Onder een prachtige rode ochtendhemel trek ik de deur achter me dicht. Ik hoor een merel zingen, vogeltjes druk kwetteren. Loop onder een boom in bloesem door. Zie katjes in struiken, hazelaars in bloei, het gras groeit nog, elzen in bloei. Voortuinen waar bloeiende bloemen en planten staan. De magnoliaboom in m'n achtertuin schiet in de knop. En toch, volgens jaargetijde en maand, zouden we in de winter zijn. Niets van dit al, ook qua temperatuur is het lente. De wereld en natuur is duidelijk in de war. Heel byzonder !.... De nieuwe O.V.-regeling blijkt nauwelijks veranderd, en zo ben ik rap op weg. Vooraan in de bus, en in staat tot een gesprek met de chauffeur, die volhardt, in een Helmonds dialect. Op bijna eindpunt van de rit moet ik uitstappen en ga een drietal k.m. lopend op weg naar De Zwarte Bergen, een vermaarde camping in de verre omtrek, van waaruit de kantine de tocht gepland is. Nu kent deze omgeving wel geen bergen, amper heuvels, eigenlijk oude stuifduinen, waarop vooral vroeg in de vorige eeuw, de z.g. crisisjaren vanwege werkvoorziening bossen aangeplant zijn, niettemin onder noest werk. Vooral dennenhout wat diende voor de mijnbouw, om mijngangen te stutten. De vertrekzaal brengt, me qua versiering in Kerstsferen. Buiten het terrein en in de boslanen en parkeerplaatsen is het levendig druk, en zegt me dat het een drukke tocht beloofd. Ik presteer het om na inschrijving buiten de deur al te moeten gaan zoeken naar mijn route, welke daar meteen al splitst, zie pijlen twee richtingen wijzen. Wordt al snel na raadpleging routebriefje, op juiste spoor gezet. Wandel tussen bouwsels , als chalets en caravans, en wordt de camping afgeleid, een eindweegs verderop. Geraak al meteen in gesprek met iemand met een jack van Halewijn Zoutleeuw, mag dus vermoeden een Belg, maar nee het is een provinciegenoot welke ge-emigreert is naar de zuiderbuur, al wat jaren, en zich daar volledig geïntegreerd heeft, blijkt. Al keuvelend spollen we kleine heuveltjes op en af, oude zandverstuivingen eigenlijk, door de oneindig lijkende bossen van Luyksgestel, waar rust en ruimte de boventoon voeren. Een oneindig padennetwerk door. Her en der pick-nick banken, en diverse wandelroutes en markeringen toeristisch, kruisen en volgen onze wandelwegen maar de routeuitzetter houdt toch zijn eigen concept aan. En hij doet en deed het meesterlijk moet gezegd. We geraken eindelijk in een agrarische ruimte langs diepe enorme varkenspoelen, maar de beesten zijn niet present, kennelijk nog in de stallen. We vervolgen de veldweg. Er rijdt ons een auto tegemoet, die stopt langszij, zijraam gaat open en daar zit vader Kerstmis de kerstman in hoogsteigen persoon naast zijn chauffeur. We krijgen beiden een handvol snoep en koekjes toegestopt, en er volgt een kort geanimeerd gesprek. Groeten de kerstman die ons nog uitdrukkelijk een vrolijk kerstfeest wenst, en zetten onze tocht al knabbelend voort. Bereiken na 6100 meter, een grote scoutinghut, welke bereikt moet worden na een stevige klim, op de top van een heuvel, de rustpost dus, en stappen een levendig drukke ruimte binnen. Mijn wandelmaat de Nederbelg, wil zijn tocht voortzetten, en we nemen hier afscheid onder dank gezelschap. Binnen ontdek ik al rap vele bekenden, korte gesprekken wat welliswaar enig oponthoud vergt, maar gezellig toch. De ruimten zijn smaakvol versiert in kerststijl natuurlijk, en het maakt het sfeervol en gezellig eveneens. Na verpozen en vertrek meteen buiten al onder de heuvel afgaande, blijkt al meteen een parkoerssplitsing, blijk de teruggaan route genomen te hebben, maar keer weer om en ga een veld met groensingels in, de z.g. extra lus heb ik te gaan, zie in de verte