OLAT wisselt altijd van omgeving, liefst daar waar de natuur, rust en ruimte floreert. Dit maal kiest de club voor De Kempen het onvolprezen natuurgebied wat beantwoordt aan des lopers, wandelaars voorliefde. Opnieuw blijken vooral de langere afstanden en de streek nabij ons Belgische buurland, zeer in trek. Welnu het is een van die clubs, waar ik graag acte de presence, geef. Maatje Noud, waar ik altijd qua tijd op kan rekenen, verschijnt niet op de afgesproken tijd en hij meldt zich als dat hij wat later zal komen, telefonisch. Hij, en dat overkomt hem nooit, versliep zich. Toch weten we wat tijd in te halen op onze weg hiernaar toe. De startplaats vandaag is ten zuiden van voornoemd dorp Bladel dus, bedacht. In de rust en ruimte van moeder natuur, dichtbij onze landsgrens. Een campingkantine. Ik besluit het vandaag kalmer aan te gaan doen met afstand, lees dat enkel de grootste afstanden, de grenslijn zullen overschrijden, naar de provincie Antwerpen. Noud installeert zijn diaprojectie apparatuur in alle rust. Als we aan de beurt zijn te vertrekken bekomen we onze uitvoerige route beschrijving bij de uitgang met het tonen van onze inschrijfkaart. Ik ga over het kampeerterrein waar langs de route al menig bewoner ervan zich gerieflijk geïnstalleerd heeft, om de wandelaars te zien voorbij trekken. Gaan door poort even verharde weg op, langs een venture farm, { what's in the name} , een klinkerpad of weggetje zo men wil, om langs sloten met natte graspaden van voorbije regenval van gisteravond en vannacht te gaan. Daarna een breed zandpad, welke ons het kempenbos in brengt, en we per bord met uitleg blijkbaar "De Pals " in zullen gaan. Een grasveldje langs en de natuur openbaart zich in al haar schoonheid. Bordje no. 11 bedoelt voor brandweer route in geval van. Een dubbele slagboom om verkeer uit bossen te weren. Weer even brandweerroute , en we zullen meer van die markeringen treffen. Een onbeduidend schuurtje langsheen. Wandelknooppunt palen worden we langs gestuurd, van de toeristenorganisaties. Krijgen even adem om een landelijk stuk door te gaan met her en der bewoning. Een haakse driehoek achtige bocht, naar weer de beslotenheid van bos. De rustpost is voorzien in de gemeente Reusel aan een taverne tegenover de Oude Brandtoren, tevens klimtoren, zo genoemd, Ik herken het nu van een vroegere Int. Grensland serie tocht. Een kabelbaan waaraan een kleine speeltuin waar kinderen zich naar beneden laten glijden van boven af van die brandtoren. Ik zit buiten op het drukbezette terras met toeristen alswel wandelaars. Nu en dan passeren rally's, stoeten oude auto's van clubs, en ook een flinke motorclub met Harley's. Na verpozing leidt de route me direct tegenovergelegen bos in met een flink aantal kleine heuvels te klimmen en dalen meest z.g. eenmanspaadjes. Blijkt ook een wat lang trimparkoers te zijn, met diverse oefen apparatuur. Het gevoel zegt me dat we voorlopig in de buurt blijven van de taverne, en het is best genieten hier. Moet nog door een diepe kuil weer opklimmen. Een z.g. Januskop kunststuk, gebeeldhouwd met enerzijds een vrouw anderzijds een man met lange baard afgebeeld. Ruggelings aan elkaar. Met geen vriendelijke commentaren aan elkaar, op de plaquettes. Achtergrond een meertje. Kom een klein monumentje tegen als tegel met wat versierselen omheen, over een oudere die hier tijdens zijn wandeling van het LAW- Grenslandpad, wellicht plotseling overleden zou zijn. De man vermeld als Hans van Gestel werd niet ouder dan 40 jaar..... Even terug trof iets gelijkaardigs ook al aan waar enkel jaartallen en naam leeftijd op vermeld stonden, maar niet de reden. Na een verder enerverende route dient zich de z.g. soeppost aan, waar men als bij andere posten ook brood, koffie, thee frisdranken, chocomel kan bekomen. Immer in de open lucht en uitgezette klapbanken, wat als rustpost wel toch een prettige sfeer creëert altijd. Na open veldwerk terug de natuur in. Boomstammen klimmen die op de paden liggen, omtrekkende bewegingen lopen wat nieuwe paden maakt. Wat vennen langs de waterlijnen, nou ja het water zo hoog dat de te gane paden drassig zijn omdat ze miniem laag liggen ten opzichte van de waterlijn. Soms gelijk ermee of net niet. Ik dans er omzichtig omheen maar kan niet voorkomen dat ik toch nat schoeisel op loop. Brede en smalle paden volgen snel op, en na een witte slagboom betreedt ik landgoed Ten