Lang geleden alweer, dat OLAT vanuit haar thuisbasis weer een officiële dagwandeltocht organiseert. Voor mij vangt de dag aan met een fietstochtje naar hoffotograaf Noud, om samen van daar uit op weg te gaan naar het dorp in de Meierei van -'s Hertogenbosch zoals de streek noemt. Eerst dacht ik dat Noud z'n bike vergat. Nee hij had echt zin in een wandeltocht vandaag na alle voetperikelen van voorbije tijd. We draaien eerst noordelijke route om de plaats heen, om aan de rand van de bebouwing te geraken, alwaar we de vroege starters al massaal tegemoet rijden. We moeten een eindweegs van de startlokatie de auto parkeren, een van de parkeerruimten die al tamelijk volstaan vinden we een plekkie. Het rijdt flink aan, dus alles wijst er op dat de dag een topper wordt van de club. De startlokatie is voorzien aan camping en vakantiebungalowpark De Kienehoef de kantine. Laat zich raden dat het een drukte van jewelste is, en de inschrijvingskaarten grif van de hand gaan aan het inschrijfburo. We scharen ons in de wandelmeute die op weg gaat. Al deze wandelaars zullen splitsen onderweg, naargelang de afstand die zij lopen. Die drukte heeft vaak toch iets gezelligs, want al pratende met gelijkgestemden, wordt er eigenlijk besloten wie met wie verder zal gaan op de routes, en als dit lopers van dezelfde afstand zijn, is het voor mekaar. Van de bebouwing van het dorp zien we niets en zo gaat het 't wijdse landschap in. Wegnamen als Stekelbrem, Bosbes, en Jeneverbes zal op de beplantingen slaan die we passeren. Een weg met weerszijden, Vliegden, zoals de weg ook lijkt te heten doet wat vreemd aan in een landschap en gebied, waar je geen vliegdennen verwacht , maar eerder vooral hoogstammige populieren, waarvan de klompen-industrie gebruik maakt die in deze streek opgeld doet. Nevelig, al veel kale bomen, dus enorm veel blad op de grond, maar toch ook weer nog erg veel groene bomen, terwijl het toch al echt herfst is en al half November voorbij. Via groensingeltjes soms zandwegjes maar asfalt dat overheerst, genieten we van een zwart of grijs/wit schilderachtig landschap. Het lijkt wel een potloodtekening. Een echt herfstachtig uitzicht. De nevel staat ons een paar honderd meter vrij zicht toe. Valt op, dat nog veel wilde bloemen in aller soort zich openbaren. Of dit met de z.g. klimaatverandering samengaat is de vraag, meende jaren vroeger dit verschijnsel niet of nooit/zelden tegengekomen te zijn. Het wijdse zich duurt een kleine 4/5 k.m. om dan al aan de eerste wagenrust-{open luchtpost } -- te arriveren. Wat vroeg, maar we besluiten toch de gelegenheid maar te nemen, en zetten ons met koffie en brood op de bankjes die rondom de rustgelegenheid staan. Als immer goed en gezellig verpozen, en de nodige bekenden ontmoeten in meest kort onderhoud. Die ongedwongen sfeer en gezelligheid is altijd weer fijn bij OLAT. Het lijkt er op dat de parkoersmensen ons zo snel en kort als mogelijk naar het bosgebied en uit de vlakten willen sturen. De post grenst aan een enkelspoorlijntje de vroegere verbinding tussen Boxtel en de Duitse stad Wesel, en kent nog een invasiegeschiedenis uit de inval van de Duitsers in Mei 1940. Ze wilden hun rollend materieel via o.a. deze lijn aanvoeren, maar werd flink vertraagd door de Ned. ondergrondse die de lijn aan de grens saboteerden. o.a. De brug over de Maas was geëxplodeerd. Vandaar dat dit spoorlijntje nog de naam Duits lijntje draagt. Direct vanaf deze rustpost veranderd het parkoers op slag. We gaan de beslotenheid van de natuur in het gebied Geelders, raken meteen het asfalt kwijt, dat we tot nu toe rijkelijk hadden, maar verruilen het voor een kuilige bosweg. Het padenfeest vangt hier aan. We zien onderweg een keur van toeristische wandelpaden en borden of routes, maar de parkoersmannen houden een eigen versie er op na. We struinen door bladval waarmee de paden en de grond rijkelijk vol ligt. De natuur neemt afscheid van de nazomer in haar prachtigste kleuren. Fotograven als mijn metgezel Noud kunnen zich uitleven, en raakt nogal eens achterop om zijn plaatjes te schieten, Bladerenbedekte paden, en het geritsel ervan onder de schoenen. Talloze paddenstoelen completeren het echte herfstbeeld onderweg. Boomzwammen ook in alle kleuren en groottes. . Wildroosters, en houten slootbrugjes markeren onze wandelroute, en de vochtige muffe herfstbosluchten vullen onze neusgaten. Het is hier een walhalla voor de natuur fotograven. Smalle bospaden, soms glibberig en behoedzaam lopen, platte smalle bruggetjes, over sloten , we worden door de parkoersmensen verwend door en door. Nu en dan doorkijkjes door landelijke gebieden en landbouw/ veeteelt taferelen. Ja, de beesten staan nog volop in de weiden. We komen in het Groene woud, wat een enorm bosgebied vormt in de driehoek Den Bosch, Tilburg, St. Oedenrode, en oostelijk Noord Brabant. Volstrekte stilte heerst om ons heen. Later hoorden we geluiden van ver wat volgens ons een Sinterklaasintocht ergens moest zijn. Even raken we