Voorbije nacht ontwaakte ik enige malen door geluid van zware regenbuien. Oei ! Dat belooft voor morgen. Echter; de sombere voorspellingen lijken bij het opstaan anders te gaan worden. Hier en daar regen maar dan daar meer dan hier. Het ziet er okidoki uit alsnog. De bus heeft nog maar weinig te vervoeren, vakantietijd nog immers. Ik laat het bekende landschap aan me voorbijglijden. Kom in Luyksgestel al heel wat starters tegemoet. De inschrijving gaat vlot. Joop, de eminence grise en startmotor van de club de oprichter, ja dus; verwerkt de inschrijvingen weer keurig op zijn deelnemersbord. Peter B. uit Mol zie ik nu ook, als afgesproken. We zien elkaar nu op de kop af , in een week elkaar vier keer op wandeltochten. Merkwaardig toch in zo'n kort tijdsbestek. Van bijna onder de stoere oude kerktoren met zijn piramideachtige top, gaat het richting doorgaande dorpsstraat. Plantsoentje met het beeldje van de koperteut, was vroeger een doorreizende marktkoopman die met zijn handelswaar vanuit vlaanderen richting denemarken trok , dwars door holland. Nog een pleintje met muziekkiosk. Maar nu krijg ik argwaan. Zuidwaarts het dorp uitgaand herinner ik me meteen de route van eertijds. Zeg het tegen Peter B. , en opnieuw als vorige week in Weebosch , leest P. dat de route van 2010...... is.. Neem een draai brede zandweg in met eik en berk weerszijden tussen de velden door. Lopen een bui mis gode zij dank, steken een wegje over een sluippadje in langs appelgaard, appelplantage zegt P. Steken weg Lommel- Luyksgestel over en zandweg vervolgt. Een bomige dreef tussen boerenland en bossen natuurlijk weer maïs, gaat het bij een drooggevallen ven bos in en worden we verblijdt met grassige paden en een en tweesporige soms zand en zien we hoe oud en jong bos zich vermengen met nu na de regenperiode extra opkomend jonge ondergroei tegen oude dennen en sparren. Het groen ruikt heerlijk na de voorbije regennacht. Soms gaat het nog juist langs modderpoelen op het pad en dus ontwijkende bewegingen. We zijn in het Venakker bos. Kriskras bospaden wisselen met dreven en soms halfverharde paden voor fietsers. Komen op het hoogste punt van brabant [44m.] En dan is er de grenspaal met de buurman, no. 191. Een kegel met denneknop op de top. 130 m. hoog en weegt 372 kilo. Gaan kort evenwijdig met buurmans grond een paar honderd meter, om na vroegere boskap te zien hoe snel er weer wat groeien kan in de plaats. Een dicht beboomd donker bospad in draaien wij om een erg grote grasweide in L vorm wijds zicht , naar fietspaden die nu erg rustig zijn , derhalve voor ons even wat verhard onder onze zolen. Volgt wat later de Cadi-wagen, afkorting voor cantine-dienstwagen, zelf bijeengespaard en van alle gemakken voorzien door de club zelf. De z.g. wagenrustplaatsen hebben een eigen cultuur ingenomen in het brabantse op de wandeltochten en een erg gezellige eigen open sfeer. Veel bekenden ook hier weer. Jos en Gonny tekenen kort hierna ook present, ook medewerkers van Bnlx-wand. Blij weerzien want zo vaak tref ik ze niet. Post is geplaatst aan een ydilisch ven. Met doorkijkgroen. Gaan na pauze, terug om dan weer even bos te nemen en vervolgens wat veldwerk, ruwe natuur en verwilderde groentevelden en groensingels. Van zoals bordduidingen aangeven , gaan we van Kempener bos naar natuurgebied Stevensbergen in. Gaan een byzondere vierstam-boom voorbij. En krijgen een oud zandverstuivingsgebied te gaan. Komen in een