Deze van de serie Grensparkwandelingen  wordt georganiseerd door Wandelclub 55+  uit Eersel  vanuit dorpje Knegsel wat bij gemeente Eersel hoort.  Een wegwijzer in Steensel geeft aan 2 km. naar Knegsel wat ik zeer betwijfel, en eerder op 3 km. inschat gezien looptempo en tijd.  Maar ach wat geeft het je bent wandelaar en die kijkt niet op een kilometertje of zo meer.  Moet omzichtig langs wegwerkers heen gaan en begin een lange klim naar en over viaduct over de autoweg Eindhoven-Antwerpen.  Geraak daar in een bebost gebied, en een eindweegs verder komen me al wandelaars tegemoet gelopen vanuit een zijpad en weer zijwegje in het groen.  Dorpshuis De Leemhoef luidt de naam van de startgelegenheid, klinkt boerderij-achtig dus ik denk aan een omgebouwde of gerestaureerde boerderij.  Knegsel, een klein Kempens dorpje, dat onder de rook van Eindhoven nog niet is uitgegroeid, tot een der satellietsteden in Eindhovens agglomeratie, maar echt dorps gebleven is.  De Leemhoef komt in zicht en ik verbaas me over de accomodatie. Een splinternieuw gebouw met diverse ruimten, waaronder sportaccomodaties, waarvan ik de rendabiliteit voor zo'n klein dorp betwijfel, maar soit, niet mijn zorg.  De straten en de pleinen en voorplein staan vol geparkeerde auto's van deelnemers.  De Vlamingen zijn enorm vertegenwoordigd zo blijkt ook aan de nummerborden.  Zo bewerkstelligt  deze grens-wandel-actie dat meer wandelaars met elkaar in contact komen en elkaars clubs en streek leren kennen.   Mijn routepapier bij inschrijving bekomende zegt aan de kop. Deelname aan deze tocht is geheel op eigen risico?!   Oei, waar kan ik me aan verwachten dan?   Twee straten gaans ben ik het vriendelijke en vredig ogende Kempendorp al uit, een zandwegje in.  Op een vijfsprong van bospaden, moet ik een statige oude beukenlaan in welke het bos doorsnijdt.  Een dicht bos ook en toch ook recentelijk uitgedund getuige de flinke stapels hout of boomstammen langs de route, het ruikt ook lekker naar het recent gevallen vocht.  Het is ook switchen langs plassen op de paden, maar het is nog begaanbaar.  Het wordt plots stil achter me en dan blijkt , dat ik een afslag met pijl, dat wel, gemist heb.  Overigens blijkt het parkoers prima gepijld al zijn sommige routeduiders wel wat veel verborgen in het groen.    Ik moet een halve draai maken om een grafheuvel die deze streek rijk is uit de Merovingische tijd, welke heuvels met palen omrand zijn.  Uit opgravingen  teruggevonden.  . Ging ik met helder weer van start, de lucht raakt steeds meer bedekt met stapelwolkjes wat open landschappen meer fleur geven, als lijken die schilderijen.  En niet veel later zelfs raakt het half bewolkt.  Er komen flinke koppen aan het zwerk.  Ik tracht er figuren uit te fantaseren.  Ik mag een flinke bocht om Knegsel gaan door het Kempische groen, om dan toch zandpaadjes voor asfalt te ruilen.  Kruis de Veldhovense wegverbinding steek over naar fietspad in het bos en ben dan op de Moormanlaan, welke eigenlijk geen laan lijkt maar een bredere bosweg, die ook nog lang blijkt maar zeker enerverend is.   Kruis wegje dat ik vanmorgen liep op weg naar Knegsel en beland zomaar ergens temidden bos aan de rustpost der club, waar het erg druk is.  Na verwijlen ga ik verder op weg door boswegen en paden en kom weer in opener gebied met boszomen op de achtergronden met her en der een boerderijtje of boshuis aan de randen.  De bewolking neemt toe maar er blijkt nog niets mis te gaan met de nattigheid.   Het geeft het open gebied een prachtig cachet dat wel en ik heb mijn afleiding dus.   Een oude eikenweg met asfalt stuurt me door velden bieten,  kropsla, aardappelvelden, weiden, boontjes, akkers en maïs, kortom  de boer zijn verdiensten en werk ten voeten uit.   Het gebied geeft rust in mij.  En rustig is het ook.  Op de weg aan mijn voeten loopt een schaduw met me mee, onherkenbaar als zwart figuur, maar hij blijft me letterlijk voor de voeten lopen, toch niet hinderlijk moet ik toegeven maar communicatie met hem is onmogelijk.  In een scherpe bocht in de weg naar links moet ik enigszins rechts en meteen links weer een bosrand volgen aan de akkers, en dan pakt het bos me weer helemaal in en is de schaduw gevlogen.   Het zij zo.  Krijg een serie Y en T splitsingen te nemen en knooppunten routepaden voor toeristische wandelaars bedoeld, in goddelijk mooie natuur.  Geraak weer terug bij de rustpost van daarstraks, en na nuttiging en korte gesprekjes met al of niet bekenden, vang ik mijn route weer aan.  Moet de Moormanlaan van vanmorgen tegen richting in gaan lopen. Weer lang maar zeker niet verveeld door het bosgroen, met her en der verborgen verblijven of woonst van mensen in goeden doen.  Het Oeyenbos  is het genaamd hier, en dat Oei klinkt onheilspellend, maar ben afgeleid van het snel wisselende groen.  Ga o.a. langs velden met kweek-coniferen, en andere boomsoorten kweek  de ene volgroeider dan de andere soorten maar toch in deze velden een mooi intermezzo.  Het begint te motregenen, niet erg maar toch zodanig dat ik besluit mijn regenjack uit mijn rugzak te halen, en als je die eenmaal aantrekt of aan hebt is het alweer voorbij en zie ik in de verte, dat een bui me ongemoeid laat gelukkig.  Ik krijg een visgraatachtig gelegd klinkerpad te volgen langs een verbindingsweg tussen Knegsel en Veldhoven zo vertellen me wegwijzers verderop.  Ga deze weg af met  zeer verspreide bewoning, en mogen zelfs particulier gebied doorkruisen, en bedank een der bewoners buiten staand met z'n kindjes voor het vriendelijke gebaar, wat zeer gewaardeerd wordt.  Ja we moeten grondbezitters te vriend houden toch..  Ik geraak na enige tijd alweer op de Moormanlaan, na her en der verscholen villa's en huisjes al of niet vakantiebewoning, en een lange bosweg stuurt me opnieuw uiteindelijk naar de bekende rustpost, welke nu veel rustiger is na de twee vorige keren.  Blijf er nu niet lang en vervolg een ander bospad mijn parkoers.  Aan de route maakt een bewoner kond van de geboorte van Mats, in een versierde voortuin. Kom dan langs een amateursportpark, waar werkers voorbereidend werk doen voor de aanstaande competitie, en weet ik dat ik vlak bij Knegsel moet zijn. En zo geschiede, wat weidevee dient zich aan en dan komt bebouwing in zicht.  Een klein smal asfaltwegje stuurt me op een wei aan met pony's, welke jong om zich heen hebben als een gemiddelde hond zo groot of klein zo je wilt.    Ik bereik dan de dorpskom, en ineens dient zich de hoeve van de start aan van vanmorgen, nou ja ontspanningsgebouw toch.  Zal er ooit een Leemhoef gestaan hebben in de jaren achter ons.   In een aparte zaal zitten oudjes te kaarten en te knutselen. Ik neem even de tijd ter bezichtiging van het gebouw.  Komen nog andere oude en nieuwe getrouwen binnenvallen van wandelaars. Later vang ik de terugtocht aan van de wandeling naar de lijnbus, in Steensel.  Op de fietspaden waar ik moet lopen staat het onkruid meters hoog zogezegd, en hangen over het pad, wat het voor gebruikers smallere doorgang maakt, de gemeentewerkers of niet genoeg in dienst, of op vakantie, is het kennelijk niet opgevallen dit ongemak voor passanten .  Kom ook langs het begin van een rivier hier nog een watergeultje dat hier ontspringt, De Gender genaamd.   Welke in de befaamde Dommel uitmonden zal. Moet weer langs grondwerkers en begroet ze. Als ik aan de halte kom laat men het hemelwater los over Gods akkers, maar ik zit goddank wel droog in de halte.  De lucht trekt totaal dicht.  Ik mag weer terugzien op een werkelijk schitterende Kempische natuurtocht, prima beschrijving, goed bepijld, en in natuur ten voeten uit.  Prima rustpost. Complimenten passen zeker op de organisatie. Keer voldaan huiswaarts.  Beste lezer ik groet u. "Houdoe"en tot volgend keer weer.   Van Peter Heesakkers

09-08-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Op weg per o.v. naar de derde dag de Dag van Groesbeek genaamd.  Elke dag is vernoemd naar de hoofd-etappe plaats  van het parkoers.  De reis wordt wat avontuurlijk.  De trein welke toch tijdig vertrekt rijdt met ingehouden snelheid omdat voor ons een goederentrein rijdt.  Ik mis daarom de overstaptijd op het tussenstation. Op dat station zijn al vroeg problemen en we moeten van perron verhuizen, om een andere trein te nemen, welke ook nog te laat vertrekt.   Gister mochten we een half uur vroeger starten vanwege de hitte die voorspeld was. Nou ja scheelt drie k.m. lopen.  Vandaag alles weer bij het oude.  Dichte lange rijen verzamelen op plein De Wedren, in afwachting van het startsignaal, van duizenden wandelaars.  Het aantal uitvallers van de vorige dagen is enorm hoog.  De afmeldtijden waren al verlengt met een half uur.  Ik liep en loop me geregeld vast in laat ik zeggen slenterende  voorlopers, mogelijk slecht getrainden, slecht schoeisel, en medische problemen, als spierpijn en blaren.  De stad uitgaand is een saaie route, we lopen n.l. drie maal dezelfde route de stad uit wat twee tot  twee driekwart uur scheelt aleer we de bebouwing uit zijn.  Meteen na de afdraai stedelijke bouw uit volgt een smal asfaltwegje door veelal open landschap een slingerwegje wat onze voorlopenden toont. Een dichte lange rij.  Velden met  gladiolen blijken plaatsgemaakt te hebben voor andere gewassen.  De gladiolen  zijn de hoofdmoot tijdens de intocht de vierde dag.  Zij hebben een oud-Romeinse  triomfbetekenis.  Nijmegen kent een Romeinse tijd en is een der eerste en dus oudste steden van Nederland. Heden ten dage doet men nog regelmatig opgravingen en vondsten uit die tijd. En heeft men een museum om die vondsten te tonen.  Het wandellegioen trekt door Malden als eerste doortochtplaats.  Ook hier is het levendig druk met belangstellenden, muziekbands, en versieringen.  Na deze plaats gaan we door parkachtig terrein een klim op die ons langs de oevers van het Maas/ Waal-kanaal brengt.  Een paar k.m. verder bereiken we het drie-provinciënpunt, te weten Gelderland uitgaand de grens met de kop van Limburg in, gaan kanaalkant verlaten waar de Maas stroomt alwaar de overkant de Provincie Noord Brabant aan de overkant is.  Een dijk op onder de bomenwegen uit op weg naar Mook, de meest noordelijke gemeente van Limburg.  Mogen eindelijk de dijk af uit de felle zon middels een breed zand en kiezelwegje. Dan de oude rijksweg langs tussen Venlo en Nijmegen, spoorbrug onderdoor wandelen we Mook binnen, een der grote rustplaatsen in het veld dient zich aan, welke elke wandeldag zich zo'n drie keer aandienen, meest voor de militaire deelnemers bedoelt, maar ook de burger welkom is.  Buiten dit kampement  dienen  zich horeca aan. Een der zaken vraagt een vrijwillige bijdrage aan en de loper kan zich hier gratis laven aan diverse dranken, eetgerei, en de andere stands hebben hier het nakijken.  We zijn langs de Maas en zien  de veerpont pendelen tussen Brabant en Limburg.  Na wat verpozing gaan we echt het dorp Mook in. De dorpsnotabelen  Burgemeester en wethouders {schepenen genaamd in België} en gemeenteraadsleden, moeten en willen heel wat deelnemershanden schudden, en wisselen korte begroetingen uit. Dit gebeurt in elke doortochtgemeente zo, elke dag weer.  Steken dorpje uit rijksweg over en volgt een lange klimweg het aanvangende heuvellandschap in.  Meest prachtig overgroeid en temidden van  grote bospartijen een weg die geleidelijk maar voelbaar klimt, als wandelen we in de grote bergen, op weg naar het Gelderse Groesbeek.  Het is een prachtige natuurweg, en uit de al brandende zon.  Na wat k.m. rs gaan we de provinciegrens met Limburg weer over , Gelderland binnen.  Even een slinger door Groesbeek, na de lange bosweg, en dan voegen we ons bij de andere afstandslopers. Het parkoers is eivol en het publiek is ook hier in vele duizendtallen aanwezig, en natuurlijk ook Groesbeek verwelkomt ons feestelijk met muziek allerlei levende en luidsprekers langs de route, en versierde route.  Oergezellig weer hier, en de aanmoedigingen en applaus is niet van de lucht. Het gaat op en af heuvels het dorp door, dorp uit klim naar boven en we maken ons gereed voor de befaamde Zevenheuvelenweg. Langs deze weg een Ronde van Frankrijk indruk met geparkeerde caravans en stands, het is zwoegen in de hitte, water en fruit en meer eetgerei wordt aangeboden door rijen dik publieke belangstelling. De weg gaat voortdurend omhoog omlaag, maar de afleiding is voor de wandelaar enorm. Opblaasfiguren in het  almaar golvend landschap, borden en spandoeken met meest persoonlijke aanmoedigingen voor meelopenden, met spreuken en rijmen.  Ik leg hier een stop in bij twee bekende standhouders om even bij te praten en te zitten natuurlijk, en zie het oneindige legioen voorbijtrekken, zingend, strijdkreten, uniformen uit talloze vreemde landen ook. Politie, bedrijvengroepen, wandelgroepen, burgerdienstgroepen en wat al meer, daartussen natuurlijk de z.g. individuelen de grootste groep deelnemenden.  Voorwaar een schitterend schouwspel voor het publiek dat urenlang het parkoers omzoomd zich geen moment vervelend kennelijk. Aan het eind van de Zevenheuvelen, de scherprechter, klimmen we Berg en Dal binnen, draaien een wijk door en belanden op de weg naar Nijmegen met gelukkig meer groen boven onze hoofden, zo ook later dwars door Nijmegen zuid-oost, waar in een woonwijk een waar volksfeest is losgebarsten, we krijgen een warm ontvangst en doortocht, witte ballonnen over de straten, en in wit geklede mensen, confettiregen en muziek natuurlijk, handgeklap, aanmoedigingen, een een woord fantastisch!!

We volgen een lange bomenweg door de wijk, om aan de Groesbeekseweg af te draaien door straten waar het publiek volledig uit hun bol gaat, een groot carnavalsfeest.  Bereik dan plots de finish.  Een prachtige warme en fijne dag. Ik bekom bij afmelding mijn knipkaart voor de  vierde dag, en baan me een weg door de immense drukte op het station aan. 

De vierde dag:  Vanuit de trein zie ik donkere onheilspellende luchten opkomen. Na de start is er even hoop, dat we die zullen mogen ontlopen, maar blijkt verkeerd gehoopt.  Even buiten de stad geraakt giet het enorm en onweert het ook. De wandelaar gaat door, geen schuilgelegenheid, en het plastieken wandellegioen zet moedig door.  Komen in het gebied Hatertse vennen en bossen wat ons afleiding brengt. Prachtig dwars door de natuur.  Buiten het bos gekomen klaart het weer op. de hemelse drums en trommels verstommen langzaam, de zon breekt hoopvol door. Open landschappen en volgt het dorpje Overasselt, regen of niet het deert bewoners niet het feest daar gaat door.  Gaan nog wat straatjes door en klimmen naar de hoge dijk, die ons slingerend langs zijn uiterwaarden brengt, langs de Maas rivier, waar bezuiden de provincie brabant zich manifesteert, wij lopen nog op Gelderse gronden, het is een fantastisch gezicht voor en achter de schier oneindige rij wandelaars. In de verte zien we de Maasbrug, of viaduct het verkeer langzaam rijden in file zelfs op de A73 , er wordt constant getoetert , het moet voor automobilisten en vrachtchauffeurs, een indrukwekkend en imposant gezicht zijn, tot k.mrs ver op de dijk vol met wandelaars te zien aankomen.  Vlak voor de brug mogen wij afdalen de dijk af en volgen de weg naar dorp Heumen.  Het dorpsvolk verwelkomt ons met drankjes, allerlei eetgerei, en drinkwater, elke dag zijn tuinslangen uitgerold gebruikt als douche en drinkflessen te vullen urenlang, zo geweldig hoe de bevolking met ons meeleeft, en vaak ook wandelaars in huis ontvangt.  Elke dag weer.  Dorp uit weer en we volgen een beton en asfaltweg tot het punt waar alle afstanden weer samenkomen.  Vanaf hier begint de glorieuze intocht, ik voel iets op mijn hakken, niet pluis, maar zet door nu.  Wil geen verzorgingspost zien.  Leg nog wel aan voor een stop op de bondsrustplaats van de organisatie.  Vanaf hier is de publieke belangstelling, mede door de grootste publiciteit vanwege de 100e Vierdaagse, door talloze radio en t.v. stations zo groot, onbeschrijflijk het volk!!  De wereld wandelt, was ik me terdege van bewust van alle continenten zijn wandelaars gekomen. Maar de belangstelling langs de weg slaat werkelijk alles, alsof heel  Nederland en daarbuiten langs de route zit. Het ontomelijk enthousiasme is emotioneel, en maakt diepe indruk op ons wandelaars en doet pijn en ongemakken vergeten, het geeft ons vleugels naar de finish. Het publiek dweept ons op, klapt, juicht, zingt, roept. Het maakt me elk jaar weer zeer emotioneel, de rijen mensen wordt dikker en dikker.  Ik bekom mijn finishknip aan de rand van de stad, als we binnenwandelen, want is ondoenlijk in de stad zelf.  Dan vangt een enorme metamorfose aan, rijen dik wild-enthousiast publiek langs de intochtroute die nu in een weg naar en door Nijmegen gaat van zuid naar noord dwars door de stad overheen de oude rijksweg, die vol met wandelaars, muziekbands , muziekkorpsen uit binnen en buitenland, zwaaiende zingende  oneindig klappende roepende mensen, het is echt onbeschrijflijk, hier zou ik een apart topic over kunnen schrijven. De toeschouwers gaan volledig uit hun dak. Bezetten hun huisraad als zetels stoelen banken en allerlei geïmproviseerde zitterij stond al dagen buiten langs de intochtroute.  Dit is de laatste k.m. rs het allermooiste van de vierdaagse, zie huilende wandelaars en vrienden familieleden elkaar omhelzen, het is echt onbeschrijflijk die taferelen. Wanneer ik langs inrichtingen loop en langs de rijen ziekenhuisbedden van een landelijk groot speciaal ziekenhuis loop, en rolstoelzitters, bekruipt me een gevoel van grote dankbaarheid dat ik dit weer mag doen, beleven, zien, mag en kan presteren. Ik voel me schatrijk.  Intens gelukkig en tevreden.  Ik heb het wéér geflikt toch.  Ik geniet van het publiek, zij van ons, een geweldige finale van ook dagen achter ons die zich in sfeer, medeleven, gezelligheid in boeken laten beschrijven, daar zal ik in dit verslag nog tekort schieten.  Een belevenis onbeschrijflijk!  De 100e vierdaagse, niet voor niets dus.   De laatste k.m. rs groeit het publiek met zeker honderd duizenden, rijen tribunes huizenhoog vol, alsof je door een groot stadion wandelt. Urenlang zitten ze daar en staan ze, klaterend applaus, gejuich, muziek, het is een heksenketel regelrecht.  Aan moedigingskoren.   Een absoluut bizondere belevenis.  Ook buitenlands fans van deelnemers zijn niet bepaald stil te noemen, wandelaars lopen in klederdracht uit hun landen. Wat je waarneemt is een boek op zich.  Ik kijk na afmelding en beloning in ontvangst genomen op een bankje langs de intochtroute de grootse intocht af.  Een letterlijk urenlange rij van vaandels uniformen, vlaggen van landen, steden clubs en wat al niet meer, muziekkorpsen, waaronder heel bizondere.  Het was een warme, maar ook fantastische 100e vierdaagse, een sfeer die zich niet kan laten beschrijven, zo mooi en feestelijk, en internationale gezelligheid, vriendschappen voor het leven begonnen. Hartverwarmend. Waar men aan conferentietafels  jaren maanden of weet ik wat over doet, gebeurt hier in rang en stand dat wegvalt deze week. Alleen voor een , een voor allen, kunnen diplomaten erg veel van leren. Hier wordt de wereldvrede gesmeed.  Onze Koning Willem Alexander vereerde ons op de laatste dag ook met een bezoek bij de intocht. Zijn vader liep mee in 1967 met ons de hele vierdaagse, en liep hem kwiek uit.  Nu onze koning nog!..... Ik heb een schitterende vierdaagse beleefd, toen ik na de intocht weer opstond kroop ik bijna naar het station op aan, ik voelde gesprongen blaren, en wurmde me door de drukte. Het was een groot feest, maar de binnenstad was niet meer begaanbaar, en heb ik in het feestgedruis voorbij laten gaan, dat feest zou tot zaterdagmorgen vroeg duren.  Ik arriveerde thuis overgelukkig. Dit feest had ik nooit willen missen.  Ik groet u geachte lezers, tot volgend keer weer. Fijne vakantie, behouden thuiskomst weer.  Houdoe!!

