Ga op weg met het stalen ros, naar het Geldropse. Een eindweegs uit de stadse bebouwing, stopt er plots een personenwagen. Meneer stapt uit, en maakt liftende gebaren richting mijn reisdoel. Wat zullen we nu hebben? Ik houd mijn hand tegen de nog laagstaande zon boven mijn ogen, en herken vlakbij bij verrassing een andere Peter, die helemaal vanuit puntje Zeeland onderweg is naar dezelfde bestemming. Een enthousiaste begroeting volgt en hij biedt aan de fiets achter in de auto te doen, en gezamelijk op weg te gaan, maar ik wimpel het in dank af, en besluit die enkele k.m. rs nog op mijn vehikkel te volbrengen. We treffen elkaar aan het inschrijfburo als op afspraak. Op het terras buiten nog enige begroetingen, en we gaan op weg. Vrijwel direct gaat het al fietspaden op de ruige natuur rondom de Kleine Dommel. Al een erg mooi begin. De natuur gaat zijn gang hier en tovert prachtige natuurbeelden. Gaan langs een klein havenkommetje van een aanleunend kanaal, helling op naar brug en af volgen we deze, onder een spoorbrug door. Paadje en wegje leiden ons langs uitgestrekte de terreinen van een echte Nederlandse befaamde vracht en personenwagenfabrikant, om via graswegjes aan de smalle autoweg uit te komen, die steken we over naar fietspad en volgen de weg even. Mogen dan een smal bomenlaantje in, en gaan een binnenwegje op dat ons geleid naar het natuurgebied Gijzenrooi. Talloze wilde bloemensoorten en grassigheid gaan we. Volgen en nog smallere asfaltpaadjes langs akkergebiedjes die richting Grote Heide brengen. Een zonder meer schitterend gebied. Wildroosters over waar we gallowayrunderen langs moeten, steken we even later de A67 autoweg over. Volgen altoos paadjes door heidevelden en bossoorten, door opnieuw bosrijke schaduwlaantjes, die we dezer dagen best nodig zullen hebben, onderbroken met vennen wei en akkerlanden. Toeristische routepaaltjes van allerlei afstanden gebruiken de parkoersuitzetters. Het is fenomenaal mooi. We genieten van de stilte en al wat de natuur ons biedt, wandelen door bloem en planten rijke ruimten, en filosoferen welk soort zich her en der aanbiedt. Vele tientallen regels op papier sturen ons door de flora van hei en bos.. Een wat bredere zandweg stuurt ons over een rondweg om Heeze, en kan het niet anders dan door de bebouwing recht op het dorpscentrum aan, maar mogen dan ook nog even door de tuinen van het plaatselijke raadhuis banjeren. Bereiken daar het café, waar we ons natje tot ons nemen, en her en der kout hebben met al of niet bekende medewandelaars. Een dolletje op het voorterras om handtekeningen te verzamelen, zomaar, zetten wij onze tocht weer door, zijn randje dorp en gaan wegje af de onmetelijke kasteeltuinen in, waar we prachtige oude bomenpartijen bewonderen. Het kasteel bewonderen we op afstand aan de poort met lange oprijlaan. Zien terloops een reuze boom die gespleten moet zijn door blikseminslag. Gaan nu het dorp dwars door steken, toch niet vervelende bebouwing, pakken padenwerk mee waar kan en geraken helling af en opwaarts onder het plaatselijke treinstation door. Parkoersuitzetters blijven ons daar waar enigzins mogelijk paden en grasvelden aanbieden die de wijken doorsnijden. Steken een rondweg over en mogen dan het Heezeren bos in. En opnieuw leeft de parkoersman zich uit hier. Laat ons prachtige karresporen en eenmanspaadjes belopen. Ver achter ons horen we geroffel, en torenwolken pakken zich boven ons samen, we zijn er niet gerust op, en jawel het nadert. Het begint al ras te druppelen, en we beschouwen het even als een afkoelertje tegen het benauwd warme weer. We horen ook al lang geen vogels meer dus of dat een van de aanwijzingen is op naderend onheil? Gaan over greppels met bielzenbrugjes nu en dan en plots verschijnt in ons vizier de rustpost, en kunnen we even op bankjes neerzijgen. De regen lijkt compassie met ons te hebben want de bui splitst, in een westelijke en oostelijke richting. Even later geraken we uit de imposante bosrijke natuur en volgen tamelijk lang een pad langs de sporen en verwonderen ons over de leegte in de treinen die voorbij komen, n.b. in vakantietijd en naar en vanuit toeristische gebieden?! Dacht onder een fietstunnel door te mogen, maar men stuurt ons een kasseiwegje in waar de tijd wie weet hoelang stil heeft gestaan, het loopt ongemakkelijk, ook en lijkt eindeloos, een stationsperron toont volledig leeg. Komen dan aan een enorme stalen spoorbrug en wenden onze steven van Geldrop af {?