De naam van de tocht is nog een overblijfsel van de tijd dat gedurende de wintermaanden 'swinters nauwelijks officiéle wandeltochten plaatsvonden. Hedentendage kan men overal het ganse jaar door wandelen. Ik zie op mijn weg naar Heeswijk tot tweemaal toe toerbikers verzamelen, klaar voor hún vrijetijdsbeoefening, veelal in erg dunne sportkledij. Ik houd wijselijk gezien de temperaturen, toch maar een dik jack aan vandaag. Een hobby of sport waar wij wandelaars onderweg steeds vaker mee rekening moeten houden. Vanaf de uitstaphalte is het nog een eind gaans naar de startplaats in de kantine van een openluchttheater, dwars door velden. Ga een erg grote en drukke parkeerplaats voorbij, bedoeld voor bezoekers van het theater, ga een bos in wat de nabijheid van de arena verraadt, waar massa's fietsen tegen de bomen geparkeerd staan, en klim over duinen, een ongemakkelijke natuurlijke trap, ga achterdoor , bovenlangs de arena, om er evenzo ongemakkelijk vanaf te dalen. Vele vlaggen sieren de ingang naar de kantine, vlaggen ook, van de jubilerende 70 jarige wandelbond. Een knusse verblijfslokatie waar het gonst van de aanmelders. Begroetingen over en weer, korte opmerkingen , verhalen, nieuwsuitwisselingen, en dan ga ik na inschrijving ook op weg in de meute. Lopen de schuifpoort uit van het anders afgesloten terrein meteen het groen in. Willy bekend van zowel het provinciale als landelijk bestuur en woonachtig in de streek hier, tekent voor het parkoersontwerp. Dat hij dit gebied goed kent spreekt vooral de eerste kilometers duidelijk. Het parkoers opent met bospaden, gras en sprokkelhout en slangenpaden uit de nog koude en in de beschutting van de ochtendwind. We volgen een poos het LAW ofwel Grand-Route-pad van 'sHertogenbosch naar Roermond. Berken en den en allerlei struik of grondbegroeïingen zijn ons deel. De natuur bot nu flink uit zo ervaren we. Het frisse groen laat zich zien. We toucheren even een bosrand met zicht op de landerijen en de kerktoren van het dorp, en de abdij. Gaan over de ruggen van oude nu begroeide zandverstuivingen, op en af. Langs gebieden waar boswerkers het bos of hele percelen uitgedund hebben, paadjes met hakhoutresten. Zie terloops ook nog plukken vogelveren liggen, een vogel, waar een of andere roofvogel zich tegoed aan deed. De paden voelen als tapijt onder je schoenzolen. Even 100 mtr. asfaltwegje en we draaien weer het bos in. Zie een grote plek maagdenpalm bloeien, met paarse bloempjes. Gaan een sloot jawel met water langs, en daarneven een kunstmatig ven, met watervogels, achter dit ven om via klimminkjes en jonge bomen aanplant. Volg een kasseiwegje, als bleef hier de tijd stille staan. Een bospartij doorheen met voornamelijk hulst, den en spar. Randje bos weer landerijen in met zicht op opnieuw nabijliggend dorp. Een boerderij verborgen achter veel rododendrons, een berkenwegje met oude langgevelboerderijen. Merkwaardig er staan veel paasbloemen in de bermen of narcissen. Kennelijk van gestorte gronden hier beland. Rivier De Leygraaf over, en tikken we de bebouwing van Heeswijk aan. Een weggetje oude knotwilgen, even verwarring, maar toch, een pijl noodt ons over particulier terrein langsaf een villaatje, langs een beekje de terreinen van de abdij over te gaan, bij uitzondering, en daar is de rustpost voorzien. Een gezellige levendige drukte op buitenterras zowel als binnen, en voldoende personeel om de drukte snel aan te kunnen. Hierna vangt de lus aan, ga wat bewoning door en langsheen, een nieuwbouwwijkje, met opvallende woon-koop-huizen vooral in variatie en kleur, ga vervolgens een groot park door de bebouwing uit met een plaatsgenoot aan mijn zijde. Hij heeft zich in afstand bedacht en gaat