Een vroege bus neem ik nu bij gelegenheid. Tot mijn verbazing stapt Peter uit Mol halfweg de route in de bus. Peter heeft al een behoorlijke reis omweg moeten maken, en dit dwingt respect af zoveel liefde als hij heeft voor de wandelsport. Ik heb ‘m al heel lang niet meer gezien. In het gesprek dat volgt overleggen we o.a. waar we het beste uit de bus kunnen stappen. Het blijkt ook de kortste weg naar de startplaats. Deze tocht valt onder de serie Grensparkwandeltochten, deze vakantieweken te houden aan beide zijden van onze landgrens. Het aantal buurlanders is weer groot, en zij komen tot uit B –Brabant tot uit de provincies oost en ver uit West Vlaanderen. De Brabantse alsmede de Vlaamse Kempen, blijken erg gewild om te bewandelen. We krijgen bij inschrijving een uitvoerige routebeschrijving mee, en vooraf lezende belooft het heel wat. De startlokatie is vanuit het plaatselijke gildehuis paviljoen, met alles er op en eraan. Het is er levendig druk ook. Toch ben ik al gauw op weg, en al meteen gaan we de poort uit het bos aangrenzend in. We nemen eerst een noordelijke route. Wat me al direct opvalt is de nog groene natuur na alle droogte dit jaar zomer. We moeten over enige boomstammen heen stappen, en de perfecte bepijling stuurt ons behendig door de natuur vandaag. We krijgen een noordelijke route te gaan, en precies zoals ik de Kempen ken is die natuur boeiend en veelzijdig. Meest smalle paden te gaan. Het routepapier is geduldig en meld elk paadje te gaan de afstand of lengte van het pad als ook de totaal gelopen afstand tot dan. Ook de pijlen zijn conform het routenummer genummerd. Het is meteen al genieten van rust en ruimte. Even zien we een intermezzo van bouw en akkerland vanaf de bosrand, en de nog maagdelijke schone blauwe luchten. Plots raken we in bebouwing van Bergeijk en houden op de trottoirs onze veiligheid. Mogen aan de oostkant van het dorp de rotonde oversteken even een asfaltwegje volgen en gaan dan links een klaphek in wat ons stuurt door oude weidegebieden en verspreide bossages. Ik mis vind ik later uit na ruim vier kilometer de rustpost, en dit na een wel erg lange wandeling pas. Niet getreurd mijn conditie lijkt achteraf nog puik, en ik stap lekker door. Op een of andere manier geraak ik vanzelf op de route zonder af te slaan naar de rustpost. Na een uitkijktoren, en weer klaphekken achtereen, beland ik op een breed zand en grindweg, met erlangs een asfalt fietspad en moeten we tegen de andere wandelaars richting gaan. Passeer enige ANWB toeristische wegduidende betonnen paddenstoelen met duidingen naar omliggende dorpen en afstanden er op vermeldt bedoeld voor de toerfietsers. Passeer ook een monument aan de bosrand onthuld in September 1994 en een bomkrater alwaar destijds in de oorlogsjaren een grote geallieerde bommenwerper neerkwam en de meeste inzittenden toen om het leven zijn gekomen en andere bemanning mogelijk door redders van de ondergrondse in veiligheid zijn gebracht. Een zoon van de bemanning van toen heeft dit monument onthuld. Een prachtige waardige gedenksteen overigens mag gezegd. We geraken aan een splitsing waar de van tegenovergestelde richting wandelaars ons tegemoet komen, en volgen en bijzonder pad langs een goeddeels droog gevallen waterstroom, wat ongemakkelijk begaanbaar eenmans pad, maar zeer mooi toch. Net als ik denk waar eindigt dit kom ik aan een weidse akker en ga aan bosrand verder. Het is de extra lus voor de grootste afstanden die we gaan. We gaan tussen wat kleine vennen richting een schuilhut, en langs water een oude beek, een