Al wat jaren geleden heeft de organisatie twee aanmelddagen ingesteld om een betere spreiding van aanmelders/lopers te bewerkstelligen vanwege de enorme drukte, en de administratie wat te ontlasten. Ik verkies toch de maandag i.p.v. zondag. Een groot parkeerterrein en aangrenzend wandelpark fungeert deze week als vierdaagseterrein, met een winkelcentrum en allerlei andere stands, en horeca aan de rand van de binnenstad. Het is het feest van terugzien. Enorme terrassen waar duizenden kunnen zitten, staan op het vierdaagseplein. Er mogen 46.000 inschrijvers meedoen. Dik over de 50.000, hebben een uitloting gehad. De stad en omgeving zijn letterlijk in de ban van het internationale vierdaagsefeest de hele week. Een komma vijf miljoen feestvierders trok de stad deze week aan, want de stad leeft dag en nacht. Ook het openbaar vervoer in zijn algemeenheid draait nacht en dagdiensten, om wandelaars en zomaar feestvierders te vervoeren. Wandelliefhebbers van over de hele wereld ontmoeten elkaar hier, vaak in de klederdracht van hun land. De internationale verbroedering is groot. Uit alle geledingen van de maatschappij van hoogste ambt of beroep tot laat ik zeggen de stratenmaker, zijn hier een met elkaar. De weersverwachting toont gunstig deze week voor het welslagen van de internationale mars.
Dag 1 Al om vier uur 'sochtends vertrekt de eerste categorie van de 50 k.m. afstand. Ze worden uitgelaten uitgeleide gedaan en aangemoedigd door vooral nachtelijke stappers in drommen langs het begin van het parkoers. De 40k.m. groep is dermate groot dat deze in twee starttijden gesplitst is. De 30rs mogen als laatste starten om kwart over zeven. Het gaat door de binnenstad de stad uit richting de Waalbrug een majestueuze boogbrug die deze rivier overspant. De Overbetuwe in ruwweg het gebied tussen Arnhem en Nijmegen wordt vandaag door het legioen aangedaan. In dichte urenlange drommen overspoelen de lopers het gebied, militaire groepen uit Navo en andere landen, land zee en luchtmacht, burgergroepen en vooral losse wandelaars, veruit in de meerderheid. Een kleurrijk geheel. In de doortochtplaatsen staat het publiek rijendik, en vaak op tribunes, om het legioen aan te moedigen, klappend, juichend, spreekkoren roepend, vlaggenzwaaiend, levende en luidsprekermuziek, muziekkorpsen en kapellen, hartverwarmend. De eerste doortochtplaats, noemt een straat zich Via Begonia en is als in alle dorpen en stadjes onderweg uitbundig versiert, vlaggen , feestslingers en zo meer. We gaan door de fruitstreek van het land, langs oude en nieuwe boomgaarden, en door landerige velden. Zodra je per viaduct een autoweg oversteekt wordt je door vrachtauto's en personenwagens met, een niet aflatend toeterconcert begroet, zwaaiende handen uit de autoramen, en lichtengeknipper. Het is voor hun een verassend, indrukwekkend gezicht al van ver op hun weg duizenden wandelaars en vlaggen over te zien steken. Onderweg zijn er talloze neringdoenden langs de routes om ons voor vaak een zeer zachte prijs van nat en droog voedsel te voorzien. Een waterleiding maatschappij voorziet ons van drinkwater twee maal per dag uit rijen fonteintjes, en er wordt ook ferm gedronken. De loper hoeft niets te ontberen. Ook toiletcabinegroepen staan regelmatig langs de route. Mensen, toeschouwers, bieden ons allerlei gesneden groenten en fruit en drinken als water vooral aan, snoepgerei, koek {jes}. Het lijkt een lopend buffet. Talloze verzorgings tenten en wagens, kampementen, rode kruishulpposten. Het is absoluut een giga-organisatie, met alle festiviteiten eromheen. Het wandelen, ploeteren voor sommigen wordt als een groot feest gevierd, doortochtdorpen en stadjes staan volledig op hun kop. Overal duizenden mensen die parkoers omzomen, juichen, zingen, optreden, muziek maken, in groepjes of alleen, het is indrukwekkend, onroerend ook, uitbundig versierde huizen en straten, de hartelijke ontvangsten overal. Voor hen is de wandelaar/deelnemer een enorme held. In dichte drommen trekt het legioen voorbij, in groepen, als individueel. Urenlang. In Elst is het zo druk dat de stoet de pas in moet houden want aan de rand van het stadje komen alle afstanden samen. Na Elst even rustiger, en trekken we door opener landschap verder naar Valburg, Slijk-Ewijk, Oosterhout, en dan de scherprechter voor nieuwkomers op de lange slingerdijk naar Nijmegen, haar spoor en verkeersbrug lijken bedrieglijk dichtbij, maar toch echt nog ruim 8 k.m. gaans. Een reportster vraagt met micro een man vlak voor me. "Meneer, is de dijk zwaar"? "Weet ik niet" zegt de man droogjes: "Ik heb hem nog niet opgetild". Je hoort veel humor zo onderweg en je hebt ook veel afleiding aan allerlei gebeurens om je heen. De route vandaag is door werken omgelegd, niet tot ieders tevredenheid, valt langer uit ook. Een langere weg terug naar de Waalbrug vanmorgen, om dan in een feestende stad binnen te trekken.