met me mee. Even zien we een pijl over het hoofd, maar komen toch op de juiste weg, en gaan de bouw uit, na een echte parkwijk in aanleg nog, de velden akkers weilanden in. Zie achter me dreigende luchten opdoemen, en zowaar, binnen de kortste keren trekt het hemelzwerk potdicht en beginnen ze boven te sproeien en met hagelstenen te gooien. Toon en ik doen vlot onze kepen om, en laten de bui z'n werk doen. Het gutst eruit en ziet ernaar uit dat we voortaan overgeleverd zijn aan de nukken van de natuur voor de rest van de dag. En dit overkomt ons juist in de open ruimte van de boerenlanden, geen enkele schuilgelegenheid. Gaan van verhard zand/grindwegje het asfalt op, waar het water afstroomt, en dan ziedaar, tóch, aan de einders klaart het op , en zien we een prachtig schouwspel van stapelwolken massa's opdoemen, het wijdse land wat opfleurend. Ik volg het geboeid. We stappen opnieuw een bos in over nattige paden, dat wel. Het wordt allengs droog, en we slingeren door dit bos, missen met almaar naar de grond kijken waar onze voeten te zetten toch een pijl en de volgnummers kloppen niet. Gaan op onze schreden terug, en vinden de afslag. Stoppelveldseweg, waar zijn de stoppels, mogelijk maïs bedoeld? De Koffiestraat, hoe verzin je het ,{!?} , duidt er kennelijk op dat de rustpost van de lus weer terug in zicht komt. Kerktoren van Dinther komt in zicht, maar we draaien noordelijk om dorpje heen tot we die vorige nieuwbouwwijk weer ontwaren, met een grote boog eromheen en dan treffen we weer de vrije toegang achter de woning van daarstraks die ons weer naar het abdijterrein leidt. Het is binnen erg rustig geworden, en men is bezig het meubilair op te ruimen, we zitten in de achterhoede dus. We, Toon en ik blijven ook niet lang en vervolgen de route. Die leidt ons door tamelijk nieuwe woonwijken het dorp weer uit. Passeren het Airborne monument. In deze buurt landden op 17 September per abuis een afdeling van de 101e Amerikaanse luchtlandings divisie, tijdens de fameuze actie Market Garden. De eenheid moest van hier terug zien te geraken in de eigenlijke landingscorridor bij Veghel wat nog een beste tippel was. Zij leden zware verliezen op hun weg. Gaan dorp uit fietspad naar kanaalbrug op en vlak daarvoor slaan we een gebarricadeerd fietspad weer in die later versmald en hard grindig zand wordt, door broekgebiedjes, en vervolgens langs de Aa-rivier, wat akkerveldjes , tot we een oude betonnen brug over mogen. Komen nu in een gebied omheen een prachtig kasteel, waar de Airbornes destijds tijdelijk een paar dagen maar hun hoofdpost hadden. Een parachutist sprong bovenop zijn aalmoezenier in de kasteelgracht, wat gelukkig goed afliep en wat hilarisch was. Weer een brug over en gaan door landgoed Kameren, waar de oude huisjes geel/groene luiken aan de ramen hebben, en de deuren evenzo gekleurd zijn, die het kasteelgebied en tuinen omringen. Zompige paden volgen we. Stuiten op opnieuw, -we zagen er onderweg al zoveel- , oude boerderijtjes zo van een schilderij, een witte boerderij, met opnieuw de gekleurde luiken en zelfs een oude waterput, uit grootmoeders tijd, gaan we langs. Ik probeer me de tijd van toen voor te stellen bij de aanblik. Nu hebben we toch veiliger leidingwater. Steken een klinkerweg over en dan de velden weer in langs schitterend en oude huizen, van een a twee eeuwen oud. Voor ons doemen in de verte toch weer de bossen op, met weer die kolossale stapelwolken die het landschap fleur geven op de achtergrond. Dan opnieuw na een beekbruggetje mogen we de finale van deze tocht afsluiten met weer bospartijen. Stappen het wat langdurende asfalt af, het groen in. Net als Toon en ik opperen, dat het toch niet ver meer zal zijn, doemt