Een korte rit per trein. Het station daar in Best oogt naast nieuw ook grootstedelijk. De slogan van deze gemeente luidt: “Het is goed, beter, in Best”. Het is een wip naar het startburo aan de doorgaande dorpsweg de Hoofdstraat. Lange rijen aan de inschrijftafels doen me vermoeden dat er een record deelname opkomt. Aan de tongvallen om me heen te horen uit diverse delen van het land ook. Naast de vele bekenden. Na een kop koffie zet ik er de benen in. Buiten even de oude foto’s bewonderen aan een bouwschutting, hoe de dorpskom er vroeger uitzag. We gaan al meteen het dorp uit langs nieuwe bebouwing. Hier valt me pas op dat er ijs op de geparkeerde auto’s zit. Nachtvorst achter de rug dus. Even later passeert me een medewandelaar, die me vertelt dat het asfalt waar ik op loop verraderlijk glad is en hij loopt door de berm. Mogelijk is het profiel van mijn schoenzolen mijn steun, heb er nog niks van gemerkt n.l. Het eerste deel lopen we langsheen een spoorbaanvak waar elke paar minuten een personentrein passeert. Een der drukste spoorlijnen van het land overigens. Er blijkt een routeverlegging te zijn vanwege onbegaanbaarheid wat we eerst moeten volgen en zo de bebording en pijling ons aangeven. Al vroeg in de route komen me bekende oudere dames tegemoet gelopen, waar een ervan strompelt, ze is uitgegleden in de modder, en blijkt daar gevolgen van te hebben. Ik ben meteen gewaarschuwd. Tuinbouwpercelen, weiden, akkers zijn ons deel waar ook een witte waas opligt, vanwege bevriezing. Molshopen talloos in de weiden , en ik herinner me een weergezegde, komen in December de mollen, laat de winter met zich sollen. Ga voorbij een reeks oude bomen die vervaarlijk overhellen richting de weide , dat wel. Achter een brede dikke haag ontdek ik een jonge ree, die ons belangstellend wel van veilige afstand waakzaam , volgt. We gaan door leefgebied bekend en voor edelherten. Hondenbezitters krijgen derhalve een alternatieve route te gaan. En nog verder een struisvogel en realiseer ik me dat het een weide is. Na dit wisselende landschap maken we een bocht naar de spoorweg, opnieuw en gaan we een tunnel onderdoor. Meteen beland ik in een bosrijk deel wat behoord bij landgoed Heerenbeek. Ik geniet van de variatie aan bebossing en struikwerk. Wat paden en wegjes beland ik al na zowat 5,5 k.m. aan de eerste tentrust post, en laat me de chocomel en brood met vleesbeleg goed smaken. Na kort verpozen ga ik verder en ga door bos welke overgroeid is met bruine varens. Een gezellig beeld met paard en rijtuigje en twee bokzitters gaan ons beheerst en respectvol voorbij. We blijven zandpaden volgen van toeristische routes en wandelknooppunt paaltjes, met plaats en route nrs. en treffen inderdaad nu en dan zomaar wandelaars die deze routes volgen, wat even een praatje her en der oplevert. Splitsing route-afstanden staan keurig op tijd aangegeven. En eigenlijk kan de route-omschrijving op papier in de zakken blijven. Perfect dus. We krijgen het Pastionepad te gaan met aan het begin een bord met uitleg, wat er op die plek eertijds eeuw of zo geleden gebeurd is met het treffen van een wandelaar met een Italiaanse voetreiziger, die door ongelukkig treffen om het leven is gebracht door de andere voetreiziger en bestolen is. Heel verhaal kort. Na een poos boswerk volgt een oversteek dwars over een grote bosweide, welke drassig is maar zoveel als mogelijk in de sporen van de voorgangers gegaan. Kom aan een akker en verder het pad door opener land. Mis een paar regels en borden later zo blijkt de caférustpost, ik laat het er maar bij en stap door. Kom nu in natuurreservaat De Mortelen. Men loopt ruimschoots gezegd tussen Boxtel-Best-Oirschot. Boeiende natuurgebieden. Geraak in gebied, De Notel. Aldoor padenwerk en ver zo lijkt van de bewoonde wereld. Her en der een draaipoortje door. Even de open ruimte in en door geraak ik aan een plek, waar na zo’n poort de modder dik 30 c.m. diep moet zijn en voor me zie ik lopers worstelen vasthoudende aan weide draad om zich vast te houden en zie ik een oudere man uitglijden de modder in. Niet mijn ding dus en ik besluit terug te lopen en bij die draaipoort een weiland parallel in te gaan, was ook oppassen drassig en modder, maar nog enigszins begaanbaar. Bij een tweede draaipoort waar we voornoemd pad konden verlaten volg ik de eigenlijke route weer, door weideland dat wel. Was totaal onverantwoord en onbegaanbaar. Tja echt OLAT is hun slogan, maar dat komt vaak op cross-country aan, modder en kleine ongemakken zo weten de deelnemers. De routes worden maanden van tevoren uitgezet, en in die maanden nadien is de regen rijkelijk gevallen, met bekende gevolgen. Hier geen routewijzigingen dus…..