Dag 2 De dag van Wijchen genaamd, de grote hoofdetappeplaats van deze dag. Het duurt 'n uur en driekwart alvorens men de bebouwing van de Keizer Karelstad achter je laat. Mogen dan een zandweg op die ons door bosgebied stuurt de betrekkelijke rust in. Door Alverna gaat het met muziek natuurlijk, op weg naar Wijchen waar een enorme drukte wacht en een uitzinnig publiek, rijen dik. Notabelen van dorp en provincie staan op een eretribune ter begroeting als trouwens in elke doortochtplaats. Gaan door Woezik op weg naar Beuningen evenzo een compleet gekkenhuis, de weg naar Weurt waar een ander parkoers dan gewoon wacht vanwege wegwerken, nu niet langs maar dwars door het dorp. Lopen via kanaalsluis industriegebied van Nijmegen -west binnen, waar we grandioos, onthaalt worden door de bewoners, Gaan onder oude stenen spoorbrug door langs of over de Waalkade. Over een kermisterrein in gebruik, mogen vlak voor de monumentale Waalbrug steil de binnenstad in klimmen, en belanden daar o.a. in een geweldig Holebi-feest overwegend in rose uitgedoste menigten. Worden door publiek warm welkom terug gevierd.
3e dag De Bergetappe genoemd. Die verrassing wacht ons de laatste k.m. rs echter incluis de Zevenheuvelenweg. Ik wordt om 7.15 uur weggescand in Nijmegen. De uitloop naar de stadsgrens is dezelfde van gisteren, voor een deel toch, we draaien de gemeentegrens van Malden over en komen in zou bijna zeggen oase van rust, open landschap, een slingerweg. Voor en achter ons duizenden wandelaars opeen, te zien rondkijkende. Door Malden waar de bewoners niet onderdoen in festivalstijl met andere gemeenten, gaat het daarna de kanaaldijk op en passeren we de provinciegrens t.w. Limburg {Ned.} De kop van deze provincie. Gaan voorbij drie-provinciënpunt Brabant-Limburg- Gelderland, door Mook de meest noordelijke gemeente van Limburg, langs dorpsnotabelen, en onvermijdbare muziekorkesten een schitterende bosweg in op weg naar hoofdetappeplaats vandaag, Groesbeek. Een mooie afleiding deze weg aldoor overwelft met bomen, dus schaduw. Het is een erg lange weg, maar ernaast is veel prachtige natuur te bewonderen. Geen publiek langs de weg. Dat verandert op slag als we Groesbeek binnentrekken. Een gekkenhuis aan drukte en muziekbands en straatversieringen. Rijendik staat het juichende publiek. Hartverwarmend. We stijgen, en dalen na wat op en neer klimmen dorp uit, om aan de beroemde en beruchte scherprechter te beginnen, de fameuze Zevenheuvelenweg. De weg is omzoomd met caravans, tentjes, klapstoelzitters, verzorgersposten. Absoluut een vergelijking met de Alpe-'D Huez in de Tour de France, het is er fantastisch! Zelf neem ik de heuvels met gemak, maar voor al moeilijk lopende deelnemers zal het een marteling of groot ongemak geven. Zij krijgen extra aandacht en aanmoediging van het in drommen aanwezige publiek. Het is ook hier fenomenaal de houding en respect vanuit het publiek, heel aangrijpend ook, en ook hier een grenzeloos enthousiasme. Gaan na deze speciale weg dorpke Berg en Dal door. Opvallend deze dagen de zelfgemaakte douches onderweg van opgehangen tuinslangen gemaakt. Mensen en kinderen die een stukje met je meelopen, handtekeningen vragen, adrespapiertjes geven, om ze een kaartje te sturen, van hoe verder hoe liever in de wereld, foto's maken alsof je bekende Nederlander bent, vanalles uitdelen aan etenswaar en drankjes, hartverwarmend. Berg en Dal en Nijmegen binnenkomende, opnieuw versierde straten en zingende dansende, hossende, acterende, verklede, aanmoedigende massa's, naast zingende vooral groepen lopers als militairen uit zovele landen, strijdkreten. Weergaloos mooi. Dit is nooit geheel te omschrijven, die geweldige sfeer. Ik ontvlucht na afmelding het terrein van de wandelbond/organisator, de drukte van de toeschouwers en belangstellende relaties. Ook persmensen, schrijvende en radio en t.v. stations zijn onderweg als ook hier erg groots vertegenwoordigd. Satelietschotelwagens, reportagewagens. Elke dag trouwens en onderweg eveneens om voor hun land, stad , streekomroep en evt. dorpsomroep deelnemers uit hun gemeente te volgen. Het is er zóó druk!
