Omdat het ver bussen is, en de bus pas laat op de morgen vertrekken zal naar wandelmaatstaven en plannen gerekend, overweeg ik een mindere afstand te lopen. Echter bij inschrijving bedenk ik me en zal toch voor een langere afstand kiezen, het loopt immers storm nog met de inschrijvers. Mariaheide, is een klein dorpje gesitueerd tussen Veghel en Uden in het oosten van onze provincie Brabant. Het dorpje is overbezet van de parkeerders van deze wandeltocht, wat bij niet wandelaars en zomaar passanten opzien baart, en de vraag wat gebeurt hier toch?
Geraak al gauw de schaarse bebouwing uit, en volg een poos een smal graspad, een vorig tracé van een vroegere spoorlijn de verbinding van Boxtel met het Duitse Wesel , in de streek bekend als het “Duits Lijntje”. Een eind na de laatste wereldoorlog wordt deze lijn opgeheven voor passagiers en goederen, de laatstgenoemde gaat nog enkele jaren door en komt ook buiten werking. Vreemd want er liggen toch diverse stadjes en grote plaatsen langs die lijn.
Valt op gedurende de tocht dat er nog veel blad aan de bomen zit, m.n. aan de eik. Toch heeft de natuur al zijn herfstkleurentooi. Lopen een heel deel der route langs of in de buurt van de A50 autoweg tussen Eindhoven en Nijmegen o.a. Wanneer ik een smalle asfaltweg die een aanrit naar deze weg gaat, oversteek misreken ik me aan de voetoptrek hoogte, struikel en val ik voorover, sta gemakkelijk weer op, en vervolg hoewel met pijn op linkerborst, en vervolg ik mijn weg. De endorfinen verdoven kennelijk de pijn, en ik zet meteen door. Kom aan rivier de Leygraaf welk graspad ik volg. Ga viaduct autoweg onderdoor A50. Krijg nu de z.g. Boerenlandroute te gaan privéterrein met over- stapjes, een achttal, over weiderdraad over modderige paden en smal. Een boer tot wiens terrein dit behoort stelt me gerust, er staat vandaag geen stroom op de weidedraden. Stad Uden is geruime tijd de contouren te zien op afstand. Veel vergezichten zullen vandaag te zien zijn omdat deze streek bosarm is, veel platteland, akkers, weiden. Soms nog met vee erin. Toch trachten parkoersbouwers daar waar mogelijk zich even aandient ons door plukjes bos te sturen, landbouw en veeteelt voeren vandaag toch de boventoon. Gaan na draden overklim praktijken, dan een bosperceel in. Wat klaphekken, ijzeren roosters bruggen als over sloten en ruigere gronden. Hele reeks padenwerk. Een lang knotwilgenpad, wel erg geknot overigens. Een gruispad langs zandweg. Eind verder een OLAT tent rustpost, de welbekende manier van hun rustpost inrichting, mogelijkheid te zitten op klapbankjes. Het altijd aanwezige brood met beleg is nu al verorbert door vorige hongerige deelnemers. De warme dranken vinden gretig aftrek toch. Vervolg route bos ingaand langs liggende boomstammen als pad afzetting. Waden door natte en dorre bladeren. We treffen het deze morgen. Het is droog, vrijwel windstil, en de zon schijnt volop. Kom later aan gehuchtje Rakt genaamd waar de pompoenen in kleuren en maten voor het huis met grote voortuin liggen. Toch weer bos ingaand, pad langs een sloot wat glibberig geraak ik een eindweegs verder aan een rustplaats annex campingkantine. De officiële rust, binnen dus. Na deze plek even teruglopen en dan een pad weer in, na slagboom opnieuw langs water en zelfs een ven waar de waterspiegel ervan, een imponerende aanblik geeft. Spiegel met gekleurde bomen in het water van de overkant . Gaan dit ven half om, en dwalen door de herfstkleurige bomen, als een schilderij zo mooi. Geraak dan weer bos uit langs