Alweer lang geleden dat Wim,{Nouds broer} present tekende, om gedrieën weer eens op weg te gaan naar een wandeltocht. Naar een verre uithoek van onze provincie, vlak aan de provinciegrens van Ned. Limburg, in het verlaten Peel gebied. Een dorpje dat bij wijze van spreken past in je hand. Een ver na-oorlogs gesticht pioniersdorpje, een paar straten groot. Als je niet oplet rijd je het pardoes voorbij. Het is er bij aankomst al zo druk, en ei-vol, dat we genoodzaakt zijn de auto in den buiten te parkeren, aan de akkervelden. De vertrekzaal is feestelijk uitgedost, geheel in carnavalsstemming. De inschrijving verloopt edoch simpel en rap. Na wat gesprekjes en begroetingen her en der, waaraan je nooit ontkomt, en waarom zou je ook niet, gaan we op weg. Passeren direct buiten komend het standbeeld van de pionier. Daarnaast een recent gebouwde kerk die waarvan het dak veel gelijkenis oproept met een halfpipe voor scateboarders, die daarin halsbrekende toeren uithalen. We herkennen er ook een ski-springschans in. Gaan enige meters straatjes door om aan een in de streek beruchte doorgaande autoweg over te steken. “De Dodenweg”. Een bosweg in, fietspad op, om vrijwel direct hierna, een bosgebied De Stippelberg in te gaan. De zon doet z’n best, maar er staat wel een venijnige wind, al wordt deze in de bossen flink getemperd. Krijgen een hele reeks boskruisingen te gaan. Toeristische wandel-knooppunt markeringen en gekleurde wandelpalen. Steken een smalle verkeersweg over en komen in de Klotterpeel en bijhorend ven met erg vochtig padenwerk, een wat onhandig hekpoortje door wat bij elke passage maar een stukje openklapt, en maar een persoon telkens toelaat. We hebben mazzel want achter ons volgt een hele stroom wandelaars die zullen moeten wachten. We grinniken bij de gedachte. We struinen door in de rust en stilte van het uitgestrekte bos, met her en der een groot of kleiner ven, een waar lusthof, een uitgestrekt gebied van erg weinig bewoning. Er zijn zo waar straatnaamborden op diverse paden en boswegen. Gaan weer even over een fietspad met een rare lus , een dammetje over een diepliggende sloot, gaat het de rimboe in alwaar op iemands erf de open luchtrustpost, wagenrust genaamd onder de overkapping van een grote schuur, de voorzienigheid der club klaar staat. Als altijd, knus vertoeven. Gaan na verpozing slagboom voorbij een bos en landschap in met rijkelijk rododendron struiken. Een grote witte villa steekt af tegen het groen voorzover we al van groen mogen spreken. Volgen een poos de markeringen van het LAW Peellandpad van Den Bosch naar Roermond. De Schotse grazers die ons op papier beloofd en ook voor gewaarschuwd worden zijn nergens te bespeuren, wel hun uitwerpselen die rijkelijk rondgestrooid liggen. Een reeks z.g. klaphekken doorgaand volgen we, door uitgestrekte heidevelden. De wolkenvelden erboven geven het landschap een apart cachet, die almaar wisselen. Eindeloos gaat het onder dit decor voort, hier en daar onderbroken met groepen dennebomen en loofhout, laten we de blikken verten verkennen. We duiken dieper in onze kragen tegen de wind die hier vrij spel heeft. Zien een eindweegs verder, later een groot nieuwbouwwerk, wat blijkt de zaal rustpost te zijn, grenzend aan een enorme recreatieplas, waar je moeiteloos zou kunnen waterskiën, zwemmen , zonnen, roeien. Gloedje nieuwe accommodatie. We geraken in de zaal, waar de bediening erg miniem blijkt. Eén persoon die ons bedienen moet, met een enorme rij langs het buffet. Vergt veel geduld. Pas later blijkt aangrenzend ook een zaal te