Verwarring met de plaatsnaam wellicht. In Vlaanderen kent men twee plaatsen welke Deurne heten. Dit Deurne is een grote gemeente 25 k.m. oostelijk van Eindhoven. Wanneer ik mijn neus uit de voordeur steek, regent het vervelend, terug naar binnen om mijn regenscherm mee te nemen, en wat er dan gebeurd is te raden even later op de dag. Alvorens ik van start ga, kan ik mijn plu in bewaring geven aan het inschrijfburo. Het zwerk trekt open en het wordt droog. Aan het station rijden vanuit mijn uitreisplaats de verlengde bussen af en aan, al vroeg. Blijkt er zojuist een nachtelijk muziekevenement in de omgeving geëindigd te zijn, en willen de festivalgangers natuurlijk naar huis. Dat belooft wat onderweg in de trein, verwacht ik. In de hal en naar de treinen staat extra controle- en veiligheidspersoneel. Moet gezegd ze gedragen zich voorbeeldig onderweg, maar ook de slaap zit ze in de ogen. In Deurne stap ik uit en begroet ze beleefd. De organisatie , heeft de route naar de startgelegenheid voorbeeldig en duidelijk met pijlen aangegeven, loop zodoende een kortere route zelfs dan ik op Google-maps uitdokterde. De omgeving van het sport en atletiekpark waar de kantine zich ook bevindt ligt verborgen onder de auto's van vroege starters. De organiserende club is tevens lid van de wandelbond, en heeft een eigen wandelgroep, zoals zovele clubs in Nederland, om leden vast te houden die joggen en hardloopwedstrijden af hebben moeten zweren vanwege b.v. blessures. Ik wist het parkoers van andere jaren nog maar ziet, de parkoersbouwers hebben een andere route bedacht. Deurne, de Poort van de Peel, een streek en naam vergelijkbaar met Hageland en Haspengouw BV. De Peel had in vroeger jaren de naam van turfwingebied, noeste zware arbeid, in de afgraafgebieden, nog op de meest primitieve manier. Het is ook het dorp en streek beschreven door fameuze schrijver Toon Kortooms, die hier vanaf geboorte woonde en opgegroeid is, en werkte, naast schrijven op de regionale pers. Het eerste deel der route gaat over asfaltwegjes en fietspaadjes, meest landelijke blik, vrij direct de onvolprezen bossen in. Het wordt een heerlijk bosparkoers en even later vliegen welhaast zes reeën me voorbij. Allemachtig wat een spurt! Knoop-punt-routepaden toeristisch zijn ons deel, routepersoneel heeft zich uitgesloofd ons een andere route te bieden, en zijn hier geweldig in geslaagd ook. Een uitmuntende parkoers omschrijving begeleid me door het boeiende Peel -landschap. Geraak dan eindelijk, nou ja,waarom eindelijk, het uitgestrekt bosgebied uit om fietspad langs doorgaande weg te bewandelen. Gaan bij een rotonde afslaan om langs een monumentale molen te lopen, wat vlakker en akker, weidelanden. Hebben even dorpje Vlierden getoucheerd , maken een omweg, en komen dan toch definitief dit voornoemd dorpje binnen. Hier is het enige café en in zijn zaal de rust voorzien. Personeel is aan het sjouwen om de zaal en ruimte te voorzien, overvallen als zij zijn door de drukte, van zitplaatsen, in een geïmproviseerde zaal lijkt het als een nachtclub de verlichting dan wel feeëriek toch. Er is voldoende personeel en ik bekom mijn bakkie thee toch vrij vlot. Gezellig geroezemoes om me heen. Dat ik na rust het dorpje van mogelijk paar honderd inwoners gauw uit kan lopen behoeft geen uitleg. En zo wandel ik weer De Peel in, oude beukenbomen markeren een zandweg en fietspad om na wat veldwerk opnieuw de bossen in te gaan. Een paneeltje vertelt over de begraafplaats van een eerdaags grote fabrikant, een recht voor zijn raap arts, en een schuilplaats van onderduikers in de oorlogsjaren, even akkerland langs de boer zijn velden, aan de bosranden, om opnieuw uit de koude wind te geraken het bos in. Het Wiegersma en Brandsmabos doorheen, bekende Deurnese