Een erg vroeg en stevig echt gezellig Paasontbijt met mijn Annemie, die zich voor deze gelegenheid ook uit de echtelijke sponde ontworsteld heeft. Het smaakte voortreffelijk, ze heeft er iets speciaals voor gemaakt, en met een stevige ondergrond hiervan zet ik mijn reis in naar Waalre onder de zuidwaartse rook van grote buurman Eindhoven. Ik was in de startgelegenheid al eens medio Januari j.l. geweest, voor een tocht van d'n Olat, en heb toen een andere weg naar Ontmoetingscentrum Het Klooster ontdekt, welke ik voor de afwisseling nu maar eens volg. De contouren van het voormalige klooster anno 1911, staan nog overeind, en heeft de kloosterlijke beslotenheid eerbiedigheid en gewoonten ingeruild voor de huidige buitelingen in en voor de buitenwereldse ontspanningssferen van deze tijden. Ruil de buitendeurse drukte van parkeerplaatszoekers, en vertrekkenden in voor de wat rustigere binnengebeurens. Ze kennen me, de burolisten en overig personeel, al vanaf de oprichting der club, en noemen me gebroederlijk bij mijn voornaam. Ik lever mijn inschrijvingskaart na invulling weer in, bekom route-omschrijving, dienovereenkomstig, en bestudeer aandachtig het papier. Het ziet er veelbelovend uit, elk paadje, wegje en situatie is uitvoerig geschreven. Buiten de zaal tref ik in de grote cafézaal in de hal Adje aan de bar, de jarenlange routeuitzetter der club, die wegens ziekte nu niet tekent voor de route vandaag. Laat me geduldig van zijn medische situatie op de hoogte brengen, en begroet hem met moed en doorzettingswensen, en alle goeds. Buiten de deur van het centrum bots ik nog op diverse bekenden, welke in de streek trouw act-de presence tekenen op wandelingen. Loop eerst richting het centrale deel van het dorp met rond dorpsplein met muziekkiosk in het midden, zijn statige kerk en horeca nog in ruste rond het plein. Een steegje in met kasseitjeswegjes, een grote rustplaats met aan de rand een standbeeldje van de vroegere beroemde schrijver alhier in Waalre getogen Antoon Coolen die hier ook zijn eeuwige rustplaats heeft. Over een pleintje met enorm deken van paasbloemen ofwel narcissen, de Paassfeer, gaat het een wijkje in en raak alras in gesprek met een vrouwelijk oud-bestuurslid van Olat, waar ik een eindje mee aanloop. Een mooi veldpaadje brengt ons in de openheid van akkers, weidjes en wat uitkomt in heggewegjes ruigten, en groenstroken, komen aan de oude brink, een bosperceel van de jaarlijkse boomplantdag 2001 wat een bord verteld. Gaat het met wijde omweg terug naar de brink terug, nu andere zijde ervan om een asfaltfietspad de nederzetting uit te lopen welke we inwisselen, voor asfaltwegje. Steken de doorgaande weg over zien aan de einder de startplaats nog van twee weken geleden, gaan langs enorme aspergevelden, nog keurig afgedekt, tegen de kou om dan de bossen in te mogen. Zien de stormravage van dagen geleden, de grond ook bezaaid met dennetakken. en volgen een poos paden links/rechts/rechtdoor tot we aan randje bebouwing een speeltuin in mogen. Dit is de rustplaats, wat vroeg naar m'n zin, maar blijkt tevens de post te zijn van kortere afstanden. Het is er goed toeven of onder het tentzeil of op de banken en stoelen buitenterras. Hier kom ik nauwelijks terug in de hoeven want het wordt een feest van ontmoetingen met andere bekende wandelaars, als oude getrouwen leer je er ook enorm veel kennen door de jaren heen. De meesten zijn streekgebonden. In korte tijd spelen vele gesprekken en verhalen de ronde, even bijpraten noemt men dat. Het duurt bij elkaar wat lang en zo moet ik weer kiezen voor een kortere afstand, niet getreurd, het sociale element hoort bij het wandelen, en is eigenlijk het mooiste part. Aan de poort gekomen om op weg te gaan voor de grote lus is het nog even poseren voor foto's van met deze en gene, en dan wil ik echt op weg. Het wordt een vennenrijk gedeelte van de omlooproute, plankenbrugjes, kleine weiden, met groot en klein en pluimvee. Smalle slootjes springen, met ruigten omzoomde vennen, ook droge en welhaast droge. Heuveltjes van oude zandverstuivingen, een waar natuurparadijs ontvouwd zich, zeg met een grimas zou het in het hiernamaals ook zo mooi zijn? Marianne met vader, dikke 80er aan haar zijde, Sjef , die op zijn leeftijd nog enorm kras is, en flink meestapt nog. Sjef