Zonder uitvallers thuis, is de afkorting van de naam hierboven. Een zeer actieve vereniging in deze gemeente, met een eigen clubhuis, en al tientallen jaren bestaande. Deze tocht wordt na enige overweging mijn doel vandaag, gezien de ruime keuze. Het is even uitzoeken naar de busdienst vanwege grote veranderingen in de streek, in busnummers zowel als de rijtijden, en routes. Na enig zoeken vind ik uit dat de mijn bekende halte nog bestaat, in tegenstelling wat het dienstrooster aangaf. Het z.g. snelbuseffect was ook nog geldig, enkel andere route vanuit de stad. Kom langs het middenschip van de plaatselijke grote kerk, merkwaardig veel kerkgangers, en waar klokgebeier aanvangt. Op het centrale plein in Gemert blijkt een activiteit aanstaande gezien de opbouw die nog plaatsvindt. Ik kom merkwaardig genoeg in en zowat leeg clubhuis binnen, een voormalig schoolgebouw, dus de ruimte en voorzieningen is ernaar. Buiten en in de omgeving op mijn gang verraad de parkeerintensiteit dat de drukte navenant is, en dus mag ik constateren, dat de grote hoop al reeds op weg is. Ik draal niet langer, en na inschrijving zet ik de benen al in werking. Verneem dat de inschrijving van de langste afstanden resoluut gesloten is. Gezien mijn knietoestand neem ik maar een kortere afstand, om overbelasting te vermijden. De route dorp uit telt twee straten alvorens ik het dorp uit geraakt. De jarenlange route uitzetter van deze club is het voorbije jaar overleden, helaas, en ik verwacht derhalve een heel andere route nu. Ik word meteen aan de rand van de bebouwing een park ingestuurd, voorwaar een mooi begin. Ik word aangesnaterd door de eendenschaar bij de ingang van dit park. Ze komen zowaar op me af, kennelijk verwachten ze voedering. Lopen een eindje mee. Verderop in de vijvers ook een levendig vogelleven. Waterhoentjes die het water verkiezen bij die doorstappende wandelaar. Wandel over grindpaden langs allerlei recente dus moderne kunstwerken. Een weide waar een trimclub aanwijzingen krijgt van een of andere leider, wat oefeningen doen, en even later komen er hardlopers me tegemoet. Passeer de waters per brug nu en dan en brengt me buiten dit park, om deze weer te verruilen met een andere grindpadroute die me brengt aan een rondweg om de bebouwing aan de rand ervan toch, maar groen en bloemrijk, wilde als wel spontane groei, met eveneens bruggetjes, en een voort slingerend pad met aan een zijde, hoge aarden geluidswallen eveneens versierd door moeder natuur met aangeplante en wilde bloemsoorten, waaronder een hele wal vol vooral klaprozen. Ook op dit toch lange slingerpad moet ik diverse bruggen oversteken langs binnenwaters en over slootjes, uitbundig riet omgeven. Uiteindelijk laat ik de bebouwing achter mij, moet de randweg oversteken, en kom in de velden en omringt door de landbouwer zijne akkers. Sommige percelen in volle bloei anderen in groeiachterstand naar deze stedeling zijn gevoel. Aardappelen en nog jawel mais en aspergevelden zo te zien in de meerderheid, deze laatsten afgedekt met zeil tegen eventuele overvloedige regenval. Dit laatste gebeurde eergisteren. De zon schijnt nu volop, het hemelzwerk vrijwel ongeschonden blauw en mijn klep-pet en zonnebril bewijzen me goede diensten. Loop wat door nieuw industriegebied, wat me voorspeld dat binnen de paar jaar dit hier overheersen zal. Ik kom door een gehucht waarlangs ik keurig geschoren heggen ga, hoge en lage, in allerlei soort. Meidoorn, conifeer, groene heggebladeren, kamperfoelie , en meerdere. De weg gaat over in zandweg en even later versmald het bos in. Dit dorp en streek in Zuid-Oostbrabant op de rand van de Peel met zijn lange en veelal vierhoekige wegenstructuur, met overwegend kleine bos en landerij percelen ga ik nu door dicht begroeid bos, in de schaduw en beschermd in de al voelbare zon, en kan ik pet en bril tussendoor afzetten. Ik geniet van de weelderige plantengroei en grassen, en de diversiteit van bos. Volstrekte stilte, en landbouwwerktuigen verdrijven de stilte soms. Hoor ook vogelgeluiden welk soort ik niet kan ontcijferen. Ik bemerk ondertussen een deels nieuwe route, ga gevoelsmatig richting Elsendorp. Wreed verstoord wordt de rust door motorgeronk in nabij gebied, maar nog onzichtbaar door omringend groen. Blijkt bij latere waarneming, een autorally te zijn waarvan de uitlaten blijkbaar bewerkt zijn en knallende herrie geeft, moet kicken zijn voor de deelnemers. Jakkerend over smalle