en door velden en akkers. Onmetelijke preivelden{porei}, over meest smal padenwerk,{weidepaden zijn helemaal in vandaag}. Langs geoogste maïsvelden en andere geoogste akkers een wei langsheen waar de koeien nog grazende zijn. Heel spaarzaam gezien vandaag toch…. Bos weer in en daar dient zich een eindweegs verderop een hoge duinenwand of rij zo men wil op. Los zand hellingen met bovenop toch bos of bomenrijen. Loop een tijdje onderlangs de hellingen, door vlakker gebied, om na een bocht recht op de duinen aan te gaan, en laat de parkoersman ons toch even gevoelen hoe door los duinzand opgaand dit aanvoelt. Naar mijn gevoel een voorbode van de z.g. Bedafse bergen, welke in het gebied De Maashorst opgeld doet, een fameus duinengebied. Noordelijk van Uden. Padwerk heeft OLAT toch meest en graag in hun routes, weg van klinker en asfaltwegen, en hier houden ze zich nu ook aan. In de verte tekent zich de overwegend witte OLAT tent rustpost weer aan, met zitjes in de openlucht en vindt de soep in aanbieding gretig aftrek zo bezie ik. Naast warme drankjes als choco en koffie/thee en zowaar ook nog brood met beleg is verkrijgbaar , hoef mijn noodrantsoen niet aan te spreken in alle geval. De zon eerst uitbundig schijnende, is intussen achter dikke sluierwolken eerder grijs , schuil gegaan. De voorspelde regen zou uitblijven tot begin avond zo heeft de weerman beloofd. Hierna volgt weer overwegend land en tuinbouw en veeteeltgebied. Eikenbomenrijen langsheen over een meest brede zandweg. Eindeloos geoogste maïsvelden, en spaarzaam korenvelden. Volgt een pad omzoomd met beuken en berkenbomen. Zie in de verte de A50 autoweg weer opdoemen. Een lange helling stuurt ons over deze weg heen per viaduct later en bereiken wat tegenliggend verkeer, rijden tegen toegestane rijrichting overigens, Ga een rotonde over en vervolg aan noordelijke rand bebouwing van Veghel, een breed fietspad, waarna een eindweegs verder een doorgaande weg overgestoken moet worden, en een weer smal herfstig pad ons terugleidt naar de vorige rotonde , met klimmetjes over draadwerk z.g. op papier genoemde overstapjes af, weer kennelijk om eventueel wild te beschermen. Aan de horizon tekent zich de dorpskerk van de finishplaats Mariaheide af. Had het gevoel dat dit pad een onderdeel was van het vroegere spoortracé? Overgroeid dat wel maar aan het grind in de bodem te zien, wat onder spoorlijnen ligt. Een asfaltweg stuurt me recht op het dorpje af, waar we plots oog in oog met de finishplaats staan aan het dorpsplein. Daarbinnen vermengt zich de wandelaar met de bezoekers die dit kennelijk, als enig dorpstrefpunt ervaren. Wel druk dus. De route vandaag kenmerkte zich met overwegend plattelands uitzichten met nu en dan een plak bos waar enigszins mogelijk. Wel bijzonder weer de echte OLAT-paden welke club wars is van asfalt en geharde wegen. Daarin is men wel weer gelukt toch, zand, grind, en vooral graspaden vandaag. Heel anders dan de bekende bosparkoersen, die ik bij deze club gewend ben. De bus voor mij is aanstaande en rijdt een uursdienst, dus lang blijven is niet aantrekkelijk. Hij vertrekt overigens vlak tegenover de café-zaal. Ik voel na die val onderweg wat borstpijn nu ik een poos in de bus zit. Thuisgekomen wordt de pijn kwellend, en ga ik al vroeg na het eten onder de wol. Ben wel benieuwd hoe ernstig en hoe lang dit duren zal. U geachte lezer groet ik weer beleefd met een Houdoe. Hopelijk tot snel weer, en hoop niet te veel last te ondervinden van mijn blessure. Van Peter Heesakkers
