Het hemelzwerk blijft deze ochtend gesloten, donkergrijs. Ik bedenk dat de hemel tijdelijk gesloten is, omdat ze de toevloed van mensen die het aardse voor het hemelse verwisselen, niet meer kunnen bergen. Tijdelijk dan, misschien... Het is een laaghangend gesloten wolkendek, en buiten de bebouwing is het flink nevelig. Bijna ga ik de halte vlak voor het startburo voorbij, met de lijnbus, maar de chauffeur stopt gewillig op tijd voor me. Binnen het stationskoffiehuis tref ik diverse werklieden die aan een grondige verbouwing bezig zijn aan het interieur. Het startburo is vlak aan de buitendeur. Bij de aanloop naar het parkoers tref ik altijd aanwezige Frans, een der steunpunten van de club. Even een praatje. De parkoersbouwer{s} stuurt me al meteen de parkeerplaats over , waar ik opvallend veel auto's van onze zuiderbuur ontwaar. Ik mag er al direct het grote bos inwandelen. Dat ziet er al veelbelovend uit. Vanaf hier laat de natuur er al geen twijfel over bestaan, de R is in de maand geslopen, en dwarrelt het blad om me heen, en zie ik een rijkdom aan soorten van paddenstoelen. Het is duidelijk, de herfst doet zijn intrede. Bomen tonen de eerste herfstkleuren, in al haar schoonheid. De bepijling verkeert in optima forma en dat zal de hele route vandaag zo zijn. Nu en dan een adempauze in het begin van de route door een heideveldje, gevolgd door weer bos. Een natuurschilder of hobbyfotograaf kan onderweg z'n hartje ophalen hier. Heel uitvoerig wordt elk paadje en situatie op mijn parkoerspapier omschreven , in meters lengten, het is mij nu al duidelijk, de route uitzetter kiest zijn route, met zorg en passie. De omgeving leent er zich ook prima voor, en hij kan zijn talent hier botvieren. Ik tref boomzwammen, die talrijk zijn, grote groepen paddenstoelen, maar ook diverse soorten paddenstoelen verspreid in de natuur. De geur van slijk en rottende bladeren op de grond, die ook aldoor om me heen dwarrelen. Ik steek een fietspad over , en even verderop komt er even wijde blik op een drukke rijksweg van de A2 en A67, die te lande en in de streek als berucht om z'n dagelijkse files bekend staat. Ik trek een grondwaterbeschermingsgebied in, wat vloekt met de mesthopen die op het land gedeponeerd zijn. Langzaam sterft het wegengeluid weg, ga een ruiterpad op. Een wandelaar passeert in gezwinde pas en mist een zijpad, ik roep 'm nog maar hij kijkt niet op of om en zal zijn oren verstopt hebben met dopjes voor een meegevoerde radio misschien. Wat later tref ik de man weer, lijkt wel of hij de weg hier al wist. Ik tref veel betonblokken die de toegang tot boswegen en paden blokkeren. Een pad dat heiveld, van akkers scheidt. Weer een stukje bos en dan een afdalinkje naar het zogenoemde Gat van Waalre, een enorm meer, waaruit het zand gewonnen is met de aanleg van de naburige autosnelweg. Ga draaien ruim halfweg om dit meer, langs rietkragen en andere oeverbegroeiïng, kleine stranden, en kom aan west Indisch aandoende woningen, met een boulevard overgaand met uitzicht wijds over het water. Achter een raam wordt een blijde gebeurtenis aangekondigd in een feestelijke slinger van kinder of beter babyhemdjes, met de naam Olivia vermeld. Volgen wat paadjes tussen sjieke bewoning en wegjes tussendoor om een weg over te steken, waar het startburo op afstand zichtbaar is, een flinke lus dus. Even zie ik de kastanjebolsters alom me heen liggen. Het gaat de Waalrese bossen weer in, kris kras, m.b. paden, en lijkt parkoersman, in vervoering te raken met het geboden padennetwerk alhier. Elke tientallen meters een afdraai, keurig bepijld, leeft hij zich uit hier. Het begint intussen te regenen, en net als ik van de warmte m'n trui uitgedaan heb. Ik bereik de rustpost en kantinewagen van de club en kan onder een tentdak schuilen, niet lang overigens , en ik zal ook mijn eigen tentdak boven m'n hoofd moeten gaan houden, {paraplu}, want het regent inmiddels gestaag. Kom langs een prachtig ven, zie aan de overkant een groep eenden bij elkaar en een zilverreiger, de kringetjes in het water nemen ook toe van de regendruppels , maar een boswerker die ik