Voorzitter Wouter weet het zeker. Het is twee en halve k.m. gaans vanaf de dichtst bijzijnde bushalte, naar het startburo. Zodra ik de bus verlaat, stuit ik op een mij bekend echtpaar, welke te voet van hun woonstee eveneens onderweg is, naar de garage van een Ford-dealer, alwaar de inschrijfplaats is voorzien. We stappen gezamelijk oostwaarts, naar de rand van Valkenswaard in een industriezône. Opnieuw vallen mij rond het gebouw de vele rood-witte nummerborden van onze zuiderburen op. Het is flink druk en de parkeerplaats duiders zwaaien heftig naar het ferme aantal wat zich meldt. Het is duidelijk, ondanks het grote aanbod van tochten in de provincie, en eromheen vandaag, hoeft de club niet te vrezen. We stappen de showroom binnen en lopen langs rijen kleurige en allerlei typen van Ford-auto's , naar de inschrijftafels. Naast deze buro's is een grote zithoek voorzien met natjes en droogjes, warm of koud, en etenswaar. Na de onvermijdelijke korte gesprekken her en der, ga ik mijn hoeven in. Eerst even door industriezône , waarlangs zich een der bedrijven in de regio van een vroegere lagere school klasgenoot, die nu een vooraanstaand industrieel en zakenman in vooral deze regio is. Goed geboert boy! We gaan dan een bosperceel in temidden het industriegebied, wat voor wandelpark door gaat en draaien om een groot ven met ijslaag. Al meteen wordt de wandelaar gewaarschuwd alsdat het vandaag opletten wordt, want een sneeuwlaag, door onze voorgangers al platgetrapt, maakt dat het verraderlijk glad is of wordt. Toch weer even industriewegje door, gaan weg Leende -Valkenswaard oversteken en volgen even de route van vorige week van Olat. De parkoersuitzetter Ad Phiferons, dus niet die van Olat, stuurt ons een nieuw fietspad op, asfalt en ik vrees even dat we weer naar het modderbad van vorige week gaan. Maar niets van dit al, gelukkig, vlak voor dit onheil mogen we een aardige natuurweg in van het gebied Valkenhorst, welliswaar drassig, en wat modder, maar heilig t.o.v. vorige week. Langs besneeuwde akker en weidevelden, en paden, bereiken we wat vroeg de rustpost in een ruime schuur achter een boerderijvilla. Het is er erg druk en het personeel werkt allemaal als mieren om ons te gerieven. Hierna gaat het echt de natuur in, de veelbezongen ruimten om Valkenswaard. Het voorgaande belooft zonder meer, en wordt het ook. Hier en daar hangen nevelsluiers in de bossen en op de velden. Afgeplagde heidevelden en diverse vennen zijn ons deel. Superbe! Mogen door een klappoortje een graasgebied in wat behoort bij het z.g. Brabants landschap. Het is donker miezierig weer, eerder late herfst dan putje winter. De natuur rust, hoewel enkele keer een fladderend vogeltje. Wandelmarkeringen van diverse natuurorganisaties, en z.g. koppaaltjesroutes zijn zichtbaar. Dit gebied spreekt erg aan. Heidevelden en bospartijen wisselen af. Slingerpaden, door den en sparrenbossen, en andere loofhoutsoorten, zijn ons deel. Toucheren dan nu en dan even de A2 autoweg naar Maastricht, en horen nu en dan onheilspellende sirenes van div. hulpdiensten. Niet best . Gaan aldoor op en af oude stuifduinen door overwegend weidse heidegebied, en bossen, en geraken dan aan de doorgaande weg naar Leende. De "Lindse Blaos" komt in zicht. { Leender blaas}. Zo heet het de bol aan de top van de kerktoren van Leende. Gaan daar ook op aan, ga onder de A2 door met doorrazend verkeer boven ons en twee verkeerspleinen oversteken eromheen, loop het dorp binnen, en wordt aan de overzijde van de straat toegeroepen dat ik daar en daar zus en zo had moeten gaan, maar de alternatieve route biedt uitkomst. De rustpost is de garage van de plaatselijke brandweer, waar nog een van de drie auto's volledig paraat staat. Voorzieningen genoeg hierbinnen, als voor wasje plasje. Een eigen binnenterras met buffet van de club. Heb even een onderhoud met een wandelclublid welke meehelpt en ongezonde tijden achter de rug heeft en herrijst weer. Loop na verwijlen het dorp weer uit, weer onder viaduct door, en draaien van daar het gewaardeerde Leenderbos in. Slingeren de paden over, kom dan aan een prachtige stuifduinenrug, nog steeds oplettend op sneeuwresten op paden , en alert op gladheid, maar het leidt hier toch voldoende af qua natuurschoon, waar dit gebied fameus om is. Kom dan aan een fietspad waar we op afstand een nieuwgebouwde stellingmolen in het landschap van gehucht Strijp zien staan. Blijven toch in de omslotenheid van bos, paadje zus en zo stappen, overwegend sparren en jonge en oude dennen. Het is bekend dat dit gebied veel everzwijnen kent, reeën , herten, maar ik tref er geen een. Steek een wat breed fietspad over wat leidt naar de Achelse kluis, grensdorp Hamont-Achel, dus België, en het bosgedraaf houdt niet op. Dan een lang sparrenbospad, met ook andere tussengroeisels, als lover en den, en vliegden. Volgt een wijdse sneeuwbedekte akker, en gaan zowaar een sneeuwvrij fietspad op. Wordt dan toch weer padenwerk gaan en waar ik me op verheugd had dat het met de modder wel meeviel? Te vroeg gejuicht! Het wordt een soort dans van hink stap sprong, de laatste kilometers, en bedenken hoe zal ik die en die barrière nemen. Ik zal eraan moeten geloven en moet er toch door. Ga dan een beek over, platte houten brug met anti-slipplanken. Loop dan paralel met het vorige pad terug langsheen een rijk plassengebied wat visvijvers zijn. Zojuist geschoont van weelderig riet dat nu in hele hopen langs de oevers ligt. Volg een poos een z.g. rode koppaaltjesroute, na droger gaan wordt het toch weer zompig dan. Ga langdurig om de plas heen. Een pad afleidend in, opnieuw een plankenbrug, even moeilijk op en afstappen, houdt me in evenwicht met afschermende paaltjesrijen aan de kop van brug, terug de zompigheid in tot aan een asfaltweg. Een zucht, en redding van voorgaande, ga ik onderlangs een industrieterrein, waar talloze buizen voor waterafvoer van de terreinen de grond uitsteken van de sloothellingen, en de sloot in die weer op de Kleine Dommel zullen uitkomen. Ga langsheen een paviljoen van de plaatselijke vissersclub , van wie de vijvers ook zijn. En sta dan plots aan de finish, de autogarage. Ik heb een schitterende natuurtocht achter de rug, ondanks de ongemakken nu en dan. Sneeuw en modder. Had het zeker niet willen missen. Het gebied is een verademing. Kijk naar mijn broekspijpen, ja wat dacht je, maar staat tegenover, absoluut een aanrader deze tocht met dit natuurgebied in de aanbieding. Ik zet me aan een der tafels daar met een bakkie om op adem te komen. gesprekje hier en daar met personeel, bestuursleden, medewandelaars aan de tafels. Het schijnt dat de schemer invalt, en dan zet ik er maar de benen weer in, de lange gang naar het dorp. Oei, die uitdrukking benaming is niet naar de zin van menig Valkenswaardenaar. Ik kijk terug naar een mooie dag. De club was erg tevreden over de opkomst, want de wandelagenda was overvol mogelijkheden vandaag, enkel al in onze provincie. Een saluut aan u wandelaar en lezer dezes. Houdoe! Tot volgend keer weer.
