Deze van de serie Grensparkwandelingen wordt georganiseerd door Wandelclub 55+ uit Eersel vanuit dorpje Knegsel wat bij gemeente Eersel hoort. Een wegwijzer in Steensel geeft aan 2 km. naar Knegsel wat ik zeer betwijfel, en eerder op 3 km. inschat gezien looptempo en tijd. Maar ach wat geeft het je bent wandelaar en die kijkt niet op een kilometertje of zo meer. Moet omzichtig langs wegwerkers heen gaan en begin een lange klim naar en over viaduct over de autoweg Eindhoven-Antwerpen. Geraak daar in een bebost gebied, en een eindweegs verder komen me al wandelaars tegemoet gelopen vanuit een zijpad en weer zijwegje in het groen. Dorpshuis De Leemhoef luidt de naam van de startgelegenheid, klinkt boerderij-achtig dus ik denk aan een omgebouwde of gerestaureerde boerderij. Knegsel, een klein Kempens dorpje, dat onder de rook van Eindhoven nog niet is uitgegroeid, tot een der satellietsteden in Eindhovens agglomeratie, maar echt dorps gebleven is. De Leemhoef komt in zicht en ik verbaas me over de accomodatie. Een splinternieuw gebouw met diverse ruimten, waaronder sportaccomodaties, waarvan ik de rendabiliteit voor zo'n klein dorp betwijfel, maar soit, niet mijn zorg. De straten en de pleinen en voorplein staan vol geparkeerde auto's van deelnemers. De Vlamingen zijn enorm vertegenwoordigd zo blijkt ook aan de nummerborden. Zo bewerkstelligt deze grens-wandel-actie dat meer wandelaars met elkaar in contact komen en elkaars clubs en streek leren kennen. Mijn routepapier bij inschrijving bekomende zegt aan de kop. Deelname aan deze tocht is geheel op eigen risico?! Oei, waar kan ik me aan verwachten dan? Twee straten gaans ben ik het vriendelijke en vredig ogende Kempendorp al uit, een zandwegje in. Op een vijfsprong van bospaden, moet ik een statige oude beukenlaan in welke het bos doorsnijdt. Een dicht bos ook en toch ook recentelijk uitgedund getuige de flinke stapels hout of boomstammen langs de route, het ruikt ook lekker naar het recent gevallen vocht. Het is ook switchen langs plassen op de paden, maar het is nog begaanbaar. Het wordt plots stil achter me en dan blijkt , dat ik een afslag met pijl, dat wel, gemist heb. Overigens blijkt het parkoers prima gepijld al zijn sommige routeduiders wel wat veel verborgen in het groen. Ik moet een halve draai maken om een grafheuvel die deze streek rijk is uit de Merovingische tijd, welke heuvels met palen omrand zijn. Uit opgravingen teruggevonden. . Ging ik met helder weer van start, de lucht raakt steeds meer bedekt met stapelwolkjes wat open landschappen meer fleur geven, als lijken die schilderijen. En niet veel later zelfs raakt het half bewolkt. Er komen flinke koppen aan het zwerk. Ik tracht er figuren uit te fantaseren. Ik mag een flinke bocht om Knegsel gaan door het Kempische groen, om dan toch zandpaadjes voor asfalt te ruilen. Kruis de Veldhovense wegverbinding steek over naar fietspad in het bos en ben dan op de Moormanlaan, welke eigenlijk geen laan lijkt maar een bredere bosweg, die ook nog lang blijkt maar zeker enerverend is. Kruis wegje dat ik vanmorgen liep op weg naar Knegsel en beland zomaar ergens temidden bos aan de rustpost der club, waar het erg druk is. Na verwijlen ga ik verder op weg door boswegen en paden en kom weer in opener gebied met boszomen op de achtergronden met her en der een boerderijtje of boshuis aan de randen. De bewolking neemt toe maar er blijkt nog niets mis te gaan met de nattigheid. Het geeft het open gebied een prachtig cachet dat wel en ik heb mijn afleiding dus. Een oude eikenweg met asfalt stuurt me door velden bieten, kropsla, aardappelvelden, weiden, boontjes, akkers en maïs, kortom de boer zijn verdiensten en werk ten voeten uit. Het gebied geeft rust in mij. En rustig is het ook. Op de weg aan mijn voeten loopt een schaduw met me mee, onherkenbaar als zwart figuur, maar hij blijft me letterlijk voor de voeten lopen, toch niet hinderlijk moet ik toegeven maar communicatie met hem is onmogelijk. In een scherpe bocht in de weg naar links moet ik enigszins rechts en meteen links weer een bosrand volgen aan de akkers, en dan pakt het bos me weer helemaal in en is de schaduw gevlogen. Het zij zo. Krijg een serie Y en T splitsingen te nemen en knooppunten routepaden voor toeristische wandelaars bedoeld, in goddelijk mooie natuur. Geraak weer terug bij de rustpost van daarstraks, en na nuttiging en korte gesprekjes met al of niet bekenden, vang ik mijn route weer aan. Moet de Moormanlaan van vanmorgen tegen richting in gaan lopen. Weer lang maar zeker niet verveeld door het bosgroen, met her en der verborgen verblijven of woonst van mensen in goeden doen. Het Oeyenbos is het genaamd hier, en dat Oei klinkt onheilspellend, maar ben afgeleid van het snel wisselende groen. Ga o.a. langs velden met kweek-coniferen, en andere boomsoorten kweek de ene volgroeider dan de andere soorten maar toch in deze velden een mooi intermezzo. Het begint te motregenen, niet erg maar toch zodanig dat ik besluit mijn regenjack uit mijn rugzak te halen, en als je die eenmaal aantrekt of aan hebt is het alweer voorbij en zie ik in de verte, dat een bui me ongemoeid laat gelukkig. Ik krijg een visgraatachtig gelegd klinkerpad te volgen langs een verbindingsweg tussen Knegsel en Veldhoven zo vertellen me wegwijzers verderop. Ga deze weg af met zeer verspreide bewoning, en mogen zelfs particulier gebied doorkruisen, en bedank een der bewoners buiten staand met z'n kindjes voor het vriendelijke gebaar, wat zeer gewaardeerd wordt. Ja we moeten grondbezitters te vriend houden toch.. Ik geraak na enige tijd alweer op de Moormanlaan, na her en der verscholen villa's en huisjes al of niet vakantiebewoning, en een lange bosweg stuurt me opnieuw uiteindelijk naar de bekende rustpost, welke nu veel rustiger is na de twee vorige keren. Blijf er nu niet lang en vervolg een ander bospad mijn parkoers. Aan de route maakt een bewoner kond van de geboorte van Mats, in een versierde voortuin. Kom dan langs een amateursportpark, waar werkers voorbereidend werk doen voor de aanstaande competitie, en weet ik dat ik vlak bij Knegsel moet zijn. En zo geschiede, wat weidevee dient zich aan en dan komt bebouwing in zicht. Een klein smal asfaltwegje stuurt me op een wei aan met pony's, welke jong om zich heen hebben als een gemiddelde hond zo groot of klein zo je wilt. Ik bereik dan de dorpskom, en ineens dient zich de hoeve van de start aan van vanmorgen, nou ja ontspanningsgebouw toch. Zal er ooit een Leemhoef gestaan hebben in de jaren achter ons. In een aparte zaal zitten oudjes te kaarten en te knutselen. Ik neem even de tijd ter bezichtiging van het gebouw. Komen nog andere oude en nieuwe getrouwen binnenvallen van wandelaars. Later vang ik de terugtocht aan van de wandeling naar de lijnbus, in Steensel. Op de fietspaden waar ik moet lopen staat het onkruid meters hoog zogezegd, en hangen over het pad, wat het voor gebruikers smallere doorgang maakt, de gemeentewerkers of niet genoeg in dienst, of op vakantie, is het kennelijk niet opgevallen dit ongemak voor passanten . Kom ook langs het begin van een rivier hier nog een watergeultje dat hier ontspringt, De Gender genaamd. Welke in de befaamde Dommel uitmonden zal. Moet weer langs grondwerkers en begroet ze. Als ik aan de halte kom laat men het hemelwater los over Gods akkers, maar ik zit goddank wel droog in de halte. De lucht trekt totaal dicht. Ik mag weer terugzien op een werkelijk schitterende Kempische natuurtocht, prima beschrijving, goed bepijld, en in natuur ten voeten uit. Prima rustpost. Complimenten passen zeker op de organisatie. Keer voldaan huiswaarts. Beste lezer ik groet u. "Houdoe"en tot volgend keer weer. Van Peter Heesakkers
