Schijndel: Een gedenkwaardige plaats voor mij. Waar ik mijn eerste wandeltocht liep, voorzichtig, op de 15 k.m. , wel in geweldige gietbuien juist tijdens die wandeling. Elke nieuwkomer die dat ervaren zou, zou de wandelschoenen aan de wilgen gehangen hebben, maar toen begon het pas echt voor mij. Liet me niet kennen en zette door, en vanaf dan zou het wandelfanatisme in mij toeslaan. Ik kwam stijf als een plank van deze tocht terug. Het centrum van het dorp is flink veranderd, en de bebouwing uit de kluiten gewassen sinds. Aan de rand van het dorpscentrum koos OLAT vandaag vanuit het ontspanningscentrum zijn activiteiten. We gaan direct het dorp uit, steken de randweg over, en meteen herken ik het begin van de route destijds. Dat deed me wel wat. Vrijwel direct kiest de club voor het padenwerk na de start. Populierenbomen voeren de boventoon in deze streek ruwweg ten zuiden van 'sHertogenbosch, de Meierij genaamd. Heerlijke paden slingeren we door, het hemelzwerk is azuurblauw, maar nog wat grondmist, wat prachtige zonnestralen tovert tussen de bomen door. Ochtenddauw ligt nog in de velden en weiden, en toch hoewel herfst, is het nog opmerkelijk groen in de natuur. De populier is zijn blad al aan het verliezen en aan het verkleuren, eind Augustus en in September al als gewoonlijk de eerste boom die al de komende herfst aankondigt. De paden zijn al bedekt met rottend herfstblad, van de populier. We gaan door vochtig moerasgebied. Treffen mooie doorkijkjes onderweg, allerlei struikgewas en boorden riet en andere grassen . Populier overheerst ook in deze streek, hout vooral voor de klompenmakerijen, en welke veel vocht onttrekt uit de grond. Wanneer een populier gekapt wordt, is het voorschrift dezelfde soort terug te planten vrijwel kort hierna. Zo blijft het gebied haar eigenheid behouden. Krijg na de eerste paden een betonpad , zo'n anderhalve meter breed te gaan, met veel recreatieverkeer, joggers, fietsers, zomaar wandelende dagjesmensen. De weersverwachting is gunstig, zonnig en zelfs warm, vrijwel geen wind. Eerder zomers dus. In een bocht van dit beton pad loop ik verkeerd, ga op de kortere afstand en dat ontdek ik aan de route-omschrijving. Ik keer were, en geraak aan het punt waar ik verkeerd ging. Wat een reacties van de lopers die ik tegemoet kom! Terug aan het betonpad zie ik de reden van verkeerd gaan. In het struikgewas hangt inderdaad een pijl. Graspaden zijn "in" vandaag, naast enkele keer glibberige modderpaden, maar dat is broekgebied nu eenmaal. Klaphekken ook en smalle balkenbrugjes als over al of niet droge slootjes en stroompjes. Een brede zandweg met natuurlijk populier en enkelmanspaadjes met boompjes kleine rode bessen. Waterlopen, balkbrugjes, gewone bruggen zijn ons deel, almaar smalle paden door poorten. Vlak onder een poort een verraderlijk diepe kuil wat me achterop komenden doet waarschuwen. Wandelknooppunt palen bepalen onze route deels. Gaan soms door agrarisch gebied. Weinig koeien weer buiten, maar ander weidevee als pony's, schapen, geiten, paarden. Dient zich de veldrustpost aan, en laat me brood en koffie goed smaken. Na rust brede zand veldweg op. Wat verder blijkt de appel inderdaad niet ver van de bomen te vallen, zeker niet bij jonge bomen. Rijp als ze zijn en niet kunnen wachten op haar plukkers. Trek door velden en langs waterlopen naar het natuurgebied Wijbosscher broek in. Aantal oude bomen wedijveren met jonge boompjes in het landschap. Oude bomen op de achtergrond fris groen nog met oude bomen op de achtergrond kaler wordend, en verkleurend. Wilgenboompjes maar ook grotere oude langs de paden. Moerasbos volgt. Paadje door weiden heen, met later meidoornheggen en om grasveld heen aan bosranden. Geraak