Er klinkt verwondering in de wandelgelederen, omtrent mijn aanwezigheid vandaag, want men ziet me tevens voor een supporter van de plaatselijke club aan die gister het landskampioenschap veroverde, maar je bent wandelliefhebber of niet, dus.... Het is een druk wandelprogramma vandaag, in den lande en provincie, met gister een mega drukke traditionele wandeltocht in het Betuwse Geldermalsen, en dit zou de opkomst vandaag wel eens kunnen drukken, zo verwacht men althans. Met Noud en z'n broer Wim tuffen we op Vught aan, het is weer even zoeken naar een parkeerplek, maar vinden er toch snel een. Vught in het noorden van onze provincie aangeschurkt tegen de provinciehoofdstad, 's-Hertogenbosch, en bekend als villadorp, maar tevens gekend om de nu restanten van een gevangenen en concentratiekamp uit de tweede wereldoorlogtijd en nabije fusilladeplaats uit die tijd. Van die beelden als herinnering en getuigen, zullen we vandaag bespaard blijven. We zien bij start, nog een touringcar uit Aartselaar met Belgische deelnemers arriveren. Wij steken vanuit de startzaal meteen de weg over een overvolle parkeerplaats doorheen de geroemde Vughtse natuur in. Jawel, het wordt dus weer Echt OLAT hun slogan. Begin de Vughtse heide. Genieten al meteen van de waterspiegels in de plassen temidden bos. Een mooie veelbelovende opening al. Alom openbaart zich het nieuwe jonge groen, in de diverse boomsoorten en op de gronden. In de weilanden onderweg, zijn zaadbollen en paardebloemen favoriet in de openbaring van de lente. Na enig boswerk belanden we langs de afrastering van een der drie plaatselijke kazernes. Noud leeft hier helemaal op, hij heeft hier zijn diensttijd gesleten, in zijn jongere jaren en verhaalt over o.a. de stormbanen die we passeren. Het doet hem ontroeren dit weerzien. Na wat fiets en bospaden gaans komen we aan de strandbad paviljoens van een natuurzwembad annex ven, een fameuze recreatieplas in de verre omtrek hier. Vogelengezang doorbreekt de nu nog buiten seizoen gesloten omgeving ervan. Toch zijn er al veel dagjesmensen onderweg deze vroege morgen. Gaan weer de beslotenheid van natuur in, middels allerlei wandelmarkeringen, van toerisme-organisaties. Een gruispad brengt ons voor gemeentebord randje bebouwing Cromvoirt genaamd, door een veldweg, brug van een slingerbeek over, wat verspreide bebouwing langs. Een kunstwerk van takkenbossen welke een enorme kat uitbeeld. In een weide naast een der woningen is de Olat-rustpost voorzien. Laten ons op de banken de melkchocolade en brood met beleg goed smaken, en na enig gebuurt met deze en gene al of niet bekende stappen we weer op. Na veldwerk gaan we voorbij aanduiding, Loonse en Drunense Duinen-bord, een bospad in, onder de schoenen een massa ijverige grote soort bosmieren die even verder een enorme burcht bouwen van o.a. oude vergeelde dennentakjes. 'N hele berg. Een poos nog mogen we vlakke bospaden gaan en dan dienen zich plots zandvlakten aan, met decimeters lagen los duinzand, klimmend en dalend, met her en der plukjes vooral dennenbosjes, en bomen die met hun voeten en tenen door zandverstuivingen, de wortels bovengronds staan naar het lijkt, klaar om aan de wandel te gaan. Doorkruisen een enorme zandbak {vlakte}, om toch weer schuil te gaan in het besloten groen. Een brede boslaan door met oude eiken en lindenbomen door. Aldoor het unieke binnenlandse duinengebied. Het gebied staat ook op de werelderfgoedlijst van erkende natuurgebieden. Een hele reeks bos en natuurpadennetwerk volgt nu over paden bedekt met