een gehucht, bewoning althans. Na een poos bosrand, ga ik dan toch dat bos weer in, om een ven heen, en volgen eindeloos bospaadjes in vierkanten bijna te gaan maar boeiend toch en rust om me heen. Een rijtuig met twee paarden, en een jonge familie erop groetend, ga ik even aan de kant. Vervolg dan. Na allerlei gedraai, geraak ik weer even de ruimte in en ontdek, de grenspost voorheen douane-kantoor in de verte. Blijkt de weg Lommel-Luyksgestel te zijn. Blijven even volgens een plattegrond,{bord}, op een vijftigtal meter een poos paralel met buurmans {België} grond te blijven lopen, en sla dan toch weer de bossen in draaiend van de denkbeeldige grens. Spaarzaam bostoerisme wandelend en fietsend tref ik. Velden, heide, akkers en bos wisselen af. Het blijft boeien toch. Eindweegs verder tref ik, {maar zal vandaag meer gebeuren} een motorcrossparkoers, wat de gewrichten tergt. Een donker dichtgeplant pad noemt Quo Vadispad, en moet kuilen door gaan. Fiets zand en asfaltpaden wisselen telkens af. Plots geleid een asfaltpaadje met tot bij de blokhut van de scouts van daarstraks. Klim de heuvel ernaar toe op, de trap ernaast is wat ongemakkelijk. En ga op de heuveltop de grote scoutinghut binnen. Het is er nu een heel stuk rustiger, dus meer ruimte en zitplaatsen. Klim na rust een stuk hogerop, om via een draai de heuvel af te dalen, steil beneden, en voorzichtig aan. Steek zandweg met fietspad over, en klim weer de overwegend dennenbossen in. Slingerpaadjes oneindig. Op en neer oude zandduinen. Het telt voor meer kilometers deze afstand qua conditie. Het is derhalve een best pittig parkoers. En vergeet niet, dat hier in deze streek de hoogste punten van Brabant liggen, n.l. 48 meter boven zee-niveau. We naderen op een dag na de kortste dag {licht}, en het is dat de zon al snel ondergaat en de schemering toeneemt. Maak me een beetje ongerust om op tijd uit de bossen te zijn gezien waterplassen {regen}, en de talloze boomwortels die soms verraderlijk uit de grond komen. Ik wil voor duister het bos uit zijn. Het blijft padenwerk soms in vierkantige, bijna toch, vormen. Dichte donkere aangeplante dicht op elkaar staande dennen vooral. Heb er toch aardig de pas in, vanwege nog daglicht. Kom langs een afgeplagd heideveld. Stevensbergen genaamd. Snel volgen padenafdraaiïngen nu op. Graspaden meest. Parkoersman{nen} moet zijn vingers blauw geschreven hebben bij het uitzetten, nauwgezet beschrijft hij elke afslag en paadje. Héél knap! Dat wel en verdient een groot compliment. Plots zien we caravans en vacantiehuisjes tussen het groen opduiken. Ik meen nog even uitwerpselen van reeën te zien. Een medewandelaar denkt toch hondenpoep. Weet nog niet zo zeker toch. We stiefelen de camping weer op. Lopen nog wat z.g. straatjes tussen de bouwsels door. En bereik dan de sfeervolle aankomstzaal. Ik blijf er niet lang want heb nog zo'n drie kilometers te gaan naar de dichtstbijzijnde bushalte. Ik sta er op dat parkoeruitzetters namens mij, groots gecomplimenteerd mogen, en moeten worden. Zet er derhalve stevig de pas in gezien verwachte looptijd. Ik kijk terug op een gezellige erg drukke, { erg veel Vlamingen ook }, schitterende natuurtocht, onmetelijke ruimte en rust in den buiten. De uursdienst van de bus, haal ik ruimschoots toch. Tweede kerstdag, staat traditioneel Dommelen, {Valkenswaard} bij mij op programma. Zeker niet te missen. Oergezellig, fijne sfeer, ook veel vlamingen zeker opnieuw weer daar, alles voor een geslaagde dag. Zo ken ik dat daar. Ik kijk er met verlangen naar uit tenminste. Ik wens U geachte beste lezers mijne, een Zalig, gelukkig en fijne kerstdagen toe. Houdoe, gegroet, en tot volgend keer weer::: Van , Peter Heesakkers