Van Peter Heesakkers

21-07-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

U leest de titel goed.  De 100e vierdaagse gaat van start, en zulk groot jubileum, laten in het bijzonder Nijmegen maar ook de doortochtplaatsen zich gelden. Door extra versieringen langs de routes, de muzikale omlijstingen van levende en elektrische muziek en diverse andere activiteiten.  Een zeer warm welkom wacht de deelnemers door de plaatselijke bevolking en bezoekers. Wanneer in uit de stationshal stap 'sochtends om me aan te gaan melden, zijn straatveegploegen al volop in de weer, want deze mensen hebben deze week extra werk, vanwege straten en pleinen, waar een massa afval door de feestvierders achtergelaten wordt. Vanuit het station ga ik al direct een feestboulevard in.  Er kan twee dagen aangemeld worden om de drukte zoveel  als mogelijk te mijden.  Ruim 55.000 aanmeldingen uit rondom 70 landen, maar de organisatie had de limiet gesteld op 50.000 deelnemers, inclusief 5. a 6000 militairen groepen  uit allerlei landen.  Mijn aanmelding ging vlot op het immens drukke en erg grote plein. We krijgen een plastic band om onze polsen, waar scantekens op staan, deelnamenummers, en afstand. Aan melding wordt gescand, en de start en finish elke dag. We krijgen een knipkaart voor controle onderweg.  Op het plein heerst een erg fijne sfeer van kennismakingen en weerzien.  Allerlei talen zijn hoorbaar en ook landelijke kledij.  Een haast echt winkel en activiteitencentrum met enorm terras, waartussen journalisten , cameraploegen aller land en station op jacht zijn om aparte momenten en interviews af te nemen.  Een hele rij sateliet schotelwagens staan op gereserveerd terrein, om hun land en stations op de hoogte te houden. Kortom een heel mediacircus, en perscentrum.  De nabije binnenstad stroomt vol wandelaarsfans en wandelaars uit aller land, winkels en eet en drankzaken doen goede gouden zaken.   De binnenstad leeft van de muziekskes, en voorstellingen en de straten zijn extra versiert.  Nijmeegse bevolking ontvangt haar gasten, warm.  De wereld wandelt hier, en het feest eromheen deze week, is indrukwekkend.  De eerste wandeldag op dinsdag start vol goede moed.  Stappers en publiek in de binnenstad moedigen de startende wandelaars hartstochtelijk aan.  Het grote legioen van tienduizenden lopers trekt de stad uit, en gaat de Waalbrug over, de Overbetuwe in.  De fruitkweek-streek van Nederland.  De doortochtplaatsen wachten ons op met muziek en versierde straten,  grote feesten en dit gebeurt elke dag, overal applaudiseert  men, en is razend enthousiast.  Het belooft een warme dag, en overal wordt het legioen vergast, op snoepschalen, koekjes , gesneden fruit,  toastjes met smeersels erop maar zeker ook tuinslangen, geïmproviseerde douches boven de parkoersen, en drinkwater is meer dan ruim voorhanden.  Hartverwarmend het respect en medeleven met de wandelaars.  Het maakt diepe indruk op ons zoveel welkome gastvrijheid, aanmoedigingen medeleven, spandoeken met leuzen handtekeningenjagers , souvenirsbedelaars, stickersverzamelaars, zelfklevers door de zuiderbuur genaamd,  vooral de kinderen, we trekken door boomgaarden, langs landerijen, plekken boomgroen, een idylisch  klein oud dorpje Ressen, over viaducten  met aldoor claxonerende auto's en vrachtverkeer, en knipperende lichten ter begroeting.  Gaan door een streek van de Betuwespoorlijn, langs velden en akkers in volle bloei.  Bereiken een industrieterrein van enige grootte, en wandelen dan hoofdetappeplaats Elst binnen.  Hier is het publiek volkomen gek geworden, in dichte drommen omzomen zij de parkoersen, en het wandelleger moet vaak wat inhouden, en trekt in drommen voorbij. Het stadje feest als nooit tevoren. Het samenspel met wandelaars en publiek is echt geweldig! Buiten het stadje gaan we door landschappen van rustige aard op Valburg aan, klimmen buiten het dorp weg omhoog over spoorlijnen en autoweg, en natuurlijk weer een kakafonie van toeterende auto's, op weg naar Slijk-Ewijk en Oosterhout aan.  Na Oosterhout trekken we een lange slingerdijk op, voor ons in de bochten zijn drommen wandelaars en groepen met vlaggen en vaandels zichtbaar.  We draaien om dorpje Lent heen, zien de veranderingen  in de waterlopen, en eilanden aangelegd in de rivier de Waal, en gaan de helling op naar de indrukwekkend grote en hoge boogbrug over de Waal, de binnenstad  van Nijmegen weer in, alwaar ons een warm welkom wacht van duizenden toeschouwers.  Bij mijn afmeldburo geef ik mijn knipkaart af en bekom de kaart voor morgen.  Zoek door de drukte op het plein mijn weg naar het station, en neem de trein naar huis.  Er rijden dag en nacht deze week extra treinen en bussen om wandelaars , fans en feestvierenden , te vervoeren.  En elke morgen stuiten wandelaars op grote schoonmaakploegen.  Een hels karwei dat spreekt. 

De tweede dag.  Bekend als de dag van Wijchen, spreek uit als Wiechen.   De hoofdetappeplaats,  De wandelaars krijgen een dik anderhalf uur een parkoers door de stad voorgeschoteld. Puur verkeerstechnisch, om het werkverkeer niet te hinderen, gaan na een viaduct dan direct het groen in van de Hatertse vennen, een zandweg door bospartijen en gaan om vennen heen naar Alverna, mogen nog wat beschaduwde wegen volgen en, en gaan de kom van Wijchen in.  Bereiken het centrum, en daar breekt de hel weer los, een leven van jewelste. Op het marktplein komen andere afstanden die vroeger en vanaf 04u. al gestart zijn bij elkaar. Wordt even schuifelen, want kom er op de drukste tijd.  Burgemeester en andere gemeentelijke notabelen begroeten ons vanaf de eretribune, met muziekkorpsen en orkesten, en talrijk publiek verwelkomt ons, deze taferelen gebeuren elke dag elke doortochtplaats, ze zwaaien zingen in koren en klappen voor ons, geeft ons vleugels.  In drommen trekt het vierdaagseleger door, op weg naar dorpje Woezik en later een bomenweg, in de schaduw, naar Beuningen en Weurt.  Overal duizenden toeschouwers, feest levendigheden.  Weurt gaan we het verbindingskanaal tussen Waal en Maas over met onder ons de schutssluizen, even wat industrieterrein door, om westelijk de stad weer binnen te lopen, de wijk Waterkwartier in.  Een regelrecht gekkenhuis van feestende buurtbewoners, prachtig versierde straten door, het voelt zo warm dit welkom, muziek, optredens, orkesten, harmonieën.  Het was een zware warme dag 35 a 36 gr. en weer is er water in overvloed, gesneden komkommerschijfjes en meloenen, sinaasappels, appels you name it, de toeschouwers en aanwonenden  bieden ons  het aan, indrukwekkend en hartverwarmend  wildenthousiast publiek.  Alle dagen en overal, zij zijn vol ontzag over de lopers.  We hebben een tweede warme dag achter de rug. Gaan onder oude spoortunnel in boogvorm door, raken even de binnenstad, gaan naar benee de Waalkade op, langs een volop draaiende kermis.  Maken vlak voor de Waalbrug een steile klim met wijde bocht  naar boven toch de binnenstad in.  Het is de traditionele roze woensdag, een straat wemelt van de Ho-le-bi's vaak gewaagd gekleed ook. Het legioen trekt door de straten vol feestelijkheden, urenlang,een schitterend kijkspel voor het publiek, die ons blijft begroeten met hi --five handjeklap, ook onderweg elke dag,  gezang, gedans, muziek, vaak dwepend gebonk.  Krijgen nog even stuk weg met schaduwdak boven onze hoofden, steken een drukke singel over wacht nog een tribune toeschouwers en bereiken weer het plein van ons wandelaars.  Hoe druk het daar is behoeft geen uitleg.  De zwaarste dag van de Vierdaagse, de scherprechter, die geoefende en slecht voorbereide lopers scheidt, zit erop.  We zijn op de helft, met twee zeer warme dagen. Qua natuur een saaie dag, maar wat deert?  Het publiekse enthousiasme sleept de loper erdoorheen. Publiek en wandelaars stelen elkaars harten dezer dagen.  Andere, de laatste twee dagen worden vervolgd, ik ga even ter ruste.  Blijf mijn verhaal volgen dus.

19-07-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

De naam in de aanhef hiervan doet vermoeden, dat het om een andere bewegingssport gaat.  Niets is minder waar.  Steeds meer atletiekclubs, zien er kennelijk wat in om bij de wandelbond aan te sluiten, en daarbij dus minimaal een keer per jaar, een officiële wandeltocht te organiseren.  Ik mag als ik uit de bus stap, me alvast inlopen, wat een wandeling stevig doorstappende van 25 minuten inhoudt.  Aan het home van de club blijkt de parkeerplaats, al vol te staan van wandelaars die al onderweg zijn.    Ik schrijf me in en ga meteen op weg.   De organisatie voorziet in pijlen welke in kleur aangeven, rechtdoor, linksaf, rechtsaf.    De omschrijving welke ik meekrijg is uitvoerig en duidelijk.  Ook zijn er groenwitte plastic linten voorzien bij het afslaan en volgen van de route, dus duidelijker kan niet.    Ik moet naar een rotonde om een wegje in te gaan wat me voert langs een oude windmolen uit 1819.  Aspergevelden staan deels onder water vanwege de overvloedige regenval voorbije weken.    Een knotwilgenpad gaat over in vochtig zand, en even verderop naar grind.   De bermen vallen al direct op in weelderige bloei van planten en bloemensoorten.   Ik krijg even gezelschap van een fietsende routecontroleur, die in is voor een praatje.   Loop een fietspad langsaf een vrij nieuwe wijk.   Laat het dorp achter mij, en moet een kanaalbrug oversteken en beland in wat de Deense hoek noemt.   Even overdekt groen pad door, en kom langs het kanaal waar het druk fietsverkeer brengt, maar ook opvallend veel slakken het pad dwarsen, dat glijd niet lekker op de droge en harde grond bedenk ik.  Er zijn er al veel gesneuveld ook zag ik.  Komt een ophaalbrug in zicht en in tegenstelling mijn verwachting, sla ik al af voor de brug het landschap in.  Waar ik landelijkheid verruil voor omsloten bos.  Waar verspreid villa´s en bungalows verborgen in het rijke groen staan.    Met de vooraf gevreesde modder valt het reuze mee.  Het zand is nogal verhard ook.  Passeer een ven welke spiegelt met een mooi prieeltje aan zijn oever.  Moet dan doorgaande weg oversteken om de Stiphoutse bossen in te gaan en hier leeft de routeman zich enorm uit.  Met o.a. een wijde boog rondom een vlakte hei met ven draaien we randje bos.  Tref hier plots erg veel hondenbeesten met baasje en of vrouwtje op pad.  Toch ver van de bewoonde wereld, maar het blijkt een gewild gebied te zijn.   Verlaat na bijna gehele rondgang dit gebied, en mag weer de omslotenheid van groen in.  Zie wat verderop mijn pad  onder water staan en moet bedenken hoe ik die barrage  nemen zal , naderbij komend kan ik gelukkig de boorden opzoeken.    De vogels van allerlei soort geven concerten weg, had ik nu maar een opname apparaat.  Heel mooi dus.    Geraak na een poos boswerk aan ruim zicht op akkerlanden, en ga langs bosranden en precies  op een maisveld, om opnieuw me in te laten sluiten door bos en weelderig grondgroei.  Wat splitsingen  bospadenwerk brengt me in opener landschap met akkers bloeiende aardappelvelden, met witte bloem in toppen en een veld afrikaantjes.  De rust is voorzien bij een boerenbedrijf in een ruime schuur, en de club biedt consumpties in de ruimste zin met aantrekkelijke prijzen.   Na kort verblijf gaat het verder landwegjes door , toch weer  boswerk worden met tussenin velden met weelderig groen en bloemen vlakten.  Byzonder gezicht.   Wegje over, fietspad volgen.  Dichtbij Lieshout, wordt het een poos verhard.  Passeren vijver met fontein aan overwegend kantoren, behorend aan een grote plaatselijke brouwerij, even wordt het industrieterrein gaan van allerlei zaken.  Een koppel  van onze zuiderburen pauzeert hier, met motor op standaard.    Dan toch is daar een klappoort die me leidt over paden en platgetrapt hoog gras, langsaf een beek de Goorloop  genaamd.  Opnieuw weelderig groen en vele soorten wilde grassen en bloemen en de beek is  aan het oog onttrokken met hoge brede rietkragen, steek dan weg over en brug van de beek en gaan vervolgen andere zijde beek, ´n een mans breed paadje, door opnieuw hoog gras. Bereik nieuwbouwranden van een gemengde villawijk en rijtjeshuizen, om dan een gebied in te gaan met twee meter brede looppaden houten planken overheen een nattig gebied met ook plassen en vijvers aangelegd niet natuurlijk dus.    Rijkelijk waterplantengroei.  Kom nu op een wegje langs bloementuinbouw overwegend, weerszijden.  Brug de Goorloop overgaand en sportparkdreef, toucheer ik even nog bebouwing en gaan de wijdse velden in.  Terzijde van me in de verten doemt een enorme donkere lucht op.  Slinger over deze velden met een draai naar Mariahout/dorpke, denk nog te ontsnappen een de bui/dreiging, alsdat hij een andere richting draait, maar niks ervan.  ijdele hoop.  In het coulissenlandschap zie ik op afstand  een grijze regensluier.  Hijs me rap in het plastic nu, rugzak in het  gras naast het pad, regenkleding eruit.  De plu gaat open, en een malse regenbui daalt op de wandelaars neer, de lucht donkergrijs, helemaal aan de goden overgeleverd.  Het zandpad wordt alras modder van de bovenste plank.  Schuilen is in de vlakte onmogelijk.  Zoek de best beloopbare delen op, wil zeggen hogere delen van het pad, lukt aardig maar het glibbert en glijdt, ondanks goede profielzolen.   Voorzichtigheid geboden. Juist op het goed of beter beloopbare deel, staat een personenwagen geparkeerd, in het niemandsland n.b. !  En moet ik de drek in.  Achterom een boerderij zie ik een leeg ooievaarsnest.   De redding komt.  De zand of modderweg beter , gaat over in asfalt, en bereik paar honderd meter verder een betonnen fietspad langs doorgaande weg.  Heb geen besef waar ik ben nu, maar ontdek een mooie kapel langs de weg welke me herinnert van andere jaren hier.  Ik ben er bijna op de finish!  Hoera.  Nog honderden meters gaans, en kom aan het onderkomen van de atletiekclub.  Na afmelding laat ik me een consumptie goed smaken onder een uitgezet zeildoek dak.  Hoor de regen erop kletteren.  Als het droger wordt zet ik mijn gang de terugweg in naar de bushalte.  Ik zie onderweg naar huis enorme indrukwekkende stapel en torenwolkenpartijen in de verten.  Prachtig in het landschap aftekenend.  Het blijft ondanks voorspellingen droog nu en zelfs zonnig.  Ik kijk terug op een prachtige wandelroute, geheel in nieuw jasje. Een puike organisatie, fijne rustposten en een uitstekende  routepijling.  Voor herhaling vatbaar hier.  Beste lezers.  Ik groet u weer, tot volgend keer.  Houdoe!

Van Peter Heesakkers.

26-06-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Ik heb mij sinds jaren voorgenomen het wandelen in het derde weekend van Juni te laten voor wat ze is en te kiezen voor een voettocht in processie van Valkenswaard naar Handel welke plaats gesitueerd halfweg is tussen Gemert en Boekel, en neerkomt op een tocht van dik 40 km. per dag, hoewel de terugtocht van de tweede dag beslist langer uitvalt om verkeerstechnische redenen.  Komt bij nog dat even voor Nuenen de route omgelegd was vanwege intensieve wegwerken, en de route desondanks niet ten nadele uitviel.   Ik besluit van thuis uit de eerste kilometers ter compensatie qua afstand de stoet tegemoet te lopen, tot hun eerste stop aan de rand van Eindhoven.  Ik was kennelijk niet de enige die zo handelde.  Vernam o.a. dat iemand uit Best zelfs een deels eigen route ondernam om zo bij de wandelstoet aan te sluiten.  Ik sta ruim op tijd in Eindhoven aan de wacht op de komst van een zeker 2000 lopers.  Daar even wat warms tot me genomen en daar klinkt na een klein half uur de trompet, van een grote harmonie op vertreksein.  Ze zijn stipt in hun schema, tijden van doortochten, en zo nodig wordt het tempo aangepast.  Welgemoed gaat het legioen weer op stap, onder de tonen van een erg groot looporkest, samengesteld uit diverse streekfanfares en harmonieën, en muziekliefhebbers als ook orkesten.   Dat geeft een flink geluid dus.  We gaan een grijs Eindhoven uit en gaan via zuidelijk deel van de stad, naar het oostelijk deel ervan, door nog vroege uren en goeddeels verlaten straten.   Omdat de rijen waarin we lopen wat breed uitdijen en maar een weghelft mag innemen grijpen begeleiders in, dat we in rijen van vier hooguit vijf personen naast elkaar mogen gaan.  Niets mis mee.  Een lange aaneengesloten stoet gaat spelend en zingend op Nuenen aan, bekend als verblijfplaats van de roemruchte schilder Vincent van Gogh, en daarin laat het dorp zich toeristisch niet onbetuigd.  De bevolking daar wacht ons enthousiast op, maar we verblijven er maar een half uurtje waarbinnen ieder zijn ding doet als drinken en fourage.  De trompet waarschuwt de menigte, dat we weer opstappen, en zet de lange wandelstoet zich weer in beweging.  Het dorp stroomt weer leeg en het leven herneemt weer zijn dagelijkse gang.   Langs allerlei v.Gogh herinneringen en monumenten gaat het al zingend Nuenen uit.  Een landweg naar Gerwen en een mooie bosweg op Lieshout aan over een erg breed fietspad weliswaar.  Lieshout als bekend brouwerijdorp, daar is een uur pauze gepland.  Heeft er o.a. mee te maken om een hele stoet paarden die huifkarren voorttrekken achteraan de wandelstoet, dat wel, om die beesten te fourageren.   Paarden prachtig in tuig als koperen belletjeshamen op hun koppen en lijf.  Fotografen onderweg zijn verzot op zulke plaatjes van een eigenlijk vergane glorie van vroeger tijden.  Na Lieshout waar verbroedering op straat pleinen floreert onder lopers en bevolking alsook in de verscheidene etablissementen, gaat het via landwegjes op Beek en Donk aan, en daar de verkeersweg op naar Gemert.  De weg wordt voor ons afgezet , verkeer moet geduld hebben of andere wegen zoeken.  We zagen het al Lieshout uitgaande, een zeer zware lucht komt opzetten, en daar in de verlatenheid van het open landschap, krijgen we de volle laag regen, maar we lopen stug door.  Alles in plastic gehuld.  Pas wanneer we Gemert binnengaan stopt de regen en zoekt men droge wegdelen op tussen plassen water alom.    In Gemert worden we weer enthousiast door de bevolking begroet met een hartelijk welkom.  Ook na een half uur zet de stoet zich weer op een groot plein in beweging voor de laatste kilometers, door dichte rijen mensen langs de straten.  Ik word voorzichtig toch, mijn knie protesteert, en voorzichtigheidshalve stop ik en neem de bus terug naar mijn woonplaats.  De volgende ochtend, kan nu wat langer uitslapen en herstellen, reis ik weer af naar Gemert, en omdat Handel niet meer tijdig bereikbaar is voor me, besluit ik me daar na de pauze in de stoet aan te sluiten voor de terugtocht naar Valkenswaard, doe ze die drie a vier k.m. kado.  Sta nog even vragende pers te woord, die klaarstaan met apparatuur, en geef hun info omtrent verloop en route van de tocht, en andere info.  De tocht gaat via slingerstraatjes het dorp weer uit op weg naar Beek en Donk, de autoweg op.  Gaan over kanaalbrug en steken laatstgenoemd dorp dwars doorheen onder klokgelui, elke doortochtplaats luidt haar klokken, gezang en muziek van looporkest en tussen mensen die ons belangstellend al opwachten.   Maken buiten dorp een haakse bocht door het landschap en zien zo de lengte van de stoet wandelaars voor en achter ons, en daarachter de huifkarren.  Een fenomenale blik.  We gaan op het bierbrouwersdorp Lieshout aan.  Informeer daar bij ouderen op een bankje of de eertijds fameuze wielrenner, uit Lieshout, Piet Damen, eind vijftiger begin zestiger jaren vorige eeuw ook nog bestaat.  Jawel een hoge ouderdom heeft ie maar nog springlevend, blijkt.  En nog altijd trots op hem en gewaardeerd.   Na een uur pauze zet de stoet zich weer in beweging.  Dorpsvolk doet ons warm uitgeleide.  Zien buiten dorp de amechtig lange loopstoet de kanaalbrug opklimmen, en weg vervolgen dalletje in op weg naar Gerwen, c.a. Nuenen, ook in die dorpen wordt onze aantocht en doortocht met klokgelui, begroet, via weer die mooie bosweg.  In Nuenen wordt ik per auto door een neef opgewacht en bij hem thuis genoodt . Wim wenst me per auto weer naar de route terug te brengen, na verwijlen, en zijn we net op tijd want de stoet komt er alweer aan.  Een hartelijke groet er afscheid en ik voeg me weer in de onmetelijke rijen, door gehucht Opwetten langs de watermolen die Vincent van Gogh nog geschilderd heeft, de gemeentegrens gevormd door een zijrivier van de Dommel, gaat het op Eindhoven aan.  Een vierbaans verkeersweg wordt voor ons afgeblokt tijdelijk.  Stappen oostzijde de stad weer in, een oud raadhuis laat een schril oud klokje luiden tijdens passage en even verderop een oude grote dorpskerk, uit de tijd voor de annexatie door de stad.  We gaan over een der langste straten van de stad, kruisen twee overwegen, en houden een stop van half uurtje bij een grote sporthal.  Volgen daarna de weg naar dichtbij het stadscentrum om af te draaien op zuidelijk deel der stad aan, de weg die ons stad uit zal voeren.  Er wordt wat afgebebbeld in de gelederen, over allerlei onderwerpen onderweg nu en dan onderbroken door het orkest, wordt volle borst meegezongen.  Gaan  de zuidwaartse weg af, buiten de bebouwing, om via een groenige weg, veel schaduw , nu en dan broeierig achter grote sportcomplexen doorgaand door de Genneper parken, viaduct onder E34-A67 doorgaand de bebouwing Aalst, gemeente Waalre te bereiken, waar een warme belangstelling ons begroet.  Hebben hier voor het laatst pauze in een enorme evenementenhal, waar warme en andere hapjes en dranken genuttigd kunnen worden.  De beheerders van de etablissementen onderweg verdienen goud geld in korte tijd, van trouwens wel hard werken.  De stoet zet zich nu in beweging onder opgewekte geluiden, want nu nog maar 5 k.m. te gaan.  Rijen mensen staan ter begroeting van ons langs de route tot ver het dorp uit, onder muziek en weer klokgebeier.  De belangstelling onderweg geeft een warm gevoel.  Een oneindige rijen fietsers spoeden zich langs ons op een fietspad richting Valkenswaard , om ons daar bij aankomst welkom te heten.  Het welkom slaat alles daar in die gemeente.  Rijen dik staat het volk, in bewondering voor de ruim 80 k.m. wandelaars of pelgrims te begroeten, ieder zingt, klapt mee, en de muziek is veroordeeld tot een lang optreden van stadsgrens tot later in de kerk in het dorpscentrum, aan een stuk.  De binnenkomst in de stad voelt warm, mens uit het publiek omhelzen deelnemende bekenden en mogelijk vrienden en familieleden, en begroeten hen hartelijk.  Het is indrukwekkend zonder meer.  Hier en daar ontdek ik huilers langs de route en in onze gelederen.  Wij mogen als deelnemers het eerst de kerk in waar we als haringen in een ton geraken, er wordt gezongen en ritmisch geklapt tot het orkest de kerk binnentreedt.  Het dak gaat er af, zij krijgen ook een warm ontvangst, vendeliers trekken door het middenpad, het priesterkoor raakt mudvol, de kerk dreunt en trilt op haar grondvesten, door gezang en muziek.  Het is allemaal zeer indrukwekkend.  Pelgrims huilen her en der van dankbaarheid de tocht volbracht te hebben, en emotie, waarvan de meesten veruit geen wandelaars als de gangbaren zo genoemd, zijn.  Volgen wat korte toespraken en welkomstbegroetingen, worden hulpdiensten, organisatoren, en zo meer extra genoemd en bedankt onder klaterend applaus en gejuich.  Wordt nog kort gebeden, een laatste muziek/apotheose, en de kerk stroomt weer leeg.  Men wil naar huis.  Vaderdag vandaag.  Het is dat ik deze tocht en de saamhorigheid en behulpzaamheid onderweg en de sfeer onderling als met het publiek, geweldig waardeer, en er ook telkens naar uit kijk om dit mee te mogen kunnen maken en te beleven.   Een belevenis is het. Een zijstap in de reguliere wandelwereld, maar toch het trekt elk jaar velen uit de wandelwereld als die wij ervaren ook aan.   Het warme gevoel dat het wandelen als eenheid smeedt, het bij elkaar zijn, gezamenlijk optrekken.  Dat gevoel van een zijn en samen op weg, dat trekt me.  Het is dat gevoel dat ik op de reguliere wandeltochten wel eens mis.  Men heeft altijd haast, is teruggetrokken, snel op weg, liefst alleen.  En het gezellig nablijven schiet er bij velen tekort.  Alhoewel ik niet bepaald een pelgrim ben, of geloofsbelever.   Dit evenement brengt mensen samen en op weg.  Beste lezers.  Ik ga me vanaf nu stilaan voorbereiden op een groot honderdjarig wandelfeest de derde week van aankomend Juli.  De Nijmeegse Vierdaagse . Zie www.4daagse.nl.   Ik groet jullie weer van ganser harte.  Houdoe!   Tot volgend keer.  Van Peter Heesakkers.

18-06-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

 Dag 1,  6 Aug. : Eigenlijk zijn deze tochten een driedaagse, maar ik neem er twee om ze te lopen.  Noud is weer present, om mee te gaan naar deze tocht.  Een vervanger van de roemruchte Kempische wandeldagen van weleer vanuit Geldrop, al sedert vorig jaar.  Start is vanuit de Vresselse hut, ergens in niemandsland tussen Son en Breugel en St.Oedenrode, ver van alle vervoersmogelijkheden en gemak van O.V.  Dit heeft OLAT ook begrepen en heeft vanuit Son een autopendeldienst ingezet, voor de niet autobezitter welke ook veelvuldig onder wandelaars voorkomt toch.    De tocht start al meteen met een zijwegje in te gaan en direct gaat het al het Vressels bos in, een donker dennenbos. Vrijwel direct treffen we de eerste vennen aan onder de namen Hazeputten en De Oude Putten.  Oogstrelend het zicht over deze vennen, merkwaardig vrij van watervogels en ander gevogelte, wel eens anders gezien hier toch, maar nu straalt het een rust uit.  Smal zijn de volgende bospaden ook en het vaak hoge gras streelt onze benen.  Ben wel alert op teken, welke volgens info nu meer dan ooit zich manifesteren.   Heel lang rijgen zich de bospaden aaneen, waarvan deels ook de toeristische knooppunt en wandelroutes.  Een groot bosperceel waar grote groene varens groeien trekt zeker de aandacht ook. Nu en dan komen ook ruiterpaden op onze route voor. Na ruim 5k.m. is daar al de eerste wagenrustpost, en is drinken  wat de klok slaat. Ik blijf hier maar kort, en zet na nuttiging door.  Kom aan een omheining waar de DAF haar testbaan heeft, en er boldert nu en dan een vrachtauto voorbij vanachter een natuurlijke wand. De afrastering is tijdlang de leiddraad van de route. Steken dan een zandweg over en beland in een veld geoogste prei,  en een graspad langs aardappelvelden en mais, langsaf een waterloop en  aardbeienteelt op hoogte, een onafzienbaar veld. Menig wandelaar loopt snel deze velden in en doet zich tegoed aan de rijpe aardbeien, de eigenaar is er gelukkig niet.   Na dit veldwerk kom ik aan de afrastering van een  groot mobilisatiecomplex, met opslag van diverse voertuigen, welke in enorme complexen binnenin staan. Even veldje op en dan een hek door komen wij in een natuurgebied terecht met een ven omboord met paarse heide. Via ander hek weer het bos in , dan toch nog even doorgaande weg een fietspad opgaand. Ik bemerk veel langere afstandlopers om me heen hoor frans sprekenden. Zij lopen al een hele nacht  de 80 en 110 k.m. afstanden welke bij daglicht onze routes oppakken, na nachtelijke verharding.  Krijg een hele reeks paden te gaan smaller en slingerend en stuit op een rustpost voor de langere afstandslopers bestemd. Kom aan een hondentrainingsveld waar ik een houtvuur ruik, zie al gauw smeulende takken die door leden van de club achtergelaten zijn.  Niet veilig  zomaar midden in een bos.....Ga langs hun clubhuis verder de bossen in, het Erpse pad genoemd langs een muur van moerbeibomen . Kom ook voorbij een Grensweg. Welke grens ontgaat me.  Bos uit rond ik een groot maisveld.  Volgt een route-omleiding de velden in, even asfaltweg, en dan langs een stroompje een koeler graswegje in, wat verkoelend werkt onder je voeten of schoenen dan., bos en wei en akkers wisselen af, een prachtig alternatieve route moet gezegd.  Een stalen bruggetje over vervolgt deze mooie route.  Een fietsbrug over en dan komen we in bebouwing.  Blijkt Maria-hout te zijn gemeente Lieshout mogen even afslaan een park in langs een grote Lourdesgrot, kerkje en begraafplaats en een open luchttheater, en staan dan plots aan de z.g. zaalrustpost.  Snak naar drinken en bestel een flesje water, welke me €1.75  kost!  Nog geen kwartliter.   Hier heb ik mijn gading gauw gehad, dus en vervolg mijn weg.   Dit was een pelgrimsoord waar deze hoek des lands van vergeven is trouwens, maria-bedevaart-oorden.   Volgen nu wat wegjes met bomen omrand, het kleine dorpje uitgaand.  Gaan eindweegs verder een grasveld dwarsen en volg platgetrapt graswegje.  Kom in natuurgebied Mosbulten en gaan bij een parking poortje door en lopen een grote plas of ven rond over grasgronden, enorme koeienvlaaien op ons pad maar geen enkele koe te zien, weer poort door gebied uit en over een groensingel welke overdekt is.  Sloten en hagen langs en dan is daar de OLAT veldpost weer.  Na rust vervolgt de route weer zig-zag door de rijke natuur en genieten we de hele route eigenlijk al van rijkelijk grondgroen die in al haar veelheid en soorten voorkomt.  De rijke zomerregens hebben daar de invloed op, het groeit alom weelderig.  Het is al bos wat de klok slaat, tot we weer in de openheid geraken en een wegje herkennen van begin der route, en al snel weer bij de Hut geraken.  Een tocht vandaag om je vingers bij af te likken, werkelijk schitterend.  Na wat rondhangen op terras en binnenshuis, vangen Noud en ik de thuisreis aan. 

Dag twee 7 Aug.

Noud heeft weer een plek veroverd vlak aan de deur naar de toegang van de zaal, om zijn meegebrachte diapresentatie te lossen.  Het is wat leeg in de zaal en ik blijf er dan ook niet lang. Noud verkiest een kortere afstand te gaan,  blijft wat hangen, dan ik en dus zet ik er de hoeven in. Langs randje grote en volle parkeerplaats, gaat het al meteen het groen in, een aangrenzend weiland waar wij ook door moeten loopt ook al vol parkeerders. Buitenkomend aan de zaal komt op het wegje een twee persoons huifkar voorbij op hoge wielen, met een trekpaard voorop, en even droom ik weg naar  de vroege vorige eeuw, zo'n tafereel, toen vrijwel alles nog met paard en kar moest.  Zijn hoeven trappen ritmisch op het wegdek.   Aan de  bosrand is het pad verdwenen en buk ik me door de ruigte aan de rand van het weiland parkeerterrein.  Bos uitgaand weer passeer ik een uitgeschoten groot aspergeveld, een graswegje opgaand.  Een grote bocht om een juist gehooid land, prikkelt mijn neusgaten.  Een brede grindweg langs verspreide huizen en boerderijen door populierenlandschap het gebied van de Bossche Meierij door.  De streek waar populieren overheersen.  Populieren voor de klompenmakerijen in dit gebied.  Kom veel monumenten tegen die herinneren ons aan de gebeurens in Sept. 1944 de luchtlandingen van de  101e Airbornedivisie  U.S. ,die de bevrijding van de streek inluidden.  We gaan dwars over de toenmalige landingsterreinen, maar helaas een deel is bebouwd met woonwijken intussen.  Kinderen langs de weg bieden wandelaars eten en drinken aan.  Mooi toch.  Gaan door de wijk via een plantsoen en graswegjes. Zig zaggen brugjes, de groeiende bebouwing uit en stijgen naar een viaduct en steken hiermede de A50 weg over, verbinding Eindhoven Nijmegen.  Vlak gebied en wijds uitzicht over de omgeving en horizonten.  Telkens komen er zilveren vogels over in landing naar  het Eindhovense vliegveld.  Pik even de rustpost van OLAT mee en vervolg mijn weg.  Krijg anschluss met plaatsgenoot Bram die me enige k.m. rs vergezeld.  In het landschap staan parachutes opgesteld ter herinnering aan dit landingsgebied destijds in'44.  Het is een lange veldweg.  Gaan weer overdekte pad in, en paden wisselen in overdekt en opener landschappen. Paden door houten klaphekken en langs sloten.  Weer hek door langs een kudde koeien, welke vredig doorgrazen, dwarsen het weiland weer hekje weide afgaand, en volgt een modderdans. Omzichtig nemen Bram en ik de modderbaden en drassige gronden, en bereiken heelhuids verhard wegje weer.  Toch weer wat paden herken ik en klinkerwegje welke ons in een nieuw dorpje Boskant genaamd afzet, aan de café zaal rust, het buiten terras zit vol wandelaars.  Best prijzig hier, niet mijn ding en de enige verblijfplaats in het dorp.  Na rust fietspad op, langs stenen kunstwerk,  om plots aan de dorpsrand een graspad in te mogen, dan door hoog gras langsachter een twintigtal huizen met daken vol zonnepanelen.  Een asfaltpad langs sloot en gebied De Scheken in.  Opvallend veel boomkwekerijen langsheen, en zelfs doorgaand.  Een bredere gruisweg door.  Een slingerpad door rijkelijk groene paden, en groot bosperceel, om een pad met stalen platen te mogen nemen, en betonstrookjes, en dan dient zich plots doorgaande weg aan een fietspad ervan op. Niet lang want het volgend gebied groen dient zich aan. Vlak langs een boomplanterij, waar een hoogwerker ons pad verspert.  Volgen opnieuw brugjes en  graswegjes gebied Vogelenzang in, maar deze niet gehoord. Straatje genaamd Sloef in en door maar zo te zien werd er nog niet gesloefd, door wandelaars van andere afstanden die ons bijvoegen. Een klinkerpad en we zien markeringen van LAW van Lommel naar Arnhem, de bevrijdingsroute van'44 welke met dit pad geëerd wordt.  Het Airborne wandelpad.  Enige bruggetjes over door groengebied, en raken we in de tuinen van kasteel Henkenshage in St.Oedenrode dorp.  In die tuin heeft OLAT weer een verzorgpost voorzien. Jammer, we krijgen het kasteel niet op onze route te zien, zien hem amper tussen het groen.. Na verpozen wat straatjes en via een dijkje verhoogd dus dorp uit. Houten vlonders en brugjes over sloten en watertjes.  een pad in welke aan uiteinden met rood-witte hekken afgezet is.  Weer een groengebied door, en raken de weg Nijnsel St.Oedenrode, het fietspad op en viaduct over de A50 snelweg dorpje Nijnsel in.  Even bebouwing dan de ruimte weer in over gruispaden de Dommelrivier over middels brug, en dan een z.g. 60 k.m. wegje op.  Langs een wei waar bij een particulier deze winter nog allerlei uitheemse dieren als kamelen zebra's en andere soorten in zijn wei stonden.  Mogen een wegje in en krijgen weer een serie bospaden, en klimmen bulten op en af, met een groep wandelaars om me heen uit Nijmeegse regio. Om dan plots aan het toegangswegje te geraken welke naar de finish leidt.  Moet gezegd:  Heb beide dagen een natuurjuweeltje van tochten gelopen. Schitterend groenig, erg veel overdekt ook, mogelijk hielden de route-uitzetters rekening met een warme zomerzon dezer dagen welke ik me ook veelvuldig herinner, in de club haar Geldroptijd. Heb beide dagen enorm genoten.  Een natuurtocht bij uitstek. Hun slogan is immer: "Echt OLAT" en dat was het ook weer ten voeten uit. Het padenwerk en vrijwel altijd zowat verkeersvrij. Daar leent zich het Oost Brabants gebied bij uitstek voor, en immer een garantie voor een mooie tocht. Noud heeft met zijn camera de drie wandeldagen vastgelegd. De foto's voor het foto-album op de site olat.nl zullen u overtuigen en zal een dezer dagen op hun site verschijnen. Na afmelding was het weer gezellig nablijven op het buitenterras, en begroetingen van bekenden en binnenkomers.  De tochten dit weekeinde waren absoluut top te noemen. OLAT's visitekaartje.  Ik groet u weer geachte lezer{s} tot volgend keer.  "Houdoe", en wie weet treffen we elkaar eens ergens in het Brabantse land.  Van: Peter Heesakkers.

06-06-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het belooft eindelijk een mooie dag, na dagen van zware regen en onweersbuien hier in de streek met alom wateroverlast.  Eigenlijk verwacht ik  een enorme modderpartij onderweg.  De weg vanaf de bushalte is aanmerkelijk  korter naar de startlokatie, dan eerdere edities, ook een mooiere ligging.  Arriveer er wat laat en naar het zich laat aanzien, zijn er al velen onderweg.  De inschrijving derhalve verloopt vlot, zie geen bekenden, enkel nieuwkomers naar mijn gevoel.  Voor de rest ziet het er rustig uit.  Ik begin  maar ook meteen met mijn tocht.   De Vijver  slaat op de naam van natuurlijk een grote vijver , temidden de woonwijk, een zeer actieve buurtvereniging.  Aan de rand van een park en nabij het moderne gemeentehuis.    Steek aan de start meteen over een park in , langsaf een overdekt zwembad, waar al veel reuring is. Het gaat een grindlaantje in , omsloten door bomenrijen en rijkelijk groen.   Een brugje over , een klim, de kanaaldijk op, even langsheen dit kanaal, de ophaalbrug over.  Juist op die brug klinkt een signaal, en gaan de slagbomen al rap omlaag.  Raak ingesloten, en kan met moeite  met rugzak op , onder de slagbomen doorkruipen, alvorens de brug omhoog gaat.  Terug langs dit kanaal het fietspad volgen waar fietstourclubjes de ruimte opeisen.  Mag verderop een groenig laantje ingaan, via  de Aa/rivierbrug, de oprijlaan naar een kasteelpoort.   Vlak voor de kasteelpoort moet ik al afdraaien, langsaf de kronkelende Aa, langsheen mekkerende schapen en geiten, in een weide.  Door ruigten en ander rijkelijk groen gaat het via een waterval, alweer snel op een doorgaande weg aan.  Die steek ik over en opnieuw een brug, ga door boerenland met rijkelijk aardappelvelden en natuurlijk maìs, bieten en andere gewassen.   In de schaduw van bomenrijen, me beschermend  tegen de al warme en felle ochtendzon.   Een echte lees lange Peelweg  volgend , een viaduct van doorgaande autoweg overheen.  Linksin een  wegje in welke later zogenoemd dood loopt  bij een eigen erf, en krijg een lang driesporig graspad te gaan met blik over wijdse velden met allerlei verbouw of teelt.  De aardbeien worden steeds meer ruim een meter boven de grond  in bloembakrijen geteeld, mogelijk omdat er met het plukken nogal eens plukkers van de ladder afvielen...... Men heeft er geen idee van hoeveel ideeèn men heeft.   Geraak aan verharde weg Galgenveld genoemd, vast uit de geschiedenis ontleent, moet even breed fietspad volgen , een afdraai, en zie al een wit tentdak boven heggen opdoemen, wat zegt dat de rustpost zich aandient.  Na aangenaam verpozen, weer in de hoeven, even tegen de  aanlooproute in , autoweg oversteken  een een rijkelijk overdekte groene steeg in, een grindwegje overgaand in zand, en dan is daar de aanduiding van routeomlegging wegens beweerde onbegaanbaarheid.  Routeman denkt voortdurend aan overdekt parkoers onder bomenrijen , en asfaltwegjes door de wijde Peel.  Toch niet onaardige verandering  als alternatief, en kom verderop op de eigenlijke route welke ik op tijd verlaat want  achter me doemt zwaar motorgeronk op, ik heb ze niet geteld, maar zeker enige honderden zware motorenkolonne passeert me, en blijf ademloos in de berm staan.  Moet gezegd  ze passeren in rustige gang twee naast elkaar, en de laatsten geven duidelijk het einde van de gigantische kolonne aan.  Middels een trike met hesjes en vlag.  Ik mag weer de velden in langs een kabbelende slingerbeek, smal pad door hoog gras en andere wildgroei, duik later de bossen in met almaar  het landschap overheersende communicatietoren  welke in de streek de naam Wortel van de Mortel  kent.   Watervallen en afsluitpoorten volgen op.   Mooie doorkijkjes volgen dicht aan randen van bos, over landerijen, waar de groei der gewassen ingezet heeft.   Bermen rijkelijk met klaprozen, ze klappen toch niet als we voorbijlopen, en hoor ook niks klapperen.  Vingerhoedskruid, korenbloemen en andere wilde bloem en kruidsoorten boeien me, het is allemaal in zijn veelheid aanwezig.  We slingeren bosgebied door over slootbrugjes ergens in de buurt of onder de toren door, dan weer aan de randen , dan weer het rustige bos in, een graspad eenpersoons smal hoge grassen  zet me af op een asfaltweg en zie het begin van de lus van daarstraks,  ga nu een wegje in dat overgaat in een groenstrook veldweg enerzijds de weidenvelden en landbouwgewassen anderzijds kleine bospartijen.  Dorp De Mortel aan de einder, het gaat duidelijk op Gemert aan.  Ga langs een reeks monumentale boerderijen , en plots voor een doorgaande weg worden we toch weggestuurd van de bebouwing terug weiden en velden in ruimschoots weg van Gemert.  Kom weer aan een wegje dat ik herken van vanmorgen en moet gaan door een groensteeg  tegenrichting, waar nog schaars lopers aan hun lus beginnen.  Alras  bereik ik langs bekende terugweg  opnieuw de rustpost, en zet me op een der  klapbankjes onder dekzeil  ter bescherming tegen de zon.  Hoewel nu kleine stapelwolken verschijnen, waarachter de zon zich nu en dan verschuilt.  Na rust weg oversteken  volgt een binnenwegje naar dorp Donk, een lange stijging om viaduct  van autoweg over te gaan, en met een scherpe bocht onder langsheen een hoog talud , een asfaltwegje, en schuttingen tegen autogeluid.  Een draai provinciale verbindingsweg even langs, om vrijwel meteen een natuurgebied in te mogen gaan.  Met recht, een natuurgebied, er mag groeien en bloeien wat wil, het is er en blijft staan.  Grondgroei allerlei, ruigten  riet en boompartijen, met tussenliggende akkers, het is hier een prachtig rustgebied.  Een uiterst smal pad volgt langs een  snelstromende beek, schuim op het water, en ik vermoed, dat een bierbrouwerij, hier in de buurt zijn schuim, de wateren instuurt.   Gaan een val  met sluis, over per smal brugje, terug langs andere zijde met de stroom mee nu. Zijn nu in de kasteeltuinen van Laarbeek eigenlijk Beek en Donk, maar na fusies met andere dorpen Laarbeek genaamd.  Jammer we krijgen het kasteel niet te zien, verscholen in het dichte groen.  Ga met een lange zandweg het kasteeldomein weer uit, om na een brug toch weer langs de Aa rivier per smal pad waar passeren uit den boze is te gaan, langs verscholen  liggende jonge en oude huizen , kom ik aan de doorgaande binnenweg naar Gemert.   Routeman stuurt me nu de bebouwing van Donk in, en verdorie, een barmhartige samaritaan, heeft aan den wandelaar gedacht.  Aan zijn voordeur heeft hij middels een tuinslang, een witte plastick jerrycan  met tapje geplaatst, met grote plastieke  drinkbekers.  Dat laat ik me niet voorbijgaan.    De lopers maken er dankbaar gebruik van, de temperatuur is  inmiddels 28 a 29 graden gestegen, benauwd ook.  Gaan brug over kanaal, en slaan een zijstraat in en worden geleid langs een fiets en wandelpad langsheen dit kanaal, en langs ook een bijkomende stroming.   Ga de wilde wateren bekijken welke toevoegen aan het kanaal, de stroom komt deels vanonder de grond.   Moet een eindweegs verder een kanaaltalud afdalen, middels grindwegje en vervolg door groengebied, welke overgaat in park.  Nog wat door park lopende en uitspanning langs met opvallend veel groot hoefblad, steek ik de weg over en kom ik aan de finish.  

Tref op die finish nog wat getrouwen der wandelsport die men altijd en overal ziet, een kort gesprek, Hennie van Theo is ook present, uit Heerlen, Theo zwerft nog ergens langs  s'heren wegen,  en dan weet of besef ik dat de bus een uursdienst  draait op zondag, en moet ik gezwind, op de halte af.  Een heel andere route werd me voorgeschoteld, met veel afwisseling.  Mooier dan gister naar verluidt, want het was n.l. een tweedaagse.   Ik groet u lezer  met een Brabants Houdoe, gegroet tot volgend keer.    Van Peter Heesakkers

05-06-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Op een mooie Pinksterdag, samen kuieren in de zon,  zo begint een bekend Nederlands liedje van het toenmalige befaamde duo De Spelbrekers.  Welnu, de weergoden hadden ditmaal anders in petto.  Krijg al meteen een koude neus als ik buiten ben.   Een warm jack aangetrokken.   Het is de koudste Pinksteren in 80 jaar.  Laat nu juist dezer dagen de zo genoemde ijsheiligen heersen.  Nachtvorst aan de grond en dus ook overdag zeer koud.  Toch al medio Mei.    Niet druk ook met weekend gangers op de wegen.  Kan mij bij deze club, herinneren dat ik nogal eens warme tot benauwde later zelfs onweerachtige tijden of dagen beleefd heb.  En stevige dorst ook.    Start is in het inmiddels vertrouwde scoutinggebouw.   In de startzaal kan ik nog net de laatste route-omschrijving  weggrissen.   Ik twijfel nog welke afstand ik ga doen.  Dus neem ik er twee mee.  De parkeerruimten staan overvol buiten het lokaal, en zelfs moet er al geparkeerd worden in de bermen buiten het terrein.  Buitengaand wordt ik op de gevoelige plaat  vastgelegd  door een vertegenwoordigster van de dorpsomroep,  blijkt na informatie.  Kort na de start klopt mijn route-omschrijving niet.  Ik moet na een rotonde al direct een zijwegje in voor de extra omgang van mijn route.  Keer weerom.  Meest agrarisch wordt dit ommetje, en het valt op dat de weiden er leeg bijliggen , geen koeien.  Het gras ligt er mals bij.   Mijn routepapier is niet exact, bemerk ik al gauw dus opgepast.  De pijlen zijn vernieuwd in blauw-witte kleuren de kleur  van de club.   Ze hangen ook niet altijd logisch en opvallend.   Dan toch, ontdek ik een paar koeien en verderop een weitje met negen reeën die me waakzaam nastaren.  Eerste tijd almaar asfaltwegjes, huisjes en boerderijen al of niet gerestaureerd her en der.  Ook hypermoderne bouwsels.  Asfaltweg wordt zandweg en brengt me  de wildgroei in, langs sloten omzoomd met hoge grassen.  De Oeterd heet dit natuurgebied, puin/zand vermengd zijn de paden.  Wat ongemakkelijk te gaan.  Moet een brugvlonder over beekje langsaf  akkerlanden met aan de zijden het wit ziet van bloeiend fluitekruid.  Ook de bereklauw  bloeit massaal.   Verharde weg weer op, landerig door, even paadje in wat route afsnijdt door bosjes .  De Vlerkenroute meldt het toeristische routepad-bord.  Zie ver weg de nieuwbouwwijk van Lierop, maar laten die voor wat ze is.   Ga langs stroom de Kleine Aa, een fietspad op langs weg Lierop.Someren, om kort hierna weg af een lang knuppelpad  te gaan slingeren.  Ga langs bosrand en weiden/akkers smal paadje door, moet een smalle betonplaat over watervalsluis  balanceren, hier mag je niet dronken zijn ha-ha, of evenwichtstoornis hebben,  en kom aan een grote camping, laat de rust voor wat ze is maar geraak moeizaam van het terrein weer af, oorzaak omschrijving en gebrek aan pijlen, er hangen vaak blauw-witte linten aan twijgen en palen of boomstammen.   Ga nu de Lieropse en Strabrechtse heide op, een pad weerszijden bremstruiken volop in bloei, rijkelijk.  Wild roosters over, en krijg een hele reeks paden te gaan , een bospad hoge oude sparren.  Een ree steekt gezwind over het pad nog lang zichtbaar in zijn run door het bos.    Ben een hele tijd moederziel  alleen in grootse  bos en heidevelden.  Kom in vlakten en nieuwe bospercelen waar enige jaren terug  een enorme heide/bosbrand woede, plezant te zien dat de natuur snel herstellende is, al steken er ook lange dode  zwarte stammen uit het jonge groen alom.  Zover het oog rijkt. Heel enkele keer passanten met fiets of zelf wat wandelend, maar voor de rest akelig stil zo in mijn uppie.   Lange slingerpaden volgen, zie nergens deelnemers op de wijdse heide met verspreid bomen jong  en oud of groepen bomen.  Vennen dienen zich aan, erg weinig  vogels en watervogels.  In de verten bospartijen aan de horizonten.  Moet een autoweg oversteken en een naderende automobilist  sein ik dat verderop politiecontrole staat, en hij matigt zijn snelheid  rap.  Een bon uitgespaard dus.   Even langszij fietspad op en toch weer de stilte van de overigens prachtige bossen vandaag ingaand grindpaden en een coopertestbaan in smal pad,  en verderop verschijnt er in de verte een toiletwagen welke geposteerd is voor de wandelaars vlak aan hun post van rust onder het afdak van een imker vereniging.  Zitjes genoeg voorzien, en consumpties warm en koud of koel.    Ga na rust een paadje in en zie Allemanspad en Witvenpad en Keelvenroute  aangeduid, voor de zomaar wandeltoerist.  Het is een bosgebied zonder weerga, mag of moet gezegd.  Ook de Zevenvennenroute.   Namen van die paden volgen we gedeeltelijk ook.   Pad na rust meteen door groen omsloten, langsheen een speelweide met pick/nick tafels en volle autoparkeerplaats, het wordt ook wat levendiger met dagjesmensen, gemengd met  deelnemers der tocht want alle paden of routes gaan nu samen.  Klaphekken vandaag ook overvloedig aanwezig, en ik kom langs  Schotse hooglanders  die rustig doorgrazen .   Kom aan punt waar vorig jaar nog volop bomen stonden, nu kaalslag, men beweert om natuur wisselender te maken en andere boom en plantengroei een kans te geven, naast oude dennen en sparrenbossen.  Een lange knuppelbrug of pad weer overheen, slingert een voormalig groot ven over.  Weer het bos in doorslingeren , en opnieuw langs grazende Schotten, ze laten ons met rust, langs bosrand en wijdse panorama's.   Almaar bospaden volgen, en opnieuw bewerkte vlakten, door boskap, men wil hier kennelijk meer heide creëren.  Stuifduinen volgen,  we herkennen een verharde weg waar we onze route door Strabrecht en Lieropse heide aanvingen, vanaf de camping.   Gaan die camping weer op van tenten en huisjes, en gaan er ruimschoots langs en doorheen om bij de uitgangspoort een asfalt en boswegje in te gaan.  Geraken aan de rand van het onmetelijke bos de ruimten in, agrarisch weer, huisje boompje beestjes, akkerlanden en weiland.  Oude melkbussen voor de sier langs een oude boerderij. Blaffende  wakende erfhonden,   Wegjes met hoge bomen omzoomd, langs een gerooid bosperceel, waar wilde planten en boompjes hun kans krijgen.   Er roept een pauw, maar ze houdt haar veren in.  Pas als ik kijk spreid ze die ten toon.  Inderdaad zo trots als een pauw.   Draai een betonpad op  en ga langs doorgaande weg op de finish af. Rotonde van begin tocht weer oversteken.  Oprijlaantje in, en kom aan de finish.  Het zou te ver voeren over deze tocht uit weiden, hoe mooi, boeiend deze was. Laat ik samenvattend zeggen:   Fenomenaal mooi.  Veel nieuwe paden en routes gehad.  Het routepapier was niet altijd even duidelijk en vaak wat  te summier.  De bepijling niet altijd logisch en duidelijk, boskruisingen  b.v. niet vermeld, en op lange bospaden geen ondersteunende pijl voor rechtdoor, men had enkel hoekpijlen in de aanbieding, waar men af moest slaan,  of de pijl hing  verder in het pad te gaan, maar ik ben er toch doorgeraakt.   Een natuurtocht bij uitstek, om van te smullen.  Qua natuur en rust om je vingers bij af te likken.  Dat is en doet Hermode.  Ze hebben de omgeving ook zonder meer mee.    Beste lezers dezes.  Ik groet u weer, met een Brabants,  Houdoe, en tot volgend keer weer.   Van Peter Heesakkers.

16-05-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Prachtig toch.  Als ik vanmorgen de voordeur achter me dichttrek ligt de stoep en weg bezaaid met bloesemafval roze en witte.    Zie en passant  dat de mieren ook al massaal vanonder de stoeptegels vandaan komen, het zand meenemende.  De merels zingen hun lied, allerlei vogels zitten midden op straat.  Het is duidelijk echt lente vandaag, en dit zal de temperatuur ook aangeven zo is voorspeld.  De lucht boven me is kraakhelder.  Ik overweeg vooraf of ik vandaag toch maar een mindere afstand zal lopen.  Ik weet n.l. dat De Keistampers vandaag  traditioneel de route naar de Kampina heide zal nemen, en om nou in de volle zon door ook nog  los zand te gaan banjeren....  In de buurt van de startlokatie zijn parkeerwijzers druk in de weer om het verkeer in goede banen te leiden en om nog parkeerplaatsen te voorzien.  Het is levendig druk, zo ook in de schoolkantine, waar het inschrijfburo zich bevindt.  Met frisse moed ga ik op weg, heb twee route parkoersbriefjes bij me mocht ik me bedenken, want de twijfel is groot.  De zon is al duidelijk voelbaar.  Moet de tegenrichting lopen van mijn gang vanaf het dorpsstation, voor een deel toch om daar de spoortunnel in te gaan. Koeien geloei welke op sensoren werken is mijn deel in mijn gang door die tunnel.   Bereik nu het  uitgedijde industriegebied, maar routeman of mensen houden zeker rechttoe rechtaan een fietspad door het industiéle gedeelte en leiden ook langs wegwerken.  Her en der blijkt ook op zondag gewerkt te worden.   De neus wordt ook nog geprikkeld als ik een waterzuivering passeer, waar het even kwalijk riekt.  Dan bij een rotonde mag ik fietspad vervolgen vanachter een enorme groenwand enerzijds welke de industrie aan mijn oog onttrekt, anderzijds opener landschap.  Ik ben in den buiten nu dus.  Fluitekruid  groeit weelderig in de bermen, naast anderen bloem en plantensoorten, een lust voor het oog.  Krijg een poos  grindfietspaden te gaan onder het dichterwordende bladerdak van oude eiken, met omwoelde brede zandweg ernaast.  Een brug over stroom de Beerze en er langs af, een lang pad tussen weideland en riviergebiedje door , eenspoors,of erg smal  pad, met prachtig groene zone, door een beekdalgebied, einde pad, langs water Smal water genaamd, en mag dan de Kampina in een vermaard natuurgebied, veel jonge boompjes enerzijds en beemden rondom een stroompje.  Er kronkelt vlak voor mijn voeten een pakweg  35 /40 c.m. lange gladde dunne slang, hij blijft even stilliggen, en ik buig me over hem heen, zo'n anderhalve c.m. dik is hij.   Dan rap verdwijnt het beest in het gras.   Hekwerken met klappoorten moeten genomen worden, we horen bij vennetjes kikkers in hele koren kwaken.   We gaan eigenlijk richting de befaamde Oisterwijkse vennengebieden, een unicum in het parkoers van vandaag.   Waar kikkerkoren alsmaar luidruchtig hun aanwezigheid laten horen.  Na zandwegje asfalt op met tegenliggend verkeer maar al ras dient zich de rustpost aan.  Goed toeven onder tentzeilen, maar dan vang ik de lus aan.  Even weg terug parkeerplaats langs met een mooi indrukwekkend verzetsmonument , mag ik via hek een bos in.  Een hele reeks paden rijgt aan elkaar, met vennen en heidevlakten.  En altoos kikkergeluiden.   Lees bord het Kogelvangersven, wat vreemde naam toch.   Rolstoelpaden , jawel aan de niet kunnen lopenden is ook gedacht.  Kom ik langs kruisingen en overslaande afslagen paadje breed en zeer smal, het bos uit een immense wijdse heidevlakte in overgeleverd aan de wat genadeloze zon, want schaduwlopen is voor een tijd taboe.  Ene ven groter, dan andere gaat het langs, vaak met rietkragen gebordeerd.  In een woord fantastisch.  De wind maakt de temperatuur wat draaglijker want in de ruimten heeft deze vrij spel, maar toch, mijn zonnepet trek ik diep over mijn koppie, en de zonnebril in die felle onbarmhartige zon, bewijst me goede diensten.  Heb intussen toch maar besloten de langste afstanden te laten voor wat ze zijn.  Ga o.a. het Kromven voorbij, met een vogelobservatiescherm.   Kom weer nu andere zijde van het ven met eerder grote naam uit, stuk bos door en volgt een flinke zandvlakte welke overgaat in duinen waar ik me in het losse zand even in een woestijn waan.  Na weer paden gaans, jawel weer een z.g. vanzelf dichtklaphek, kom ik aan asfaltwegje die me opnieuw bij de rustpost van eerder de dag brengt.   Die schitterende lus zit er op.  Ik moet een wandelmakker welke pas een heupoperatie ondergaan heeft sterk ontraden verder te gaan, hij gaat niet lekker.  En risico's  kan hij beter nalaten, en hij stapt er in een van de busjes, die constant op en neer rijden met kortere afstandlopers tussen start , finish en rustpost, een absoluut geweldige service.    Na verpozing volg ik asfalt, welke even verderop een graswegje ingaat, welke langs den boer zijne landerijen volgt,  en langs de oever van een kronkelend beekje, weer een hekje door en een grasland met en van een weide langs en dwars erdoor met een rijkdom aan planten en bloemen , maar boter en paardebloem en z.g. zaadbollen, wint het van andere soorten bloemen.  Een echt bloementapijt toch. Komen vlak langs een groep van elf rijpaarden, dicht bij elkaar die ons belangstellend gadeslaan, en die elkaar blijven volgen.  Zomaar in de ruimte waar wij ze moeten voorbijgaan.  Na een afsluithek weer even asfalt en passeer ik een wei met kudde schapen, wollen jassen nog aan, en enige puffend in de volle zon, heb met ze van doen, want de waterbakken zijn halfleeg en moeilijk voor hen bereikbaar, zeker ook voor de talloze lammeren, ze hebben de puf niet meer.   Heb met ze van doen, medelijden.  Gaan de weg weer af een beekje langs en bij een brug leg ik een visser uit, dat als hij veel wil vangen hij zijn pet achterste voren op moet zetten, denken de vissen dat hij gaat en dan zullen ze pas komen, hij kijkt me meewarig aan.   We volgen het grindig fietspad langs de stroom en bereiken verspreide bewoning, welke later verdicht.  Moeten twee overwegen achter elkaar overgaan, en komen in de kom van Boxtel. Gelukkig stuurt parkoersman ons zo kort mogelijk door de bebouwing, het rustige dorpscentrum, het is er zelfs onwezenlijk stil met soms geluiden uit de huizen.  Later blijkt dat  voetbalsupporters op radio's met spanning de verrichtingen van hun kluppie volgen , met kans op kampioenschap.  Landelijk dan.  Aan de deelname c.q. inschrijvingen van en aan deze wandeltocht heeft het achteraf niet gescheeld.  Via een steegje bereiken we de finishzaal van het grote college/ school. Melden af en schuiven aan voor na kout  van deze tocht.  Een absolute, geweldig mooie natuurtocht, een genot voor elke wandelaar en zeker al of niet combinatie natuurliefhebber.  Een parel.  Waren we allemaal roerend eens.  Komt een buitenroker naar binnen terug, heeft zijn sigaar gedoofd en zegt droogjes weg aan de tafel.  P.S.V. is kampioen, althans dat zeiden ze me buiten bij de rode kruisstand.  Ik val bijna onder de tafel van ongeloof, en maan hem geen grapjes te maken, hij schokschoudert, en zwijgt maar.  Alras verspreid het bericht door de zaal, reacties verbaasd, blijdschap gemengd met ongeloof.  Er is een mirakel gebeurd !!  Er komt leven in de tent, gejuich en een feestje barst los.  Ik bereid me voor op een drukke rommelige treinreis van elkeen die zich spoeden zal naar de stad van die club, voor het grote feest.  In mijn gang naar het station komen gaandeweg groeiende stromen met sportshirts uit de zijstraten op weg naar het station en Eindhoven.  Op het perron een drukte en leven opgewektheid van jewelste, gezang, leuzen, yellen. Vrees intussen niet de trein in te kunnen, maar gelukkig weet ik een zitplaats te veroveren.  In de stad aangekomen is het een leven van heb ik me jou daar en ik vlucht de z.g. rustiger kant het station uit.  Hoor rondom de drukke binnenstad  gaand daar een enorme blijdschap-explosie, het voetbalvolk stroomt van alle kanten op weg naar het buitengewone feest.  Mijn aanvankelijke ongeloof in de finishzaal, is nu totaal andersom.  Ik verkies de rust van thuis, na een heerlijke prachtige natuur-wandeldag.  Dat is overigens elke tocht wel verzekert  bij deze club.    Ik groet mijn lezers en volgers weer met een vrolijk "Houdoe ", en zeg tot volgend keer weer.      Van  Peter Heesakkers

08-05-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Aan het busstation tref ik twee anderen die duidelijk als wandelaar uitgemonsterd zijn, zij blijken ook op dezelfde bus te wachten.  Deze komt wat laat als de eerste bus op de vroege zondagmorgen.   Dan wordt ook een wandelaar wat onrustig.  We worden een eind buiten Son en Breugel gedropt in the middle of nowhere.  We weten dat een lange trip volgt vanaf hier naar startplaats De Vresselse hut.  Hut?  Het tegendeel van de benaming is waar.  Het is een groot zalencentrum wat zich op andere gemeentegrond bevindt.  Ik neem me voor een experimentele route ernaar toe  te zoeken.  We geraken alle drie uit elkaar onderweg, eentje tref ik op de terugtocht met het bericht dat een bospad z.g. doodloopt.  Daar laat ik het niet bij, en volg de route die ik in gedachte had vooraf, toch.  Langs landerijen en een bosstrook sta ik plots in het malse gras van een uitgestrekt weiland, volg mijn richtingsgevoel, en beland plots aan een overvolle grote parkeerplaats van het bedoelde etablissement.  De parkeerwijzers  maken  aanstalten om dit weideterrein ook te gaan gebruiken. Het is zonneklaar,  de aanloop van wandelliefhebbers is al vroeg een hit voor de organiserende  club.   Lange rijen aan het inschrijfburo, maar toch het gaat vlot.   Ik bekom m'n route-omschrijving en kan op pad, met een bekende wandelaarster aan mijn zijde.  Tegenover de startlokatie  laat een weide met schapen en lammeren zich niet onbetuigd, en blaten er lustig op los.  Zijn duidelijk niet gewend op dit vroege ochtenduur zoveel drukte aan hun weide.  Via een bruggetje de zaal uit meteen de ruimte in, onverharde weg.    Het landschap is best boeiend, en het is genieten.  De Vresselse akkers liggen er klaar voor de voorjaarsgroei, geploegd en wel.  Een natuurterrein doorheen, na slagboom een groot bosperceel door getooid in vele kleuren groen van uitschietend lenteblad, zo ook op de gronden wilde bloemen en planten in volle bloei.   Na enige tijd mogen we door een klaphek een waterplas of ven bewonderen.  Gaan hier helemaal omheen. Kom aan bank met uitkijktoren, en gaan omheind gebied weer uit via een hekje.  Volgt een poos later weg met beukenbomen en aan einde van een akker bereik ik een hekwerk welke blijkt toe te behoren aan een z.g. mobilisatiecomplex , met voorraden voor eventuele slechtere tijden, militaire voertuigen.   Crossfietsers  zijn hier opvallend actief vandaag.  Wijken een tijdje af van het immense complex , waar we na enige tijd opnieuw zicht op het M.complex krijgen met rijen militaire voertuigen keurig in gelid geparkeerd.   Passeer akkers met hoogstaande aardbeienteelt  rijen bakken wat op bloembakken lijkt, aspergevelden en wat dies meer.  Met bewatering door kleine dunne waterslangetjes.   Ook sloten smal en breed en watervalletjes dienen zich aan, de routebouwer heeft duidelijk iets met watertjes toch.  Wat jonge en dus lage boomgaarden langsheen om opnieuw de bossen weer in te gaan.  Met de modder vooraf gevreesd viel het gelukkig erg mee.  Dwalen verder door onmetelijke bossen en  bereik een asfaltwegje welke ons afzet aan de startplaats, de eerste z.g. lus zit er op.  Het is er druk en met enig geduld veroveren we onze consumptie, en vinden nog juist een zitje buiten op terras.    We hernemen hierna de route en gaan even terug over beginpunt maar daarna rechttoe rechtaan het Vressels bos weer op aan langs een grote sleutel in de grond met opschrift Natuurpoort.  Gaan opnieuw een dicht bos in en moeten opletten op gemene boomwortels groot en klein die uit de grond opsteken.  De zon heeft intussen de bewolking gebroken en de zonnebril kan op.   Een meeuwenven met veel leven of herrie beter, dient zich aan.  Zwanen midden op het water laten het hun rustig gebeuren.  Het is een prachtig ven ook.  En verderop weer een ven welke opvallend rustig is vanwege gevogelte. Boswerkers hebben ook duchtig huisgehouden hier maar ook onderweg.   m.n. Oud dennenbos wordt omgeplant naar boomsoorten allerlei.  Oud dennenhout was vanwege zijn sterkte en elasticiteit bedoeld als kweekhout voor stutwerken in de kolenmijngangen, maar gezien de mijnen hun bestaan gestopt zijn, is dit hout te over en niet nuttig meer.    We blijven op en neergaand de paden volgen, twijfelen even bij wegblijven van de bepijling, langs weer een mooi ven afgaande beraad ik mijn routepapier, en volg verder in de hoop toch weer snel een pijl te zien.  Hoor dan nu en dan verkeer in de verte en we besluiten dit pad te volgen en ziet daar is de route aanduiding weer.  Zijn gerustgesteld.  Moeten een weggetje op dat ons uit dit grote bos geleid.  Het is deze lus erg stil om ons heen geworden, vraag, zijn we toch laat of kiest de meerderheid voor kortere afstanden.  Ineens openbaart een landschap met verre zicht, bos dus uitgaand en slaan bij een kapelletje , ook een monument en een bedienbare verrekijker, waar erdoorheen ziend het lijkt of de kerktoren van het dorp vlak voor je staat, een veldpad in.  Dit pad slingert langsheen linkerzijde beemden van de Dommelrivier, welke overvloedig rivierwater op moet vangen en rechts van het graspad, velden weiden akkers die in de verte zicht geven op de contouren van St. Oedenrode dorp, eens de wieg van OLAT, ergens in de midzestiger jaren van de vorige eeuw.  OLAT bestaat volgend jaar 50 jaren.   We blijven zig-zag  pad langs de beemden volgen met een schitterend uitzicht daarop, zo ruig , zo wild, onberoerd.  Dalen af een dijk  de velden en natuur in via modderig en vochtig pad langs nieuwsgierige koeien in hoek van een weide, een groensteeg door met bessenstruiken en doornen struikwerk en mogelijk later braambesstruiken.  Steken een wijds veld dwars over met een uitkijktoren, wat bos weer door en moeten aan een verkeersweg oversteken, en tijdje fietspad op.  Na een rivierbrug gaat het randje dorp Nijnsel het veld weer in over verhard zand, om na een bocht rivier weer per brug over te steken.  Een groenstrook door over met kiezel verhard paadje in.  Kom aan doorgaande wat men noemt 60 k.m. limiet wegje en toucheren dan wat villabewoning.  Aan een der grote tuinen bijhorend treffen we zebra's vier kamelen , een drommedaris, en wat ezels, wat duidt wat bewoners hobby is.  We wanen ons even in Afrikaanse sferen.   Mogen weer de grote natuur in zijnde bos.   Andere kortere routes vervoegen ons, wat ons zegt dat de finish lonkt.  Zijn in gebied Hazeputten.   Verschijnt een kunstmatig ven met heuveltjes en banken omheen, en gaan asfaltwegje op, de open ruimte in.  In de verte lonkt  de finish.  Ons tweede rondje zit er op.  Zien tot onze verbazing nog steeds late starters, ook al zouden zij voor het kortere werk op weg gaan.    Zijn het tevens eens OLAT moet een topper hebben behaald vandaag qua deelnemerscijfers.    Het was dan ook weer een tocht onder hun naam "Echt OLAT" . De club heeft toch geweldige route-uitzetters binnen haar gelederen zo bleek vandaag opnieuw.  Wij hebben weer genoten met volle teugen.  Weldra zal het bladerdak der bomen ons beschutting gaan bieden tegen de toch felle zon als vandaag.    Jolanda is genegen mij thuis af te zetten, kameraadschap dat wandelen in gemeenschap heet.    Noud de hoffotograaf vandaag niet gezien.  Komend weekeind wacht Boxtel De Kampinaheidetocht. Ook om naar uit te zien.  Tot volgend keer dan dus weer beste lezers.   Groet u met het Brabantse Houdoe! 

Van:  Peter Heesakkers 

01-05-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Vroeg uit de veren weer.   Noud haalt me af thuis, op naar z´n broer Wim en we kunnen de reis aanvaarden.  Onderweg krijgen we met een landbouwtractor voor ons te maken, die we vanwege het wegprofiel niet kunnen passeren.  De snelheid voorlopig aanpassen dan maar.  Wat later kiest  de vervoerder een afslag en kan de normale snelheid weer gehanteerd worden.   De start is voorzien vanuit de kantine van de zo genaamde Eurocamping.   We zijn toch nog vroeg en kunnen de auto vlak bij het paviljoen parkeren.  Verzorgers en wat bestuursleden  arriveren inmiddels, en de opbouw als het inschrijfburo wordt geïnstalleerd.   Alras  stroomt de kantine vol wandelliefhebbers waaronder ook een peloton van onze Nationale Reserve, welke duidelijk in training is voor de komende grote Nijmeegse Vierdaagse t.w. de 100e editie hiervan.  Ik ga op een rustiger moment naar de inschrijftafel.   Buiten is al volop daglicht en zelfs een heldere lucht, wolkenloze hemel doet dus de zon volop schijnen.     Allerlei wandelcorifee´en komen binnen. de kilometervreters  zogezegd.   Later gaan wij op pad, via een achteruitgang de  welvoorziene camping af het wijdse Kempenland in.  Eerst wat smalle asfaltwegjes.   We treffen een militaire verzorgingsauto, en we delen het wachtende personeel mee dat de groep al zo´n half uur tot drie kwartier  geleden onderweg dus gestart is.  Zij reageren verbaasd en stappen rap in hun wagen de achtervolging inzettend.  De terreincontainers  bergen allerlei ijzerwaren als afval waaronder koelkasten, wasmachines fietsen en en wat al meer.  Duidelijk grote opruiming.  In de weiden zien we de ochtenddauw, jawel aan de grond heeft het gevroren.  Boven ons blauwe lucht met  dunne sluierbewolking.  Ziet er toch veelbelovend uit vandaag.  Poortje uit de grootse ruimte in.    Moeten over een stuw van het beekje Kleine Beerze, kruisen beek over platte bruggen zonder leuning enige malen gaande over graspaden, langs de boerenvelden.  We zullen een tijd  de beek blijven volgen her en der per brug overstekend, even voorrangsweg langs per fietspad, stuwen overgaande pad langs sloot over privé terrein, maar parkoersman Ad  en zijn personeel, heeft dit weer voor mekaar gekregen.   Asfaltweg en veldweg in, een fietspad  verhard met grind langsaf zandweg gaand bereik ik de koffiepost, in de open lucht dus, OLAT´s eigen voorziening als immer.  Ook brood met beleg en ander warms en koud aan drank is verkrijgbaar, en het is weer reuze gezellig verblijven, met korte gesprekken om me heen.  Gezeten op klapbanken.    Hierna gaat het een brugje over, weer fietspad met zandweg en hebben we rechts den boer zijn landerijen voorbereid op het voorjaar en zomer, links van ons vennen en heidevelden overwegend.   De zuid/oostelijke hoek van  deze provincie kenmerkt zich overwegend met bos en heide en vennen toch.  Rust  en ruimten met kleine akkers en groenstegen.   Het hemelzwerk betrekt intussen en tovert met wolkenpartijen een schitterend landschap.   Gaan een klaphek door en staan of lopen beter, temidden een prachtig heide landschap bospartijen en wijdse zichten afwisselend, en opnieuw vennen in alle grootten, en divers roepend gevogelte.   De bodem nog drassig of nat, en plassen te over op onze paden maar het is te nemen  voor een wandeling.  De Landschotse heide heet het hier, een uitgestrekt natuurgebied.   Dolen over paadjes en fietspaden en ontmoeten een andere beek nu De Grote Beerze genaamd.   De route is even omgelegd vanwege te nat misschien of onbegaanbaar.   Kom na bosdolingen in wijds gebied, zien in de verte windmolens in aanbouw langs een autosnelweg, maar horen ook hoewel ver weg van ons enorme toeterherrie.  Herinner me dat een vrachtauto kolonne  door de streek zou trekken gezien publicaties vooraf met gehandicapten, die een rit aangeboden worden.   Opnieuw het wijdse groengebied in, en na bospaden te gaan weg verhard op en zie ik enigzins bewoning wat blijkt het dorpje  Baarschot te zijn gemeente Diessen.   Het is aan de uitspanning goed toeven achter een drankje buiten op terras.    De start hierna is opmerkelijk.  We gaan dwars door de zalen naar buiten, jawel de zalen in de wandelroute opgenomen, geintje van de eigenaar misschien.  Hierna gaan we een vakantie bungalowpark doorlopen met laantjes en wandelpaden.  Allemaal woningen recent gebouwd zo te zien,   maar biedt toch afleiding ook.   Is best uitgestrekt.    Steek een weggetje over en opnieuw rijgen bos en heidegebieden zich aan elkaar.   We zijn nu op de Neterselse heide,    zo geeft een bord aan.     Plots voor me gegil van vrouwelijk schoon en in een flits steekt een ree in volle vlucht ons pad over.   We zijn even alert als dat er nog een roedel als gewoonlijk volgen zal.   Kijken goed uit maar deze blijft uit toch.   Voorwaar een schitterend intermezzo om te aanschouwen, maar het dier verdwijnt snel in het dichte groen.   Rivier De Grote Beerze dient zich aan, en het wordt drassig modderig glijerig aan zijn oevers en behoedzaam zet ik mijn schreden, en zoek tevergeefs naar drogere stukken.  Meest zorgt grasgroei voor enig houvast, stilstaan is wegzakken, dus moet door en doorstaan, en voorzichtigheid is de moeder van de porcelijnkast toch wel.  Vanaf de beek een aanvoersloot langsgaand is het evenzo alert blijven dus.    Een smalle stalen balk met leuningen vormt de overgang van de beek, en onverdroten gaat het door vochtige natuur.   Intussen de lucht raakt betrokken en er komt een flinke malse bui opzetten, en ach deze laat ons met rust toch.    Ga natuurgebied De Grijze Steen in.   Waaruit de naam ontleent is ontgaat me.  Bereik na veldwerk de tweede rustpost. Hoofdkok Willem heeft weer eens een naam verzonnen voor de soep welke welbereid is.   Pelgrimssoep, genoemd naar het LAW pad  Pelgrimspad, van Amsterdam naar Den Bosch, en Visé bij Luik, Belgiè dus.  En ook door deze streek loopt.  De gevreesde bui laat ons met rust, maar toch er komt een andere exemplaar opzetten daarachter, en als ik eenmaal aan de wandel weer ben nu op een landelijke open verbindingsweg, verrast deze me alsnog.   Ik doe mijn cape om en daar barst een hagelbui los van heb ik me jou daar.  Loop later een bospad in en schuil onder een dichte groep dennen en sparrenbomen, en wacht daar deemoedig af.   De zandbaan nu te gaan is veranderd in een modderpad, en ik zoek naarstig droge delen op, maar meest tevergeefs.   De hagelbui houdt op, en de lucht klaart ook op.   De cape kan weer in de rugzak geborgen worden.  Toch miezert het nog door en mijn gevoerde winterjack weert de nattigheid  redelijk goed.   Het blijft bos en padenwerk gaan, en mijn routepapier duidt ze voortdurend, en perfect ook.   Hulde aan het geduld van de routebouwers.   Gigantisch werk hoor.    Met de kilometers is men doorgaans altijd gul bij deze organiserende club, maar men vermeldt ze eerlijk, en zeg zelf, twee a drie k.m. langer dan 20, 30, 40, een echte wandelaar laat zich niet beklagen erover.   Het was alleszins weer een prachtige natuurtocht door de Brabantse  Kempen.   Echt OLAT weer zoals hun slogan immer luidt, en alom in den lande om gewaardeerd.   In de kantine van de camping was het weer gezellig toeven na afloop.   Het personeel, toch vrijwilligers, past weer een hartelijk dank voor opnieuw een mooie natuurwandeldag, en hun aller inzet.  Onder een flinke bui regen zetten we de terugtocht naar huis in.  Noud, OLAT´s  hoffotograaf heeft de dag  de sfeer en de rijke natuur weer op de gevoelige plaat  vastgelegd met zijn camera.  Kijken dus zeker, op de site van OLAT.NL , fotoalbum.  U beste lezers zeg ik weer gegroet, Houdoe, en tot volgend schrijven weer.   Van Peter Heesakkers.  

17-04-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Een wandeltocht onder de naam Onder de Lindse blaos.  De Lindse blaos wordt bedoeld met  de bal in de top van de oude kerktoren van het dorp Leende.  De  aanvankelijke ochtendnevel, slaat om in mist tot zeer laaghangende bewolking wanneer ik me onderweg begeef.   De zon zou doorbreken later op de dag volgens de weermannen in De Bilt, maar de zon zal het de rest van de dag niet winnen en als een ronddraaiende bol zo lijkt het vaaglijk achter de bewolking blijven.  De start is vanuit de manege voorzien.  We mogen de paarden die in hun boxen staan en nieuwsgierig het aankomend vertrekkend wandelvolk observeren, niet aanraken zo geven borden aan de poort aan, vanwege een of andere harige ziekte.   Het blijft een begroeting op afstand voor mij.    Daar ik aan de late kant ben , besluit ik na inschrijving al in de benen te gaan.    Moet uit de poort komende een doorgaande weg oversteken, alwaar ik meteen al de rijke natuur in mag tussen Valkenswaard en Leende middels een afsluitpoort met gaas.  Ik ben in natuurgebied De Spinsterberg nu.     Berucht , befaamd om een eertijds enorme bos en heidebrand, in de hete droge zomer van 1976 veertig jaar geleden dus, toen de hele regio in rep en roer was, en er zelfs evacuaties waren.  Het werd toen als grote ramp omschreven.  Uit de verre omtrek werden militairen en burgers en brandweer opgeroepen.  Het leek alsof er een zware onweersbui in de omgeving opkwam, voor nietsvermoedende omwonenden.  Het is daarna nog jaren het onderwerp van gesprek geweest in de verre omgeving.    Nu blijkt behoudens de heideachtige gebieden de natuur zich daar wonderwel hersteld te hebben en de nieuwe ook bosplant  van destijds, blijkt zijn werk om te vergeten goed gedaan te hebben.  Het is meteen ook genieten hier, van de rust en het vogelgepiep alom.  De vogels zijn uit de bewoonde gebieden waar zij gedurende de wintermaanden hun voedsel bekwamen, weer in de natuur teruggekeerd.  Het geluid van verkeer op de A2 sterft langzaam weg, naar stilte.  Mooi hier met het jonge ontluikende groen aan struiken en bomen, overwegend dennen, maar dus ook andere soorten.  Deze tocht is voor de echte rustzoeker en natuurliefhebber.  Rust en ruimte ten voeten uit.  Ga van bospaden naar een heideachtige vlakte, een brede zandweg op met eiken en berken op jaren, om via een hek weer bossen in te gaan.  De route al meteen een schitterende opener.   Ik hoor spechten kloppen aan boomstammen, mogelijk zoeken of maken zij al een plek om te nestelen.   Via toerfietspaden, moet ik vervolgens een doorgaande wat drukke weg oversteken, en kom aan de rand van het gewilde befaamde Leenderbos, waar  de club vandaag zijn rustpost op een grote parkeerplaats  opgezet heeft.   Na de pauze, wat vroeg, maar de ervaring leert  niet na te laten, en dus even verwijlen, want hierna volgt een flinke lus in de route.   Onmetelijk bos heidegebied, maar eigenlijk geen horeca.   De route hierna wisselt af met asfaltpaadjes, bos, veld en heidepaadjes.  Het is smullen hier voor de natuurgenieter.  De rust stilte en zo lijkt het alleen op de wereld.  Kom dan aan de rand van industrieterreinen op eerbiedige afstand, dat wel, en bereik zogenoemde visvijvers waar het wemelt van druk roepende watervogels, de vijvers vaak met grote hoge brede rietkragen.  Bereik ze met platte plankenbrugjes, zonder leuningen.   Graspaadjes tussen waterlopen sloten en vijvers door, heel mooi.   Kwakende ganzen vliegen laag over en zij krijgen prompt reacties op hun roepen van andere watervogels als lijkt ter begroeting.  Krijg even op afstand fabrieksterreinen te zien en kom vlak bij gehucht Deelshurk van Valkenswaard.  Toch houdt de parkoersman ons er verre van.  We slingeren voortdurend over platte bruggen over allerlei waterlopen  en diverse watervallen en ga om een  sas heen  en via een oud asfaltwegje naar een klinkerweggetje waar aan het wegdek bol lopend  lijkt of er een eeuw niet aan gewerkt is. Picknick banken noden telkens tot een zitje vandaag en door het hele natuurgebied, maar ik laat ze in tegenstelling dagjesmensen en andere wandelaars.  Moet een groot veld zonder pad oversteken waar uitwerpselen verspreid van allerlei vee of dieren liggen.  Vraag me af hoe deze oplossen en zie alras vele insecten en kruipend gedierte zich te goed eraan doen.  Smakelijk eten.    Een poos veldlopen brengt me  langs spontaan door de vele regenval de laatste maanden ontstane plassen en vennetjes op een fietspad en opnieuw mag ik later weer de bush in, volg het slinger pad verhard onder aldoor vogelgeroep, en jong lentegroen.  Stukjes bos staan onder water.  Ze liggen in laaggelegen gebieden.   Zie paarse dovenetel langs de paden, en andere bloemsoorten en planten opkomen.  Ook vallen aldoor wroetsporen op van zo lijkt het kuddes everzwijnen, die volgens geregelde publicaties zich in veelvoud in deze natuur ophouden evenals reeën en ander groot en klein wild.  Ik zal ze helaas niet tegenkomen.   Via een veerooster beland ik een poos op de LAW of GR route welke in Augustus jaarlijks bewandeld wordt, door een groep wandelaars die vanuit Diekirch in Luxemburg naar Valkenswaard  in de route zit.   Ik mag blijven genieten door onmetelijk bos en natuurgebieden, en genieten van de stilte en rust, enkel vogels geven hun aanwezigheid prijs middels gezang en gepiep.  Ik zwerf bospaden door en in en af.   Veel spar en oude en jonge den, en andere boomsoorten. Kom aan breed tweezijdig fietspad  wat dwars door de natuur leidt naar de landsgrens,  t.w. de befaamde Achelse kluis, een kloostergemeenschap precies op de grens.  Een reeks paden en boswegjes en asfaltpaden vervolgt.   Ik houd de genummerde opvolging van bepijling  conform duchtig in de gaten met mijn papier.   Vele bospercelen zijn in de loop der jaren bewerkt door boskap, en nieuwe bomen.   Oud hout laat men tegenwoordig in de natuur liggen en volgen door verrotting toch weer voedsel door en voor de bodem en natuur.  De verwachte zon  later op de dag houdt zich almaar schuil achter bewolking doorschijnend.   Ik geraak eindelijk weer op de rustpost van daarstraks.   Let op de tijd, reken even, en kom tot de conclusie, dat het nu wat krap in haalbaarheid wordt de volgende lus, die op papier zonder meer lokt om te doen.  Er lijkt zich ook een voetprobleem de kop op te steken, en na lang overwegen besluit  ik het risico niet te nemen.  Ik laat de lus en  neem de terugroute onder de voeten.  Best enerverend weer, houtsprokkelpaadjes zijn m´n deel duinen op en af, los zand, verharde grond en asfaltpaadjes wisselen snel af.  Bijzondere oude raar vervormde  grillige bomen kom ik tegen.  Plots lieve honden die gekroeld wensen te worden komen langszij, luisteren niet meer naar baasje en willen meelopen.  Uitgelaten beesten.  Volg smalle sluip door kruip door paadjes, waar de takken mijn schouders  voortdurend raken.  Hulst en bloesembomen vallen op, vraag me af wat voor bloesem.   Een enorm kale duinrug  komt in zicht, waarop honden rondrennen in hun uitgelaten speelsigheid.   Een trits z.g. Y splitsingen volgt op het is opletten op pijlen en nummering.   Ga paden op en af belegd met bladeren en afgestorven dennen naalden. Beland op asfaltwegje en zie op afstand het A2 verkeer en in de verte de Leendse  knoptoren, de blaos dus.  Ga een afslag in welke me brengt langs de paardenstallen en boxen van de beesten, die weer ter begroeting hun kop buitensteken.   Ik ben er weer dus.  Nog even een praatje met de burolisten van vandaag, waarachter ook de voorzitster assisteert.  Een praatje over organisatie en wandelbonds en wandelaangelegenheden.  Maar zeker druk ik ze op het hart, om de vrijwilligers van vandaag der club te bedanken, en ook de parkoersmensen die een prachtige tocht vandaag er weer uit wisten te brouwen, en de verzorgingsmensen als op de posten verdienen een dikke duim opwaarts.  Ik mocht en zeker de overige deelnemers weer een ronduit prachtige tocht genieten, welke in deze hoek van de provincie, dit qua natuurruimten, mogelijk maakt en door de clubs ten volle uitgebuit worden.  Jullie allemaal zeer hartelijk dank voor jullie inspanningen, telkens opnieuw.    Nu wacht me de OLAT tocht vanuit Vessem komende zondag waar ik ook weer naar uitkijk.  Aan u beste lezers gegroet, Houdoe,  en mogelijk treffen we elkaar eens of ooit op onze wandelwegen.    Peter Heesakkers

13-04-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Gele seringen in diverse voortuinen zijn te zien op mijn weg naar de bus.   Noemt men dit geen gouden regen.   In Duizel vergis ik me bijna bij de juiste halte uit te stappen.  Een kleine twee kilometer gaans wandel ik de poorten van een zorginstelling binnen, een groot terrein met verspreid paviljoens.  Op dit terrein blijkt ook een laat ik het noemen rommelmarkt in voorbereiding.  Kan tussen de vele kramen door de ingang van het ontspanningspaviljoen betreden.    Ik stap na de inschrijfprocedure meteen aan.    Uit overweging van tijd.  Neem tevens een route mee voor de 30 k.m.   Je weet maar nooit als je je bedenkt.    Buiten de poort van de instelling, moet ik al meteen de berm invluchten voor een razende  flinke groep toerfietsers, en ook aan de overkant toert een damesgroep me voorbij.  Om de hoek verderop staat de groep stil voor de korte pauze met broodjes.  Het is even asfaltlopen.   Duik dan een fietstunnel in en kom op een bescheiden industrieterrein in aanbouw.   Mag dan al ras een nieuw aangelegd natuurgebied in wat ik me herinner van enige jaren terug toen nog in ontwikkeling, en nu al ver doorgroeid  met plassen, sloten, rietkragen jonge aanplant bomen divers.  Het ziet er al aardig uit met de begroeiìng.  Klim kunstmatige heuveltjes op en af met smalle graspaden.   De ecozone genoemd.  Voorwaar een verbetering met enkele jaren terug toen we over asfaltwegen naar natuurgebied De Pan op aan moesten.  Nu een schitterend intermezzo.  Raken even de bebouwing van dorp Hapert aan, en gaan smalle paadjes langs allerlei watertjes, en ruigtegebieden.  Het park na een poos weer uit een helling op naar viaduct over de autosnelweg naar Antwerpen, de afdaling weer in, en met een haakse bocht een asfaltwegje in wat met stuurt langs verspreide bewoning, waar twee flinke honden huis en terrein bewaken, maar zich voor mij veilig achter een afrastering    bevinden.  In de bermen vallen vele soorten distels op die opkomen.   Naast andere bloemen en planten.  Eindweegs verder gaat het dan De Pan in , een modderig pad, nu en dan bedekt met oude bladeren, maar het is glad en opletten.   Opvallend vaak jachthutten in de bomen, onbemand gelukkig.  Verderop moet ik door een hek en ga ik door overwegend heideveld.   Modderig en graspad veranderen in planken voetpad over overwegend moerassig gebied.    Het geluid van duizenden  krijsende meeuwen komt me van verre tegemoet.  Een enorme meeuwenkolonie, het ziet letterlijk wit van de meeuwen die zich op een grote waterplas bevinden.  Een herrie van jewelste, dat is voorstelbaar.  Ook ganzen vliegen laag over me heen.  Moet een dijkje op met begroeiìng weerszijds, moeilijk te begaan vanwege lastige boomwortels, is het omzichtig lopen. beide zijden water en waterplanten en grassen welke overgaat ene kant water en andere kant heideveld.  Kom aan brede heidebaan die me leidt naar een tent rustpost van de organiserende 55 plus club.    Het is er goed toeven, en tref nog diverse bekenden, en dan zit je al gauw langer dan gepland vooraf.  Heb vanaf hier nog een flinke lus te gaan voor de boeg.    De beschrijving laat aan duidelijkheid te wensen over nu laat ik zeggen ook te summier, en de pijlen zijn niet logisch geplaatst, en moet ze nogal eens zoeken, een z.g. T splitsing , wordt niet vermeld, of soms kruising genoemd.  Niet te min, het wordt een mooie ommegang, en ik ben zo lijkt het alleen op de wereld.  Ga legio paden op laantjes in, en almaar bos in al haar soort aanplanting.  Steek weg naar Mol Postel over en ga opnieuw de stilte in.  Het is een verademing, dat wel.  Tref enige struiken bloeiende brem en divers groeisel.  Blad aan de boom laat nog op zich wachten.  Moet even zoeken weer want beschreven is een T splitsing, maar blijkt een kruising van paden.  Beland aan de bosrand met akkers en velden, en zie op verre afstand klein Kempendorp genaamd Weebosch, behorend bij Luyksgestel.  Mag na uitzicht op, weer de bossen in, een laaghangende boom verspert mijn weg, en moet alternatief een route opzoeken, maar geraak toch op de juiste route.   Mag een heideveld wijds gezicht omheen lopen.    De route op papier is nu zeer beperkt aangegeven, maar ik volg braaf de aangegeven routebepijling.   Bepijling is  erg spaarzaam maar ik verlaat me op de z.g. gele  toeristen routemarkeringen.  Kom weer aan weg naar Eersel Mol Postel welke ik oversteek.  Brede bosweg ingaand kom ik na de lus weer op de rustpost uit.  Was een prachtige ommegang.  Na rustplaats ga ik weer de opener heide op, via een betonpad, dan tweesporig zandpad in die me eindweegs verder weer de bossen inleidt.   Alleen op de wereld brengt me  weer meer dagjestoeristen.   Dool weer veel paden in of door, en bereik plotseling een punt waar vanaf het snelwegviaduct mijn ronde door De Pan begon.  Ik moet terug het viaduct van weg naar Antwerpen over, en onderaan talud draai ik weer paden in langs een enorm transportbedrijf gaande, zie vele tientallen trucks. Nou ja meer dan tientallen, een duidelijk goed florerend bedrijf.  Motorgeronk wordt mijn deel, en  ik zal een crosscircuit omheen moeten gaan langs parkeerplaatsen.  Niet prettig om aan te horen, in groot verschil met de stilte der natuur welke ik achter me laat.   De route leidt me zelfs vlak langs het crossparkoers, en we zien de motorcrossers over de kunstmatige heuvels springen.  Verderop zal een dicht bos het geluid  isoleren.  Wel krijg ik een bosweg te gaan welke totaal vernield is door boswerk machines, en een modderige bende.  Later wordt het pad verhard met  vermalen puinsteen.  Het wordt toch nog een aangenaam eind van de route.  Gaan de boswerken voorbij met uitgedund bos en percelen kale vlakten van de bomenrooi.  Kom aan een slagboom welke duidelijk crossverkeer moet mijden maar ziet men vond een zelf gevonden en gecreèerd pad om toch in de bossen te komen.  Dan herken ik de weg aan het begin van de route welke me tegen de richting naar naar de finish brengt, en draai de ingang in het terrein op.  De markt op de binnenplaats is in volle gang.  Ik ga de kantine in me afmelden.  Hoor plots een bekende stem achter me ter begroeting. Kijk om, en tref Willie  uit Arendonk, hij finishte vlak achter me.  We drinken er samen nog een op en hebben nog een geanimeerd gesprek over koetjes en kalfjes.  Willie geeft me nog een lift naar de dichtstbijzijnde bushalte, en draait de weg naar het Vlaamse land op weg naar thuis, onder dankzegging.  Deze dag was zonder meer een goede gok.  Het was gister nog gissen en een keuze uit drie- vier andere tochten.  Het was vandaag absoluut een prachtige tocht, door het natuur en vooral bosrijke Kempenland.  Andere organisatoren dan gewend hier, maar ze zijn cum laude geslaagd, in overname en opzet.  Ik mocht ook onderweg de routemensen die de pijlen gingen ophalen nog uitvoerig bedanken voor een voor mij zeer geslaagde wandeldag.  Deze week woensdag wacht mij een tocht vanuit Leende, en komende zondag de tocht van OLAT vanuit Vessem.  Ik kijk naar beide erg uit.  Natuurschoon en rust verzekerd.  Tot dan geachte lezers. Een wandelgroet. Houdoe, tot volgend keer.    Peter  Heesakkers. 

10-04-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Op mijn gang naar de bus, kom ik in de gazons al de paardenbloemen en meizoentjes tegen.  De kikkers in buurmans tuinvijver laten een snurkend geluid horen.  Een merel pakt voor  mijn voeten snel een takje in z'n bek en vliegt op.  Gaat al nestelen dus en dat toch vroeg.  De paasbloemen, of narcissen bloeien volop op de gazons, ik ontdek gaandeweg steeds meer opkomend groen, en ik hoor diverse kerkklokken luiden, welke me in de Paasstemming brengen.  Het  regent enigszins na, van de intense regen voorbije nacht.  Ik neem voorzichtigheidshalve mijn paraplu maar mee, en mijn regelmatige lezers raden het al;  het wordt en blijft droog, zo goed als toch.  Lijkt voorwaar een toverstok.  Aan het busstation tref ik een wandelaarster met dezelfde doelstelling en bestemming.  Onderweg vanuit de bus zie ik in diverse tuinen de tulpenbomen ofwel magnolia's in volle bloei staan, paarse en witte kleuren.  De lente is er al.   De zomertijd zoals men dit noemt is voorbije nacht ook ingegaan, met een uurtje minder te slapen.   Treed de zaal Dommelstroom binnen.  Dommelen schurkt met haar bebouwing tegen Valkenswaard aan, en behoort tot laatstgenoemde gemeente.   Rap na inschrijving begroetingen en wensen, een kopje koffie, en op pad.  Even twee straten te gaan  waarna ik in den buiten aanbeland.  Een slijkerig veldwegje stuurt me naar een asfaltwegje.  Niet ver van ons klinken motorgeluiden, het kunnen geen bromvliegen zijn tenzij reusachtige.  We zijn in de buurt van het befaamde Eurocircuit, waar zoveel is duidelijk een enorm motorevenement plaatsheeft in de vroege morgen.  Het geluid hiervan klinkt tot in de verre omtrek, door het verder nog rustende Kempische land.  Ga landerijen voorbij, met teelt allerlei, en al bewerkte akkerlanden, wachtend op drogere tijden.  Een plat brugje over met woeste stroom onderdoor, en vervolgens een graspad in.  Ik word met een grote boog om de bebouwing van Valkenswaard geloodst.  Fietspad op van de Luikerweg, richting Lommel-Hasselt.  Even verder deze weg oversteken, en een  smeedijzeren poort in van een groot particuliere bezitter zijne gronden .  Genoemd de theetuin.  Een rustieke plek met heggen, tuinen, kunstwerken, een theehuisje.  De vermoedelijke eigenaar staat trots met zijn honden aangelijnd, voor zijn riante woonstee, ter begroeting.  Ga langs lage geschoren beukenhagen.  Gaan tuin uit, een asfaltwegje op over de Dommelbrug met watermolen, waar het water onstuimig onderdoor stroomt.  Langs de uitspanning  Venbergse molen, nog volledig in ruste zo blijkt.    Terrassen leeg en geen leven te bekennen.  Een in de streek befaamd toeristisch verblijfplaats voor fietsers en zomaar wandelaars. Vijver en kanoplaats langsheen gaat het 't gebied, Malpie vennen en bossen in.  Een gruisverhard pad in en vervolgens slingeren we door ruigte en bosgebieden. Wat vroege dagjesmensen en joggers bezien het lint van wandelaars wat hun voorbijtrekt.    Natuurlijk krijgen we vragen vanwaar en waarheen, waarvoor we gaan, met ene goeie morgenwens.  Krijgen vaak vennen en de stroom te zien verborgen soms in rietkragen.  Het is hier goddelijk mooi.    Toeristische wandelpaden en pick-nick banken, en zomaar zitbanken wisselen af.  Klimmen en dalen over duinen tussen de bomen.   Over oud boomblad en afgestorven dennennaalden. Ons wandelpapier  die de route aangeeft is geduldig, pad hier , pad daar in, zoveelste pad en splitsing, de routeuitzetter {s} is geduldig.  Eigenlijk jammer dat het lover nog niet aan de bomen zit bedenk ik.    Een autoweg overstekend geraak ik aan de rustpost een uitgebreid scoutinggebouw, welke goed en goedkoop in allerlei consumpties voorziet, door ijverige verenigingsmensen van de club vandaag.  Wat een sfeer in de zaal.   Moet na verpozen achterom dit gebouw, weer de bossen in, eindweegs verder opnieuw over de weg en volgt een sparrenbos, welke overgaat in veelzijdige soorten bomen en bosaanplant.  Graspaadjes, zandpaadjes, her en der de modder wat ons niet deert, het is opnieuw genieten hier.  Eindeloos dolen we door de Malpiebossen.  Heb vaak dit bos bewandeld maar toch weer telkens nieuw padenwerk krijg ik onder de schoenen vandaag.  De parkoersmensen zijn met zorg bezig geweest om nieuwe paden te verkennen.  Hoewel de natuur veel afleiding biedt zal later blijken dat dit een erg lang traject is, waar een post of horeca ontbreken zal.  Men krijgt er wel natuur voor terug.  In de stille bossen horen we van verre tromgeroffel van een harmonie.  Ik vind na enig nadenken dat dit vanuit het dorp Borkel komt.  Het geluid draagt ver met de zuidenwind.  Over de boomtoppen scheert nu en dan harde wind, maar we lopen windvrij.   Stappen over boomstammen, en nu en dan slagbomen, die men laat liggen tegen ongewenste bos en motorcrossers.   Treffen eindweegs verder zoekende en spelende kinderen met ouders in het bos.  Het betreft een traditionele Paasei-zoektocht.  Zien op afstand aan een bosrand het dorp Borkel, huisjes en kerktoren en windmolen.  Gaan terug bos in  slingeren om fietspad dwars door de Malpiebossen, welke bijna aan de rijksgrens eindigen zal.   Een bremstruik met de eerste gele bloempjes valt op.  Volgt goudgeel gras, welke de latere paarse heide, overheerst met her en der altijd groene boompartijen als den of hulst b.v.  Nu en dan blijkt ook een houtkunstenaar zich uitgeleefd te hebben, met schitterende figuren uit boomstronken en afgebroken boomstammen, lijkt wel een gratis museum.   Moeten vennen en moeras overgaan via een  lange plankenbrug, waar gagel welig bloeit.  Om ons heen een golvend landschap met vergezichten duinen en heidegroen, bruin/geel met erg veel vennen grote en kleine geschakeld, met aldoor het goudgele gras van het pijpenstrootje.  Helaas erg brandbaar in het voorjaar.   Maar we zijn in onze nopjes zo prachtig het hier is.  Tussendoor houtsnijwerken te bewonderen.  Bij het lezen van uitleg op een der vele borden die alom staan, ontwaar ik een hommel, voor mijn neus.  Die is ook vroeg present ??  Even verder hopt een kikker over het pad, die zich snel verbergt in het hoge goudgele gras.    Wat verderop wordt een insectenhotel aangeduid en die komt al snel in het vizier.  Blijkt een wand in houtsnijwerk, met allerlei gaten in en uitgangen, kippengaas, en  talloze openingen, voor kruipend en vliegend gedierte.  Prachtig opgezet.  Kan er lang naar kijken.  Hier is bij nagedacht, dat wel.  Helaas is het hotel nog onbezet bij waarneming.  Zal vast anders worden.  Zet weer door in een El Dorado van natuur, en stilaan verlaat ik  de vlakte van talloze vennetjes en grotere, heide en zompige moerassen voor opnieuw boswerk.  Graspaden net werken in en door.  Bereik ik later weer een doorgaande snelweg, steek deze over en beland weer in het  scoutinggebouw.  Laat me een voortreffelijke kop tomatensoep smaken, en nog wat warms, en na her en der klets met medewandelaars zet ik mijn tocht weer voort.  Tref eenmaal buiten de parkoersuitzetter die gealarmeerd, per telefoon orde op zaken moet zetten, ergens aan de laatste kilometers zijn pijlen verdwenen.  Ik kan de man ter plaatse enorm complimenteren voor zijn inspanningen het geweldig mooi parkoers, zonder af te doen aan jarenlange even zo goede uitzetter Ad Ph. , die om goede redenen voorlopig zijn routepennen weggelegd heeft en naar ik verneem op andere wijze aan het welslagen der tochten meewerkt.  Opnieuw komen motorcrossgeluiden opzetten met een even zo luide speaker der wedstrijd.   Later gaan we zelfs langs de hekwerken van het terrein en zien duizenden motorsupporters/ toeschouwers op de heuvels en tribunes zitten en staan . Gaan ook langs enorme volzette parkeerplaatsen honderden nee duizenden auto's en   caravans, uit heel Europa zien we nummerborden.  Zelfs van overzee.  Ieder zijn vermaak en sportliefde denk ik maar.  Ik houd het rustiger en zoek de rust en genot op mijn wegen.  De lucht trekt snel dicht en ik word op mijn laatste kilometers vergast, op een malse regenbui, mag dus alsnog mijn wapen tegen de regen inbrengen, de paraplu.  Voor de rest mag gezegd viel het met de neerslag meer dan mee.   Mogen uitlopen langs een binnenweg die naar Dommelen leidt over een fietspad.  Een doorsteek tussen groeiende nieuwbouwwerken, een drietal straten kom ik aan de doorgaande dorpsweg, die me brengt aan het finishlokaal.  Achter een verfrissing kijk ik dankbaar terug, op een werkelijk schitterende tocht, met zorg uitgezet door prachtige natuur, maar ben ook dankbaar en eigenlijk ontroert met diep respect voor de inzet, als op de rustposten en allen van de club, die voor de wandelaar vrijwillig in touw zijn geweest vandaag.  Een memorabele prachtige paasdag.  Je blijft er terugkomen in die wetenschap vooraf.  Beste lezer{s} van mijn kant alle goeds toegewenst. Tot volgend keer.  Gegroet.  "Houdoe", op z'n Brabants.  Van  Peter Heesakkers     

27-03-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Klokvast verschijnt er licht van de auto in de duisternis, in de straat, en komt Noud in beeld. Vanaf hier gaat het richting broer Wim's woonstede, om hem op te halen voor de trip naar Oisterwijk.  Genaamd De Parel van Brabant.  Helemaal niet ten onrechte overigens.  Het dorp is een gewild oord voor toeristen en kampeerders, en campings zijn er dan ook in overvloed.  Oisterwijk is gewild ook onder dagjesmensen, vanwege haar uitgestrekte heide, bossen, en vooral zijn vennen.  Dat belooft dus voor de wandelaar.  Het startburo is voorzien in een grote horecagelegenheid aan de zuidkant van het dorp niet ver van zijn bebouwing, eigenlijk temidden van haar veelgeprezen natuur.  Het is even zoeken voor ons, de vele wegwijzers naar etablissementen en toeristische trekpleisters, zijn wat klein en onleesbaar bijna vanuit de auto.  We geraken er dan toch.  De enorme parkeerplaatsen zijn op dit vroege uur nog nauwelijks bezet, en toch, er zijn al 60 en 50 tot 40 k.m. r -gangers onderweg, in de ochtendlijke schemering.  Wij zullen het op minder afstand gaan doen.  Noud installeert zijn dia-apparatuur, en we wachten gedwee vervolgens op onze starttijd limiet.  In de zaal lopen de kilometervreters meest in sportieve uitrusting af en aan.    Dan mogen wij op weg in het inmiddels verschenen ochtendlicht.  Gaan over een brug van een stroom langs een smal zandpad die stroom tijdelijk volgen, langs volkstuinen, en nog te ontginnen landerijen, op verre afstand de bebouwing.  Tot aan bord Oisterwijkse bossen, en hier begint het natuurfeest waarvoor we kwamen, gaan langs het eerste ven, horen en zien wilde ganzen, die het vroege wandelvolk trachten te ontvluchten.  Ik was erop bedacht  het voetpad in de gaten te houden vanwege gemeen opstekende boomwortels, en toch.  Ik schop tegen een boomwortel aan en verlies controle over mijn lichaam en zijg ter aarde, languit voorover op mijn borst. mogelijk heeft de winterkleding erger als breuken voorkomen, sta wat moeizaam op, en bemerk geen nadelige gevolgen.  De natuur biedt me afleiding om alles te vergeten.  Zandpaden , asfalt en klinkerwegjes wisselen af.  Ruiterpaden, sterk en snel wisselend bos als berken eveneens. Het wemelt van de toeristisch aangeduide wandelroutes voor elk wat wils.  We hadden de treinen op afstand al gehoord, en geraken ook al rap aan de spoorweg, we worden extra gewaarschuwd voorzichtig over een smal ijzeren pad de spoorbaan over te steken, dit pad zou bijna afgesloten zijn, maar een nabijwonende baron, wonende in naburig kasteel, heeft dit voorkomen.   Gaan langs een rivier en steken een brug over met waterval van anderhalve meter diep. Vervolgen zandwegje door natuurgebied behorend bij  kasteel Nemelaer genaamd, en tegenover de oude kasteelpoort, de openlucht is de rustpost voorzien.  Laten ons de koffie met brood goed smaken, en zetten voort door boslanen.  Raak dan even in wat open landschap maar voor even want mogen  een spoorwegovergang nemen, terug in de omslotenheid van moeder natuur.  Riviertje Rosep over, een fietspad op, de onvolprezen Kampina heide en bossen in.   Fietspad, dus niet brommen, duidt een verkeersbord, welnu ons hoor je niet brommen, wij genieten met volle teugen.  Eindeloos dolen we door de rust in de natuur die sterk en  snel wisselt in aller soorten bos, zandwegjes en talloze vennen groot en klein.  Zandheuvels, grindpaden gaat het door en langs.  Het wandelpapier is geduldig in haar omschrijving waar en wat te gaan.  Vergezichten over geschakelde waters, lees vennen.  watervogels alom in geluid en soort, het is een regelrecht paradijs.  We ontmoeten veel z.g. dagjes mensen in wandeloutfit, die hun eigen routes hebben.  Een nieuwe wagenrust zoals het genoemd wordt zijnde eigenlijk een marktkraam met  vouwbare bankjes dient zich aan.  Een naburig verzetsmonument trekt onze aandacht, met beschrijvingen van de gebeurens eertijds en de schuilplaats van onderduikers.  Na dit intermezzo even een doorgaande asfaltweg wat al gauw ons een graspad instuurt met begroeiing weerszijds om opnieuw de bossen in te gaan na wei en akkerlanden.  De zon breekt in volle glorie door, een zonnebril weerhoudt het felle licht.   Zandbergsven en Kromven dienen zich aan in een schitterende weidsheid Vennen temidden van heide en een stapel zwerfstenen als in de vorm van een Drentse hunebed, ter nagedachtenis van natuurvorser Jhr. Mr. van Tienhoven zo het opschrift luidt.   Opnieuw voelen we ons klein in de wijdse natuur, het is genieten met een grote G.   Een onderdeel van het Groene woud-gebied.  Echt Brabants glorie hier.  Dan een veerooster overgaand, gaat het verder over boslaantjes, en landerijen tot aan de derde rustpost.  In tegenstelling tot andere tochten vandaag geen horecarust.  Wat ons niet deert, zo kan men een natuurroute uitzetten met het summum van genot.   Laten ons de koffie soep en broodjes goed smaken, en vervolgen na enige tijd.  Het bos gaat van opener naar velden en langs riviertje de Rosep wat wel erg vochtige oevers heeft, over half zand en hoog graspadenwerk inmiddels platgetrapt en verraderlijk modderig, door de voorgangers ga ik behoedzaam voort. Dan dwars door weiland, een fietspad langs asfaltweg over en langs en verderop gaan we een stuk campingterrein in.  Een deels afgebrande kantine stinkt nog na van de brand.  Een hoog ooievaarsnest langsheen nog niet bewoond, nog te vroeg, beland ik in meest open landgoed genaamd Het Lot. Verspreid nieuwe aanplant bomen aller soort in vroeger weidegebied, het riekt er naar mest, en flink, dat wel.  Aan randje bos weer via een oude dikke palenbrug een beek overstekende opnieuw het bos in.  Na paden toch weer verhard fietspad wat ons bij uitspanning Venkraai afzet.  Weer tijdelijk boswerk te gaan, en dan brug over een stroom, De Reusel genaamd.   Twee draaipoorten doorgaan. Wandelknooppuntpalen te over, voor de toerist, als ook onderweg alom.   Tref een natuurgids van gidsorganisatie IVN die een groep volgers heeft en de gids pakt zomaar uit het oude bruine lover op de grond een pad op, ik kijk even mee, en zet na uitleg het beestje weer in het blad waar het fluks beschutting zoekt.  De paddentrek is vroeg op gang gekomen, door uitzonderlijk zachte maar natte winter, wat hier en daar onderweg ook te zien is aan afzettingen langs wegen om de beestjes voor een wisse dood door autoverkeer, moet behoeden.  De trits boswegjes en paden blijven vervolgen, totdat we plots aan de deur van de zaal van onze finish staan.  Harde bezems aan de ingangsdeur noden ons de modder van onze schoenen te vegen, aan voetzolen en zijkant schoenen, handig en goed gezien, en betreden de zaal om ons af te melden.  Hier is het nog lang en gezellig navertoeven, met aldoor binnenkomende wandelaars, bekenden en nieuwkomers.  Als de binnenkomst afneemt beslist Noud zijn dia spullen op te ruimen, en aanvaarden we de thuisreis.  We vonden het een schitterende dag, een paradijslijk natuurschoon, in inderdaad De Parel van Brabant,  terecht genaamd.  Onderweg via een andere route naar huis via binnenwegjes, botst helaas een automobilist achter op de auto waar we inzitten.  We lossen dit administratief op, met eigenlijk minimale schade, gelukkig, en geen lichamelijke klachten.  Noud heeft deze dag weer vastgelegd met zijn spiedende camera.  Om dat te kunnen zien gaat U naar de site OLAT.NL en vervolgens fotoalbum.    Mij wacht komend Paasweekend een tocht vanuit Dommelen -Valkenswaard.  Zeker ook een omgeving, niet te versmaden.  Tot dan beste volgers van mij.  Zeg U,  Vrolijk Paasfeest.  Houdoe. een volgend keer.  Van:

Peter Heesakkers

20-03-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Ik kan het ook niet helpen die afkorting boven mijn artikel die ook nog eens een afgekort vloekwoord lijkt te hebben.

Laat ik meteen duidelijk zijn. Het staat voor Wandelorganisatie Jeugd en gezinsvierdaagse.  Een commité dat met vrijwilligers de organisatie vandaag op zich neemt.  Ik verlaat mijn woning in een stralende zon , heldere hemel, wat het vandaag dan ook blijft.  Het hemelwater lijkt op rantsoen gezet te zijn, na deze uitzonderlijk natte wintermaanden.  Zonnebril en kleppet gaan derhalve mee in de ransel.  In de gazons in mijn buurt zijn deze met duizenden gele narcissen , door de zuiderbuur ook Paasbloemen genoemd getooid.  Een van de lentebodes vandaag, welke ik in al haar veelheid zal aantreffen.   Ik tref een Helmondse jongedame op het busstation met dezelfde bestemming, wat haar uitrusting ook verraad.  Twee lijnbussen tegelijk, maar we kunnen kiezen voor de snelbus. Wat een luxe {!}.  De planning pakt met de overstap in Veghel ook nog eens gunstig uit in reistijd.  Vreemd vind ik het dat de bus wat lang stopt voor het beoogde busstation.  Wanneer de bus zich weer in beweging zet blijkt deze rechtstreeks op Uden aan te gaan, maar het busstation dan?  Ras ga ik naar voren om de chauffeur te informeren, en wat blijkt?  We hebben gestopt op het nieuwe busstation in tegenstelling de plek die ik jaren al gewend was, wat op het oog geen echt busstation leek te zijn.   We worden aan de volgende halte uitgelaten en mogen overstappen in de bus tegenovergestelde richting terug dus.  Daar zien we tot onze teleurstelling de andere bus juist vertrekken.  Ons lot is een uur wachten.  We staan op een totaal verlaten busstation, met soms vrijwel lege bussen van naar bestemmingen.  Door de kou krijg ik last van hoog water, een aangrenzend tamelijk groot politieburo blijkt 'szondags geloten, en dit voor zulk grote stad?  Kennelijk kent de gemeente geen misdaad , ongevallen en hulpvragen voor de Hermandad.  Een vredige gemeente maar niet heus.  Na het uur wachten komt dan de volgende bus, precies op tijd.  Aan het kasteel van Heeswijk mogen we er dan weer uit, met nog een aanloop naar de startgelegenheid van een kleine 20 minuten, zeg maar twee kilometer gaans.  Gaan rand bos in , lopen hoog boven twee openluchttheaters langs en geraken aan de kantine ervan.  Het driemanschap inschrijfpersoneel wrijft zich in de handen, want nu al gaat het deelnemersaantal van vorig jaar ver overtreffen.  Na een kop koffie ga ik de benen in.  De poort van het theater uit meteen de beschutting van een dicht bos in wat tevens beschermt tegen de koude noord-oosten wind.  Winterjack en sjaal zijn niet overbodig derhalve.  Meteen al laten de route-uitzetters ons slingeren door het bos.  Her en der uitgedund, maar genietbaar.  Vanwege een uur te laat zijn besluit ik mijn tochtafstand aan te passen. Onder de wolkenloze hemel.  Komen een paar dames ruiters tegen.  Nu en dan open landschap in zicht over boerenlanderijen, om toch weer de bossen in te mogen.  De boswerkers vergasten ons op modderige sterk omwoelde paden van de bosmachines, wat een hink-stap-sprong, vanwege de modder met zich meebrengt.   Ik kom aan een splitsing van routes en verman me op het laatste moment een middelgrote afstand te nemen.  Kort na die splitsing wordt geduid dat er een route-omlegging plaatsvind, mogelijk vanwege onbegaanbaarheid. I rest my case. Er klopt inderdaad niks meer van de beschrijving op papier voorlopig en volg behoedzaam de pijlen.  Krijg een asfaltwegje te gaan door open landschappen, met kale bomen nog. Ik wandel in eenzaamheid. Vang routetwijfelaars op, die eenzaam als ikzelf even de weg kwijt lijken en volgen verder.  Een poos verder komen zij me tegemoet weer, afslag gemist, geen pijlen meer zeggen ze.  We slaan een kasseiwegje in, en vervolgen toch weer bospaden, de routenummering conform papier ontbreken. Volgen gedwee de pijling maar.  Plots een pad in wat het eigenlijk niet is door oud lover op de bodem.  Een fietspad met hagen rododenrons en laurier langsheen.  Passeren verhoogde bospercelen en komen aan een bosrand met uitzicht in de verte op de abdij van Heeswijk, maar dalen weer af over slangenpaadjes gaand.  Belanden weer in de openheid van landschap, huisje her en der.  Rivier De Leygraaf over met brug en een knotwilgenweg.  Komen aan meer bewoning, en bij een huis mogen we een grasgang achterom langs heggen om een sloot over te steken en geraak ik door een poort op terrein van de abdij.  In een der ruimten is hier de rustpost voorzien,goede en vlotte bediening, en voor ieders mond wat.  Wandel na korte pauze het terrein af door een poort en wordt vanuit een cafédeur luidkeels begroet door bekenden, maar ik laat die kelk aan me voorbij gaan en zet door.  Het gaat nu wat straten, steegjes , achterommetjes door, langs een plaatselijk gedenkteken van oorlogs slachtoffers de bebouwing uit, weer een brug over van de stroom de Aa, om af te draaien op een slingerasfaltwegje wat plots verderop in een  nattig pad overgaat door ruigtegebieden weerszijds, dan even vlak open gebied welke me aan de boorden van de Aa geleid.  Aldoor tussen de Zuid-Willemsvaart-kanaal en de rivier.  Een jonge beukenlaan of weg beter.  Mag een brug over deze stroom met waterval onder me, ga een oude poort door wat behoort bij een omringend gebied en tuinen van het roemruchte werkelijk schitterend kasteel Heeswijk. Gigantische gebouwen, met byzondere oude bomen eromheen, er vinden rondleidingen met gidsen plaats, en de parkeerplaatsen zijn goed bezet.  Ik mag de route om het kasteel volgen, van alle kanten bewonderen, werkelijk fotogeniek.  Op de wegen en paden omheen lijkt de tijd stil gestaan te hebben, oude hobbelige wegen en padenwerk, van eeuwen her, ik droom weg in de tijden van toen moeiteloos.  De huisjes eromheen hebben groengele luiken aan ramen en deuren als een must.  Geraak de tuinen langzaam weer uit  via asfaltpaadjes en modderpaden, om aan een doorgaande weg te geraken.  Ik twijfel hier op bepijling.  Een groepje bekenden komt achterop lopen, en gezamelijk trekken we op, naar de finish.  Het wordt asfaltwegjes lopen door den boer zijn land weer, met de achtergrond van een bosrand.  Dat bos gaan we weer in, en stevenen op de finish af van het openlucht theater.  Een mooie afsluiting, dat wel.  Na afmelding in de kantine laat een drankje me wel bekomen.  Kletsen we met de groep even na, om met een blik op de klok, te moeten zeggen, helaas het wordt een lange gang naar de bushalte, welke in the middle of nowhere is gesitueerd.  Dus op tijd moet ik weg zijn, om weer geen uur op de bus te moeten wachten, een halfuursdienst was me beter uitgekomen. Vastgesteld mag worden, een mooie route, met qua natuur vanalles wat.  Met dank aan het commité en haar helpers, wat zich inspande om ons een mooie wandeldag te bezorgen.  En de zon hielp daarbij.   Beste lezers:   Tot volgend keer weer.  Ik groet u met:  Houdoe, het ga u goed.

Van: Peter Heesakkers

13-03-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het eerste wat ik doe als ik wakker wordt, is door het slaapkamerraam gluren.  Warempel, het is droog, nou ja de bestrating is vochtig nog maar al-la.  Het hele ritueel ontvouwd zich ter voorbereiding op eender welke wandeldag.  Ik wil de onderdanen wel weer eens strekken.  Wat ongeduldig posteer ik me op de afgesproken tijd aan m'n voordeur, in de donkerte.  De merels zingen al dat het een lust geeft, als betreft het een lentemorgen.  Ontdek aan buurmans tuin dat  een crocus de kop opsteekt.  Zie autolicht in de bocht van de  lege straat opdoemen, komt Noud, de ochtendbegroeting en meteen op weg.  Z'n broer Wim  nog op te halen. Rijden door onwezenlijk stille grote stadsstraten. Idem op de weg naar Valkenswaard alwaar we vlak bij Borkel en Schaft, waar aan de camping de start vandaag is voorzien, we een gesloten en donkere zaal aantreffen. Buiten verzamelen in rap tempo leden van het verzorgingsteam.  Dichterbij parkeren kan niet, we zijn de eerste wandelaars.  Even later zoeft een sportieve auto het terrein op en verdwijnt achter  de startlokatie.  Blijkt de zaal en campingeigenaar.  Weer een poos later floept het eerste licht aan, en alras meer licht in de duisternis, en gaat ergens al een deur open.  We kunnen naar binnen. Noud installeert zijn diaprojectiegerief in rap tijd, en we kunnen een kop koffie nuttigen.  Dan stroomt de zaal al vlot vol met lange afstandslopers.  Opvallend veel Belgen, tot ver uit hun land.  De zaal verlevendigt met de tijd, en het geluid van drukke gesprekken neemt toe.  De inschrijftafel wordt bestormd, we blijven op de achtergrond.  Vandaag verwacht ik een zwaar nattig parkoers, gezien de weersomstandigheden voorbije dagen en weken. Laten de meute lange afstandgangers vertrekken en masse. Vervolgens vult de zaal met andere lagere afstandslopers, na een poos betrekkelijke rust.  Wanneer ik besluit in de benen te gaan, buiten de parkeerplaats oversteek, bots ik bij totale verrassing op Patrick en Linda Vanderstukken, met kameraad Martin. Veeg eens door mijn ogen, en ja,  toch!  Helemaal niet hier verwacht!   Ik droom toch niet.  Ik besluit terstond mijn start af te breken en na uitbundige begroeting nog even mee terug de zaal in te gaan en posteren ons bij Hennie aan tafel die eveneens haar zeer verrast toont.  Een gekwebbel van heb ik jou daar volgt, met ook de laatste nieuwtjes en wetenswaardigheden.  Dan na het kopje koffie gaan we op weg.  Een landerig klinkerwegje op naar Schaft, De Malpie een natuurgebied van naam in, ik merk dat mijn conditie wat achter loopt, na z'n lange tijd inactiviteit.   Komen na enige tijd aan jawel de Dommelrivier, gaan door weiland.  Plukjes bosgebied, een hele rits bos en veldwegjes slingeren we oneindig ons A4 tje  vier kantjes vol route-omschrijving volgend.  De Dommel stroomt woest ons tegemoet na de vele regenval en het water staat zeer hoog.   Na ruim vijf k.m. is daar de wagenrustpost, een keukentent met zitbanken.  Hier moeten nadien onze wegen scheiden.  Durf het conditioneel niet aan, en besluit korter te gaan.  Een lange saaie landerige verbindingsweg volgt en voor het grensverkeer ga ik de verharde grindwegen langs de bermen in.  Volgt een rustiger veldweg, en steek bij een grenspaal buurmans grond op.  Kom vanaf een zijwegje zwoegende lange-afstandslopers tegen, de eersten,  die er al een hele lus op hebben zitten op Neerpelts grondgebied, het fameuze Hageven-plateau.  Een bemodderd pad ga ik op na een beek met brugje, steek na een poos, op een asfaltwegje die ons geleid naar de grenswegovergang gemeente Hamont-Achel. een agrarisch gebied in welke we inruilen voor uitgestrekt bosgebied, waardoor we een hele tijd door mogen struinen. Weer de openheid in, en zien op afstand de kloostergebouwen van de Achelse kluis, welke op de grenslijn liggen.  Mogen dan de Warmbeek een poos volgen, eveneens hoogstaand water en woeste stroom, en bereiken dan de gebouwen van de het monnikenklooster, deze gebouwen liggen merendeels op Belgisch grondgebied.  De monniken,  zijn zelfverzorgend in veeteelt en landbouwproducten, en hebben op hun terreinen o.a. een verkoopwinkel in vooral zuivelproducten.  Het doet in zijn geheel toeristisch aan, en is dan ook wijd en zijd graag bezocht en bekend.  De grote cafézalen zijn goed gevuld ruim voorziene keuken met vooral het vroege wandelvolk. Na verblijf gaan we over de binnenplaats, de poort uit lopen langs de kapel-kerk welke voor de helft op Nederlands gebied ligt. De grens loopt dwars door de kerk namelijk. Voor de kapelpoort draaien we af en op het wegdek geeft een streep aan waar de grenslijn loopt met weerszijden de nationale driekleuren en de letters Be. en N.L.  We zijn weer terug op eigen territorium.  Een mooie aanrijlaan stuurt ons het natuurgebied in genaamd Leenderbos en hei.  Mogen dan een boslaantje in en de velden door, waar de naam Warmbeek verandert is in Tongelreep aan de Ned. kant.   We treffen hier sporen van wroetende wilde zwijnen, en dan volgt een voetenbad en modder van jewelste, ondergelopen weilanden en vlakten rondom de Tongelreep en nogal eens zakken we enkeldiep of meer in het water, en vertraagt de wandelkolonne, van wijfelende stappers die zo droog mogelijke plekken proberen te zoeken, maar tevergeefs dus.  Men wijkt ook van paden om drogere delen te zoeken, als over sprokkelhout, en bosgebiedjes door.  Zelfs de kilometervreters van de lange afstanden moeten hier bakzeil halen, en vertragen enorm, en hun tempo.  Gaan langs uitkijktoren en door weilanden en velden tussen de  sterk meanderende Tongelreep door.  Ik tracht me staande te houden en pak draad van weilandafrastering  vast, welke toch zonder vee aanwezig, onder stroom blijkt te staan. Schrikdraad dus.  In de verte ontwaren we de verzorgingstent in het landschap.  Een welkome stop maar eerst nog wat groenstroken te gaan, en plukjes bos, drassige paden.  Een nieuwe ijzeren brug over.  De weg verhard naar klinkerweg, en we stevenen op de verzorgingspost af.  Wim of beter Willem, heeft voor ons een meesterlijke bak soep bereid.  Hij noemt het Abdijsoep, naar de achter ons liggende Achelse kluis.  Wil bij uitzondering broeder of pater, en zijn vrouwelijke assistenten zuster genoemd worden.  Tasten ons sneetjes belegd brood en een beker koffie na , toe.  Heb nog wat gesprekken met er al vertoevende en nakomende wandelaars, en zien in de verten de lopers naderen en ploeteren.  We mogen na deze pauze, de direct ook drogere bospaden het bos in dus bewandelen, en komen wat op adem, van de drassige en bemodderde gedeelten voorheen. Een hele trits bospadenwerk volgt, totdat we een half zand en grindweg, en ronduit keiïg pad volgen wat dik  een halve eeuw geleden nog de spoorlijn was die Eindhoven en Valkenswaard met België verbond.  Weer gaan we velden in en groenstrookjes door tot aan verbindingsweg Hamont-Achel met Valkenswaard overstekend.  Hier volgen we even een zeer breed fietspad, om opnieuw een bosgebiedje in te gaan.  Het landschap wordt open nu voorgoed.  Ik presteer in het zicht der haven verkeerd te lopen, en mis een pijl, zie wandelaars afslaand gaan ik keer op mijn schreden terug, een veldwegje in, een platte betonplaten brug over een sloot, en een veld dwars door met verspreid staande oude landbouwwerktuigen. Ik vermoed dat dit terrein gebruikt wordt als parkeerplaats van een zeer nabijgelegen Hippisch centrum en de terreinen bestemd als parkeerplaats van bezoekers daarvan. Kunnen in het gras onze bemodderde schoenen schoonlopen.  Het is gebied van springruiter nationale beroemd en internationaal Jan Tops.  We wandelen vervolgens een kampeerterrein in of op, met natuurlijk caravans en vakantiebungalows, was en toiletplaatsen kinderbad en speeltuin.  Her en der blijken toch nog gasten thuis te zijn.  Wandel het terrein af, en staan plots aan de deur van de vertrekzaal.  Het was het einde van een "Echt Olat"-tocht. Natuurrijk,  veranderlijk byzonder mooi parkoers.  Ik heb tijdens het wandelen diverse Beneluxwandelaars en ex, n  en andere bloggers ontwaart.  Duimen op voor de parkoersuitzetters en andere vrijwilligers.  Het weer blijft helaas een onzekere factor.  Dus ik verwacht zeker veel fotoreportages. Patrick, Piet Kampman., Willy Timmermans ,  Henri Floor, om maar enkelen te citeren.  We hadden zeer winderig weer en vooral gelukkig droog weer.  De weergoden waren ons kennelijk goed gezind vandaag.  Ook Noud als hoffotograaf der club OLAT was weer erg actief om de indrukken van deze tocht vast te leggen. Voor OLAT.NL ,  zie dezer dagen hun site de Picasawebfoto,s  ofwel hun foto-album. Het was nog lang nablijven met bekenden en nieuwkomers van deze tocht.   Aan U beste lezers/lezeressen, zeg en groet ik weer met een Brabants Houdoe. Tot volgend keer weer.    Van::  Peter Heesakkers

21-02-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Het is alweer heel wat jaren geleden dat de wandelsport floreerde in het Eindhovense.  Eindhoven had tot de begin zestiger jaren vorige eeuw 13 wandelverenigingen.  Zelf ben ik ooit tot  een 23 tal geteld.  Ze zijn allemaal ter ziele.  Onvoorstelbaar toch....    Mijn gang gaat deze morgen op afspraak richting N.S. station eerst.  Om Patrick en Linda uit het Belgische  te begroeten, en te begeleiden naar de een kleine 2 k.m. verderop gelegen startplaats vanuit de atletiekbaan, met schitterend sportpaviljoen.  Bovendien omringt met nog andere sportvelden.  De teleurstelling is wat groot.  Linda laat het in de vroege morgen afweten de reis naar Eindhoven te aanvaarden.  Buiten het station gaan we de kortste weg naar  de startgelegenheid, steken over het grote universiteitsterrein met parkachtige aanleg tussen mastodonten van gebouwen via een fietspad.  En geraken na een kleine 20 tal minuten op de plek des gebeurens.  Patrick had het op zijn weg hierheen al gezien , op diverse plaatsen lag een laagje sneeuw.   Ook van andere wandelaars verneem ik meldingen van sneeuwtoestanden  overal te lande.   Heel plaatselijk dus.   De eerste sneeuwvlok in het Eindhovense moet nog waargenomen worden deze winter tot nu toe, waarmee gezegd is dat weersomstandigheden in eender welk landsdeel erg kan verschillen.  De zon klimt al snel boven de horizon, en ik mis mijn zonnebril.   Die lamp hangt dezer maanden wel erg laag overdag.  We gaan op stap vanaf de rand bebouwing van de stad al meteen over drassige paden de natuur in.   Bereiken de in de streek fameuze Karpendonkse Plas  met monumentale oude hoeve-restaurant.  Draaien een stuk om de plas heen waar het wemelt van de watervogels diverse soort.  Gaan voorbij een openlucht zwembad dan de diepten in van een z.g. Berenkuilrotonde, waar autoverkeer keurig gescheiden is van voetgangers en fietsverkeer, alwaar we op de muren prachtige kunstschilderwerken krijgen te bewonderen.  Geen grafiti.  Weer bovengekomen uit de kuil een zigeunerkamp langs gaat het de bossen in, om aan de spoorlijn naar Venlo uit te komen, steken deze over en volgen de lijn een poosje paralel, om een pad in te gaan welke ons geleid langs de omheining van een enorm electriciteits verdeelstation, om na wat veldwerk de eerste tent-rustpost van de club te bereiken, wat vroeg, dat wel.  En als immer treffen we hier in alle gezelligheid natuurlijk weer diverse bekende gezichten, van vaste wandelaars en bezoekers.   Terzijde van ons een watermolen, ooit geschilderd door Vincent van Gogh.  Ook aan de gemeentegrens met Nuenen.  We gaan verder, en het moet een bekend pad langs de Kleine Dommel worden.  We kennen dit pad als summum van schoonheid uit o.a. de Kempische Wandeldagen, echter.  We belanden in een geweldig modderballet, en even verderop hebben de parkoers-uitzetters helaas een parkoersverandering wegens onbegaanbaarheid in moeten stellen.  De teleurstelling is groot, maar begrijpelijk ook.  Moeten door een klaphek de velden in, en een fietspad op welke ons geleid naar het Eindhovens kanaal.  Gaan de brug over, naar benee en trekken weer de natuur , opnieuw de modder in.   Belanden aan de Kleine Dommel, gaan via asfaltwegjes tot aan de sporthal in Geldrop.  Hier was een rust voorzien , maar we zijn het eens, het is wat vroeg.  De hal is welbekend van de aloude Kempische Wandeldagen van OLAT.  We bewaren hier fijne herinneringen aan.  We slaan de plek over en gaan via een plantsoen, en vervolgens ruigtegebied in, door het kasteelpark en wat oude en recente bebouwing, langs een beek  de kom van Geldrop uit blijven uit de buurt van de E34/ Á67 om kris-kras door bossen te struinen.  Krijgen enige klaphekken door te gaan, waar het veronderstelde vee en wildgedierte ontbreekt, en de veertig k.m. gangers ons vervoegen.  Plots is daar de verzorgingsstand weer verborgen in het oneindig lijkend groen.  Op deze plek treffen we weer veel bekende wandelaars, waarvan ook 40ers.  Ook aan deze post ligt een enorm rotsblok, waarin de wapens van de gemeenten Geldrop en Mierlo  samen op prijken ter herinnering dat hier tot 2004 de gemeentegrens liep, in dat jaar zijn die gemeenten gefuseerd.   Volgens opschrift. Gaan na rust door een droge sloot een doorgaande weg oversteken, opnieuw het groen in en moeten even verderop tussen afscheidingen van particuliere bewoning, een fameus vakantiepark en camping langs, is even een wat langer pad of bosweg.  Gaan weer de bossen in om eindweegs verderop de kanaalbrug over te gaan , weer het omsloten groen door.  Mogen dan via smalle paden een schitterend bosgebied met oude sparren, dennen en ander groot groen door en laten vervolgen een enorme heuvelrug rechts van ons.  Gecreëerd uit een eertijdse vuilnisbelt betrokken uit de verre omgeving en tot heuvelpark gemaakt.  Na nog wat bosgeslinger steken we een spoorweg over, om een voornamelijk oud dennenbos in te gaan, om na enige tijd de derde tent-rustpost te bereiken, met weer ontmoetingen met bekenden en nieuwkomers.  Verder gaat het weer, een groot natuurlijk ven langsheen en een openluchtzwembad ter ruste nu natuurlijk,  hierna onder autosnelweg door en een lokale verbindingsweg, een tunnelbak in om haaks af te draaien en bosperceel in welke ons een talud doet volgen in de buurt van autoweg.  Draaien een landerig wegje in, een gehucht door waar ons opvalt dat over de noklengte van een dak van een oude boerderij, over de ganse lengte een plantenbak is gecreëerd, byzonder om te zien.  Belanden in gehucht Opwetten, alwaar we een tweede watermolen eveneens door Vincent van Gogh geschilderde plek  mogen aanschouwen, met dubbel waterschoepenraden. We gaan aan weg richting Eindhoven even op aan om dan een veldwegje in te gaan, welke ons geleid naar bos en natuurgebied De Bochten.  Het pad erheen, is droger een meest vrij van water gelukkig, want de landbouwer-eigenaar heeft goten gespit, om het water af te doen vloeien naar sloten, en gaan we droogvoets over het pad.  Gaan dan De Bochten in, en helaas, opnieuw is de route omgelegd vanwege onbegaanbaarheid, vanwege de natte moesson voorbije weken.  Ook laten we een moerasgebied aan ons voorbijgaan.    De derde parkoersomlegging vandaag.  Een smal slootje overspringen en deels belegd met takken en smalle stammetjes laat ons zowat droogvoets passeren.  We hebben deze tocht diverse moeilijk begaanbare paden en stroompjes en slootjes moeten  laten welbevallen toch, waar we vaak een schoendiep in weg zakten.  Helaas ook dit gebied moeten we alternatieve routes volgen.   Jammer, ik ken het nog van mijn jeudjaren.  Een enorm waterzuiveringsbedrijf langs, waar rioolwater en het water van de Dommel gezuiverd wordt, brengt ons weer verharde weg.  Gaan dit bos uit, en we worden langs een schutterij gestuurd, waar lange geweren op hoge masten worden gericht door een schuttersgilde.  Een hoekje door natuurgebied , steken we een doorgaande weg over. Vermoeden nog in de eindsprint andersom de Karpendonkseplas te worden geleid, niks van dit al. we gaan weer een zompig natuurgebied in rondom de Dommelrivier.  Moet voorzichtig geleid worden, per hand van medewandelaars, over weer een stroompje, met takken als oversteek gelegd, een modderbad door, en bereiken dan plots in het zicht van grootstedelijke contouren, de achterzijde van de finishzaal van het sport en atletiekpark. Juist bij de ingang van het paviljoen staan harde bezems om onze bemodderde schoenen af te borstelen, en mogen we binnentreden.  Het was weer "Echt OLAT"  zoals hun slogan luidt.  Qua route, qua sfeer en gezelligheid en puike organisatie.  Bij het nablijven in de kantine is het dan nog gezellig onder elkaar napraten en plannen maken.  Good old Frans Staal welke wandelaar kent hem niet {?} was ook present.  We zijn zowat de laatsten uit de zaal, en met stadgenoot Theo in het kielzog, gaan Patrick en ik weer onderweg naar de trein, over de terreinen van de universiteit.  Aan het station volgt een hartelijk afscheid.  Theo eigenlijk dichtbij huis en Patrick vangt zijn lange reis naar het Belgenland aan.  We waren het zonder meer eens; ondanks de soms modderige toestanden tijdens de wandelingen, een prachtige enerverende wandeltocht weer.  Noud heeft als wandelfotograaf, { "hoffotograaf " }  van de wandelclub, met  Frans v.d. Boom, en natuurlijk Patrick, de dag weer per camera vastgelegd voor de site der club: WWW.OLAT.NL.  Daar kunt u op het Picasa- foto-album , de belevenissen terugzien een dezer dagen.    Eens zien waar mijn schoenen me eventueel volgende week weer naar toe zullen brengen.  Ik groet u weer wandelaar-lezer dezes, op z'n Brabants met Houdoe.  Tot lezens volgend keer.  :::  Van:  Peter Heesakkers.

17-01-2016 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

De Grenzeloze tocht.  Voor het eerst gehouden in het kader van  de open grenzen politiek begin 90er jaren ,  het lidmaatschap der E.U. bewerkstelligt dit,  toen nog vanuit Borkel en Schaft.  Wat jaren later, kwam Luyksgestel in beeld.   Noud haalt me thuis af, evenals z'n broer Wim, en zo tuffen we door de nog donkere stille Kempen op Luyksgestel aan.  Voor mij was het de tweede keer in iets meer dan een week, dat ik ook op deze startlokatie stond.  Als eerste deelnemers komen we over de drempel, men is nog druk bezig het inschrijfburo te installeren.  Niet lang erna vormt zich een lange rij aan het buro.  Ik ga kort na achten op weg.  In de lucht hangt een grote witte vlek, en kondigt de zon zijn opkomst aan.  Als donkere  en zwarte silhouetten tekenen zich  o.a. de bomen van de camping vanwaar we starten af.  Kort erna zien we morgenrood, absoluut prachtig, tussen de boomtoppen.  Tegen het hemelzwerk tekenen zich ook diverse vliegtuigstrepen af.   De maan heeft zich al ter ruste gelegd, zijn koppie lijkt op z'n kant te liggen en hij slaapt met open mond.  Hoog aan het zwerk.  Die had geen puf meer om op de zon te wachten die de dag  moet overnemen.  De zon zou de hele dag volop schijnen.  Ik zie onderweg nog hazelaar in bloei, en een paar crocussen, en naar vermeld zijn op diverse plekken alweer  asperges gestoken, te vroeg en tweede maal dit jaar.  De natuur is totaal van de wap af. We geraken buiten het camping en natuurbos, _ { het is opletten op kuilen in de paden en de boomwortels }, in veldwerk waar we de zonopkomst nog meer kunnen bewonderen.  Onder het morgenrood opkomende grondmist, wat het beeld nog mooier maakt. Onze route-omschrijving is A4 tje vier kantjes vol, wat vertelt over het uitgebreide van  het papier. De natuur laat zich ook vandaag niet onbetuigd.  We gaan door eindeloos lijkende bossen.  Veelal dennen, jong en oud, omdat hier veel vroeger zand , heide, en zandduinen,  in eindeloze zandvlakten de toon zetten.  We gaan vele paden door en bosfietspaden.  Groensingels door, bruggetjes, steken een weiland door, en wandelen ongemerkt België binnen. Geen grenspaal of grenssteen te zien.  Ik merk het pas aan de huisstijl, de bouwsels.  Gaan hobbelig heuveltje op en af en rechts van ons zien we het Kanaal Bocholt- Herentals. Deze heuveltjes zijn ontstaan door de uitgraving van dat kanaal, wie weet een eeuw of anderhalf misschien geleden.  Gaan dan toch de kanaalbrug over, en moeten even de doorgaande weg naar Lommel volgen.  Toch weer langs een particulier zijn grond en tuinen middels hekwerk, en weer het groen in.   Na weer gedraai en bospadenwerk komen we bij De Soeverijn.  Tussen allerlei sportaccomodaties door.  Een groot recreatiegebied met grote activiteitenhallen, sportonderkomens.  Duidelijk het kloppend hart van Lommel dit gebied.  Een actieve gemeeschap.  Ik geraak bij de eerste rustpost, een scoutingheem.  Het is er erg druk, en met een beetje geduld bekom ik mijn consumptie toch.  Nederlandse en Vlaamse bediening broederlijk bij elkaar hier.  Na verpozing gaat het een betonpad op die een eindweegs verder in een zandpad overgaat.  Lopen onder vlechtwerken figuren  gemaakt van boomtakken door, en bereiken het gebied wat Sahara, genaamd is. Mogelijk nog uit de tijd dat uitgestrekte zandvlakten dit gebied overheersten.  Edoch; er dient zich een enorme waterplas aan waar nog veel watervogels in diverse soorten zich bevinden.  We mogen  aan de waterkant blijven gaan wat iets als een strandwandeling op hard zand aan de waterlijn vertaalt.   Tientallen regels op mijn papier sturen me paden op lanen in, door bos en hei.  Ik vink ze op mijn papier aan de regels met nummering pijlen conform, om overzicht te houden waar ik ben, en hoe ver nog.  Uiteindelijk bereik ik bewoning, van deze uitgestrekte gemeente.  Mij is ooit uitgelegd in oppervlakte de grootste van België, waar ook nog verspreid diverse dorpkes , woongebieden zijn.  We zijn nu in Heeserbergen aanbelandt.  Hier is de centrale post van Belgische deelnemers die starten voor hun tocht naar Nederland, v.v. en wij Nederlanders andersom.  Er heerst binnen een gezellig Holland-België-sfeertje met het samenzijn een doel, ook in het scoutsheem van daarstraks.  Er zijn veel uitwisselingen, omtrent wandelen en ervaringen in beide landen, en zeker vriendschappen gesloten.   Maar toch, moet weer de benen in.  Even de woonwijk door met achterommetjes, een weg in aanleg en verbetering overstekende kom ik weer in onmetelijke vooral dennenbossen.   Zie toch ook nu meer hulstboompjes, in grootten en maten.  Brengt me even in Kersttijdsfeer.  Doorkruis een overwegend heideveldgebied  her en der een dennenboom, middels naar het lijkt slooppuin  verhard pad erdoor.  Anderzijds even verderop opgeworpen zandheuvels als tracht men iets aan het oog te onttrekken.    Passeer een trits vennen grote en kleine, en bereik een klimtoren, van amper een jaar oud zo een datum op bord  wat vertelt over dit gebied, flora en fauna, me uitlegt. Vanuit de top wordt ik door bekenden toegeschreeuwd, om het zeker te komen ervaren, is een must, zo roept men me toe.  Ik onderneem een expeditie naar boven dan maar.   Mijn adem stokt even onderweg, en klim verder de trappen op. De toren blijkt 30 meter hoog, is omhult met 35.425meter touw of kabel zo men wil. Telt 144 treden.  en als men boven is staat men 73.7 meter boven zeeniveau.  Bouwjaar 2014.  Ik kan een dertig tot mogelijk 40 k.m. in de rondte de omgeving zien, dan houd mist of nevel of bewolking op de horizons me tegen.  En plaatjes in de leuning, geven aan welke richting ik opaan kijk, welk dorp, stadje enz.   Moet gezegd. Het is adembenemend en imposant.  Beneden mij zie ik  diverse vennen, met watervogels. De afgang van de toren onderneem ik voorzichtig, probeer niet in de diepte te kijken,  de treden zijn doorzichtig, maar verder lukt het prima.  Toch blij het ondernomen te hebben.  Het was fantastisch!   Ik vervolg en geniet van de waterspiegels in de vennen.  Passeer velden met groene mossen, op de arme gronden, want dat is zand eigenlijk.  Vandaar dat men humuslagen wil creeëren, door eerst dennen aan te planten, deze houden vocht en regenwater en de grond, langer vast en maken de grond vruchtbaar, en door oude dennennaalden, op de grond, voorkomt men verstuiving van de grond en kunnen er weer ander b.v. loofbomen geplant worden.  Een kabelbaan onder de toren is een gewild object bij de jeugd zo blijkt.   We treffen steeds meer dagjesmensen, dagtoeristen, en er wordt wat afgeknikt en gegroet.  Vriendelijker volk toch, de Vlamingen.  Iedereen blijkt in een goed humeur bij deze lente-achtige omstandigheden en  temperaturen, de zon doet haar best.  Enkel vliegtuigstrepen doorklieven het wolkeloze zwerk.   De zon geeft gouden stralen en schijnsel op de omgeving, en de natuurlijke achtergronden. Volg een dijkje tussen vennen door, en verder gaat het door de ongerepte natuur.  Kom aan randje bos en vervolg langs weiden en akkers.  Ga over een bruggetje van de Klagloop, welke er echter droog bijligt, meer een slingersloot die diep ligt.  Na een poos zandweg gaat deze over in betonpad en dan dient zich het scoutsheem van voor de te lopen extra lus weer aan.  Ik twijfel na pauze.  Zou ik de tocht verder afmaken naar Nederland?  Zou voor de inval van de duisternis terug of uit de natuur kunnen zijn?   Vanwege de veiligheid te zien zonder ongevallen en ongemakken waar ik mijn voeten zet?  Ik besluit dan maar hier te stoppen.  In plaats van de  nog acht kilometer te gaan om de 32 k.m. vol te maken.  Weet , besef dat ik dan nog byzondere punten in de route missen zal.  Ik besluit wijs  het risico uit te sluiten en stap op de pendelbus, die de hele dag rijdt.  Komt goed uit, als ik eraan kom stopt hij juist, maar zal eerst terugrijden naar de startplaats van Lommel waar ik pauzeerde, deze heeft nog een lading wandelaars aan boord voor die plaats, onderweg vanuit Nederland.  Zo krijg ik nog een rondje Lommel mee, om opnieuw terug bij de scoutsheem uit te komen.  Vandaar wordt de rit naar eindpunt Luyksgestel ingezet.  Een gezellige boel in die  volle bus.  Kijk terug op een mooie, zonnige,  bos en natuurijke, fijne dag.  Op de finish veel bekenden, ook daar erg gezellig nablijven, maar vast ook nieuwkomers, bij afscheid wensen we elkaar de beste wensen voor het nieuwe jaar.  Het schemert al flink bij buitenkomst.  Tja; de z.g. korte dagen hè.  Tevreden gaan we op weg met Noud en broer op weg naar huis.  Aan U beste lezers en volgers mijne.  Wens ik een voortreffelijk 2016 toe, in een uitstekende gezondheid vooral.  Veel wandelgenot, een gelukkig jaar kortom al het wenselijke voor u en de uwen.

Ik groet u met Houdoe!. Tot volgend keer weer.  Een prettige jaarwisseling!  Van: Peter Heesakkers

28-12-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers

Traditioneel al jaren achtereen organiseert, deze club haar Kersttocht.  Ik ben weer bereid.  Al even zo vele jaren in hun bestaan staat de tocht op mijn lijst.   Wanneer ik op weg gaande de voordeur achter me sluit, wordt ik van recht boven me uit de dakgoot begroet door een hevig krassende kraai, en even verderop nog eens.  Vogel getsjielp  is ook mijn deel.  Zij stoeien in dicht blijvend groene bomen.   Deze maand lijkt wel lente.  Het ene na andere temperatuurrecord sneuvelt.  In Dommelen de zaal inkomend, blijft de buitendeur lang open om het drukke voetverkeer in en uit te laten gaan.  Na de tocht verneem ik van glunderende leden dat ze een prachtig deelname record hebben behaald.  Eindelijk, loon naar werken.   Tilly zal me het eerste deel der tocht vergezellen.  Bij start steek ik de al drukke Dorpstraat over, om na twee straten al in het buitengebied te belanden.  Even een drassig pad, welke tijdelijk overgaat in een asfaltwegje nieuw aangelegd.   Een fietspad is bedoeld.  Ga wat tuinderijen  vooral langs, en geraak toch in de bewoonde wereld terug, met versierde tuinen, voorramen, en ook gunnen bewoners ons een blik in versierde woonkamers.  Afwisselend paden en smalle fietspaden raak ik aan randen van woonwijken, maar soms ook erdoor.   Moet dan even langs een verbindingsweg weer een fietspad op om achter een  benzine station een smal veldpad te doorkruisen.  Na wat kort straatwerk wordt ik geleid langs een rondweg-achtige verbindingsweg welke me brengt naar een immens sportpark, waar ik over even zovele parkeerplaatsen naar de eerste rustplaats geleid wordt.    Een kantine van een atletiekvereniging.  Het is hier enorm druk, maar toch, worden de lopers snel bediend, het hulppersoneel is talrijk.  Allereerst  neem ik maar van mijn bij inschrijving bekomen bonnetje, een lekkere kom erwtensoep.  Meesterlijk bereid.  Moet zeggen dat de route me tot nu toe wat tegenvalt.  Verwend als we altijd waren.  De secretaresse der club legt me uit, dat er op het beoogde parkoers, andere kerst en sportactiviteiten waren voorzien, waarbij men alle routes moest omgooien, en rap in andere routes moest voorzien.  De wandelaar die het loodje moet leggen voor herriesport temidden natuur.  Na rust verandert het parkoers totaal.  Tilly waarmee ik tot hier mee liep heeft kortere routeplannen, en we zeggen elkaar voorlopig gedag.  De route gaat de grootse natuur in tussen Valkenswaard en Waalre.  Een jeugdherberg langs, en hier begint het uitgestrekte bossenparkoers.  Op papier krijgt de wandelaar eindeloos lijkend bos,  heideveldjes, natuurweiden etc. voorgeschoteld, paadje zus en zo, nu en dan wat modderig, maar rust en ruimte , natuur overheerst.  Klim en daal over oude zandverstuivingen, treffen fiets en wandelknooppunten, slagbomen die de doorgang van zeker gemotoriseerd, verkeer moeten verhinderen.   Een slangenpad,  een perceel rododendrons langs waar deze al in de knop staan!   De natuur is helemaal van slag af.   Kom dan aan de rand van Waalre uit, het Wassenaar van het zuiden genoemd.  Villa,s wedijveren in grootte en schoonheid.  Mag dan een park in een natuurpark wel te verstaan.  genaamd Burgemeester Ossepark, smalle asfalt wandelpaden, vele banken noden om een pauze te nemen, maar blijkt niet voor wandelaars weggelegd, die lopen stevig door.  Dan zie ik juist een wandelstel toch van hun bank oprijzen, en wat blijken oude {nou ja}, wandelbekenden te zijn die normaliter zich op internationale lange-afstandstochten  vermaken, voorbije tijd en zo uit wandelaars oog geraakt zijn.  Deze tocht is hun intermezzo.  Vervolgen nu gedrietjes met wandelverhalen en belevenissen, en wandelnieuwtjes de tocht, almaar  stappend door de rust en ruimte in deze natuur.   Het wandelen zit toch vol verrassingen en verrassende ontmoetingen, zo blijkt telkens weer.   De route blijft boeien, en de lente-zon, eeh... winterzon helpt mee.  We blijven wel fijn in de schaduw grap ik nog.  Na alle bosparkoers bereik ik al snel de rustpost van voor de lus weer.  Nu aanmerkelijk rustiger, maar toch, en het grote buitenterras is ook goed bezet.  Kantine, een van de diverse want hier ontmoet duidelijk sportief Valkenswaard elkaar, gezien veelheid in terreinen, veler sporttakken, en veel eigen kantines.  De uitgestrektheid is imponerend.  Hier tref ik Tilly weer die haar ommetje er op heeft zitten en we besluiten om vanaf hier de route af te maken, want deze lopen nu synchroon, met de overige afstanden.  Gaan over erg grote parkeerplaats de ruimten weer in, wat groenige laantjes villa's doorheen, gaan weer de natuur in, en blijven paadje zus en zo doorgaan.  Geraken dan aan doorgaande weg met veel recreatie verkeer, het veiliger fietspad op wat tot aan de grens bebouwing Valkenswaard eindigt.  Achter  een hoge bomenhaag bevindt zich een vroegere Duitse luisterpost, uit laatste wereldoorlogstijd wat toen ver uit de kom van Valkenswaard, in de stille ruimte  der natuur verborgen was, een gebouw met ondergrondse bunkers.    Rand bebouwing weer uit over een rivierbrugje, de Dommel weer, de drassigheid in om bebouwing heen  een zandpad beter gaans wordend, en nu beseffend dat het met de vrije natuur gedaan is, gaan we een groenige wijk door, voet en fietspaden en de weg herkennend van vanmorgen vroeg het begin, komen we aan de doorgaande weg van Valkenswaard-Bergeyk door.   Aan de Martinuskerk nemen we in de voortuin, en aan rand kerkhof nog even de gelegenheid, om de kerststal te bewonderen, met menshoge beelden.  De enige levende aanwezige have zijn wat schapen die zich kennelijk ongestoord van bezoekers, tegoed doen aan hun  flinke bak stro.  De drie wijzen staan in een naburige stal hun bezoektijd af te wachten.  Een schitterend oude knoestige grimmig armerige boom, staat monumentaal te wezen in de voorgrond.  Tegenover ligt de finishzaal en melden we ons af, en is het nog een fijn samenzijn met andere meest bekende medewandelaars.  De tocht was anders dan vorige jaren als gewend.  Het gedeelte tussen de rustpauzes door het meest boeiend.  Niet te min heeft de club  en de leden zich weer ingespannen, om de traditionele tocht sfeervol te laten verlopen, met een prachtig middengedeelte van de route ook.   Nu wacht nog  de internationale tocht  Luyksgestel-Lommel v.v. nu maandag.  OLAT en Milieu2000 de Belgische wandelcollega/club, van onze zuiderbuur in samenwerking mét dus.  Tot dan.  U allen een voorspoedig, gelukkig, gezegend { wandel }-Nieuwjaar  toewensend.  Houdoe!  Van:

Peter Heesakkers

26-12-2015 om 00:00 geschreven door Peter Heesakkers