Ik ga het maar weer eens proberen, na mijn blessure tijdens mijn Vierdaagse. De afstand lijkt me geëigend om risicoloos mijn afstand af te leggen. Het is na verlaten van de bus nog een ommetje te gaan. De inschrijving of aanmelding verlopen vlot, met uiteraard hier en daar een praatje vooraf . Bekom een A4 tje twee zijden omschreven parkoers. Na een kop koffie ga ik in de benen. De start is vanuit een voormalige jeugdherberg, genaamd Harba Lorifa, naam is ontleent aan een tekst uit het oude Brabants volkslied. De startplaats is gelegen aan de noordelijke rand van de stad, Valkenswaard, meteen ga ik al de bossen in. Stad en streek staan bekend om haar schitterende natuur die het omringd, en dus is een klapper van een natuurtocht vandaag verzekerd. Bij mij voegt zich een persoon genaamd Crien, toch een naam nooit eerder vernomen en ik stel me voor als Peter, wat natuurlijk het onderlinge contact prettiger maakt. Als eerder geschreven lopen we vanaf de start al meteen het uitgestrekte bosgebied in. Zijn we tevens verzekert een groen afdak van allerlei boomsoorten boven onze hoofden, want de zon doet zich alweer gelden. Ik vang aan in een betoog over mijn al voorbije wandeljaren, en belevenissen en Crien is een en al oor. Crien moet het nog leren hi-hi. Uiteraard mag Crien ook zijn verhaal doen. Ik pas mijn stap aan hem aan. Ons valt op dat al veel bomen hun bladeren verdord laten vallen, vanwege de droogte die deze contreien teisteren. Voorbije week tropische temperaturen van 41 -42 graden wat niet uitnodigde voor een wandeling. Als eerder gezegd is ons route-duidings-papier geduldig om elk pad of paadje te vermelden, en dat doet de parkoersman met verve moet gezegd. Bravo! De bepijling was af al moesten we ze soms zoeken en op onze qui vive zijn, maar toch zij hingen er. Wat drooggevallen bijna vennen dienen zich aan, en we blijven noordwaarts slingeren door moeder natuur. We geraken aan de autoweg Valkenswaard, -Eindhoven welke al bijzonder druk is met vooral toeristisch grensverkeer, en wippen tijdig goed rondkijkend de weg over. Komen langs een uitspanning en gaan aangrenzend wandelpark in, wat overigens niet meer is dan het bosgebied wat we achter ons laten. De routes splitsen voortdurend , pijlen en papier zijn geduldig, klimmen bulten op en af. Gaan langs een bank welke ter ere van een grote Philips fabrikant, geschonken is eertijds, en waar deze een groot golfterrein bij bedacht heeft. De afrastering van dit terrein is noodzakelijk om de grasmat te besparen, tegen het omwoelen van everzwijnen die het gebied in grote getale kent. Krijgen nog wat fietspaden te gaan die erg rustig zijn, en dat is opmerkelijk in zo’n toeristisch gebied. Geraken aan een speeltuin, met tevens een dierentuin met bokken, geitjes, schapen en wat meer, om aan het IVN gebouw te eindigen waar Crien geen onbekende is, vanwege zijn vele vrije tijds werk welke hij in de omringende planten en bloementuinen steekt. Hij toont het me met een trots. Zeker de wilde planten en bloemen tuin, is een weelde mag gezegd. In en om het IVN gebouw is een gezellig terras almede binnen voorzien, en noodt tot een lange zit. Heel gezellig daar maar we moeten toch weer de benen in. Gaan weer terug langs de beestjes de natuur in. Verbazen ons over de droge sloten die we kruisen. Komen allengs in gegoede wijken terecht met villa’s en bungalows, om toch weer het ruime grote bos in te gaan, en hier zullen we tot aan de rust niet meer uitkomen. Ik prijs me gelukkig en blij om uit de al warme zon te blijven. We gaan een lang grindpad het bos door, we