De keuze van tocht lag wat moeilijk dit weekend. Deurne gaf toch de doorslag. Mede gezien ervaringen in de voorbije jaren. En... Ik had wat goed te maken na mijn veler verzuim op wandelvriend Jan zijn tochten van zijn cluppie. Jan bood ook nog eens de gelegenheid van betere bereikbaarheid, door een pendeldienst vanaf het station in te leggen. Ik tref Ruud v. Rooi en zijn wandelmaat die onderweg zijn naar Heerlen. Op het station stopt de trein naar mijn bestemming. Deze hoost een enorm aantal jeugdige concertgangers, die vast hun bed bij thuiskomst zullen opzoeken. Ze moeten hutje bij mutje gezeten en gestaan hebben, gezien de drukte. Onderweg in de trein, ontdek ik een schielijk rondkijkend persoon, die naar later bij mijn uitstap op mijn bestemming, zijn blaas niet mis geleegd blijkt te hebben.. Voorzichtig mijn stappen rondzettend ga ik de trein uit. Aan de overkant van het stationsplein, hoor ik mijn naam noemen en dat blijkt de chauffeur te zijn die Jan voor me geregeld heeft. Na enige minuten wordt ik gedropt op de terreinen van het Hippisch Centrum van Deurne , gelegen aan de rand van een overwegend oud dennenbos . Pracht van een startplaats met ruime parkeergelegenheid, goede faciliteiten, en het staat er al vol van de vroege starters. Loop vlak voor het binnengaan nestor Joop van de Valkenswaardse wandelclub, en vrouw Coby tegen het lijf en moet vragen beantwoorden over mijn lange afwezigheid op de site. Ik ben uit de winterslaap ontwaakt zullen we maar zeggen. Ik beloof ze onderweg te zien, maar ben amper binnen of stuit allereerst op Jan W. uit Best, die er meestal tientallen k.m. rs per fiets op heeft zitten naar zijn wandelbestemmingen zoals ook vandaag, { Hoedje af Jan}, en vervolgens dienen zich meer bekenden aan en volgen er snelle begroetingen met bekenden. Aan de inschrijftafel ben ik sneller aan de beurt. Besluit na een bakkie koffie op weg te gaan en zo denken Jaap en Tilly er ook over, dus gaan we gedrieën op weg. Het gaat al meteen het bos in kortste weg terrein af en we slingeren door het dennenbos, gaan een halve boog om het grote Buntven heen klappoort uit en komen in een weidse vlakte van akkers en weideland. Rechts van ons ontvouwd zich een even weidse watervlakte een recreatieplas die bij de streek Berkendonk hoort, het is er nu stil. Het ziet er wat nevelig uit, anderen hadden onderweg flink mist op weg naar Deurne , zo vertelden ze me. Bevroren delen of plekken her en der waren nog zichtbaar. IJslaag lag nog op stille wateren. We sjokken over de stranden, om hierna weer een bos in te gaan, smalle paadjes met duinen op en af te gaan. Geraken aan asfaltwegje na een afdaling genaamd Rijpelberg die ons na 5 k.m. aan de eerste particuliere rust brengt. Vind het wat vroeg en loop hier door waar het stel wel een rust neemt. Even wat breed asfalt te gaan , steek dan verharde weg over, door een poort gaan en dan volgt een lang graspad langs de kringelende beek, de Bakelse Aa. Gaan een sluis over via een betonnen brug, ga door een gehucht het Mathijsen eind door, volgen er bolle akkers. Vervolgens een fietspad langs een doorgaande weg naar Bakel, en aan rand dorp een zand/grindwegje in veldwegjes volgend. Tussen her en der villaatjes en huisjes door. Aan de Nuijeneind is een tuin voor een huis uitbundig versierd omdat er iemand vijftig jaar geworden is. Borden met plagerige spreuken erbij. Weer fietspad, zandwegje, en door wijds open gebied , bereik ik weer de bosrand. Aan die rand hiervan stiefelen spelend drie flinke hondenbeesten loslopend rond , ik ben op mijn hoede. Sta stil, beweeg niet. Twee meiskes , roepen alsmaar bevelen tegen ze maar ze luisteren slecht is mijn bevinding. Een beekje Esperloop dient zich aan , even verderop deze overstekend, en brekend houtwerk van talloze twijgen onder mijn schoenen, stap ik voort. De routes zijn uitstekend bepijld met rode papieren pijlen met rood/wit lint er aan, en soms kleine papieren pijltjes als route ondersteuning. Volg aldoor bospaden tot ik langs een afrastering moet gaan en later door een klappoort een spaarzaam bebost gedeelte een heide op moet met overwegend de geelachtige gloed van het pijpenstrootje ga, er zou vee rondlopen zo zeggen de borden ,maar ik zie er geen een. Ik ben op de Grotelse