namen, als uit de bekende romans van Toon Kortooms. Bladwerk van de kale bomen geven een gevoel op tapijt te lopen. Slingeren een poos erdoor heen om een vakantiebungalowpark te ronden opnieuw velden in en na verloop van tijd kondigt opnieuw de rustplaats van daarstraks in Vlierden weer aan. Even twijfel ik doorgaan of een stop, toch maar naar binnen dan. Na deze rust velden in en even een nieuwe wijk door, de groei heeft blijkt zich ook hier ingezet en tref voortuinen, waar met trots nieuwe boorlingen aangekondigd worden. Een zandweg, het Notenpad met jonge aanplant notenbomen brengt me aan de oever van een beek waarlangs ik moet gaan een hele poos, de Oude Aa genaamd. Het is even ploeteren en om de voeten gecontroleerd neer te zetten, modder en dras zijn mijn deel en met ingehouden pas bereik ik ook nog een graspad toch na een tijdje. Een oude dichte coniferenboom piept dat het een lust geeft van druk zijnde mussen. Even een lentegevoel, maar allee daar is het wat te vroeg voor. Kom na een lange gang langs de beek achter het voormalig missiehuis later congrescentrum en nu een hogere school en verbaas me na al die jaren dat ik hier vroeger vaak kwam hoe een wegennet om de locatie is aangelegd, en alles enorm veranderd is sindsdien, maar toch herken ik nog wegjes en situaties uit tijden van weleer. Weer een rotonde oversteken, en ringwegen volgt een weggetje in alle rust te gaan. Hoor ik dat goed? Jawel in een voortuin bij een van de vrijstaande huizen speelt een carillon vrolijke deuntjes. Even luisteren toch. Ik mag kort hierna een smal asfaltpaadje in en kom hier in een gebied waar duidelijk voorbereidingen getroffen worden om de paddentrek te regelen, schuttinkjes, vijftig c.m. hoog en zeildoeken om oversteek naar de plassen veilig voor deze beestjes te regelen. Men verwacht dat door vroeg zacht weer deze beestjes uit de grond gaan kruipen, en bodems van wateren, om hun partners op te gaan zoeken voor nieuwe aanwas. Tja de natuur moet zijn werk ook doen. De knoflookpad schijnt hier te floreren volgens borden van natuurmonumenten met uitleg. Moet na dit pad weer een rotonde over, opnieuw een fietspad op en dan tekent zich de bewoning van Deurne af. Ga langs schoolgebouwen en sportpark en opnieuw fietspaden op de finish af, een niet erg grote kantine eufemisme van mij maar drink er toch nog een bakkie. Wat klein voor zo'n drukte. De organisatie is erg blij met de grote opkomst, tot uit Limburg maar ook ver uit het land. Men was door de vroege regen in de ochtend wat bang dat die opkomst flink tegen zou vallen. Heb het niet nagevraagd, maar de belangstelling leek geweldig, gezien de massale parkeerders in de omgeving. Ik heb in alle geval geweldig genoten, van deze veel omschreven omgeving. Uitgezochte paden, nieuwe routes met duidelijke zorg uitgezet. De Peel in al haar schoonheid. In de zaal bij aankomst zien we Mathieu van de Poel de jonge nakomer van de fameuze profrenner in Luxemburg de pech hebben van vier lekke banden, en de Belg Wout van Aart , met de zege aan de haal gaan. Het enige minpuntje van deze dag. De splitsingen van routes en onderweg de bepijling en de linten, was een zorg apart voor de route-uitzetters van deze wandeltocht. Zij hebben een extra pluim verdiend, en lieten De Peel op haar mooist zien. Wil zeker de andere tochten van dit seizoen van ze lopen. In mijn gang terug naar de trein vergis ik me in een afslag tegendraads van vanmorgen, maar geraak toch waar ik wezen moet. Verloop toch een trein, maar kan al rap een andere nemen. Ik kijk terug op een schitterende tocht. Volgende week wil ik Boxtel "doen". Kijk ik ook naar uit. Heel goede ervaringen al jarenlang, vandaar dus. Wandelaars, lezers, wandelvrienden [innen], dezes ik groet u weer met een Brabants, Houdoe!
