De opening van de Belgisch -Nederlandse zomerwandelserie. Het gebied waar het aanvangt spreekt me zonder meer aan, t.w. de Brabantse Kempen.
Een kleine 2 k.m. gaans is het naar de startplaats vanaf de bushalte, die is voorzien op een minicamping. Ik stap de kantine in en meteen al bekende gezichten, de blijven -komers zullen we maar zeggen. En altijd present in de streek. Ze houden er pas mee op als het einde daar is, zoiets... De inschrijving gaat vlot. Ben toch benieuwd , en loop even naar de parkeerplaats welke in de weilanden bevindt. Staat al goed vol en vooral de Belgische nummerborden vallen zonder meer op. De Grenslopers, { de club die de spits afbijt in de Grenspark wandelserie} , kan gerust zijn. Hun naam is in Vlaanderenland ook gevestigd. Maak even een praatje met de parkeerwachter, ga ook nog even bij een groep emoes op bezoek die hun nekken uitsteken als willen ze niks missen van het evenement, voor aan de straat, en zet er vervolgens de pas in. Aaien of knuffelen zou ik maar laten... Een klinker wegje op dat even verderop in een zandweg overgaat. Wat langgevel boerderijen, en een veld langs waar men duchtig het hooi oogst. Het geeft nogal stof met die laadcontainers, met tractoren, die af en aan rijden , en even de zakdoek voor de mond. De droogte slaat toe in deze contreien. Ga van velden naar bosrand, om daar wat later van af te draaien, door beboomde dreven. Tussen grote velden aardappelen en bieten en vooral opkomende maïs. Mag een asfaltwegje naar links even door die velden waar o.a. duizendblad en klaprozen de boventoon voeren in de ruime aanwezige soorten vegetatie. Toch weer even een bosrand, die ons naar de bush geleid. Dank u, ik loop nu in de schaduw uit de amechtig schijnende zon bij kraakheldere luchten. Het wordt een bosfeest noem het maar, waar de kempen rijk is mee bedeelt. We struinen rechts en links voortdurend, paadjes smal en breed. Een heerlijke rust. Het is goed lezen alhoewel de bepijling zonder meer subliem is, zo mag ik na afloop constateren. De splitsingen van de overige afstanden duidelijk vooraf en erna aangekondigd. Het is weer een uitstekend product wat de medewerkers van de organisatie leveren. Genieten in het grote bos in al haar verscheidenheid van beplantingen. Het beloofd vandaag erg warm te worden , en daar lijkt de parkoerscommissie rekenschap van te hebben genomen. We zullen nauwelijks in de zon lopen vandaag. Op 'n kilometertje na dan. Nu en dan ruik ik het zand, en wandel ik over dennenappels, rijkelijk rondgestrooid door moeder natuur. Mijn blad wemelt van de regels met korte en langere trajecten van boswegen en paden. Links, rechts, rechtdoor , Y en T splitsingen en kruispunten, het is voor de bakker vandaag. De regels volgen zich op dat het me duizelt, maar ik geniet intens van de rust en groen in al haar zomerse facetten. Ik streep ze op papier af, om het nog te kunnen volgen per nummer en regels. Na 7500 m. : Ja elke meter staat ook nog beschreven, geraak ik aan de rustpost op een open plaats in het grote bos, met hun eigen opvallende en goed toegeruste kantinewagen, een juweeltje, en vanalles te verkrijgen. Zet me op het terras, maar niet lang, ik ga "de lus" aanvangen. Opnieuw zig-zag bos doorkruisen, dan toch even op adem komen door wijdse velden. Veel bosranden op afstand maar onder rijen oude beuken en eiken doorlopen. Een machine komt nabij , die merkwaardig een halve meter hoge richel zand legt midden op de paden?... Plots herken ik de route van de Eindhoven -Luyksgestel-etappe, alleen nu tegendraads gaande. Langs de immense maïsvelden , waar ik op afstand ook de Zevenfonteinen herken, een bungalow-buurtschap aan de weg van Waalre naar Riethoven. Gaan verder de veldweg af om een broekbosgebied in te draaien, een ruig en nattig gebied. Zonder meer prachtig! Vogels hebben er het hoogste woord. Komen aan de oever van de Dommel die ons het gebied uitleidt, door een caravandorp van de camping en dan even het fietspad opstuurt, het terrein af. Opnieuw langs velden van rust, steken een eindweegs