Een van de tochten , die behoort tot de inmiddels fameuze serie mid-zomerwandeltochten rondom onze zuidgrens, die blijkbaar in een succesvolle behoefte voorzien. “Voetje voor Voetje” tekent voor deze editie, van de wandel zomer serie rondom onze rijksgrens. Ik besluit pas op het laatste moment om hier eens een kijkje te gaan nemen. Google maps en streetview geraadpleegt, en ik ga op weg. De duur van de aanloop naar de startgelegenheid valt prima mee. Tref er op het terrein van dit onderdak van een tour en wielerclub MESA-maatjes , zojuist op weg gegaan. Het parkeerterrein wemelt van ook opvallend veel Belgische nummerborden. Als ik het gebouw betreed ervaar ik al meteen de eenvoud en ruimte binnen die erg geschikt is voor een wandeltocht er te houden. Even nog een plagerijtje aan het inschrijfbureau alsdat ik op streetview moest constateren dat het onderkomen nog in aanbouw was. Ontmoet er nog enige bekende gezichten, als ook Jeanneke, { Patricks wandelmoeke }, even een gesprekje wel en wee, en ik ga dan de benen in. Draai vanaf het terrein een fietspad op die verdwijnt in de landelijke ruimte die het gebouw hier omzoomt. Ga al dra een zijweg in, de Kempervennendreef, genaamd naar een vakantiebungalowpark. Voorbij een sneeuwcenter, waar men binnen zich in een glijerige sneeuwtoestand mag wanen, { van een lange helling afskieën } . Binnen dus dat spreekt. Plots doemt er voor me duidelijk toch een stand op die me doet vermoeden dat daar wat al te vroeg al een wandel rustpost zich aandient. Het is inderdaad een post voor de wandelaar die daar door een zijpoort het terrein van bungelowpark Kempervennen op mag. Men moet er echter wel eerst de controle-kaart voorleggen om toegang te krijgen. Maar,…Wauw!.... Wat we nu binnengaan is werkelijk in een woord fantastisch. Groenrijk, gaat het kris-kras door een stad op zichzelf qua grootte en ruimte. We krijgen zoniet alles maar toch veel van dit bungalowpark te zien. Ik kende dit park natuurlijk al jaren, maar ik verslik me lelijk in de ruimte en voorzieningen die hier voor handen zijn. Zelf weet ik nog dat de naam Eurostrand destijds een begrip was in de wijde omgeving, temidden een uitgestrekt bosgebied. Men heeft er met der tijd dus dit vakantiepark er rondom aangelegd. We krijgen het park in bijna al haar facetten te zien, en leren er van de uitgestrektheid. Wandelen afwisselend gemarkeerde wandelpaden en weggetjes asfalt van pak ‘m beet, twee a drie meter breed. Tussen verspreid staande bungalowcomplexen door. Ga over allerlei watertjes per even zovele bruggen. Het is een lust voor het oog. Langs een dierentuin met eenvoudig boerderijvee, speeltuinen, roei en zwemvijvers, hallen met allerlei ontspanningsmogelijkheden, winkels en wat al meer. In alle afleiding presteer ik het hier, om diverse malen een verkeerde pad of wegje te nemen, en lopers om me , mij terugroepen moeten. Maar het moet gezegd ook, dat de route, {nieuwe pijlen} fenomenaal goed aangegeven was. We mogen lang ronddarren over de terreinen, een verademing van de hoogste orde. Dan , eindelijk, zogezegd misschien komt de receptie/ in/uitgang van het park in zicht, lopen een stukje van de oprijlaan af om even later een graspad in te mogen, de vrije natuur in. Een prachtig rijkgeschakeerd bos, waar de moerbeiboom trouwens ook goed floreert, als ook de grondbegroeiïngen. Het wordt nog even een verharde bosweg, langsheen het ijzeren hekwerk van het park, om aan het eind een draai de natuur in te gaan. Graspaden weer. Andere korte afstanden nemen geleidelijk afscheid van me, en het bospadenlopen , links , rechts enz. dient zich aan. In een woord schitterend mooi hier. Percelen met varens, soms manshoog, en andere jongere groeisels, jonge boompjes en grassen, dienen zich aan. Het is hier fantastisch! Geraak er bijna in een euforie. Wandelknooppunt routes ruiterpaden en wat al meer staan op het menu. Uitgekiend is de route. Ik realiseer me terdege dat je dit niet op een achternamiddag uitgezet krijgt. De routeman of {nen} zijn zorgvuldig geweest in hun keuzes. Ik moet nu dwars door een grasveld, en realiseer me dat we op de rust van de organiserende club afgaan, een heerlijk, laat ik het noemen boerenterrein of erf met bijgebouwen, alwaar onder het afdak rijen tafels en stoelen of banken staan. Het is er zonder meer goed toeven. In de veldkeuken wordt voor ons gewerkt als nijvere bijen. Ik tref hier ook mijn MESA maatjes weer, Wim en Martien, en we besluiten tezamen later verder te gaan. Er volgt voor ons nu een extra lus, die naar later blijkt, totaal niet onder doet, met het voorgaande. Lopen achterom de tuin uit, draaien een fietspad aan rotonde op en steken even verderop de autoweg