plots het natuurtheater, de finishplaats dus op. Stappen het poortje in, de kantine binnen en melden ons af. We zijn echt bij de laatsten. Willie had een puik parkoers voor ons vandaag uitgestippeld, door zeer afwisselend gebied. Heeft er heel z'n hart en ziel ingestopt, de overige leden en helpers trouwens niet te na gesproken. Zij waren de basis van deze succesvolle tocht, wat zich verwoorde in een recordgroot deelnemersaantal, als pluim op de hoed, helemaal terecht. Volgende week lonkt Mierlo-Hout om heen te gaan. Ik stap ruimschoots vroeger aan naar de bushalte, en tref Willie nog op mijn weg en kan hem zo uitvoerig bedanken, en prijzen voor deze byzonder mooie en puik georganiserde wandeldag. De terugweg was ditmaal veel sneller, t.w. net geen drie kwartier, inclusief overstaptijd. Beste, geachte lezers, gegroet, tot volgend keer: Peter Heesakkers
In Valkenswaard is het na overstap uit de lijnbus, even wachten op een knusse z.g. Buurtbus (acht persoons), naar het dorpje Borkel en Schaft behorende tot genoemde plaats. Een bosrijke autoweg door worden we gedropt bij de voordeur van de startlokatie. Ik met nog twee "westerlingen" des lands. Het is wat dringen in het kleine dorpscafé. Ik hoor almaar een sissend en enigszins zacht ratelend geluid, wanneer ik mijn startkaart invul. Ik kijk naar boven langs de hoek zeg maar van muur en plafond, en daar zie ik een treintje langsheen allerlei miniatuur huisjes , boompjes enzovoort toeren, door een miniatuurlandschap. Onvermoeibaar toert dit treintje zijn rondje café almaar door, langs in en uitspringende hoeken van de cafémuren. Ik raak heel geboeid.Uniek! Ik had Gonny van Jos, het bekende duo van Beneluxwandelen ook verwacht, ze zou komen. Ze was nergens te bekennen, vraagje, is ze al weg, nog onderweg, komt ze nog. Door het ongewisse, besluit ik maar aan te stappen. Dit café heeft een triestige geschiedenis, waar het café zelf part nog deel aan had.Toen onze bevrijders op 16 September 1944 aan de nabije Belgische grens stonden zich voorbereidend op de opmars naar Arnhem via Eindhoven, bekende route van de fameuze Market Garden actie, was een verkenningseenheid op pad gestuurd. Cafégangers hadden de geallieerde soldaten opgemerkt, en verkeerden in euforie, doch de soldaten keerden ras om en reden als dollen terug naar hun wachtende, voorbereidende eenheid. Ze werden op kogelregens door de langs de weg verscholen vijand onthaalt , maar brachten het er heelhuids van af. Niet de cafébezoekers, die werden ter plekke tegen de cafémuur buiten geëxecuteerd, uit pure wraak. Ik verlaat het café en ga langs hele rijen geparkeerde auto's af, waarvan erg velen uit ons buurland afkomstig zijn. Vrij snel mogen we al de bossen ingaan, welk pad al snel overgaat in smal houtsprokkelpad,zal ik het noemen. Een akker langs, en verderop de dorpsweg oversteken, wat boerenhoven,krijgt een pony even een knuffel van me, die daar in eenzaamheid staat. Een zandwegje ingaand, brengt ons aan asfaltweg en rand bebouwing de sportparkdreef op. Een veldweg in die me zet aan de boorden van de Dommelrivier, met de stroom mee het graspad volgend , die me over een bruggetje brengt door enigszins moerasgebied,wat drassig het pad ook, wat we een poos moeten volgen. Het lijkt een "netelige" kwestie te gaan worden, alom bloeien, die krengen, brandnetels dus, in al hun veelheid langs de paden. Al steken ze nog niet, en zeker niet met de lange broek. Komen bij een palletbouwer en houtbewerkingbedrijf uit, terug naar de dorpsweg, die volgen als oude bomen-rijk wegje, gaan vervolgens een fietspad op welke dwars door natuurgebied De Malpie voert. De toon is duidelijk gezet. Ik bereik de wagenrustpost met terras van de club. De