vaak los zand, maar ook talloze takjes dennennaalden, bruin bladwerk, knapperend onder de schoenen. Wat meer dagjesmensen doorkruisen onze wandelwegen even later en dat blijkt juist. We zijn in de omgeving van de z.g. hoofdrust, de uitspanning, de enige in de directe omgeving, De Rustende Jager genaamd. Binnen zowel als de grote buitenterrassen zijn druk bevolkt, met ons wandelaars en dagjestoeristen. Volgen na verpozing een weg door opener gebied, asfalt wisselt voor een veldweg, langs veld en weiden akkers met Oostenrijks of Frans aandoend koeienras. Zien in de verte de kerktoren van Helvoirt pieken, steken een doorgaande weg over een betonfietspad op, tweezijdig te gebruiken, maar we hebben de ruimte, een eindweegs vlak wijds land door, met nu en dan huizen, boerenhoven, allerlei weidevee, bewerkte landerijen voor de aankomende groei, beukenheggen als erfafscheidingen, in de volle zon km. ers in de rondte wegkijkend. Blijkt een verbindingsweg te zijn, om weer de wijdse natuur in te gaan. Brug over de Zandleij-beek gaande, gaat het weer de beschutting van boswerk in. Blijken na enige tijd doorwandelen aan de zuidkant van het grote openlucht natuurzwembad van vanmorgen te zijn geraakt, langsheen villa's met veelal rieten daken, ook hier heggen van beuk om de huizen, nu nog bruin pas later in de lente groenig, en gaan een tijd daarna oostelijk de oevers van de enorme plas bewandelen, omzichtig over vele boomwortels stappend, maar ook met oog voor de natuurschoon rondom die plas. De Ijzeren man genaamd, welke vroeger uitgegraven blijkt door een enorme graafmachine, vandaar dus de naam. Men had kennelijk ontzag voor de machine. Steken door asfaltpaadjes, bos , zand en gruispaden, dan de klinkerweg bij de paviljoens van vanmorgen, over opnieuw de bossen en vennen in , waar de oostelijke helft van deze provincie zo rijk mee bedeeld is. Noud weet te vertellen dat deze meertjes Lunetten heten, naar een naburige kazerne, een van de drie binnen deze gemeente. Gaan eerbiedig voorzichtig een vrijend paartje voorbij, sluipen uit zicht, en nog wat padenwerk door. Dient zich plots de finish aan van deze natuurrijke, mooie tocht. Steken weer de parkeerplaats dwars door, en stiefelen de zaal in. Het was inderdaad weer "Echt Olat", zoals ze hun tochten met recht overigens durven noemen. Noud heeft weer voor OLAT de dag vastgelegd met zijn speurende camera, voor de site der club: WWW.OLAT.NL , en deze kiekjes zullen deze week wel weer op die site verschijnen in het z.g. albumgedeelte. Een tocht voor de natuurgenieter. Foutloos duidelijk bepijld en op bijna twee A4 bladen uit of beschreven. Er zijn weer kenners aan het werk geweest zoveel is zeker, van dit gebied. We blijven niet lang nazitten. Noud houdt rekening met mijn voornemen, het grote stadsfeest der landelijke voetbalkampioenen mee te maken, als de tocht door de binnenstad en de huldiging op het Stadhuisplein. Was een grootse gebeurtenis mag gezegd. Ik laat een vermoeiende, mooie gedenkwaardige dag gebeuren. Prachtig lenteweer was ook OLAT's deel vandaag. Tot volgend keer beste lezers. Gegroet: Ofwel op z'n Brabants: Houdoe!