verder de autoweg over, weer een bosgebied in met ook ruigten. Een ommetje is ons bedacht, smalle padennetwerken , met manshoge varens in bos aan de Dommeloever overgaand in braamstruiken , en zelfs hoog riet in, of door beter, amper loopruimte, maar goddelijk mooi, en goed gevonden. Aan de overkant van de rivier, boerenlanden, wijdse blik. Moet rakelings langs weidedraad blijven zo weinig loopruimte, armen hoog tegen snijdend bladriet. Even weer normaal bos in en we zijn weer aan de weg naar de Volmolen een fietspad volgen en steken de weg dan over, om een vennengebied in te mogen, draai om dit grote ven heen en zien vanachter het rijke lommer nu en dan het water, hoe mooi. Het valt me al lang op dat je vrijwel geen dagjesrecreanten ontmoet vandaag, en dit n.b. in vakantietijd {!?}... Het is opletten op uitstekende boomwortels en stronken, op dit pad, maar uitgekiend is het wel. Kom vervolgens aan een drooggevallen ven waar allerlei vegetatie rijkelijk pronkt. Moeten een vendijkje oplopen waar insecten aller soort en witte en bruine vlinders bevinden en libelles. Weer volgt een bospad aan de oever droge ven , die eindigt bij een rijk van water voorziene visplas zou moeten zijn. Een speelveld en ligweide over , en een parkeerplaats, {leeg}, Dan is de bospret voorlopig weer finito. Krijg in de felle zon schaduwloos een asfaltwegje van dik een k.m. door de velden met gehooide strowallen, met ver zicht op bosranden, maïs weer, en kudden koeien. Trek mijn cap diep op m'n hoofd en de zonnebril biedt ook uitkomst. Eindelijk, dan toch een lommerrijk wegje in, klinkerwegje, zie wat villaatjes en bungalows, een pleintje en dan een metershoge brede beukenheg onderlangs, { hoe vindt parkoersman het toch?} , met brede bessenstruiken en aankomende braambessen en netelige planten , brandnetels, een erg smal paadje en opnieuw prijs ik me gelukkig met lange broek. Steek een bosweg over en ziedaar, de "lus" blijkt volbracht. Het was zonder meer een juweeltje dat ommetje. Zijg neer op het terras na afhalen consumptie aan de groene kantinewagen, en laat me meetrekken in alle geklets rondom me. Het is er gezellig verpozen zonder meer. Ik vang dan aan voor de laatste k.m. rs. Een man van 80 , een Ned. emigrant uit Australië en daar al dik vijftig jaar wonende, vergezeld me, en de conversatie is dan weer engels, dan weer Ned. wat hij nog goed beheerst. Hij is zich ook aan het voorbereiden op de Vierdaagse van Nijmegen volgende week zo vertelt hij me. We kletsen een heel eind weg. Over beide landen natuurlijk ook. Opnieuw tippelen we door de bossen, lekker in de schaduw weer dus. Hij roemt de natuur hier onderweg. Hij knauwt nu en dan engelse woorden als hij de Nederlandse uitdrukking schijnt vergeten te zijn, maar dat is 'm vergeven. Hij heeft zich daar in Australië duidelijk goed aangepast. Hij komt ook oorspronkelijk uit het westen des lands, waar onafzienbare polders vooral de boventoon voeren. Dat is andere koek in ons dierbaar Brabant dus. Talloze paadjes is ons deel weer, duiken onder een zware zowat plathangende boomstam, die lijkt afgesplitst van een driestamboom. Wat stapkes over liggende stammen van lichter kaliber, om dan weer {eindelijk}, het bos uit te gaan. Einde bosvoorstelling zo blijkt , ook op papier tenminste. De wijde wereld in dus, de rust van het platteland, en weer huisjes en langgevelboerderijtjes met bedrijven aanleunend. Een zonder meer rustiek landschap. Groet nog wat ijverige hegknippers, slaan een steegje in , en dan dient zich de finishplaats aan van de minicamping, en meld ik me af. Toppie jongens van De Grenslopers, ik zou haast zeggen een weergaloze mooie tocht, rijkbeschaduwd ook, de zon heeft nauwelijks vat op ons gehad. Vlekkeloos gepijld en beschreven ook. Heb weer genóten vandaag, een zomaar plotseling tussendoortje, op weg naar de grote wereld-wandelreceptie van volgende week. een laatste opwarmertje, de 97e Nijmeegse Vierdaagse, waar de wereld wandelt. Ik ga de kuiten vast smeren. Ik houd u op de hoogte. Tot dan: Houdoe! Peter Heesakkers