naar Lommel en Hasselt over, steken voorbij een oorlogsgedenkteken, wat duidt al dat hier vlak voor de doortocht van de geallieerden, een verkenningsgroep van de Engelsen hier de zaak kwamen opnemen, en men dacht in het naburige cafe, dat de bevrijding aanstaande was. De verkenningseenheid spoedde zich onder enorm geweervuur van de vijand, naar hun onderdeel in het al bevrijde België, en brachten het er heelhuids van af nog, en konden de aanstaande oprukkende eenheden tijdig inlichten over de situatie, en de duitsers namen wraak op de cafe-bezoekers. We gaan hier het natuurgebied De Malpie in. En de prachtige natuur herhaalt zich, de rust en ruimte en natuur in veelheid en veelsoortigheid dient zich aan. Nu en dan onderbroken door een weide , heideveldje, veel percelen jonge aanplant bossen, en natuurlijk de maïsvelden, een rijke schakering van de natuur. Enorm mooi en rustgevend. Zorgvuldig vink ik op mijn routepapier te gane paden af, die in hele reeksen vermeld worden. Het blijft en is met nummers op de pijlen even zo zorgvuldig aangegeven. Veel later komen we weer aan het gedenkmonument uit en steken de weg naar Lommel weer over, en belanden alzo opnieuw na onze lus op het boerderij erf. Er rest ons nog een ruim vijf kilometer te gaan vanaf hier, maar opnieuw laat de routeman zich niet onbetuigd. Hij is blijven zoeken naar rust, ruimte en natuur, en ik vermoed ook naar beschutting tegen de eventuele brandende zon, in deze tijd van het jaar. We passeren nog een pad welke ons noodt om nog even een Engelse oorlogsbegraafplaats te bezoeken, maar we kennen die plaats al, en besparen tegelijk de trieste aanblik van allemaal jonge mensen die van ver moesten komen om ons uit de shit te bevrijden, en nooit meer thuis zouden komen. Alleen dat gevoel en die gedachten al, brrrr. Langs die bevrijdingsweg of route, door de bevrijder ook Hells Highway , op weg naar Nijmegen en Arnhem, genaamd heeft zich boekenvol geschiedenis in September ’44 afgespeeld. We struinen vervolgens weer talloze paden en paadjes af, en zien andere korte afstanden zich nu en dan bij onze route voegen. Mountainbikepaden toeristische wandelroutepaden dienen zich bij voortduring aan. Opnieuw streep ik de regels aan op mijn papier om te weten waar we zijn en hoe ver nog te gaan, en controleer en passant de nummers der pijlen. Dan , later worden paden een verharde grindweg, en zijn we aanbeland op de terreinen van het befaamde Eurocircuit. Gaat het langs enorme parkeerplaatsen en motorcrossterrein, fietsbanen, en andere crossgebieden met zandhopen voor de motor en wagens, en de enorme tribunes die de betreffende banen omzomen, het is best een indrukwekkend gezicht. Een terrein van indrukwekkende omvang ook. Plots herkennen we een weggetje waar we vanmorgen er tegenover het vakantiepark in mochten , de controleurs zitten er nog….Wat een inzet van ze. … Gaan tegen de richting een asfaltweg aflopen, mogen vervolgens die baan af een grasveld door die ons op het wielercircuit afzet. Braaf vervolgen we de bepijling, gaan langs een verlaten doorzichtige jurywagen comfortabel ingericht zo te zien, en geraken we plots aan het startpaviljoen. We zijn enorm voldaan, over de geboden route. Diep respect voor de inzet van leden en helpers van deze organisatie, ze mogen terecht trots zijn. Het was een fenomenaal mooie tocht, klasse uitgezet en aangegeven. Wij deelnemers kijken terug op een werkelijk schitterende wandeldag. We nemen er nog ene na afmelding, in het eenvoudige maar gezellige , en vernieuwde onderkomen. Geslaagd vandaag op alle fronten, jullie mogen van mij deze plek aanhouden. Op de toch erg grote parkeerplaats, domineerden onze zuiderburen het parkeerbeeld. De tocht blijkt erg gewild bij de overwegend Vlamingen. Omdat de wandelkalender deze maand erg pover is, zullen we ons beperken tot de serie Grensparkwandelingen die voorhanden zijn. Volgende week kijk ik alweer uit naar het dorpke Weebosch bij Luyksgestel ook een onderdeel van deze wandelserie. Grote dank voor de mensen, leden , medewerkers van de club van vandaag, Voetje voor voetje, van Valkenswaard. Jullie hebben je bestaansrecht weer opnieuw bevestigd. Heb weer een heerlijke wandeldag gehad bij jullie. Geweldig jullie inzet!
Zeker tot ziens weer. Nee, de tocht van Diekierch {Luxemburg} naar Valkenswaard de, 7 daagse, waag ik me maar niet aan deze maand, maar ook hierbij alle succes toegewenst met de grote onderneming. Met zulk een ploeg wordt dat zonder meer een succes, zeker weten. Er heerst bij jullie een geest die dat mogelijk maakt. En aan u beste lezer, wie weet tot in Weebosch, en anders elders langs ‘sheren wege. Houdoe! En tot lezens weer. Peter Heesakkers.