asfalt en binnenwegjes. Later op de morgen kom ik dan nog motorclubs, toerfietsers, hele pelotons, hardlopers, zomaar wandelaars tegen. Kennelijk een gewild gebied hier. Moet me nogal eens in de bermen begeven, om het vege lijf te redden. Doorgaande weg Gemert-Elsendorp oversteken, die merkwaardig rustig is toch. De ruimte weer ingaand in de brandende zon krijg ik de gelegenheid uit de zon te wandelen op een reeds beschaduwd fietspad. Een bosperceel door, omruilen voor een zandweg met asfaltweg, lijkt het recht op dorp De Mortel te gaan, maar mag toch de weg afgaan een smal heggenpad in, meest overdekt door allerlei groen en langs bouwland en weiden, met allerlei weidevee. De naam van het pad is Truttensteeg, merkwaardig toch? Met een wijdse draai laten we voornoemd dorp liggen, weer in te ruilen voor bossen, om via een veldweg bij een camping uit te komen alwaar de rust voorzien is in een grote schuur, gerund door de club. De camping blijkt wel erg klein. Maar wat deert de wandelaar het. Buiten is het aangenaam verpozen. Na de weldadige rust gaat het verder het bosgebied doorheen, afgewisseld met het landelijke. Intussen gaat de zon meer en meer schuil achter sluierbewolking en later wat stapelwolken, en nog wat later sluit het wolkendek. Het zal toch niet? Steek de weg Gemert-Bakel over, en kom in de buurt van de tientallen meters hoge communicatietoren die de streek overheerst. Aan de bospret lijkt een eind te komen en asfalt overheerst nu, en een lange slingerweg onder meest eikenbomen gaat de overhand krijgen, weidse coulissenlandschappen glijden voorbij, met uit de kilometersverre omgeving geluiden. Boven mij glijden ook de landende vliegtuigen met enige regelmaat over in de richting van Eindhoven. Her en der een woning in aanbouw. In en voor een onoverzichtelijke bocht van een smalle weg nadert tot drie maal toe, autogeronk waar de bestuurders verrast worden door tegemoetkomende wandelaars, die hier flink de vaart in hebben al wanen ze zich alleen op de wereld, en kan het hier lijden het gaspedaal flink in te trappen, een wegje waar men zich onbespied waant, en zich bezondigd aan te hard rijden. Ben behoorlijk op mijn qui vive in elk geval hier. Eindelijk stuurt de parkoersman ons deze weg af een dreef in met oude populierenbomen. Vlak voor een opgaande brug worden we door het landschap gestuurd wat Derde Steeg heet overdekt weer met bomenrijen naar een splitsing waar op die weg opvallend veel boerderijen in aller grootte, meest oude jaartallen en vormen staan. Zo veel dat ik me afvroeg welke boer of landbouwer heeft welke grond, en hoe is die verdeeld onder hen. En voorziet het voldoende in hun inkomen. Na deze opmerkelijke boerderijenreeks kom ik aan een verbindingsweg, en ruil rust voor drukte in verkeer in. Steek omzichtig fluks over en zoek het wat smalle voetpad, en wordt weer vergast, bijna letterlijk door een motorclub. Het gaat nu duidelijk linea recta op het dorp en dus de finish aan. Moet nog een rotonde oversteken waar de bepijling merkwaardig ontbreekt over en omheen hier ter plekke, maar mijn papier omschrijft duidelijk te gane weg. Over de dorpsweg langs opvallende bewoningen, en nieuwbouwwerken in de zijstraten, beland ik vrij plotseling aan de straat waar het startpunt vanmorgen was. Kom opnieuw in de voormalige school nu clubhuis en activiteitengebouw van de club aan. Opnieuw in een vrijwel lege zaal.... Achter de aan/afmeldtafel, verzekert men mij tevreden te zijn met de opkomst, in deze twee dagen van organisatie, gisteren en vandaag, in aanmerking genomen, de drukte van andere tochten elders in de provincie. Er zouden nog vele langere afstandslopers onderweg zijn. Ik besluit nog maar een consumptie tot me te nemen, en vertrek. Dwars door het dorp gaande met op het Ridderplein, het centrum, de animositeit en gezellige drukte onder levendige muziek, en volle terrassen. Schiet het kerkesteegje in naar de bushalte, waar het wachten nu minder,{de helft} lang duurt. De snelbus brengt me inderdaad snel terug naar huis. Het was vandaag een afwisselende route, met ook veel echte Peel - landschappen. Mij knie heeft het gehouden vandaag wat mij hoopvol stemt, zeker voor de komende weken en evenementen. Geachte medewandelaars en lezers deze, ik groet u weer met een Brabants, Houdoe en tot een volgend schrijven van mij. Blijf in beweging, als wandelen, dan zitten de wachtkamers bij artsen en psychiaters veel minder vol. Tot lezens dan.
