De klok is vannacht weer een uur terug gezet. Het gaat me goed af. De dag begint helder, later zie ik de lucht toch betrekken en nog even later, blijkt het mist te zijn. Die mist neemt toe gaandeweg de noordelijke richting , met de bus en na mijn overstap in Veghel wordt het flink mistig. Aan de halte van het kasteel bemerk ik bij uitstap, dat er druppels vallen. Het is kil, koud, en ik moet diep in m'n jack duiken en alles dichtritsen. Toch weet ik mistgesproken blindelings het lange pad en weg naar het openluchtheater De Kersouwe te vinden. Kom door plattelandsgebied nog langs de parkeerplaats der tocht, een weiland , waar al honderden auto's staan. En wat verderop staan honderden fietsen in een bosperceel geparkeerd. Loop door naar rand van een bos en daar is het nog even klimmen en slingeren , langs een openlucht-theater, en kom ik aan de kantine, hiervan. Het is er toch rustig op dit vroege uur, en na wat bestuursgesprekkken die zowat voltallig aanwezig zijn, omdat het een regelrechte bonds-openingstocht betreft, worden de laatste nieuwtjes achter een kop koffie uitgewisseld. Vorige week liep ik bij Olat, ook al in deze streek, dus ik verwacht veel van hetzelfde te zien. Nou, dat zou meevallen. Het papier van de parkoersomschrijving lezende vooraf verzekert me van een mooi, wisselend parkoers, zo lees ik. Niettegenstaande het mistige weer treffen we toch heel wat fietsclubjes, in de vroege morgenuren , op onze route onderweg , en soms ook volgen deze onze paadjes, en gaan we aan de kant, respect voor deze vroege uitslovers. Het blijft toch nog even mistig, maar de weermannen beloven me een mooie zonnige dag toch. Het parkoers vangt aan haast te midden van bos en dat blijft voorlopig het geval ook. Komen wat later een oud huis tegen met geel-groene luiken aan de gevel. Heel rap breekt de zon nu door, tot licht bewolkt en eer we het bos verlaten , is het zwerk kraakhelder geworden. Tref wat later, parkoersman Willy met zijn fiets, staand langs het parkoers, op een splitsing afstanden , en we zijn het al gauw eens, die splitsingspijl dient verandert te worden, en Willy gaat in zijn bagagekoffer en niet er een duidelijker exemplaar tegenaan. Het is een echte lentetocht aan het worden, overal gepiep in de struiken en bomen en bloesems komen uit en bij vooral jongere grondbegroeiïng botten de boompjes al uit. We gaan na behoorlijk bosgebied , deze uit de ruimte in, na eerst langs een sloot en een kunstmatig watergebied te gaan, zien daar veel watervogelsoorten zitten. Pad wordt grindig, gaan wegje Rukven, langs wat bewoning om een wegje kruisende over te steken , en zijn duidelijk in een cross-gebied aangekomen. , rondom ons heuvels en cross-banen, het is er gelukkig rustig nu. Op de rustpost komend is het er erg druk , vrijwel iedereen zit buiten van de zon te genieten. Het personeel achter de balie bedient ons vlot, en de rijen schuiven snel op. Ik tref hier o.a. Martien van het MESA-clubje elk jaar, en ik zet me even bij hem om bij te praten over de zomerse wandelplannen. Het jack, gaat uit, want de hemel is staalblauw geworden en de zon kietelt. Martien en ik besluiten een stuk samen te gaan , maar al vrij gauw, blijkt dat onze afstanden ons eerder splitsen zullen. Loop door landelijk open gebied verder. Een Stoppelveldseweg doet zijn naam helemaal geen eer aan. Wordt even wat verhard nu ook, en wat landelijke wegen , verhard volgen een trits. Bij een kunstwerk , ga ik een halfverhard fietspad in een bos. Even slingeren door een oud dennenbos, volg een overwegend oud berkenwegje nog. Om weer een veldwegje in te ruilen. In de streek zijn smalle z.g. 60 k.m. wegjes troef. Steek zo'n weg over door een poort met klapper, om dit groensingeltje te volgen langs bomen rijen eiken en berk te volgen. , tussen velden door. Wat verderop ga ik weer een klappoort door, groenstroken volgende. Schilderachtige boerderijtjes volgen , weer met luiken aan de gevel, die bij de streek schijnen te horen. Sla dan een wegje in , met hek op de weg, alleen voor voetgangers toegankelijk door een waterwingebied. Bemoste stenen wegje, met naalden en bladafval van jaren het verbergt de stenen. Moet aan het eind, door een diepe , gelukkig droge sloot. Sla juiste plek af , maar bemerk toch , dat er met de pijlen en beschrijving iets niet klopt. Loop terug, en daar zit die pijl , achter takken. Gaan over wat mogelijk een manége-terrein is, en slinger weer de bossen in. En kom later weer bij de zelfde rustpost terug. Nu veel rustiger, en opnieuw is het buiten op de terrassen erg druk. Na rust even bekende wegje terug lopen en dan i.p.v. links, nu rechtdoor de velden in , halfverhard fietspad in. Langs hele percelen jong aanplant nieuw bos. Landerig , en de mest lijkt al uitgereden , zo vertelt mijn neus. Draaien verderop wegje, Koffiestraat, -whats in the name{?