kantinewagen wordt door de leden gekoesterd, heeft alle voorzieningen van drank en voedsel. Vanaf hier vangt mijn lus te gaan aan. Ga een boswegje in door een klappoort en beland in een broekgebied, met de gebruikelijke flora van het z.g. Dommeldal. Vogelengezang alom vandaag te horen, ik ken en herken de geluiden echter niet. Slinger over een graswegje en alras komen snelle jongens, vroege starters, en wat bekende gezichten ook, me tegemoet gedraafd, terug van de "lus. "Ze roemen hem als ik ernaar vraag. Moet een lastige opklim en afdaling van brug over met waterval van de beek dus, en een volgend knoestig padje van boomwortels en stompen houden me alert. Een slingerende zandweg stuurt me door akkerlanden, en moet vervolgens twee schuifpoorten door, niet duidelijk waarvoor ze dienen. Gaan dan de autoweg naar Hamont -Achel oversteken het domein in en door van een bekend internationale springruiter. Ik geraak van de Malpie op de Brugse hei, deels bos , deels akkers en weiden, en mag een eindweegs verder een natuurpad in waarvan de bebording aangeeft dat het onder Leende hoort, jawel het Leenderbos, witte bloesemstruiken langs het pad dat ons door moerasachtige vlakten stuurt waar riviertje Tongelreep zich voortkronkelt. Er volgt een serie klaphekjes en planken wandelpaden over drassige gronden, en aan rand bos draaien we af over graswegen drassig weer langs de wateren enerzijds, anderzijds bos en hei. Gaan voorbij een metershoge uitkijktoren. Ik bemerk sporen van omgewoelde gronden van waarschijnlijk everzwijnen, die er hun voedsel zochten. Ze schijnen in dit gebied veel voor te komen, maar ik zal er geen een zien. Grote vlakten met dorre varens en rietkragen ga ik langsheen. Zie nog de keizersmantel en citroenvlinders fladderen. Alles is vroeg dit jaar in de natuur , ruim een maand te vroeg. De Achelse kluis, een fameus trappistenklooster komt in zicht, het klokje boven de kerkkapel, luidt het Engel des heren, om twaalf uur. De meeste gebouwen van het enorme complex liggen voor zowat 90 procent op Belgisch gebied, en zijn tuinen voor een deel maar. De monniken voorzien in eigen onderhoud op agrarisch gebied en eigen veestapel, en zelfs een eigen winkel met meest eigen producten. De landsgrens loopt dwars door de kapel. Stap uit de natuur de smalle doorgaande weg op richting Nederland, zie niet ver weg de landgrensbebording aan de toegangsweg naar het klooster. Steek de Tongelreep over welke op Belgisch gebied Warmbeek heet. Passeer een groot kruisbeeld, op een driewegsplitsing, ga van acacia bomenwegje een beuken en vervolgens eikenwegje in. De Kluisweg met fietspad laat de parkoerszoeker/architect liggen en stuurt me en ons een lange brede zandweg paralel lopend in, langs een bosrand. Los zand baggeren wordt het. Na dik een kilometer gaans een stuk tracé van oude voormalige al lang opgeheven spoorbaan naar de "buurman" , op, en asfaltwegje Kluizerdijk komen we aan de rotonde, weg Valkenswaard-Achel. Op dorp Schaft gaat het aan , maar via wat boerenhoven, gaat het weggetje af landerijen in, langs sloten en beekje, een graspad eenmans gaans breed of smal beter. Langs hoge coniferen en andere soorten hagen. Ga door de velden in ontwikkeling voor de lente en zomeroogst, en herken de afslag over een beekje van deze lus, en ga tegendraads van route heen op weer de kantinewagen af. Marsleider der club Jan Se. weet me te vertellen dat Gonny {van Jos}, achter me loopt, en ik een goede 25 min. voorsprong moet hebben op 'r. Schat hij in. Ik besluit mijn verblijf hier te verlengen, op haar te wachten. En ziet daar is ze plots in beeld, handje gaat ter herkenning omhoog als groet, en na bekoming van consumptie neemt ze plaats bij me. We zien elkaar