heide. Een smal fiets/grindpad brengt mij naar de rustgelegenheid De Bosparel, die ik nog herken al zo'n twee a drie jaar geleden , het startpunt van een der wintertochten van Olat. Het is goed toeven op het buitenterras, druk bezet en binnen evenzo, en toch weer veel wandelbekenden. Van hieruit volgt een wat brede weg naar een doorgaande weg met rotonde, moeten hier weer een fietspad op dat leidt naar een zandweg aan bosrand, en dit gaan we in. En dan sla ik toch af van de veldweg het bos weer in. Ik bemerk nog weinig van de begonnen kalender maand de lente. Heel spaarzaam vind ik iets wat er op wijst dat de lente aankondigt . De natuur is twee a drie weken, tot een maand achter op haar schema. Wel hoor ik enige malen de specht kloppen. En een enkele keer vogelgepiep. Na wat gedraai bemerk ik de uiterste noordrand van de bebouwing van Helmond. Wat lange boswegen volgen dan om de bebouwing heen om dan toch wat stratenwerk te gaan randje van. Een wegversmalling leidt me het fietspad op, door wat dicht bos. Gaan dit bos een poos doorheen op en afdalend. Om via een geniepige boogbrug, waar je niet beter overheen kunt fietsen , tóch weer een bos doorstruint. Volgt er toch weer een smal fietspad en deze geleid door een tunnel van een overgaande autoweg. Ga een heggenpad door, die plots aan de eerste rustpost van vanmorgen uitkomt. Die ik vanmorgen nog oversloeg. Ik besluit deze post nu wel aan te doen. Het zitcomfort en plaatsen is erg gering, het is er wel druk, maar niet toereikend qua stoelen. Ik zet mij op de rand van een plantenbak, en verover toch nog een stekkie op een tuinbank later. De bediening is wel prima. De meesten koesteren buiten op het terras de voorjaarszon. Ook hier weer het feest der ontmoetingen van vaste en bekende streekwandelaars. Vanuit deze rustpost neem ik eerst een asfaltwegje die me leidt naar een fietspad tussen weilanden en akkers, een beekdalletje in, met weer wijde blik door het landschap. Een zwerm duiven komt laag over me heen. Mag na een bruggetje over de Aa, ja die van de kruiswoordpuzzels , waar deze naam geregeld gevraagd wordt, over, volgt een graspad langsheen de Kaweise loop, hierna zig-zag een wegje even op en dan toch de velden weer in, weer wijde blik en zo te zien aan de rand bijna van Bakel. Het lijkt erop dat we hier naartoe zullen gaan. Draai hier dan toch weer vanaf landweggetjes op. Parkoersarchitect Jan komt tegemoet gereden en vraagt hoe het gaat en de route en bepijling is. Geen vuiltje aan de lucht zo meld ik tevreden. Jan glundert. Een kort praatje over Jan's wel en wee, vervolg ik met een groet mijn weg. Even verderop wijk ik weer een fietspad in die me aan de Bruggense weg brengt, even die weg op trouwens erg rustig met verkeer om opnieuw een wegje in te gaan dat eindweegs verder overgaat in min of meer verhard fietspad weer. Steken beekje De Vlier over, en dan komt plots de finishplaats in zicht. Jan heeft genoeg gebost en laat een bos letterlijk nu rechts liggen, gaan terrein van het hippisch centrum weer op en laat ons de renbaan volgen. Zien terloops dat de meesten al weer vertrokken zijn want , veel minder auto's geparkeerd, en stap even later de gezellige kantine, {heet dit zo?} , van de paardenlovers binnen, en meld me tevreden af. Schuif nog aan bij een bekend groepje en neem er nog ene om het af te leren. De chauffeur van vanmorgen wil me al meteen weer terug naar Deurne brengen na afmelding, maar ik laat hem weten nog even een gesprekje en natje op prijs te stellen. Wandelen is tenslotte ook het feest van ontmoetingen van gelijk-geinteresseerden. Later, als ik een der laatsten blijk te zijn, neem ik z'n aanbod aan, en brengt me rap, met nog wat westerlingen erbij in de auto, terug naar het station. Kan nog juist de trein nemen die maar kort wacht hier. Terugkijkend op een fijne wandeldag in deze Peelstreek en gemeente, die zich ook de poort naar de Peel noemt. Het was voorbije nacht een recordkoude geweest, maar overdag liep ik toch onder een heldere stralende hemel, met heel draaglijke temperaturen. Volgende week kijk ik uit naar Helmond west, een tocht die me zal sturen door de westelijke streek van deze stad. Eveneens van deze lopersgroep van Deurne. Tot volgend keer dus. Houdoe. Peter Heesakkers
