Vroeg uit de veren weer. Noud haalt me af thuis, op naar z´n broer Wim en we kunnen de reis aanvaarden. Onderweg krijgen we met een landbouwtractor voor ons te maken, die we vanwege het wegprofiel niet kunnen passeren. De snelheid voorlopig aanpassen dan maar. Wat later kiest de vervoerder een afslag en kan de normale snelheid weer gehanteerd worden. De start is voorzien vanuit de kantine van de zo genaamde Eurocamping. We zijn toch nog vroeg en kunnen de auto vlak bij het paviljoen parkeren. Verzorgers en wat bestuursleden arriveren inmiddels, en de opbouw als het inschrijfburo wordt geïnstalleerd. Alras stroomt de kantine vol wandelliefhebbers waaronder ook een peloton van onze Nationale Reserve, welke duidelijk in training is voor de komende grote Nijmeegse Vierdaagse t.w. de 100e editie hiervan. Ik ga op een rustiger moment naar de inschrijftafel. Buiten is al volop daglicht en zelfs een heldere lucht, wolkenloze hemel doet dus de zon volop schijnen. Allerlei wandelcorifee´en komen binnen. de kilometervreters zogezegd. Later gaan wij op pad, via een achteruitgang de welvoorziene camping af het wijdse Kempenland in. Eerst wat smalle asfaltwegjes. We treffen een militaire verzorgingsauto, en we delen het wachtende personeel mee dat de groep al zo´n half uur tot drie kwartier geleden onderweg dus gestart is. Zij reageren verbaasd en stappen rap in hun wagen de achtervolging inzettend. De terreincontainers bergen allerlei ijzerwaren als afval waaronder koelkasten, wasmachines fietsen en en wat al meer. Duidelijk grote opruiming. In de weiden zien we de ochtenddauw, jawel aan de grond heeft het gevroren. Boven ons blauwe lucht met dunne sluierbewolking. Ziet er toch veelbelovend uit vandaag. Poortje uit de grootse ruimte in. Moeten over een stuw van het beekje Kleine Beerze, kruisen beek over platte bruggen zonder leuning enige malen gaande over graspaden, langs de boerenvelden. We zullen een tijd de beek blijven volgen her en der per brug overstekend, even voorrangsweg langs per fietspad, stuwen overgaande pad langs sloot over privé terrein, maar parkoersman Ad en zijn personeel, heeft dit weer voor mekaar gekregen. Asfaltweg en veldweg in, een fietspad verhard met grind langsaf zandweg gaand bereik ik de koffiepost, in de open lucht dus, OLAT´s eigen voorziening als immer. Ook brood met beleg en ander warms en koud aan drank is verkrijgbaar, en het is weer reuze gezellig verblijven, met korte gesprekken om me heen. Gezeten op klapbanken. Hierna gaat het een brugje over, weer fietspad met zandweg en hebben we rechts den boer zijn landerijen voorbereid op het voorjaar en zomer, links van ons vennen en heidevelden overwegend. De zuid/oostelijke hoek van deze provincie kenmerkt zich overwegend met bos en heide en vennen toch. Rust en ruimten met kleine akkers en groenstegen. Het hemelzwerk betrekt intussen en tovert met wolkenpartijen een schitterend landschap. Gaan een klaphek door en staan of lopen beter, temidden een prachtig heide landschap bospartijen en wijdse zichten afwisselend, en opnieuw vennen in alle grootten, en divers roepend gevogelte. De bodem nog drassig of nat, en plassen te over op onze paden maar het is te nemen voor een wandeling. De Landschotse heide heet het hier, een uitgestrekt natuurgebied. Dolen over paadjes en fietspaden en ontmoeten een andere beek nu De Grote Beerze genaamd. De route is even omgelegd vanwege te nat misschien of onbegaanbaar. Kom na bosdolingen in wijds gebied, zien in de verte windmolens in aanbouw langs een autosnelweg, maar horen ook hoewel ver weg van ons enorme toeterherrie. Herinner me dat een vrachtauto kolonne door de streek zou trekken gezien publicaties vooraf met gehandicapten, die een rit aangeboden worden. Opnieuw het wijdse groengebied in, en na bospaden te gaan weg verhard op en zie ik enigzins bewoning wat blijkt het dorpje Baarschot te zijn gemeente Diessen. Het is aan de