brugje overgaand. Komen weer op de plek terug waar tegemoetkomende wandelaars wij achterlieten. Even later toch weer tegemoetkomende lopers. Even open veld, opnieuw inruilend voor boswerk. Weer een paadje langs water van daarstraks voor bruggetje, bospaden en fietspaden en krijgen de schuilhut van daarstraks weer in het vizier. Na enige omwegen weer boslaan op waar nog wandelaars gaan voor voornoemd omweggetje fietspad en brede bosweg omzoomd met eikenbomen vooral, tref ik zittend aan een pick-nicktafel uit het verre West-Vlaanderen Krist en Gina, de mede verslaggevers van de site Beneluxwandelen, een mooie ontmoeting even een praatje maken, nadat we gezamenlijk pratende weer op weg gaan ontmoeten zij bekende medelanders wat een lang gesprek oplevert en ik mijn weg vervolg. Mag eindweegs verder de bosweg af en ga door landerijen veel mais en anderzijds afzienbare preivelden, en haal een moeilijk lopende plaatsgenoot in. Zien een lek in de beregeningsinstallatie welke een stoomachtige straal afgeeft. Even een gesprekje geraken we van de doortocht door velden aan een doorgaande autoweg die we voorzichtig oversteken en een parallel fietspad op, genieten van de landschappelijke vergezichten, en mogen dan eindweegs verder toch weer bosgebied in. Volgen dwee onze pijlen en route op papier en raken in opener gebied met opnieuw tegemoetkomende wandelaars. Een flink eind tussen be en overgroeide paadjes door. Een stukje weiland in waar een kudde koeien aan hun drinkpunt staan en zij het passerende wandelvolk rustig gadeslaan en we er vlak langsheen lopen. Een z.g. laarzenpad door dat nu drooggevallen lijkt, Gaat het over een wegje met weerszijden betonstrips door kennelijk voor landbouwvoertuigen, alwaar we op de openlucht rustpost van de club geraken. Krist en Gina komen ook in net vizier, en na de pauze gaan we gedrieën weer op weg. Opnieuw treffen zij bekenden en vervolg ik mijn weg, ga even achter een betonnen huisje lossen waar ze me inhalen en gaan we de bebouwing van Bergeijk binnen. Nu weten we dat het gedaan is met de rust van de Kempense natuur. Gaan bebouwing die sterk wisselt in met enige monumentale bouwsels als een protestants kerkje en oude huizen. Reuze potloden aan de route van een of andere school, een binnenplaats op van of met monumentale gebouwen weer terug de straat op vervolgend. Komen aan een wandelpark alwaar parkoersman ons doorheen laat slingeren. Raken aan parkeerplaatsen van nog onderweg zijnde wandelaars, een wegje op die ons stuurt naar de finish. De route was zonder meer een beauty, schitterend in een woord van begin tot eind, een schoonheid die alleen de Kempen kent, en die mogelijkheid ook biedt telkens. We zijn zeer voldaan. Op het buitenterras hebben Krist Gina en ik nog een praatje en drankje na, maar ze willen de spitsdrukte bij Antwerpen en Gent vermijden op de terugweg, nog dik twee uur rijden als er niks tegenzit met verkeer. Leuk ze weer eens te ontmoeten. Een plaatsgenoot meldt zich intussen ook terug en af en biedt me een lift aan, wat ik gaarne aanvaard. Een schitterende wandeldag zijn we eens, zonder meer een must de tocht voor een natuurliefhebber. We danken de complete organisatie en vrijwilligers voor hun geweldige inzet deze dag. Het was ook een tocht om door een ringetje te halen. Onderweg tekenen zich zware onheilspellende donkere luchten aan, en moet ik nog denken aan hen die nog onderweg zijn. Ik wordt voor de huisdeur afgezet. U beste lezer{s} groet ik weer van harte, tot volgend schrijven en zeg u met Brabantse groet, “Houdoe” .. Van Peter Heesakkers