Vorsel. Even randje bos gaand en wijde blik over velden en akkers onderbreekt de overwegend bosroute vandaag. Bewerkte landerijen van akkerbouwers, langsheen rijen oude bomen, lijken me eeuwen oud, en wilde gras velden. Een scherpe draai op Bladel aan zo voelt me. De zon waarop ik mijn richting vaak kan oriënteren, is na overig zonnig parkoers achter meest stapelwolken verdwenen, en er dreigt even zelfs een bui die gelukkig uiteen drijft naar het schijnt. Na allerlei paden gaans, dient zich een klinkerwegje aan. Geraak aan een kapel, waar we een kruisend wegje oversteken erachter door gaand, volgt een eenmanspad langs een stromende sloot. Draaien eindweegs verder over een stuw met bruggetje tegenstrooms terug langs akkers. Opnieuw een toevoersloot langs heen, een smalle grasweg, met obstakels van kleine takken aan de grond van die beentjeslichters noem ik ze, ik trek en schop er diversen opzij, om struikelpartijen te voorkomen, zeer vochtig pad en zelfs wat modderig, ook slechter aan het worden door de vele onzer voorgangers vandaag. Kom eindelijk... {?} aan een asfaltwegje, waar de finish in zicht komt, en tegemoetkomend verkeer van afgelopen wandelaars maar ook huiswaarts kerende campinggangers. In het finishpaviljoen na afmelding nog wat nablijven met een flinke groep bekenden onder elkaar, maar buiten het grote terras is volzet met wandelaars en campinggangers. Binnen is het rustiger, en buitenzitters genieten van de warme lentezon. Ik tref nog een goede ouwe getrouwe wandelsporter, in de gezellige naklets. Noud pakt op tijd zijn projectie apparatuur bijeen. Zetten onderweg naar huis de autoradio aan voor een voetbalreportage waarin de thuisclub een goede kans maakt Nederlands kampioen te worden. En zo geschiede het later ook. Bleek een weergaloos feest te worden. De routes ook vandaag, uitgezet door een nieuwe ploeg routeplanners en uitpijlers blijkt goede waardige opvolger, van de afgetreden ploeg te zijn. Weergaloos mooi was het weer, en tja opnieuw in de Kempen, waar rust en ruimte en natuur de boventoon voeren. Wens u lezer{s} weer al het goede, groet u met, Houdoe, tot mijn volgend schrijven.
De naam van de club spreekt voor zich. Hun tochten spelen zich meest af in De Kempen en het Nederlands- Belgische grensgebied. Gisteravond en voorbije nacht werd de streek getroffen op zwaar onweer, en evenzoveel neerslag. Wanneer ik op sta kijk ik even naar buiten en zie een donkere grijze lucht. Ik houd er rekening mee dat het natuurlijk parkoers erg nat zal zijn.
De lijnbus is tjokvol, werkpendelaars en schoolgaande. Ik heb me nog een zitplaats kunnen bemachtigen met de instap. Allengs de route wordt deze bus snel leger. Op naar het Pierendorp, een naam uit de geschiedenis, die deze plaats rijk is als menig ander dorp. Het dorpje maakt ook deel uit van de z.g. Acht zaligheden, dorpen in De Kempen welke namen op El , Sel of Del eindigen. Meest plaatsen die nog echt dorp zijn gebleven. De dag zal bijna droog maar met een grijze soms donkere lucht , laaghangende bewolking blijven. Na inschrijving in De Höllekes, een ontspanningspaviljoen ga ik op weg. Even een straat door en ik ben al in den buiten. Steek een rotonde over, ga een smal zandpad in, wat veldwerk en lonken de bossen al. Valt me op dat slakken die oversteken en pieren van de vochtige grond gebruik om maken om ook aan de wandel te gaan. Magnolia en rododendron staan al in bloei en bloesembomen als de gouden regen, maar ook diverse wilde bloemen. Bomen botten alom uit, dit is lente. Hoor ook vogels allerlei soort en meen zelfs de kievit nog te horen en ander gekwetter en gezang. Lente ten voeten uit. Doe even gehuchtje Hees aan, verspreide woningen met aantrekkelijke tuinen. Mag een graspad langs een sloot, welke het begin van riviertje De Gender vormt, die in Eindhoven in de Dommel uitkomt. Even andere zijde lopen van dit riviertje later. Zandpad en halfverhard pad gaande, en een kapel gaat het omhoog fietspad naar viaduct over snelweg E34 en A67/ E3 op en over. De laatste, de E staat voor Europaweg, tussen Lissabon en Stockholm welke weg verbindt dus. Na, de afdaling gaat het 't bos in rust en genot, met schaarse bewoning. Bordjes Duizel/ Steensel. De rustpost aan de sportvelden van Knegsel dient zich aan, en nadien gaat het verder. Het volgend pad wordt wat avontuurlijk vanwege de diepe modder en ik ga voorzichtig langs de hoge schuine kanten. Mis