uitspanning goed toeven achter een drankje buiten op terras. De start hierna is opmerkelijk. We gaan dwars door de zalen naar buiten, jawel de zalen in de wandelroute opgenomen, geintje van de eigenaar misschien. Hierna gaan we een vakantie bungalowpark doorlopen met laantjes en wandelpaden. Allemaal woningen recent gebouwd zo te zien, maar biedt toch afleiding ook. Is best uitgestrekt. Steek een weggetje over en opnieuw rijgen bos en heidegebieden zich aan elkaar. We zijn nu op de Neterselse heide, zo geeft een bord aan. Plots voor me gegil van vrouwelijk schoon en in een flits steekt een ree in volle vlucht ons pad over. We zijn even alert als dat er nog een roedel als gewoonlijk volgen zal. Kijken goed uit maar deze blijft uit toch. Voorwaar een schitterend intermezzo om te aanschouwen, maar het dier verdwijnt snel in het dichte groen. Rivier De Grote Beerze dient zich aan, en het wordt drassig modderig glijerig aan zijn oevers en behoedzaam zet ik mijn schreden, en zoek tevergeefs naar drogere stukken. Meest zorgt grasgroei voor enig houvast, stilstaan is wegzakken, dus moet door en doorstaan, en voorzichtigheid is de moeder van de porcelijnkast toch wel. Vanaf de beek een aanvoersloot langsgaand is het evenzo alert blijven dus. Een smalle stalen balk met leuningen vormt de overgang van de beek, en onverdroten gaat het door vochtige natuur. Intussen de lucht raakt betrokken en er komt een flinke malse bui opzetten, en ach deze laat ons met rust toch. Ga natuurgebied De Grijze Steen in. Waaruit de naam ontleent is ontgaat me. Bereik na veldwerk de tweede rustpost. Hoofdkok Willem heeft weer eens een naam verzonnen voor de soep welke welbereid is. Pelgrimssoep, genoemd naar het LAW pad Pelgrimspad, van Amsterdam naar Den Bosch, en Visé bij Luik, Belgiè dus. En ook door deze streek loopt. De gevreesde bui laat ons met rust, maar toch er komt een andere exemplaar opzetten daarachter, en als ik eenmaal aan de wandel weer ben nu op een landelijke open verbindingsweg, verrast deze me alsnog. Ik doe mijn cape om en daar barst een hagelbui los van heb ik me jou daar. Loop later een bospad in en schuil onder een dichte groep dennen en sparrenbomen, en wacht daar deemoedig af. De zandbaan nu te gaan is veranderd in een modderpad, en ik zoek naarstig droge delen op, maar meest tevergeefs. De hagelbui houdt op, en de lucht klaart ook op. De cape kan weer in de rugzak geborgen worden. Toch miezert het nog door en mijn gevoerde winterjack weert de nattigheid redelijk goed. Het blijft bos en padenwerk gaan, en mijn routepapier duidt ze voortdurend, en perfect ook. Hulde aan het geduld van de routebouwers. Gigantisch werk hoor. Met de kilometers is men doorgaans altijd gul bij deze organiserende club, maar men vermeldt ze eerlijk, en zeg zelf, twee a drie k.m. langer dan 20, 30, 40, een echte wandelaar laat zich niet beklagen erover. Het was alleszins weer een prachtige natuurtocht door de Brabantse Kempen. Echt OLAT weer zoals hun slogan immer luidt, en alom in den lande om gewaardeerd. In de kantine van de camping was het weer gezellig toeven na afloop. Het personeel, toch vrijwilligers, past weer een hartelijk dank voor opnieuw een mooie natuurwandeldag, en hun aller inzet. Onder een flinke bui regen zetten we de terugtocht naar huis in. Noud, OLAT´s hoffotograaf heeft de dag de sfeer en de rijke natuur weer op de gevoelige plaat vastgelegd met zijn camera. Kijken dus zeker, op de site van OLAT.NL , fotoalbum. U beste lezers zeg ik weer gegroet, Houdoe, en tot volgend schrijven weer. Van Peter Heesakkers.