verhaalt dat het een lust heeft. We struinen langs vennepaadjes, graspaden, en sprokkelhoutpaden oneindig door een natuurrijkdom, en genieten van de welliswaar late uitbottingen van bomen, boompjes, en struiken en zowaar de eerste bloemsoorten, voorwaar een wandelmekka. Onze papieren route-omschrijving , vermeldt langdurig elk pad en wegje in te gaan, nauwkeurig, heel veel werk heeft hij eraan besteed. Met zorg uitgezocht. Genieten met een grote G, dat wel. In een onmetelijke natuur van rust, ruimte en genot. Onderweg laten diverse vogelsoorten hun lentegeluiden horen, schitterend! Ik neem alles goed in mij op en laat me het gebeuren, zorgvuldig boomwortels ontwijkende dat wel. Gaan dan langs onmetelijk lijkende sportveldcomplex, waar o.a. hockeyers hun balletje slaan, er lijkt een heel tournooi te gebeuren zo de luidsprekers en het grote publiek toont. We komen in een ravage van boomresten en omgevallen jongens en hun takken overal dik gespreid terecht, ze vormen het tapijt onder onze schoenen. Ik beland voortdurend in ander gezelschap door wederzien en ontmoetingen, heel tof toch. Kom na alle gedwaal aan een gildeterrein met schuttersbomen, heel in ruste trouwens, tel nog vijf routeregels op papier, en geraak terug op de rustpost van Speeltuin De Klimbim. Hetzelfde tafereel van vanmorgen herhaalt zich hier. Vraag nog gekscherend of er iemand met me op de wip, in de schommel, rolton of anderszins, draaimolen wil, niemand voor te porren.... Gaat niet door dan. We vervolgen de route na verpozen nu andere richting poort uit. Opnieuw ontvouwt een bos en natuurrijk gebied, met vogelenzang alom. Een vlindertuin met oude dikke kale boomstam, met holten waarin zij mogelijk huizen. Krijgen ook weer legio routepalen en markeringen van zomaar wandelpaden, maar ook de befaamde LAW's te zien. Moge duidelijk zijn, een gewild gebied voor de dagrecreant, en de toeristenburo's De parkoersman of architect echter kiest zijn eigen routes, met een flair van een kenner. Laat ons genieten van kleur en fleur, rust en natuurgenot, in een woord geweldig , wat een toewijding. We gaan paadjes door en in nog nooit gezien in mijn toch langdurige wandelcarrière hier ook in de streek. Oneindig lijkende heide en bos en gecultiveerde landerijen trekt de wandelaar langs. Een bosweg stuurt ons recht op een enorm meer aan, blijkt een vroegere uitgraving voor het ophogen van naburige rijksweg te zijn. Draaien ruim een halve slag om het meer heen met aan de einder een welhaast Caraïbisch, midden Amerikaanse eilandengroep of ook USA aandoende bebouwing van verandawoningen. We krijgen toch nog moeilijk voorbijrakende modderpartijen te gaan met welgemikte stappen, op paden onderaan het water, lopen er onderlangs later wat kade-achtige gronden, droger formaat, en gaan dan omhoog een wijkje villa's door, overgaand in bebouwing van Waalre met meer betaalbare huizenrijen, met boeiende voortuinen, ieder anders weer ingericht, met zorg dat wel. Heel wisselend, boeiend, mooi, fantasierijk. Plots herinner ik me de terugroute van enige maanden terug {Olat}, en weet dan dat het natuurfeest voorbij is van vandaag. Adje heeft een gedegen goede vervanger gevonden voor route-uitzetten, Adje zeker niet weg te cijferen met ZIJN kennis en kunde. Maar de traditie lijkt voortgezet. Hulde voor beider inzet voor ons. Ik heb een schitterende wandeldag genoten, met mooi zonnig lenteweer, en ik spreek zeker voor de overige deelnemers. Ze hadden er nu ruim 200 meer dan hun vorige editie vertelde secretaresse Liezet trots, en dit spreekt voor een Eerste Paasdag, welke toch meest doorgaat in huiselijker sferen, en men dan toch in groter getale deze tocht en club bezoekt. De Vlaamse bezoekers lieten zich ook weer niet onbetuigd vandaag. Eer en glorie voor deze club, het was weer fantastisch, het parkoers en organisatie. Waalre was zonder meer een mooie parel in de Brabantse natuur om te ontdekken. Een dijk van een tocht. Ik ontdekte dat ik zowat de enige was, nou ja er kwam toch nog een groep binnenvallen, toen ik de zaal verliet. Dat kwam omdat Marinus uit de Nijmeegse regionen nog plots binnenkwam en ons aan tafel zette. Thuisgekomen wordt nog nagenoten van een Paasdiner bereid door mijn Annemie, en mocht ze mijn lovende verhalen aanhoren. Geachte lezer/wandelaar:
