Het was de eerste dag buitengewoon warm, en de opkomst was derhalve minimaal, 37 graden plus was wel te veel van het goede. En zo dacht kennelijk het overgrote deel van de wandelaars er ook over, derhalve een minimale belangstelling. Ik liet die dag voor wat ze was. Zelf nog met de nasleep de volgende dag, moest ik ook besluiten de tweede dag voor gezien te houden. Bleef de derde dag als laatste mogelijkheid over, met ook meer draaglijke temperaturen . De aankomst ‘s ochtends vroeg deed niet vermoeden, dat de opkomst alsnog groot zou worden, de omgeving van het startcomplex vooraf verkennende. Heel spijtig voor de vereniging, de vrijwilligers en harde werkers ter voorbereiding. Ik betreed een wel erg stille vertrekzaal deze morgen. De inschrijving geschiedt dus vlot, en na de voorbereidingen kan ik op weg. Het wordt de dag van Nuenen zo zal blijken. De routedagen zijn totaal omgegooid. Ik passeer de naburige extra opgezette wandelaars-camping die erg slecht bezet blijkt.
Het is ook erg stil om me heen. De route stuurt me al meteen het Kleine Dommel-park in, en de natuur lonkt er al direct. De omgeving van Geldrop is onvolprezen, en verzekert een werkelijk schitterend parkoers voor wandelingen. Een zonder meer byzonder mooi begin. De rijke oevergewas-begroeiïngen, met vooral het riet metershoog, de rondzwemmende eendenschaar, ik ben al meteen omsloten. Passeer de rivier per brug, en ga langs een graspad, asfalt af langsheen een diepliggende sloot, wat modderig paadje door, ga wat verderop een z.g. duiker over, en bereik een havenkommetje waar de waterspiegel opvalt. Een kasseiwegje brengt me naar de kanaalbrug, steek deze over om langsheen dit kanaal een betonpad te volgen. Honderden meters verderop gaat het een broekgebied in, langs een slagboom, langs de rivier de Kleine Dommel, een smal en drassig paadje. Een zijarm van de echte en grote Dommel. Erg mooi en onontgonnen gebied, waar welliswaar hoog riet de boventoon voert, naast allerlei andere wildgroei in haar veelheid. Hier is het absoluut prachtig, al zo vaak geweest maar het verveelt nooit. Je waant je in een groot ontoegankelijk terrein. Na een kleine k.m. gaans is daar de rustpost, wat vroeg, maar we gebruiken hem maar. Ga na verpozing weer op weg en passeer een bruggetje wat de grens vormt van de gemeenten Eindhoven en Nuenen. Aan die brug ziet men rechts een plas en omzoomd met vooral populieren een watermolen, dubbel schoepenraderen, ooit nageschilderd door Vincent van Gogh, die in deze gemeente ook nog enige jaren doorgebracht heeft. Een wegje brengt ons naar een klein industriegebied, vervolgens langs een kapel, om even paralel op een oude kasseiweg langs een voorheen stationsgebouw, het gehucht Eeneind in te sturen. Buiten dit gehucht, steek ik een doorgaande weg over, die me een natuurgebied weer instuurt met een strandbad, dat nog geen teken van leven openbaart en dit toch wat later op een redelijk warme dag…. De weg stuurt ons een tunnel in waar het lekker koel aanvoelt, onder een bredere autoweg door om direct een natuurgebied in te gaan over een hoger liggende dijk. Het gaat de dijk af wat later naar het zal blijken een groene woonwijk in. Deze weg brengt ons over een oude verbindingsweg, het dorp Neunen in. Ik ga hier bij een familielid op bezoek, en wijk enigzins van de eigenlijke route af. Na wat drankjes en bijkletsen vervolg ik mijn gang terug naar het eigenlijke parkoers, naar het dorpspark, en moet een steeg in , een straat door met wat winkels, tussen nieuwe appartements gebouwen door, en weer gaat het een tunnel door en volgen wat straten door nieuwbouw, Looppad, zo noemt toepasselijk een wegje. Steek een brug over, ga langs een water of gracht zo men wil om een diepe droge sloot door te moeten gaan, en kom op een fietspad. En nu aan de rand van de bebouwing, mag daar een smal fietspad volgen en mag plots afdraaien een verhard veldpaadje in. Opnieuw omzoomd door vooral hoog riet en langs ook vooral maïsvelden en weiden, maar gaan dan toch echt een bosgebied in. Een hele reeks van paden volgen nu kort en wat langer en ook slingerend gaat het voort. Het is oppassen met de soms verscholen bepijling en ik volg goed mijn routepapier. Het is zonder meer een weldaadsgebied hier, absoluut uitgezocht, prachtig. Geraak vervolgens aan een snelweg, waar welliswaar een snelheidslimiet geldt, maar weinigen zich dit aan schijnen te trekken. Mijn zandweg is rul en ik zoek de best te bewandelen delen op, maar ook erg lang, fietsters die me tegemoet komen, wens ik in gedachten alle sterkte, wat verderop te moeten gaan door deze diepe laag los zand te ploeteren. Mijn weg verhard een eindweegs verder, en ik moet afdraaien en de hoogte in, de weg naar boven die mij over de voornoemde snelweg per viaduct leidt. Een scherpe draai brengt me over wat de Mierlose dijk heet, door een landschap , met nieuw aangelegde bospartijen, links in de verte een grote nieuwbouwwijk van Helmond, rechts een heuvellandschap wat meer lijkt op onze zuid-limburgse heuvels, een voormalige vuilstortplaats omgetoverd tot natuurgebied. Een wat lange weg toch, maar wel met bomen omzoomd en dus de schaduw die welkom is. Kudde schapen die me toeblaten en ik doe maar mee, imiteer ze, volop leven in de wei dus, en wat verderop een vertederd beeld van een rijpaard met veulen. Plots mag ik de weg verlaten, om via een parkeerplaats een slagboom langs een bos in te mogen, dat dateert uit het jaar 2000, een z.g. geboortebos, waar voor elke boreling een boom geplant is. Erg wisselend en ook byzonder mooi samengesteld. Het is tevens aangelegd in een broekgebied en gaat over graspaden, platgetrapt door voorgangers. Erg vochtig was het er ook. Het pad geleid me uit dit nieuwe bosgebied en ik kom aan een spoorlijn, waar ik de keus heb om door een weidebebied te lopen , of er juist omheen langs de omheining, ik kies voor de moeilijker variant, door hoge grassen, en zo te zien nog weinig belopen. Mag wat verderop de weg weer op een overweg over, even stilstaan voor passerende trein, en vervolg de asfaltweg. Geraak in een gehucht, wat later, en de weg gaat verder, totdat ik de rustpost van de organiserende vereniging bereik, { Olat}. Vandaar na kort verblijf langs links en rechts oude boerderijen, een kanaalbrug over en langs de oever vervolg ik een zandweg. Een roterende waterspuit, landbesproeier, doet me berekenen hoe ik zonder nat te worden kan voorbijgaan. Dan mogen we via een klein beklimmingkje een bos ingaan, de Luchense Heide genaamd, lekker beschut tegen de koperen ploert. Weer laat de parkoersman ons rondslingeren, door de beschutting, padenwerk in al hun veelheid, en koelte tegen de zon. Vervolgens brengt een graswegje langs een hoge heg ons door een villawijk heen en met een enorme draai hier weer uit ook. Raken aan rand bos, en zien voor ons weer wat bedrijvigheid opdoemen, en dan weet ik dat dit industriegebied is aan de weg naar Nuenen. Deze weg blijkt later overstekend afgesloten te zijn en dus rust uit te stralen, zonder verkeer. Gaan gebied bos uit, en een fietspad op, moeten deze oversteken om voort te gaan langsheen de rand van de bebouwing van Geldrop, langs ook de grote parkeerruimte van een aangrenzend sportpark, waar nu bezoekers aan de wandeltocht mogen parkeren. Een lang fietspad, en dan plots aan het eind ervan is daar de finish, net om de hoek uit zicht van de wandelaar, de grote sporthal met cafe en deels overdekt terras. Hier begint na afmelding het ontmoeten met diverse bekenden en regelmatige lopers en bezoekers. We zijn het eenstemmig eens, de route was weer, “Echt Olat”, als hun slogan klinkt. Een grote voldoening dus. Puur natuur en rust als immer op hun wandeltochten. Hoffotograaf Noud was weer op pad om de wandeldagen vast te leggen voor de clubsite, www.olat.nl/ fotoalbum, een dezer dagen te openbaren.
Voorzitter Joop was wel wat teleurgesteld over de opkomst deze drie dagen, we konden hem enigszins tegemoet komen door toch te verklaren, dat dit qua weer, [ warmte} niet ongewoon was, maar we er zeker niet minder om hebben genoten, van de schitterende omgeving van Geldrop. De verst komende deelnemer; een Nederlandse emigrant uit de Nederlandse Antillen, Curacao. Het was vandaag zonder meer weer een schitterend parkoers wat de wandelgast voorgeschoteld kreeg. Deze kan zonder meer wedijveren met andere meerdaagse tochten in binnen en buitenland. Deze tocht was de dertigste in opvolgende jaren, Cijfers die toch spreken….. Ik dank Olat en hun medewerkers/vrijwilligers voor deze fijne en mooie wandeldag. Ik groet u met, Houdoe, volgend jaar ben ik er weer bij. Tot ziens langs de wandelwegen. Peter Heesakkers