zijn waar we terecht kunnen voor onze bestelling. Na verblijf, gaat het opnieuw het grote bos in, afrastering terrein langs eerst. En opnieuw worden we verblijd met rust en omsloten natuurgebieden, geleid met enorm veel bepijling, de routeuitzetters hebben de handen vol eraan gehad. Het is zonder meer een rijkdom aan soorten bomen en planten wat ons afleidt, door een stiltegebied door zijn enorme ruimten. Een enkele keer krijgen we een doorkijk naar akkerlanden en velden, om dan toch weer terug te draaien, in de hof van Eden. Je komt hier helemaal tot rust. Dan , na kilometers, dient zich de volgende Olat rustpunt aan. Zien weer even de velden en akkers en weiden over vanaf hier, maken hierna een draai en gaan een heel deel drassig modderig vaak , pad in welke ons voert langs een beek, waar ik de naam niet van kan vinden of aangegeven staat, en ook de vele brede sloten meest diepliggend in dit gebied, hier en daar te kruisen met dammen, en sluizen en vallen. Het pad langs de beek volgen we tamelijk lang, en het is hoppen en springen soms naar drogere delen van het pad dat toch meest uit gras bestaat, maar verraderlijk glad toch ook wel. Een val klatert dat het een lust geeft. Een bielzenbrugje over gaat het aldoor voort en zien we eigenlijk weinig platteland vandaag. We blijven het zoeken in de bossen van wat noemt De Stippelberg. De routeuitzetter{s} heeft of hebben toch iets met water, als in de vorm van beken, sloten, vennen, zo schijnt het, waar we ook vandaag erg veel op vergast worden. Ze hebben zich vandaag erg uitgeleefd op de bossen van de Stippelberg een werkelijk schitterend natuurgebied. Ik ga U niet vermoeien omtrent het gebodene van vandaag wat zonder uitzondering een fantastisch natuurpalet ons voorgeschoteld werd en wordt. Opnieuw gaat de slogan “Echt OLAT” weer zonder meer op, het was in een woord byzonder mooi. Het bossenfestijn eindigt vrij plotseling, na nog wat zig-zagjes en onder een poort door, bij een enorm infobord met geschiedenis, uitleg en fotoreeksen recent en oud over de streek , dorpje, en zijn natuur. Steken veilig maar oplettend gezien de naam en faam van de weg , over, dorpje in , even op fietspad, een achterommetje van de naam kerkhofpad, het kerkplein op , en daar langs het standbeeld van de pionier. Een enorme frituurkar speciaal voor ons aanwezig blokkeert enigszins ons wandelpad naar de ingang van de zaal, waarvan we de muffe warmte betreden, en de drukte heerst van uitgaande en binnenkomende wandelaars. Ik bekijk nog eens de hele uitmonstering carnavalesk van de zaal, beluister het geroezemoes, en ontmoet tussendoor uiteraard weer de vele bekenden en zeker de vaste lopers die je overal wel tegenkomt. Oergezellig, dat wel. Noodt tot langer verblijf. Noud heeft vandaag zich weer met zijn camera uit kunnen leven voor het fotoalbum op de site van de club. www.olat.nl ook zijn eigen picasaweb. Daar ben ik ook weer erg benieuwd naar. Het is in de zaal nog lang rondtetteren bij en met deze en gene, alvorens we de schreden zetten op weg naar de auto. Bosparkoers , had vandaag de overhand, rust, ruimte, stilte, in een erg dun bevolkt gebied. De Peel ten voeten uit. Olats volgende wintertocht zal zijn vanuit Weebosch op 16 maart, vlak aan Bergeyk en Luyksgestel dichtbij de Belgische grens bij Lommel. Een klein sprongetje over de rijksgrens voor onze Vlaamse of Belgische wandelgenoten. Zeker de moeite waard, om u daar ook eens te orienteren. Wie weet , treffen we ons daar. Tot volgend keer ! Ofwel op mijn brabants dialect: Houdoe ! Gegroet: Peter Heesakkers
