De stad is dit weekeinde van diverse richtingen onthand door spoorwegwerkzaamheden. Gelukkig is de keuze dit weekend dermate, zodat ik toch een wandeltocht kan gaan bezoeken. Op naar Helmond dus. Onderweg de reis vallen laaghangende mist in open veld en akkers op. Vanaf het station daar is het ruim 20 minuten gaans, naar de rand van een woonwijk. Een schitterende zaal mag gezegd. Op het voorplein staat een monument met een haas en een bloemenkrans ervoor. Ja , zegt een voorbijganger, hier heb ben ze vorig jaar een haas dood gereden. Het blijkt echter een uiting van een carnavalsclub inmiddels ter ziele te zijn. De Brouwhazen. Bij inschrijving in de zaal worden we er op gewezen dat onze route gekruist kan worden door mountainbikersactiviteiten, en zo geschiede. Het gaat overigens voortreffelijk moet gezegd de combinatie wandelaars en tourfietsers. Het was ook maar een gedeelte van de route dat we elkaar troffen. In de vertrekzaal worden we geconfronteerd per foto aan de uitgang met een groot route-architect die de club en ons ontvallen is. De tocht vangt aan met een stratenloop later een villawijk en aan de rand ervan een gebouw waar het leven met het eeuwige wordt verenigd. Komen ook nog voorbij een drukke aangelegenheid waar Jehova’s getuigen hun dienst gaan bijwonen. Dan zijn daar de bossen en wordt het padenwerk, aan de zuidelijke rand van de wijk Brouwhuis. Het wordt een paddenstoelen rijk gedeelte , bij hele groepen staan ze er in alle kleuren en maten en grootten. Dit tegen de achtergrond van verkleurende bomen. Na een zowat kwart tocht onderweg zijnde, gaat het eerst druppelen en al gauw over in gestage regen. De herfst ten voeten uit. De wandelaars veranderen in plastic mannetjes en vrouwtjes al of niet met paraplu erboven. De hoge zandgronden waarop we lopen absorberen het hemelwater prima, even verderop is hoogveen en dat is minder in vochtige tijden vooral waarvoor de Peel bekend staat, want daarin wandelen we nu. Veel wandelaars leven zich uit in vele foto’s maken van de prachtige paddenstoelen groepen. We krijgen ook nog duinengebied en losse zandpaden te gaan, is even extra zwoegen en de onderdanen goed opnemen, wat best inspannend loopt. We krijgen er schitterende natuur voor terug. De bossen zijn ook heel verscheiden, naast dennen jong en oud veel bladwerkbomen, oude sparrenbossen soms onderbroken door heideveldjes. Nu en dan treffen we tourfietsers die even onze routes aandoen. De natuur doet feeëriek aan, in haar herfstkleuren en de afgevallen bladeren, die als sneeuw neerdwarrelen. De grote eigen koffiepost verschijnt waar we overigens ook andere dranken en voedsel als brood met beleg bekomen. De zitbankjes zijn nat en overwegend leeg. Een weiland onderbreekt even het bosgebied. We geraken in een bosgebied met weelderige jeneverbes bomen en struiken. De jenever zelf laat het hier afweten, is n.l. niet te tappen. Het is en heel aparte ervaring zo’n bos te doorlopen. Uniek zelfs. We komen aan een vakantiebungalowpark, passeren wat huisjes, maar gaan toch ruimschoots om het park heen. Komen nu in een landerige vlakte aan de oevers van de Astense Aa rivier die verderop in een bosgebied wild als een slang kronkelt, drassige paden aan de oevers, geoogste maisvelden weiden en in de verte de contouren van nieuwe wijken van Vlierden gemeente Deurne. Gaan eerst met een wijde boog om Vlierden heen. Door het beekdal van de Aa. Wat later gaat het middels boerderijen en huizen van goeden doen, recht op de bebouwing van het rustieke dorp af, alwaar de rust in een streekberoemde café-zaal is voorzien. Na verpozen hier gaat de route het dorp uit langs een plein met muziekkiosk, een oude bomenlaan, en gaan we de natuur weer in velden door geoogste mais en andere gewassen, grindpadenwerk, geraak ik aan een bosperceel, waar een fameuze dorpsarts, die bij zijn patiënten geen blad voor zijn mond nam, en wat lompe opmerkzaamheden plaatste uitvoerig beschreven door schrijver Toon Kortooms welke in Deurne woonde eertijds, dokter Wiegersma, begraven ligt. We wandelen door een bosgebied eromheen, om opnieuw in open ruimte te komen na droge brede diepe sloten in dit bosgebied. Een ruïne voorbij restant van mogelijk de laatste wereldoorlog. Volgt weer een hele reeks padenwerk, waar ik vanwege de doordrensende regen en paraplu ophoudend, door de bossen de regendans moet doen. Ruiterroutes paden breed en smal gaande geraak ik aan de tweede rustpost in de openlucht waar plastic wandelaars verzaken op de natte bankjes te gaan zitten, en hun consumpties verorberen onder tentzeilen. Eerst de soeppost is vooral het menu maar ook andere warme koude drankjes en brood met beleg zijn in de aanbieding. De plu gaat weer op en ik vervolg. Krijgen een wat brede asfaltweg te gaan een hele poos, maar verkeersarm toch, om verderop na een k.m. of wat een bocht door te gaan en opnieuw het bos in. Opnieuw zoek ik hoger gelegen delen van de paden op die het droogst zijn. Het is weer een paddenstoelen rijkdom dat het een lust heeft. Langere afwisselend paden gaan we nu. Steken tot tweemaal toe een doorgaande weg over en krijgen een lang slingerend grindpad te gaan, door ruigten en parkachtige aanleg. Wandelknoopuntpaden van toeristische aard gaan we, en kom dan aan de nieuwe omleiding van het kanaal de Zuid-Willemsvaart, deze volgen we een poos tot we weer de dijk af mogen bebouwing in. Een sloot met knotwilgenpad erlangs een brugje over lijkt me de finish niet ver meer. Padwerk achterommetjes van woningen, bereiken we plots de finishzaal. Daar is het nog gezellig nablijven met vooral bekende intensieve zelfs wandelgangers. We zijn het eens , ondanks de drensende regen een schitterende tocht gehad met veel afwisselingen in de route vandaag. Tref hier ook nog Krist en Gina van Beneluxwandelen, die er een dagenlange vakantie door m.n. West Nederland op hebben zitten met deze wandeling als afsluiting, en overigens nog enige van zijn landgenoten die onze provincie en streek aantrekt. De zaal raakt leeg en ik besluit ook te gaan, buitengekomen moet het regenscherm weer op en ik loop nu met gemak naar het wijkstation, rechttoe rechtaan. Het is erg stil op de straten, met dit weer, bedenk me hoe de mensen hun tijd binnen verbrengen zullen. Vanochtend toen het nog droog was trof ik veel honden uitlaters. Ondanks het weer kijk ik toch terug op een mooie , gezellige, afwisselende wandeldag. Deze week wacht een operatie vanwege staar op mijn ogen, zal het wandelen voorlopig er bij moeten laten , denk ik. Weet de lezer in elk geval wat de reden is van mijn tijdelijke afwezigheid, maar alsnog tot mijn volgend schrijven, groet ik de lezers van harte, en zeg op zijn Brabants “Houdoe” . Van Peter Heesakkers