De Grenslopers kozen nu een ander gebied uit, om hun tocht te houden. Ver van hun domicilie Luyksgestel {gem. Bergeyk}. In het zicht de Lindse Blaos, zoals de bal aan de top van de kerktorenspits lokaal genoemd wordt. Ik geraak over de mooie rijkelijk groene snelweg, rap aan de rand van de bebouwing van Leende, loop onder het viaduct van snelweg A2 door terug dorp uitgaande, en vind in tegenstelling van de aanduiding op Google Maps toch nog een kortere verbinding naar de startlokatie Manege Molenberg. Loop langs de stallen af waar de paarden ongeduldig wachten op hun baasje respectievelijk bazin, om met hun een rondje te mogen rijden in de omgeving van het Leenderbos, of een drafke op de terreinen. Kan na aanmelding op weg, ik ben het er nog niet met mezelf over eens welke afstand vandaag te gaan, en mag derhalve van de burolisten twee routebeschrijvingen, van afstanden meenemen. De uitgang gaat weer langs de stallen, waar enkele boxen al leeg zijn, en sommige paarden hun kop uit de deuropeningen steken om de wandelaar na te hinniken. Laat ik het er maar op houden dat ze ons prettige wandeling toewensen, want ik ken de paardentaal niet. Ik kan het niet nalaten sommige dieren een knuffel aan kop en nek te geven. De parkeerplaatsen staan al aardig vol en naar het schijnt zal men de auto ver buiten de terreinen moeten parkeren. Aan de poort vraag ik een parkeerseiner naar de tijd, dat ik vertrek. Hoe laat het is. Dat is moeilijk te zeggen meneer zegt ie want dat verandert constant. Ik draaf achter de meute aan, steek een doorgaande weg over, en gaan al meteen een poortje door langs een wildhek, want naar het schijnt floreert hier het wild met vooral herten en everzwijnen in dit gebied. Om ze van de wegen af te houden. Hoop dan ook een glimp van deze dieren op te vangen. We gaan bospad op en af al meteen, het belooft warm te worden vandaag, en ik heb extra drinkwerk opgeslagen in mijn rugzak. De zon pronkt aan een heldere hemel. We zijn in Valkenhorst zo het gebied noemt aanbeland. Meteen al een mooie opening van de route langs uitbottend groen, en dennengeur grassen als pijpestrooitje, nieuw bosaanplant, vaak percelen ook dicht op elkaar slinger ik door een enorm gebied welke in de warme zomer van 1976 ten prooi viel aan een geweldige grote bosbrand, welke ramp ik me nog goed herinner, en de hele regionale brandweer op de been bracht. Als een enorme onweersbui hingen de rookwolken boven de omgeving. De groei en de natuur heeft zich sinds geweldig herpakt gelukkig. Heideveldjes met vennen en diverse boomsoorten bospercelen zijn wandelaars deel. Zonder meer prachtig. Hele velden dopheide en groeisels van jonge boomsoorten. Ik neurie, ben in mijn hum hier, ziet er al veelbelovend uit voor vandaag. Een prachtig oud donker sparrenbos doorheen. Wildrooster over, klaphek door kom ik aan een toeristisch asfaltpaadje, even volgen, gaat over in verfijnd puinsteenpad, voor voetmassage, gaat na even wat gedraai op een fietspad langs doorgaande weg, steek deze over, en geraak op een parkeerplaats aan de rustpost der club, met schitterende welvoorziene kantinewagen. Hier beslis ik voor het grotere werk te gaan, een langere afstand. Zit in de felle zon, na wat kout her en der bekenden ga ik aan de z.g. lus beginnen, moet hiervoor een stukje breed fietspad op en, mag dan weer het rijke groen in, ik roep nog niet oplettende wandelaars voor me terug, en breng ze op het juiste spoor. Een onmetelijke trits padennetwerk volgt nu van loof dennen en sparrenbos vooral, ook berk, els en andere oude en jonge boomsoorten. De rust in de onmetelijke en mooie natuur is overweldigend. Het Leenderbos wordt ten volle benut door de route-uitzetters, uitbottend jong groen als van de bomen, is indrukwekkend mooi. De stilte werkt prima op de wandelaar hier. Draaf een behoorlijk eind op de Belgische grens af, richting Hamont -Achel met kluis/klooster op de landsgrens, langs vennen diverse