Een wandeltocht onder de naam Onder de Lindse blaos. De Lindse blaos wordt bedoeld met de bal in de top van de oude kerktoren van het dorp Leende. De aanvankelijke ochtendnevel, slaat om in mist tot zeer laaghangende bewolking wanneer ik me onderweg begeef. De zon zou doorbreken later op de dag volgens de weermannen in De Bilt, maar de zon zal het de rest van de dag niet winnen en als een ronddraaiende bol zo lijkt het vaaglijk achter de bewolking blijven. De start is vanuit de manege voorzien. We mogen de paarden die in hun boxen staan en nieuwsgierig het aankomend vertrekkend wandelvolk observeren, niet aanraken zo geven borden aan de poort aan, vanwege een of andere harige ziekte. Het blijft een begroeting op afstand voor mij. Daar ik aan de late kant ben , besluit ik na inschrijving al in de benen te gaan. Moet uit de poort komende een doorgaande weg oversteken, alwaar ik meteen al de rijke natuur in mag tussen Valkenswaard en Leende middels een afsluitpoort met gaas. Ik ben in natuurgebied De Spinsterberg nu. Berucht , befaamd om een eertijds enorme bos en heidebrand, in de hete droge zomer van 1976 veertig jaar geleden dus, toen de hele regio in rep en roer was, en er zelfs evacuaties waren. Het werd toen als grote ramp omschreven. Uit de verre omtrek werden militairen en burgers en brandweer opgeroepen. Het leek alsof er een zware onweersbui in de omgeving opkwam, voor nietsvermoedende omwonenden. Het is daarna nog jaren het onderwerp van gesprek geweest in de verre omgeving. Nu blijkt behoudens de heideachtige gebieden de natuur zich daar wonderwel hersteld te hebben en de nieuwe ook bosplant van destijds, blijkt zijn werk om te vergeten goed gedaan te hebben. Het is meteen ook genieten hier, van de rust en het vogelgepiep alom. De vogels zijn uit de bewoonde gebieden waar zij gedurende de wintermaanden hun voedsel bekwamen, weer in de natuur teruggekeerd. Het geluid van verkeer op de A2 sterft langzaam weg, naar stilte. Mooi hier met het jonge ontluikende groen aan struiken en bomen, overwegend dennen, maar dus ook andere soorten. Deze tocht is voor de echte rustzoeker en natuurliefhebber. Rust en ruimte ten voeten uit. Ga van bospaden naar een heideachtige vlakte, een brede zandweg op met eiken en berken op jaren, om via een hek weer bossen in te gaan. De route al meteen een schitterende opener. Ik hoor spechten kloppen aan boomstammen, mogelijk zoeken of maken zij al een plek om te nestelen. Via toerfietspaden, moet ik vervolgens een doorgaande wat drukke weg oversteken, en kom aan de rand van het gewilde befaamde Leenderbos, waar de club vandaag zijn rustpost op een grote parkeerplaats opgezet heeft. Na de pauze, wat vroeg, maar de ervaring leert niet na te laten, en dus even verwijlen, want hierna volgt een flinke lus in de route. Onmetelijk bos heidegebied, maar eigenlijk geen horeca. De route hierna wisselt af met asfaltpaadjes, bos, veld en heidepaadjes. Het is smullen hier voor de natuurgenieter. De rust stilte en zo lijkt het alleen op de wereld. Kom dan aan de rand van industrieterreinen op eerbiedige afstand, dat wel, en bereik zogenoemde visvijvers waar het wemelt van druk roepende watervogels, de vijvers vaak met grote hoge brede rietkragen. Bereik ze met platte plankenbrugjes, zonder leuningen. Graspaadjes tussen waterlopen sloten en vijvers door, heel mooi. Kwakende ganzen vliegen laag over en zij krijgen prompt reacties op hun roepen van andere watervogels als lijkt ter begroeting. Krijg even op afstand fabrieksterreinen te zien en kom vlak bij gehucht Deelshurk van Valkenswaard. Toch houdt de parkoersman ons er verre van. We slingeren voortdurend over platte bruggen over allerlei waterlopen en diverse watervallen en ga om een sas heen en via een oud asfaltwegje naar een klinkerweggetje waar aan het wegdek bol lopend lijkt of er een eeuw niet aan gewerkt is. Picknick banken noden telkens tot een zitje vandaag en door het hele natuurgebied, maar ik laat ze in tegenstelling dagjesmensen en andere wandelaars. Moet een groot veld zonder pad oversteken waar uitwerpselen verspreid van allerlei vee of dieren liggen. Vraag me af hoe deze oplossen en zie alras vele insecten en kruipend gedierte zich te goed eraan doen. Smakelijk eten. Een poos veldlopen brengt me langs spontaan door de vele regenval de laatste maanden ontstane plassen en vennetjes op een fietspad en opnieuw mag ik later weer de bush in, volg het slinger pad verhard onder aldoor vogelgeroep, en jong lentegroen. Stukjes bos staan onder water. Ze liggen in laaggelegen gebieden. Zie paarse dovenetel langs de paden, en andere bloemsoorten en planten opkomen. Ook vallen aldoor wroetsporen op van zo lijkt het kuddes everzwijnen, die volgens geregelde publicaties zich in veelvoud in deze natuur ophouden evenals reeën en ander groot en klein wild. Ik zal ze helaas niet tegenkomen. Via een veerooster beland ik een poos op de LAW of GR route welke in Augustus jaarlijks bewandeld wordt, door een groep wandelaars die vanuit Diekirch in Luxemburg naar Valkenswaard in de route zit. Ik mag blijven genieten door onmetelijk bos en natuurgebieden, en genieten van de stilte en rust, enkel vogels geven hun aanwezigheid prijs middels gezang en gepiep. Ik zwerf bospaden door en in en af. Veel spar en oude en jonge den, en andere boomsoorten. Kom aan breed tweezijdig fietspad wat dwars door de natuur leidt naar de landsgrens, t.w. de befaamde Achelse kluis, een kloostergemeenschap precies op de grens. Een reeks paden en boswegjes en asfaltpaden vervolgt. Ik houd de genummerde opvolging van bepijling conform duchtig in de gaten met mijn papier. Vele bospercelen zijn in de loop der jaren bewerkt door boskap, en nieuwe bomen. Oud hout laat men tegenwoordig in de natuur liggen en volgen door verrotting toch weer voedsel door en voor de bodem en natuur. De verwachte zon later op de dag houdt zich almaar schuil achter bewolking doorschijnend. Ik geraak eindelijk weer op de rustpost van daarstraks. Let op de tijd, reken even, en kom tot de conclusie, dat het nu wat krap in haalbaarheid wordt de volgende lus, die op papier zonder meer lokt om te doen. Er lijkt zich ook een voetprobleem de kop op te steken, en na lang overwegen besluit ik het risico niet te nemen. Ik laat de lus en neem de terugroute onder de voeten. Best enerverend weer, houtsprokkelpaadjes zijn m´n deel duinen op en af, los zand, verharde grond en asfaltpaadjes wisselen snel af. Bijzondere oude raar vervormde grillige bomen kom ik tegen. Plots lieve honden die gekroeld wensen te worden komen langszij, luisteren niet meer naar baasje en willen meelopen. Uitgelaten beesten. Volg smalle sluip door kruip door paadjes, waar de takken mijn schouders voortdurend raken. Hulst en bloesembomen vallen op, vraag me af wat voor bloesem. Een enorm kale duinrug komt in zicht, waarop honden rondrennen in hun uitgelaten speelsigheid. Een trits z.g. Y splitsingen volgt op het is opletten op pijlen en nummering. Ga paden op en af belegd met bladeren en afgestorven dennen naalden. Beland op asfaltwegje en zie op afstand het A2 verkeer en in de verte de Leendse knoptoren, de blaos dus. Ga een afslag in welke me brengt langs de paardenstallen en boxen van de beesten, die weer ter begroeting hun kop buitensteken. Ik ben er weer dus. Nog even een praatje met de burolisten van vandaag, waarachter ook de voorzitster assisteert. Een praatje over organisatie en wandelbonds en wandelaangelegenheden. Maar zeker druk ik ze op het hart, om de vrijwilligers van vandaag der club te bedanken, en ook de parkoersmensen die een prachtige tocht vandaag er weer uit wisten te brouwen, en de verzorgingsmensen als op de posten verdienen een dikke duim opwaarts. Ik mocht en zeker de overige deelnemers weer een ronduit prachtige tocht genieten, welke in deze hoek van de provincie, dit qua natuurruimten, mogelijk maakt en door de clubs ten volle uitgebuit worden. Jullie allemaal zeer hartelijk dank voor jullie inspanningen, telkens opnieuw. Nu wacht me de OLAT tocht vanuit Vessem komende zondag waar ik ook weer naar uitkijk. Aan u beste lezers gegroet, Houdoe, en mogelijk treffen we elkaar eens of ooit op onze wandelwegen. Peter Heesakkers