} Parkoersman zoekt weer paden op tussen huizen door, toch even spoor weer langs en vindt dan een spoortunneltje die we onderdoor moeten, en gaan een hele poos een park door. Draaien almaar weg van bebouwing weer de ruigten rondom de Kleine Dommel van vanmorgen in. Raken aan de praat met een jonge boer die grasland aan het inzaaien is nog voor de regen die blijft dreigen , komt. Na allerlei geslinger door de natuur, gaat het de Dommel over, langs een camping voor wandelaars/ deelnemers zijn we vlot aan de sporthal van waaruit we vanmorgen startten. Het viel grote Peter en mij op, vandaag dat we weer geheel nieuwe paden en wegjes bewandeld hadden. Absoluut mooi! En we hebben hoge verwachtingen voor morgen. Op het buiten terras is het nog een gezellig samenzijn met andere wandelaars al of niet bekend, waarna we ons weegs gaan.
2e dag: 2 - 8 Eigenlijk de derde, maar eerste dag was ik er niet. Peter blijkt al ter plaatse als ik arriveer. Kort onderhoud met terrasgangers, waarna we op pad gaan. De dag van Mierlo genoemd, maar dit dorp zullen we niet te zien krijgen behalve kerktoren en t.v. /radiotoren op afstand. Stappen meteen de bebouwing uit een lang fietspad langs onmetelijke sportterreinen. Steken de weg naar Nuenen over en opnieuw zijn we in de schaduw van de Luchense hei. Kringelen er rond, volkstuinen langs en velden prei en doorgeschoten aspergevelden, tot we aan de weg Geldrop/ Mierlo geraken , daar even langsheen om opnieuw de bossen van de Molenheide in te gaan. Een hele trits boswegjes en eenmanspaadjes gaan we door onderbroken met al bloeiende heideveldjes. Wildroosters en afgezet terrein met koebeesten over of doorgaand volgt een brede bosweg, we horen steeds meer verkeer razen over de A67. Moeten een talud op met een stijgingspercentage van 80 %, een viaduct over en een gelijke afdaling aan de andere kant van de weg, met steil waar ik even niet gerust op was. Waarom geen roltrappen hier!? Uhm Sorry parkoermannen. Een wegje brengt ons naar de wagenrustplaats zoals het nog immer genoemd wordt. Goed toeven en welbekend van overige tochten van Olat. We worden door kenners gewaarschuwd, dat we het nu voor de kiezen gaan krijgen, want we gaan de open heidegebieden in en door gebied waar het zo'n vier jaren geleden, een enorme bosbrand was, waar zelfs vanuit het land brandweerkorpsen op moesten komen. We zetten ons schrap. Drinken extra, en gaan op weg de onmetelijke ruimten in. Volgen wat ongemakkelijke heidepaadjes, zien aan de verre einder kleine wolkjes verschijnen. We bereiken na een poos het beruchte brandgebied, waar nóg de verbrande bomen en asresten, zichtbaar zijn en o wonder vooral grassen , wilde bloemen en hele berkenbossen al flink uitgegroeid zijn. Hoe snel de natuur herstelt. Het maakt veel goed, ziet er al beter uit dan verwacht. We geraken van het z.g. brandterrein af en lopen geplagde heidevelden in en ook paarse heide is ons deel. Opnieuw volgt oneindig veel bos, kris kras paadjes, en laten ons de schaduw welkom over ons komen. Wijdse landschappen onderbreken de route en we genieten van de tussenstukken tussen de bomenrijen door, begin gebied te herkennen van de voorbije Somerentochten. De grote rustpost is voorzien op een enorm campingterrein. We worden omdat we wandelaars zijn geweigerd door een dienster die ons om de hoek van het grote centrale gebouw wijst. We hadden die plek juist verkozen om uit de herrie van een nabije diskjockey te blijven. Medeterraszitters gebaren