zien niemand om ons lijken alleen op de wereld, en genieten van de stilte. Moeten over een knoepert van een omgevallen boom klimmen, en vervolgen een asfaltweggetje, niemand te zien, horen ook geen gevogelte, volstrekte stilte die weldadig aanvoelt. Raken aan einde bos, wat weilanden en wilde groeisels om door een droge sloot te gaan welke ons aan de boorden van riviertje de Tongelreep brengt. Dit riviertje ontspringt ergens in Hamont-Achel België, heet daar de Warmbeek, en over de grens verandert de naam in Tongelreep. Eigenlijk een zijtak van De Dommel. Het is een schitterend stuk langsheen dit riviertje, smalle paadjes soms opletten vanwege de hoge boorden aan de afgronden van de beek. Een hele poos moeten we langs afrasteringen van de Eindhovense Golf zoals het terrein noemt. We ontwaren diverse malen flink omwoelde stukken bosgrond door de everzwijnen , maar vreemd eigenlijk je komt de beesten nergens tegen. We slingeren met de beek mee, het is hier fantastisch. Plots komen lopers ons achterop gelopen, waaronder een bekende uit Lommel {B} Theo Cl. Een loper pur sang en altijd onderweg, en heeft ook een IJsland trip voor de boeg, met natuurlijk wandelingen. Toch blijft deze afstand opmerkelijk rustig, in deelnemers, zijn we te laat of te vroeg, wie zal het zeggen. Ons pad wordt half verhard door grind, wijkt eindelijk af van de beek, en een groot maisveld is ons deel. Komen langs een schutterij, en gaan langs een vleermuizenkelder. Geraken aan een grasveld wat parkachtig toch en volgen korte stukken voetpaden verhard en asfalt, een hele reeks, even terug pijl gemist, hij hangt er toch. Volgt wat bebouwing rijtjeshuizen en gaat over in villa’s weer. Plots dient zich weer de rustplaats van vanmorgen weer aan. Op het terras zitten is een gezellige boel, met Kempenaren lekker wauwelen in ons streek dialect. Moeten hierna verder, en draaien wat paadjes en wegjes door bos maar ook parkachtig gebied. Passeren diverse hekjes en klaphekjes. Crien laat bij het IVN gebouw opnieuw trots zijn werken zien, en kent veel groeisels bij naam. We komen aan de verkeerslichten van de weg Valkenswaard-Eindhoven, en wachten geduldig ons oversteken af. Weten ons vlakbij de finish maar parkoersman leidt ons nog maar eens door prachtige bosgebieden, heide veldjes al in paarse bloei. Een voormalig spoorwegtracé nu breed fietspad even volgen en toch weer de geborgenheid van moeder natuur in. Met wat omwegen door schitterend bos, voelen we aan ons water, dat het einde der tocht nabij moet zijn. Gaan na veel links rechts geslinger dan op ons einddoel af. De Harba Lorifa herberg. Na afmelding en de dank aan de route-uitzetters en inschrijfpersoneel, nemen we buiten op terras nog een drankje. Crien en ik bedanken elkaar voor het onderlinge gezelschap onderweg, en ik stap naar mijn bushalte, zeer voldaan over deze dag en de geweldige natuurroute, die alleen Valkenswaard en Eindhoven en omstreken ons wandelaars kunnen bieden. De opkomst vandaag was geweldig zo zag ik op de parkeerplaatsen. Deze tocht kadert in de reeks Grensparkwandeltochten aan beide zijden van de rijksgrens om beurten, die elke zomer gehouden worden. Het was weer een juweeltje! Mijn spieren hebben het prima gehouden vandaag wat me weer moed geeft voor de komende wandelingen. Deze club heeft ook nog de Bevrijdingstocht in het vooruitzicht in Dommelen-Valkenswaard op 22 sept. Van 75 jaar geleden wat in de streek groots gevierd gaat worden. Daar wil ik zeker weer present zijn. U beste lezer/medewandelaar groet ik weer met een Brabants “Houdoe”, tot volgend schrijven.
