgroen in, paadje her en der, zus en zo, een z.g. schuilhut voor zomerlopers die voor een bui schuilen willen. Bossen vooral den en vaak ook oude spar zijn ons deel, met gras en zand of grindpaadjes. Kom dan na heel wat gedraai aan een akkerveld welke we deels omheen mogen om weer bij het scoutinggebouw terug uit te komen. Nog steeds druk daarbinnen , maar een zitje is nu gauw gevonden. Na deze post volg ik een klinkerweggetje, die mij stuurt naar een smalle doorgaande landweg, waar de bermen kaal gereden zijn van groen naar zanderig, door de passages van auto's, maar ons deert het niks want we mogen een betonnen fietspad gebruiken, om later weer de velden in te mogen met winterse aanzichten, zonder sneeuw dan. Maar toch, in de verten verschijnen grijze wolkenpartijen die rap aangroeien, en de zon gaat meer en meer schuil. Gaan over modderige paden omzichtig lopend en inschattende waar en hoe te gaan. Gaan weer een smalle stalen balk met hoge brugleunigen over, en worden verrast en vergast op een immense modderpartij, overleggen waar de voetstappen te zetten er is geen keus. Ik tast aan weidedraad voorzichtig, ah geen stroom op en glibber en glij en sop het pad een eindweegs door, avontuurlijk, langs volkstuinen af. Ik breng het er relatief goed van af. Bemodderde broekspijpen onderaan, dat wel en schoenen natuurlijk. Na deze beproeving, {de zoveelste vandaag}, langs een klein voetbalveldje pad naar beneden een bossage door, en vanaf hier zoekt de parkoersarchitect naarstig naar kleine bos en doorgangspartijen, want we zijn in de bebouwing van Dommelen aanbelandt. Passeren hoven, groenvoorzieningen, achteroms, groenig meest. Korte veldpaadjes. Straten huizen en villaatjes in goeden doen. Om dan een wegje hoge beukenhagen te volgen in klinkervorm, een parkeerplaats grote supermarkt over, en staan we vrij plots terug aan de start/finishzaal. Even is er onrust denkende dat ik mijn buspas kwijt ben, alles wordt afgezocht bevraagt , afgetast in zakken, en dan blijkt deze toch in mijn borstbeurs te zitten, de opluchting is groot natuurlijk. Zet me na afmelding bij de aldoor knutselende Hennie, ja van Theo, en haar nering, die al in de zaal was bij mijn binnenkomst, en neem van de schrik bekomende een bakje koffie na, met een gesprek met beiden. Opgelucht. Het parkoers vandaag was erg wisselend, afgewisseld met winterachtige landschappen. De tocht had geen dag later mogen zijn, het weer sloeg resoluut om de komende nacht, met een dik pak sneeuw en verkeer en openbaar vervoers-ongemakken en gestopte diensten. Slecht begaanbare wegen en ook stoepen. Daar had je mij zeker ook niet getroffen. Nu kon ik terugkijken op een mooie en zinvol bestede dag. En verdomd! Op mijn gang te voet naar huis zong ergens in het groen een merel als leek het zijn lentelied, en ja op zijn achtergrond de kerstverlichting weer die volop brandde, aan de woningen. Wat een contrast als met de volgende dag. Extreem winters dus. Aan u allen beste lezers, wens ik een gezond, gelukkig, voorspoedig Nieuw-jaar {2015} toe, met ook veel wandelgenot aan u en de uwen. Ik groet u met mijn Brabantse: Houdoe! {Hou je goed}. Tot volgend keer weer.