De 4e dag: Iedereen is in uitgelaten stemming. Er word vroeger afgescand voor de start van de laatste dag. Een enorm legioen van tienduizenden lopers, trekt welgemoed de stad uit. Die uitloop naar buiten de stad is wat vervelend, want weer dezelfde route. Eenmaal buiten de stad meteen de natuur in, de Hatertse bossen een vennen. Veel kaalslag in de bossen sinds verleden jaar, maar zeker niet onaardig en de vele vennen nu goed zichtbaar. Het is genieten hier. We gaan door Overasselt, wat stratenwerk door, om dan de lange slingerdijk van/langs de rivier de Maas op te gaan. Men kan kilometers ver weg kijken. Aan de overkant van deze grote rivier ligt de provincie Brabant. Achter ons is een kilometers oneindige kleurige slang van wandelaars te zien. We geraken aan de autoweg A73 waar de 40 k.m gangers afslaan de Maas {verkeersbrug } over naar Linden, Beers, Cuyk. Door Brabant dus, en de pontonbrug, door militairen aangelegd, waardoor de scheepvaart stil ligt. Wij trekken Heumen binnen, leuke straten door om dan langsheen een rijksweg op de paralelbaan of ventweg genaamd, verderop, samen te komen met 50 en 40 lopenden. De rijen verdichten weer zodoende. Maak meteen gebruik van een grote stop/rustplaats hier. Ik zie aldoor blijmoedige gezichten, de pijnen zo men deze heeft worden vergeten, er heerst een uitgelaten sfeer. Na deze pauzeplaatsen gaan we richting Malden. Hoe anders, er wordt daar duchtig op los gefeest, de doortocht is overweldigend, en het toekijkende publiek verdicht met de kilometers nog te gaan. Krijgen van totaal vreemden bloemen en vooral gladiolen uitgedeeld! Fantastisch! Aan de stadsgrens verdicht het publiek dermate dat je niet meer weet waar naar wie en wat te kijken. Je wordt totaal overdonderd door letterlijk honderdduizenden toeschouwers. De loper wordt gefeteerd alsof je een heldendaad verricht hebt. Gejuich, applaus zang en spreekkoren, handendrukken, hi-five handjeklap met kinderen en publiek, het is indrukwekkend, hartverwarmend, niet te beschrijven, zo groots onthaal, muziekorkesten. De laatste twee kilometer is alsof je door een groot stadion loopt. Hoge en lage tribunes boordevol juichend genietend, klappend zingend zwaaiend publiek, het is heel ontroerend voor de deelnemers. Jaren terug alweer las ik in de pers, dat de laatste vijf kilometers, ruim 300.000 man publiek langs de intochtroute stond. Het moet nu vast een veelvoud ervan , zijn. Het is ongelooflijk! En wat een enthousiasme! Weet wel dat de grote wegen en provinciale wegen rondom de stad totaal verstopt zijn van verkeer, en er grootse omleidingen zijn als voor zakelijk verkeer. Het is één groot feest deze vierdaagse en alle wandeldagen, ik ga u niet verder vermoeien met de indrukken onderweg, en wat je als deelnemer allemaal treft. Dan moet dit verhaal een boek worden......Het is kortom onbeschrijflijk. Ja de wandelaar en mensen in en om Nijmegen omarmen elkaar innig. Waar men aan conferentietafels uren dagen maanden jaren over doet, gebeurt hier in een of paar dagen. Complete verbroedering, innige banden, voor het leven. In drommen komen groepen en losse wandelaars een feestend Nijmegen binnen, met talloze binnen en buitenlandse muziekkorpsen, urenlang. Na afmelding op de finish leg ik me neer bij de ontoegankelijkheid en onbereikbaarheid van mijn thuisgang gevoel en bezie de intocht. Zonder meer glorieus, met geen pen te beschrijven die sfeer, en warmte van de toeschouwers. Ruim 40.000 deelnemers halen de finish. Het was het laagste uitvalpercentage ooit, met warm maar uitstekend wandelweer. Volgend jaar zal de 100e editie van deze Vierdaagsemars plaatsvinden in de derde week van Juli. Dit feestelijke jubileum zal alles overtreffen, vast en zeker. Publiek, Nijmegenaar en deelnemer kijken hier nu al reikhalzend naar uit. Het wordt iets speciaals verwacht men. Zelfs onze Koning Willem Alexander, is uitgenodigd in de voetsporen van zijn vader te treden, Was in 1967. Met weemoed neem ik afscheid van innemend Nijmegen. Tot volgend jaar! Ben mij bewust dat ik nog veel indrukken hier kan neerschrijven, maar ga u er niet mee vermoeien. Heb getracht zo vel las mogelijk te vermelden. Wel hoop ik deze week af te trainen op een wandeltocht in mijn streek. U kunt me bijna wekelijks volgen op deze site met mijn wandelbelevenissen. Ik groet u weer geachte lezers van mijn verhalen. Tot volgen keer: om op z'n Brabants te zeggen::: Houdoe ! Peter Heesakkers