telkens de muziekproducent om het geluidsniveau naar normalere proporties terug te brengen, bovendien snappen we niet ter ere van wat of wiens gerieven, die muziek zo hard moet staan. Er was geen druk feest, festival of wat gaande toch. We besluiten niet lang te blijven hier. Vinden de uitgang van de andere poort moeizaam, missen dan nog een pijl, maar komen dan toch op de gewenste route uit. Krijgen paadjes met heuphoog grassoorten smal. Wildroosters, pick-nick banken en plaatsen, volgen snel op. Een klaphek doorgaande stuurt ons de onmetelijke open ruimten van de befaamde Strabrechtse heide op her en der een klein en groot en groter ven, nu en dan voelen we een windzucht, maar al bij al wordt het een pittig parkoers over slingerende grindpaden waar het fietstoerisme intussen hoogtij viert. De zon laat zich flink gevoelen. Ik verkies vanwege het voortdurend opzij moeten gaan een paralelle zandweg, maar loopt meestal door rul zand dus zwaarder. Eindelijk mogen we de grote heide af de schaduw weer in, behorend tot de Braakhuizense heide. Maken een grote slinger om een wat eens groot ven was, heen. Een stel knuppelbruggen over verdroogde vengebieden, dient zich na open gebied toch weer een slinger bospad aan. We bereiken vlak voor Geldrop dan toch weer een rustpost. Hier willen we wel gebruik van maken, na de dorstige heidetocht. Gaan stijgen naar een viaduct over de autoweg, en moeten ons een zeer steil pad naar beneden laten vallen, ja het is erg opletten. Een pad geleid ons achterlangs een trainingscentrum voor paarden, en vervolgens een boomwortelig pad door tot aan een oude woonboerderij, we mogen bij uitzondering over hun erf, tikken even dan woningbouw aan om via een achterpad door moerassig gebied te wandelen. Het wemelt er van de springbalsemien, als je de knoppen eraan dichtknijpt hoor je ook een klappertjesgeluid. Maar ook andere typische moerasplanten. Een bruggetje over de kleine Dommel stuurt ons door velden waar de rivier ons begeleid over ongemakkelijke graspaden, vaak nauwelijks zichtbaar, gaan twee viaducten onderdoor en bereiken, na een oud industriegebied een fonkelnieuwe appartementswijk. Worden door de oude dorpskern gestuurd gaat het recht op de kasteeltuinen en laantjes ervan op aan, en door. Steken dan een doorgaande weg buiten de poort en terrein over, opnieuw een bosgebied in met prachtige wilde bloemen en moerasplanten door een vochtig paden gebied. Draaien een plantsoen in en een brugje over de kleine dommel en staan dan alras op de finishplaats. Samenvattend: De twee van de drie dagen dat ik liep hier, wil ik de medewerkers en parkoersuitzetters een enorme pluim op de hoed steken. Het was een fenomenaal mooi en nieuw parkoers, welke zich nauwelijks laat beschrijven in dit artikel. Peter, uit Zeeland, de andere dus, waarmee ik deze dagen samen liep, en ik hebben enorm genoten. Jammer is, dat de organisatie een nieuwe startlokatie bedacht heeft voor volgend jaar, deze driedaagse. Of dit het niveau haalt van een en dertig jaar hier in Geldrop, heeft menigeen zijn bedenkingen. Het schijnt , dat de gemeente uit bezuinigingsoogpunt niet mee wil werken, aan een evenement als een meerdaagse wandeltocht, in de gemeente, zij willen alleen maar geld zien. Het is na de tocht nog lang een gezellig samenzijn met al of niet bekende medewandelaars, op het buitenterras. Die helaas langzamerhand hun weg naar huis gaan ondernemen. Ik kijk terug en grote Peter vast ook, op werkelijk schitterende wandeldagen in de omstreken van Geldrop. De ruimte en natuurrijkdom, leent er zich enorm voor. Vele schaduwpaadjes waren ons dezer dagen deelgenoot, wat ons aanmerkelijk beschermde tegen de zomerhitte. Blij dat ik thuis was want toen brak er een groot onweer los.... De discussie wel of niet naar de andere driedaagse gaan volgend jaar is wel losgebroken. We vertrouwen en hopen er het beste van dan. Beste lezers: Tot volgend keer. Ik groet u, ofwel op z'n brabants: Houdoe: Peter Heesakkers