} - op. Komen aan een brug van rivier De Leygraaf, en gaan de grasweg op. Lage waterstand , valt op. Pad eindigt bij een brug, deze overgaand en wat bewoning om kort hierna een langlijkend wegje , in alle open landerigheid te gaan volgen. Gedenkwaardige plaats schijnt zo aan de namen te lezen, n.l. Liniedijk, en dan toch nog een pad na kortgaand , een groenstrook in met de naam Gedwongen Arbeidstraat..... Zal vast met de laatste wereldoorlog van doen hebben. Zandgrindpad wordt asfalt en aan de Hommelse dijk zie ik wat paardebloemen in de bermen met zowaar citroenvlinders op de bloemen. Nu weet ik het zeker, de lente is begonnen! Aan de Dieppoel hoor ik koerende duiven. Kom ik na die lus , toch weer in de Koffiestraat , die er niet is, maar soit. En aan de andere kant nader ik nu tegenovergesteld, de brug over De Leygraaf. Nu voor die brug rechtsaf, een graswegje langs de rivier van zowat 10 mtr. breed. Mogen of moeten , dan toch even van de oever afwijken om daar nieuw bos en groengebiedje te gaan, en brengt me de route na een poos weer die brug over. Moeten langs hotel/café - resto met parkeerterrrein "De Leygraaf", over, en hier is het oppassen met al die slingerpaden rondom. Diverse wandelaars komen in beraad hoe nu te gaan, en na enig overleg en gezoek, komen we weer op het juiste pad, na eerst verkeerde gok, - geen pijlen meer,- terwijl die toch rechtaan gaf {?}.... De blikken dwalen rond en we volgen die platgelopen paden van ons voorgaande lopers. , en mogen weer de Heeswijkse bossen in. Het wordt opnieuw smalle paadjes in een rij lopende welhaast, volgen. Opvallend veel boswerken met liggende dennen en andere bomensoorten en zaagsel en boomschorsen op de grond, eigenlijk een erg rommelig gezicht. Het zal allemaal blijven liggen , om dit hout weer aan de natuur en bodem terug te geven. Een appelpost van de organisatie, komt sympatiek over. Na alle bosuitdunningen, gaan we een bosdijk omhoog , op. Het blijft een ravage-achtig gezicht in de bossen nu, met die bosarbeiders. Smalle eenmanspaden volgen almaar op. Willy, buit zijn kansen in het eigelijk kleine Heeswijkse bos , helemaal en prima uit. Naar het einde toe , zie ik een niet hoek-afdraai-pijl rechtdoor , en wat verderop rechts ook een pijl , dus verwacht dat deze pijl niet juist is en na overleg kort met mede-wandelaars om me besluiten we dit pad in te gaan, waaruit later blijkt, dat we weer bij een doorgaande weg uitkomen die niet op ons papier vermeldt is. Besluiten dan toch terug te gaan langs de bosrand af, en vinden dan alsnog het juiste pad terug. Het blijft smal slingerwerk, en dan staan we plots aan de achterpoort van waaruit we vanmorgen vertrokken. We zijn terug , dus! In natuurtheater De Kersouwe, nu ook veel minder druk..... Zouden vanwege tijdsverschil vannacht, de meesten voor korter gekozen hebben? Mijn route was drie k.m. langer, uitgevallen, maar daar kreeg ik dan ook een erg afwisselende mooie route voor terug. Geslaagd! Cum laude! Voor dit parkoers aan de tochtuitzetters. Weinig herkenbaars van vorige week hier. In de aankomst zaal onderhoud ik me nog met wat binnenkomers en wat brabantse bond- bestuursleden. Om na wat drankjes, mijn dik twee k.m. wandelweg te gaan volgen naar de bushalte. Dat is even wachten met die zondagse uursdienst. Zeker die zon heeft deze dag doen slagen. Met een voldaan gevoel van dagbesteding stap ik op die bus, en gelukkig hoef ik evenals vanmorgen geen drie minuten op overstap te wachten. Nee nu heb ik zelfs de overstap op de snelbus naar huis. Die me rap thuisbrengt. Einde, van een toch enerverende dagroute en zonnige strakblauwe stralende dag. Komend weekeinde is de wandelagenda weer overvoerd met tochten. De keus zal moeilijk worden en valt te bezien, mede door de spoorwegwerken. En allerlei mooie tochten staan op elkaar, helaas. Tot volgende week weer. Houdoe!