het grote bos uit via weer een houten plat brugje, over graspaden, die we tot nu al vaker hadden. Ik noem ze maar schoenpoetsers, dat gras, in de modder na het wekenlange nattige weer. Een tientallen meters lange hoge coniferenhaag tracht het achterliggende terreinzicht te ontnemen van een bloemen en potplantenkwekerij, en gaan een poos langs een diepliggende sloot. om via een z.g. duiker een fietspad op te gaan. Steken een drukke 80 k.m. weg over. Slingeren over landelijke wegjes en zien dan in de verte brandweerauto's staan en een handvol volk. Een oefening oppert Noud, hij kan gelijk hebben want we zien geen rook. De ladderwagen heeft zijn automatische ladder over de nok van het dak geschoven zo van afstand te zien. De publieke belangstelling groeit snel en flink aan. We komen naderbij, en herkennen de naam van de omschreven rustplaats, activiteitenboerderij en café/zaal Het Dommeltje. Niemand mag naar binnen, en alle lopers zitten op de banken van het buitenterras. Pech voor de eigenaar en OLAT. De eigenaar biedt ons een gratis beker koffie aan, en zo schuiven wij onder de brandweerladder aan tafel voor een bekertje. Een blik in de resto/zaal zien we water uit de plafonds lopen van door de brandspuit. Het verhaal wil dat dakklimmers plotseling vuur bij de schoorsteen zagen en alarm sloegen. Schoorsteenbrand dus. Ik opper dat als het in de late nacht was gebeurd, er geen redden meer aan was geweest. Niettemin had de eigenaar en personeel toch een grote inkomstenstrop. We laten het brandweerpersoneel hun werk doen deels boven onze hoofden. Het lijkt mee te vallen met de materiële schade. We vervolgen langs een aangrenzende koeienstal, en komen aan een snelweg, de A2 naar Amsterdam waar het zesbaans verkeer voortraast. Blijven een grasweg volgen langs een zowat kanaal brede sloot wat overgaat in asfalt, en laten dan de verkeersherrie achter ons. Gaan dan een diepdoorploegd pad/ zandwegje in tussen onmetelijke boomkwekerijen door. Tractor en vrachtautosporen moeten ons op hogere stukken langs een immense modderpoel sturen. Gaan landelijke zichten weer verwisselen voor natuurgebied De Geelders, en gaan via een Laarzenpad-route door slagbomen en over en langs wandelknooppunten en klaphekjes. Boven ons horen we een flinke groep trekganzen overkomen, op weg naar warmere oorden. Verderop zie ik een kranige oudere dame met loopstokken zich voortbewegen, en geleid ik haar door een diepe brede sloot zonder water gelukkig, maar de kanten wel glibberig. Een echte doorzetster. We geraken weer aan het z.g. Duits lijntje. We gaan door bijna oerbos en oerwoudachtige toestanden via smalle paadjes, duwen zo nu en dan takken opzij. Overwegend graswegjes door. Even later verandert het weer in ruime landschappelijk en golvend terrein, om toch weer terug te vallen in veranderend bosgebied, van gebied Maai. Aldoor in een donker herfstig nevelig landschap. Een zand en graswegje brengt ons aan de rustpost aan een strand gelijkend punt aan de Dommelrivier, waar de rustpost veldpost weer bedacht is. Soep staat op het menu en nog sneetjes brood, met nog koffie na. Het pad na rust stuurt ons langs weiden en kikkerpoeletjes, en ruigtegebiedjes. Via een draaipoortje gaan we langs de boorden van de Dommelrivier die door het landschap meandert. Een groot koolzaadveld ontvouwd zich na een bocht, nog in geelkleurige bloem volop. We naderen nog wat bebouwing van het dorpje Olland, behorend tot St. Oedenrode, waar in een café zomaar door een paar bezoekers in de midzestiger jaren OLAT als wandelclub opgericht werd. Het café bestaat nog steeds in naam ook. Steken een drukke doorgaande weg over om een pad in te gaan. Zien op een padsplitsing enige reuzen paddenstoelen bij elkaar staan, als krukjes zo hoog. Moet vast veel gefotografeerd zijn door deelnemers aan de tocht. Een lange asfaltweg wordt toch weer zandweg. . Zien nieuwe gebouwen die bij een camping toebehoren, nog in gebruik te nemen, en zien enerzijds talloze vakantiebungalows, anderzijds erg veel caravans en wat later tentruimtes. Gaan door een grote traliepoort, en weten dat dan de finishruimte niet ver meer is. Bij de ingang vallen de enorme klonters slijk op, op de tegelvloer, en vervolgens geraken we in de zaal. Na afmelding volgen dan nog de veelal korte gesprekjes met deze en gene. Na de bijpraat en consumptie aanvaarden we dan weer de weg terug op huis aan door het grauwe donkere weer. Het was opnieuw de slogan van de club waard weer vandaag; "Echt Olat". Vooraf hadden we toch onze vraagtekens voor het gebied van vandaag, maar de club heeft er weer een geslaagde dag van weten te maken. Noud heeft de tocht van de dag weer vereeuwigt met zijn fotocamera voor het wandelalbum van de site van OLAT. Zie w.w.w. Olat.nl. Er zullen vast en zeker nog meerderen foto's hebben gemaakt voor Beneluxwandelen .eu, en ook Wandelervaring.nl : Willy Timmermans, heeft zich weer met z'n camera uitgeleefd. Kijken dus.
Tot volgend keer weer beste lezer: Houdoe! Peter Heesakkers
