De startplaats is voorzien in een instituut voor lichamelijk en geestelijk gehandicapte kinderen. Aan de Berkvenseweg. De zeer ruime en goed voorziene kantine en ontspanningszaal. Aan de ingang van het wel erg grote terrein worden arriverende wandelaars luidkeels begroet, en welkom geheten,door de daar verblijvende patiënten. De weg naar de zaal keurig duidelijk bewegwijzerd. Ik ben hier al veel vaker geweest, behalve de voorbije twee jaren , en verwacht eigenlijk veel van het parkoers terug te zien, ofwel, hetzelfde. In de zaal tref ik diverse getrouwen uit mijn wandelgeschiedenis, en zelfs nog een hele groep die met de touringcar vanuit Nijmegen is afgereisd naar hier, waaronder de mij bekende Martien die ook op wandelsport-bestuurlijk vlak zijn sporen verdiend heeft. Het worden korte gezellige woordenwisselingen , bij de evenzo verrassende ontmoetingen. Ik schrijf in en bekom de route-omschrijving, en begeef me op weg. De poort van het terrein uit een statige oude bomenlaan door, om eerder dan gedacht af te draaien. Vanaf hier is de route drastisch veranderd. Er volgt een asfaltfietspad geheel nieuw , naar vervolgens een tunnel, onder een nieuwe verbindingsweg door, met zoals blijkt nieuw industrieterrein, maar mag dan toch een eindweegs verder een pad inslaan , die mij stuurt door nieuw aangelegd natuurgebied met poelen en nieuwe aanplant van boompjes allerlei en spontaan groeiend wilde planten en bloemen gaat het eenmanspadje op en af door een kunstmatig aangelegd dalletje meters hoog maar ook diep. Al een mooi binnenkomertje, van deze tocht. In de diepten is het nu en dan drassig, modderig, vreemd toch na zo'n lange droogteperiode. Ik kom terecht op een tweezijdig betonfietspad, met een nieuwe asfaltweg, die me stuurt naar een helling en me over de A67-E34, brengt. Intussen heeft Rina zich bij me gevoegd, weer opnieuw in de running, na lange maandenlange knieproblemen. Na het viaduct komt er een haakse draai en vervolgen we landelijk langsheen of in de buurt van de autoweg. Een weide vol met paardebloemen als een waas, valt te bewonderen. We horen ergens een specht slaan. Wat huisjes volgen om dan de natuur echt in te gaan. Wat boswerk, wat overgaat in heideveldjes, brengt ons via een klaphek doorgaand op heideveld, wat vochtige paadjes. Volgt een lange plankenweg door moerassig gebied, een houten voetbrug óver dus en volgt een smal pad of dijkje tussen allerlei geboomte, dwars door het moeras. Gaan langs een meeuwenkolonie waar duizenden meeuwen verzamelen in een enorm gekrijs. Menig wandelaar stopt hier en schiet zijn/haar plaatjes. Het is inderdaad indrukwekkend. Na een poos mogen we weer door een poort een brede zandweg op, die door een wijds heidegebied gaat, vast behorend tot de Cartierheide. Wat later stoort het trieste beeld van een recente heidebrand, een zwartgeblakerde vlakte, van enige hectaren. Dan komt een grote verzorgingstent in beeld , de eerste natuur rustpost van de club, die bemenst wordt, door oudere vrijwilligers, naar ik verneem een plaatselijke 55+ vereniging, die hun inzet voor de organisatie en met verve overigens , doet. Allerlei dranken eetgerei, gebak etc. is voorhanden, plus aangename pick-nick tafels en banken, en vind gretig aftrek, tegen democratische prijs. En hoewel goed toeven, ga ik toch weer in de benen. . Zie een rijtuig aankomen met oranje uitgedoste groep erin, en verderop , blijkt de verzamelplaats van nog meer orangisten, paarden, ruiters en rijtuigen, zich voorbereidend kennelijk op een rally. Ik vervolg mijn weg door bosrijk gebied met volstrekte rust en stilte, enkel met allerlei vogelgepiep, maar ook hoor ik enige malen koekoeken roepen. Ik geniet ook van overal uitkomend jonge groene kleuren van uitbottend groen, en je staat ervan versteld hoeveel kleuren groen de natuur heeft. Even een smal betonfietspad lopen , mis er een pijlaanduiding, niet aanwezig, al brengt het parkoersbriefje de oplossing wat me overstekend weer een fietspad opnieuw gebeurd, een eindweegs verder dan. Zouden onverlaten zich bezondigd hebben?.... Ga natte vingerwerk de omschreven gele houten koppaaltjes route vervolgen die me op het juiste pad verzekeren. Zo ook bij een padensamenkomst, mis ik zo,n aanduiding, en volg opnieuw de gele route. . Het lenteconcert van de vogels begeleid me in de stilte om me heen. Even wordt het rand bos blijven gaan langs landerijen weidevelden, akkers en wijde blik op een kleine woongemeenschap, of dorpje op afstand zichtbaar, wat Weebosch blijkt te zijn. Mogen eindweegs verder dan weer het prachtige rijkgeschakeerde bos in. Opnieuw een heiveld met fris uitkomend groen dient zich aan. Ik bolder maar door, de gele route almaar volgend, kris kras, bochtig ook en stap behoedzaam over talrijke boomwortels en losliggende rondslingerende takken