grootten, maar toch de route draait langzaam weer terug naar de vorige eerste clubpost. Dat was me een route om van te smullen, vind een terrasstoel en ga in de volle zon verpozen. Na deze rustpost gaat het onder een hoge telefoonmast door weer het L.bos terug in. Zie en passant al veel insectensoorten om me heen, en ook het koolwitje {vlinder} en keizersmantel. Ook hommels en zowaar een hagedis die mijn pad kruist, en ras het hoge groen in vorm van grassen opzoekt. Beland weer op asfaltpad nu tussen grazige weiden en kom aan visvijvers, plankvoerbruggetjes over, en trapkes, vijvers en vennen waar het rijke riet weggeschoren is voorbije weken, wat vochtige paden door, kris-kras langs vennen en vijvers, over dijken en weer bruggetjes, het is een walhalla in deze natuur. Langs kanaaltjes en slootjes, picknickbanken, duidelijk gewild gebied voor de dagrecreant. Krijg dan even een klinkerwegje met op afstand Deelshurk een gehucht van Valkenswaard te zien, wat verderop ligt een zaken/fabrieksterrein achter groen verscholen en draai ik weer terug het bos van Leende in. De schitterende natuur herhaalt zich, tussendoor gekapte bospercelen met soms nieuwe aanplant, het is gorgeous mooi hier. Opnieuw gaat het door wisselend bos met padengeslinger, de routeman of mensen leven zich hier volledig uit. De routes rijk gelardeerd met verschillende toeristische route en afstandduidingen voor ieders wil kunde en vermaak. Tref wel steeds meer dagrecreanten, zeker op asfaltpaden, het mag niet deren. Plots herken ik weer een terugloopwegje naar de rustpost van daarstraks. Daar geraak ik nu weer, opnieuw neem ik plaats op de club zijn provisorisch terras, en opnieuw hier en daar met deze en gene een gesprekje, en dan weer in de benen, na de verzorgers in de kantinewagen uitvoerig te danken voor hun tomeloze inzet, voor ons gemak, en tot volgend keer. Het natuurpadenspel herhaalt zich. Middels Y en T splitsingen, boskruisingen . en zijpaden, duinen nu en dan zelfs, feilloos gepijld ook, was een gigantisch werk voorzeker. Mijn routepapier blijft padenwerk aanduiden, onvermoeibaar. Knap werk van de routearchitecten, elk paadje lijkt gezocht. Fenomenaal mooi. Het padenwerk brengt ons nu dichter bij de finish, we horen immers het drukke verkeer op een autoweg ergens, en ziedaar piepen de stallen van de manege plots tussen de bomen, na duinenrijen en zanderige loszandpaden. Passeer de poort van het terrein, ga weer langs de paardenboxen, gehinnik is mijn deel ter begroeting, denk ik dan maar. Trapke op naar afmeldburo, waar ik leden van de organisatie uitvoerig kan complimenteren, voor de fantastische route vandaag, door een werkelijk schitterend bosgebied, dat ook naam en faam in de omgeving geniet, en van toeristen alom te lande. Ik ga er toch even bij zitten, en hoor terloops complimenten regenen aan de meiskes van het afmeldburo. Ja dat was het ook, zonder meer fantastisch. Ook ik had een prachtige dagwandeling achter de rug kon ik be-amen. Hier mag u van mij volgende uitgave weer opnieuw starten is mijn voorstel aan bestuur en leden. Bestuursleden als Jan en Willemien vinden dit ook, ze vonden de enthousiaste voldane reactie zonder meer prettig. Kijk, daar doe je het ook voor. Ik keer ook voldaan huiswaarts met een kleurtje, van de zon dan, al kwamen nu aan het zwerk wat wolken, het was een mooie dag, absoluut. Nu aankomende zondag heb ik weer mijn zinnen gezet op de voorjaarstocht van OLAT, vanuit Vught, bij s-Hertogenbosch. Tot dan of volgend keer. Ik groet u lezers dezes, ofwel: Houdoe!