niet vaak want Gon en Jos zijn verlekkerd met hun tochten, op het Belgenland, zowat elke week in het jaar, zoals erg velen die daar erg tuk op zijn in onze streek, en die groep is nog steeds flink groeiende, richting Belgenland, zo verneem ik alom telkens. Zo zie je maar wandelsport verbroedert over de grenzen heen. Het heeft ook wat, de sfeer en organisatie daar zo heb ik ook ervaren. Overigens er zijn hier in de provincie clubs die hun tochten en routes en organisaties ook met veel succes overnemen. Eigenlijk afgekeken succes. Deze tocht is in die geest, en slaat ook bij de zuiderbuur wel aan. Enfin, dit alles terzijde. Gon en ik besluiten verder te gaan, voor opnieuw een ommetje. Volgen toeristisch fietspad een poos, gaan een onderbrekend weiland in het boslandschap langsheen, en vervolgens krijgen we stijging in het parkoers, het wordt duinentrappen van jewelste. Krijgen een schitterend beeld of overzicht van bovenaf op heidegebied met vennen en knuppelbrugjes te gaan. Maar moeten dan een tijd langs boswerkers en machines ploegen. We zien al onderweg alom metershoge houtstapels van boomstammen vandaag, bos wordt overal uitgedund, en de takkenhagen blijven liggen om wild te laten schuilen. Het schijnt ons toe, dat men de vroegere zandverstuivingen weer wil doen terugkeren. De heide wordt n.l. tot zand toe afgeschaafd. Na een tijd open gebied gaat het opnieuw de bossen weer in, en komen we terug bij de kantinewagen. Best een mooi ommetje geweest. We nemen het er weer van, even een zitpauze, en dan zetten we de laatste kilometers in, met alle afstanden bij elkaar. Het is op de open stukken na die wel fris zijn door de wind, goed uit te houden. Daar kan ik m'n dunne jack best verdragen. Uit de wind kietelt de zon op onze koppies. De lentewarmte komt op gang. Gonny heeft hele verhalen over haar tochten in m.n. de Ardennen, hun favoriete wandelterritorium, met Jos, en eigenlijk hebben we algemeen veel te vertellen over wandelervaringen die achter ons liggen. En meningen, gebeurtenissen, wandelgeschiedenissen. We zien de molenwieken draaien in de verte in het dorp. Wat bospaden en wegjes nog belanden we plots aan de finishlokatie. Opnieuw moet en mag ook gezegd, dat de wandelvereniging De Grenslopers weer een fenomenaal mooi en boeiend natuurparkoers ons voorgeschoteld heeft. Het was genieten van begin tot eind. Ook onze Vlaamse wandelvrienden beamen dit volmondig en vol lof, toch kritisch als zij zijn over wandeltochten, organisatie en parkoersen. Het was een oergezellige ontmoeting met onze wandelgenoten van over de denkbeeldige landsmeet. Gonny en ik nemen nog even een drankje op het buitenterras, en bomen nog wat na over meest wandelaangelegenheden. Een stadsgenoot van me meldt zich ook af, welke ik onderweg al trof, en nog herkende van een wintertocht in Tilburg. Terwijl ik me focus op de tijd van de bus die ik wil nemen, de halte aan de deur, biedt hij me spontaan aan samen naar Eindhoven terug te rijden. Dat laat ik me niet twee keer vragen. Gon besluit ook haar lange reistocht te aanvaarden per motorfiets. We zien haar onderweg nog rijden, en een toeter ter begroeting van ons. Ook wij hebben onderweg elkaar veel te vertellen. Bovendien zijn ook wij het volmondig eens. Een tocht was het om in te lijsten. Daar leent zich onze zuid-oosthoek van de provincie zeer zeker voor. Toch heeft tochtleider Jan voor volgende uitgave iets nieuws in gedachten, voor volgend jaar. Leende... Absoluut dit wordt weer om naar uit te kijken. Een regelrechte knaller van een omgeving en dus een parkoers. Staat bij mij vooraf al genoteerd Jan! Ik kijk er naar uit. Beste en waarde lezers: Houdoe ! Gegroet, tot volgende tocht weer. Van: Peter Heesakkers