groot en klein , en sprokkelhout, en hoor een poos auto's vlak in de buurt toch. Blijkt de weg door het bosgebied van Eersel naar Postel Mol {België}, te zijn. Die steken we over een brede zandweg in en in de verte zie ik weer de verzorgingstenten , wit, van de veldpost van daarstraks afsteken tegen het bosgroen. Het wordt aangenaam verpozen, en een der medewerkers komt informeren hoe het me bevalt, gaat alles goed, met de route, enz. Ik kan zonder dralen de duim opsteken , en hem verzekeren , dat de route zonder meer me verblijdt. Ja, ze hadden ons eens wat anders willen voorschotelen, nou dat is ze grandioos gelukt. Opnieuw volgt een koppaalroute direct na deze post, nu paarse kleur die ons over een betonpaadje leidt. Langs een stukje heideveld wat opnieuw zwart geblakerd is, maar dan al snel verandert in groenigheid maar ook droog grijs zeer brandgevaarlijk gras met tussenin dennen en bomengroepjes door. Stuurt me na de relatieve vlakten dan toch weer de bossen in. We worden ook langsheen wandel-knooppunt palen gestuurd, genummerd, en naar believen kan je je route verlengen. Deze overigens toeristische route-aanduidingen, bieden het summum van natuurgenot en wordt evenals de gekleurde koppaal route's door deze club dankbaar gebruikt. Ik kom plots weer aan een weide met een gele bloemenzee van vooral paardebloemen, en kom tot de ontdekking, dat ik vanochtend hier ook al was, maar daar aan de grote lus begon. Maar dan de andere kant op nu dus. Tegendraads. Ga dan ook weer het viaduct A67-E34 van vanmorgen tegen de route van toen in, op. Het wegje onder aan de helling stuurt me dan onder het talud langs terug even paralel met de snelweg op. Asfalt verandert in zandweg en nieuwe asfaltwegjes op die bij de aanleg van een nieuw industrieterrein sturen, door een tunnel van een overheen lopende nieuwe verbindingsweg tussen Hapert provinciale weg en de snelweg. De tunnel is gebarricadeerd voor autoverkeer, met hekwerk en zware betonblokken. Vervolgens wordt ik over een wel erg brede maar toch stille asfaltweg langs een cross-terrein van motoren geloodsd, en die zijn minder rustig dus. Zelfs een hoge aarden wal kan de herrie nauwelijks verminderen. Draaien om dat terrein een zandweg in, en worden nog even extra aan het motorgeronk overgeleverd. Komen vlak langs hekwerk waar de motordampen rijkelijk mijn neusgaten vullen, en de motoren op enige meters van me voorbij razen over kunstmatige heuvels op die baan. Gaan opnieuw een bos in waar het geluid al wat meer verstomd naarmate het parkoers te wandelen vordert. De rust keert terug. Krijg dan nog wat modderpaadjes voor de kiezen, die overigens wel makkelijk te omzeilen zijn. Moet dus nogal omtrekkende bewegingen maken om de schoenen en broekspijpen droog en schoon te houden. Het zijn ook kuilen die onder water staan wat me verwonderd na zo'n lange en droge maanden achter ons. De landerijen van de boer en tuinder liggen er triest droog bij. En hier ligt wel nog water. Het wordt als grand finale dus toch weer een bosparkoers, wetend dat de finish lonkt. Kom nog langs een tuin met huis, waar mij toeschijnt , dat de onophoudelijk kraaiende haan aldaar wel erg laat op de dag van zich doet horen. Steek dan een doorgaande asfaltweg over waar een routeman, al begonnen is met het ophalen van de routepijlen. Even een praatje, en mijn complimenten gemaakt. Stap dan de Berkvenseweg op-, { "Peter".... }!? Die naam ken ik toch?? Langs de kant van de weg staat de touringcar weer die de Nijmeegse wandelaars verzamelt, en maak ik in voorbij gaan van de bus, nog even een praatje met bekenden. We zijn het roerend eens. Een sublieme en absoluut mooie tocht vandaag. Met het nawuiven van de bus, stap ik de poort van het terrein weer binnen, en even later voldaan de zaal in. Terugkijkende op een mooie wandeldag. Ik geef diverse leden en medewerkers een dikverdiende pluim voor route, verzorging en organisatie. De zaal raakt leger en soms komen er toch nog lange afstanders vooral, binnendruppelen. Een patiënt in de zaal schreeuwt voortdurend kreten de zaal in, niemand die op hem reageert.
Totdat een begeleider hem ophaalt, en vermoedelijk naar zijn onderkomen brengt. Als ik aanstalten maak om ook te vertrekken wordt ik op het terrein onderweg naar de poort nog door allerlei personen nageroepen. Een groet over en weer wel te verstaan. Komend weekeinde opnieuw een drukke wandelagenda, maar ik heb mijn keuze al gemaakt. Valkenswaard: Het 70 jarig bestaan van de Noord Brabantse Wandel Bond. Een jubileumtocht dus. Met vanalles d'rop en d'raan, verwacht ik. Zal druk worden, en ik ga daar meteen een lange afwezigheid goedmaken, bij Joop de motor, en Coby en overige clubleden. Misschien mag ik U ook hier treffen. Zeer aanbevolen deze tocht. Tot volgend verhaal weer. Houdoe! Peter Heesakkers