even met naar de grond kijken een pijl die me dwars door een weiland stuurt, naar Knegsel, ook een echt dorp nog waar nu de nieuwbouw komt. Boven ons gaan voortdurend opstijgende passagiersvliegtuigen onzichtbaar in de laaghangende bewolking, van op Eindhoven Airport. Kom voorbij een brievenbus bij woning waar een bericht de bode waarschuwt de post in een plastic zak te doen tijdelijk, omdat zich vogels nestelen binnen in. Een man staat naar een boom te staren, en verteld me dat een bonte specht zich ophoudt of nestelt in een boomholte. Tref ook de ribes in bloei. Loop een stukje dorpsweg een brede schuine weg of pad in, dorp uit. Een statige rij oudere bomen omzomen het pad door bos. Zie terloops speenkruid in bloei komen. Volg nu even een rood/witte route een LAW-pad. Kom bos uit, aan een wijds gezicht van landerijen meeste al zomer en groeiklaar geploegd, akkers en landerijen, gronden omzoomd met bomenrijen en groenstroken. Nu en dan opzij gaand voor tractoren. Zand gaat eindweegs verder over in asfalt, en de stilte en rust overmannen me. Hier en daar een boerderij met schuren in de openheid hier. Een rechtse draai opnieuw richting bossen. Links naast mij dreigt duidelijk een regenbui, maar blijf er toch van verschoond. Bordjes die wijzen naar grafheuvels, restanten en opgravingen eertijds, uit zoveel jaar voor christus. Pré-historisch. Bulten omrand met palen in het bos. Een gevelde reus van een boom, liggend op het pad te gaan, doet me erom heen lopen, een alternatief pad zogezegd. Ga voorbij velden met graskweek voor voetbalvelden bij voorbeeld, mooi kort en glad dus. Een kievit roept. Kom langs een veld met doordringende mestlucht, en beploegd. Bos uitgaand en aan haar randen herken ik plots een plek en fietspad van een wandeltocht met rustpost destijds hier vanuit Veldhoven. Volgt even wat bewoning her en der, om een zandweg in te gaan langs bomenkwekerijen, en modderbaden. Het gelukt me die te ontwijken. Raak bijna dorpje Zand-Oerle. Kom langs een weide met vijf erg jonge alpaca's, ze grazen rustig door geen oog voor de wandelaar. Schitterend en lieflijk om te zien. Hoor en zie later vanwege het lawaai een bosmachine orde op zaken stellen in de natuur want ben na veldwerk weer bos ingegaan. Molenvelden, jawel een veld vroeger, heet dit bos. Later doorgaande weg oversteken een dubbel fietspad volgen. Een passerende Belg roemt, complimenteerd, 'slands fietspaden netwerken. Veilig en talrijk. Deze weg omzoomd met oude berkenbomenrijen. Een zijwegje weer in verderop, om Knegsel heen, bebouwing. Stuurt me onder een afdak door zomaar op deze smalle weg gebouwd, met boerderij-rommel erlangs, met ook de palen in het wegdek.... Of de gemeente ervan weet en of dit mag ? Denk van niet! Na wat boslaantjes een afslag en stuurt me naar de rustpost van de club. De z.g. lus zit er op. Altijd die gezellige buiten zijn sfeer. Na verblijf en korte gesprekjes volgt het laatste deel van de tocht. Nog wat kilometers te gaan. Opnieuw de rijke natuur in, rust en ruimte. Het begint nu te miezeren, en mijn plu gaat open. Dwaal zand en asfaltwegjes. Kom langs een kennelijk auto-sjacheraar, gezien de toestand. Oude nummerborden en door natuur vergroende auto's de jaren her. Onder de bomen verkregen dus. Een rommeltje dat wel. Na opvolgend padenwerk kom ik aan bosweg, Moormanlaan, zandweg met fietspad erlangs, ik verkies zandlopen. Een draai brengt me weer het eerder vernoemd viaduct op, omhoog gaand en afdalend dorp op afgaand, en kleine nieuwbouw in later. Kom langs voortuin met vijver vol Japanse Koi-karpers joekels --prachtig gekleurde -- van vissen. Een draai om de oude losstaande kerktoren, waar vlak erachter de modernere kerk middenschip zo genaamd, zo geschat uit de jaren dertig vorige eeuw. Korte ommetjes gaand geraak ik aan een doorgaande weg, steek die over in de altoos vallende motregen, loop straatje in en geraak aan de finishzaal het ontmoetings centrum. Het was opnieuw een dijk van een tocht. Zeker ook kon het routepapier in mijn broekzak blijven. Het was immers perfect gepijld, en er past zeker weer een geweldig compliment aan de route-uitzetters, ook aan de talloze vrijwilligers onderweg deze tocht. Kijk nu uit naar a.s. Zondag, eveneens door de Kempen en grens van België- gebied niet ver van Arendonk, in Bladel van OLAT. NL Een groet weer van mij. "Houdoe", en wie weet treffen wij ons op laatstgenoemde tocht.
