Noud haalt me op in de vroege ochtend. Nog geen hond op straat. Ik grap dat we enkel wandelaars op straat zien, hoewel, niet dus. Het is nevelig, en de weerman verteld dat het bijzonder mistig is. We rijden in lichte nevel en eigenlijk prima zicht, op Luyksgestel aan. We arriveren zowaar als eersten bij het etablissement, de kantine van Camping De Zwarte bergen. Na ons stroomt de zaal vol. Ik ben al tijdig voor de drukte ingeschreven en wacht tot het buiten lichter wordt , want temidden van bossen vind ik het in donkerte wat link, om de paden op te gaan. In de schemering ga ik dan toch op weg. Het wordt van meet af aan struinen door onmetelijk bosgebied. Een heel andere route. Geraak in een waterwingebied gezien de vele aantallen putten langs de wandelpaden. Ik heb mijn route-omschrijving bij de hand vier A 4 tjes vol. Bos en boskap is het verhaal wat onmetelijk doorgaat tot we bij een grenspaal de denkbeeldige grenslijn passeren en belanden op de Bleekerheide, met wat meer verre blik. Dan plots is het klimmen geblazen, ik heb de keuze tussen een trap of pad erlangs. Neem toch maar pad en zijn we in een gebied waar de ophogingen langs het kanaal Bocholt Herentals zijn ontstaan met de uitgravingen dus aanleg van het kanaal in vroegere eeuwen. Ga over de vaarweg via een slinger S vorme futurisch aanzichtelijke wandel en fietsbrug. De officiële opening van die brug met onthulling van een steen, heb ik tijdens eendere tocht wat jaren geleden bijgewoond, door de Lommelse burgemeester en wandel en gemeentelijke notabelen. Zoek ik die steen maar vindt hem niet, denk verdwenen onder het zand. Daal het talud af en kom over een dam dwars door een groot natuurven. Zie in de verte de tientallen meters hoge klim en uitkijktoren, welke ik al eens bij helder zicht eerdere tijden beklommen heb. Was fantastisch dat zeker. Na aldoor oud en jong overwegend dennenbos bereik de rust in het plaatselijke scoutsheem. Erg druk, menige bril slaan de glazen aan bij binnenkomst. Er heerst een verbroederingssfeer België /Nederlandse wandelliefhebbers onder elkaar. Ik blijf er toch niet lang en vervolg. Ik trek door een oud stuifzandgebied, heuveltjes op en af waar nu veelal bos aangeplant is. Maar wat de Lommelaar nog de Sahara noemt, niet ten onrechte in alle geval. Lang is een wandelaar in mijn omgeving die steeds met zijn blokfluit meest kerstliederen loopt te spelen, en ik droom weg in die sferen. Kilometerslang is het dwalen door mastbossen en ander blijvend groene groeisels als spar, hulst, dan afwisselend met ruimere doorkijkbossen. Gaan door klappoort , een route/omleiding langs de omheining af met verraderlijke stompen van afgezaagde boompjes. Na weer een poort door bereik ik de startplaats die vanuit Lommel omgekeerd in Nederlandse richting wordt bewandeld door onze zuiderburen. Ook hier een levendigheid van jewelste en gemengd publiek Nederlander - Belg. Hoe wandelen verbroedert is weer eens duidelijk hier, en er worden vast contacten gelegd en vriendschappen voor het leven. Maar ik moet weer verder. Loop de schrijversbuurt uit en steek een nieuwe doorgaande weg over opnieuw omsloten bos en natuurgebied in. Even is de route-uitzetter op papier rechts of links kwijt, maar bepijling en nummervolgorde brengt de oplossing. Opnieuw rijgen bos en andere natuurpaden zich aaneen, en het papier meldt ze geduldig. Het zijn vanuit de Lommelse startplaats rode routepijlen geworden , die minder opvallen dan de gele OLAT-pijlen. Nu en dan betonfietsroute-paden gaan we de Sahara weer binnen. Kom aan een grote plas met spaarzame watervogels, als wilde eenden en zwanen, welke ik goeddeels omheen moet wandelen, er ligt nog een nagebootst scheepswrak met de boeg omhoog nog net boven de waterlijn. Loop vlak langs de waterlijn van de plas door afwisselend los zand, maar zwaar en toch mooie rustgevende wijde blik. Klim weer de hellingen op van zandduinen en mag eindelijk weer het grote bos in, waar ik vele kunstwerken zie gevlochten van boomtakken, waar je desgewenst doorheen mag en kan lopen. Bereik dan wat opener ruimten als weiden en akkers steek beekje de Klagloop over. Zie molshopen in de weilanden en denk aan de weerspreuk, Komen in december de mollen, laat de winter met zich sollen. Dus wellicht een zachte winter in het verschiet. Kom opnieuw terug aan het scoutsheem in de levendige drukte. Heb nu 24 k.m. afgelegd, besluit nu te stoppen en de pendelbus terug naar Luyksgestel te nemen. Aan de geïmproviseerde halte is het een drukte van belang. Eindelijk komt daar de bus vanaf Lommel, maar spaarzame aantal passagiers stapt uit, en dus enkelen