ik aan de zaal rust. Buitenterras goed bezet met toeristen en wandelvolk. De Schaapskooi genaamd. Schuren voor die beesten nog leeg , zij grazen in de gebieden rondom deze uitspanning. De bediening is wat traag en toch veel jong personeel. Ze weten met de drukte geen raad. Een Vlaamse schuur, what's in the name? Hooiberg, mooie tuin en boomgaard, een heerlijke rustplaats toch. Hierna volgt asfaltwegje overgaand in brede zandweg door den boer zijn terreinen. Een pijl blijkt weg, of weggehaald door onverlaten. Papier brengt uitkomst weer, en gaan poos weer bossen in, nu veelsoortige bomen. Terug open zie ik op afstand contouren van stadje Veghel en gaan langs de randen van dorpje Wijbosch. Steek rotonde over met nogal fietsenstallingen en bushalten, gaat het dwars door industriegebied. Moet juist over oude spoorlijn, het Duits lijntje genaamd, deze lijn langslopen. Gaande van Boxtel, via Uden en Veghel, Mill en Gennep naar Duitsland eertijds, vandaar zijn naam. Het pad is soms wat ongemakkelijk vanwege de spoorkeien die de rails ondersteunen en steunden, en wat lang ook. Moet verderop over een smal muurtje in sloot wat niet plezant is voor ouderen en moeilijk lopenden bedenk ik. Ben nu aan andere kant spoorbaan en even verderop hebben parkoersuitzetters opnieuw een opgave, via een smalle plank over sloot naar de andere kant terug van het spoor, steunend aan twee paaltjes lukt het, dan de dijk opklauteren, traptreedjes op, spoorbaan over en weer stenig pad volgen. Voetmassage en blarenplagers, voet omzwikkers. Bereik dan spoorwegovergang in doorgaande weg Schijndel in, daar wacht de tweede rustpost. Laat de soep en brood wel smaken. Nee we zijn er nog lang niet ! Het pad langs spoor vervolgt aldoor over soms stenige paden losse spoorkeien, en blijken de routemensen nog een hele omweg om Schijndel in petto te hebben. Eindelijk mogen we dan van het spoorlijntje afscheid nemen, dit was vaak overgroeid, met struikgewas en jonge boompjes, tussen zijn rails, kruisen het en duiken de landerijen in van ook al geoogste maïsvelden, inmiddels kale vlakten dan. Steven nog wat landerijwerk door, rustige wegjes en den boer zijnen doen. Om na enige tijd bebouwing te bereiken, blijkt Schijndel te zijn. Ga door langs scholengemeenschappen en bejaardencentra langs, sommigen zitten buiten op bankjes te klessebessen met elkaar, sommigen ons groetend en zij genieten van het wandelvolk. Een museum voorbij en dan volgen straatwerken, wat chaotisch! Over zowat een kilometer. De route voert ons door straten helemaal omwoeld met wegenwerken, bergen zand en diepe sleuven, riolen en andere leidingaanleg, waar hulpdiensten als ambulance en brandweer in geval van totaal nood, niet bereikbaar zijn, om bij de bewoners te komen. Ondoordacht en slordig. En dat mag van de gemeente? Heel onnadenkend!! We moeten over rubbermatten langs de voordeuren gaan. Ik vrees voor bewoners interieur en vloerbedekkingen. In geval van zand of modder! Welk brein verzint zoiets nu? Steek dorpsstraat over en daar staat een monumentaal pand helemaal in een glazen kast gehuld. Dak en muren. Glaswanden dus waarachter de oude muren, byzonder om te zien. Een glazen huis dus. Draaien dan half om de even zo oude kerk, komen langs een plek met hangjeugd aan de dorpskroeg, en ga ze in alle rust voorbij. Ik verslik me in een afslag en wordt door oudere dames terug op het juiste pad geroepen, wandelen wat steegjes door, en geraken op een bekende weg naar de finishplaats. Een dorpse ontspannings en zaalsportcentrum, staat daar gloednieuw te wezen. Een puike start/finishplaats dat wel. De route vandaag was weer Echt OLAT, hun eigen slogan. Prachtig nazomerweer, enkel vliegtuigstrepen waren er onderweg. Dat