{!} Minder verantwoord ook. Zijn blij na de min of meer deel lijdensweg asfalt onder onze schoenen te voelen, met woest gestamp om me heen, de modder van de schoenen dus, en de onderste broekspijpen liegen er ook niet om. Zelf blijf ik van de modderbaden verschoond, want iets te korte broekspijpen. Kom weer in opener gebied met enig vergezicht, dan weer een zandweg in, waar het water in de grond sijpelt. Wat padwerk volgt weer, en in de verte zien we, de witte tenten van de veld-OLAT verzorging. Een asfaltje er naar toe en ik moet in een lange rij aansluiten, alle afstanden komen hier bij elkaar, en de ijverige verzorgers kunnen de drukte niet meer bijbenen. Een medewandelend bestuurslid steekt voorlopig een helpende hand toe, bij de soepbedeling, welke naast brood warme drank gretig afzet vindt. Verder gaat het weer langs een sloot en over akkerland smal paadje, in ganzenpas. Het landschap zal vanaf nu open blijven. Gaat verder langs slootkanten over een z.g. duiker akkerlanden door. Asfaltweg oversteken. Een pad met oude dikke populieren. Deze boomsoort is voor de klompenindustrie verbouwd, in deze streek. Moet na kap hetzelfde jaar weer herplant worden, is een wet of regelement. Kom dan na een poos de bebouwing in waar de toren van Best in de lucht priemt. Een randweg oversteken en rotonde erin oversteken. Kom dan in de nieuwbouw en nog aanbouw zijnde percelen, waar zonnepanelen de boventoon voeren op de daken van huizen. Ga linea recta nu op de spoorbaan af met een draai de Hoofdstraat in en weten dan dat de finishzaal nabij is. Een alleszins wat avontuurlijke route vandaag met de modder, maar de meesten lijken het gered te hebben. Ja: “Echt OLAT” dus. Er kwamen vandaag 1368 lopers opdagen, opnieuw opmerkelijk veel Vlamingen weer. In de ruime enigszins chicke zaal is het nog gezellig nablijven, voor wandelaars onderling. Nadien is de gang naar het station kort dus, en vier maal per uur een stoptrein is toch een ideale verbinding mede gezien korte wachttijd. Ik kom bij daglicht terug thuis. De dagen gaan nu merkbaar lengen weer. Kijk terug op een enerverende natuurtocht, met wat ongemakken. Wat link voor ouderen, en slecht lopenden, dit parkoers. De site OLAT.NL biedt u een vooruitblik op komende tochten en andere als verenigingsinfo. U beste lezers groet ik weer. Tot volgend keer. “Houdoe”
Het is een van de twee wekelijkse midweektochten welke leden van de OLAT zelf uitzetten. Di-to tochten genaamd {dinsdagtochten} die naar ik verneem druk bezocht worden, en vaak voor leden die in de weekeinden geen of minder kans zien, vanwege familiebezoek of ouderenbezoek van kinderen en of kleinkinderen, e.d. meer niet in staat zijn weekendtochten te bezoeken. Gonny beter bekend van vroegere inzendingen jarenlang op de site van Beneluxwandelen, onder de namen Jos en Gonny, overwegend Ardennenwandelingen fotoseries verstuurden, was nu de uitzetster van deze Dinsdagroute. Lierop: Juist in de Peel gelegen, was haar werkstuk vandaag. Zo toog ik op uitnodiging van haar vandaag naar Lierop. Het gebied leed geen twijfel, dit moet je belopen hebben . In de ontvangstzaal was het bij mijn arriveren al flink druk. De zaal is me o.a. goed bekend van o.a. de OLAT tochten van de Kempische Wandeldagen, Driedaagse, als halfweg rustplaats. Vernam terloops dat er 85 wandelliefhebbers waren komen opdagen. Midweek-wandeltochten blijken bij veel clubs, en ook zomaar wandelclubs zonder bondsverbindingen erg populair in deze streek. Buiten krijgen we een verzameling met mededelingen over de tocht, en van afwezigheid door ziekten of anderszins, en dat er iemand jarig is , wat een spontaan lang zal ze leven lied wordt ingezet. Hierna zet zich een compacte wandelgroep in beweging, Gonny voorop. Het heeft iets gezelligs zo’n groep welke onderweg constant bijeen blijft, en derhalve veel klets met zich meebrengt met deze en gene. We zijn het kleine dorp wat onder Someren hoort, plaats bekend om zijn jaarlijkse drukke Kennedy-mars, uit te gaan achter de monumentale koepelkerk door, een oogvanger, via een parkje met ouderenwoningen, gaan we het landelijke in, even later een kleine woongemeenschap een gehucht beter. Het gaat via akkervelden recht op de bossen van de Strabrechtse hei op aan, en we blijven voorlopig omringt met jong en oud bos met soms rulle zandpaden. We houden een gemiddeld tempo aan voor eenieder aanvaardbaar. Dan na een poos geraken we in open vlakten de echte heide dus, doorheen vlakten die enige jaren terug ontstaan zijn door een enorme bos en heidebrand waar brandweer tot ver uit Nederland bij moest springen, en een geweldige vernietiging teweeg brachten. Toch zag het er alweer hoopvol uit met nieuwe beplanting, en de natuur zichzelf lijkt te herstellen ook. We voelen in die vlakten wel een felle koude wind, maar eenieder lijkt goed ingepakt toch. De paraplu m.n. had ik thuis kunnen laten, verdorie dat ding heeft een zekere magie op regen en droogte tijdens mijn wandelingen. Meestal droog. Echte regenkleding kan in de rugzakken blijven ook. De rest van het land had volop regen toch, niet in deze hoek des lands. Steken de Peelrijt over, een beek die de heidevlakten doorsnijdt. Zandverstuivingen, nu en dan een knuppelbrug van honderden meters. Midden op die weidse hei trakteert de jarige op reepjes chocolade, even een stop dus. We zijn op de heide overgeleverd, aan heidewerkzaamheden deze wordt afgeplagd, en de zware machines laten hun diepe sporen na op de brede paden. Modder dus, en oplettend er langsheen gaand. Er staan zowaar bouwhekwerken en verkeersborden op de paden, we trekken er gemakkelijk omheen, geen werkers te zien overigens. We gaan eindweegs verder weer de bossen in, en treffen een eind van het pad wat rommel naar het schijnt aan in een dalletje. Met een herdenkingskruis aan. Het blijken versierselen voor een gedenkwaardige plek te zijn. Kaarsen lantaarns, bloemen e.d. Een jonge dame is hier enige jaren terug vermoord gevonden , uit het naburige Geldrop afkomstig. Wat destijds dagenlang de media beheerste vanwege vermissing. We geraken aan het Witven, een gebouwencomplex welke voorheen een rustplek was voor uitgetreden nonnen en priesters, maar ook uit het ambt vanwege ouderdom, hier hun laatste verblijf vonden. In de grote kantinezaal werden wij verwacht, de groep paste er net in als rustpauze en het buffet heeft het even razend druk. Na een klein uur zet de groep zich weer in beweging, voor de resterende acht kilometer. De sfeer in de zaal en onderweg is optimaal, puur gezellig. Buiten moet de colonne even eerbiedig aan de kant, vanwege een passage van een lijkauto met kist erin. We gaan weer de bossen in opnieuw in z.g. ganzenpas want opnieuw is het padenwerk tamelijk smal. Gaan vlak langs en om een enorme camping in ruste nu. Ook een Philips vakantieoord eveneens voor gehandicapten. Volgt wat bosgeslinger en fietspadenwerk. Komen weer in opener ruimten hierna. Een brede sloot langsheen een brug met smalle betonnen balk overgang met hek om vast te houden, en volgt een eindweegs verderop weer een pauze. Via omwegen en langs boerenerven met gering vee buiten komen de contouren van Lierop weer in zicht. Een ruime omloop naar dorp toe, belanden we in wat nieuwe straatjes, hoewel Lierop eigenlijk nog echt in grootte een dorpje is,een hechte gemeenschap schijnt me toe, komen we in de kern bij oude koepelkerk uit linea recta nu naar de finishzaal. De lijnbus heeft een schitterende verbinding n.l. vier maal per uur. Maar hoewel veel wandelaars verkiezen naar huis te gaan blijft een noem het maar select groepje bekenden, onder elkaar nog gezellig na in het ruime café, waaronder ik dus. Het was zonder meer een schitterende tocht met een gezellig samenzijn onderweg. Gonny , het was klasse. Heel veel dank. Zag onderweg nog Henri Floor zijn kiekjes maken voor Beneluxwandelen. Daar kijk ik naar uit weer. Komende zondag staat, de weekend tocht van de winterserie van OLAT vanuit Best bij mij gepland. U geachte lezers groet ik en tot schrijfs weer Houdoe! Van Peter Heesakkers