kunnen erin. Overvol dus. Beloofd lang wachten en velen besluiten te voet naar Luyksgestel maar te gaan, ik denk na, bereken, en besluit de laatste 8 k.m. boze tongen beweren 10 k.m. te gaan en de rijtijd van de bus, doen me besluiten ook me bij de voetgangers aan te sluiten en zo wordt mijn missie 32 k.m. Hoor motorgeronk en zie een paraglider in de laaghangende mist verdwijnen, of dit met dit weer, het was de hele dag zware donkere mistlucht toegestaan is, ik denk het niet. o.k. Zijn verantwoording. Ik loop aan en ga tussen allerlei sportterreinen door. En de enorme ontspanningshal De Soeverijn, die veel fotografen de aandacht trekt. Ik herinner me dat er grote rouwdienst van rechtstreeks op t.v. was van een bus schoolkinderen die een paar jaar geleden in een tunnel in Zwitserland verongelukten. Indrukwekkend was dat. Ik loop achter het stadion van profclub Lommel door. Wat betonwegjes en steek het voornoemde kanaal per verkeersbrug over, na de afdaling mis ik de route, het werd zo stil om me heen, loop terug een kleine kilometer en kom weer op eigenlijke route. Ik verneem onderweg, dat er toch minstens twee bussen ingezet zijn. Bospaden in overvloed volgen. Haal een moeilijk lopende man in, blijkt recentelijk geopereerd met kunstheup, wat een moed en doorzettingsvermogen. Het duister valt langzaam in en we willen voor donkerte, want de dagen zijn kort de wouden of natuur uitzijn, zeker met die donkerrode pijlen, die minder snel zichtbaar zijn. De dichte mistlucht bevordert de snelle eerdere donkerte. En ziet het lukt ons. Vanuit het zuiden klaart de lucht open zelfs als we de finish bereiken. Wat OLAT betreft eindigt de reeks van 25 keren grenzeloze tocht hier, bij gebrek aan deelnemers van Nederlandse kant. Welnu het tegendeel, was er grenzeloos druk vandaag aan beide zijden van de landsgrens. Lommel gaat wel door heb ik begrepen. De route vandaag was natuur eindeloos mooi en compliment voor de uitzetters. We wandelden over het of de hoogste punten van Brabant. In de aankomstzaal is het nog gezellig nablijven, ook gezien de drukte, en er worden voortdurend handen geschud, elkaar een fantastisch nieuwjaar te wensen en al het goede voor 2017. Een mooie grote kerstboom met even zo mooie kerststal maakten het eindejaarsfeest compleet. Ik kijk terug op een memorabele schitterende natuurtocht met de afsluiting van dit wandeljaar. Noud en nog twee meerijders en ik kijken terug op een mooie oergezellige dag. In het duister zoeken we onze weg naar huis. Jullie allen beste en trouwe lezers, wens ik alle voorspoed gezondheid en het wenselijke voor het nieuwe jaar 2017. Houdoe en tot volgend schrijven weer. Van Peter Heesakkers
Het is mijn traditie geworden deze tocht. De gezelligheid en de ontmoetingen. Het belooft een "warme"dag zoals de meteorologen hem betitelen te weten 12 a 13 grdn. Zon later op de morgen wordt ook voorzegd. Inderdaad herfst of lenteachtige temperaturen. De voorbije nacht maar ook op mijn weg naar de bus, miezert het flink, en noodt me de paraplu op te steken. Verbazing aan het busstation, een aardig groepje als wandelaars uitgedoste , rugzakken o.a. hebben hetzelfde reisdoel. In afwachting van de bus kletsen we wat af. Inzender op Beneluxwandelen Roland Weijers tekent ook present. Moeten alert zijn op het busnummer, wat twee weken terug veranderd is. Andere diensten en nummers en routes. Ontmoet wandelaars uit Breda en het verre westen des lands als verstkomenden. Wisselen onderweg de laatste wandelnieuwtjes uit in de ruimste zin. De bus haltert vlak aan de voordeur van c.z. De Dommelstroom. Komen een zaal in waar het levendig druk is. Hennie uit Heerlen heeft haar knutselwaar weer uitgestald, terwijl hare Theo, zijn voeten teistert op modderige wegen. Inschrijven, handjes schudden, korte begroetingen en ik ga op weg met een Bredase mede buspassagiere. We horen kerstklokken luiden en tegenover de startplaats waar zich ook de kerk bevindt is een kerststal deels met levende have die al vroeg kraamvisite krijgt. De kersverse ouders laten het zich overkomen en verroeren geen vin, bij het bezoek van wandelaars en kerkgangers. We lopen even wat straten om in de buitengebieden te geraken. Gaan even door agrarisch gebied een buitenwegje van de bebouwing, om een verhard wegje van grind en modder te begaan. Komen we aan de Valentinuskapel, wat toehoort aan dorpje Riethoven verderop. Bij georganiseerde bedevaarten naar deze kapel komen alleenstaanden bidden om hier eventueel hun levenspartner te ontmoeten en dat schijnt wonderwel te lukken. Zal vast rond valentijnsdag me een drukte geven. We gaan over