zou vanaf maandag zwaar veranderen zegt de weerman ons. Op de finish tref ik Noud weer, de hoffotograaf van deze club. Zijn foto's zullen in de loop van de week op de site van OLAT.NL verschijnen. Een kort gezellig na zijn in de zaal volgt, vooraleer ik de thuisreis aanvaard. Toch weer een byzondere route vandaag en inderdaad echt OLAT. Trof nog best veel Belgen die vaak van ver de reis hadden ondernomen . Tot uit West-Vlaanderen. Daarnaast de oude getrouwen, bekende, altoos aanwezige wandelaars die al jaren noem maar klant zijn bij de club, ook van alom uit het land. Ik heb er vandaag weer mijn draai gevonden ook toch. Aan u beste lezers ik groet u met het Brabantse "Houdoe", weer. Tot volgend keer weer. Van: Peter Heesakkers.
Dit maal had deze club voor Bladel gekozen al startplaats van een van hun tochten doorheen het jaar. Het was even inlopen naar de startplaats in het gebied de Tipmast. Op mijn gang erheen tref ik de markering van het Renier Sniederspad welke hier start en Bladel met Antwerpen verbindt. Een bord met de naam Egypte verrast me, maar blijkt de straatnaam te zijn. Het ziet er overigens groen uit dus geen Egyptische toestanden wat natuur aangaat. Ik hoor tot tweemaal toe knalgeluiden op mijn gang, en kom tot de ontdekking dat kastanjes uit de bomen vallen, op autodaken en motorkappen, auto´s van wandelaars al onderweg. De naam van deze tocht is vernoemd naar Zwarte kaat, een heks welke in Bladel en omstreken huishield en woonde, en onderweg tijdens deze tocht verhaalt over deze vrouw. Het voert te ver om de geschiedenis te vertellen, u kunt beter googelen naar "zwarte kaat", als u meer hierover wil weten. Kastanjes en talloze bolsters komen voor mijn voeten , onderweg naar het startburo. Na inschrijving vangt mijn wandeling aan. Passeer talloze vakantiewoningen in het groen al meteen. Ook het bosgebied van de Kempen biedt zich direct aan. Geraak, na even op een trimbaan met allerlei oefen/apparaten. Kom voorbij een monument, ter nageachtenis van drie overledenen maar kan geen plaquette of anderszins ontdekken van het verhaal hierachter. Onder mijn voeten boomvruchten als denne/appels , eikels, kastanjebolsters, het is al meteen een gemeleerd bosbestand van veler boomsoorten door elkaar, en wat onderweg opvalt groen in plaats van herfstkleuren overheerst. Kom ook langs kleine heideveldjes. Toch dwarrelt nu en dan lover rondom me. Zie soms ook boleten, maar paddestoelen nauwelijks, en toch het is herfst. Ook vallen op jonge boompjes en struikgewassen bospercelen, en ruigtegroei mag hier haar gang gaan. De rustpost dient zich al na een vier k.m. aan met een prachtige goedvoorziene kadiwagen, de trots van deze club. Kadi staat voor kantinedienst. Een ruim terras erbij zodat ieder zich in alle rust en gemak kan zetten. Na deze rust krijgen we een beekdalwandeling voorgeschoteld. Aller soorten grassen, enorme vlakten bosbesstruiken in de onmetelijke stille en grote bossen zijn ons deel, jonge en oude bomen door elkaar. Struin door bospaden en her en der fietspadennetwerken, toerist en wandelaar kunnen hier hun hartje ophalen, en niet vergeten de heerlijke bosgeuren onderweg. Paden lopen is het patroon van deze dag. Geraak aan de autoweg E34 genoemd door de Vlamingen, voor ons op Nederlands gebied A67 en aangelegd destijds als de E3 gaande van Stockholm naar Lissabon. We laten het verkeersgeraas weer achter ons naar de natuurlijke rust en stilte. Weide en akkerlandschappen zijn in deze bosstreek verweven. Zie dit jaar opmerkelijk weinig koeien {!?}. En wanneer ik ze later toch nog tref zeg ik ach het zijn misschien wel herfstkoeien, wat lacherig naar medewandelaars. Een bord met natuuruitleg vertelt ons dat we in natuurgebied De Pals lopen, en ziedaar, een groepje rode vliegenzwammen naast het pad! Een bosperceel waar hoge vergeelde varens tussen de bomen staan, even verder toch weer groene. Het is een heerlijke slingerpaden partij door smalle, brede en grassenhoge paden. Teken zullen geen vat op me hebben vanwege lange broek. Geraak weer aan de rustpost van daarstraks, en krijg een heerlijke voedzame warme kop soep, voor een spotprijs aangeboden. We zitten in de frisse herfstwind uit oostelijke richtingen, maar het is er absoluut gezellig. Een visvijverwandeling mag niet doorgaan van de boswachter, maar niet getreurd, ik krijg na rust weer heerlijke houtsprokkelpaadjes te gaan, en zie stapels rijen boomstammen, de boswerkers dunnen het bos uit om grondgroeisels hun kans te geven. Alom sporen van bosmachines. De geoogste stammen ruiken ook flink toch. Eindeloos dolen door de natuur en uit de frisse herfstwind volgt weer. De routeuitzetters , pijlen aanbrengers en ophalers hebben een hel of a job, zoveel is zeker. Het is perfect gepijld, maar toch ik houd mijn routebeschrijving paraat. Elke meter van traject staat omschreven, met de totaalafstanden optellend. Er is weer schitterend werk verricht door de routebouwers. Pijlen ook genummerd opvolgend, conform papier. Een boomstam omzwachteld met gele zwammen, grasakkers in de bossen met opmerkelijk kort gras, teeltakkers velen zijn als winterklaar, her en der geoogste mais-akkers al, kale vlakten, en bosranden, het is ongelooflijk mooi hier. Kom langs de Heksenboom, ja die van het verhaal zwarte kaat, duidelijk honderden jaren oud lijkt. Grillige takkendak met weinig lover, dat wel, een oude beukenboom. Die veel kan verhalen en al die jaren en eeuwen de natuurgrillen weerstond. Sprokkelhoutpaadjes weer volgen op, draai met schouders door smalle paadjes langs de bomen, soms ontbreken echte paden door grillige aanplant of door de natuur ingenomen. Draai drie kwart om een groen kort grasveld heen en bezie bosrand van drie zijden zo gaande per smal pad met boomwortels vaak bovengronds. Onder aan boomstam een grote elfenbank, je zou er bijna op gaan zitten, dit exemplaar moet erg stevig zijn schat ik in. Even weidegebied met overwegend zwartbont vee, koeien dus, van het friese ras zegt men. Kom langs een plek waar zwarte kaat eens gewoond zou hebben. Nu een verblijfhut voor natuurgaanders. Eindig in natuurlandgoed Ten Vorsel waar een hoge terp zich een vleermuizenkolonie schuilhoudt en deze via een zeg maar luikje in en uit kunnen vliegen, maar dan is het wachten op de avondschemer vooraleer deze buitenkomen. Bossen worden afgewisseld met landschappen weiden en akkers, her en der een boerenschuur aan de einder. De akkers veelal winterklaar. Ga weer bos in en ontdek vakantiewoningen van af de start en kom tot de conclusie dat de finish nadert. En zo blijkt ook. Een geweldig compliment past de club, de routeuitzetters, bepijlers, vrijwilligers, bestuur, de bemensing van de rustpost-verzorgenden. De club heeft weer een geweldig visitekaartje afgegeven, en het mooie grote kempengebied volledig uitgebuit, met een route om je vingers bij af te likken. Rust , ruimte, en puur natuur. In een woord fantastisch. Een lokker voor elke wandelaar. Heel veel dank aan de inzet van clubleden. Als klap op de vuurpijl geeft Annelies een bestuurslid en helper me nog een lift naar Eersel. Kan het nog mooier !? Noteer de club maar in uw wandelagenda. Medio December een kersttocht vanuit Luyksgestel, een paar k.m. van het Belgische Lommel. De Grenslopers, weet u wel? Mijn volgende tochten zullen OLAT in Schijndel en Boxtel zijn, ook twee natuurklassiekers. U beste lezers, groet ik weer, met het Brabantse: Houdoe ! Tot volgend keer. Van Peter Heesakkers