kapgebied van langer geleden en zien al weer allerlei nieuw groen en boompjes en struiken spontaan opkomen. Mooi om het resultaat nu te zien. Struinen omhoog en omlaag in korte stukken en bochtig door het nieuwe groengebied. Duinenwerk soms erg steil gaand. Het is ook een waterwingebied, zo zeggen de borden. Best pittig gebied te gaan. Er volgen schelpenpaden. Na boswerk gaan we even de velden door, bijkomend van de zandheuvels en de inspanningen. Voor ons ontwaren we Gonny en Jos , die er toch stevig de pas in hebben. Komen na deze extra lus weer aan de cadi-wagen terug. Peter en ik prijzen ons gelukkig dat de buien die we telkenmale om ons heen zien zijn ontlopen. Geloven vast dat die andere ons ook met rust laat. Worden dan juist onder de luifel staand van de verzorgingskeuken met uitschuifbaar naar buiten , buffet, - wagen dan toch verrast met een korte felle plensbui. Gaan na pauze om een prachtig ven heen om van een smal schelpenpad naar tweesporig pad te gaan en vervolgen een hoog gras begroeid boswegje door. Komen dan aan een maisveld; [ wat mis ik de golvende korenvelden van vroeger] , en veldgewassen als wortelen en bieten , en bebloemde aardappelvelden. Komen dan de bossen uit van het Venakkerbos, en herken de velden van de Grenzeloze tocht Lommel-Luyksgestel in Kersttijd traditioneel. De Bosserdijk. Het verrassingselement is weg. Wat dan altoos een kerststal is onder rieten dak, staat nu een pick-nick tuinset..... Het gehucht Boscheind volgt een 80 k.m. baantje. We lopen nog wat zandwegjes langs vee en privégronden en mais wat oneindig lijkt. Een kapel met begraafplaats, en daar Lopen we Jos en Gonny Hollanders weer in , die de plek bezocht hadden. Lopen gevieren naar einde tocht langs bakkerijmuseum en een van de twee windkorenmolens die het kleine dorp telt, vast een unicum{?} Komt de haast stompe oude dorpskerktoren in zicht, waaronder het dorpscentrum Den Eykholt de start en finish zich bevindt. Daar hebben Jos Gonny en Peter B. Mol en ik nog een gezellige napraat, en druppelen andere bekenden en echte wekelijkse waar dan ook wandelaars binnen met korte gesprekjes. Ik zeg niets over de organisatie , want die is bij De Grenslopers altijd helemaal tof. Maar wat jammer voor zulk een rijk wijd verspreid natuurgebied als De Kempen is, zijn de mogelijkheden plenty. Nu liepen we helaas eenzelfde parkoers van vorig jaar...... Als eerder hiervoor al geschreven; het verrassingselement viel weg..... Peter vond het wel mooi , en dat is ie ook, {.....} ,maar het was dan ook zijn eerste kennismaking hier. Ik kon de route dan ook vlot herkennen , terugroepen. Wil men de "klanten/ gasten" vasthouden , moet er fluks iets anders gevonden worden. Het zou intens jammer zijn als men in korte jaren opgebouwd, de wandelaar elders zijn heil zou gaan zoeken.
De complete organisatie en parkoersen zijn normaliter zonder meer klasse, geweldige inzet. Dat trekt anderen maar mij ook telkens naar hier. Gezelligheid is hier ook altijd troef. Maar vernieuwing is noodzakelijk, voor elke organisatie trouwens. Ik kijk erg nieuwsgierig uit naar de fotoreportage van J.& G. van deze tocht die ze maakten mede voor Beneluxwandelen. Jos heeft een alziend cameraoog een zoekt de details graag. Klasse! Trof ook ex-medewerker Miel uit Mol hier nog even. Heb andere medewerkers niet kunnen ontdekken. Wie weet treffen we elkaar ook eens ergens. Blijven wandelen dus. Tot volgend geschrift. Houdoe! Peter Heesakkers