riviertje De Keersop die vlak langs deze kapel stroomt over, en gaan recht tegenover een klappoort in die ons doet slingeren over smal verhard pad, door weidegebieden en wat wilde groeisels, en her en der een zitbank. Tamelijk vochtig pad wel. Na weer een hekwerk door, kunnen we onze schoenen schoonstampen op asfalt. De Riethovense kerk blijft in het vizier, soms keren we de rug toe maar dan toch na een bocht is ze daar weer. Een snelstromende beek overgaand, en de nodige paden door, een autoweg over krijgen we toch nog even voornoemd dorp wat straten te gaan, om weer akkergebied te doen. Parkoersman moet er op bedacht zijn geweest dat we winterse omstandigheden zouden kunnen treffen. Paadjes en wegjes wisselen af. Een rotonde kruisend met onoverzichtelijke verhoogde aarden cirkel, laat het verkeer ons beleefd en medelevend voor gaan, waarbij ik een saluerend gebaar maak als dank. Mogen landerigheid verruilen met bosstukjes om via een oude beukenlaan rechttoe op een sportpark te gaan. De ruimte ons toebedeeld, is erg klein en krap, maar anderen zoeken buiten het terras op in de winterzon, die ons vanaf de start twee k.m. gaans plots gunstig gestemd is. De temperaturen lopen snel op en zowaar ik krijg het warm. Binnen komende slaan de brillen aan, en poetsen ze de glazen droog. We bekomen middels een bon bij inschrijving een kop heerlijke erwtensoep. Neem nog een koffie na maar blijf maar niet lang zitten na mijn zetelverovering, dus herneem mijn wandelgang het beukenlaantje uitgaand, de ruimten weer in. Asfaltwegje op om na een honderdtal meters een metalen poort in te mogen, privégebied en door bospartijtjes dwars over een veld te gaan . Een manege langsheen, en wat geknuffel met rijpaarden en ook pony's. Mijn wandelpartner was na de sportparkrust verontschuldigd en zelf op stap verder gegaan. Vrijheid , blijheid toch. Krijg nu een hele reeks paden door afwisselend velden en bos te gaan met alom houtopslag van uitdunning bos. De route-omschrijving is dermate nauwkeurig dat zelfs lantaarnpalen nummers vermeld zijn, wandelknooppuntpaalnummers, woord voor scrabbelaars{!} Mijn routepijlen nummers veranderen en gaan zakken naar nummer 60, omdat andere kortere afstanden erbij komen en zo ook voor de lange afstanders. Tweede rustpost is voorzien in een scoutinghome, ook hier veel buitenhangers genietend van de zon. Erg druk binnen en weer een plaatsje veroverd toch. Sfeervol met kerstversieringen en enigzins in de donkerte. Het is er bloedwarm binnen. Ventilatie is als er nu en dan binnenkomen of vertrekken. Na deze post gaan we bos uit en een fietspad op met smal asfaltwegje erlangs, om verderop toch weer erg vochtige paden te gaan bewandelen. Vlaamse deelnemers zijn ook weer opvallend aanwezig, merk ik bij mijn passages. Krijgen het zoveelste modderbad voor de kiezen raken aan smalle brug een plank breed, de keersop over, even vochtig paadje en dan dalletje in langs een zomaar voetbalveldje. We hadden onderweg al diverse moeilijke doorgangen vanwege onvoorziene modderbaden en plassen. Een poortje door houtwal doorheen belanden we in een groenige woonwijk. Hoewel druk bebouwd erg rustige straten. Het was even goed lezen op beschrijving want de afslagen volgden snel op nu, voet en fietspaden zus en zo door. De pijlen hadden een schutkleur door bevestigingen op ijzeren palen van verkeersborden en straatnamenborden, en plots steekt daar de torenspits vanaf de startplaats boven de daken uit, en weten we daar het einde der tocht. Draai nog de laatste straathoek om en wordt verblind door de laagstaande zon. In de zaal na afmelding doet good/old Frans zijn opwachting. Hij kan niet meer meelopen maar heeft tientallen jaren zo zeker een halve eeuw, vele klassiekers , meerdaagse tochten en lange afstandstochten in binnen en buitenland op zijn palmares bijgeschreven. Heeft veel om terug te zien. Aan tafel bijgeschoven wordt nog even bijgepraat over wandelzaken en zo meer, en dan spoed ik me naar de bus welke op zondagen uursdiensten rijdt, te lange wachttijd voor een onrustige wandelaar dus, moet ik me verontschuldigen. Over de tocht mag gezegd: Echt de Voetjes weer, met zorg parkoersen omschreven en bepijld, aktieve gezellige gastvrije verzorgingsploeg. Komend jaar viert deze club hun 25 jarig bestaan. Hun site, genaamd { wsv?} Voetje voor voetje vertelt ons alles omtrent hun jaarlijkse wandelingen en andere activiteiten. U geachte lezers/ lezeressen wens ik al het goede en wenselijke voor het nieuwe wandeljaar. Succesvol 2017!! In alle opzichten, en vooral een uitmuntende gezondheid. Tot volgend keer: Peter Heesakkers
