Het is wikken en wegen waarheen vandaag. Het is moeilijk een keuze te maken. Besluit de website te bezoeken, en eigenlijk geeft de nieuw voorgestelde routerichting en bereikbaarheid de doorslag. Die zal overwegend westelijk verlopen. Geheel nieuwe richting dus. Een van de vele Atletiekclubs die wandelen in hun pakket toegevoegd hebben. Ik tref in de bus nog een echtpaar uit Zd.Limburg, die dezelfde plannen blijken te hebben. Aan de rand van het dorp stappen we uit, om onze weg te voet te vervolgen, worden we al meteen aangeklampt door twee auto's met inzittenden, met de vraag waar het startpunt was. Het is vanaf hier nog een beste tippel om er te geraken. Aan het clubhuis. De route-omschrijving ziet er fraai uit, dus dat belooft. Omdat het leeuwendeel der deelnemers al op weg is , besluit ik ook al maar op weg te gaan. Steken de doorgaande weg over en worden het fietspad opgestuurd richting dorpje Mariahout. Dit komt ook in het vizier, maar we gaan er met landerige wegjes ruim omheen. Zie in de verte nog een bedrijf van een naamgenoot op de zijmuren vermeld. Asfalt en zandweggetjes gaan onder m'n schoenen door. Door een coulissenlandschap gaat het op een hek aan die ons even laat proeven van wat de parkoersuitzetters met ons voor hebben verder vandaag. Door een klaphek krijg ik het Torreven te zien met veel roze waterlelies. Volg erlangs een smal graspaadje, om even weer akkerland in te gaan randje bos. Erg veel toerfietsers op de route, maar met wat inschikken en inleving is dit best oplosbaar. Een enorm aardappelveld volgt, in evenzoveel witte bloem. Niet voor lang. Geraak aan een MOB-complex {mobilisatie}, en wordt geleid langs de afrastering, waarna ik toch weer bos in ga. Langs een slagboom vervolgt de route langsheen een brede sloot helder water, waar erg veel blauwe libellen aan het wateroppervlak zweven. De Beekse waterloop blijft het voorlopig gaan. Grasweg wordt zandweg, waar toerfietsers doorheen ploegen. Een enorm aardbeienveld kweek op stellages, tegen verrotting op vochtige grond. Paarden waarvan een met een kleed om kijken verbaasd helemaal me na. Ga weer een bos in langs een ven met nu witte waterlelies. Hier zal ik voorlopig in blijven. Ik struin aldoor bospaden, de een ven na de ander. Het is het Vressels bos. Ik hoor gerommel in de verte opkomen, zouden dit trappenlopers op weg naar de hemel zijn, óf vallen ze van de trappen af, gedrang of te druk, wie zal het zeggen, of zouden ze er planken vloeren hebben? Een donker oud dennenbos volgt. Er komt dus een onweersbui opzetten, ik geef me over, het komt dan maar. Houdt regenkleding wel paraat. Schuilen is er niet meer bij. Kom nog een bekend stel tegen die hun bril zijn kwijtgeraakt en tegenstrooms de te lopen in, gaan zoeken. Na wat klim en padenwerk gaat het een open ruimte in, tussen weiden, en bereik ik bij particulieren achterom in de tuin de rustpost. Hier tref ik het echtpaar weer, triomfantelijk gaat de bril in de hoogte, ze vonden hem weer dus. Later , meldt zich Frans, op de rustpost, m'n stadgenoot. Na een gesprek stappen we samen verder. Andere kant tuin de poort uit een asfaltwegje op, welke na 850 mtr. verderop verruilt wordt met een zanderig wegje. Opnieuw dreigt Donar de god van de donder. Zien bezijden ons donkere wolkenmassa's opdoemen. Zijn door alle gedraai ons richtingsgevoel kwijtgeraakt, achter ons nog dreigende luchten. We zullen er niet aan ontkomen, de regen komt met vlagen omlaag, niks geen schuilplaats. Een heel scala aan padenwerk volgt op. Zijn in de streek Vressel, ruwweg tussen Son en St.Oedenrode, met schitterende landschappen met velden allerlei groen en groenten. Een bomenwegje waar de bomen pyramidegewijs bijgeknipt zijn, best byzonder kunstig om te zien. De weergoden zijn ons genadig, het onheil lijkt goeddeels afgewend. Het blijkt ook heel plaatselijk flink geregend te hebben, tot lichte miezer elders. Onder bomen m.n. is het droog gebleven. Het gerommel is verstomd. We toucheren even de bebouwing van de noordkanten van Son & Breugel aan, langs een voorrangsweg en naburig fietspad, en gaan door gebied De Kuilen, landerig en stukken bos. Daar dient zich plots de rustpost onder tentdak aan. Horen het regenwater tikken op het tentdak, en kijken verlangend naar het beetje blauw in de verte. Vooruit gaat het weer na verpozing. Ruilen asfaltwegje voor een groenstrookpad, mooi overgroeid met allerlei boom en struikgewas, was tevens een goede bescherming tegen de hoogstaande zomerzon geweest, en smal graspad door tot aan opnieuw een klaphek. Komen in natuurgebied de Mosbulten, en gaan tussen een kudde koeien door wandelen. Ronden een groot water of ven. Vogelaars ontbreken achter een vogelobservatieplaats met gatenschutting. Zien op afstand zwanen en een blauwe reiger, de nekken waakzaam omhoog. Boven ons vliegen een vlucht wilde ganzen. Her en der ligt een vlaai op het wandelpad en het is opletten waar we onze onderdanen plaatsen. De koeien knoei{d} -en dus. Een koe staat precies op het te bewandelen paadje, maar gaat bij onze nadering rap naar zijn soortgenoten. We verlaten het natuurreservaat weer via een klaphek. Krijgen nog bosgebied te gaan, zandwegen door. Geraken aan een verharde weg, en voorbij lijkt de bospret. Een heel scala aan weiden en akkervelden allerlei volgt, wegjes door coulissenlandschappen. We vermoeden ergens langs het naburige Wilhelminakanaal uit te gaan komen. Maar nee, parkoersman houdt het toch landelijk. Schrikken van een aanslaande, blaffende hond in kooi op een erf, maar zodra we uit zicht zijn, stopt het. Een trits asfaltweggetjes volgt opeen, en dan herken ik ver weg een doorgaande weg waar ik vanaf de start liep. Die weg steken we over en stappen op de finish aan van het clubhuis. Bij de afmelding bekomen deelnemers een platte fles die opvulbaar is met water. Daar treffen we good-old Jan uit Mierlo met onafscheidelijk hondje, toch ook niet piepjong meer. Duiken onder het tentzeil na afmelding, om nog een glas te genieten. Frans verneemt onze reisplannen huiswaarts terloops, en biedt ons een lift tot ergens in de stad aan. Dat laten we ons geen twee keer zeggen. Onder grote dank en erkenning zet Frans ons bij een plaatselijk groot ziekenhuis aan een drukke autobushalte. We vinden onze weg wel op huis aan. Over de wandeltocht kan opgemerkt worden: Fenomenaal ! Schitterende en wisselende routes. Natuurrijk. Perfect gepijld. Uitstekend duidelijk routepapier. Prima en goedvoorziene verzorgingsposten met allervriendelijkst personeel. Populaire prijzen. Een organisatie die stond als een huis, fantastisch en als u leden dit lezen zou, namens de deelnemers, byzondere dank voor jullie organisatie en inzet deze dag. Een juweel van een route en daar zijn duidelijk ook kenners aan het werk mee geweest, die er vast veel zorg en tijd in stopten. Jammer dat jullie niet een of meer tochten hebben het jaar door. Jullie hebben de omgeving mee in mogelijkheden. Ik kom hier zeker meerdere malen terug, dat staat vast. Ik heb genoten en andere wandelaars vast en zeker ook. Over twee weken wacht de Internationale Vierdaagse van Nijmegen. Een feestelijke reunie met wandelaars all over the world. Toch denk ik volgend weekend nog een tochtje te doen om warm te lopen Intussen geachte lezer {s}, tot volgend keer. Gegroet: Houdoe ! Van Peter Heesakkers