voorbijga, gaat rustig door met het uitdunnen van de bossen, een stoere jongen. Vervolg een tijd het padenwerk en belandt dan in een rijk van groen voorziene villawijk, met schitterende woningen, opvallend veel bordjes, alsdat bewakingsfirma's hun werk doen. Het drenst van de regen inmiddels. Dan komt er dichtere bewoning in zicht, blijkt Aalst te zijn. De gestage regen stopt en een flets zonnetje komt tevoorschijn. Ga door de z.g. Oranje-namen wijk straten door, ga voorbij een enorm gebouw appartementen voor ouderen/ bejaarden voorbij en mag weer de bossen in , met haar herfstige kleuren. Even verwarring, de pijlen zijn niet meer daar, teruglopend waar de laatste nog hing maar de parkoersbrief biedt weer uitkomst en die volg ik maar en even later hangt er inderdaad weer een pijl. Een routecontroleur komt langszij en ik leg hem het probleem uit, hij gaat terug en herstelt het. Even ben ik in weidegebied nu met opvallend veel trekpaarden. Met ruigten tussen de weiden als afscheiding van gronden. Even een asfaltwegje op en dan mag ik vlak voor een brug door een diepe droge sloot doorheen, een smal pad in tegenstrooms een brede beek, is de Tongelreep in, een smal pad blijven volgen slingerend met de beek. Ontzaglijk mooi hier maar ook drassig vanwege de voorbije buien eerder. Ik loop erg lang om een enorm golfterrein heen, met bordjes , afrastering terreinen, vanwege aanwezige everzwijnen. Zou ik ze ook aantreffen? Niet dus. Het blijkt een heel lang eenzaam pad te zijn met toch veel ruige natuurboorden, volstrekte stilte hier. Kom na een lange eenzame gang langs een groot schoolcomplex en dan weet ik dat Valkenswaard in zicht komt. Ik verloop me op een punt en achterop komende wandelaars roepen me terug. Ik beloop een dijkje tussen bomen en randje V.wrd gaat het naar een met verkeerslichten voorziene kruising. Opnieuw een plantsoen door, om dan een lange wat brede zandweg op te gaan, in mijn herinnering een voormalig enkelspoorlijn van Eindhoven naar België. Stiefel dit pad af en kom een eindweegs verder terug van een lus aan de tent en kantinewagen post van de club. Neem weer kort plaats en gesprekje hier en daar, en ga dan de natuurtocht weer voortzetten. Het is een route van helaas veel uitdrogende en halfdroge en drooggevallen vennen, veelkleurig jonge boompjes, klimmende paadjes, dalletjes, het summum van natuurgenot. Een groepje tegemoetkomende wandelaars vragen me de weg naar een jeugdherberg, ik wijs ze met een ruim gebaar de richting erheen. Globaal want zo precies met al die boswegen en paden hier. Even later kom ik n.b. aan de jeugdherberg, en heb ik toch even meelij met de zoekende wandelgroep, ik heb ze helemaal de verkeerde tegenovergestelde kant opgestuurd....! Ik geraak aan een bosrand met wat boerderijen op afstand zichtbaar , wat wijde blik dus, en geschoren akkervelden van voorheen maïs, en zowaar in the middle of nowhere, een voetbalveld, zo ver van de bewoonde wereld. De belijning en het onderhoud ontbreekt goeddeels. Uitgeschoten aspergevelden omringen het geheel naast wat weiden. Het valt me op dat ik zo laat in het jaar nog veel zwarte bostorren tegenkom, die volgens mij zo dadelijk toch onder het vallende gebladerte zullen moeten gaan overwinteren. Ik hoor bovenkruinen van bomen kreunen in de opgestoken wind. Ik passeer weer een uitgedroogd ven, en ben op een oud voormalig spoortracé aanbeland. Een langs liggend pad wordt ook benut, en zo gaat het op Waalre aan. Plots kom ik aan een doorgaande weg en sta ik oog in oog met de finishplaats, een absoluut schitterend einde, aan een even zo mooi begin van dit parkoers. Het was zonder meer het summum van natuurgenot deze wandeling, een prachtparkoers, met alles wat onderweg met de herfst te maken had te bewonderen, en een evenzo fenomenale bepijling en verzorging onderweg. De herfst in al haar facetten. Het zal weer wennen zijn met de korte daglicht-dagen en de winter die er aan komt. Maar een wandelaar mag hier niet bij stilstaan. Toch? Dik tevreden vandaag.
Tot lezens of ziens wie weet ergens langs 's-heren wegen beste medewandelliefhebbers. Houdoe! Tot volgend keer.
